[SF] Playgirls [f(x) Amber X Krystal]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2

CH2

“นี่แกยัดเงินเข้ามาเรียนที่นี่รึเปล่าเนี่ย” คริสตัลพูดขึ้นด้วยเสียงแหลมกระแทกรูหูของคนตรงหน้า
ท่ามกลางหนังสือกองโต มีหัวกลมๆ ฟุบลงกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน
สอบมิดเทอมของแอมเบอร์ใกล้เข้ามาแล้ว ของเธอก็ใกล้เข้ามาแล้วเช่นกัน
แต่ด้วยความที่เป็นเพื่อนที่ดี...ไม่ใช่สิ ด้วยความที่เป็นลูกที่ดีของเพื่อนแม่ พอเถอะ เดี๋ยวจะงงกันไปมากกว่านี้

แอมเบอร์กับคริสตัลเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ด้วยความที่แม่ของทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน
แถมบ้านยังอยู่ใกล้กันอีก ทำให้ทั้งสองสนิทกัน เรียกว่าจำใจสนิทคงจะฟังขึ้นกว่า

อนุบาล...ก็เรียนด้วยกัน

ประถม...ก็ยังตามมารังควาญกันอีก

มัธยมต้น...ก็ไม่แคล้วอยู่ห้องเดียวกัน

มัธยมปลาย...คริสตัลสอบติดโรงเรียนชื่อดังก็เลยไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับแอมเบอร์

แต่มหาวิทยาลัย...ก็โคจรมาเจอกันอีกครั้ง

มหาวิทยาลัยอยู่ในโซล แต่บ้านของทั้งสองอยู่ที่อินชอน ทำให้ต้องมาเช่าคอนโดที่อินชอนอยู่...ด้วยกัน ด้วยความเต็มใจ... สุดๆ

มหาวิทยาลัยยอนเซ เป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังของเกาหลี คริสตัลเรียนอยู่คณะเภสัชศาสตร์ ปี 2
คณะที่คนที่เข้าเรียนได้ต้องระดับหัวกะทิเชียวล่ะ ส่วนแอมเบอร์เรียนคณะพลศึกษา คณะที่ไม่ได้ใช้ความฉลาดเข้าคัดเลือก

และนี่คือเหตุผลที่คริสตัลต้องมานั่งถอนหายใจหน้าบุคคลที่หัวสมองทึบได้โล่



“คริส แกว่าฉันโง่เหรอ” แอมเบอร์เงยหน้าขึ้นมาถามคนที่นั่งพลิกหนังสืออ่านอย่างเบื่อหน่าย

“ก็เออน่ะสิ กะอีแค่นี้มันยากอะไรนักหนาไม่ทราบ”คริสตัลผลักหนังสือให้ไปอยู่ตรงหน้าแอมเบอร์

แค่เห็นตัวหนังสือเล็กๆ เต็มหน้ากระดาษก็ตาลายแล้ว

แอมเบอร์คิดอย่างหงุดหงิด นึกว่าเข้ามาเรียนคณะนี้แล้วจะได้เล่นกีฬาที่ชอบทั้งวัน ไม่ต้องอ่านหนังสือซะอีก

แล้วนี่อะไร เล่มหนายังกะสมุดหน้าเหลือง

“ฉันว่าแกย้ายไปเรียนวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อมเหอะ” คริสตัลพูดขึ้นหน้าซีเรียส

“จะบ้ารึไง แค่พละฉันยังเอาตัวไม่รอด” แอมเบอร์ปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด

“อ้าว ก็เห็นสนใจเรื่องต้นไม้เป็นพิเศษ”

“ต้นไม้อะไร? อย่างฉันเนี่ยนะชอบต้นไม้”

คริสตัลพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเอ่ย

“อือ ก็เห็นชอบไม้ป่าเดียวกัน”


..

..

“ไอ้บ้า” แอมเบอร์คว้าหนังสือเล่มโตฟาดเข้าที่หัวคริสตัลอย่างแรงจนผมยาวสวยปลิวสไวไปตามแรงตี
คนถูกตีหันขวับมามองเจ้าของหนังสือด้วยสายตาเกรี้ยวกราด แอมเบอร์ที่รู้ตัวว่าทำแรงไปยกมือขอโทษอย่างรู้สึกผิด
แต่หัวกลมๆ ที่ไม่ทันตั้งตัวก็ปลิวไปตามแรงฟาดของคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเช่นกัน

“พอๆๆๆๆ” แอมเบอร์โบกไม้โบกมือเป็นเชิงยอมแพ้ “แกตีฉันแล้วก็หายกันสิ” คริสตัลยืนหายใจหอบแรง

“แกทำร้ายผู้หญิงน่ารักๆ บอบบางอย่างฉันได้ลงคอเหรอ” คริสตัลกระแทกหนังสือเล่มโตที่เป็นอุปกรณ์ในการโจมตีของเธอลงบนโต๊ะอย่างแรง

“อย่างแกเนี่ยนะบอบบาง หุ่นแห้งอย่างนี้ก็จริงเหอะ แต่ไม่รู้เอาแรงควายมาจากไหนมากมาย”
แอมเบอร์ชี้ไปที่หุ่นผอมบางของคริสตัล ชักสีหน้าไม่พอใจ
คริสตัลเป็นคนด่าเขาก่อนแท้ๆ แทนที่ตอนนี้เขาจะได้เปรียบ แต่ทำไมกลับเสียเปรียบซะอย่างนั้น

“แกกล้าขึ้นเยอะกว่าเดิมนะ แอมเบอร์” คริสตัลกัดฟันกรอด เมื่อก่อนแอมเบอร์ออกจะเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย
และทำตัวดีกับเธอเสมอมา แต่ตอนนี้กลับปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะ

“แกก็เหมือนกันแหละ” แอมเบอร์เว้นช่วงหายใจนิดหน่อยก่อนที่จะพูดประโยคยาวๆ
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่าเด็กสาวผู้อินโนเซนต์เมื่อตอน ม.ต้นจะหิ้วผู้ชายไม่ซ้ำหน้ามานอนที่ห้องตัวเอง แม่รู้ได้อกแตกตาย”

“เหอะ แกก็ไม่ต่างอะไรจากฉันหรอก ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันแหละว่าแม่แกยังคิดว่าแกเป็นผู้หญิงอยู่”
คริสตัลชี้นิ้วไล่การแต่งตัวของแอมเบอร์ตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงแน่ๆ
“กลับบ้านทีไร แม่คะ แม่ขา” คริสตัลล้อเลียนก่อนจะเบ้ปากเป็นรูปจานคว่ำ สูดหายใจแล้วพูดต่อ
“ฉันล่ะอยากจะถ่ายคลิปตอนแกเล่นเสียวกับผู้หญิงไปให้แม่แกดูซะจริง”

แอมเบอร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเบาๆ ใกล้ใบหูของร่างบาง

“ยังไงฉันก็ไม่มีทางท้องโตกลับบ้านแน่นอน ห่วงตัวเองเถอะ”

คริสตัลผลักอกแอมเบอร์ออกให้ไกลจากร่างตัวเอง

“ฉันรู้วิธีป้องกันตัวเอง ฉันไม่ได้โง่เหมือนแกหรอก” คริสตัลเอาเรื่องความโง่ของแอมเบอร์มาโจมตีอีกครั้ง

“งั้นก็มาดูละกันนะ...ว่าระหว่างเราสองคน...” แอมเบอร์ชี้นิ้วที่ตัวเองก่อนจะหันไปชี้ที่คนตรงหน้า

“ใครจะเป็นเอดส์ตายก่อนกัน”




เสียงเพลงดังอึกทึกเข้ากับบรรยากาศแสงสีแสบตาภายในสถานที่คับแคบเมื่อเทียบกับจำนวนคนที่เดินเบียดเสียดกันไปมา
คริสตัลในชุดเดรสสีเข้มมองภาพนั้นอย่างชินตา ใบหน้ามุ่ยมองไปรอบๆ เพื่อหาเป้าหมายของตน
เธอตั้งใจไว้ว่าวันนี้จะเป็นวันเที่ยวส่งท้ายก่อนสอบมิดเทอมจึงนัดเพื่อนสาวสมัย ม.ปลายมาปลดปล่อยความเครียด

“คริส” เสียงเรียกจากทางด้านขวามือของเธอดังขึ้น เพื่อนๆ ของเธอนั่งรอเธออยู่ก่อนแล้ว ทุกคนมีสีหน้ายินดีที่ได้เจอกัน

“แหม นางเอกของเรามาสายไม่เปลี่ยนเลยนะจ๊ะ” เพื่อนสาวผมสีทองผิวเข้มพูดขึ้น

“ยัยลูน่า หลอกด่าฉันเหรอ” คริสตัลตอบกลับไปด้วยใบหน้าแกล้งงอน

“สวยขึ้นรึเปล่าเนี่ย” เพื่อนสาวผมยาว หน้าม้าเรียบตรงทักขึ้น

“อย่าไปชมยัยนั่นได้มั้ยวิคตอเรีย เดี๋ยวลอย” เพื่อนอีกคนปรามคนที่ชื่อวิคตอเรียด้วยเสียงหัวเราะ
“นั่งสิ” เพื่อนคนเดิมพูดขึ้นพร้อมยิ้มตาหยี เมื่อเห็นคริสตัลยังยืนอยู่ คนถูกเรียกพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะย่อตัวลงนั่ง

“เป็นไง มีแฟนรึยัง” วิคตอเรียถามอย่างสงสัย หลังจากที่คริสตัลเลิกกับแฟนคนแรกไป ก็ไม่เห็นมีใครเป็นตัวเป็นตนสักที

“ก็เหมือนเดิม” คริสตัลตอบคำถามอย่างเบื่อๆ เพื่อนๆ ของเธอก็น่าจะรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง

“เหมือนเดิมนี่ยังไง ยังรักพี่รักแรกฝังลึกอยู่เหมือนเดิมใช่ป่ะ” เพื่อนตายิ้มพูดขึ้นขำๆ

“ซอลลี่...” วิคตอเรียจับแขนซอลลี่เบาๆ เป็นเชิงปราม บรรยากาศเริ่มมาคุ ก่อนที่คริสตัลจะเปลี่ยนเรื่องคุย

“เลิกคุยเรื่องฉันซะทีเถอะ พวกเธอล่ะเป็นไงบ้าง”

“ฉันมีแฟนแล้วล่ะ ชื่อนิชคุณ เดี๋ยววันหลังพามาแนะนำให้รู้จัก” วิคตอเรียพูดยิ้มๆ

“แฟนวิคหล่อสุดๆ ไปเลยล่ะ ถ้าเธอเห็นเธอจะต้องกรี๊ดแน่ๆ” ลูน่าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ก็ถูกวิคตอเรียตีป้าบเข้าที่แขนจนได้

“น้อยๆ หน่อยนะ” วิคตอเรียปราม

“ไปซื้อดริ๊งค์กันเถอะ” ซอลลี่ลุกขึ้น คริสตัลก็ลุกตามโดยดี มีแต่สองสาวที่เหลือยังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ไม่ไปไหน

“เอาอะไรก็ได้ ขี้เกียจเดิน” ลูน่าสั่งเครื่องดื่มไปส่งๆ

“เหมือนกัน” วิคตอเรียยกมือปัดๆ ซอลลี่และคริสตัลพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังบาร์ที่อยู่ไม่ไกลนัก

ระหว่างทางเดิน คริสตัลดึงดูดสายตาของชายหนุ่มละแวกนั้นได้เป็นอย่างดี

ก็ เป็นแบบนี้ทุกครั้ง...แต่ครั้งนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องสนใจ เพราะวันนี้เธอไม่ต้องการผู้ชาย แค่จะมาสังสรรค์กับเหล่าเพื่อนสาวเท่านั้น

คริสตัลที่เดินมาถึงบาร์ก่อนเกาะทิ้งแขนลงวางพักตัวบนบาร์แสงนีออนแสบตาอย่างคุ้นเคย

“ว้อดก้า มะนาว เกลือสี่แก้ว” คริสตัลสั่งเครื่องดื่มที่เธอชอบที่สุด บาร์เทนเดอร์พยักหน้ารับออร์เดอร์เบาๆ

“วันนี้ดูเครียดๆ นะ” ซอลลี่เพื่อนสนิทที่สุดในช่วง ม.ปลายของคริสตัลพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนสาว


ทุกครั้งที่มาเที่ยวกัน คริสตัลจะมีท่าทางร่าเริงและสนุกไปกับพวกเธอตลอด
แต่มาคราวนี้ดูแปลกไป หรือว่าจะเป็นเพราะบทสนทนาตอนที่คริสตัลมาถึง...?

“ไม่เป็นไร แค่ทะเลาะกับคนงี่เง่าแค่นั้นเอง” คริสตัลหันมามองซอลลี่ด้วยสีหน้าที่บอกว่าตัวเองสบายดี

“แฟนเหรอ?” ซอลลี่ถามด้วยความสงสัย จะเป็นใครไปได้ ถ้าทะเลาะกันแล้วต้องเก็บมาเครียด แถมเรียกแทนตัวบุคคลที่สามว่า ‘คนงี่เง่า’ อีก

“แฟน!?!” คริสตัลเน้นคำถามของซอลลี่เป็นเชิงถามกลับ “ทำไมมีแต่คนชอบคิดว่าฉันกับอีตานั่นเป็นแฟนกันไม่ทราบ”

“ได้ แล้วครับ” เครื่องดื่มสี่แก้ววางเรียงรายอยู่บนถาดตรงหน้าคริสตัล หญิงสาวคว้าถาดแล้วเดินดุ่มๆ ไม่รอซอลลี่ที่รีบวิ่งตามอยู่ด้านหลัง

แฟน แฟน แฟน!!!

ฉันกับแกมันเหมือนแฟนกันตรงไหนห๊ะ แอมเบอร์?



ตกลงใครผิดกันแน่...?

“เฮ้อออออออออออ” แอมเบอร์นอนยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก เสียงลมหายใจถูกถอนเป็นรอบที่เท่าไหร่ของคืนนี้แล้วก็ไม่รู้
หลังจากแอมเบอร์พูดไอ้ประโยคแห่งปีนั่นไป

“งั้นก็มาดูละกันนะ...ว่าระหว่างเราสองคน...ใครจะเป็นเอดส์ตายก่อนกัน”

แล้วคริสตัลก็หุนหันวิ่งเข้าห้องตัวเองไป อีกประมาณชั่วโมงนึงก็แต่งตัวซะเนี้ยบมาเชียว

สงสัยจะออกไปล่าเหยื่อสำหรับคืนนี้

การทะเลาะกับคนที่ต้องอยู่ด้วยกันนี่มันน่าเครียดเสียจริง ถึงจะไม่ได้นอนห้องเดียวกันก็เถอะ
ขืนโทรไปบอกแม่ว่าจะย้ายไปอยู่กับคนอื่น มีหวังได้โดนซัดจนเละเป็นโจ๊กแน่

ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้ง

เอาวะ...ยอมเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย(?) ขอโทษก็ได้
คืนนี้อารมณ์ไม่ดี ออกไปหาสาวมากกดีกว่า



“เอ้า...ชนนนนนนนนนนนนน”

เสียงเรียกชนแก้วตามด้วยแก้ว 4 ใบกระทบกัน คริสตัลยกดื่มรวดเดียวหมดแก้วจนเพื่อนอีก 3 คนมองตาค้าง

“เฮ้ย เบาๆ หน่อย” ซอลลี่ยกมือขึ้นมาคว้าแขนคริสตัลเป็นเชิงห้าม แต่หญิงสาวก็ลุกขึ้นพรวด

“จะไปสั่งเพิ่ม ใครเอาอะไรมั้ย”

“แก...วันนี้เรามาสนุกกันนะ อย่าดื่มหนักนักสิ” ลูน่าเรียกเพื่อนเสียงอ่อน

“ตกลงไม่เอา งั้นฉันไปล่ะนะ” คริสตัลตัดบท ก่อนจะเดินดุ่มๆ ไปคนเดียว ลูน่า วิคตอเรียและซอลลี่หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก

“มันเป็นอะไร?” วิคตอเรียหันไปถามซอลลี่ เพราะคาดว่าเธอคงจะรู้ดีที่สุด

“เห็นว่าทะเลาะกับ ‘คนงี่เง่า’” ซอลลี่ตอบกลับไปตามจริง

“ไหนว่าไม่มีแฟน” ลูน่าพูดงงๆ

“ใช่ มะ แกก็คิดว่ามันทะเลาะกับแฟนใช่มั้ย พอฉันถามว่าแฟนเหรอ มันก็ตอบกลับมาว่า แฟน? แล้วคว้าแก้วหนีมาเลย ฉันล่ะงงจริงๆ” ซอลลี่เอนตัวลงพิงกับโซฟานุ่ม

“หรือว่าแฟนเก่า?” วิคตอเรียทำหน้านึก

“ไม่ใช่แน่นอน หลังจากเลิกกันเมื่อตอน ม.ปลาย ยัยคริสก็ไม่ได้ติดต่อกับพี่จงฮยอนเลย” ซอลลี่พูดอย่างมั่นใจ

“แต่มันเฮิร์ทมากเลยนะตอนนั้น ดูดิ...เปลี่ยนเป็นคนละคนเลย” ลูน่าพยักเพยิดไปทางหญิงสาวที่แต่งตัวเย้ายวน ดูเต็มไปด้วยความมั่นใจ
ใคร จะรู้ว่าเมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้เป็นเด็กสาวผู้แสนบริสุทธิ์และอ่อนต่อโลก ที่ในระยะเวลาไม่นานกลับกลายเป็นสาวกร้านโลกได้ในชั่วพริบตา

“เฮ้ยแก งานเข้า!!” ซอลลี่ลุกขึ้นพรวดเมื่อเห็นภาพตรงหน้า



ขอโทษ

คริ สตัลมองตัวอักษร 5 ตัวในจอโทรศัพท์จากผู้ส่งที่เธอไม่ต้องดูชื่อก็รู้ว่าเป็นใคร ร่างบางแค่นหัวเราะเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้
ดีใจ?

ไม่หรอก...

แค่โล่งใจต่างหาก กลับคอนโดไปจะได้ไม่ต้องอึดอัด

“คริส...?” เสียงของผู้ชายที่ไม่จัดว่าทุ้มนักเรียกหญิงสาวที่กำลังจ้องโทรศัพท์อยู่หน้าบาร์ให้หันมาหาต้นเสียง
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

“พี่..จงฮยอน?”