Dark Rose กุหลาบดำ Mark x Bambam [MarkBam]

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

Dark Rose…..กุหลาบดำ MARKBAM

บทที่ 1

5

4

3

2

1

.

.

จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวดกำลังจะเกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถรอดพ้นโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้ตั้งแต่แรกได้ แต่เหนือกว่าสิ่งที่เรียกว่า โชคชะตา สิ่งที่ถูกวางไว้ตั้งแต่แรก สิ่งที่เกิดจากความตั้งใจ ไม่มีสิ่งใดมาลบล้างได้นอกจากความเจ็บปวด สิ่งที่เรียกว่า แก้แค้น

กรุงมอสโค,รัสเซีย

ทุกวินาทีของการใช้ชีวิตมีความตายมาเกี่ยวข้องเสมอ

ปัง!

‘เอาศพมันไปทิ้งซะ อย่าให้กูต้องเห็นมันอยู่บนโลกนี้อีก’ ชายหนุ่มร่างกายกำยำพร้อมใบหน้าที่ชวนให้สาวทั่วทั้งเมืองต่างหลงใหล รอยแผลเป็นทางยาวบนข้างแก้มขวา สำหรับคนอื่นนี่อาจจะทำให้เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ แต่ไม่เลยสำหรับมาเฟียหนุ่มคนนี้รอยแผลเป็นบนแก้มกับใบหน้าและร่างกายของเขาคือ

สิ่งที่ทำให้ใครๆต่างหลงใหลจนพร้อมยอมพลีกายให้

แต่เมื่อเป็นมาเฟียใช้ชีวิตที่ถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย การมีความรู้สึกที่เรียกว่า รัก มันทำให้กลายเป็นจุดอ่อน เช่นเดียวกับมาเฟียหนุ่มคนนี้ ทำทุกอย่างด้วยคำว่าเหตุผลแต่เหตุผลที่ไม่มีวันเกิดขึ้นในชีวิตของเขาอย่างแน่นอน คือ ความรัก

.

.

ชายหนุ่มผู้ไร้หัวใจ……มาร์ค ต้วน

‘แจบอม มึงคิดว่ากูควรกลับไปคุมแก๊งค์ใหญ่ที่เกาหลีดีมั้ย’  ผมถามลูกน้องคนสนิท

แจบอมเป็นมือขวาของผม เราโตมาด้วยกันใช้ชีวิตมาด้วยกัน  เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมปลายยันจบมหาลัย แต่ที่เขาต้องมาเป็นลูกน้องของผมเพราะพ่อของเขาคือหัวหน้าบอดี้การ์ดของพ่อ ดังนั้นเวลาที่มีคนอื่นอยู่ เขาจำเป็นต้องให้ความเคารพแก่ผม และเขาก็เป็นคนที่ผมไว้ใจที่สุดอีกคนนึงตั้งแต่เสียครอบครัวไป

‘กูว่ากลับไปก็ดี ทางมอสโคเองก็ดูเรียบร้อยไม่มีปัญหาอะไรแล้ว’

‘กูก็คิดว่างั้น และกูควรจะกลับไปทำสิ่งที่กูควรทำตั้งแต่สิบปีที่แล้ว’ หึสิ่งที่ผมควรจะทำมาตั้งนานแล้วไม่ใช่ธุรกิจหรือกิจกรรมใดๆที่เกี่ยวข้องกับการเป็นมาเฟียหรือสืบทอดมรดกอะไรหรอก และสิ่งที่ผมจะบอกอีกอย่างก็คือ ไม่มีใครเปิดเผยตัวอย่างแท้จริงว่าคุณคือมาเฟีย เขาใช้อาชีพสุจริตบังหน้ากันทั้งนั้น เช่นเดียวกันกับผม พ่อค้าพลอยรัสเซีย ดูเท่ห์ใช่มั้ยหล่ะ แต่ความจริงแล้วผมคือมาเฟียค้าของเถื่อน ไม่ว่าจะเป็น อาวุธสงคราม รวมไปถึงยาเสพติด

สิ่งที่ผมควรทำตั้งนานแล้วหน่ะหรอ

คุณคงไม่คิดว่าผมจะกลับเกาหลีไปเพื่อตามหารักเก่าหรือคนรักที่ทิ้งมาหรอกใช่มั้ย

ถ้าคุณไม่ได้คิดแบบนั้นก็ดี

เพราะผมมีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจมานาน

เกินกว่าจะใช้เวลาสิบปีหรือยี่สิบปีในการลบล้างมันออกจากจิตใจของผม

แก้แค้น

คนที่ทำให้หัวใจของผมแหลกสลายไม่มีชิ้นดี

‘มึงคิดดีแล้วใช่มั้ยที่จะทำแบบนั้น’ แจบอมคงถามผมด้วยความเป็นห่วง แต่ถ้าผมไม่ได้คิดอะไรเลยผมคงทำไปตั้งแต่สิบปีที่แล้ว

‘สิบปีนี้มันยังไม่พอสำหรับการคิดของกูอีกหรอวะ’ ผมตอบกลับไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร

‘กูก็ถามไปงั้นแหละคุณมาร์คต้วน ไม่ทราบว่ามึงจะไปวันไหน’

‘กูคงไปเดือนหน้าขอเคลียร์งานที่นี้ก่อนจะไม่ได้กลับมาอีกเลย จองไฟล์ทให้กูด้วย’ ผมตอบแจบอมกลับไป

ผมคิดว่าถ้าได้ไปเกาหลีครั้งนี้แล้วคงไม่กลับมาจัดการที่นี้อีกเลย แล้วก็จะยกแก๊งค์ที่นี้ให้เป็นของแจบอมซะ

‘แล้วใครจะดูแลแก๊งค์ที่นี้ มึงตลกป่ะมาร์ค’ แจบอมถามผมด้วยสีหน้าสงสัย

‘ก็มึงไง อยู่ที่นี้ที่สำคัญอย่ามีเมียก่อนกู ฮ่าๆ’ ผมตอบมันติดตลก ก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วไงว่าความรักคือจุดอ่อนของมาเฟีย

‘มึงคิดดีแล้วหรอวะ’ แจบอมมันถามคำถามนี้กับผมอีกแล้ว ผมเบื่อแล้วนะ

‘กูเบื่อคำถามมึงแล้ว ไปไนท์คลับดีกว่า’

ไนท์คลับใจกลางกรุงมอสโค

ผมมาที่นี้ค่อนข้างบ่อย ชีวิตก็ไม่มีอะไรนอกจากงานก็คงหนีไม่พ้น สุราและนารี แต่ก็อย่างที่บอกของพวกนี้ จบลงเพียงคืนเดียว อย่าคิดว่าการมีอะไรกับผม จะสามารถผูกมัดคนเลวๆอย่างผมได้

‘มาร์คค่ะ รอยแผลเป็นที่แก้มนี่ทำให้คุณดูหล่อขึ้นนะ’ ซินดี้คนที่ผมคุ้นเคยที่สุดในคลับนี้  ผมลอนยาวสีน้ำตาล ดวงตาสีเดียวกันกับผมของเธอขับกล่อมให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ ปากสีแดงสด สันจมูกที่ทำให้หลงใหล  หน้าอกนูนโตที่ขับให้เธอดูโดนเด่นกว่าใครๆ

แต่ผมอยากจะถามเธอสักคำว่า ทั้งตัวนี้หมดไปกี่ล้านหรอ เรื่องแค่นี้ทำไมจะดูไม่ออกผมผ่านผู้หญิงมาเยอะแยะมากมาย ไม่ต้องทำอะไรมากแค่ย้อนคำหวานสองสามคำ เธอก็พร้อมที่จะแก้ผ้าขึ้นเตียงกับผมทันที

ผมไม่เคยมีอะไรกับใครซ้ำคนอยู่แล้ว ผมก็เป็นแบบนี้ไหลไปเรื่อยๆ ไม่เคยคิดจะหยุดที่ใคร เรียกง่ายๆ

ฟันแล้วทิ้งทุกราย

ไม่เคยมีใครขึ้นเตียงผมโดยไม่มีอะไรกันและไม่เคยมีใครได้ขึ้นเตียงผมเป็นครั้งที่สองแต่กับเธอคนนี้

เป็นข้อยกเว้นหึแต่ก็ยกเว้นแค่เรื่องบนเตียง ถ้าถามว่าผมจริงจังกับเธอมั้ยก็ตอบได้อย่างไม่ต้องคิดเลย

ไม่มีทาง

เธอก็มีจุดเด่นมากมายที่ทำให้เธอมีผู้ชายจำนวนมากยอมแลกอะไรหลายๆอย่างเพื่อให้ได้มีอะไรเลยกับเธอ

แต่สำหรับผมแล้ว

จุดเด่นของเธอที่ทำให้เธอเป็นข้อยกเว้นเรื่องบนเตียงสำหรับผม

เธอตอดเก่งดีครับ ฮ่าๆ

‘ทุกคนก็บอกผมแบบนั้น’ เมื่อเหล้าเข้าปากอารมณ์ก็มักจะเกิด มือผมค่อยๆไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าบนร่างกายของเธอ ร่างกายเธอตอบสนองได้ผมอย่างดี จะบอกว่าไงดีหล่ะครับ

ของมันเคยๆกันอยู่ ลูบนิดลูบหน่อยก็ไหลตามอย่างง่ายดาย

‘มาร์คค่ะ ตรงนี้คนเยอะไปที่ห้องกันเถอะ’ สำหรับคนอื่นอาจจะเอียงอาย แต่สำหรับเธอกับผม อยากก็บอกครับว่าอยาก เงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยน จะมาอิดออดทำไมเสียดายเวลา

ห้อง VIP ชั้นบนไนท์คลับ

‘มะ มาร์คคะ ระ แรงอีก อึก อ้ะ’ เสียงครางหวานระงมของเธอดังทั่วไปทั้งห้อง เธอลีลาดี ถึงจะศัลยกรรมมาเยอะแต่เรื่องตอดนี่มันคงทำกันไม่ได้ใช่มั้ยครับ ในระหว่างที่อารมณ์ผมกำลังได้ที่ในรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ โทรศัพท์ที่ผมว่าไว้หัวเตียงก็ดังขึ้น

ครืด ครืด

‘มีอะไรมึงว่ามา’ ผมรับสายอย่างหัวเสีย

[คุณมาร์คครับ เกิดปัญหาที่โกดังแถวชานเมืองครับ]

‘ดูแลไว้ก่อน กูจะไปเดี๋ยวนี้’ ผมรีบตอบกลับลูกน้องที่โทรมาอย่างรีบร้อน ผมถอดแกนกายออกมาอย่างไม่สนใจร่างที่นอนตาหวานเยิ้มอยู่ใต้ร่างของผม

‘มาร์คค่ะ คุณจะไปไหนกลับมาเดี๋ยวนี้นะ! คุณมาทำฉันค้างแบบนี้ไม่ได้นะ’เธอกรีดร้องโวยวายด้วยเสียงสั่นๆ แต่เธอก็ทำได้แค่นั้นคงจะลุกไม่ไหว

‘ผมไม่ว่าง ถ้าคุณเงี่ยนมากผมให้ยืมลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าห้องไม่ก็ในลิ้นชักมีสิ่งที่ช่วยคุณได้ลองใช้ดู’ ผมตอบเหมือนจะดูถูกเธอแต่เปล่าเลยผมคิดแบบนั้นจริงๆ หาทางออกแก้เงี่ยนให้กับเธอ จะให้เธอใช้นิ้วตัวเองผมว่าก็คงหนักเกินไป นี่ผมเห็นแก่ฝีมือการตอดของเธอนะ ผมถึงพูดดีๆ

‘ไปแล้วนะซินดี้ หวังว่าจะได้เจอกันใหม่ ลูกน้องหน้าห้องสองคนผมยกให้เลือกเอานะครับ’ ผมพูดพลางใส่นาฬิกาข้อมือให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปหน้าประตูแล้วหันกลับมามองเธอที่กำลังดิ้นเล่าเพราะแรงอารมณ์

‘ฝากดูแลคนในห้องด้วย ถ้าเงี่ยนมากก็ช่วยเธอหน่อย’ ผมสั่งลูกน้องหน้าประตูแค่นั้น ก่อนจะรีบไปจัดการปัญหาที่โกดัง

โกดังแถบชานเมือง

‘พวกมึงไหนใครก่อปัญหาอะไร’ ผมรีบตะโกนถามเหล่าลูกน้องทันทีที่มาถึงโกดัง

‘มีหนอนบอนไส้ของแก๊งค์คอสนั่มเตรียมวางระเบิดโกดังเราครับ’ ลูกน้องผู้คุมโกดังรีบบอกผม

‘มึงแน่ใจนะ ว่ามีแค่สองคน’ ผมถามเสียงเรียบ

‘ตอนที่กำลังวางระเบิดเราพบสองคนครับ’

‘ไปหามาให้หมดว่ามีใครที่เป็นพวกของแก๊งค์อื่นอีก แล้วก็’ ผมสั่งลูกน้องด้วยโทนเสียงที่เข้มผิดปกติ

ปัง!

ปัง!

‘เจอเกลือเป็นหนอนมึงก็ทำแบบสองคนนี้เลย ไม่ต้องรอกู’ ผมสั่งก่อนจะเดินออกจากโกดัง นี่มันก็ตีสามแล้ว แทนที่กูจะได้นอนให้เขาตอด กูเสือกต้องมาจัดการปัญหาเวรนี้อีก ผมได้แต่สถบในใจ คำว่าหัวหน้าแก๊งค์มันค้ำคอ มาเฟียจะยิ่งใหญ่ได้ งานต้องมาก่อนอะไรทั้งสิ้นผมถึงได้บอกคุณตั้งแต่แรกไง

ว่าคิดจะเป็นมาเฟีย “ความรักคือจุดอ่อน”

คฤหาสน์ต้วน @ มอสโค

‘คุณมาร์คต้องการอะไรเพิ่มมั้ยครับ’ พ่อบ้านคิมถามผมก่อนจะนำรถไปจอดที่โรงรถ

‘ไม่ละ นายก็พักผ่อนเลยนะ’ ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้า พ่อบ้านคิมคืออีกคนนึงที่ผมเชื่อใจ เพราะเขาทำงานรับใช้ตระกูลผมมาตั้งแต่รุ่นคุณพ่อ ในวันที่ผมเจอฝันร้ายครั้งใหญ่ในชีวิตเขาก็เป็นคนที่ช่วยปลุกผมให้ตื่นจากฝันร้ายนั่น

‘หนีไป ชั้นบอกให้เธอพาลูกหนีไป เดี๋ยวนี้!’ พ่อผมที่ขณะนั้นเป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีตะโกนบอกแม่ของผมเสียงดังว่าให้พาผมหนีไปในตอนนั้น ผมอายุเพียงสิบขวบและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มีคนใส่ชุดดำปิดหน้าอย่างแน่นหนาบุกเข้ามาในบ้านของผม พร้อมกราดยิงลูกน้องของพ่อผมทำให้ตายจำนวนมาก พ่อแม่และผมนั่งรับประทานอาหารเช้าด้วยกันอยู่ พอได้ยิงเสียงปืน พ่อก็รีบวิ่งนำผมกับแม่เตรียมหนีออกทางหลังบ้านทันที

‘ไม่ค่ะ คุณต้องไปกับฉันและลูก ไม่มีคุณฉันจะอยู่ได้อย่างไร’ แม่ผมตอบพ่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นทางยาว

‘ไปเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะตามเธอกับลูกไป’ พ่อตะหวาดลั่นจนแม่ผมยอมแพ้ รีบเดินเข้ามาหาผมและกำลังจะจูงมือผมหนีไปแต่ผิดคาด

ปัง !

กระสุนนัดเดียวตัดขั้วหัวใจแม่ของผมให้สิ้นลมคาที่ ผมตกใจมากจนยืนร้องไห้ทำอะไรไม่ถูกมือผมสั่นจนไม่สามารถเอื้อมมือไปแตะร่างของแม่ ขาผมอ่อนแรงทำให้ผมล้มลงตรงนั้น จนพ่อของผมที่ต่อสู้กับคนพวกนั้น ได้วิ่งเข้ามาตรงที่ผมอยู่ พ่อกำลังจะกอดผมแต่ก็ดูเหมือนจะช้าไปมีกระสุนจากทางไหนผมก็ไม่แน่ใจ พุ่งเข้ามาที่ขาของพ่อผมเต็มๆ แต่พ่อก็ยังพยายามคลานเข้ามากอดผมไว้

‘หยุดยิง’ เสียงเข้มของใครคนนึงดังขึ้น

‘เป็นไงบ้างหล่ะคุณต้วน ทำไมถึงสิ้นท่าแบบนี้’ ชายอายุราวๆพ่อของผมกล่าวขึ้นหลังจากเสียงปืนสงบลง

‘ถ้านายไม่ลอบกัด ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก’พ่อผมโต้ตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้

‘หึ จะวิธีไหนถ้าทำให้นายตายได้ชั้นก็จะทำ’

‘จะทำอะไรก็ทำ ส่วนลูกของชั้นเค้าไม่เกี่ยวปล่อยเขาไป’พ่อผมตอบไปเสียงดังพร้อมหันกลับมามองหน้าผมเกิดจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา ‘มีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้เพื่อรอวันแก้แค้นพวกมัน ทำเพื่อพ่อ’ ก่อนที่พ่อของผมจะได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้กระสุนจากชายคนนั้น พุ่งตรงมาที่ผมและพ่อ กระสุนแค่ถากแก้มของผมไป แต่กับพ่อกระสุนตัดลมหายใจของพ่อทันที มันทำให้ผมร้องไหที่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ทั้งๆที่ผมยังอายุน้อยเกินกว่าจะเข้าใจ

กระสุนที่ปลิดชีวิตพ่อผมนั้นแหละ คือ สิ่งที่สร้างรอยแผลเป็นทั้งบนแก้มขวาแล้วก็รอยแผลเป็นในใจผม

‘ส่วนเด็กนั่น เอามันไปโยนทิ้งข้างทางถ้ามันโชคดีมันจะรอดมีชีวิตต่อ’ เขาสั่งลูกน้องของเขาก่อนจะมาจับตัวผมไปโยนทิ้งข้างทางอย่างที่เขาว่า

แต่ในฝันร้ายที่สุดในชีวิตของผม ยังมีความโชคดีอยู่บ้างที่ทำให้ผมตื่นขึ้นมาในคฤหาสน์ตระกูลปาร์ค ผมมารู้เรื่องที่หลังว่าพ่อบ้านคิมคือคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ ตอนนั้นเขาถูกพ่อของผมใช้งานใหไปซื้อของข้างนอก พอกลับมาเขาก็เห็นว่าผมกำลังถูกอุ้มขึ้นรถ เขาก็เลยขับรถตามไปและช่วยผมไว้ ส่วนที่ผมมาอยู่บ้านนี้ได้ ก็เพราะคุณปาร์คคือเพื่อนสนิทของพ่อผม ทำให้พ่อบ้านคิมมาขอความช่วยเหลือจากเขา

‘มาร์ค เรียกอาว่าพ่อนะครับ’เขาพูดพร้อมลูบหัวของผม ความอ่อนโยนของเขาทำให้ผมเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความเอ็นดูและความอ่อนโยน ทำให้ผมตกลงใจได้ง่ายๆ

‘ครับ พ่อ’

‘น่าเอ็นดูจริงๆ ต่อไปนี้มาเป็นลูกของพ่อนะ’

หลังจากวันนั้นผ่านมาจนผมอายุสิบสามปี ผมถูกฝึกทุกๆอย่างที่มาเฟียจำเป็นต้องมีไม่ว่าจะเป็น การยิงปืน ศิลปะการต่อสู้ในทุกๆรูปแบบ ภาษา ทุกๆอย่างถูกคุณปาร์คปูทางไว้ให้ผม จนวันนึงที่ผมพร้อมจะเป็นมาเฟียอย่างเต็มรูปแบบในอายุเพียงสิบเจ็ดปี ผมก็ถูกส่งมาคุมแก๊งค์ที่มอสโค

จากต้วน อี้ เอิน ในวันนั้นที่เคยจมอยู่กับฝันร้าย

กลายมาเป็น

มาร์ค ต้วน มาเฟียรัสเซีย

และในไม่ช้านี้

ฝันร้ายตลอดหลายปี

กำลังจะถูกลบเลือน สิ่งเดียวที่ลบมันได้

คือ

ชีวิต………………