คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [present]นางเอกจุนซูค่ะ
แบบฟอร์ม
นางเอกจุนซู
ขอคำตอบสีม่วงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ: นิว
อายุ:13
อันนยองฮาเซโยจ้า:อันนยองจ้า
ขอให้โชคดีนะ:ครับผม
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ):อึน ฮานึล(ฮานึล แปลว่า ท้องฟ้า)
อายุ(18+): 22ปี
บุคลิก: สูง ขาว ตากลมโตสีดำเหมือนกับผมของเธอ ออกจะดูเอ๋อๆ ชอบเหม่อตลอดที่ว่างๆหรือไม่มีอะไรทำ แต่ถ้าถึงเวลาจริงจังก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคน
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+):สดใส ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา บางเวลาชอบมองบนท้องฟ้าแล้วยิ้มอยู่คนเดียว(บ้าหรือเปล่า)รั่ว ถ้าใครที่ไม่สนิท(หรือสนิทแล้ว ฮุฮุ)จะมองว่า ยัยนี่บ้าหรือเปล่า หรือไม่ก็อออกมาจากหลังคาแดงหรือไง(555+) เป็นคนรักครอบครัวและเพื่อนมาก ไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย
ชอบ:ดอกไม้(ลาเวนเดอร์) ขนมปัง คุ๊กกี้ ของสวยงาม
เกลียด: คนโกหก เวลาฝนตกหรือแดดออกมากเกินไป
ประวัติครอบครัว: เธอเป็นลูกสาวคนสุดท้องของบ้าน และในวันที่ครบรอบ 15 ปี ของเธอ ขณะที่เธอกำลังมีความสุขกับงานวันเกิดของเธอกับเพื่อนของเธอ เธอได้รับข่าวว่าพ่อกับแม่ได้รับอุบัติเหตุทางรถระหว่างทางกลับบ้าน หลังจากนั้นทางผู้ใหญ่หลายคนได้ทะเลาะกันเรื่องรับเลี้ยงเธอ และในที่สุดเธอก็ไปอยู่กับพี่ชายของเธอที่บ้านของพี่สะใภ้ ในบ้านที่มองเธอเป็นคนใช้มากกว่าหลานสาวหรือน้องสะใภ้(เอ่อ...มันรันทดไปมั๊ยอ่ะคะ ฮิฮิ)จนวันหนึ่งเธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านแล้วไปอาศัยอยู่กับเพื่อนที่แสนดีของเธอ
ประวัติความรัก: ไม่มีค่ะ
อิมเมจของคุณ:
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุกพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):
"นายอง ฮานึล มาหาย่าหน่อยเร็ว"เสียงแก่ๆหวานๆของคุณย่าดังขึ้นทั้งฉันและนายองต่างรีบวิ่งไปหาท่านทันที
"คุณย่าเป็นอะไรคะ?ความดันกำเริบหรือว่าเป็นอะไรคะ?"ฉันถามพลางพลิกแขนเหี่ยวของท่านดูความเรียบร้อย
"ฮานึล นี่มันคุณย่าฉันนะ"นายองแขวะ คุณย่าขำเบาๆก่อนต่อว่า
"เอ้า!นายอง..นั่งสิ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ทำไม?"นายองสะดุ้งนิดๆก่อนหัวเราะแห้งๆ
"ขอโทษค่ะ...คุณย่า"
"เอาล่ะ ที่ย่าเรียกทั้งสองคนมาวันนี้เพราะย่าก็เห็นว่าพวกหนูทั้ง2ก็โตกันล้ว แล้วก็นายอง...หนูจำคำพูดก่อนเสียของคุณปู่ได้มั๊ย"คุณย่าหันมาถามนายอง
"จำได้ค่ะ แต่หนูไม่เข้าใจความหามยของมันเลย"นายองพูด คุณย่ายิ้มก่อนจะเดินไปหยิบแฟ้มเอกสารออกมาแล้วหยิบซองสีน้ำตาลขึ้นมา
"นี่คืดพินัยกรรมของคุณปู่ ฮานึล นายอง...ตอนที่คุณป่ยังอยู่ พวกหนู2คนชอบเล่นอยู่กับคุณปู่ทุกวันเลยใช่มั๊ย?"คุณย่าถาม ฉันและนายองต่างมองหน้ากันแล้วยิ้มเหมือนนึกถึงความหลังที่มีความสุข..ความสุขที่ไม่มีทางซื้อได้ด้วยเงิน
"และนี่เป็นเกมส์สุดท้ายที่คุณปู่เค้าฝากไว้ให้เล่น"คุณย่าหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งแล้วเริ่มอ่าน"เกมส์นี้จะเริ่มใน1อาทิตย์ข้างหน้านี้//เอ๋!อาทิตย์หน้าเหรอคะ?"ขณะที่คุณย่าพูดนายองก็โพล่งขึ้นมาเหมือนนึกอะไรออก
