คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 4 - ครอบครัวบาคุโก
“ตายแล้ว!! เจ้าเด็กพวกนี้ทำไมเล่นแรงขนาดนี้เนี่ย” เสียงของคนที่มาให้เรียกความสนใจจากพวกโฮสต์คลับได้ดีเลยทีเดียว
คนที่มาใหม่นั้นหน้าตาเหมือนกับคัตสึกิแทบทุกส่วน ต่างกันแค่ตรงอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงคาดว่าน่าจะเป็นพี่สาวของบาคุโก คัตสึกิ
“คัตสึกิ! อิซึคุคุง! ไปๆแยกกันเลยลุกไปทำแผลเลย” คนมาใหม่แยกคนที่ต่อสู้กันจนได้แผล
และคัตสึกิกับอิซึคุก็ถูกคนมาใหม่ทำแผลให้ หลังจากทำแผลเสร็จสภาพของทั้งสองคนเรียกได้ว่าดูไม่จืด
อิซึคุมีพลาสเตอร์แปะที่แก้มทั้งสองข้าง ส่วนแผลอื่นเป็นแผลเล็กๆทำให้ไม่ต้องแปะพลาสเตอร์หรือพันผ้าพันแผล
ส่วนคัตสึกิที่เป็นผู้ชนะนั้น มีพลาสเตอร์แปะที่แก้มข้างซ้าย และแขนทั้งสองข้างถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลเพราะเอาแขนทั้งสองข้างไปรับลูกเตะของอิซึคุ
“ทำไมสภาพของคนที่ชนะถึงแย่กว่าคนแพ้ล่ะเนี่ย” ทามากิอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแขวะขึ้นมา
“แกน่ะหุบปากไปเลยไอ้ผมทอง!” คัตสึกิแว้ดใส่ทามากิทันที
“เอ่อคัตสึกิ แล้วคุณคนนี้พี่สาวนายเหรอ” ฮารุฮิถามคัตสึกิ
“ตายจริงลืมแนะนำตัวไปเลย ชั้นบาคุโก มิตสึกิเป็นแม่ของเจ้าเด็กนี่น่ะ” คนที่มาใหม่นั่นก็คือมิตสึกิแม่ของบาคุโกนั่นเอง
“เอ๋!!! เป็นแม่หรอกเหรอ” คนจากโฮสต์คลับที่พึ่งเคยมาบ้านคัตสึกิครั้งแรกก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
“เออ ที่ชั้นเคยบอกว่ายัยป้ามีอัตลักษณ์กลีเซอรีนไง เห็น่วาหน้าเด็กก็ไม่ต้องแปลกใจหรอก” คัตสึกิอธิบายเสริม
“เลิกเรียกชั้นว่ายัยป้าได้ไง! ชั้นเป็นแม่แกนะยะ!” มิตสึกิแว้ดใส่คัตสึกิพร้อมตบหัวเจ้าลูกตัวดีไปด้วย
“โอ้ยเจ็บนะโว้ยยัยป้า!!” บาคุโกกุมหัวพร้อมกับแว้ดกลับทันที
‘อือ สมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน’ คนในชมรมโฮสต์คลับมองด้วยสายตาที่ว่างเปล่า โดยมีอิซึคุหัวเราะแห้งอยู่ด้วย
“จริงสิ ไหนๆครั้งนี้ก็เป็นครั้งแรกที่คัตสึกิพาเพื่อนมาบ้านเดี๋ยวต้องโชว์ฝีมือซะหน่อยแล้ว” มิตสึกิพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เย่! ผมคิดถึงอาหารของคุณน้ามิตสึกิที่สุดเลย!” มิตสึคุนิร้องออกมาด้วยความดีใจ
