[SF] Playgirls [f(x) Amber X Krystal]

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3

CH3

สถานที่ที่เอาไว้ล่าหญิงของแอมเบอร์ หลิว ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมาก
แค่เป็นสถานที่เฉพาะที่คนที่มีรสนิยมเดียวกันจะไปเท่านั้น
ขืนไปผับธรรมดา หิ้วผู้หญิงกลับมาแล้วสาวเจ้าเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็จบเห่น่ะสิ

วันนี้ก็เริ่มต้นเหมือนวันปกติ โชว์สเต็ปกลางฟลอร์...
มีผลงานวิจัยออกมาว่า ผู้หญิงชอบผู้ชายที่เต้นเป็น โดยเฉพาะผู้ชายที่เวลาเต้นจะขยับแค่ต้นคอกับหัวไหล่

ยึก...ยัก...ยึก...ยัก

ท่าเต้นที่คริสตัลคิดว่ามันสุดแสนจะอุบาทว์กลับดึงดูดสายตาสาวๆ ได้เป็นอย่างดี

แอมเบอร์กระตุกยิ้มส่งสายตาหวานจ๋อยไปรอบๆ

เต้นไปก็พลางนึกถึงตอนที่คริสตัลวิจารณ์ท่าเต้นในผับของตัวเอง

“แกเต้นเหมือนเด็กแว้นซ์เลยว่ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าหายวับไปอย่างรวดเร็ว

ยัยบ้าเอ๊ย ออกไปจากหัวฉันซะที




“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เป็นไงบ้าง?” จงฮยอนเริ่มบทสนทนาอย่างสบายๆ มีเพียงแค่คริสตัลที่มัวแต่ยืนจ้องหน้าคนมาใหม่ด้วยความตกตะลึง

ใบหน้าที่เคยคิดว่าลืมได้แล้ว...

“พี่มากับใครคะ?” คริสตัลไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับ

“เพื่อนน่ะ” จงฮยอนตอบก่อนจะพยักหน้าไปทางกลุ่มผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับเขา

“อ๋อ...” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ ยิ้มให้กับตัวเอง

“เราโตขึ้นเยอะเลยนะ” สายตาคมไล่มองคริสตัลตั้งแต่หัวจรดเท้า เปลี่ยนไปเยอะจริงๆ

“พี่ก็...หล่อขึ้นเหมือ...”

ปัง...

เสียงแก้วกระทบพื้นบาร์ข้างหน้าเรียกสายตา 2 คู่ให้หันไปมอง จงฮยอนตกใจกับจำนวนแก้วที่เรียงรายเล็กน้อย

“เดี๋ยว พี่เลี้ยงเอง เท่าไหร่ครับ” จงฮยอนควักกระเป๋าสตางค์ของตัวเองขึ้นมา ถามจำนวนเงินที่น่าตกใจ แล้วยื่นเงินให้บาร์เทนเดอร์ตรงหน้า

“มะ...ไม่ต้อ...” คริสตัลคว้ามือของจงฮยอนไว้ แต่ทันทีที่มือของเธอแตะลงบนมือจงฮยอน ก็ชะงักเก็บมือลงอย่างรวดเร็ว
จงฮยอนยิ้มให้กับท่าทางเก้อๆ ของหญิงสาวตรงหน้าที่ดูยังไงก็ยังเป็นเด็กเมื่อตอนอยู่กับเขาอยู่ดี

จงฮยอนหยิบขึ้นมา 2 แก้ว อีกแก้วหนึ่งส่งให้คริสตัล

“ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ”

แกร๊ง...




