เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 12 : PART XII : IF 100%

PART XII :   if...

-บ้านตระกูลอง -

" ว่าไงบ้างคะคุณ ดาเนียลจะกลับมากี่โมง "

ฮันเยบินเอ่ยถามคนที่พึ่งวางสายโทรศัพท์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนบอกกับเขาว่าวันนี้จะกลับมาที่บ้านหลังเสร็จค่ายอาสา ด้วยความเป็นห่วงจึงฝากให้ซองอุคโทรถามให้ ขณะที่ตนเองกำลังเลือกเมนูอาหารสำหรับมื้อเย็นนี้

" ลูกบอกว่าตอนนี้ใกล้ถึงมหาวิทยาลัยแล้ว "

" ดีเลยค่ะ ฉันจะได้ไปเตรียมมื้อเย็นรอ ซองอูคงหิวแย่แล้วมั้งป่านนี้ "

สายตาทอดมองไปยังห้องนอนชั้นสองที่อยู่ติดราวบันได ประตูไม้บานใหญ่นั้นกั้นระหว่างเด็กหนุ่มกับสมาชิกคนอื่นในบ้านไว้ตั้งแต่เช้า เจ้าตัวไม่แม้แต่จะลงมานั่งเล่นหรือหาอะไรกิน เท่าที่เขาพอสังเกตเห็น ถึงแม้ซองอูจะเป็นคนชอบเก็บตัวแต่นี่ไม่ใช่พฤติกรรมปกติของเจ้าตัวเลยด้วยซ้ำ จนอดที่จะห่วงเหมือนลูกแท้ๆอีกคนหนึ่งไม่ได้

          คนตรงหน้าเขาก็เช่นกัน  ทำไมเยบินจะดูไม่ออกว่ามีอะไรปิดบังอยู่ในใจ

 

" รายนั้นยังไม่ได้กินเลยล่ะมั้ง  เดี๋ยวผมออกไปรับลูกก่อนนะ กลับมาเหนื่อยๆไม่อยากให้ขับรถเอง "

ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเรียบ ไม่นานนักก็เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับกุญแจรถในมือ แต่ฝีเท้ากลับหยุดชะงักเมื่อคู่สนทนายังคงคำถามต่อ

" แล้วนี่มินอาหายไปไหนคะ ไม่เห็นหน้าตั้งแต่เช้า.. "

" เห็นว่ามีคุยงานกับลูกค้าข้างนอกคงทานอะไรกลับมาเลย คุณก็เตรียมแค่สี่ที่พอนะ "

คนถูกถามหันหน้ามามองเขาเพียงเสี้ยววิก่อนตอบคำถามแบบขอไปที น้ำเสียงนั้นฟังดูไม่ยี่หระต่อชื่อของคนในบทสนาก่อนก้าวเท้าออกจากตัวบ้านไปอย่างรวดเร็ว

" อ๋อ ได้ค่ะ ขับรถดีๆนะคุณ "

          แปลก

          ซองอุคไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

.

" คิดถึงแม่จังเลย มาให้ผมหอมเดี๋ยวนี้ ! "

ส่วนสูง 180 เซนติเมตร ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าดูโตขึ้นสักเท่าไร ตรงกันข้ามยังคงดูเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาเสมอ เรียวขายาววิ่งตรงเข้ามายังห้องครัวอย่างรวดเร็วทันทีที่บานประตูเเปิดออก วงแขนแกร่งโอบเอวผอมๆของผู้เป็นแม่เข้าไปกอดจนจมอก ก่อนสันจมูกโด่งจะกดลงบนแก้มซ้าย สูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่เสียจนคนในอ้อมกอดอุทานออกมาเบาๆ

" โอ๊ย ! แม่เจ็บนะ ตัวก็ใหญ่ยังเล่นเป็นเด็กไปได้ "

ฝ่ามือเล็กทุบไปที่ต้นแขนเบาๆเมื่อเจ้าลูกชายตัวแสบอุ้มเขาให้ลอยจากพื้น ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหน้าเนียนของอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น