“แหม มิตสึคุนิคุงล่ะก็ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะ ไปๆอิซึคุคุงพาเพื่อนไปห้องอาหาร ส่วนคัตสึกิมาช่วยแม่ทำอาหาร” มิตสึกิสั่งทุกอย่างเสร็จสรรพพร้อมลากลูกชายของตนไปที่ห้องครัว
คัตสึกิในตอนนี้รับหน้าที่เป็นลูกมือในครัวให้กับผู้เป็นแม่กำลังช่วยหั่นผักอยู่ด้วยความชำนาญ
“เห คัตสึกิใช้มีดเก่งจัง” ฮิคารุที่แอบมองอยู่ที่ประตูครัวกับคาโฮรุพูดขึ้นพร้อมกัน
“พวกแกกลับไปที่ห้องอาหารเลยเว้ย อยู่ตรงนี้มันเกะกะว่ะ” คัตสึกิหันไปด่าแฝดฮิตาจิอิน แต่มือก็ยังคงหั่นผักด้วยความเร็วคงที่
“แต่พวกเรายังไม่เข้าไปในครัวเลยนะ” ฮิคารุแย้งโดยมีคาโอรุพยักหน้าเสริม
“เกะกะก็คือเกะกะ ไปนั่งรอเฉยๆไป” คัตสึกิไล่ทั้งสองคน
“คร้าบๆ ไปก็ได้”
ฮิคารุและคาโอรุยอมละความสนใจออกจากคัตสึกิและเดินกลับไปที่ห้องอาหาร คัตสึกิจึงสามารถใช้สมาธิในการทำอาหารได้อย่างเต็มที่
หลังจากที่เริ่มทำอาหารไปได้ซักพักคัตสึกิจึงเอ่ยถามมิตสึกิไป
“ยัยป้า ของหวานเป็นอะไร”
“ตายละ แม่ลืมคิดไปเลย ถ้าจะทำเค้กที่มิตสึคุนิคุงชอบก็คงนานใช้้คนไปซื้อดีมั้ยนะ” มิตสึกิคิดหนัก
“นานเลยไม่ใช่รึไง ทำอะไรง่ายๆดีกว่ามั้ง” คัตสึกิแสดงความคิดเห็น
“นั่นสิทำอะไรดีคัตสึกิ” มิตสึกิเห็นด้วยแหละหันมาถามลูกของตน
“เครปเย็น?” คัตสึกิออกไอเดีย
“น่าจะมีวัตถุดิบอยู่นะ คัตสึกิดูในตู้เย็นในหน่อยว่ามีผลไม้เยอะมั้ย”มิตสึกิใช้ลูกทันทีเพราะตัวเองกำลังทอดคาราอาเกะอยู่
“อ่า มีเยอะอยู่ เดี๋ยวของหวานชั้นจัดการเอง” คัตสึกิพูดพร้อมกับหยิบอุปกรณ์และวัตถุดิบในการทำเครปเย็นออกมา
เวลาผ่านไปมิตสึกิก็เรียกคนใช้มาทยอยยกอาหารออกไปเสิร์ฟที่ห้องอาหาร และหลังจากที่ทำอาหารและของหวานเสร็จทั้งหมดแล้วคัตสึกิและผู้เป็นแม่ของตนก็เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อทานข้าวพร้อมกับพวกคนในชมรมโฮสต์คลับ
เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับฮารุฮิที่กำลังพยายามห้ามฮิคารุกับคาโอรุที่กำลังจะหยิบคาราอาเกะขึ้นมากิน และทามากิที่กำลังมองอาหารทุกอย่างตรงหน้าด้วยความตื่นตาตื่นใจ
“เอาล่ะ เด็กๆทานกันเถอะจ่ะ” มิตสึกิพูดขึ้นหลังจากที่ตนและลูกชายนั่งลงหน้าชุดอาหารของตน