“แกว่าไงอ่ะ” ซอลลี่ถามเพื่อนสาวสองคนข้างๆ ที่กำลังจ้องไปทางเดียวกันด้วยความสงสัย

“ก็อย่างที่เห็น...คืนดีกันชัวร์ ดูท่าทางยัยคริสสิ เหมือนตอน ม.ปลายไม่มีผิด”
วิคตอเรียวิจารณ์ท่าทีของเพื่อนสาวที่ดูเก้ๆ กังๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าอดีตแฟน

“ฉันก็ว่างั้น พี่จงฮยอนก็ดูท่าทางตะลึง คงไม่คิดว่าคริสมันจะสวย เอ็กซ์ เซ็กซี่ขนาดนี้” ลูน่าพูดขึ้นบ้าง

“ยัยคริสน่ะ ว่างแน่นอนอยู่แล้ว ก็อยู่ที่พี่จงฮยอนแหละ ว่าคบใครอยู่รึเปล่า” ซอลลี่พูดอย่างใช้ความคิด

งานนี้ถ่านไฟเก่ามีแววคุ



“ไง เจอสาวแล้วลืมเพื่อนเลยนะ” ชายหนุ่มที่ร่างติดจะบอบบางผลักไหล่จงฮยอนเบาๆ

คริสตัลหันมามองที่ต้นเสียง ก้มหัวทักทายเพราะคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของจงฮยอน

จงฮยอนชวนคริสตัลให้ออกมานั่งที่บาร์ด้วยกัน คุยกันเรื่องสัพเพเหระ ตั้งแต่เรื่องตลกๆ สมัย ม.ปลายจนถึงละครหลังข่าว
แต่ไม่ยักจะวนไปถึงเรื่อง...ของคนสองคน

คริสตัลไม่กล้าพอที่จะถาม...กลัวจะต้องช้ำใจเป็นครั้งที่สอง

“สวัสดี ครับ ชื่อคีย์ เป็นเพื่อนไอ้จงมัน” ชายหนุ่มยื่นมือออกมารอให้คริสตัลจับทักทาย หญิงสาวยื่นมือออกไปตามมารยาท แล้วยิ้มบางๆ ให้คนมาใหม่

“คริสตัลค่ะ”

“มาทำไม มึงกลับโต๊ะไปเลย” จงฮยอนผลักไหล่เพื่อนรักกลับ

“เอ๊า ไอ้นี่ กูมาบอกมึงว่าแฟนมึงโทรมาจิก โทรศัพท์มีก็หัดรับวะมั่งสิวะ พวกกูนี่ซวยตลอด”
คีย์ใส่ซะเต็มที่โดยไม่รู้ว่าคนฟังอยู่หันไปมองหน้าจงฮยอนนิ่ง

“เออ บอกเค้าไปว่าเดี๋ยวกูโทรกลับ ตอนนี้คุยกับรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าอยู่” จงฮยอนพูดตัดรำคาญ

รุ่นน้องที่โรงเรียน...

คริสตัลทวนวลีนั้นในใจ

“อืม...เดี๋ยวคริสไปก่อนนะคะ เพื่อนรออยู่” คริสตัลชี้ไปที่เครื่องดื่มที่สั่งไว้

“เดี๋ยวสิ เอาโทรศัพท์มาหน่อย”

คริสตัลยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้ จงฮยอนรับมากดอะไรเล็กน้อย คว้าคริสตัลเข้ามาถ่ายรูปคู่กัน แล้วกดปุ่มรัวเร็ว
ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู จงฮยอนยื่นโทรศัพท์คืนให้คริสตัลที่มองการกระทำของเขาด้วยความงุนงง

“มีอะไรก็โทรมาได้นะ” จงฮยอนโบกมือทิ้งท้าย

“ค่ะ” คริสตัลยิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองที่เพื่อนๆ กำลังสังเกตการณ์อยู่

ขอบตามันร้อนๆ หัวใจที่เต้นช้าลง ความรู้สึกเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด



แกร๊ง

คริสตัลวางแก้วที่หยิบมาลงบนโต๊ะ แล้วทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าตอนมาถึงซะอีก
เพื่อนสาวที่ตอนแรกกะจะแซวเธอกับอดีตแฟน ที่เหมือนถ่านไฟเก่าดูท่าจะคุกรุ่น
แต่พอเห็นท่าทางแบบนี้แล้วทุกคนต่างก็พร้อมใจกันรูดซิปปาก

