คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 06
ผมรีบเดินออกมานอกห้องเรียนทันทีที่เบรกคาบสุดท้ายดังขึ้น วันนี้ทั้งวันผมไม่ได้คุยกับเจ้าแบมและไอ้ยองแจเลย ให้ตาย รู้สึกแย่ชะมัด ผมไม่รู้จะทำยังไง ผมกลัวความรู้สึกตัวเองจะไปทำร้ายจิตใจไอ้แบมเข้า และดูเหมือนยองแจจะเป็นห่วงแบมมันมากซะเหลือเกิน
เอาเถอะ ตอนนี้ผมขอเดินหนีปัญหามาก่อนละกัน เพราะต้องรีบไปซ้อมบาสจะได้แข่งอาทิตย์หน้าทัน
“ฟู่วๆ” ผมพ่นลมหายใจเมื่อถึงโรงยิม แต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพี่มาร์คกับเพื่อนของพี่แกมายืนดักหน้าผม
ผมยิ้มกว้างให้ว่าที่แฟนรุ่นพี่ พี่มาร์คหลบสายตาผมหน้าแดงๆอย่างที่ทำให้ผมเห็นบ่อยๆ แต่ครั้งนี้มันดูผิดปกติ มันดูเหมือนเป็นการหลบหน้าผมเสียมากกว่าเขิน แล้วนี่เพื่อนของพี่เขาก็เอาแต่กอดดอมองหน้าผมอย่างไม่ละสายตา
“เอ่อ…??” ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะโค้งเคารพรุ่นพี่ทั้งคู่ แต่กำลังจะเงยหน้าก็ต้องสะดุดกับประโยคเด็ด “มึงนี่หน้าด้านจริงๆ”
“ฮ่ะ!?” อ้าว ไรว่ะ จู่ๆก็โดนด่า ผมเดือดนะเว้ยไอ้ห่า พี่มาร์ครีบกระทุ้งเอวเพื่อนตัวเองหลังจากที่จบประโยค “จินยองทำไมพูดอย่างนี้”
“หึ มีแฟนอยู่แล้วไมมาทำงี้กับเพื่อนกูว่ะ!!?” พี่จินยองอะไรนั้นกระโจนเข้ามากระชากคอเสื้อผม เดี๋ยวๆๆ นี้มันเรื่องอะไรว่ะ?
“เฮ้ยๆๆ พี่ใจเย็นครับพี่ แฟนเฟออะไรผมไม่มี!” ผมตะคอกกลับ พี่มาร์คพยายามดึงตัวเพื่อนสนิทตัวเองให้ออกจากผม
ต้วนอี้เอิน ที่ดูผิดปกติไปตั้งแต่เมื่อกี้ เอาแต่หลบสายตา ส่วนพี่จินยองไรนั้นทำหน้าเหมือนโกรธผมมาหลายชาติ
“แบมแบมละสัด!!” ไอ้พี่หน้าเคะมึงเป็นส้นตีนไรเนี้ย
“พี่พูดไรว่ะ แบมมันเพื่อนผม!!” เอาดิ ผมไม่ยอมอะ จู่ๆจะมาใส่สีตีไข่ต่อหน้าพี่มาร์คให้เข้าใจผิดๆ
“เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว เรื่องคู่จิ้นมึงกับแบมอะ ว่ามันเป็นเรื่องจริง!!! แล้วยังมีหน้ามาเต๊าะเพื่อนกูอีก !!!!” พี่จินยองยื่นหน้ามาใกล้ผมมากนี้ถ้ากัดจมูกผมได้ทำไปแล้วใช่มั้ยไอ้พี่เวร
“เรื่องจริงเหี้ยไรวะพี่ ! ผมกับมัน ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย!! แล้วพี่เป็นใคร รู้ดีขนาดนั้นเลยเหรอ เออ ขอบอกว่ามึงรู้มาผิดละสัด!!!!” พี่ก็พี่ว่ะ ปืนเกลียวก็ปืนเกลียว แต่เขาหาเรื่องผมก่อน
“กูเป็นรุ่นพี่มึงนี่ขึ้น กู-มึง กับกูแล้วเหรอ เฮอะ ที่บ้านมึงไม่สอนรึไงไอ้เด็กเปรต!!?”
