บทความที่คุณควรรู้

ลำดับตอนที่ #1 : นิทานความรัก

                                      นิทานความรัก

"ฉันช่วยคุณไม่ได้หรอก ความรัก คุณน่ะทั้งเปียกอาจจะทำให้เรือฉันเปียกด้วย" ความเศร้าได้พายเรือเข้ามา ความรักก็ได้ขอความช่วยเหลืออีก

"ความเศร้าอนุญาตให้ฉันขึ้นเรือคุณน่ะ" "โอ้ความรัก ฉันกำลังเศร้ามากเลย ฉันต้องการอยู่คนเดีนว ขอโทษนะ"

ความสุขได้ผ่านความรักไปเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ยินแม้เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือของความรักเพราะมัวแต่กำลังสุข 

ทันใดนั้น มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "มานี่ความรักฉันจะรับคุณไปเอง" เสียงนั้นเป็นเสียงของคนแก่คนหนึ่ง ความรักรู้สึกขอบคุณและดีใจเป็นอย่างมาก

จนลืมถามชื่อว่าใครคือผู้ใจดีผู้นั้น เมื่อพวกเขามาถึงแผ่นดิน คนแก่ก็จากไปตามทางของเขา ความรักนึกขึ้นมาได้ว่าลืมถามชื่อชายแก่คนนั้น

ความรักจึงถามความรู้ และคนแก่คนอื่นๆ... "ใครเหรอที่เป็นคนช่วยฉัน" ความรู้ตอบอย่างภาคภูมิใจในความรอบรู้ของตนเองว่า "เวลา"

ความรักถามต่อว่า "แต่ทำไมเวลาถึงช่วยฉันล่ะ" ความรู้ยิ้มในความรอบรู้ของตนเองแล้วตอบความรักว่า "ก็เพราะว่า เพียงเวลาเท่านั้นที่เข้าใจว่า...

ความรักยิ่งใหญ่แค่ไหน..."

แต่ว่า...มีสิ่งหนึ่งที่เราอาจลืมเลือนไป ถ้าหากจะไม่กล่าวถึงเสียเลย ขณะที่ความรักกำลังมองหาคนช่วยออกจากเกาะ ความรักคงยุ่งอยู่กับการมองหาผู้อื่น

...จนลืมมองมาที่ความเป็นเพื่อน... ซึ่งเลือกที่จะอยู่เคียงข้างความรักตั้งแต่แรกแล้ว เพราะความเคยชินจึงทำให้ความรักมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นเพื่อน ในขณะที่ความรักจากไปพร้อมกับเวลา ความเป็นเพื่อนรู้สึกดีใจมากที่ความรักปลอดภัย และแม้จะต้องห่างกัน แต่ความเป็นเพื่อนกลับรู้สึกเป็นสุขเพราะความเป็นเพื่อนรู้ดีว่า ถึงแม้เกาะนี้จะจมลงไปชั่วนิรันดร์

แต่...ความเป็นเพื่อนจะยังเป็นอมตะในใจของความรักตลอดไป แม้จะไม่ยิ่งใหญ่ แต่จะคงอยู่เคียงข้างความรักเสมอ

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่จากไปเหมือนกาลเวลา

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่รังเกียจกันเหมือนความเห็นแก่ตัว

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่แบ่งชั้นกันเหมือนความรวย

ความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไมอ้างว้างเหมือนความเศร้า

และความเป็นเพื่อนรู้ดีว่าตน...ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนความสุข

ทั้งนี้ก็เพราะ..."ความเป็นเพื่อนจะอยู่ในใจตลอดไป"