Wait to love....ขอเพียงรัก

ลำดับตอนที่ #16 : Wait to love.... ตอนที่ 14 ช่วงเวลาแห่งความผูกพัน

                                   
                                        
                                               

                                        อาภาสมาดเข้มกับหนูเอลี่ที่รัก [ มันเกี่ยวกันไหมนี่ ? ] 
  

   
                   

    “ มารายงานตัวแล้วคะ “ เอลิกาเดินลงมาจากบันได ด้วยชุดโทนสีขาว ดูเรียบร้อยน่ารัก

    “ ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนาที อาจะทิ้งแล้วนะ “ ภาสกรพูดทีเล่นทีจริง เพราะวันนี้เขาและเอลิกานัดกันว่าจะไปทำบุญที่วัดกัน

    “ โธ่ คุณอาสุดหล่อ อย่างอนสิคะ เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้ด้วยน้า “ เอลิกาพูดล้อเลียนภาสกรเพื่อให้เขาขำ ซึ่งก็ได้ผลนิดๆ

    “ รีบไปขึ้นรถเร็ว “ ภาสกรพูดวันนี้เขาเตรียมตัวทำหน้าที่เป็นสารถีจำเป็นให้กับเอลิกามาเป็นที่เรียบร้อย

    “ โฮ้ว ! สวยจังเลยคะ เอลี่ไม่เคยได้มาวัดสวยๆ แบบนี้มานานแล้ว ถ้าจะเคยก็ตอนที่เอลี่ยังเด็กมาก คุณแม่เอวิกาท่านยังอยู่กับเอลี่ “ เอลิกาพูดหน้าเศร้า พลางนึกไปถึงเอวิกาผู้เป็นมารดา หญิงสาวที่รักการทำบุญเป็นอย่างมาก เมื่อมีเวลาว่างเมื่อใด แม่ของก็จะชอบมาทำบุญที่วัดอยู่เป็นประจำ แต่พอคุณพ่อคาซึฮะของเธอย้ายกลับญี่ปุ่น เอวิกาก็ไม่ค่อยมีโอกาสได้เข้าวัดอีกเลย

    “ เอลี่ เข้าไปข้างในกันเถอะ อามีอะไรจะเซอร์ไพรส์เอลี่ด้วย “ ภาสกรพูดยิ้มๆ บางทีการมาทำบุญที่วัดครั้งนี้อาจเป็นบททดสอบอะไรบางอย่างสำหรับเอลิกาก็เป็นได้

    เมื่อเอลิกาทำบุญเสร็จ ภาสกรก็พาเอลิกามายังตัวบริเวณข้างๆ วัด ที่นั่นจัดเป็นสถาน รับเลี้ยงเด็กกำพร้า บางคนก็ยังเล็กมาก บางคนก็โตพอที่จะสามารถช่วยเหลือตัวเองได้แล้ว แต่เด็กพวกนี้น่าสงสารเหลือเกิน เพราะพวกเขากำพร้าทั้งพ่อและแม่ ญาติพี่น้องก็ไม่มี

    “ วันนี้วันเกิดอา อามาเลี้ยงอาหารเด็กพวกนี้ทุกปี “ ภาสกรพูด เขาไม่ค่อยเคยบอกวันเกิดของตนเองให้ใครรู้เพราะไม่อยากให้มันเอิกเกริก

    “ อ้าว! คุณภาส มาหาเด็กๆ หรอคะ เด็กๆ คงจะดีใจมากนะคะที่คุณภาสมา “ หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งเดินออกมาจากสถานเลี้ยงเด็ก และทักทายภาสกรราวกับเป็นคนรู้จักกันมาก่อน แต่ก็คงไม่แปลกเพราะภาสกรเพิ่งบอกเธอว่ามาเลี้ยงอาหารเด็กๆ ที่นี่ทุกปี

    “ สวัสดีคะ ดิฉันเฟื่องฟ้า เรียกสั้นๆ ว่าฟ้าก็ได้คะ ฟ้าเป็นครูอาสาของที่นี่ “ หญิงสาวหน้าตาดีคนนั้นแนะนำตนเองกับเอลิกาเพราะไม่เคยเห็น เธอมากับภาสกร

       “ เออ.. คุณฟ้าครับ นี่เอลี่หลานสาวของผมเองครับ “ ภาสกรแนะนำเอลิกาให้เฟื่องฟ้ารู้จัก เธอส่งยิ้มน้อยๆ อย่างเป็นมิตรให้เอลิกา

      “ เชิญเข้าไปข้างในดีกว่าคะ “ เฟื่องฟ้าเอ่ยชวน ภาสกรและเอลิกาจึงเดินเข้าไปด้านในสถานสงเคราะห์
       " เด็กๆ สวัสดีคุณภาสกรสิจ๊ะ " เฟื่องฟ้าพูดซึ่งเด็กๆ ทุกคนก็ดูเหมือนจะทำตามที่เธอสั่งอย่างว่าง่าย
       " ไม่เป็นไรครับ วันนี้อามีขนมมาแจกพวกเราด้วยน้า ใครอยากกินบ้างเอ่ย " ภาสกรพูดกับเด็กๆ อย่างน่ารัก จนเอลิกาแอบขำไม่ได้ 
      " หนูอยากกินคะ เออ.... แต่ว่าพี่คนสวยนี่ใครคะอย่าบอกนะว่าแฟนอาภาส " เด็กผู้หญิงฟันหล๋อคนหนึ่งที่อายุน่าจะมากกว่าเด็กคนอื่นๆ ก็เป็นได้ 
      " ไม่ใช่จ้ะหนู " เอลิการีบออกตัว เพราะไม่อยากให้เด็กเข้าใจผิด
      " ไม่ใช่ ชมพู่ นี่หลานอาเอง เรานี่แกแดดใหญ่แล้วนะ " ภาสกรพูดแก้เก้อ เพราะเขาเองก็รู้สึกผูกพันกับเอลิกาอย่างประหลาดแต่ก็ไม่กล้าที่จะคิดอะไรเกินเลย
      " โฮ่! มีหลานสวยเหมือนนางฟ้าขนาดนี้ ชมพู่ก็ตกกระป๋องอ่ะสิ " เด็กชมพู่พูดตรงซะจนภาสกรต้องรีบปราม
      " พอเลย เข้าไปข้างในได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อนๆ แย่งกินขนมไม่รู้ด้วยนะ " ภาสกรพูด ซึ่งก็ได้ผลเด็กชมพู่รีบวิ่งเข้าไปในตัวสถานสงเคราะห์ เพราะกลัวอดทานขนมจริงๆ 
      " อย่าไปถือสาแกเลยนะคะ พอดีแกเป็นเด็กที่มีปัญหาทางสมองนิดหน่อยน่ะคะ เราพยายามรักษาแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล " เฟื่องฟ้าพูดด้วยแววตาเศร้า 
      " น่าสงสารจังเลยนะคะ อาภาสเราช่วยเด็กคนนั้นได้ไหมคะ " เอลิกาไม่รีรอที่จะช่วยเหลือนที่ด้วยโอกาส จนภาสกรปลาบปลื้มใจ แต่เขารู้ดีว่าโรคที่ชมพู่เป็นไม่มีทางรักษาให้หายขาดได้

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฮ้อ! จิตใจงดงามกันทั้งคู่ สมกันจริงๆ เรยเนอะ อาหลานคู่นี้
ปล. วันนี้อัพเหนื่อยแล้วสองเรื่องรุย ขอเม้นท์ด้วยเน้อ