          ดาเนียลมองเห็นบ้าน

          บ้านที่ไม่ใช่สถานที่สำหรับอยู่อาศัย

          แต่เป็นที่ที่คอยโอบอุ้มหัวใจดวงนี้เอาไว้ต่างหาก

" ฮ่าๆ โอเคๆ ปล่อยก็ได้ มีอะไรให้กินบ้างครับ "

เขาปล่อยให้ร่างเล็กหลุดจากการกอบกุม แต่มือทั้งสองก็ยังไม่วายวนเวียนอยู่แถวๆเอวของคนข้างๆ ใบหน้าเรียวเข้าไปคลอเคลียกับผู้เป็นแม่ราวกับจะออดอ้อนอะไรสักอย่าง

          แหงล่ะ ก็เขาคิดถึงแม่มากๆนี่

" แม่อบพิซซ่าถาดใหญ่ไว้รอเราเลย แต่ไม่ใช่ให้กินคนเดียวนะ แบ่งพี่ซองอูเขาด้วย พี่ยังไมได้กินอะไรตั้งแต่เช้า "

" อ้าว ทำไมอะครับ "

" แม่ก็ไม่รู้ เห็นเงียบๆไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แกคงมีอะไรไม่สบายใจล่ะมั้ง "

" พี่ซองอูก็เป็นแบบนี้แหละ อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ก็เงียบจะตาย ผมนะอยากกลับมาอยู่กับแม่จะแย่แล้ว "

" ขี้อ้อนจริงๆนะเราเนี่ย ไปอารมณ์ดีมาจากไหนกันหืม "

ใบหน้าหวานหันไปหอมขมับทั้งสองของคนข้างๆก่อนจ้องมองดวงตาคู่เรียวที่เป็นประกาย ริมฝีปากหนายกยิ้มกว้างที่เขามองเมื่อไรก็รู้ได้เลย

          ว่าเจ้าลูกชายกำลังมีความรัก

" มีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังมั้ยน้า "

ร่างเล็กเอ่ยกลั้วหัวเราะเมื่อมองใบหน้าลูกชายซึ่งกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ มือเรียวเล็กสัมผัสกับพวงแก้มของลูกชายเบาๆแล้วบีบด้วยความเอ็นดู ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะยกขึ้นกุมมือเรียวเล็กทั้งสองข้างไว้ ไม่แปลกใจที่แม่จะพูดออกมาแบบนั้น เพราะตั้งแต่เกิดมาก็มีแต่แม่คนนี้เท่านั้นที่คอยดูแลเขา

" รู้ทันผมตลอดเลยนะ "

" แล้วว่าไงล่ะครับ บอกแม่ได้มั้ย "

" มีคนเข้าหาผม "

ร่างสูงพูดด้วยท่าทีสบายๆทว่าจริงจัง เขาเป็นคนที่ไม่ปิดบังเรื่องส่วนตัวกับแม่อยู่แล้ว เวลามีอะไรก็บอกกันตลอดแม้กระทั่งเรื่องเล็กน้อยก็ยินดีจะเล่าให้อีกฝ่ายฟัง เหมือนได้รับรู้เรื่องราวที่เจอในแต่ละวันของกันและกัน โดยที่แม่นั้นเข้าอกเข้าใจอยู่เสมอ

          เพียงแต่ครั้งนี้มันออกจะต่างไปสักหน่อย  ซึ่งเขาเองไม่รู้ว่าแม่จะเข้าใจหรือไม่

" อื้ม "

" แต่แม่คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ย  เพราะเขาเป็นผู้ชาย "

แววตาสับสนนั้นหายไปเมื่อมือที่ถูกกอบกุมไว้เอื้อมขึ้นมาลูบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างแผ่วเบา เยบินคลี่ยิ้มจางๆ และมันก็อบอุ่นพอที่จะทำให้คนตรงหน้าคลายความกังวลไปได้

" เห็นแม่เป็นคนหัวโบราณหรือไง  แม่ไม่ว่าหรอกถ้าลูกจะรักใครสักคน ขอแค่ลูกตัดสินใจให้ดีก็พอแล้วแหละ "

" โล่งไปที ผมนอนคิดมาทั้งคืนเลยนะว่าจะเล่าให้แม่ฟังยังไงให้ตกใจน้อยที่สุด "

