เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 1 : PART I : การกลับมา 100%

PART I :  comeback

' เกลียด '

นี่คงเป็นคำที่สามารถอธิบายความรู้สึกของซองอูได้อย่างชัดเจนเมื่อมองร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นแค่นยิ้มไปพร้อมกับริมฝีปากหยักที่กระตุกขึ้นเล็กน้อย

เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่รับกับใบหน้าคมของเจ้าตัวส่งยิ้มให้ผู้เป็นพี่อย่างอ่อนโยน ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงรอยยิ้มแห่งความชิงชังและไม่ยินดียินร้ายใดๆในการกลับมาครั้งนี้

          ไม่มีทางซะหรอก  

          แค่นึกถึงใบหน้านั้นก็รู้สึกขุ่นมัว ยิ่งต้องมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันก็ยิ่งหงุดหงิดใจ

.

".. มาหาฉันทำไม?" 

ร่างโปร่งซึ่งนั่งบนโซฟาหนังสีดำตัวยาวเอ่ยเสียงเรียบในขณะที่สายตากลับจดจ้องไปยังพื้นห้อง เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีคำขออนุญาตใดๆก่อนถือวิสาสะเปิดประตูห้องของเขาเข้ามา

คนที่ได้รับการอบรบสั่งสอนเรื่องมารยาทและระเบียบวินัยอย่างเคร่งครัดตั้งแต่เด็กๆเฉกเช่นเขานึกขุ่นเคืองอยู่ในใจ

          ไร้มารยาท...

          เหมือนกับแม่ของนายไม่มีผิด...

"เอ่อ  ผม.."

เสียงทุ้มฟังดูประหม่าเล็กน้อย ดาเนียลยิ้มให้จางๆก่อนจะยื่นมือที่ถือถุงกระดาษหลายใบไปยังคนตรงหน้า

" ... "

"พึ่งกลับมาจากแคนาดาเลยมาสวัสดีพี่ครับ   นี่ของฝากครับพี่ซองอู"  

ดวงตาคมเงยขึ้นมองเจ้าของน้ำเสียงร่าเริงที่ดูเสแสร้งนักในสายตาของเขา มือเรียวยื่นออกไปรับถุงของฝากทั้งหมด พลันใบหน้าที่เรียบเฉยกลับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในทันที

พร้อมๆกับของที่อยู่ในถุงก็กระจายกันออกมาอยู่บนพื้น

          อย่าคิดว่าของฝากมันจะทำให้เขาลืมเรื่องในอดีตได้

          ...ไม่มีวัน

ใบหน้าเรียวที่ประดับด้วยรอยยิ้มกว้างเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แววตาที่มักจะอ่อนโยนอยู่เสมอกลับดูแข็งกร้าวและเย็นชามากกว่าครั้งไหนๆ

"พี่ไม่เคยหายเกลียดผมเลยสินะ.."  

ดาเนียลจ้องมองไปยังดวงตาคู่โตของคนที่ลุกขึ้นมาสบตาตอบเขาอย่างท้าทาย นิ้วเรียวทั้งหมดกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดนั้นปูดโปนออกมาอย่างเห็นได้ชัด คนที่เขาเรียกว่าพี่ได้อย่างเต็มปากเต็มกำลังสะกดกลั้นอารมณ์โกรธไว้อย่างถึงที่สุด

" ฉันเกลียดแกมากกว่าที่แกคิดไว้ซะอีก "  

_______________________________________________

" ผมไม่เห็นด้วย!! "  

ไม่บ่อยครั้งนักที่ซองอูจะแสดงอาการก้าวร้าวออกมาต่อหน้า องซองอุค ผู้เป็นพ่อของเขา ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลองเป็นเด็กที่น่ารัก ถ่อมตนและรู้กาละเทศะอยู่เสมอๆ  คงต้องยกความดีความชอบให้กับคุณอีมินอา คุณแม่ที่คอยดูแลและประหงบประหงมเขามาอย่างดี  หากแต่ในตอนนี้เขาจะไม่ยอมทำตามทุกสิ่งที่พ่อต้องการอีกต่อไปแล้ว

