คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
<Chapter 2> จุดเริ่มต้น
ภายในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งทางตอนเหนือของเมืองกูรยอ มีครอบครัวหนึ่งซึ่งมีบุตรชายเป็นที่ขึ้นชื่อของหมู่บ้านทั้งด้านการต่อสู้ ความขยันขันแข็ง ความเป็นคนดีคนเก่งในด้านต่างๆ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาที่แสนจะเฟอร์เฟ็ค เป็นที่หลงใหลของสาวๆในหมู่บ้าน และหมู่บ้านใกล้เคียงกันถ้วนหน้า หากแต่ติดที่ว่าครอบครัวนี้ค่อนข้างยากจน
“เจ้าแน่ใจแล้วรึจินกิว่าเจ้าจะไปสอบเป็นองครักษ์ที่เมืองหลวงน่ะ” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“แน่ใจสิท่านพ่อ ข้าตั้งใจว่าข้าจะทำงานเพื่อให้ครอบครัวของเราได้มีฐานะที่ดีขึ้น เพราะว่าข้าอยากทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่มีความสุข และที่สำคัญคือลูกอยากทำให้ท่านพ่อท่านแม่ภูมิใจที่มีลูกอย่างข้า” ผู้เป็นลูกพูดด้วยความมั่นใจ หากเขาไม่ได้ดีดังที่หวังเขาจะไม่กลับมาที่นี่อีกเด็ดขาด
“ในเมื่อเจ้ามั่นใจขนาดนี้พ่อกับแม่ก็ค่อยเบาใจหน่อย ยังไงเจ้าก็คอยส่งข่าวมาที่บ้านบ่อยๆด้วยล่ะ”
“จินกิลูกต้องดูแลตัวเองให้ดี ถึงเจ้าจะมีฝีมือเก่งกาจขนาดไหนแม่ก็ยังเป็นห่วงเจ้าอยู่ดีรู้ไหม”
“ครับท่านพ่อท่านแม่แล้วลูกจะทำตามที่บอก” ผู้เป็นลูกพูดแล้วก็คลานเข้าไปกอดผู้เป็นบุพพการีทั้งสอง ก่อนจะทำความเคารพแล้วก็เอาข้าวของออกเดินทางมุ่งหน้าไปเมืองหลวงทันที เพราะว่าอีกสามวันที่เมืองหลวงจะมีการทดสอบประลองฝีมือเพื่อหาคนเข้าไปเป็นองครักษ์
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ บ้านของขุนนางลีดงแฮ
“ท่านพ่อท่านแม่ข้ากลับมาแล้ววว....” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นเพื่อให้ผู้ปกครองที่นั่งอยู่ในบ้านได้รับรู้ว่าเค้ากลับมาแล้วดังขึ้น ทำให้ผู้เป็นพ่อแม่ได้แต่นั่งอมยิ้มมองดูลูกที่พึ่งจะกลับมา ซึ่งทุกครั้งที่กลับมาผู้เป็นลูกก็จะพูดแบบนี้ก่อนเสมอด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู
ยังไม่ทันสิ้นคำร่างบางของผู้เป็นลูกก็พุ่งตรงเข้าไปกอดผู้เป็นบุพการีทั้งสองด้วยความน่ารัก ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่น่าเอ็นดูกับผู้เป็นที่รัก
“ข้าคิดถึงท่านพ่อกับท่านแม่มากเลย” ร่างบางพูดออดอ้อนด้วยความน่ารัก
“อะไรกันแทมินลูกพึ่งลาพ่อกับแม่ไปเรียนที่วังเมื่อเช้านี่เองนี่กลับมาก็มาบอกว่าคิดถึง เจ้านี่ช่างประจบซะเหลือเกินนะ”
“โธ่ ท่านพ่อก็ข้าคิดถึงจริงๆนี่นา ไม่เอาแล้วไม่พูดกับท่านพ่อแล้วไปหาท่านแม่ดีกว่า” ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงงอนเล็กน้อย ก่อนจะไปออดอ้อนผู้เป็นแม่แทน ซึ่งผู้เป็นแม่ก็ตามใจผู้เป็นลูกด้วยการกอดตอบและเอาใจใส่ลูกเช่นเคยตามแบบแม่ที่ดี
