ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 ทั้งชีวิต
บุ๊ค Say
" ร้อนนนนนนนนนนนนนนน " ฉันบ่นยาวๆพรางหยิบสมุดข้างๆตัวขึ้นมาพัด เบสท์ยิ้มให้ฉันน้อยๆก่อนที่จะหันมาเก็บกระเป๋าให้ฉัน
" กระเป๋าของตัวเองก็ไม่รู้จักเก็บนะ " เบสท์บ่นเบาๆ แต่บ่นด้วยรอยยิ้มแบบนั้นมันไม่ชวนให้เชื่อเลย ให้ตายสิ
" ก็เพราะบุ๊ครู้นะสิ ว่าไม่ว่ายังไงเบสท์ก็ต้องเก็บให้บุ๊คอยู่ดี " ฉันตอบกลับและยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าถือของตัวเองและของเบสท์ขึ้นมาถือไว้
" แล้ว....จะไปไหนต่อรึเปล่าเลิกเรียนน่ะ " เบสท์ถามต่อ
" ก็ว่าจะแวะไปเดินเล่นในห้างอ่ะ เพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ...เบสท์จะกลับก่อนเลยรึเปล่าบุ๊คจะได้ไปส่งที่บ้านก่อน " ฉันหันไปพูดกับเบสท์ เบสท์ยิ้มอีกครั้งเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีแต่ฉันเพียงคนเดียวที่เคยได้เห็น เวลาเบสท์อยู่กับฉัน เบสท์จะยิ้มแบบนี้เสมอจนฉันแอบสงสัยว่าเบสท์เคยทำหน้าแบบอื่นรึเปล่า
" ยังไงก็ไม่ยอมให้เบสท์ถือกระเป๋าเองละสิ ถึงต้องเดินไปส่งที่บ้านเนี่ย " เบสท์พูดอย่างรู้ทันครึ่งหนึ่ง อันที่จริงปกติไม่ว่าเราจะมาโรงเรียนรึเดินกลับบ้านฉันก็จะถือกระเป๋าให้เบสท์เสมอ แล้วก็อย่างที่เห็นเบสท์ก็จะจัดกระเป๋าและเก็บกระเป๋าให้ฉันเป็นการตอบแทน
" นั่นก็ส่วนหนึ่ง อีกอย่างก็อยากเห็นว่าเบสท์ปล่อยภัยตลอดทางจนถึงบ้าน ถ้าไม่มีบุ๊คแล้วใครจะดูแลเบสท์ล่ะ " ฉันตอบกลับ เบสท์ยิ้มอีกครั้งแต่ตอนนี้ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ยิ้มแบบอ่อนโยนและเอ็นดูแบบที่เบสท์เคยส่งให้ฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความดีใจและตื้นตันใจไปพร้อมๆกัน ฉันจึงยิ้มตอบเบสท์
" งั้นเบสท์ขอไปกับบุ๊คดีกว่าถ้าบุ๊คจะเป็นห่วงขนาดนี้ " เบสท์ตอบกลับก่อนที่จะท่าท่าจะเดินนำฉันออกไปนอกห้องเรียนที่ตอนนี้เหลือนักเรียนเพียงไม่กี่คน
" ไม่เป็นไรหรอก บุ๊คเดินไปส่งเบสท์แป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับไปเดินห้างต่อ.... " ฉันพูดได้แค่นั้นเมื่อรู้สึกถึงนิ้วอุ่นๆที่แตะลงมาที่ริมฝีปาก ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่าใจเต้นแรงมากๆและหน้าก็ร้อนผ่าวด้วย ถ้าเบสท์ถามฉันจะไม่หาคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น จะตอบไปตรงๆเลยว่าทั้งหมดมันเพราะเธอ
" บุ๊คเป็นห่วงเบสท์แต่อย่าลืมว่าเบสท์ก็เป็นห่วงบุ๊คเหมือนกัน เบสท์ไปด้วยนะค่ะ " เบสท์พูดและยิ้มหวานอย่างน่ารัก ฉันยิ้มออกมาน้อยๆและพยักหน้าตอบ
" งั้นเบสท์คงต้องงเลี้ยงไอติมบุ๊คแล้วละ " ฉันพูดทั้งๆที่มันไม่มีประโยชน์เลยซักนิด เพราะเงินฉันมันเหมือนเหมือนเงินเบสท์ เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอเรื่องเงินก็ใช้ร่วมกันอยู่แล้ว เพียงแต่มันอาจจะรู้สึกดีมากกว่าก็ได้หากเบสท์เป็นคนเลี้ยง
" ได้สิ....แล้วจะกลับบ้านตอนไหนหรอ " เบสท์ถามขณะเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับฉัน
" ก็แล้วแต่เบสท์เลย " ฉันตอบกลับ
" งั้นกินไอติมเสร็จแล้วก็กลับเลยเถอะ....วันนี้การบ้านเยอะด้วยสิ " เบสท์พูด ฉันพยักหน้าตอบขณะเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินของตึก
" อย่าพูดถึงการบ้านสิ คิดแล้วเครียดอ่ะ " ฉันบ่นอุบ เบสท์มองหน้าฉันก่อนที่จะสอดนิ้วเข้ามาระหว่างนิว้ของฉันและจับไว้ ฉันรู้สึกได้แต่ไม่กล้าก้มมองจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
" บุ๊คเรียนเก่งออกนะแล้วถ้าบุ๊คทำไม่ได้เบสท์ก็ช่วยอยู่แล้วนี่แบบนี้ยังกล้าเครียดอีกนะ " เบสท์ว่าและหัวเราะเบาๆ
" ก็ว่างั้น...คิดว่าถ้าขาดเบสท์ไปบุ๊คคงอยู่ไม่ได้ " ฉันบ่นและส่ายหน้าน้อยๆ ก็มันจริงนี่นา...เบสท์ดีกับฉันเสมอคอยช่วยเหลือและดูแลตลอดแถมยังเป็นคนที่ฉันรู้ใจและรู้ใจฉันมากที่สุดอีกด้วย
" แล้วเบสท์จะหายไปไหนล่ะ " เบสท์ถามกลับ รอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้า
" ก็อย่างเช่นถ้าเบสท์ตกลงเป็นแฟนกับเขาคนนั้น เบสท์อาจจะหายไปก็ได้ " ฉันตอบพรางนึกหน้าจืดๆของชายคนหนึ่งซึ่งตามจีบเบสท์มานานแล้ว ฉันรู้จักหมอนั่นดีเพียงแต่ไม่อยากเอ่ยชื่อก็เท่านั้น ฉันหันไปมองหน้าเบสท์ที่รอยยิ้มค่อยๆจางไปกลายเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ
" .......เบสท์ไม่ไปไหนหรอก ทั้งชีวิตของเบสท์ เบสท์ให้บุ๊คแล้ว " เบสท์ว่าและหันมามองหน้าฉัน คราวนี้เป็นฉันเองที่สีหน้าเปลี่ยนไป ฉันกำลังสงสัยในความรู้สึกของเบสท์ แต่ก็แอบดีใจลึกๆที่เบสท์มอบทุกอย่างให้กับฉัน
" บุ๊คเองก็ให้ชีวิตทั้งชีวิตไว้กับเบสท์เหมือนกัน เพราะไม่งั้นเราทั้งคู่คงจะอยู่ไม่ได้ " ฉันตอบและบีบมือเรียวของพี่สาวฝาแฝด
" อื้ม...ขอบคุณนะ " เบสท์ตอบฉันแต่รอยยิ้มก็ยังคงไม่ปรากฏบนใบหน้าของเธออย่างที่ฉันอยากให้เป็ยอยู่ดี
" บุ๊คเกิดมาเพื่อเบสท์นะ " ฉันพูดและเสมองไปทางอื่นเพราะทนสบตากับเบสท์ไม่ไหว ถึงจะหน้าเหมือนกันแต่เบสท์ตาหวานกว่าฉันหลายเท่า ถ้าจ้องนานๆเป็นอันตรายต่อหัวใจ