" พ่อรู้  แต่พ่อตัดสินใจแล้ว...  "

เอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นและจริงจังกว่าครั้งไหนๆ ประโยคที่ทำให้คนฟังตัดสินใจเงียบเสียงลงก่อนเอนตัวพิงกับเก้าอี้ภายในห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ ใบหน้าคมถอนหายใจยาวก่อนจะทอดสายตาออกไปยังหน้าต่างซึ่งสังเกตเห็นบริเวณภายนอกบ้านได้อย่างชัดเจน

ภาพของเด็กหนุ่มที่เขาพึ่งเจอกำลังยืนคุยกับแม่แท้ๆขององซองอูก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ายแน่นสะท้อนอยู่ในแววตาอย่างชัดเจน ในบ้านหลังนี้คงมีเพียงแค่เขาคนเดียวที่ต้องแบกรับความรู้สึกเลวร้ายเหล่านั้นเอาไว้ในจิตใจ

" เมื่อไรลูกจะยอมรับดาเนียลเป็นน้องสักที เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะลูก "  

ผู้เป็นพ่อมองตามสายตานั้นไปก่อนเอ่ยคำถามที่เขามักจะได้ยินอยู่เป็นประจำ

" ....  "  

แววตาคมสั่นไหวเมื่อภาพในปัจจุบันนั้นทำให้นึกถึงอดีตที่ตามหลอกหลอนอยู่ในทุกค่ำคืน ต่อให้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันลืม   ...ซ้ำร้ายยังดูเหมือนว่าทุกอย่างยิ่งชัดเจนขึ้นในความทรงจำที่แสนเจ็บปวดของเขา

" ลูกก็เห็นว่าน้องเป็นคนยังไง ดีซะอีกจะได้มีคนคอยดูแลครอบครัวเรา "

"แต่ผมไม่เคยต้องการ " 

"  ....   "  

ใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่มีร่องรอยปรากฏขึ้นมาบ้างตามกาลเวลาจ้องมองกลับมาอย่างเหน็ดเหนื่อยใจ  

"ที่พ่อถามผมว่าเมื่อไร"

"ต่อให้ตายก็ไม่มีวัน !!! "

_______________________________________________

          พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วสินะ..  

เรียวปากบางพึมพำกับตัวเองในระหว่างขับรถ  ควอทโทรปอร์เต้สีเทาหม่นลดความเร็วลงอย่างช้าๆและหยุดนิ่งเมื่อถึงที่หมาย  เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของอาคารก่อสร้างใจกลางเมือง ซึ่งอยู่ในทำเลที่เหมาะแก่การเดินทางไปไหนมาไหนได้อย่างง่ายดายเป็นของซองอูในทันทีที่เจ้าตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศติด  ของขวัญจากผู้เป็นพ่อเพื่อตอบแทนความพยายามของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของตระกูลอง

          แต่วันนี้ไม่คิดเลยว่าจะต้องแชร์มันให้กับคนที่เขาเกลียดอย่างสุดหัวใจ

คังดาเนียลรู้สึกราวกับธาตุอากาศตลอดทางจากบ้านมาถึงจนถึงเพนท์เฮ้าส์  เขาพยายามที่จะเริ่มบทสนทนากับผู้เป็นพี่แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ให้ความร่วมมือเอาเสียเลย ใบหน้าของซองอูเรียบเฉยและเย็นชาเกินกว่าจะชวนพูดคุยสัพเพเหระอย่างปกติที่เขาชอบทำ  หลายครั้งที่รู้สึกอึดอัดจนอยากจะระเบิดตัวเองและหนีไปให้พ้นๆ  เขาเองรู้ดีกว่าการมาอาศัยอยู่ที่นี่คงไม่ราบรื่นอย่างที่เขาเคยคิดไว้ แต่มันก็ดีกว่าการที่ต้องรบกวนคุณพ่อให้หาที่อยู่ให้ใหม่