" ไม่มีอะไรที่ต้องคิดมากเลย แต่ที่แม่อยากรู้คือเราคิดยังไงกับเขามากกว่า "

" อื้ม "

" .... "

" เฉยๆ  ผมว่าเขาเป็นเพื่อนที่น่ารักดี แต่ผมก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองนะ แค่รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ได้ชอบใครเลย "

" พูดอย่างนี้แม่ชักอยากจะเห็นหน้าแล้วสิ "

" เอาไว้ถ้ามีโอกาสแม่คงได้เจอนะครับ แม่อาจจะชมว่าหล่อกว่าผมก็ได้ ฮ่าๆ "

" จ้า ลูกว่ายังไงแม่ก็ว่ายังงั้นเนอะ "

" เขาชื่อพัคจีฮุ.. "

" อ้าว!  ซองอูหิวไหมจ๊ะ น้าเตรียมอาหารไว้เยอะแยะเลย "

ก่อนดาเนียลจะพูดจบ ผู้เป็นแม่ก็หันไปเห็นร่างบางที่หยุดอยู่ตรงหน้าประตู ผู้มาใหม่ยืนจ้องสองแม่ลูกที่คุยกันอย่างสนุกสนานด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ดาเนียลเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซองอูเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร รู้เพียงแค่แววตาคู่คมนั้นดูอ่อนโรยและหดหู่เหลือเกิน

เหมือนเจ้าตัวจะรู้ถึงความผิดปกติบนใบหน้าของตัวเอง เมื่อริมฝีปากหยักส่งยิ้มให้จางๆก่อนส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ เท้าเรียวถอยหลังไปก้าวหนึ่ง หวังจะเดินออกไป ไม่อยากรบกวนเวลาส่วนตัวของครอบครัวใครเขา แต่ก็ช้าไปเสียแล้วเมื่อข้อมือเล็กถูกดึงไว้จากใครอีกคน

" ...มากินข้าวด้วยกันก่อนดิ "

          ทั้งๆที่ในใจของเขาตอนนี้แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารดำเนินไปอย่างเงียบสงัด ต่างคนก็ต่างสนใจอาหารในจานของตนเองไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะ ทั้งๆที่ปกติเวลาทานอาหารมักจะมีเสียงพูดคุยปะปนเสียงหัวเราะของพ่อแม่ของเขาทั้งสอง แต่บรรยากาศนั้นกลับตึงเครียดกว่าเดิมเมื่อมินอานั่งลงบนเก้าอี้ตัวประจำ 

" โห วันนี้อาหารน่าทานมากเลย "

ริมฝีปากสีแดงเข้มยกยิ้มให้ก่อนชวนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามพูดคุย เยบินส่งยิ้มให้เช่นเคย บทสนทนาเรื่องทั่วไปเกิดขึ้นอย่างปกติ และมันก็ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อยๆดีขึ้น

จนกระทั่งแม่ของซองอูพูดคุยกับสามีตนเอง

" เป็นอะไรคะคุณ ทำหน้าเครียดเชียว อาหารก็อร่อยออก "

ฝ่ามือเรียวยกขึ้นแตะแขนคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่สบอารมณ์เท่าไรจึงได้ออกแรงสะบัดเสียจนช้อนในมือภรรยานั้นกระเด็นลงไปอยู่กับพื้น

ซองอูมองภาพตรงหน้าอย่างคนที่เข้าใจสถานการณ์ดี แววตาสั่นระริกเมื่อเสียงของพ่อยังคงกึกก้องอยู่ในโสตประสาท ภาพที่เขาเห็นต่อจากนั้นคือแม่ของตัวเองลุกขึ้นยืน เถียงอะไรกับพ่อของเขาสักอย่าง ถึงแม้จะไม่รุนแรงนักแต่เดาได้เลยว่าแม่คงเสียใจมาก ร่างเพรียวถึงได้เดินขึ้นไปยังห้องนอนก่อนจะปิดประตูลงในทันที ใบหน้าคมหันมามองผู้เป็นพ่อที่ยกมือขึ้นกุมขมับ ดวงตานั้นดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรงเหลือเกิน 