“พอสักที นี้จะนอกประเด็นแล้วนะจูเนียร์!!” พี่มาร์คที่เอาแต่ยืนนิ่งมื่อครู่ ดึงพี่จูเนียร์หรือจินยองอะไรนั้นให้ออกจากผม
“ชิ..” จูเนียร์จัดคอเสื้อตัวเองก่อนจะมองไปทางอื่น พี่มาร์คหันมามองหน้าผมด้วยสายตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ “…บอกพี่ทีได้มั้ยว่าน้องยูคไม่ได้จะคบพี่ซ้อนใคร”
เชี้ยเอ๋ย แล้วนี้ใครไปบอกให้พี่มาร์คเข้าใจผิดๆว่ะ !!?
“ผมไม่ได้ชอบใคร”
“…”
“นอกจากพี่”
“ตอแหล” พี่จินยองสถบเสียงดังแล้วกำลังจะเดินจากไป ผมแทบทนไม่ไหว ถลกแขนเสื้อขึ้นพร้อมต่อยทุกเมื่อ แต่พี่มาร์คก็เข้ามาห้ามแล้วมองหน้าผมด้วยสายตาจริงจัง ในขณะที่พี่นยองห่าไรนั้นจะเดินจากไปแล้วยักไหล่ให้ผมแบบกวนตีน ฮึ้ยยยย ... พี่มาร์คมองหน้าผมก่อนจะพูดขึ้น “พี่จะเชื่อใจเราได้ยังไง”
“พี่จะให้ผมจูบพี่มั้ยละ พี่ถึงจะมั่นใจ” ผมตอบกลับแบบไม่คิดและสายตาก็ยังไม่ละจากแผ่นหลังพี่หน้าเคะปากหมานั้น อารมณ์โกรธเมื่อครู่มันยังไม่ทุเลาลง เออยอมรับ ผมตอบๆพี่มาร์คไปงั้นแหละ แต่พอหันกลับมาพี่มาร์คนี่หน้าแดงแจ๋เลย
นี่…ผมพูดตรงไปใช่มั้ย
เราเงียบกันไปหลายนาที
จนตอนนี้เริ่มมีคนเดินพลุ่งพล่านกำลังจะกลับบ้านเต็มไปหมด ผมเลยดึงแขนเสื้อพี่มาร์คให้เดินตามมาที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังโรงยิม โดยระหว่างทางผมแทบไม่หันกลับไปมองหน้าพี่เขาด้วยซ้า
พวกเราหยุดอยู่ที่หน้าห้องเก็บของหลังโรงยิม พี่มาร์คที่ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่ผมลากมา เอาแต่ก้มหน้าก้มตาแล้วยิ้มหวานให้พื้น ย๊า…นี่มันน่ารักเกินไปแล้วนะเอาซะผมลืมความโกรธไปได้เลยจริงๆ ในที่สุด ผมก็คว้ามือขาวๆนั้นมาทาบหน้าอกตัวเอง
“พี่สัมผัสได้มั้ย”
“…”
“หัวใจผมเต้นแรงไม่ใช่เรื่องล้อเล่น”
“…”
“ผมชอบพี่”
สิ้นประโยค พี่มาร์คก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาผมทันที แต่มองกันได้ไม่กี่วิ ทั้งผมและพี่มาร์คก็รีบเด้งตัวออกพร้อมๆกัน มือที่จับพี่มาร์คไว้ผมเอามาจับท้ายทอยอัตโนมัติ ส่วนพี่มากก็เอามือไขว่หลังแล้วหลบตาผมหน้าแดงๆ
“ยูคคยอม…” พี่มาร์คพูดลอยๆ
“คะ ..ครับ” และผมก็พูดตะกุกตะกักเช่นกัน
“…ถ้าน้องยูคยังไม่เปลี่ยนใจ วันวาเลนไทน์มาบอกพี่ใหม่ได้มั้ยครับ” พี่มาร์คยิ้มตาหยีให้ผมก่อนจะเดินจากไปช้าๆ ปล่อยให้หมียักษ์กินน้ำผึ้งสตั๊นไปหลายนาที
Mark Part
สรุปว่ามันคือเรื่องโกหก
เรื่องที่แบมแบมกับยูคเป็นแฟนกัน
ตอนแรกผมก็ไม่เชื่อหรอก เคยได้ยิน รุ่นน้องหลายๆคน เพ้อให้ฟังถึงความน่ารักของยูคแบม ซึ่งผมตอนแรกก็ว่าน่ารักดีนะ แต่ไปๆมาๆ จินยองมาไซโคลบ่อยๆมันก็ตะหงิดๆใจ พอดีกับคยอมมาบอกชอบผม ทำเอาผมลังเลใจเลยแหละ
แต่ผมชอบน้องยูคก่อนและชอบเขามานานร่วมปี ก็เลยไม่ยึดติดกับเจ้าหมียักษ์นี่หรอกนะว่าเขาจะชอบเรากลับมั้ย
รักเขาข้างเดียวมันก็ดี เปลี่ยนใจชอบคนใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แค่ฝันที่จะได้เป็นคนรักกับเขาไม่เป็นจริง ก็แค่นั้น
แต่นี่ เขาก็ชอบเราอะ ผมก็เลยอยากมั่นใจจริงๆว่า เขาชอบผม หรือแค่เล่นด้วย เพราะนิสัยเฟรนด์ลี่หน้าตาดีกรีนักกีฬาพร้อมจะมีสาวๆพลีกาย เก้งกวางประเคนตูด นับว่าเป็นคู่แข่งที่ผมประมาทไม่ได้จริงๆ
“มาร์ค กูขอไรอย่าง ถ้ามึงจะมีแฟน รึใครสักคนที่มึงอยากฝากหัวใจไว้อะ”
“…หื้อ?”