          เขาไม่อยากเป็นภาระให้ใครต่อใคร

          ทุกวันนี้ที่ได้อยู่อย่างสุขสบายก็ถือว่ามากเกินพอ

ร่างสูงเดินไปตามทางยาวๆของตึกก่อนใช้ลิฟต์ด้านในเพื่อขึ้นไปยังชั้น 39 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของตัวอาคาร ประตูลิฟต์เลื่อนออกเผยให้เห็นการตกแต่งที่แตกต่างจากชั้นอื่นๆอย่างสิ้นเชิง  เพนท์เฮ้าส์ในรูปแบบ  Modern Oriental Style ให้ความรู้สึกที่เรียบหรูและสมบูรณ์แบบเหมือนกันกับความต้องการของผู้ครอบครอง โถงทางเดินหินอ่อนแบ่งส่วนห้องรับแขกและสระว่ายน้ำให้แยกออกจากกัน  ดาเนียลกวาดสายตาไปรอบๆก่อนจะพบว่าทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย  เขานึกถึงคำพูดของคุณพ่อที่กำชับอย่างแน่นหนาเมื่อพบว่าสิ่งที่ได้ยินมานั้นเป็นความจริง

' พี่ซองอูเป็นคนเจ้าระเบียบมาก '

' ลูกต้องเก็บของให้เรียบร้อยนะ '

เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะไม่เหมาะกับที่นี่สักเท่าไร  ช่วงที่อาศัยอยู่ในแคนาดาเขามีความสุขอยู่กับการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในบ้านหลังเล็กๆของโฮสต์   ไม่ได้กว้างขวางแต่กลับอบอุ่นไปด้วยรอยยิ้มและความใส่ใจของคนในบ้านเหมือนกับบ้านที่เขาพึ่งจากมาเมื่อเช้านี้  ซึ่งอาจจะแตกต่างกันสักนิดหน่อยที่บ้านของเขากว้างใหญ่  การตกแต่งนั้นเหมือนกับเพนท์เฮ้าส์ที่เขากำลังยืนอยู่ในตอนนี้ ทว่าความรู้สึกที่ได้รับมันช่างต่างกันเหลือเกิน

ร่างสูงเดินตามเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ไปอย่างเงียบๆเหมือนเคย ผ่านห้องครัวแบบ pantry ที่เชื่อมกับห้องรับแขกตรงไปยังห้องนอนชั้นล่างกับการตกแต่งด้วยโทนสีเทาขาว 

" นี่ห้องนาย "

" ขอบคุณครับพี่ "

" ไม่ต้อง เพราะฉันไม่เต็มใจ " 

ใบหน้าคมแสดงอาการหงุดหงิดพร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความงุนงงให้คนฟัง เขาพอรู้ตัวอยู่บ้างว่าพี่ชายไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไร จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้ คงเป็นเพราะเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น และเขาเองก็ยอมรับมันโดยดีถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ผิดอะไรเลยก็ตาม แค่นึกไม่ถึงว่าการพูดขอบคุณจะทำให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียได้

          เดาอารมณ์ไม่ถูกเลยจริงๆ

.

____________________________________________

มือเรียวหยิบจับวัตถุดิบในตู้เย็นออกมาจัดเตรียมก่อนจะทำมื้อเช้าเหมือนเคย แต่ในวันนี้ต้องเพิ่มปริมาณเป็น 2 เท่าเมื่อมีผู้อาศัยเพิ่มเข้ามา

นึกถึงอีกฝ่ายที่กำลังหลับสบายอยู่ในห้องนอนแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ  

          เขาเกลียดคนที่ไม่มีความเกรงใจ

          ไม่รู้จักกาละเทศะ

          ไม่มีมารยาท

          ทำตัวเป็นภาระให้กับคนอื่น

          และดาเนียลมีทุกอย่างที่เขากล่าวมา..