          แน่นอนว่าเขาไม่คิดแม้แต่จะเข้าข้างแม่ตัวเองเลยสักนิด

          พ่อก็คงเสียใจไม่ต่างจากแม่หรอก

          ส่วนเขากลับเสียใจซะยิ่งกว่าเมื่อเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน   โดยที่ลูกอย่างเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

" เอ่อ "

เป็นเยบินที่พึมพำออกมาหลังจากเห็นภาพตรงหน้า เธอเอื้อมมือไปจับแขนซองอุคเอาไว้ก่อนออกแรงบีบเบาๆที่ฝ่ามือกร้าน และมันได้ผลเมื่อเจ้าตัวมีท่าทีอ่อนลง ดวงตาคู่เรียวกวาดมองจานอาหารบนโต๊ะตัวยาวก่อนจะหยุดสายตาลงที่จานตรงหน้าตัวเอง

" ผมอิ่มแล้วแหละคุณ พ่อขอตัวก่อนนะ "

ประโยคแรกหันไปบอกเจ้าของฝ่ามือเล็กตามด้วยลูกชายทั้งสองที่มีท่าทีตกใจไม่ต่างกันเท่าไร เจ้าตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินหายไปในห้องทำงานของตัวเองที่อยู่ชั้นล่าง 

ซองอูมั่นใจว่าคืนนี้พ่อของเขาจะเก็บตัวอยู่ในห้องนั้นทั้งคืน

          เขาควรทำยังไงดี

" มันต้องมีอะไรแน่ๆเลยครับแม่ "

เสียงทุ้มกระซิบกระซาบแต่กลับถูกผู้เป็นแม่ห้ามปรามไว้เมื่อสังเกตสีหน้าของอีกซองอูในยามนี้ 

ใบหน้าคมยังคงเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ทว่าในใจของเขากลับแตกสลายราวกับมีอะไรมาทุบให้มันพังเป็นเสี่ยงๆ และเยบินเข้าใจดีว่าเด็กคนนี้มีอะไรที่เก็บไว้ในใจมากมายเหลือเกิน

ซองอูเป็นเด็กฉลาด  ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่แสดงความรู้สึกออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ

จนบางทีเขาอาจจะลืมไปว่า ทุกๆคนก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากกันทั้งนั้น 

" พาพี่ออกไปข้างนอกก่อนไป เดี๋ยวแม่จัดการเอง "

เอี้ยวบอกลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยเสียงที่เบาที่สุด โชคดีเหลือเกินเมื่อเวลานี้แม่บ้านทุกคนกลับไปพักผ่อนกันหมดแล้ว ไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องราวให้พูดกันปากต่อปากไปอีกพักใหญ่ แขนเล็กกระทุ้งเอวคนข้างๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเมินเฉยต่อคำพูดของเขา จนกระทั่งเจ้าตัวหันมาบ่นอุบอิบก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ตรงที่ๆซองอูนั่งก้มหน้าอยู่

" พี่ๆ "

ร่างสูงโน้มลงไปเรียกอีกฝ่ายที่เอาแต่จ้องจานเปล่าบนโต๊ะทั้งๆที่ตัวเองกินเสร็จแล้ว

" .... "

" พี่ซองอู "

เขาเปล่งเสียให้ดังกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่รู้สึกตัว

" .... "

แต่ก็เงียบ ...เหมือนเดิม

" พี่ซองอูครับ "

ฝ่ามือหนาเอื้อมไปแตะไหล่ผอมนั้นเบาๆ

" หะ หืม "

ร่างบางสะดุ้งโหยง ทั้งๆที่ดาเนียลเรียกเป็นรอบที่สามแต่เหมือนเขาจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น มันอาจเป็นเพราะเขากำลังจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง

          ความคิดที่มีแต่พ่อกับแม่  พ่อกับแม่ที่รักและเข้าใจกัน

          มันช่างต่างกับภาพที่เห็นเมื่อครู่นี้เสียเหลือเกิน

" ไปเดินเล่นกันมั้ย ? "

" ไม่ "

ซองอูตอบอย่างไม่ลังเล

" งั้น  ..ช่วยสอนงานผมหน่อยดิ งงมาก แฟ้มตั้งอยู่ในห้องเป็นกองเลย "

น้ำเสียงหยอกเย้าที่คนฟังก็รู้ดีว่ามันเป็นเรื่องโกหก

     ซึ่งเขาเองก็เกลียดการโกหก

" นี่!  ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับนายหรอกนะ "

ดวงตาคู่คมตวัดมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ดาเนียลก็เห็นว่าก่อนหน้านี้พ่อกับแม่ของเขาทะเลาะกัน แต่เจ้าตัวก็ยังคงตอแยเขาไม่หยุดหย่อน

" ก็เรื่องของพี่ดิ ผมจะชวน ตกลงจะไปไม่ไป "

ท่าทีกวนประสาทถูกส่งมาให้คนฟัง และนั่นก็ทำให้เขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีเข้าแล้ว

ร่างบางสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ เขายังไม่อยากหงุดหงิดในตอนนี้ ไม่ใช่ตอนที่เขาพึ่งหัวเสียกับเรื่องของแม่ แถมยังต้องมาเจอหน้าคนที่เขาเกลียดในระยะใกล้ๆแบบนี้อีกด้วย

" ฉันไม่ตลกด้วย... "

" แล้วพี่คิดว่าผมขำหรือไง "

" .... "

" ไม่มีใครเค้าอยากเห็นพี่เศร้าปะวะ ทุกคนเค้าก็เป็นห่วงกันหมด "

น้ำเสียงนั่นไม่ได้กระแทกกระทั้นอย่างที่เขาคิด ตรงกันข้ามมันกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาดเสียจนเขารู้สึกเหมือนตัวเองหูฝาดไป ซองอูลอบมองเสี้ยวหน้าของอีกคนที่เบือนหนีไปฝั่งตรงข้าม ก่อนแววตาคู่นั้นจะหันกลับมาสบตากับคู่สนทนา ร่างบางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น 

มันทำให้เขาเห็นภาพของเด็กน้อยคนหนึ่ง 

น้ำเสียงร่าเริงกับท่าทีซุ่มซ่ามของเจ้าตัว

เสียงหัวเราะที่สดใสกับรอยยิ้มกว้างที่เขาชอบมองมันหนักหนา

เจ้าเด็กตัวเล็กคนนั้นคือคังดาเนียลที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาในตอนนี้

เขาจะยังไว้ใจเจ้าเด็กคนนี้ได้เหมือนเดิมหรือเปล่านะ ?

" นายไม่เข้าใจหรอก... จริงๆนะ "

เขาแค่นหัวเราะกับตัวเอง ก่อนส่งรอยยิ้มเหยียดหยันนั้นให้ฝังรากลึกลงในจิตใจ ไม่มีใครรู้หรอกว่าการที่ต้องเผชิญเรื่องราวแบบนี้มันเจ็บปวดแค่ไหน ต่อให้ใครเอามีดมากรีดซองอูก็มั่นใจว่ามันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เขารู้สึกในตอนนี้

เขาไม่รู้ว่าตัวเองลุกขึ้นยืนเมื่อไร และยังคงยืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน จนกระทั่งเสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนาเรียกเขาให้กลับมาจากภวังค์อีกครั้ง

" ถ้าพี่อยากให้ผมเข้าใจ ก็เล่าให้ฟังดิ "

ใช่... ดาเนียลหมายความตามที่พูดจริงๆ เขาอยากรู้ว่าพี่ตัวเองคิดอะไรหรือรู้สึกอะไรมาตั้งนานแล้ว เหมือนเจ้าตัวเป็นคนที่ชอบเก็บอะไรมาคิดทั้งๆที่ไม่จำเป็น ดวงตาที่แข็งกร้าวทำไมเข้าจะไม่รู้ว่ามันปิดบังความรู้สึกที่มากมายเอาไว้ ความสดใสร่าเริงที่เขาเคยเห็นเมื่อยังเด็กหายไปหมดสิ้น รอยยิ้มกว้างของผู้เป็นพี่ ท่าทีโอนอ่อนกับน้ำเสียงเป็นมิตรที่เขาไม่ได้รับมันมาเกือบสิบปีแล้ว 

