ตีตราพรหมจรรย์

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ตีตราพรหมจรรย์ 

ฝากอีบุคด้วยจ้า^^ 

บทนำ

บ้านไม้หลังกะทัดรัดยกสูงมีใต้ถุนบ้านไว้นั่งเล่นพักผ่อนหรือรับประทานอาหารของทั้งสามคนที่ประกอบไปด้วยแม่ และน้องชายต่างวัยของดาวิกา เธอเป็นลูกสาวคนโตตั้งแต่ผู้เป็นพ่อจากไปตอนที่ใหม่นทีน้องชายของเธออายุได้แค่ขวบเศษ ท่านประสบอุบัติเหตุตอนที่กำลังออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านไม่ได้ทำงานมาหลายปีแล้ว ดังนั้นภาระหน้าที่ภายในครอบครัวทั้งหมดจึงตกมาอยู่ที่ลูกสาวคนโตอย่างเธอ

ดาวิกาจึงต้องหาเงินทุกวิถีทางเพื่อส่งตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรีได้สำเร็จ ตอนนี้สิ่งที่คาดหวังคือมีงานดีๆ ทำ

เพื่อให้แม่กับน้องชายมีชีวิตที่ดีขึ้น

“เป็นไงบ้างวิกาเหนื่อยไหมลูก มากินข้าวกินปลาก่อน แม่ทำน้ำพริกปลาทูกับผักลวกไว้ให้พอดี” เสียงเรียกของมารดาทำให้ดาวิกายิ้มได้เป็นครั้งแรกของในรอบสองอาทิตย์ที่เธอส่งใบสมัครงานไปหลายบริษัทแต่ไม่มีที่ไหนรับเธอเข้าทำงานเลย แม้จะเหนื่อยจากการเดินสมัครงานแต่พอกลับมาถึงบ้านเจอหน้าแม่ก็ทำให้ดาวิกาหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง เพราะเป้าหมายของเธอคือให้แม่กับน้องได้กินอิ่มนอนหลับอยู่อย่างสบายกว่านี้

“เหมือนเดิมจ้ะแม่ วิกาไม่ได้งานอีกแล้ว ตอนแรกก็เหมือนเขาจะรับดาเข้าทำงานนะคะ พอมีอีกคนที่หน้าตาดีกว่ามาสมัครด้วยก็รับคนนั้นเข้าทำงานแทน”

“เขาคัดหน้าตาด้วยเหรอ แม่นึกว่าจะรับที่ความสามารถซะอีกนะ”

เธอยื่นมือไปรับแก้วน้ำเย็นๆ จากผู้เป็นแม่พร้อมกับส่ายหน้าจนผมปลิว

“ไม่ค่ะ งานบัญชีเขาดูหน้าตาด้วยค่ะ มีความสามารถอย่างเดียวเหมือนวิกาเข้าทำงานยาก” คนที่กำลังดูถูกความสวยตัวเองตัดพ้อเสียงอ่อย 

ดาวเรืองจึงเดินเข้าไปใกล้อีกสาวอีกนิด เอื้อมมือสองข้างจับหน้าลูกสาวเบาๆ แล้วมองด้วยรอยยิ้มที่คล้ายกับดาวิกาไม่มีผิด

“วิกาของแม่สวยจะตาย บริษัทนี้ไม่รับก็ต้องมีบริษัทอื่นรับสิลูก ไม่ต้องคิดมาก มะมากินข้าวกันดีกว่า”

ดาวิกาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มคล้ายกับผู้เป็นแม่ก่อนหน้านี้ด้วยหัวใจเอิบอิ่มมีกำลังใจลุกขึ้นสู้อีกครั้งหนึ่ง เด็กจบใหม่ทุกคนคงเข้าใจเพราะการหางานดีๆ ทำมันไม่ง่ายเลยจริงๆ คำพูดไม่กี่คำของคนที่รักเธอสุดหัวใจมันเป็นแบบนี้เอง

“ค่ะ แล้วนทีล่ะคะแม่” ดาวิกาถามหาน้องชายต่างวัยที่เพิ่งอายุได้ห้าขวบกว่าๆ พลางใช้สายตามองไปรอบบ้านเพื่อหาน้องเล็ก

“อยู่ในห้องมั้งจ้ะ เดี๋ยวแม่ไปตามให้”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยววิกาไปตามน้องเองดีกว่า”

ร่างบางส่งยิ้มหวานให้มารดาก่อนจะหายขึ้นไปบนบ้านเพื่อเรียกน้องชายมากินข้าวพร้อมกัน แต่ทว่าเมื่อเธอมาถึงก็ต้องอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้า รีบถลาเข้าไปจับตัวน้องชายทันที