ดวงตาคมตวัดมองแผ่นหลังกว้างของอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยความขุ่นมัว ก่อนจะก้มลงไปสนใจอาหารเช้าตรงหน้าต่อ แค่เพียงกินให้เสร็จๆไป  เขาไม่อยากจะใช้อากาศหายใจร่วมกับอีกคนสักเท่าไรนัก  

ร่างบางก้าวออกจากเพนท์เฮ้าส์ไปในทันทีที่จัดการกับจานอาหารและสัมภาระของตัวเองเสร็จ  ไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสได้ถามว่าจากที่นี่ไปมหาวิทยาลัยต้องเดินทางไปอย่างไรบ้าง  เขาก็ไม่ได้คิดจะรบกวนพี่ชายโดยการนั่งรถไปเป็นภาระหรอก  เข้าใจดีว่าถ้าเราเกลียดใครสักคนก็คงไม่อยากจะยุ่งและเสวนาด้วย ถึงแม้ว่าลึกๆแล้วดาเนียลก็อยากมีพี่ชายแบบที่คนอื่นมีบ้าง

'ซองอูน่ะเป็นคนดีที่มีแผลในใจเยอะ'

'และอย่าพยายามทำตัวให้เท่ากับพี่เขา'

' อยู่ในฐานะไหนเรารู้ตัวเองดี '

'จำไว้ว่าลูกต้องดูแลพี่เขาให้ดี เข้าใจมั้ย'

สัมผัสอ่อนโยนจากผู้เป็นแม่และคำพูดที่คอยย้ำเตือนเขาอยู่ทุกวันยังคงนำมาใช้ได้ดี ไม่ว่าจะนึกถึงกี่ครั้งแม่ของเขาก็ยังเป็นคนที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอ  จนในบางครั้งความใจดีนั้นกลับมาทำร้ายความรู้สึกของตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน เขาไม่หวังให้ใครมาเข้าใจท่านในมุมที่มีเพียงแค่เขาเห็น  ถึงแม้ว่าบางทีเขาก็ทนแทบไม่ไหวที่ต้องเห็นผู้เป็นแม่โดนดูถูกต่างๆนานา แต่นั่นแหละ  เพราะเป็นแบบนั้นเลยทำให้เขารู้สึกรักและเทิดทูนแม่มาก

          สัญญาว่าจะไม่ทำให้แม่ผิดหวัง   ..นี่คือสิ่งที่เขาเลือกแล้วและต้องทำมันให้ดีที่สุด

_________________________________________

' สาย '

คำแรกที่ได้ยินหลังจากเข้าคาบเลคเชอร์ในตอนเช้าส่งผลให้คะแนนการเข้าเรียนของเขาติดลบไป 1 ไม่คิดเลยว่าการไปเรียนแลกเปลี่ยนที่แคนาดาเป็นเวลา 10 เดือนมันจะทำให้เขามีปัญหากับการเดินทางโดยรถสาธารณะเป็นอย่างมาก กว่าจะเข้าใจว่าตัวเองต้องเดินทางไปยังไงก็ล่วงเวลาเรียนมา 10 นาทีเสียแล้ว  ยังถือว่าโชคดีที่ในเช้านี้เขามาเรียนครึ่งหลังได้ทัน

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องเรียนที่บรรจุคนได้ประมาณ 500 คนก่อนจะเลือกนั่งลงบนเก้าอี้แถวหลังสุด รอยยิ้มกว้างจากร่างโปร่งซึ่งนั่งอยู่ข้างเขาทำให้บรรยากาศในเช้านี้ของดาเนียลผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง

"เราไลควานลิน"

วันแรกของการเปิดเทอมก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด  เพราะอย่างน้อยเขาก็ได้เพื่อนมาหนึ่งคนล่ะนะ

.

.