แต่จะโทษใครไม่ได้ เพราะมันหมดไปตั้งแต่วันที่เขากับแม่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้

ดังนั้นเขาควรทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้ไม่พี่ซองอูต้องเผชิญกับปัญหาเหล่านั้นเพียงลำพัง

40% is loading

" ทำไมถึงเดินมาโรงรถล่ะ "

ใบหน้าคมหันกลับไปมองคนที่เดินตามหลังมาติดๆด้วยสีหน้างุนงง ถ้าเขาจำไม่ผิดดาเนียลเป็นคนพูดเองว่าจะออกมาเดินเล่น แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มจางๆกับกุญแจรถในฝ่ามือหนาซองอูก็พอเข้าใจได้

          โดนโกหกอีกแล้วสินะ

" เปลี่ยนใจแล้ว อยากดูหนังรอบดึกอะ "

“ แต่ฉันไม่อยากดู ”

ร่างบางเอ่ยเสียงเรียบ รู้ตัวดีว่าไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งนั้นนอกจากอยู่เงียบๆ เขาเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ประโยคถัดมาก็ทำให้เจ้าตัวเริ่มลังเล

“ แน่ใจนะว่าจะกลับเข้าบ้านไปจริงๆ พี่คงไม่อยากเห็นอะไรที่มันแย่ๆหรอกใช่มั้ย ”

          ก็จริง

“ แต่ฉันไม่อยากดูหนัง “

“ งั้น … “

“…..”

“ขับรถเล่นกัน/เราไปขับรถเล่นกันมั้ย “

สองเสียงประสานกันด้วยความบังเอิญ ก่อนผู้เป็นพี่จะเดิมตามอีกฝ่ายไปยังลาเวนเต้คันงามที่รอเจ้าของมันพาออกไปโลดแล่นในค่ำคืนนี้

“ พี่อยากไปไหน “

ทันทีที่ล้อทั้งสี่เพิ่มความเร็วขึ้น ร่างสูงที่นั่งในส่วนของคนขับก็เอ่ยถามอีกฝ่ายซึ่งนั่งเงียบไม่พูดไม่จา ใบหน้าคมหันมองบรรยากาศด้านนอกตัวรถผ่านกระจกด้านข้างที่เป็นสีเทาเข้ม สายตาคมยังคงเลื่อนลอยไร้ซึ่งจุดหมาย เขาเพียงแค่อยากให้ตัวเองไม่ต้องจมกับอะไรแย่ๆ ไม่ต้องคิดอะไรให้หนักสมองและปล่อยให้ความรู้สึกมันเป็นไปอย่างนั้น

“ ไม่มี “

“ งั้นผมขับไปเรื่อยๆนะ ถ้าอยากกลับเมื่อไรก็บอก“

“ อื้อ “

เสียงนุ่มดังอยู่ในลำคอเป็นเชิงตอบรับ ความเงียบโรยตัวขึ้นเมื่อต่างฝ่ายต่างอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองโดยไม่มีปฏิสัมพันธ์ใดๆต่อกัน

“ นี่ “

กลายเป็นเสียงของซองอูที่เริ่มบทสนานั้นอย่างแผ่วเบา

“ ครับ “

“ …. “

“ มีอะไรหรือเปล่า “

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปดาเนียลจึงตัดสินใจแวะจอดรถใกล้ๆสถานีรถประจำทาง หันไปมองผู้เป็นพี่ที่ดูเหมือนมีอะไรมากมายอยู่ในใจ

“ สนิทกับแม่ตัวเองมากเลยหรอ “

เจ้าของเสียงนุ่มเอ่ยถามด้วยแววตาสงสัย อันที่จริงซองอูไม่ค่อยสนิทกับแม่ของตัวเองเท่าไรนักเมื่อเทียบกับพ่อ ด้วยความที่เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวและมีบุคลิกที่คล้ายๆกันเลยทำให้เขาชอบที่จะอยู่กับพ่อของตัวเองมากกว่า ซึ่งเขาเองก็แปลกใจอยู่นิดหน่อยที่เห็นดาเนียลสนิทกับแม่ของตัวเองมาก