“นที นทีได้ยินเสียงพี่วิกาไหมค่ะนที” เธอเขย่าตัวน้องชายที่หน้าซีด มีไข้สูงด้วยความกลัวจับใจ ใหม่นทีลืมตาขึ้นมองหน้าพี่สาวด้วยความงัวเงียแล้วหลับตาลงไปอีกครั้ง นั้นยิ่งทำให้หัวใจของคนเป็นพี่ใจแทบสลาย

“นที นที!” เสียงหวานสั่นพร่าจนเธอเองก็ยังตกใจ สำรวจร่างกายน้องชายด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะพบรอยแดงเป็นจ้ำๆ ใต้แขนของน้องชายในเวลาต่อมา

“ฮึก นทีต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่วิกาจะพาไปหาหมอนะ ตื่นสินที”

“วิกาเกิดอะไรขึ้นลูก!” ดาวเรืองส่งเสียงมาก่อนที่ตัวจะมาถึง ดาวิการ้องไห้โฮเมื่อปลุกยังไงใหม่นทีก็ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมา

“แม่! น้องแย่แล้วค่ะ”

“นที!”

ดาวเรืองแทบหัวใจหยุดเต้นเมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็ก

นอนอยู่อ้อมแขนของพี่สาวด้วยใบหน้าซีดเผือด

“แม่ พี่วิกา...” ใหม่นทีปรือตาขึ้นมองเห็นมารดากับพี่สาวร้องไห้กอดตัวเองอยู่ก็อยากลุกขึ้นนั่งด้วยตัวเองแต่เรี่ยวแรงของเขาก็หายไปหมดสิ้น

“ตัวร้อนจี๋เลย แม่จะไปขอยืมรถลุงสนองพาน้องไปโรงบาลหนูอุ้มน้องตามแม่ลงไปนะวิกา”

“ค่ะแม่” ดาวิกาเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วอุ้มน้องชายตามหลังมารดาออกไป ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นน้องชายป่วยหนักขนาดนี้มาก่อน ดาวเรืองน้ำตาคลอไปถามยืมรถจากเพื่อนบ้านเพื่อพาลูกชายไปหาหมอ

“พี่สนองฉันขอยืมรถพาลูกชายไปหาหมอหน่อยได้ไหมจ้ะ”

“นทีเป็นอะไรหรือนังดาว” พี่สนองที่ดาวเรืองเรียกชื่อลงมาจากบนบ้านด้วยท่าทางรีบร้อน ถึงจะไม่ใช่ญาติแต่ทั้งสองก็คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่เสมอ เพราะสนองเป็นเพื่อนของสามีเธอที่เสียไปแล้ว

“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะพี่ตัวร้อนมาก ฉันกำลังจะพาลูกไปหาหมอจ้ะ”

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง ขึ้นรถเลย” สนองเอ่ยบอก เป็นเวลาเดียวกับที่ดาวิกาอุ้มน้องชายมาถึงพอดี

“ขอบใจนะจ้ะพี่”

“เออๆ”

ทันทีที่ใหม่นทีถึงมือหมอ หลังจากนั้นผลตรวจเลือดของเด็กชายก็ออกมาพร้อมกับข่าวร้ายที่ทำให้หญิงสาวแทบ

ล้มทั้งยืน

“น้องชายดิฉันป่วยเป็นโรคอะไรนะคะ” ดาวิกาถาม

แพทย์ประจำตัวน้องชายเสียงสั่น เพราะสิ่งที่ได้ยินก่อนหน้านี้ทำร้ายจิตใจเธอเป็นอย่างมาก

“เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวในเด็กครับ”

ร่างบอบบางคว้ามือหาที่จับไว้แน่นพยุงร่างกายไม่ให้ล้มลงไป สิ่งที่ได้ยินมันทำให้เธออยากร้องไห้พอๆ กับอยากจะเป็นลม ทำไม ทำไมโรคร้ายต้องเกิดกับใหม่นที ที่เพิ่งจะอายุห้าปีเท่านั้น เขายังเล็กมากจะทนความทรมานของโรคนี้ได้นานแค่ไหนกันเชียว

หมอวัยกลางคนถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นสภาพจิตใจของญาติคนไข้

“แต่มันมีวิธีรักษาให้หายขาดได้นะครับ”

“วิธีไหนค่ะหมอ ได้โปรดช่วยน้องฉันด้วย” น้ำตาเม็ดเล็กไหลเป็นทางไม่คิดว่าชีวิตของใหม่นทีจะมาเจอเรื่องร้ายแรงแบบนี้

“มันก็พอมีวิธีนะครับ คือการปลูกถ่ายไขกระดูกให้สร้างเซลล์เม็ดเลือดขึ้นมาใหม่อาจจะใช้เวลาในการรักษาสองถึงสามปีแต่ค่าใช้จ่ายในการรักษาก็สูงตามไปด้วย”