"ก็ดีครับพ่อ "

กรอกเสียงลงไปตามสายอย่างอารมณ์ดี  ใบหน้าคมระบายยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อ เนื่องจากช่วงนี้ที่บริษัทมีงานยุ่งมากเลยทำให้ต้องเหนื่อยเป็นพิเศษ  พ่อคอยบอกอยู่เสมอว่าความรับผิดชอบเป็นสิ่งสำคัญ คงเป็นผลหลักที่ทำให้ธุรกิจของตระกูลองมีรายได้อย่างมหาศาล  มากเสียจนครอบครัวของเขามีเงินใช้อย่างสุขสบาย ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะท่านไม่เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคและคอยพัฒนาบริษัทของเราอยู่เสมอ  และเขาก็ดีใจมากที่พ่อยังพอมีเวลาโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบ

'วันศุกร์ช่วงค่ำลูกว่างไหม ? '

" ว่างสิครับพ่อ นานๆพ่อจะมีเวลาว่างทั้งที "

' งั้นลูกพาดาเนียลกลับมาที่บ้านด้วยนะ '

" ทำไมล.. "

' พ่อจะพาพวกเราไปเลี้ยงต้อนรับที่น้องกลับมา '

" .... "

' พ่อต้องไปประชุมแล้ว รักลูกนะซองอู '

" ครับ "

แววตาเศร้าหมองลงทันทีที่สัญญาณได้สิ้นสุดการเชื่อมต่อ 

คงไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะมีความสุขอย่างเต็มที่   ...ตั้งแต่วันนั้น

ภาพของครอบครัวที่มีเพียงแค่เราสามคน 

'องซองอุค'  

'อีมินอา'  

และ 'องซองอู'

เขาไม่เคยโทษว่าพ่อเลี้ยงดูเขามาแบบแย่ๆ ตรงกันข้าม พ่อกลับเอาใจใส่และเป็นห่วงเขาอยู่เสมอ  ถึงแม้ช่วงนี้เราจะห่างกันไปบ้างเพราะภาระงานและเวลาว่างที่ไม่ค่อยตรงกัน แต่พ่อคอยอยู่เคียงข้าง เป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจความร้ายกาจของเขาที่ดูดื้อรั้นในสายตาของคนอื่น เขาอาจจะดูมีความเป็นผู้ใหญ่  มีวุฒิภาวะและเข้มแข็งเสียจนดูแข็งกร้าวไปในบางที แต่ลึกๆแล้วเขาก็ยังเป็นแค่เพียงเด็กน้อยคนหนึ่งที่ต้องการความรักความเข้าใจจากครอบครัว

และเขาเองไม่ชอบเลยกับการต้องทนเห็นคนที่เขารักมากที่สุดแบ่งความรักที่มีให้เขามาโดยตลอดไปให้คนอื่น

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดกลั้นไม่ให้หยาดน้ำใสๆไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง  

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นนานแล้ว   แต่ยังคงสร้างความเจ็บปวดเหมือนว่าไม่เคยผ่านพ้นไปเสียที...

________________________________

'สามทุ่มแล้ว'

ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นสูงสุดของอาคาร  ตอนแรกเขาก็ไม่คิดหรอกว่าระยะทางแค่ช่วงสั้นๆจากมหาวิทยาลัยกลับมาเพนท์เฮ้าส์จะวุ่นวายและติดขัดเช่นนี้   เรียวขายาวก้าวออกจากตัวลิฟต์ที่เปิดขึ้นพลางนึกขึ้นมาได้ว่าเขาไม่สามารถเข้าไปในที่พัก

          ไม่มีการ์ด

          ไม่รู้รหัส

          ไม่ได้สแกนนิ้ว

และทางเดียวคือต้องรบกวนพี่ซองอูมาเปิดให้

ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกเบาๆแล้วรวบรวมความกล้ากดลงไปยังกริ่งสองครั้ง  ใบหน้าเรียวครุ่นคิดถึงสิ่งที่กำลังจะตามมาหลังจากนี้

แกรก...

ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ แต่สิ่งที่ชัดเจนยิ่งกว่าคือแววตาขุ่นเคืองที่ได้รับ

ริมฝีปากหนายิ้มแหยๆ ถ้าหากได้ส่องกระจกในตอนนี้เขาคงพบว่าตัวเองหน้าตาพิลึกน่าดู

"  เดี๋ยว!  "  ซองอูกระแทกเสียงเมื่อเห็นว่าคนที่พึ่งเข้ามาไม่ได้รู้สึกผิดใดๆสักนิด

อีกฝ่ายหลุบหน้าลงต่ำเหมือนเด็กที่กลัวความผิด  แต่มันยิ่งทำให้เขาโมโหเสียเต็มประดา

"  ทำไมถึงกลับดึก ?  "

"  คือผม.. "

" ไม่ต้องอธิบาย  ฉันไม่อยากฟัง! "

"  ...  "

" ที่ฉันถามเพราะอยากให้คิด "

"  ...  "

"  นายควรจะเกรงใจคนอื่นบ้าง  ฉันไม่ได้ว่างมาเปิดประตูให้ตลอดเวลา

และถ้ารอบคอบกว่านี้ก็คงรู้ว่าการ์ดวางอยู่บนหัวเตียงนอนตั้งแต่เมื่อคืน "

"  ...  "

"  หรือนายไม่มีความละลายใจ  "

"  ...  "

"  หึ  คงเหมือนกับแม่ของนายสินะ  "  

"  หยุดพูดถึงแม่ผมแบบนั้นนะ !! "  

ถือว่าซองอูสอบผ่านในครั้งนี้  เพราะเป็นเขาที่ทนไม่ไหวเสียก่อน  

ใบหน้าเรียวกัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามอย่างชัดเจน  แววตาที่มักจะอ่อนโยนกลายเป็นแข็งกร้าวในทันที

เขาไม่เคยโกรธเวลาที่โดนว่า

แต่เขาจะไม่ยอมให้ใครมาพูดจาดูถูกแม่ของเขา

คำพูดที่แตะต้องไปถึงบุพการีของคนตรงหน้าทำให้เส้นความอดทนของเขาขาดผึง

"  พี่ต้องการแบบนี้ใช่ไหม  "  

ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบพร่า  ความโกรธพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกายจนเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ดวงตาเรียวจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่กลัวเกรง  คำพูดของแม่ที่คอยเตือนใจเขาหายไปเสียสนิทในตอนนี้

" ฉันต้องการให้แกกับแม่ออกไปจากชีวิตของฉันสักที! "  

น้ำเสียงดุดันไม่แพ้กัน  ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะสูงกว่าและตัวหนากว่าเขาพอสมควร

แต่เขาไม่คิดจะกลัวคนตรงหน้าอยู่แล้ว  ยิ่งเห็นอีกฝ่ายโกรธเท่าไรเขาก็ยิ่งรู้สึกสะใจมากขึ้นเท่านั้น

"  งั้นคงต้องขอโทษด้วยนะ..  "  ดาเนียลแค่นหัวเราะ พลางยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก 

"  ....  "

"  เพราะพ่อเป็นคนขอให้พวกเรามาอยู่ที่นี่เอง!  "  

ใบหน้าเรียวหันไปตามแรงกระทบจากฝ่ามือเล็กๆ  รู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดที่ซึมตรงมุมปาก  

รอยแดงเป็นริ้วตามนิ้วมือทั้งห้าปรากฎขึ้นในไม่ช้า หากถามว่าเจ็บมั้ยเขาเองก็ยินดีบอกว่าใช่

แต่คงเจ็บไม่เท่าความรู้สึกที่เขาเสียไปเพราะคนตรงหน้า

          ในเมื่อซองอูชอบที่จะเห็นเขาในมุมนี้

          เขาก็ขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้ผู้เป็นพี่ต้องผิดหวัง

tbc.

จบแล้วค่ะหนึ่งตอนน~

มันก็จะงงๆนิดหน่อยที่คุณองเรียกคุณแดนว่า แก บ้าง  ใช้คำว่า นาย บ้าง

เอาเป็นว่าถ้าโกรธจะใช้คำว่า แก เนอะจะได้เข้าใจตรงกัน

ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก พยายามอธิบายให้เห็นภาพ เข้าใจมุมมองของตัวละครกันก่อน

ขอบคุณมากๆที่เข้ามาอ่านค่ะ ♥

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention