ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 พี่สาวที่แสนดี
บุ๊ค Say
ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนน้อยๆ โดยไม่สนว่าอาจารย์ซึ่งกำลังสอนวิชาที่น่าเบื่อที่สุดในโลกกำลังพูดอะไรอยู่หน้าชั้นเรียน ฉันส่ายหน้าไล่ความง่วงที่เข้าจู่โจมฉันตั้งแต่เช้าออกไปก่อนที่จะละสายตาจากท้องห้าที่มีแสงอาทิตย์สาดส่องไปมองไอ้คนหน้าเหมือนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นนั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจผิดกับฉัน
" เบสท์บอกว่าอยากเรียนบัญชีนี่นะ ต้องชอบวิชานี้เป็นธรรมดา " ฉันพึมพำเบาๆกับตัวเอง คณิตศาสตร์เป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับฉันแต่ไม่ใช่สำหรับเบสท์
" เหม่ออีกแล้วนะ บุ๊ค " เสียงหวานแสนคุ้นเคยดังขึ้นเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน ฉันหันขวับไปมองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาจดสิ่งอาจารย์พูดอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เธอคนนั้นพูดกับฉันใข่มั้ย เบสท์ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ
" คุณณัชชารีย์ ทำโจทย์ข้อนี้หน่อยสิค่ะ " อาจารย์หน้าโหดพูดขึ้นพลางขยับแว่นอย่างน่ากลัว ฉันลุกขึ้นและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลางมองไปที่โจทย์บนกระดาษอย่างงุนงง
" มัวทำอะไรอยู่ค่ะ ออกมาทำหน้าห้องสิ " เสียงดุเอ่ยขึ้น ฉันส่ายหน้าน้อยๆและก้าวออกไปหน้าห้อง จังหวะที่ฉันเดินผ่านเบสท์ที่เพิ่งเงยหน้ามาจากสมุดจด มือเรียวของพี่สาวฝาแฝดนั่นยัดแผ่นกระดาาเล็กๆใส่มือฉัน ฉันยิ้มน้อยๆก่อนที่จะแอบเปิดมันดูและลองลงไปบนกระดานแบบไม่มีผิดเลยแม้แต่ตัวเดียว
" ดีมากค่ะ คุณณัชชารีย์ " อาจารย์หน้าโหดชมฉันก่อนที่จะยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินกลับมานั่งที่เดิม เบสท์มองตามฉันมาด้วยสายตาเอือมระอา
" งั้นวันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกันนะค่ะ เลิกเรียนได้แล้ว " อาจารย์หน้าโหดที่ทำอะไรตามอารมณ์บอกเลิกคาบไปซะดื้อๆ พวกเราที่เริ่มชินกับการทำอะไรตามใจของเจ๊แกแล้วก็ค่อยๆเก็บหนังสือลงกระเป๋าและลุกขึ้นเดินไปชวนเพื่อนในกลุ่มออกไปกินข้าว เราสามคนเองก็เช่นกัน
" มุกคงยังไม่พักหรอกมั้ง " พราวพูดขึ้นขณะที่มือยังคงกดเขียนข้อความ ฉันไม่ต้องถามก็รู้ว่ากำลังตะส่งไปหาใคร