“เท่าไหร่ฉันก็จะหามาให้ได้ค่ะ หมอรักษาน้องชายฉันให้หายด้วยนะคะ ฉันจะหาเงินมาให้ได้” แม้ยังไม่รู้ว่าจะหาเงินจำนวนมากนั้นมาจากที่ไหน เพราะงานก็ยังไม่มีทำ แต่นาทีนี้ขอให้น้องชายเธอได้เข้ารับการรักษาตามขั้นตอนก็พอ

“ครับ หมอจะทำการรักษาปลูกถ่ายไขกระดูกให้เร็วที่สุด”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ”

ดาวิกาก้มลงกราบหมอเจ้าของไข้ของใหม่นที ก่อนจะเดินตัวลอยๆ น้ำตาคลอออกจากห้องตรวจมาที่ห้องรวม

ผู้ป่วยเด็ก

“หมอว่ายังไงบ้างเหรอวิกา” น้ำเสียงของมารดาเอ่ยถาม

ขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตากับผู้เป็นแม่ด้วยความเจ็บปวด มันจุกในอกจนเกือบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“ออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่าค่ะแม่ นทีจะได้นอนพัก” เสียงหวานสั่นๆ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดความสามารถ แต่ยิ่งกลั้นก็ยิ่งจุกในอกเหมือนมีก้อนแข็งๆ ตีบตันขึ้นมาในลำคอเธอแสบคอแสบจมูกไปหมด

“นทีนอนพักนะครับ เดี๋ยวพี่วิกากับแม่มาอยู่เป็นเพื่อนนะ” ดาวิกาบอกกับใหม่นทีที่มองมาตาแป๋ว

“ครับพี่วิกา มาเร็วๆนะ นทีคิดถึง”

“ครับ คนเก่งของพี่วิกา”

หญิงสาวมองมือเล็กๆ ของน้องชายที่ยืนมาแตะแขน

ตัวเองด้วยหัวใจที่แตกสลาย เธอช่วยประคองน้องชายให้นอนลงบนเตียง ห่มผ้าให้แล้วเดินออกมาจากห้องพร้องกับมารดาเงียบ

“ตกลงหมอบอกว่านทีป่วยเป็นอะไร” นางสังเกตอาการผิดปกติของลูกสาวตั้งแต่ออกจากห้องตรวจ เหมือนกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลอยู่ตลอดเวลา เมื่อสบโอกาสเลยชิงถามขึ้นก่อน

“หมอบอกว่าน้องป่วยเป็น...มะเร็งเม็ดเลือดขาวค่ะแม่” เธอน้ำตาไหลพรากที่ต้องพูดคำนี้ออกไป ดาวเรืองช็อก ดาวิกาจึงเดินเข้าไปช่วยประคองแม่ไว้ไม่ให้ท่านล้มลง

“อะไรนะ!”

“ทางเดียวที่จะรักษาให้หายขาดได้คือการปลูกถ่ายไขกระดูกให้สร้างเซลล์เม็ดเลือดใหม่ค่ะ”

“วิธีนี้มันต้องใช้เงินมหาศาลเลยนะวิกา เราจะหาเงินมาจากไหนละลูก ฮือๆ โธ่ นทีลูกแม่ทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดกับลูกด้วย”

น้ำตาแห่งความเสียใจไหลบ่า หัวอกคนเป็นแม่เจ็บกว่าลูกล้าน

เท่าเมื่อลูกเจ็บป่วยเป็นโรคที่ร้ายแรงที่สุดแบบนี้

“วิกาจะหางานทำนำเงินมารักษาน้องให้ได้ค่ะ”

“หนูเองก็เพิ่งจะเรียนจบมายังหางานทำไม่ได้เลยแล้วจะเอาเงินมาจากไหนจ่ายค่าผ่าตัดในครั้งนี้ละลูก” หนทางที่จะหาเงินก้อนมารักษาใหม่นทีได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ดาวเรื่องจึงเอาแต่ร่ำไห้ซบอกลูกสาวหัวใจแตกสลายเป็นชิ้นๆ

“เรื่องนี้...วิกาจัดการเองค่ะ มันต้องมีสักบริษัทที่รับวิกาเข้าทำงานสิค่ะ”

“วิกาเอ๊ย แม่หมดหนทางแล้วลูก เราจะหาเงินมาจากไหนรักษาน้องได้ทันเวลา” ผู้เป็นแม่หัวใจสลาย คนเป็นลูกเจ็บปวดและทรมานมากกว่าหลายร้อยเท่า

“มันต้องมีทางสิค่ะแม่”

เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจะไปหาเงินจำนวนมากนั้นมาจากไหน

แต่เธอไม่อยากเห็นแม่กับน้องชายอยู่ในสภาพนี้ แม้มันจะยากแค่ไหนก็จะหาเงินมาให้ได้ เพื่อคนที่เธอรักทั้งสองคน…

…………………………………………………………………

มาแล้วจ้า บทนำ ฝากด้วยนะคะ

ฝากอีบุคด้วยจ้า^^