“ยกเว้นคิมยูคยอมได้มั้ยวะ!?”
บางทีจินยองคงกังวลหรือห่วงผมมากเกินไป แน่นอนสำหรับคนที่เราชอบ ผมมักมีฐานข้อมูลแน่น เรื่องบางเรื่องที่จินยองมันเอามาพูดมักไม่ตรงกับสิ่งที่ผมสังเกตและได้มา ยากที่จะเชื่อถือ
แต่เรื่องนี้ค่อนข้างซีเรียส เพราะเพื่อนสนิทน้องแบมแบมเป็นคนออกปากเอง ผมเลยอยากมาพิสูจน์ให้ได้ยินจากหูตัวเองเอง
เพราะยูคยอมน่ะ พูดโกหกไม่เก่ง
ผมเลยตกลงกับจินยองว่าจะมาพิสูจน์ด้วยกัน และถ้ายูคยอมพูดความจริงผมก็จะขอให้จูเนียร์เดินออกมาซะ เพราะที่พูดๆมาบางเรื่องมันก็ค่อนข้างทำร้ายจิตใจผมเช่นกัน
และก็เป็นอย่างที่ผมคิด ผมสังเกตท่าทาง สีหน้าตอนยูคยอมคุยกับจินยอง มันไม่เหมือนคนร้อนตัวที่เอาแต่เหวี่ยง แต่มันเหมือนคนที่ถูกใส่ร้ายความผิดจนตัวเองกลับเป็นฝ่ายโมโห
ผมว่าแล้ว ยูคยอมน่ะ ไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ~
นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ยังน่ารักขนาดนี้ แล้วถ้า…ไม่ ไม่เอาๆๆ ผมไม่พูดดีกว่า ผมจะรอเขาจนกว่าจะถึงวันวาเลนไทน์ละกันเนอะ ^ ^
ผมเดินเร็วมาที่ใต้ตึกก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้บนโต๊ะม้าหินอ่อนขึ้นมาสะพายลวกๆ แต่สายตาดันไปสะดุดกับเพื่อนสนิทที่ยืนลับๆล่อๆอยู่หน้าห้องน้ำชาย
จินยองหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาใครสักคน ไอ้ท่าทีแปลกๆแบบนี้ผมคงรีบกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้แล้วละ … ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาพื้นที่หลบอยู่หลังตึกที่อยู่ใกล้หน้าห้องน้ำชายบริเวณนั้น
เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปรง ผมสีดำสนิท กับดวงตาคู่เล็ก… นี่มัน น้องยองแจนี่?? เขากำลังเดินมาทางจินยอง…
“เชี้ยแจ ไมมึงพึ่งมาว่ะ!” เพื่อนของผมตะคอกเสียงดังก่อนจะดึงรุ่นน้องหน้าใสหลบผู้คนไปอีกฝั่งของห้องน้ำ
ซึ่งมันอยู่ใกล้ๆที่ที่ผมยืนนี่เอง
“โอ้ยฮยองปล่อยๆๆ ผมเจ็บ” น้องยองแจดึงหูตัวเองก่อนจะยู่หน้าใส่คนพี่ “เป็นไงละทีนี้ ถึงขั้นใช้กำลัง”
“เป็นไงเหี้ยไรละ แผนแตก!!” จูเนียร์ขึ้นเสียงน้อยๆ แล้วหันขวับมองซ้ายมองขวา เหมือนกำลังกลัวใครเข้ามาได้ยิน
เดี๋ยวนะแผนตงแผนแตกอะไร?