ลูน่ากำลังยื่นมือจะไปหยิบแก้วตรงหน้า แต่แก้วนั้นก็ถูกคริสตัลคว้าไปดื่มรวดเดียว
ลูน่ามองคริสตัลอย่างงงๆ พอจะหยิบแก้วสุดท้ายที่มีเครื่องดื่มอยู่ ก็ถูกคริสตัลคว้าไปอีก

คริสตัลกระแทกแก้วลงบนโต๊ะดังปัง ก่อนจะหันใบหน้าที่น้ำตาเริ่มรื้นขอบตาขึ้นมาหาเพื่อนๆ ที่นั่งเกร็ง

“แก ไปต่อที่อื่นได้มั้ย”




ขวดสีเขียวเรียงรายอยู่ตรงกลางวงล้อมสาวทั้ง 4 ด้านข้างมีซุปตีนไก่วางส่งกลิ่นหอมโชย
จากเสียงเพลงอึกทึกเปลี่ยนเป็นเสียงทำอาหารของคุณป้าเจ้าของร้าน ผสมผสานกับเสียงคนเมากำลังคุยกันอย่างลงตัว(?)

ร้านโซจูข้างถนน...

คิดจะเมาหนักในราคาย่อมเยาต้องที่นี่เท่านั้น

เมื่อของพร้อม คริสตัลก็หยิบขวดสีเขียวมาเทใส่แก้วเล็กใบใสเต็มแก้วจนกระฉอกออกมาเล็กน้อย
แหงนคอยกดื่มขึ้นรวดเดียวจนคนเห็นกลัวว่าคอจะหักก่อนเมา

เพื่อนๆ เห็นคนอยากเมาดื่มไม่หยุดก็หันมาหยิบขวดที่เหลือเทใส่แก้วของตัวเองบ้าง
อย่างน้อยก็ขอกินสักขวด จ่ายตังแบบหารสี่ไปแล้ว เจออย่างนี้ท่าทางจะไม่คุ้ม

น้ำตาที่แค่รื้นขอบตาตอนอยู่ที่ผับ ตอนนี้ไหลลงมาอาบแก้มนวล เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นเบาๆ
ตอนแรกเพื่อนๆ ก็งงกันว่าเจอแฟนเก่าอย่างจงฮยอน
แรกๆ ก็เหมือนจะดีใจ แต่ทำไมตอนกลับมาท่าทางคนละอารมณ์กับตอนไป แถมบอกอยากเมาอีก
แต่ทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อประโยคถัดมาของคริสตัลดังขึ้น

“รุ่นน้องที่โรงเรียน? ทำไมพี่บอกเพื่อนพี่ว่าฉันเป็นแค่รุ่นน้องที่โรงเรียนล่ะ”

“แก... ใจเย็นๆ ค่อยๆ กินก็ได้” ลูน่ารั้งข้อมือเพื่อนสาวไว้

“ไม่เอา! ฉันจะกิน” สิ้นคำก็กระดกเข้าไปอีกแก้ว วิคตอเรียมองหน้าลูน่ากับซอลลี่ก่อนจะพูดดักคอ

“ฉันว่าพวกเราหยุดกินเหอะ ท่าทางต้องลากมันกลับคอนโดชัวร์” วิคตอเรียถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าวันนี้จะมาสนุกกันแท้ๆ แต่สุดท้ายก็หมดสนุกจนได้

“ว่าแต่คอนโดมันอยู่ไหนล่ะ ฉันก็ไม่เคยไปซะด้วย” ซอลลี่ที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น

“เห็นว่าเมทมันเป็นเพื่อนเก่า ชื่อแอมเบอร์น่ะ ลองหาเบอร์ในโทรศัพท์มันดูสิ”

วิคตอเรียหยิบกระเป๋าเล็กของคริสตัลที่กำลังตั้งใจกระดกเหล้าไม่สนใจเสียงรอบข้างมาคุ้ยหาโทรศัพท์เครื่องบาง
ก่อนจะเปิดฝาพับออกมา ลองกดปุ่มบันทึกการโทร เผื่อจะหาง่ายกว่าในสมุดโทรศัพท์ แต่กลับสะดุดอยู่ที่เบอร์ที่ถูกโทรออกล่าสุด

‘พี่จงจ่งจ้งจ๊งจ๋ง’

วิคตอเรียระเบิดเสียงหัวเราะเมื่ออ่านชื่อจบ เรียกความสนใจของเพื่อนสาวอีกสองคนให้ไปมุงดูของกลาง
ก่อนที่ซอลลี่จะระเบิดหัวเราะเสียงดังตามสไตล์ ส่วนลูน่าแค่ส่งเสียงคิกคักเมื่ออ่านจบ
วิคตอเรียกดเข้าไปดูรูปเจ้าของเบอร์ ‘พี่จงจ่งจ้งจ๊งจ๋ง’ ก็เห็นเป็นรูปคู่ จงฮยอนกอดคอคริสตัลที่กำลังมองหน้าเขาอย่างงงๆ
ชุดที่เห็นเป็นชุดเดียวกับที่ใส่ตอนนี้ แสดงว่ารูปนี้ก็เพิ่งถ่าย
สงสัยจะเป็นตอนที่คริสตัลกำลังจะเดินออกมา

วิคตอเรียคิดในใจ ตอนนั้นที่มีผู้ชายอีกคนเข้ามา พวกเธอสังเกตการณ์ได้ไม่ค่อยชัดนักเพราะมีคนเดินพลุกพล่านจนตาลาย
วิคตอเรียหันไปมองหญิงสาวที่จมอยู่ในห้วงความคิดตัวเองไม่สนใจคนรอบข้างด้วยหน้ายิ้มๆ

ใครว่าเธอแก่แดดกร้านโลกกันล่ะ? สุดท้ายแล้วเธอก็เป็นเพื่อนที่แสนจะซุ่มซ่ามของฉันอยู่วันยังค่ำ

ก่อนที่พวกเธอจะยุ่งกับโทรศัพท์ของคริสตัลไปมากกว่านี้ วิคตอเรียก็นึกถึงเรื่องที่เธอสมควรจะทำตั้งแต่แรก

หาเบอร์โทรของแอมเบอร์

ไล่ไปก็เจอแต่ชื่อเบอร์แปลกๆ ไม่ได้บันทึกไว้อีกเพียบ ที่บันทึกไว้ก็มีแม่ ซอลลี่ วิคตอเรีย ลูน่า กับไอ้โง่

‘ไอ้โง่’ นี่คนเดียวกับ ‘คนงี่เง่า’ รึเปล่า

“ไอ้โง่นี่ใคร” ซอลลี่ที่กำลังคิ้วขมวดถามขึ้นพลางจิ้มนิ้วที่ชื่อของ ‘ไอ้โง่’

“ฉันกำลังสงสัยว่าคือคนเดียวกับ ‘คนงี่เง่า’ รึเปล่า” วิคตอเรียพูดขึ้นก่อนจะกดเข้าไปยังถาดข้อความ

“เฮ้ย แกจะเข้าไปอ่านเมสเสจมันเหรอ” ลูน่ารั้งวิคตอเรียไว้พลางหันหน้าไปมองเจ้าของโทรศัพท์ที่ยังกระดกสุราเมรัยเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

“ไม่อ่านจะรู้ได้ไงว่าใครคือไอ้โง่ล่ะ” วิคตอเรียพูด แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้ ชื่อของ ‘ไอ้โง่’ เรียงกันเป็นตับ

“โป๊ะเชะ ฉันว่า ‘ไอ้โง่’ นี่แหละที่ยัยคริสคบอยู่” ซอลลี่ตบเข่าฉาด “นี่มันชื่อที่คนรักเรียกกันชัดๆ”