ทุกคนจึงเริ่มทานอาหารตรงหน้าทันที
“คาราอาเกะอร่อยมากเลยฮะ” ฮารุฮิพูดหลังจากที่กัดคาราอาเกะเข้าไปได้หนึ่งคำ
“อ๋า คาราอาเกะอันนั้นคัตสึกิเป็นคนหมักเนื้อเองเลย ดีใจที่ชอบนะ”
มิตสึกิพูดจบก็มีสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อของฮารุฮิ เคียวยะและทามากิมองมา คัตสึกิที่เห็นสายตานั้นจึงเคี้ยวข้าวในปากให้หมดและตอบกลับไป
“มองไรวะ” คัตสึกิพูดแกมดุ
“ไม่คิดว่าคัตสึกิคุงจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้น่ะ” เคียวยะเป็นคนตอบ
“ฮะๆ ไม่คิดว่าคนโผงผางอย่างคัตสึกิจะทำอะไรแบบนี้ใช่มั้ยล่ะจ๊ะ” มิตสึกิหัวเราะและถามเด็กๆที่กำลังทำหน้าอึ้งๆอยู่
“ใช่ครับ ผมคิดว่าคัตสึกิคงจะเก่งพวกศิลปะการต่อสู้อะไรแบบนี้มากกว่า” ทามากิตอบ
“ถ้ามองแค่ภายนอกคงเป็นแบบนั้นแหละจ่ะ ตั้งแต่เด็กๆคัตสึกิเป็นลูกที่ไม่เคยทำให้แม่ผิดหวังเลย แม่ไม่เคยหวังว่าเค้าจะเรียนได้เก่งหรืออะไรเลยแต่สุดท้ายเค้าก็ทำทุกอย่างได้ดีและเก่งสมชื่อแม่ตั้งให้จริงๆ” มิตสึกิอดไม่ได้ที่จะกลับไปอวยลูกตัวเอง
“แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่คัตสึกิพาเพื่อนมาบ้านเนี่ย ปกติตอนแม่ถามก็เอาแต่บอกว่าเพื่อนที่โรงเรียนเล่นด้วยไม่สนุกเท่ากับเล่นกับอิซึคุคุง” มิตสึกิพูดโดยมีอิซึคุหัวเราะแหะๆอยู่ด้วย
“ก็เจ้าพวกนั้นมันกากเอง” คัตสึกิแสดงความคิดเห็นออกมา
“เค้าก็ปกติของเค้านั่นแหละ แกนั่นแหละเก่งเกินคน” มิตสึกิเถียง
สองแม่ลูกเถียงกันโดยมีสายตาอึ้งของพวกชมรมโฮสต์ที่มองมาเพราะไม่คิดว่าจะได้เป็นเพื่อนกลุ่มแรกๆของคัตสึกิ และมีสายตาซาบซึ้งของอิซึคุที่ประทับใจคัตสึกิที่ให้ตัวเองไปเป็นเพื่อนโนหนึ่งของตน
หลังจากนั้นทุกคนจึงหันมาสนใจกับอาหารบนโต๊ะมีบ้างที่จะคุยกันหรือหยอกกันบนโต๊ะอาหารเพราะบ้านบาคุโกไม่ค่อยเคร่งเรื่งมารยาทบนโต๊ะอาหารกัน แต่ก็ไม่ได้เล่นกันจนวุ่นวายเพราะยังคงเกรงใจผู้ใหญ่ที่นั่งร่วมโต๊ะอย่างมิตสึกิ
เวลาล่วงเลยไปจนทุกคนทานข้าวเสร็จ มิตสึกิจึงให้คนใช้ยกของหวานมาให้
“เครปเย็นจ่ะ เห็นว่ามิตสึคุนิคุงมาด้วยเลยเพิ่มของหวานให้ น้าก็เกือบจะลืมแล้วนะเนี่ยถ้าคัตสึกิไม่เตือน คัตสึกิเป็นคนทำเครปเย็นเองเลยนะ” มิตสึกิพูดหลังจากที่คนใช้ยกเครปเย็นมาให้จนครบจำนวนคน
