คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
Dark Rose…..กุหลาบดำ MARKBAM
บทที่ 3
จุดเริ่มต้น กำลังจะเริ่ม
สนามบินอินชอน เกาหลีใต้
ร่างบางที่มีใบหน้าน่ารักพร้อมกับเสื้อโค้ดตัวใหญ่ที่ทำให้ร่างนั้นดูเล็กลงไปอีก สามารถสร้างจุดสนใจให้กับคนที่พบเห็นได้โดยไม่ยากนัก แต่ขาเรียวกลับก้าวต่อไปโดยไม่ได้สนใจหรือหันมาสบตากับสายตาของผู้คนที่กำลังมองเขาอยู่
ผู้คนกำลังเดินกันอย่างขวักไขว่ หันไปทางไหนก็ยังไม่คุ้นชินกับสนามบินแห่งนี้ ถึงที่นี้จะเป็นบ้านของผม แต่ครั้งสุดท้ายที่ผมมาเหยียบที่นี้มันก็หลายปีแล้ว มันทำให้ความทรงจำของผมถูกลบเลือนไปตามกาลเวลา
การกลับมาครั้งนี้ของผม ผมควรจะดีใจกว่านี้สิที่ได้กลับบ้าน แต่เปล่าเลยสิ่งที่ผมได้รับรู้เมื่อสามวันก่อนทำให้ผมไม่สามารถมีความรู้สึกอื่นได้เลยนอกจากกังวลใจ
ย้อนกลับไปเมื่อสามวันก่อน
กรุงโรม,อิตาลี
‘ครับแม่’ ผมกดรับสายแม่อย่างดีใจ ผมคิดว่าท่านคงจะมาแสดงความยินดีกับผมที่เรียนจบแล้ว แต่เปล่าเลยผมได้ยินเสียงแม่สะอื้น
‘แบมหรอลูก ฮึก แม่มีเรื่องจะบอกลูก’
‘แม่เป็นอะไร ใครทำอะไรพ่อแม่รึเปล่า’ ผมรีบถามแม่ด้วยน้ำเสียงร้อนรน
‘ตั้งใจฟังแม่นะลูก ฮึก ครอบครัวเรากำลังล้มละลาย แบมต้องกลับมาแล้วนะ ฮึก’ คำพูดของแม่มันทำให้ผมตกใจ เพราะผมไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ พ่อผมเป็นคนเก่งมากๆ ไม่มีทางยอมแพ้อะไรง่ายๆอย่างแน่นอนแล้วนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของผมกัน
‘ผมจะรีบกลับไปครับ’ หลังจากนั้นผมก็กดวางสายและเตรียมตัวกลับเกาหลี
ตลอดสามวันที่รับรู้ข่าวจากแม่มันทำให้ผมกังวลใจอย่างมาก มันทำให้ผมสับสน แต่ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมควรทำคือบอกลาเตนล์แล้วกลับเกาหลี เตนล์รู้สึกใจหายที่เกิดเรื่องแบบนี้ แต่มันก็ยังเป็นเพื่อนที่ดี มันบอกว่ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ แต่ผมคิดว่าผมควรเป็นคนทำให้ครอบครัวผ่านวิกฤตนี้ไปให้ได้
D-A-R-K ----------- R-O-S-E
อีกด้านหนึ่งของสนามบิน โชคชะตากำลังนำพาเจ้าหนี้ให้กลับมาทวงคืนจากลูกหนี้ แต่สิ่งที่เจ้าหนี้ต้องการกลับไม่ใช่เงินเหมือนเจ้าหนี้คนอื่นๆ ในเมื่อลูกหนี้พลัดพรากความสุขนำมาซึ่งความเจ็บปวดของเจ้าหนี้ เจ้าหนี้คงต้องกลับมาทวงคืนความสุขที่หายไป
ชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดแบรนด์ดังสีดำด้าน สันจมูกที่โด่งและสวยงามทำให้เขามีใบหน้าที่หล่อคมคายมากกว่าผู้คนรอบข้าง เสื้อโค้ดที่ใช้ปิดบังร่างกาย ทำให้เขาเป็นดั่งนายแบบหนุ่มชื่อดังที่กำลังมาถ่ายแบบคอลเลคชั่นใหม่ที่สนามบิน แต่ใครจะรู้ว่าภายใต้เสื้อโค้ดนั้นจะมีปืน FN 5.7
ปืนน้ำหนักเบาที่มีมาพร้อมกับหัวกระสุน ขนาด 5.7 x 28 MM เนื่องจากหัวกระสุนที่ทำมาจากสะเก็ดระเบิดแล้วนำไปรีไซเคิลใหม่ มันเลยเสริมให้การยิงปืนเพียงหนึ่งนัดก็สามารถปลิดชีวิตศัตรูได้ทันทีเมื่อว่าจะใส่เสื้อเกราะก็ตาม
‘คุณมาร์คครับ คุณปาร์ครออยู่ที่บ้านแล้วครับ’ เมื่อผมเดินมาถึงรถที่พ่อผมให้คนเตรียมมารับ ลูกน้องคนหนึ่งก็พูดขึ้น
‘ฉันขอแวะที่ๆนึงก่อนแล้วค่อยเข้าไป’ หลังจากนั้นผมก็บอกความต้องการของผมกับพวกเขา ในระหว่างนั่งรถไป มันก็ทำให้ผมรู้ว่าที่นี้เปลี่ยนไปมากหลังจากที่ผมไปรัสเซีย ทุกๆอย่างกำลังก้าวไปข้างหน้า ก็คงจะเหมือนกับผมที่อยากจะก้าวไปข้างหน้าแล้วไปใช้ชีวิตที่มีความสุขในแบบที่ต้องการ
แต่ความเจ็บปวดในอดีตยังเหนี่ยวรั้งผมไว้ไม่ให้ไปไหน
ก่อนที่ผมจะมีความสุขคงต้องจัดการกับแผลนี้ก่อน
‘ไม่ต้องตามเข้าไป’ ผมสั่งลูกน้องหลังจากที่ก้าวลงจากรถ
ผมก้าวเดินอย่างช้าๆในที่ๆมีแต่ความทรงจำที่สวยงามในวัยเด็กของผม บ้านบนเนินเขาแถบชานเมืองที่พ่อและแม่ของผมเป็นคนซื้อที่นี้ไว้ ไม่ได้กลับมาหลายปี ทุกอย่างๆยังคงเหมือนเดิม อาจจะมีใบไม้ที่เหี่ยวเฉาแล้วร่วงหล่นไปตามเวลา แต่ความสดชื่นของที่นี้มันทำให้ผมหลับตาลง ซึมซับทุกความรู้สึกเอาไว้
ก่อนจะเดินมาหยุดที่เนินเขา มองความสวยงามรอบๆของที่นี้ และหยุดลงตรงหน้า
หลุมศพพ่อและแม่ของผม
ผมใช้มือลูบเอาเศษใบไม้ออกจากหลุมศพของพวกท่าน ความคิดถึงยังคงอยู่ในใจของผมอยู่ทุกวัน ถึงผมจะดูแกร่งขึ้น โตขึ้นเพียงไรผมก็ยังเป็นเหมือนเด็กคนนึงที่อยากพ่อแม่ปลอบโยนอยู่เสมอ
ความสุขของผมมันจบลงตั้งแต่ตอนที่ผมเป็นเด็กแล้ว ตั้งแต่วันที่เขาคนนั้นพรากความสุขของผมไป
มันทำให้ผมโตขึ้นมาเป็นคนไร้หัวใจ ที่ไม่เคยคิดจะรักใครอีกเลย
ถ้าคุณยังจำได้ คำพูดสุดท้ายของพ่อผม ‘มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้เพื่อรอวันแก้แค้นพวกมัน ทำเพื่อพ่อ’
วันนี้ผมคงจะกลับมาที่นี้ มาสลัดความอ่อนแอทิ้งไป และผมจะสัญญาต่อหน้าพ่อและแม่
‘วันนี้มันถึงเวลาที่ผมจะทำเพื่อพ่อแล้วนะครับ’ ผมพูดเสียงแผ่วและยกมือปาดน้ำตาที่กำลังไหลผ่านแผลเป็นที่แก้มขวาของผม
หลังจากนั้นผมก็ลุกขึ้นทำความเคารพหลุมศพของพวกท่านและไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองหรือกลับมาที่นี้อีก ถ้าหากผมยังทำให้เขาคนนั้นเจ็บปวดไม่ได้
D-A-R-K ----------- R-O-S-E
ทันทีผมกลับมาถึงบ้าน ผมก็เห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งเครียดอยู่ที่ห้องโถงกลางบ้าน
‘พ่อแม่ครับ แบมกลับมาแล้ว’ ผมพูดก่อนที่จะเดินไปกอดแม่และพ่อทันที สีหน้าของพวกท่านทำให้น้ำตาผมไหลลงมา ผมไม่เคยเห็นพวกท่านต้องทำหน้าหมดหนทางขนาดนี้มาก่อน
‘ไม่เป็นไรนะครับ แบมจะทำให้ครอบครัวของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม’ พ่อกับแม่เพียงแค่พยักหน้าให้ผมเท่านั้น พวกท่านเลี้ยงผมมาอย่างดี ท่านดูแลทะนุถนอมผมมาก ถึงพ่อผมจะเป็นมาเฟียแต่ท่านก็ไม่เคยฆ่าใคร
แต่บางทีแบมแบมอาจจะคิดผิดไป
เขาอาจจะเป็นคนที่ไม่รับรู้อะไรเลยว่าพ่อของเขาได้ทำร้ายชีวิตใครไปบ้าง
กว่าจะมีอำนาจและเงินทองอย่างทุกวันนี้
เพราะพ่อของเขาเป็นคนผูกทุกอย่างขึ้นมา
แต่คนผูกไม่จำเป็นต้องเป็นคนแก้เสมอไป
ดวงใจของคนผูกมากกว่าที่เขาคนนั้นต้องการ
D-A-R-K ----------- R-O-S-E
หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องทำแบบนี้ ไม่มีใครอยากทำร้ายลูกตัวเอง และไม่มีใครอยากขายศักดิ์ศรีของตัวเอง มานั่งคุกเข่าอ้อนวอนขอให้ใครช่วยเหลือ
‘คุณปาร์คครับ โปรดช่วยผมทีเถอะนะครับผมไม่มีที่พึ่งแล้วจริงๆ’
‘นายจะเอาอะไรมาแลกกับความช่วยเหลือของฉันหล่ะ’
‘ผมจะทำตามทุกข้อเสนอของคุณ’
‘เห็นแก่ที่เราคบค้ากันมานาน ฉันจะช่วยนายเอง’ คำพูดของเขาทำให้ผมดีใจขึ้นมา แต่ทว่ามันก็ต้องจบลงเพราะประโยคถัดมา
‘โดยการที่นายยกแก๊งค์และธุรกิจของนายให้ฉันดูแล แค่เราสองตระกูลเกี่ยวดรองกัน’
‘ให้ลูกของนายมาแต่งงานกับลูกของฉัน ทุกอย่างก็จบ’ ข้อเสนอของเขาทำให้ผมรู้สึกแย่ ถ้าในเมื่อคนมันไม่มีทางเลือก ผมไม่ได้คิดจะขายลูกตัวเอง แต่ผมจำเป็นต้องตกลง
‘ตกลงครับ ขอบคุณมากๆ ผมและครอบครัวจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้’
ผมได้แต่คิดทบทวนถึงเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน ที่ผมไปขอร้องคนๆนึงใช้ช่วยเหลือตระกูลของเรา ถึงข้อเสนอมันจะทำให้ผมเสียเปรียบ แต่มันก็ดีกว่าที่จะทำให้เราไม่เหลืออะไรเลย จนสุดท้ายผมก็ต้องให้ภรรยาโทรไปบอกลูกเพียงคนเดียวของผมที่อยู่อิตาลี ให้กลับมาแต่งงานตามข้อเสนอ
วินาทีแรกที่ผมเห็นหน้าลูกมันทำให้ผมรู้สึกผิดจนไม่กล้าพูดออกไป แต่ยังไงก็ตามผมก็ต้องบอกเขาอยู่ดี
ก๊อกๆ
‘คุณหนูค่ะ คุณท่านให้ตามไปพบที่ห้องทำงานค่ะ’
‘รู้แล้วครับ เดี๋ยวแบมตามไป’ หลังจากนั้นผมก็ไปหาพ่อที่ห้องทำงาน ผมรู้ว่าเรื่องที่ท่านจะพูดกับผมคงเครียดพอสมควรเพราะจากสถานการณ์ตอนนี้ก็เครียดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
‘พ่อ เรียกผมมีอะไรรึเปล่าครับ’
‘ฉันจะบอกแกว่า แกต้องเตรียมตัวที่จะแต่งงาน’ พ่อพูดขึ้นโดยที่หันหลังให้กับผม คำพูดของท่านทำให้ผมรู้สึกชาวาบขึ้นมาทันที
‘ถือว่าฉันขอร้องเถอะนะ ทำตามที่ฉันสั่งด้วย’
‘แล้วถ้าผมจะบอกว่าไม่แต่งหล่ะครับ’ ผมทำตามคำสั่งพ่อแม่ได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้จริงๆ
การที่จะให้ไปแต่งงานกับใครที่ไม่รู้จัก ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขา ถึงใครจะคิดว่าแต่งแล้วก็หย่าได้แต่สำหรับผมไม่คิดแบบนั้น ใครๆก็อยากแต่งงานแค่ครั้งเดียว
แต่งงาน
แค่ครั้งเดียวในชีวิตกับคนที่เรารัก
‘ถือว่าแห่งแก่ที่ฉันเลี้ยงแกอย่างดีมาตลอดเถอะนะ ทำเพื่อฉันสักครั้งแล้วฉันจะไม่ขออะไรแกอีก’ หลังจากนั้นพ่อผมก็เดินออกไปโดยไม่ได้รอฟังคำพูดอะไรของผมอีกเลย
ผมเดินกลับขึ้นมาบนห้องนอน เรื่องนี้มันทำให้ผมเครียดมากกว่าเดิม ตอนแรกผมคิดว่าผมจะขายบ้านหลังนี้แล้วพาพ่อแม่ไปอยู่ที่อื่นแล้วก็ดูแลพวกท่านเอง แต่ก็อยากที่บอกพ่อผมเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้และรักศักดิ์ศรียิ่งกว่าอะไร การทำแบบนั้นท่านคงคิดว่า
เป็นการกระทำของคนขี้แพ้
ก๊อกๆ
‘แบมลูกแม่ขอเข้าไปหน่อยได้รึเปล่า’
‘ได้ครับ แม่เข้ามาเลยผมไม่ได้ล็อค’ ก่อนที่แม่จะพูดอะไร แม่ก็เดินมากอดผมไว้ ผมเป็นคนที่เข้าใจผมเสมอมา ผมจำได้นะว่าตอนเด็กๆ ผมชอบวาดรูปมากๆ แม่ก็จะซื้ออุปกรณ์การวาดรูปให้ผมเสมอในวันเกิด
ต่างกับพ่อของผม พ่ออยากให้ผมเป็นหมอหรือวิศวกร พ่อบอกว่าการวาดรูปมันเป็นเรื่องไร้สาระตั้งใจเรียนไปจะดีกว่า แต่ผมก็ตามหาความฝันของผมต่อ เพราะมีแม่เป็นแรงผลักดันให้ผมเดินหน้า
‘แม่เข้าใจความรู้สึกลูกนะ พ่อเขาก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้น แต่มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเราตอนนี้’ แม่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเอามาลูบหัวผม
‘แบมรู้ แบมจะพยายามคิดทบทวนดีๆแล้วตัดสินใจให้ดีที่สุด’ ผมกอดแม่แน่นๆก่อนที่น้ำตาผมจะไหลออกมา ความอบอุ่นของอ้อมกอดนี้มันทำให้ผมไม่อยากไปไหนเลยจริงๆ
D-A-R-K ----------- R-O-S-E
‘พ่ออยู่ไหนครับ ’ ผมถามแม่นมลี เขาเป็นคนที่ผมให้ความเคารพเป็นอย่างมาก เพราะหลังจากที่ผมมาอยู่บ้านหลังนี้ เขาก็เป็นคนที่เลี้ยงผมมา
‘คุณปาร์ค อยู่ห้องทำงานค่ะคุณมาร์ค คุณมาร์คไม่กลับมาเลยนมคิดถึงมากนะคะ’
‘ผมก็คิดถึงนมครับ’ ผมตอบยิ้มๆพลางกอดนมแล้วเดินไปห้องทำงานพ่อ
‘ส่งผมแค่นี้พอครับ’ ผมบอกกับนมก่อนเคาะประตูห้องทำงาน
ก๊อกๆ
‘พ่อครับ ผมขอเข้าไปหน่อย’
‘เข้ามาสิ ฉันรอแกอยู่พอดี’
‘ครับ พอมีเรื่องอะไรนอกจากให้ผมกลับมาดูแลแก๊งค์ของพ่อที่นี้รึเปล่าครับ’ ผมถามด้วยความนอบน้อม เพราะถึงเขาจะไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของผม แต่ถ้าไม่มีเขาผมคงไม่มีชีวิตอยู่มาได้ถึงวันนี้
‘พ่อจะให้แกแต่งงานกับตระกูลนึง พอดีเขามีปัญหาหน่ะ พ่อจำเป็นที่ต้องช่วยเขา’
‘ตระกูลไหนหรอครับ ผมรู้จักมาก่อนรึเปล่า’ ผมยอมรับว่าเรื่องที่พ่อบอกผมมันทำให้ผมตกใจไม่น้อยแต่ผมก็มีสติพอที่จะถามออกไป
หลังจากที่ผมได้รับรู้ว่าตระกูลที่มาขอความช่วยเหลือจากพ่อจนผมต้องไปแต่งงานด้วยคือใคร
มันทำให้ผมรู้สึกขอบคุณโชคชะตา แล้วก็รู้สึกว่าพระเจ้ากำลังเข้าข้างผมมากขึ้นไปอีก
ตระกูลที่ผมจะไปแต่งงานด้วยหน่ะ เจ้าสาวไม่ใช่คนที่หมายปองไว้หรอกหน่ะ
ไม่ใช่คนที่ผมรักหรือรู้สึกชอบคอแต่อย่างใด
กับคนตระกูลนี้ สิ่งเดียวที่ผมจะทำกับเขาให้ดีที่สุด
แก้แค้น
หึ แล้วเจอกันนะครับแบมแบม ว่าที่เจ้าสาวของผม
ผมจะเป็นคนรังสรรค์ความเจ็บปวดที่หาไม่ได้จากที่ไหนมาให้คุณ
ผมจะคัดสรรความเสียใจที่ดีที่สุดมาเพื่อคุณ
บางทีความตายหรือชีวิตอาจจะไม่ใช่ทางแก้แค้นสำหรับคุณแล้วหล่ะ
การแก้แค้นที่เหมาะกับคุณหน่ะหรอ มาร์คต้วนคนนี้จะทำให้คุณรู้ว่า
นรกบนดินมันมีอยู่จริง
ตายทั้งเป็น มันเป็นยังไง
Talk
เราไม่ได้จะทำให้มันดราม่าขนาดนั้น อารมณ์มันพาไปเองนะ 555555 มาร์คคงมีวิธีในแบบของมาร์คที่จะทำร้ายแบมแหละ แล้วมาร์คก็ไม่ได้ดาร์กมากขนาดนั้นจริงๆนะ แบบยังมีมุมอ่อนแออยู่
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านมากๆแล้วก็คนที่เม้นให้เราด้วย คือเราเป็นคนอ่านฟิคมาตลอดอ่ะ เราไม่เคยเข้าใจว่าทำไมไรท์เตอร์ต้องมาขอร้องให้คนอ่านเม้นด้วย แต่วันนี้เราคิดว่าเราเข้าใจแล้วอ่ะ
คือแค่เม้นเดียวมันทำให้ไรท์เตอร์สักคนแต่งต่อไปเรื่อยๆจนฟิคมันจบสมบูรณ์ได้อ่ะ ยังไงก็ตามเราจะแต่งฟิคเรื่องนี้ไปจนจบให้ได้แล้วก็มาร์คแบมจะไม่ตายด้วย 5555555
เออพูดถึงโมเม้นมาร์คแบม ฮื่ออออเห็นป่ะตอนน้องปลอบอ่ะ พี่มันยิ้มด้วยเว่ย แบบฟหกาดสดสหกววงหง
เห็นคนอื่นยืนปลอบอยู่นาน แต่แค่น้องเอาเค้กมาป้อนยิ้มออกเลยอ่ะ ฟีลแบบคนปลอบเป็นแสนไม่เท่าแฟนคนเดียว ฮื่ออเข้าใจเราใช่ป่ะ มันฟินมาก พอละเพ้อเจ้อ บ๊ายบาย
#ขอบคุณทุกคนที่เข้าอ่านน้า
ความคิดเห็น