หนุ่มนักกีฬากับสาวหน้าใส

ลำดับตอนที่ #1 : ลากันทีสำหรับคนเก่า

   ช่วงเช้าอันร้อนอบอ้าว ไม่รู้ทำไมมานร้อนอย่างนี้นี่พึ่งเดือนกุมภาเองนะ ยังไม่ได้เดือนเมษาเลย ถึงจะเป็นตอนเที่ยงมาแล้วก้อเถอะนะ

     "นี่นี่ วันนี้แก ยัยแอมจาไปไหนหรอ" เสียงกวนๆจากเพื่อนที่สนิทของฉันที่ชื่อยัยนิชา ซึ่งตามติดมาด้วยยัยแพร เพื่อนสนิทของฉันอีกคนหนึ่ง

      "จะไปไหนก้อเรื่องของฉัน แต่จาบอกก้อได้ไหนๆก้อเปงเพื่อนสนิทกาน วันนี้จะไปหาพี่ดุ่ยสุดที่เลิฟของฉันน่ะสิ"  ฉันตอบกลับแบบทันควัน
  
       "แกกับพี่ดุ่ยไปถึงไหนแล้ว อีกแปปก้อจะปิดเทอมแล้วนะ แล้วรู้ป่าวว่าตอนนี้อยุ่ม.3แล้วนะ ต้องย้ายร.ร.กานแล้ว จะไม่ได้เจอพี่ดุ่ยแล้ว เห็นว่าเขายังไม่บอกว่าจะเรียนร.ร.ไหนเลยนิ" นิชาตอบกลับมา

       ฉันรีบคิดขึ้นด้วยสมองอันฉลาดที่สุด(ไม่ได้ชมตัวเองเลยนะ)จึงตอบไปด้วยความหนักแน่นว่า "เด๋วไปถามก้อรู้แล้วแล้วฉันก้อจะตามเขาไปไงละ เมื่อกี้เขาเพิ่งโทรมาตามจะพูดเรื่องสำคัญ สงสัยว่าจะเปงเรื่องนี้ละมั้ง"

       แล้วฉันก้อรีบไปหาพี่ดุ่ยเค้า เพราะผ่านเวลามานานพอควร ทำไงได้ละเวรตรงพอดีอ่า 

      และแล้วในระหว่างทางเสียงโทรศัพท์สุดแสบ ซึ่งเป็นเสียงขูดกระจกอย่างดังขึ้น ทำให้ผู้คนโดยรอบหันมามองฉันกานหมด ซึ่งฉันอยากจะบอกว่ามานไม่ใช่ความผิดฉานนะเนี่ย ไอ้พี่ชายตัวแสบมานยืมไปใช้ ฉันจึงต้องรีบรับอย่างรวดเร็ว

       พ่อโทรมานี่เองแต่ว่าเรื่องอะไรนะ ปกติพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกานเพราะต้องไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ "นี่พ่อมีเรื่องอะไรหรอ ปกติเห็นไม่โทรมาตอนเรียนเลย" "ก้อไม่มีอะไรหรอก แค่โทรมาเพราะเห็นว่าลูกใกล้เรียนจบแล้ว จึงมาบอกว่าให้ไปต่อที่ร.ร. S นะ แค่นี้แหละ"
        
        อ้าวทำกันอย่างนี้ได้ไงอ่า ก้อร.ร.นั้นเป็นร.ร.หญิงล้วนอ่า จะบอกว่าไม่ไปก้อไม่ได้ ในเมื่อพ่อจ่ายตังให้อ่า แล้วอย่างนี้ฉานจะถึงเวลาเลิกครบกับพี่ดุ่ยของฉานแล้วหรอเนี่ย

         ไม่เปงไรงั้นไว้ค่อยหาเวลาไปหากันก้อได้ แล้วฉันกับเพื่อนทั้งสองก้อไปหาพี่ดุ่ย
 
          "อ้าวแอมมาแล้วหรอ พี่กำลังจะไปตามพอดี" "อืมค่ะ ทำไมเสียงพี่ดูค่อยจัง" "ก้อไม่มีอะไรหรอก แค่พี่จะบอกว่าเราเลิกกานเถอะ พอดีพี่มีคนใหม่น่ะ แต่พึ่งคบกานน่ะ" "หรองั้นก้อได้ค่ะ"เสียงของฉันเริ่มสั่น " แอมไม่เปงอะไรนะ " " คะแอมไม่เปงอะไรเลย " ฉันรีบจากไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว 

         "ยัยแอมจะรีบไปไหนอ่ะ รอด้วย" เสียงนิชาตามมาติดๆ ฉันจึงหันกลับไปทำให้เพื่อนทั้งสองรู้ว่าฉันร้องไห้ น้ำตาเยอะมากๆ "ฉัน ....ฉัน...." แพรจึงบอกว่า " ถ้าจะร้องไห้ก้อร้องกับพวกฉันเทอ ไม่ต้องไปแอบร้องที่ไหนหรอกอ่า " ฉันจึงปล่อยโห เสียงดังๆจากตรงนั้น 
          
         วันนี้ฉันกลับบ้านไป เป็นวันที่ฉันเศร้าสุดๆ กลับไปก้อไปนอนฟุบบนเตียง พี่กลับมาถามว่าทำไมวันนี้ดูหงอยๆ ฉันไม่ตอบอะไรรีบเข้านอนทันที