“เข้าไปอ่านดิ๊” ลูน่าสั่ง วิคตอเรียหันมามองหน้าคนสั่งอย่างอารมณ์เสีย

“ไหนตอนแรกแกห้ามฉันไม่ใช่เหรอ” วิคตอเรียพูดเสียงเย็น ลูน่าได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไป

“แหม ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” ลูน่าพูด

วิคตอเรียกดเข้าไปอ่านข้อความของ ‘ไอ้โง่’

ข้อความแรก...ขอโทษ

“อู้ววววววววววววววววววววววว” เสียงล้อเลียนลากยาว สายตาทั้งสามคู่หันไปมองเจ้าของโทรศัพท์ที่ตอนนี้เริ่มเอนหัวลงบนโต๊ะ

“ส่ง มาวันนี้ป่ะ” ซอลลี่ถาม วิคตอเรียพยักหน้าเบาๆ “ใช่เลย วันนี้ยัยคริสบอกว่าทะเลาะกับ ‘คนงี่เง่า’ ฉันว่า ‘คนงี่เง่า’ กับ ‘ไอ้โง่’ ต้องเป็นคนเดียวกันชัวร์ๆ”

ข้อความที่สอง...กลับมาเร็วๆ มีของจะให้

“โอ๊ยแก เขินว่ะ” ลูน่าตีแขนวิคตอเรียรัวๆ “เอาอีกๆ”

“พวกแกทามอารายน่ะ” เสียงยานคางถามขึ้น คริสตัลที่ลุกขึ้นมา มองดูเพื่อนสาวทั้งสามคนกำลังยุ่งกับโทรศัพท์ของตัวเองอยู่
วิคตอเรียวางของกลางลงบนโต๊ะเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้แตะมัน

“เอ่อ...จะโทรหาเมทแกให้มารับ” วิคตอเรียตอบอย่างกลัวๆ

“อ๋อ ไอ้เวรนั่นน่ะเหรอ” คริสตัลหน้าเบ้เมื่อนึกถึงหน้าแอมเบอร์

เอาอีกแล้ว...มี ‘ไอ้เวร’ มาเอี่ยวอีก

“ป่านนี้มันเริงร่ากับผู้หญิงที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เดี๋ยวฉันบอกทางเอง”
คริสตัลลุกขึ้นเตรียมจะไป แต่ก็เซล้มลงมาที่เก้าอี้อีกรอบ เพื่อนๆ แทบจะคว้าตัวที่อ่อนปวกเปียกไว้ไม่ทัน
ร่างบางโก่งคอทำหน้าพะอืดพะอมก่อนจะ...

“โอ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ซุปตีนไก่ของช้านนนนนนนนนนนน” ซอลลี่ทึ้งผมตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา

ซุปที่เธอมาดมั่นว่าจะกินตั้งแต่มันถูกวางมาบนโต๊ะ
หญิงสาวที่ชอบแทะทุกส่วนของไก่กรีดร้องอย่างเสียดายที่อาเจียนของคริสตัลพุ่งกระจายเต็มซุปตีนไก่ที่รักของเธอ

“ซอลลี่ นี่แกยังจะห่วงกินอีกเหรอ” ลูน่าที่ลูบหลังคริสตัลอยู่หันมาแหวใส่

“แล้วแกจะลูบให้มันอ้วกใส่ซุปฉันต่ออีกเหรอ”

“อ้วกกระจายแบบนี้ยังจะกินอยู่รึไง”

“พอๆๆๆๆ พามันไปล้างหน้า ล้างปากแล้วลากมันกลับคอนโดได้แล้ว”
วิคตอเรียรีบพาคนตัวอ่อนปวกเปียกออกจากร้านด้วยความรวดเร็วก่อนที่คุณป้าเจ้าของร้านจะหันมาด่าทัน

____________________

อ่านแล้วเม้นด้วยนะคะ TT^TT ไม่มีคนเม้นเลยอ่า