“เห ไม่ใช่แค่ของคาวของหวานก็ด้วยเหรอเนี่ย” ทามากิพูดขึ้นด้วยความตะลึง
“ชิ เพราะยัยป้าลืมเลยได้แต่ทำของที่ง่ายๆที่ทำไม่นาน” คัตสึกิเดาะลิ้นก่อนจะลงมือทานของหวาน
“อื้ม!! อร่อยมากเลยล่ะคัตจัง!” มิตสึคุนิ
“อืม ชอบก็ดีแล้ว” คัตสึกิตอบและกินของหวานส่วนของตนต่อ
“โอ๊ะ อร่อยจริงๆด้วย” ฮิคารุพูดขึ้นหลังจากที่ได้ลองชิมไปเป็นคำแรก
“อยู่แล้วเว้ย!” คัตสึกิตอบ
“ถ้าชอบกันก็ดีแล้วจ่ะ ไว้ถ้ามีโอกาสหน้าที่พวกหนูมาเที่ยวบ้านเราอีก น้าจะทำอย่างอื่นให้กินด้วยนะ” มิตสึกิตอบและกินเครปเย็นฝีมือลูกของตนพร้อมกับรอยยิ้ม
“คุณน้ามิตสึกิครับ แล้วทำไมมิโดริยะคุงถึงไม่ได้ไปเรียนพร้อมกับคัตสึกิคุงล่ะครับ” เคียวยะเป็นคนถาม
“อ๋อ อิซึคุเค้าเรียนโฮมสคูลน่ะ เรื่องนี้เห็นว่าทางฮิซาชิพ่อของอิซึคุคุงเป็นคนตัดสินใจน่ะ แต่ถ้าอิซึคุคุงอยากไปเรียนกับคัตสึกิก็ได้นะจ๊ะ เดี๋ยวน้าไปคุยกับพ่อของอิซึคุคุงให้” มิตสึกิตอบเคียวยะและหันไปถามความเห็นของอิซึคุ
“เอ๋! ไม่เป็นไร--” อิซึคุยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีคนพูดขัดมาก่อน
“ให้มันมาเรียนด้วยก็ดี เรียกตัวง่ายกว่าแล้วก็จะได้ไม่ต้องลำบากซ่อนตัวด้วย” คัตสึกิพูดขัด
“อืม เดี๋ยวแม่ลองเอาเรื่องนี้ไปพูดกับฮิซาชิกับอิงโกะดู” มิตสึกิรับคำขอของคัตสึกิโดยไม่ได้กลับไปสนใจเสียงของอิซึคุเลย
‘แล้วจะถามผมทำไมล่ะครับ..’ นี่คือเสียงในใจของอิซึคุหลังจากที่สองแม่ลูกพูดกันเองเสร็จสรรพโดยที่ไม่ฟังความเห็นของตนเลย
หลังจากที่ทุกคนทานมื้อเที่ยงเสร็จมิตสึกิก็ขอตัวไปจัดการธุระของบ้าน และบอกให้คัตสึกิและอิซึคุพาเพื่อนเดินชมบ้านเพื่อเป็นการเดินย่อยไปในตัว
ทุกคนในชมรมจึงหันมามองคัตสึกิเป็นตาเดียวด้วยความตื่นเต้น คัตสึกิจึงต้องรับคำสั่งของผู้เป็นแม่ด้วยความไม่สบอารมณ์และพาเดินชมส่วนต่างๆของบ้านแต่ก็เว้นบางส่วนไว้ แต่ก็ไม่มีใครสนใจในส่วนนั้นเพราะกลัวจะไปละลาบละล้วงความเป็นส่วนตัวของบ้านเพื่อน
คัตสึกิพาพวกชมรมโฮสต์เดินจนไปหยุดที่ห้องๆหนึ่ง
“เอาล่ะ ห้องสุดท้ายแล้ว” คัตสึกิพูดพร้อมกับเลื่อนประตูออกให้เห็นด้านใน
“ในที่สุด!” ฮารุฮิพูดขึ้นเพราะไม่คิดว่าบ้านเพื่อนผมฟางจะใหญ่ขนาดนี้ เพราะตนเดินจนเหนื่อย