" เบสท์ก็เกิดมาเพื่อบุ๊ค " เบสท์ตอบ ฉันหันกลับไปยิ้มให้เบสท์และคาาวนี้เบสท์ยิ้มตอบฉัน
" ร้อนนนนนนนนนนนนนนน " ฉันบ่นยาวๆพรางหยิบสมุดข้างๆตัวขึ้นมาพัด เบสท์ยิ้มให้ฉันน้อยๆก่อนที่จะหันมาเก็บกระเป๋าให้ฉัน
" กระเป๋าของตัวเองก็ไม่รู้จักเก็บนะ " เบสท์บ่นเบาๆ แต่บ่นด้วยรอยยิ้มแบบนั้นมันไม่ชวนให้เชื่อเลย ให้ตายสิ
" ก็เพราะบุ๊ครู้นะสิ ว่าไม่ว่ายังไงเบสท์ก็ต้องเก็บให้บุ๊คอยู่ดี " ฉันตอบกลับและยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าถือของตัวเองและของเบสท์ขึ้นมาถือไว้
" แล้ว....จะไปไหนต่อรึเปล่าเลิกเรียนน่ะ " เบสท์ถามต่อ
" ก็ว่าจะแวะไปเดินเล่นในห้างอ่ะ เพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำ...เบสท์จะกลับก่อนเลยรึเปล่าบุ๊คจะได้ไปส่งที่บ้านก่อน " ฉันหันไปพูดกับเบสท์ เบสท์ยิ้มอีกครั้งเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีแต่ฉันเพียงคนเดียวที่เคยได้เห็น เวลาเบสท์อยู่กับฉัน เบสท์จะยิ้มแบบนี้เสมอจนฉันแอบสงสัยว่าเบสท์เคยทำหน้าแบบอื่นรึเปล่า
" ยังไงก็ไม่ยอมให้เบสท์ถือกระเป๋าเองละสิ ถึงต้องเดินไปส่งที่บ้านเนี่ย " เบสท์พูดอย่างรู้ทันครึ่งหนึ่ง อันที่จริงปกติไม่ว่าเราจะมาโรงเรียนรึเดินกลับบ้านฉันก็จะถือกระเป๋าให้เบสท์เสมอ แล้วก็อย่างที่เห็นเบสท์ก็จะจัดกระเป๋าและเก็บกระเป๋าให้ฉันเป็นการตอบแทน
" นั่นก็ส่วนหนึ่ง อีกอย่างก็อยากเห็นว่าเบสท์ปล่อยภัยตลอดทางจนถึงบ้าน ถ้าไม่มีบุ๊คแล้วใครจะดูแลเบสท์ล่ะ " ฉันตอบกลับ เบสท์ยิ้มอีกครั้งแต่ตอนนี้ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่ยิ้มแบบอ่อนโยนและเอ็นดูแบบที่เบสท์เคยส่งให้ฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความดีใจและตื้นตันใจไปพร้อมๆกัน ฉันจึงยิ้มตอบเบสท์
" งั้นเบสท์ขอไปกับบุ๊คดีกว่าถ้าบุ๊คจะเป็นห่วงขนาดนี้ " เบสท์ตอบกลับก่อนที่จะท่าท่าจะเดินนำฉันออกไปนอกห้องเรียนที่ตอนนี้เหลือนักเรียนเพียงไม่กี่คน
" ไม่เป็นไรหรอก บุ๊คเดินไปส่งเบสท์แป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับไปเดินห้างต่อ.... " ฉันพูดได้แค่นั้นเมื่อรู้สึกถึงนิ้วอุ่นๆที่แตะลงมาที่ริมฝีปาก ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ว่าใจเต้นแรงมากๆและหน้าก็ร้อนผ่าวด้วย ถ้าเบสท์ถามฉันจะไม่หาคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น จะตอบไปตรงๆเลยว่าทั้งหมดมันเพราะเธอ
" บุ๊คเป็นห่วงเบสท์แต่อย่าลืมว่าเบสท์ก็เป็นห่วงบุ๊คเหมือนกัน เบสท์ไปด้วยนะค่ะ " เบสท์พูดและยิ้มหวานอย่างน่ารัก ฉันยิ้มออกมาน้อยๆและพยักหน้าตอบ
" งั้นเบสท์คงต้องงเลี้ยงไอติมบุ๊คแล้วละ " ฉันพูดทั้งๆที่มันไม่มีประโยชน์เลยซักนิด เพราะเงินฉันมันเหมือนเหมือนเงินเบสท์ เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอเรื่องเงินก็ใช้ร่วมกันอยู่แล้ว เพียงแต่มันอาจจะรู้สึกดีมากกว่าก็ได้หากเบสท์เป็นคนเลี้ยง
" ได้สิ....แล้วจะกลับบ้านตอนไหนหรอ " เบสท์ถามขณะเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับฉัน
" ก็แล้วแต่เบสท์เลย " ฉันตอบกลับ
" งั้นกินไอติมเสร็จแล้วก็กลับเลยเถอะ....วันนี้การบ้านเยอะด้วยสิ " เบสท์พูด ฉันพยักหน้าตอบขณะเดินไปเรื่อยๆตามทางเดินของตึก
" อย่าพูดถึงการบ้านสิ คิดแล้วเครียดอ่ะ " ฉันบ่นอุบ เบสท์มองหน้าฉันก่อนที่จะสอดนิ้วเข้ามาระหว่างนิว้ของฉันและจับไว้ ฉันรู้สึกได้แต่ไม่กล้าก้มมองจึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
" บุ๊คเรียนเก่งออกนะแล้วถ้าบุ๊คทำไม่ได้เบสท์ก็ช่วยอยู่แล้วนี่แบบนี้ยังกล้าเครียดอีกนะ " เบสท์ว่าและหัวเราะเบาๆ
" ก็ว่างั้น...คิดว่าถ้าขาดเบสท์ไปบุ๊คคงอยู่ไม่ได้ " ฉันบ่นและส่ายหน้าน้อยๆ ก็มันจริงนี่นา...เบสท์ดีกับฉันเสมอคอยช่วยเหลือและดูแลตลอดแถมยังเป็นคนที่ฉันรู้ใจและรู้ใจฉันมากที่สุดอีกด้วย
" แล้วเบสท์จะหายไปไหนล่ะ " เบสท์ถามกลับ รอยยิ้มยังไม่หายไปจากใบหน้า
" ก็อย่างเช่นถ้าเบสท์ตกลงเป็นแฟนกับเขาคนนั้น เบสท์อาจจะหายไปก็ได้ " ฉันตอบพรางนึกหน้าจืดๆของชายคนหนึ่งซึ่งตามจีบเบสท์มานานแล้ว ฉันรู้จักหมอนั่นดีเพียงแต่ไม่อยากเอ่ยชื่อก็เท่านั้น ฉันหันไปมองหน้าเบสท์ที่รอยยิ้มค่อยๆจางไปกลายเป็นรอยยิ้มเศร้าๆ
" .......เบสท์ไม่ไปไหนหรอก ทั้งชีวิตของเบสท์ เบสท์ให้บุ๊คแล้ว " เบสท์ว่าและหันมามองหน้าฉัน คราวนี้เป็นฉันเองที่สีหน้าเปลี่ยนไป ฉันกำลังสงสัยในความรู้สึกของเบสท์ แต่ก็แอบดีใจลึกๆที่เบสท์มอบทุกอย่างให้กับฉัน
" บุ๊คเองก็ให้ชีวิตทั้งชีวิตไว้กับเบสท์เหมือนกัน เพราะไม่งั้นเราทั้งคู่คงจะอยู่ไม่ได้ " ฉันตอบและบีบมือเรียวของพี่สาวฝาแฝด
" อื้ม...ขอบคุณนะ " เบสท์ตอบฉันแต่รอยยิ้มก็ยังคงไม่ปรากฏบนใบหน้าของเธออย่างที่ฉันอยากให้เป็ยอยู่ดี
" บุ๊คเกิดมาเพื่อเบสท์นะ " ฉันพูดและเสมองไปทางอื่นเพราะทนสบตากับเบสท์ไม่ไหว ถึงจะหน้าเหมือนกันแต่เบสท์ตาหวานกว่าฉันหลายเท่า ถ้าจ้องนานๆเป็นอันตรายต่อหัวใจ
" เบสท์ก็เกิดมาเพื่อบุ๊ค " เบสท์ตอบ ฉันหันกลับไปยิ้มให้เบสท์และคาาวนี้เบสท์ยิ้มตอบฉัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น