" แต่เบสท์ว่าน่าจะพักแล้วนะ เห็นเพื่อนห้องเดียวกับมุกลงมาเดินข้างล่างเต็มเลย " เบสท์พูดขึ้นและชี้ลงไปที่ด้านล่างซึ่งมีนักเรียนทั้งในชุด ม.ต้น และ ม.ปลาย เดินกันจนดูวุ่นวาย
" แล้วทำไมมุกยังไม่ขึ้นมาอีกนะ ปกติเห็นขึ้นมานั่งรอที่หน้าห้องทุกวัน " พราวถามขึ้น ฉันกับเบสท์ส่ายหน้า งงๆ
" ลงไปกันก่อนดีกว่ามั้ง " เบสท์พูดขึ้นพอเห็นว่าฉันกับพราวพยักหน้าจึงเดินลงไปยังด้านล่างที่เป็นลานกว้างขนาดใหญ่สำหรับทำกิจกรรมต่างๆเพราะหากไม่เดินผ่านตรงนี้้ก็จะไม่มีทางอื่นที่จะเดินไปโรงอาหารแล้ว
" น้องๆ " พราวเรียนกเด็กคนหนึ่งที่เดินสวนกันให้หยุด
" น้องเป็นเพื่อนห้องเดียวกันมุกใช่มั้ย " พราวถามขึ้น เด็กคนนั้นพยักหน้างงๆ
" วันนี้พี่ยังไม่เห็นมุกเลย ตอนนี้มุกอยุ่ไหนหรอ " พราวถามขึ้น นี่เธอกะจะไม่ให้น้องเค้าพูดเลยใช่มั้ย - -"
" วันนี้มุกไม่มาโรงเรียน่ะค่ะ แต่ทำไม่ไม่มาก็ไม่รู้เหมือนกัน ในห้องก็ไม่มีใครที่สนิทกับมุกเป็นพิเศษ " เด็กคนนั้นตอบกลับ พราวพยักหน้ารับและปล่อยมือจากแขนของเด็กคนนั้น นี่เธอจับไว้ด้วยเรอะ เพิ่งสังเกตุ
" ถึงว่าสิ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว " พราวพึมพำเบาๆ
" นี่อย่าบอกนะว่าพราวไปรอมันที่หน้าโรงเรียนทุกวันน่ะ " ฉันพูดขึ้นอย่างรู้ทันและชี้หน้าพราวอย่างคาดคั้น พราวที่ยกมือขึ้นปิดปากโดยเร็วเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำพลาดก็มองหน้าฉันน้อยๆ
" อ๋อ! ไอ้ที่มาโรงเรียนเช้าแล้วไปป้วยเปี้ยนอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันนี่ไปรอมุกใช่ป่ะ " เบสท์เสริมอีกคน
" ปะ...เปล่านะ !!! " พราวรีบแก้ตัว กะแล้วเชียว
" งั้นหรอ " ฉันกับเบสท์พูดพร้อมกับก่อนที่จะพยักหน้าอย่างไม่เชื่อ
" จริงๆนะ " พราวพูดย้ำ
" รู้แล้วๆ " เบสท์ตอบกลับก่อนที่จะหันไปมองที่รั้วโรงเรียน
" อืม.... "
ขึ้นคาบเรียนช่วงบ่าย
" อ้าว! คุณอรณิชาไม่มาหรอวันนี้ " อาจารย์หนุ่มร่างยักษ์ผู้สอนวิชาสังคมถามขึ้น ฉันกับเบสท์พยักหน้ารัว
" คืออรณิชาป่วยน่ะค่ะ ก็เลยขอกลับไปก่อน " ฉันตอบ
' ถ้าตอบว่าปีนรั้วออกไปหากิ๊กจะโกรธมั้ยเนี่ย ' ฉันคิดในใจก่อนที่จะหันไปมองหน้าเบสท์ที่เอ่ยเสริมคำพูดขึ้นฉันกับอาจารย์ที่เริ่มพยักหน้าและหันกลับไปสอนต่อ
" ดีแล้วหรอเบสท์ " ฉันหันไปถาม เบสท์พยักหน้าตอบก่อนที่จะหันกลับไปเรียนต่อ
..........................................................................
มุก Say
ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปนาน นี่ก็ตอนบ่ายแล้วน่าเสียดายที่ไม่ได้ไปโรงเรียน อดเจอหน้าเจ๊พราวเลยแหะ ฉันคิดอย่างเสียดายและหยิบปรอทออกจากปาก
" ไข้สูงยังเลยแหะ " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆและวางปรอทลงบนโต๊ะข้างเตียง ข้าวต้มที่ฉันยังไม่ได้กินแต่เช้ายังคงวางไว้ที่เดิม
แกร๊ก !!! เสียงดังขึ้นที่หน้าต่างเรียกฉันหันไปมอง
" เจ๊พราว !!! " ฉันอุทานอย่างตกใจ นี่เจ๊แกเล่นลงทุนปีนหน้าต่างเข้าห้องฉันเลยหรอ
" ไม่สบายจริงๆด้วย " เจ๊พราวพึมพำและเดินเข้ามาในห้องฉันหลังจากจัดการปิดหน้าต่างให้เหมือนเดิมเรียบร้อย
" มาทำอะไรที่นี่เนี่ย " ฉันถามขึ้น
" ก็เห็นเพื่อนในห้องบอกว่าไม่ได้ไปโรงเรียนนี่ก็เลยมาดู " เจ๊พราวตอบก่อนที่จะผลักแันให้นอนลงกับเตียงคงเดิมเบาๆ
" แต่นี่....มันยังในเวลาเรียนอยู่เลยนะ " ฉันตอบกลับหลังจากเงยหน้ามองนาฬิกา เจ๊พราวพยักหน้า
" อื้อ...ปีนรั้วออกมา " เจ๊พราวตอบแบบไม่สะทกสะท้าน
" ห๊ะ!!! ปีนรั้วออกมาเพื่อมาดูมุกเนี่ยนะ " ฉันอุทาน ก็มันน่าตกใจจริงๆนี่นา เจ๊พราวรักเรียนออกจะตายที่ลงทุนโดดเรียนมาหาเราแบบนี้ ดีใจมากกกกกกกกกก ><
" อื้ม...ก็เราเป็นพี่สาวที่แสนดีนี่นา คุณน้องเป็นไงบ้านก็เลยลงทุนโดดเรียนมาดูเลยนะเนี่ย ซึ้งซะ " เจ๊พราวพูดได้แทงใจมาก พี่สาวที่แสนดี !!!!
" อื้ม งั้นเจ๊กลับไปเรียนต่อดีกว่านะ " ฉันตอบกลับ เริ่มพาลน้อยๆแล้วละตอนนี้
" ไม่เอาหรอก ไหนๆก็หนีออกมาแล้วนี่นา ขออยู่ดูแลมุกเลยก็แล้วกัน " เจ๊พราวพูด เดี๋ยวนะ...เฮ้ย! จะมาอยู่ดูแลมุก ใจสั่นตายกันพอดี มาอยู่ใกล้ๆงี้เดี๋ยวไข้ก็แตกอีกหรอก
" มุกหน้าแดงๆอ่ะ ไข้แตกอีกหรอ " เจ๊พราวถามได้ใสซื่อมัก เพราะใครกันเล่าแล้วไอ้ที่หน้าแดงเนี่ย เขินเว้ยยยยยย !!!!