“นี่เป็นห้องดนตรีครับ ผมกับคัตจังถูกสั่งให้เรียนดนตรีตอนเด็กน่ะครับ เลยมีห้องนี้ขึ้นมา คัตจังจะเล่นเป็นทั้งกลองและกีตาร์ ส่วนผมจะเล่นพวกกีตาร์กับคีย์บอร์ดได้น่ะครับ ส่วนพวกเครื่องดนตรีอื่นๆพอเล่นได้แต่พวกผมยังเล่นไม่ได้เก่งเท่าสองอย่างที่บอกไปน่ะครับ” อิซึคุอธิบาย
“เห อยากฟังเพลงที่คัตสึกิกับมิโดริยะเล่นจังเลยเนอะ” ฮิคารุพูดขึ้น
“ช่ายๆ อยากฟังจังเลย” คาโอรุรีบพูดเสริม
“เค้าก็อยากฟังเพลงที่คัตจังกับอิคจังเล่นเหมือนกัน!” มิตสึคุนิพูดด้วยความกระตือรือร้นโดยมีทาคาชิคอยพยักหน้าเสริม
ส่วนคนอื่นๆไม่ได้พูดอะไรแต่ก็มองมาที่อิซึคุสลับกับคัตสึกิ จนอิซึคุทนแรงกดดันไม่ไหวจึงหันไปถามความเห็นของเพื่อนสมัยเด็กของตน
“เอายังไงดีคัตจัง”
“ชิ! เออ! เล่นก็เล่น” คัตสึกิพูดพร้อมกับไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกลองชุดในห้อง
“เล่นเพลงอะไรดีล่ะคัตจัง” อิซึคุหันไปถาม
“เอาเป็นเพลงที่ชั้นกับแกแต่งก็ได้ แกเล่นกีตาร์ส่วนชั้นเล่นกลองเปิดเทปที่เคยอัดที่รวมเสียงคีย์บอร์ด แล้วพวกเราเล่นดนตรีคลอเอา” คัตสึกิเอ่ยสั่งอิซึคุเสร็จสรรพ
“อ๋าา โอเคๆ” อิซึคุขานรับ
พอทุกคนได้ยินว่าเป็นเพลงที่อิซึคุกับคัตสึกิเป็นคนแต่งจึงหูพึ่งในทันที แต่ละคนเริ่มหาที่่นั่งที่ว่าง อย่างเช่นตรงโซฟาในห้องดนตรีหรือพื้น เพื่อนั่งรอฟังเพลงทีี่อิซึคุและคัตสึกิเป็นคนแต่งในทันที
หลังจากที่อิซึคุและคัตสึกิ เตรียมเปิดเพลงและจูนเสียงเครื่องดนตรีเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มเล่นเพลง และเริ่มเล่นเครื่องดนตรีในทันที
(เปิด shout baby - ryokuoushoku shakai คลอไปด้วยนะคะ)
เมื่อเสียงตีฉาบให้จังหวะเบาๆของคัตสึกิ ดังขึ้นอิซึคุจึงเริ่มดีดกีตาร์ และเสียงร้องในเทปก็เริ่มดังคลอไปกับดนตรี ซึ่งเสียงร้องในท่อนแรกเป็นเสียงของคัตสึกิ
กลิ่นของเส้นผมที่ต่างไปจากทุกที
มันน่าหงุดหงิดนะที่เผลอไผลไปกับมัน
มุมปากที่คลายออกอย่างนุ่มนวลค่อย ๆ จมลงไปในผ้าพันคอ
ในท่อนต่อมาอิซึคุเป็นคนร้อง ซึ่งน้ำเสียงของอิซึคุทำเอาคนในชมรมโฮสต์เคลิ้มเพราะมีสเน่ห์คนละแบบกับคัตสึกิ
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ตัวฉัน
ได้กลายเป็นคนที่มีความอดทนถึงขนาดนี้