“ทำไมเป็นงั้นวะพี่ ไหนเล่าดิ” ยองแจหน้านิ่วก่อนจะเกาหัวแกรกๆ
“ก็ไอ้เหี้ยมมาร์คมันไม่เชื่อไงวะ! มึงแม่ง แผนโยนขี้ให้ไอ้ยูคเป็นอันจบ” จูเนียร์หัวเสีย ในขณะที่ผมยืนอึ้งเป็นใบ้แดก
จูเนียร์พูดอะไรน่ะ??
“นี่ขนาดผมพูดตรงๆแล้วด้วยนะ นี่ยังไม่เชื่อ ..โอ้ย แล้วฮยองจะเอาไงต่ออะ” ร่างสูงลุกลี้ลุกลนก่อนจะพากันกุมขมับ
“เชี้ยเอ๋ย กูไม่รู้วะ เราต้องทำยังไงก็ได้ให้มันไม่ต้องสนใจคนในทีมบาส ยกเว้นไอ้เชี้ยหวัง เพราะแม่งเสือกอยู่กลุ่มกู” จินยองลูบคางเท้าเอวพลางใช้ความคิด
นี่มันเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว?
“ทำไมวะพี่ จำเป็นต้องทั้งทีมเลยเหรอ ไหนพี่บอกว่าพี่แจบอม…”
“เชี้ยแจ!!” คนน้องยังพูดชื่อรุ่นพี่ดีกรีกัปตันทีมบาสโรงเรียนไม่จบประโยคฝ่ายพี่ก็ตวาดลั่น
“โอ้ย…ฟังก่อนดิ ไหนๆเรื่องมันก็ขนาดนี้แล้ว เอาพี่แจบอมเข้าแผนด้วยมันจะเป็นไร”
“อย่าเอาแจบอมเข้ามาในแผน..”
“โธ่ฮยอง แล้วจะมีแผนที่ดีกว่านี้มั้ย?”
“เฮอะ... มึงก็รู้อยู่ไม่ใช่รึไง”
“…?”
“เรื่องที่แจบอมชอบมาร์คต้วน”
ฮ่ะ!!!?? ว่าไงนะ !?
ผมเอามือปิดปากตัวเองอย่างตกตะลึง ท่าทีของเพื่อนสนิทผมมันดูเจ็บปวดมากหลังจากพูดประโยคนี้ ยองแจดูเงียบไปสักพัก จูเนียร์ส่ายหน้าไปมาแล้วก้มมองพื้น ก่อนจะพูดต่อ
“ยองแจ กูอยากให้เขาได้รับความสุขโดยไม่ต้องทำอะไร เข้าใจมั้ย กูแค่อยากทำให้ เพราะฉะนั้นอย่าดึงแจบอมเข้ามาเกี่ยว”
“แล้วไงอะ แผนโยนขี้ให้ไอ้เหี้ยยูคก็ดับ เอาแจบอมฮยองมาเล่นก็ไม่ได้ เจริญละ ไม่จบไม่สิ้นสักที สรุปพี่แม่งชอบแจบอม ฮยองเกินไปป่ะว่ะผมว่า …ไม่ดิ แม่งต้องบอกว่า รัก ไม่ใช่แค่ ชอบ แล้วนี่จะรักเหี้ยไรนักหนา รักจนทำให้ได้ทุกทาง รักจนขนาดจะทำร้ายเพื่อนตัวเองและหัวใจตัวเองเนี้ยนะ??”
จูเนียร์นิ่งไปสักพัก เลือดร้อนเมื่อครู่ละลายหายไปเมื่อได้ยินชื่ออีกคน ดวงตาใสเหม่อลอยเมื่อใบหน้าหล่อของเพื่อนสนิทมาร์คลอยเข้ามาในความคิด
นี่เขากำลังจะทำอะไร…??
“พี่จะเป็นไงถ้าทำให้พี่แจบอมมีความสุขแต่พี่ต้องมาเจ็บแบบนี้?” จบประโยคเล่นเอาอีกคนเงียบไปหลายนาที ผมที่ยืนฟังอยู่เงียบๆก็รู้สึกสะเทือนใจไม่แพ้กับจูเนียร์เลย
“…บางที ถ้ากูเปลี่ยนคนชอบอะไรๆมันคงง่ายกว่านี้” คนพี่เสียงสั่นคลอ
“…”
“กูชอบมันมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้วมึงก็รู้ ตอนนี้ก็ ม.6ละ…มันมากไป ..มันมากกว่าคำว่าชอบ กูไม่รู้ว่ามันคือรักมั้ย แต่กูอยากให้เขามีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มของเขา…กูแค่อยากทำสิ่งสุดท้ายให้เขามีความสุขมากที่สุดก่อนที่จะจากกัน…” จินยองยิ้มแห้งๆให้รุ่นน้องคนสนิท ยองแจตบบ่าพี่เบาๆอย่างเห็นอกเห็นใจ ซึ่งความจริงแล้วเขากับพี่จินยองก็ต่างมีความรู้สึกเช่นเดียวกัน มาร์คที่ยืนมองดูอยู่กำลังตกตะลึงกับบทสนทนาที่ตัวเองต้องกลายเป็นหมากตัวสำคัญสำหรับเกมส์นี้ไปเสียแล้ว
“อืม.. ผมเข้าใจแล้วจะเอาไงต่อ?” ยองแจแค่นยิ้มแล้วมองหน้าคนพี่อย่างรอคอยคำตอบ
“ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้เชี้ยมาร์คหมดรักยูคยอม”
ว่าไงนะ!?
“…”
“แล้วมารัก… อิม แจบอม แทน”
………………………………….
…………………………..
…………….
…
“ฮ่ะ…” ผมอุทานออกมาเบาๆกับบทสนทนาของเพื่อนสนิทและรุ่นน้องที่ได้ยินมาเมื่อครู่
…ตกใจ สับสน อึ้ง มึนงง จนทำตัวไม่ถูก…
แจบอมชอบผม
จูเนียร์ชอบแจบอม
และผมกับคยอมกำลังจะไปด้วยกันได้ดี…
ทำไม? .. คนเป็นเพื่อนกันเขาต้องทำกันแบบนี้เหรอ??
ผมไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว พอกันที ผมเดินออกมาจากสถานการณ์ที่เคร่งเครียดนี้ ก้าวที่หนึ่ง …ก้าวที่สอง ผมเดินเหม่อลอยปล่อยให้ความคิดต่างๆมันกัดกินพื้นที่สมองไปช้าๆ
นี่ผมคือตัวอะไรเหรอ? จำเป็นมั้ยที่ผมต้องโดนหลอก ต้องโดนหักหลังแบบนี้
ทำไม? ทั้งๆที่จูเนียร์ทำไป เขาก็เจ็บเหมือนกัน …
ไม่สิ
ผมจะว่าเพื่อนผมไม่ได้ เพราะถ้าเป็นผม..ผมก็คงเลือกที่จะเห็นคนที่ผมรักมีความสุข
แต่มันจะไม่มาจบลงกับเพื่อนผมแบบนี้
แบบที่ ปาร์ค จินยอง ทำกับผม.
ผมเดินคิดเรื่องฟุ้งซ่านบ้าบอนี่มาตลอดทาง จนไม่รู้เลยว่าสองขานี้ดันมาอยู่หน้าโรงยิมอีกครั้ง
เมื่อเพ่งมองเข้าไปในประตูใหญ่ที่เปิดอ้าให้อากาศถ่ายเท ว่าที่แฟนของผมกำลังกระโดดรับลูกมาเลี้ยงไว้ในมือ ก่อนจะวิ่งเข้ามาชู๊ตที่ห่วง
รอยยิ้มกว้างๆกับท่าเสยผมประจำตัวนั้น ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาเลยหล่ะ
แต่ผมก็ยืนอยู่ตรงนี้ได้ไม่นาน เพราะมีใครบางคนกำลังวิ่งหน้าตื่นมาจากโรงยิม อิม แจบอม โบกไม้โบกมือให้ผมระยะ 20 เมตร ผมยิ้มแห้งๆก่อนจะรีบเดินออกมา
ผมสงสารแจบอม…แต่ผมไม่กล้าทำดีกับเขา ผมไม่อยากให้โอกาสเขา และไม่อยากให้เขาคิดไปเอง
สองขาของผมจ้ำอ่าวออกมาเรื่อยๆ จนมาไกลพอสมควร ผมเสียใจที่ทำตัวแบบนี้ใส่แจบอมนะ แต่…ไม่ละ ผมขอตัดไฟตั้งแต่ต้นลม จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาอีก
.
.
.
“กลับมาแล้วครับ” ผมพูดขึ้นหลังจากที่เปิดประตูบ้านใหญ่เข้ามาเมื่อเห็นคุณพ่อใส่แว่นนั่งดูโทรทัศน์ ท่านพยักหน้าน้อยๆ แล้วก็ดูต่อไปอย่างไม่ละสายตา ผมถอนหายใจก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องเหมือนทุกวัน
ปัง
ผมปิดประตูเบาๆก่อนจะวางกระเป๋าเป้ไว้ที่โต๊ะหนังสือ และทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างไม่ลังเล สองมือคว้านหาสมาร์ทโฟนคู่ใจ ก่อนจะหยิบขึ้นมาเล่นแก้เซ็ง
เสียงเครื่องเล่นเพลงดังขึ้นทันที ที่ผมทิ้งตัวลงนอน นี่นอนทับรีโมทตลอดเลย ให้ตาย -_-
จังหวะดนตรีคุ้นหูดังขึ้น เรียกเอาความสนใจจากหน้าจอของผมให้ต้องมองเครื่องเล่นอัตโนมัติ
♫ ♪ …เอาอีกแล้วสินะ เราอีกแล้วสินะ
ไปรักตัวเขา ชอบตัวเขา
แต่เขามองเราเป็นแค่ขยะ
แล้วมันตลกมะ พอใครสักคนเข้ามา
มารักแต่เรา ชอบแต่เรา…♫ ♪
“แต่เราก็ดันไม่ชอบเขาว่ะ” ผมร้องเพลงคลอตามเบาๆ และจู่ๆภาพของอิมแจบอมก็ลอยเข้ามาในหัว พร้อมกับคำพูดของจินยองตอนเย็น
“แจบอมชอบมาร์คต้วน”
“แจบอมชอบมาร์คต้วน”
“แจบอมชอบมาร์คต้วน”
“แจบอมชอบมาร์คต้วน”
โอ้ยยยยยยยยย ออกไปจากหัวสักที !
ผมรีบปิดเพลง ก่อนจะลุกมานั่งกุมขมับที่ปลายเตียง … ผมมองพื้นห้องของตัวเองพยายามตั้งสมาธิไม่ให้คิดถึงแต่เรื่องคนอื่นมากจนเดินไป ค่อยๆหายใจเข้าออกช้าๆ แต่ผมก็ทำได้ไม่นานสติผมก็หลุดเมื่อจู่ๆเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น
ไม่รู้เวล่ำเวลา คนเขากำลังมีเรื่องให้คิด
อย่าให้รู้นะว่าใครไม่งั้น…
Yu Gyeom
‘ ถึงบ้านแล้วใช่มั้ย ตั้งใจอ่านหนังสือนะครับ ใกล้จะสอบแล้วนะ รู้ป่าว ^[++++]^ ❤ ’
รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผม ความสับสนเมื่อครู่สามารถทุเลาลงได้เพราะคนๆคนเดียว …เจ้าเด็กโข่งคิมยูคยอมนี่ -//^//-
“เอาไว้ค่อยเคลียร์พรุ่งนี้ละกันเนอะ” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะรีบตอบแชทคนสำคัญ
- To Be Continued –
Talk
ชี้แจ้งนิดนึงนะคะ ถ้าตอนไหนที่อัพไม่ครบ 100% เราจะใส่ไว้ให้ (เช่น 30% 40%) หลังชื่อตอน แต่ถ้าอัพเดทครบแล้วจะไม่ใส่นะคะ เป็นอันรู้กันเนอะว่าที่ไม่ใส่เปอร์เซ็นต์ไว้ด้านหลังคืออัพสมบูรณ์แล้วตอนนั้น ^ ^
มีคนบอกว่าเรื่องนี้น่ารัก หวานเกือบทุกพาท 55555
เรื่องนี้ไม่ได้หวานอย่างเดียวหรอกนะคะ ดราม่าก็มีแต่ยังไม่ถึง ฮี่ๆๆ J
ขอบคุณคนอ่านนะงับ จะพยายามมอัพบ่อยๆ ตั้ลลั้นล้า ~
#ฟชก
ความคิดเห็น