          มากเสียจนเขาอดคิดไม่ได้ว่าครอบครัวของเขากำลังห่างเหินกันอยู่หรือเปล่า

          ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เขาจึงรู้สึกอึดอัดเหลือเกินที่จะเข้าหน้ากับแม่ตัวเอง

“ อื้อ ผมกับแม่คุยกันเหมือนเพื่อนนั่นแหละ มีอะไรก็บอกกันตลอด “

คนน้องตอบกลับด้วยท่าทีสบายๆ ซองอูอ่านแววตาเรียวนั้นได้ชัดเจนยามที่อีกฝ่ายพูดถึงแม่ ดวงตาเรียวเล็กนั้นยกขึ้นไปพร้อมๆกับริมฝีปากหนาที่คลี่ยิ้มกว้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวคงมีความสุขและผูกพันกับแม่ของตัวเองมากจริงๆ

              ต่างจากเขาลิบลับ

“ ดีจัง “

ริมฝีปากหยักแค่นยิ้มให้กับตัวเองเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ไม่สิ อันที่จริงพ่อกับแม่ของเขาก็มักจะมีปากเสียงกันอยู่บ้างแต่ไม่ถึงกับบ่อย ยกเว้นช่วงหลังๆมานี้ที่พ่อของเขาบังเอิญไปรู้เรื่องนั้นมา และมันก็ทำให้สถานการณ์ภายในครอบครัวนั้นแย่ลง

“ อื้อ ดีจัง “

ร่างสูงจ้องมองใบหน้าคมที่มองเขาด้วยความประหลาดใจ

“  ….”

“ แต่คงดีกว่านี้ถ้าผมได้อยู่กับครอบครัวแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ผมเองก็อยากสนิทกับพ่อเหมือนกัน คงจะดีถ้าเราได้เจอกันบ่อยๆ “

เป็นฝ่ายของดาเนียลบ้างที่แค่นหัวเราะกับตัวเอง พลางนึกไปถึงชีวิตตัวเองในวัยเด็กที่อยู่ด้วยกันกับพ่อและแม่ ชีวิตที่มีความสุข เขามีทุกอย่างที่ต้องการ อยากได้อะไรก็ได้ ใครๆก็บอกว่าครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

          และเวลาก็พรากมันไปจากเขาเช่นกัน

ความเงียบโรยตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับดูดีกว่าเก่าถึงแม้บทสนทนาจะเป็นไปอย่างเคร่งเครียด

คงเป็นเพราะคนทั้งสองกล้าที่จะพูดเรื่องที่ปิดไว้ในส่วนลึกของจิตใจตัวเอง

          หรืออาจจะเป็นเพราะพวกเขารู้ดีกว่าตรงนี้ยังมีคนที่รับฟังอยู่

“ แล้วพ่อของนาย อยู่ที่ไหนล่ะ “

ตัดสินใจเอ่ยถามออกไปแม้รู้ดีว่าไม่ควร ดาเนียลเองก็คงเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยที่ต้องเล่าเรื่องราวในอดีต

“ พ่ออยู่อเมริกาล่ะมั้ง ผมเองก็ไม่ค่อยได้รู้เรื่องของท่านสักเท่าไรหรอก นานๆจะติดต่อมาที “

“  รู้ปะ บางทีผมก็เสียใจเหมือนกันนะที่ตัวเองไม่ได้อยู่กับพ่อ แต่มาคิดดูอีกทีเป็นแบบนี้มันอาจจะดีกว่าก็ได้”

“ ขอโทษนะที่ผมช่วยอะไรพี่ไม่ได้เลย ทั้งๆที่พี่เศร้าอยู่แบบนี้แต่ก็ยังเอาเรื่องของตัวเองมาพูดให้กวนใจเปล่าๆ “

“ แต่ผมอยากบอกจริงๆนะว่า ผมไม่เคยดีใจเลยที่ต้องเห็นพี่เป็นแบบนี้ “

ดาเนียลจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่คมที่สบกันอยู่ในขณะนี้