“เห็นมั๊ยซองมินเพราะว่าเจ้าตามใจลูกมากจนเกินไป ดูสิลูกเอาแต่ใจกันไปใหญ่แล้ว” ผู้เป็นสามีตำหนิภรรยาเล็กน้อย เพื่อที่จะไม่ให้ตามใจลูกเกินไป
“ท่านพี่ก็ลูกก็ยังเด็กอยู่เลยก็อย่าดุลูกนักสิ ดูสิลูกงอนท่านพี่แล้วนะ” ผู้เป็นภรรยาพูดพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยให้กับแทมิน
แทมินเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักยังกับเด็กผู้หญิง บวกกับนิสัยขี้อ้อนและทำท่าทางน่ารักที่ชอบทำเป็นประจำนั่นอีก นั่นยิ่งทำให้คนทั่วไปที่ไม่ใช่คนสนิทคิดว่าเค้าเป็นเด็กผู้หญิงจริงๆ และคงจะเป็นเพราะแทมินเป็นลูกของขุนนางลีดงแฮที่มีใบหน้าหวาน หน้าตาน่ารักและสวยไม่แพ้หญิง หากแต่ว่ามีความเก่งกล้าสามารถสมชายชาตรีจนได้เป็นขุนนาง และยังมีแม่คือลีซองมิน ผู้ที่มีหน้าตาน่ารักยังกับผู้หญิงเช่นกัน จึงไม่แปลกเลยที่ลูกของทั้งคู่จะได้รับพันธุกรรมนั้นมา
“เฮ้อ แม่ลูกคู่นี้ตามใจกันซะจริงๆเลย เดี๋ยวข้าขอตัวไปทำธุระข้างนอกก่อนละกัน” ผู้เป็นสามีพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอกก่อนจะเรียกคนรับใช้ให้ตามไปด้วย เหลือเพียงแม่กับลูกเท่านั้น
“ไหนวันนี้ลูกไปร่ำเรียนอะไรมาบ้างเล่าให้แม่ฟังซิ”
“ได้สิครับท่านแม่ วันนี้ลูกไปเรียนยิงธนูมา ยากมากเลยแต่โชคดีที่มีท่านพี่จงฮยอนคอยช่วยเหลือลูกตลอดเวลาเลย ท่านพี่จงฮยอนดีกับลูกมากเลยท่านแม่”
“ก็ลูกกับพี่นะโตมาด้วยกันนี่นา แม่นะเห็นพี่เขาดูแลลูกมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว จงฮยอนเป็นผู้ชายที่ดีมากเลยลูกรู้มั๊ย”
“ดีมากยังไงหรือท่านแม่ บางครั้งท่านพี่จงฮยอนก็ชอบขัดใจและชอบบังคับข้าเวลาที่ข้าไม่อยากซ้อมและไม่อยากเรียนนะ”
“นั่นก็อาจเป็นเพราะว่าพี่เขาคงห่วงลูกละสิ นี่ถ้าใครได้ไปเป็นสามีคงโชคดีมากเลย ทั้งรูปร่างหน้าตา และยังเป็นลูกของท่านขุนนางคิมยองอุนอีก”
“ท่านแม่นะชมแต่พี่จงฮยอนอยู่นั่นแหละ ไม่เห็นจะชมข้าบ้างเลย” ร่างบางงอนผู้เป็นแม่ด้วยการทำแก้มอมลมให้ป่องขึ้นจนดูน่ารักน่าเอ็นดู
“โอ๊ะโอ๋ ลูกแม่ก็น่ารักน่าชังเช่นกัน นี่ถ้าใครได้แต่งงานด้วยคงจะมีความสุขมากเลยก็ลูกของแม่น่ารักซะขนาดนี้นี่นา”
“ข้ารักท่านแม่ที่สุดเลย”
“จ้าแม่รู้แล้ว ไปเถอะเดี๋ยวแม่ทำขนมให้ทาน” ผู้เป็นแม่พูดแล้วก่อนจะลุกขึ้นยืนพยุงลูกชายที่น่ารักให้ลุกขึ้นตาม
“ครับท่านแม่”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนที่สองก็จบไปแล้วนะคะ เป็นไงก็ช่วยเม้นและโหวตให้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น