" มะ...มุกจะนอนล่ะนะ " ฉันพูดออกไปดื้อๆและยกผ้าห่มขึ้นมานอนคลุมโปง ปกติอยู่ด้วยกันสี่คนก็พอเก็บอาการได้หรอกนะ แต่พอมาอยู่สองต่อสองแบบนี้้แล้วเขินอ่ะ
" นอนคลุมโปงงั้นเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก " เจ๊พราวพูดและดึงผ้าห่มออก ฉันที่จับผ้าห่มอยู่ก่อนทำให้มือเราสัมผสกันน้อยๆอ๊ากกกกกกกกกกก หัวใจจะวาย
" กะ...ก็...ก็เหงื่อจะได้ออกไง " ฉันตอบและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแบบเดิม เจ๊พราวพยักหน้าน้อยๆก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ข้างเตียงของฉันพลางเปิดหนังสืออ่านประหนึ่งห้องเป็นเป็นห้องพักในโรงพยาบาล - -"
ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องเรียนน้อยๆ โดยไม่สนว่าอาจารย์ซึ่งกำลังสอนวิชาที่น่าเบื่อที่สุดในโลกกำลังพูดอะไรอยู่หน้าชั้นเรียน ฉันส่ายหน้าไล่ความง่วงที่เข้าจู่โจมฉันตั้งแต่เช้าออกไปก่อนที่จะละสายตาจากท้องห้าที่มีแสงอาทิตย์สาดส่องไปมองไอ้คนหน้าเหมือนที่นั่งอยู่ข้างๆ ฝ่ายนั้นนั่งฟังอาจารย์อย่างตั้งใจผิดกับฉัน
" เบสท์บอกว่าอยากเรียนบัญชีนี่นะ ต้องชอบวิชานี้เป็นธรรมดา " ฉันพึมพำเบาๆกับตัวเอง คณิตศาสตร์เป็นอะไรที่น่าเบื่อสำหรับฉันแต่ไม่ใช่สำหรับเบสท์
" เหม่ออีกแล้วนะ บุ๊ค " เสียงหวานแสนคุ้นเคยดังขึ้นเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน ฉันหันขวับไปมองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาจดสิ่งอาจารย์พูดอย่างรวดเร็ว เมื่อกี้เธอคนนั้นพูดกับฉันใข่มั้ย เบสท์ยิ้มที่มุมปากน้อยๆ
" คุณณัชชารีย์ ทำโจทย์ข้อนี้หน่อยสิค่ะ " อาจารย์หน้าโหดพูดขึ้นพลางขยับแว่นอย่างน่ากลัว ฉันลุกขึ้นและยืนนิ่งอยู่ที่เดิม พลางมองไปที่โจทย์บนกระดาษอย่างงุนงง
" มัวทำอะไรอยู่ค่ะ ออกมาทำหน้าห้องสิ " เสียงดุเอ่ยขึ้น ฉันส่ายหน้าน้อยๆและก้าวออกไปหน้าห้อง จังหวะที่ฉันเดินผ่านเบสท์ที่เพิ่งเงยหน้ามาจากสมุดจด มือเรียวของพี่สาวฝาแฝดนั่นยัดแผ่นกระดาาเล็กๆใส่มือฉัน ฉันยิ้มน้อยๆก่อนที่จะแอบเปิดมันดูและลองลงไปบนกระดานแบบไม่มีผิดเลยแม้แต่ตัวเดียว
" ดีมากค่ะ คุณณัชชารีย์ " อาจารย์หน้าโหดชมฉันก่อนที่จะยิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินกลับมานั่งที่เดิม เบสท์มองตามฉันมาด้วยสายตาเอือมระอา
" งั้นวันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกันนะค่ะ เลิกเรียนได้แล้ว " อาจารย์หน้าโหดที่ทำอะไรตามอารมณ์บอกเลิกคาบไปซะดื้อๆ พวกเราที่เริ่มชินกับการทำอะไรตามใจของเจ๊แกแล้วก็ค่อยๆเก็บหนังสือลงกระเป๋าและลุกขึ้นเดินไปชวนเพื่อนในกลุ่มออกไปกินข้าว เราสามคนเองก็เช่นกัน
" มุกคงยังไม่พักหรอกมั้ง " พราวพูดขึ้นขณะที่มือยังคงกดเขียนข้อความ ฉันไม่ต้องถามก็รู้ว่ากำลังตะส่งไปหาใคร
" แต่เบสท์ว่าน่าจะพักแล้วนะ เห็นเพื่อนห้องเดียวกับมุกลงมาเดินข้างล่างเต็มเลย " เบสท์พูดขึ้นและชี้ลงไปที่ด้านล่างซึ่งมีนักเรียนทั้งในชุด ม.ต้น และ ม.ปลาย เดินกันจนดูวุ่นวาย
" แล้วทำไมมุกยังไม่ขึ้นมาอีกนะ ปกติเห็นขึ้นมานั่งรอที่หน้าห้องทุกวัน " พราวถามขึ้น ฉันกับเบสท์ส่ายหน้า งงๆ
" ลงไปกันก่อนดีกว่ามั้ง " เบสท์พูดขึ้นพอเห็นว่าฉันกับพราวพยักหน้าจึงเดินลงไปยังด้านล่างที่เป็นลานกว้างขนาดใหญ่สำหรับทำกิจกรรมต่างๆเพราะหากไม่เดินผ่านตรงนี้้ก็จะไม่มีทางอื่นที่จะเดินไปโรงอาหารแล้ว
" น้องๆ " พราวเรียนกเด็กคนหนึ่งที่เดินสวนกันให้หยุด
" น้องเป็นเพื่อนห้องเดียวกันมุกใช่มั้ย " พราวถามขึ้น เด็กคนนั้นพยักหน้างงๆ
" วันนี้พี่ยังไม่เห็นมุกเลย ตอนนี้มุกอยุ่ไหนหรอ " พราวถามขึ้น นี่เธอกะจะไม่ให้น้องเค้าพูดเลยใช่มั้ย - -"
" วันนี้มุกไม่มาโรงเรียน่ะค่ะ แต่ทำไม่ไม่มาก็ไม่รู้เหมือนกัน ในห้องก็ไม่มีใครที่สนิทกับมุกเป็นพิเศษ " เด็กคนนั้นตอบกลับ พราวพยักหน้ารับและปล่อยมือจากแขนของเด็กคนนั้น นี่เธอจับไว้ด้วยเรอะ เพิ่งสังเกตุ
" ถึงว่าสิ ไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว " พราวพึมพำเบาๆ
" นี่อย่าบอกนะว่าพราวไปรอมันที่หน้าโรงเรียนทุกวันน่ะ " ฉันพูดขึ้นอย่างรู้ทันและชี้หน้าพราวอย่างคาดคั้น พราวที่ยกมือขึ้นปิดปากโดยเร็วเพราะรู้สึกว่าตัวเองทำพลาดก็มองหน้าฉันน้อยๆ
" อ๋อ! ไอ้ที่มาโรงเรียนเช้าแล้วไปป้วยเปี้ยนอยู่หน้าโรงเรียนทุกวันนี่ไปรอมุกใช่ป่ะ " เบสท์เสริมอีกคน
" ปะ...เปล่านะ !!! " พราวรีบแก้ตัว กะแล้วเชียว
" งั้นหรอ " ฉันกับเบสท์พูดพร้อมกับก่อนที่จะพยักหน้าอย่างไม่เชื่อ
" จริงๆนะ " พราวพูดย้ำ
" รู้แล้วๆ " เบสท์ตอบกลับก่อนที่จะหันไปมองที่รั้วโรงเรียน
" อืม.... "
ขึ้นคาบเรียนช่วงบ่าย
" อ้าว! คุณอรณิชาไม่มาหรอวันนี้ " อาจารย์หนุ่มร่างยักษ์ผู้สอนวิชาสังคมถามขึ้น ฉันกับเบสท์พยักหน้ารัว
" คืออรณิชาป่วยน่ะค่ะ ก็เลยขอกลับไปก่อน " ฉันตอบ
' ถ้าตอบว่าปีนรั้วออกไปหากิ๊กจะโกรธมั้ยเนี่ย ' ฉันคิดในใจก่อนที่จะหันไปมองหน้าเบสท์ที่เอ่ยเสริมคำพูดขึ้นฉันกับอาจารย์ที่เริ่มพยักหน้าและหันกลับไปสอนต่อ
" ดีแล้วหรอเบสท์ " ฉันหันไปถาม เบสท์พยักหน้าตอบก่อนที่จะหันกลับไปเรียนต่อ
..........................................................................
มุก Say
ฉันลืมตาขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปนาน นี่ก็ตอนบ่ายแล้วน่าเสียดายที่ไม่ได้ไปโรงเรียน อดเจอหน้าเจ๊พราวเลยแหะ ฉันคิดอย่างเสียดายและหยิบปรอทออกจากปาก
" ไข้สูงยังเลยแหะ " ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆและวางปรอทลงบนโต๊ะข้างเตียง ข้าวต้มที่ฉันยังไม่ได้กินแต่เช้ายังคงวางไว้ที่เดิม
แกร๊ก !!! เสียงดังขึ้นที่หน้าต่างเรียกฉันหันไปมอง
" เจ๊พราว !!! " ฉันอุทานอย่างตกใจ นี่เจ๊แกเล่นลงทุนปีนหน้าต่างเข้าห้องฉันเลยหรอ
" ไม่สบายจริงๆด้วย " เจ๊พราวพึมพำและเดินเข้ามาในห้องฉันหลังจากจัดการปิดหน้าต่างให้เหมือนเดิมเรียบร้อย
" มาทำอะไรที่นี่เนี่ย " ฉันถามขึ้น
" ก็เห็นเพื่อนในห้องบอกว่าไม่ได้ไปโรงเรียนนี่ก็เลยมาดู " เจ๊พราวตอบก่อนที่จะผลักแันให้นอนลงกับเตียงคงเดิมเบาๆ
" แต่นี่....มันยังในเวลาเรียนอยู่เลยนะ " ฉันตอบกลับหลังจากเงยหน้ามองนาฬิกา เจ๊พราวพยักหน้า
" อื้อ...ปีนรั้วออกมา " เจ๊พราวตอบแบบไม่สะทกสะท้าน
" ห๊ะ!!! ปีนรั้วออกมาเพื่อมาดูมุกเนี่ยนะ " ฉันอุทาน ก็มันน่าตกใจจริงๆนี่นา เจ๊พราวรักเรียนออกจะตายที่ลงทุนโดดเรียนมาหาเราแบบนี้ ดีใจมากกกกกกกกกก ><
" อื้ม...ก็เราเป็นพี่สาวที่แสนดีนี่นา คุณน้องเป็นไงบ้านก็เลยลงทุนโดดเรียนมาดูเลยนะเนี่ย ซึ้งซะ " เจ๊พราวพูดได้แทงใจมาก พี่สาวที่แสนดี !!!!
" อื้ม งั้นเจ๊กลับไปเรียนต่อดีกว่านะ " ฉันตอบกลับ เริ่มพาลน้อยๆแล้วละตอนนี้
" ไม่เอาหรอก ไหนๆก็หนีออกมาแล้วนี่นา ขออยู่ดูแลมุกเลยก็แล้วกัน " เจ๊พราวพูด เดี๋ยวนะ...เฮ้ย! จะมาอยู่ดูแลมุก ใจสั่นตายกันพอดี มาอยู่ใกล้ๆงี้เดี๋ยวไข้ก็แตกอีกหรอก
" มุกหน้าแดงๆอ่ะ ไข้แตกอีกหรอ " เจ๊พราวถามได้ใสซื่อมัก เพราะใครกันเล่าแล้วไอ้ที่หน้าแดงเนี่ย เขินเว้ยยยยยย !!!!
" มะ...มุกจะนอนล่ะนะ " ฉันพูดออกไปดื้อๆและยกผ้าห่มขึ้นมานอนคลุมโปง ปกติอยู่ด้วยกันสี่คนก็พอเก็บอาการได้หรอกนะ แต่พอมาอยู่สองต่อสองแบบนี้้แล้วเขินอ่ะ
" นอนคลุมโปงงั้นเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก " เจ๊พราวพูดและดึงผ้าห่มออก ฉันที่จับผ้าห่มอยู่ก่อนทำให้มือเราสัมผสกันน้อยๆอ๊ากกกกกกกกกกก หัวใจจะวาย
" กะ...ก็...ก็เหงื่อจะได้ออกไง " ฉันตอบและดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแบบเดิม เจ๊พราวพยักหน้าน้อยๆก่อนที่จะเดินไปนั่งที่ข้างเตียงของฉันพลางเปิดหนังสืออ่านประหนึ่งห้องเป็นเป็นห้องพักในโรงพยาบาล - -"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น