ความสับสน ความกังวล  ....เป็นสองสิ่งที่ร่างสูงสัมผัสได้

“ มันอาจจะเป็นเพราะแม่ เพราะพ่อ หรือเพราะผม “

เขาจงใจเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ เน้นทุกคำอย่างหนักแน่นราวกับต้องการยืนยันว่าตัวเองนั้นไม่ต้องการให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ

“ แต่ผมก็ทำได้ดีที่สุดเท่านี้แหละ มันเป็นเรื่องที่พ่อกับแม่ตัดสินใจแล้ว “

“แต่ผมไม่อยากเห็นพี่เศร้าจริงๆ นะเว่ย เชื่อดิ “

“ พี่เป็นเพื่อนนอกโรงเรียนคนแรกของผมเลยนะ “

“ เดี๋ยว พี่ซองอู “

“ ร้องไห้ทำไม “

ไหล่บางสั่นระริกเสียจนเรียกความสนใจให้กับคนที่พูดอยู่ได้เป็นอย่างดี ใบหน้าคมก้มลงแต่มิอาจปกปิดหยาดน้ำตาที่หยดกระทบลงบนกางเกงของเจ้าตัวได้ ปลายจมูกโด่งรั้นขึ้นสีแดงเฉกเช่นเดียวกับขอบตาที่ร้อนผะผ่าว ก่อนที่เจ้าตัวจะช้อนสายตาขึ้นมองร่างสูงซึ่งอยู่ห่างกันเล็กน้อย

ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต วงแขนกว้างก็โอบไหล่ของคนตรงหน้าให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ฝ่ามือหนาลูบศีรษะอย่างแผ่วเบาคล้ายจะปลอบโยนให้อีกฝ่ายสงบลง และมันก็ได้ผลเมื่อเขารู้สึกถึงลมหายใจที่อ่อนลงของคนในอ้อมกอด

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอบอุ่นจากฝ่ามือและอ้อมกอดนี้หรือเพราะจิตใจของเขากำลังสั่นไหวเสียจนต้องการที่พักพิง องซองอูจึงไม่ขัดขืนต่อกิริยาของคนตรงหน้ายามที่คางเรียวจรดลงบนไหล่ขวา กลายเป็นว่าใบหน้าคมซุกเข้าหาอกแกร่งแน่นขึ้นเมื่อดาเนียลกระชับอ้อมกอดนั้น ปล่อยให้เสื้อเชิ้ตสีขาวของอีกฝ่ายเปียกชื้นเป็นวงกว้างด้วยความจำนน

ก่อนที่ซองอูจะรู้ถึงถึงสัมผัสแผ่วเบาจากปลายจมูกโด่งที่กดลงเหนือศีรษะ

          และทำอยู่อย่างนั้นซ้ำๆสามรอบ

“ ฉะ ฉัน หนะ เหนื่อย “

ร่างบางผละจากอ้อมกอดเมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่ติดขัด เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบากเมื่อก้อนสะอื้นยังอยู่ในลำคอจนผู้เป็นน้องส่ายหน้าว่าตัวเขาไม่จำเป็นต้องรีบพูดก็ได้

มือหนาเอื้อมไปหยิบทิชชู่ให้คนตรงหน้าเช็ดคราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าเนียน ซองอูคลี่ยิ้มจางๆก่อนรับมันมาซับน้ำตาให้ตัวเองอย่างลวกๆ

“ มันหนักมากใช่มั้ย “

“ .... “

“ เรื่องที่พี่กำลังเผชิญอยู่ “

“ .... “

“ เป็นผมได้ไหม “

“ ที่จะช่วยพี่ออกมาจากเรื่องร้ายๆ “

“ ไว้ใจผมไหม พี่ซองอู “

.

Tbc.

วี้ดดดดดดดดดด คุณแดนคนอบอุ่น ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ ยุ่งๆเรื่องงานเรื่องเรียนจนไม่ค่อยมีเวลาเลย

ขอบคุณและขอให้มีความสุขกับการอ่านนะคะ ☺

กด 1 เชื่อใจแดน

กด 2  น้องมันร้าย

ปล.อีกสักพักอาจจะมี18บวกให้อ่าน อิอิ

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention