คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro : Call Me Why?
intro
เศษเนื้ออันหอมหวานือสิ่ที่สัว์ป่าทุัว้อาร เปรียบั่เ่นหิสาวผู้ามือสิ่หมายปออายหนุ่มผู้ระหายรั ริมฝาปาอเธอที่แสนหวาน ร่าายอเธอที่ัน้อาร เธอทำให้ันสูเสียวามเป็นัวอัวเอ เธอทำให้วาอันมืบอและมอเห็นเพียแ่เธอนเียว...ที่รั สิ่ที่อยู่ไ้ลอาลือรั และรัอันือเธอ...ราบเท่านิรันร์
หอพั Bonbongirl303 ประเทศีน
00.00 น.
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“หืมมม ใรโทรมาอนนี้วะเนี้ยยย นะหลับะนอน”
หิสาวร่าบอบบาิ้นระแ๋วๆบนเียราวับถูัใ เมื่อเสียโทรศัพท์ัััหวะารนอนอเธอ มือเล็ๆัวเียว้าโทรศัพท์บนโ้ะ้าเียมาแนบหู้วยอาารหัวเสีย เหมือนับว่าถ้าไม่มีใรายแล้วโทรมาอนนี้เธอะมอบวามายให้แ่อีฝ่ายอย่าแน่นอน
“โหล!!” ปาเล็ิ้มลิ่มยัเอ่ย้วยสำเนียภาษาไทยบ้านเิเพราะลืมัว
((นั่นใรรับ!?))
เสียายหนุ่มัรอผ่านสาย้วยประโยภาษาีนที่ทำให้เธอ้อลุพรวึ้นมานั่บนเียพร้อมสูลมหายใเ้าปอ ่อนะแหปาออมาัๆเพื่อระบายวามโรธ
“แล้วนายโทรมาหาแม่นายรึไอนนี้นะหลับะนอน!! หัมีมารยาทบ้าเ่. หรือบ้านนายไม่เยสอนว่าึื่นเที่ยืนมันือเวลานอนไม่ใ่เวลามาสัมภาษ์ื่อโรเห้าศัราอันห้ะ”เธอะอลับ้วยภาษาีนปนไทยปนอัฤษนฟัไม่ไ้ศัพท์
((เอ...เธอพูอะไรไม่รู้อะ ผมฟัไม่รู้เรื่อ เอ่วยหน่อย หาวเอออ))
ราวับสายปลายทายื่นโทรศัพท์ออห่าและเรียหาัว่วยหลัาไ้ยินเสียแรป่าาวอเธอ
((อะไรอแวะ...ฮัลโหลรับ))
“เออ!! ฮัลโหล ฮัลโหลๆๆ ฮัลโหลอยู่นั่นแหละเมื่อไหร่ะเ้าเรื่อสัที โทรมาทำไม โทรมาอะไร โทรมาทำไมห้ะ นะหลับะนอน หรือว่าอยาเออริ ไ้นะ...เี๋ยวแม่ัใหุ้ให่ไฟระพริบ”
((อภาษานรับ พูอะไรฟัไม่รู้เรื่อ))
อีฝ่ายเอ่ยเสียวนๆอลับมา
“สมออย่านายฟัใรไม่รู้เรื่อหรอมั่ ถึไ้โทรมารบวนนอื่นเวลานี้ ไม่มีมารยาท เลวทราม ่ำรม ไปอมี้วายไป”
((ะแรปอีนานไหม พูให้มันรู้เรื่อหน่อย ไม่ั้นวานะ))
“เออ ็วาไปสิ ใรอร้อให้นายโทรมามิทราบ” พอไ้ยินแบบนั้นยิ่ทำให้นัวเล็อารม์ุรุ่นมาึ้นไปอี เธอัสินใพู้วยสำเนียภาษาีนที่ถึแม้ะแปลประหลาแ่็พอฟัรู้เรื่อ
((แล้วสรุปใรโทรหาใรวะเนี้ย ไอเิน ในสายนี่ใร?)) อีฝ่ายพูห่าออไปเหมือนำลัุยับเ้าอโทรศัพท์ ่อนะลับมาเอ่ยับเธอ่อ ((เนเน่...นี่ใ่เบอร์เนเน่รึเปล่า!?)) น้ำเสียอีฝ่ายเปลี่ยนไปเล็น้อยเมื่อเอ่ยื่อเธอออมา
ใ่...เธอเนี้ยแหละ เนเน่ เิ้หน่ายิน สาวไทยัวเล็ัวน้อยที่พึ่เบิว์เป็นศิลปินไ้เพียสามเือนเ็ม และเพราะบุลิภายนออเธอูนุ่มนิ่ม น่ารั ไร้เียสา นน่ารัแทำให้เธอถูผู้ายมาหน้าหลายาเ้ามา่อวนวนให้หัวเสียไม่เว้นแ่ละวัน
“เออ ันเนี้ยแหละเนเน่ มีปัหาอะไรไหม?”
((มีนอให้เธอมาานวันเิันวันอาทิย์นี้ ว่าไหม!?))
“เหอะ..”เธออยาะำให้ัไปถึาวอัาร โทรมารบวนหิสาวในยามวิาลแล้วยัหน้า้านวนไปานวันเิอี มัน้อไร้ยาอายนาไหนถึล้าทำเรื่อเหลือเื่อแบบนี้ “ันไม่ไป รอถึานศพนายเมื่อไหร่่อยมาวน แ่นี้นะ” แล้วเธอ็วาสาย ปาโทรศัพท์ลบนเีย พลาทิ้ัวลนอน ห่มผ้า ีาแรๆเพราะหุหิ่อนะผล็อบหลับไป
ความคิดเห็น