ทั้ง ๆ ที่ตอนเด็กเป็นคนขี้แยจนถูกใครต่อใครเยาะเย้ยแท้ ๆ
เมื่อเคลิ้มกับน้ำเสียงนุ่มน่าฟังของอิซึคุจบแล้วก็ต้องมาเคลิ้มกับเสียงทุ้มติดแหบของคัตสึกิต่อ
ช่วยเก็บเป็นความลับให้หน่อยนะ
ช่างเป็นคำพูดที่แสนโหดร้าย
เสียงกู่ร้องกำลังเลือนหาย
อนาคตที่ควรจะเป็นปกตินั้นกลับห่างไกลออกไป
ต่อให้ไม่ถามใครก็เข้าใจดี
ว่าไม่อาจไปถึงที่ที่เขาคนนั้นอยู่ได้
ถ้างั้นจะไปไหนดี
ไม่รู้อะไรเลยเพียงแค่ยึดติดเอาไว้
อย่างความปรารถนาที่แผดเผาอยู่ในอกมากพอ
จะลบล้างความกังวลในทุก ๆ วันที่ไม่มีวันเลือนหายไป
อยากจะเปลี่ยนแปลง
หลังจากที่จบท่อนที่คัตสึกิร้องต่อมาก็เป็นอิซึคุร้องต่อสลับกันไปจนจบเพลง
พอจบเพลงทุกในชมรมถึงกับลุกขึ้นมาเพื่อปรบมือให้ทั้งสองคนเลยทีเดียว
“พอจะรู้อยู่หรอกว่าคัตสึกิร้องเพลงเพราะ แต่ไม่คิดว่ามิโดริยะคุงจะร้องเพราะเหมือนกันนะเนี่ย” ฮารุฮิเอ่ยชม
“แหะๆ ขอบคุณครับ” มิโดริยะขานรับและเกาหลังคอด้วยความเขินเพราะทำตัวไม่ถูกที่โดนชม
“คัตจังกับอิคจังเก่งมาเลยล่ะ!” มิตสึคุนิชมโดยมีทาคาชิพยักหน้าเสริม
“ของมันแน่อยู่แล้วเว้ย!” คัตสึกิตอบรับคำชมด้วยความมั่นใจ
“เอาล่ะ พวกแกปล่อยพวกชั้นพักซักที” คัตสึกิอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาเพราะมีแค่ตนกับอิซึีคุที่เป็นแผลแล้วยังจะให้มาเล่นดนตรีให้ฟังอีก
“งั้นไปนั่งเล่นกันที่ชานบ้านมั้ยครับ เดี๋ยวผมให้คนเอาของว่างไปให้ด้วย” อิซึคุเสนอ
“เออ ตามใจ” คัตสึกิตอบ
ทุกคนพากันไปนั่งที่ชานบ้าน พากันนั่งคุยกัน ส่วนคัตสึกิน่ะชิงลงไปนอนที่ตักของอิซึคุ ปล่อยให้อิซึคุคุยกับคนในชมรมไป ส่วนตนหลับ
เวลาผ่านไปจนเย็นคัตสึกิและอิซึคุ รวมไปถึงมิตสึกิมาส่งทุกในชมรมที่หน้าบ้าน
“เฮ้อ กลับหมดซักที” คัตสึกิบ่นโดยมีอิซึคุหัวเราะแหเงอยู่ข้างๆ
TBC;
คัตสึกิบีไลค์ ชั้นเหนื่อยมากนะ ตอนแรกตอนนี้จะได้อัพพรุ่งนี้ค่ะ เอ่อหมายถึงอาจจะตอนเย็นของวันนี้ แต่ว่ามันมีไฟแต่งค่ะเลยดันทุรังแต่งจนมาอัพตอนตีสองครึ่งอย่างที่ทุกคนเห็น ขอบคุณทุกคนที่ยังรออยู่นะคะ ไม่พูดอะไรแล้วไรท์ขอตัวไปนอนก่อนไม่ไหวละ
สามารถเข้าไปคุยกับไรท์เตอร์ได้ที่ทวิตเตอร์
@justinb00bie
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะค้าบ♡
ความคิดเห็น