"มีอะไรเหรอ นายอง"ฉันถาม
"อาทิตย์หน้าฉันต้องไปpresentวิทยานิพนธ์ที่ประเทศไทยน่ะสิ"นายองตอบ เฮ้อ~นายองเป็นเด็กหัวดีจึง(ใกล้)จะจบด็อกเตอร์ทั้งที่อายุ22ปี
"งั้น...นายอง หลานคงอดเล่นเกมส์นี้สิ"คุณย่าพูด นายองพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะบอกว่า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณย่า ให้ฮานึลเล่นก็เหมือนหนูเล่นนะคะ...จริงมั๊ย?ฮานึล"นายองสะกิดฉันเหมือนบังคับให้ฉันบอกตกลง"อ่า...ค่ะฉันจะเล่นค่ะ ว่าแต่เกมส์นี้มันเป็นยังไงเหรอคะ?"ฉันถาม คุณย่ายิ้มอย่างดีใจจนไม่เห็นตา
"0kจ้า ขอบใจมากนะหนูฮานึล คุณปู่ต้องดีใจมากแน่ๆ...เกมส์นี้มีชื่อว่าเวอร์จิ้นข้า...ใครอย่าแตะ"ทันทีที่ชื่อเกมส์ออกมาจากปากของคุณย่า ฉันแทบจะตกเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปกรี๊ด3รอบ อ๊ากกกกกกกกก!~เกมส์บ้าไรวะเนี่ย?เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วสิ
"หะ...หา?คุณย่าคะ?คุณย่าล้อหนูเล่นใช่มั๊ย?555+คุณย่านี่ล่ะก็.."ฉันพูดพลางขำ..ในใจขอให้เรื่องทั้งหมดไม่ใช่ความจริง
"ย่าเปล่านะ...เอ้า!ถ้าหลานไม่เชื่อ หลานก็เอาไปอ่านเอง...อ่ะ!"คุณย่าพูดก่อนจะยื่นใบเอกสาร ฉันรีบเอามาดูอ่านรายละเอียดแต่อ่านกี่รอบกี่รอบ พลิกซ้ายพลิกขวา ตีลังกาอ่านก็แล้ว...ชื่อเกมส์มันก็...
'เวอร์จิ้นข้า...ใครอย่าแตะ!' จริงๆด้วย ฮือๆๆๆT0Tจำไว้เลย...คุณปู่~T0T
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ:งี่เง่า เจ้าอารมณ์ ไม่มีเหตุผล เกลียดที่สุดเลยค่ะ
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวมไพร์:โอ้!พระเจ้า ลูกจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้มั๊ยเนี่ย ใครจะไปรู้ปากก็บอกว่าเลือดของฉันไม่อร่อยแต่ถ้านายนั่นหิวโซๆแล้วหน้ามืดมากินเลือดฉัน...ใครจะรับผิดชอบ..ห๊า!
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ):
และในวันที่ฉันกลัวก็มาถึง...
ฉันลงมาจากรถลีมูซีนทีไปรับฉันที่บ้าน(ของซูจิน)มาแต่เช้าตรู่ และทันทีที่ลงมาจากรถ สิ่งที่ฉันเห็นมันไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่แน่ๆ เพราะมันเป็นปราสาท และเป็นปราสาทที่ชวนให้ขนลุกยังไงไม่รู้ บรึ๋ย~ แต่ก็เอาวะ...ไหนๆก็มาแล้ว คุณปู่เเกมส์นี้หนูชนะคุณปู่แน่ เพราะหนู่เป็นคนเล่นแต่คุณปู่ไม่ได้เล่น 555+
"เชิญทางนี้ครับ"เสียงเย็นๆช้าๆออกมาจากปากผู้ต้อนรับ
"อ่า...ค่ะ"ฉันรับคำก่อนจะเดินตามเค้าไปจนถึงห้องห้องหนึ่ง
//เเอ๊ดดด//เสียงเอฟเฟ็ตเปิดประตู
"นี่คือห้องของคุณครับ"ผู้ต้อนรับเปิดประตูแล้วถอยออกเพื่อให้ฉันดูห้องของตนเอง
"ว้าววว!~สวยจัง*0*"ฉันพูดพลางสำรวจห้องนอนสุดสวยของตนเอง พลางคิดในใจ
'เจ้าของปราสาทนี้ รสนิยมใช่ได้เลยนะเนี่ย'
"เอ่อ...ขอบคุณนะคะ...สำหรับ..อ้าวว!หายไปไหนแล้วเนี่ย?"ฉันหันไปพูดกับผู้ต้อนรับ แต่พอหันไปแล้วกลับไม่มีใครอยู่เลย
"แปลกจัง"ฉันพึมพำแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร
-ผ่านไปสักพัก-
ฉันจัดของเสร็จแล้วแต่มันแค่ 9:00 ยังไม่ถึงมื้อเที่ยงเลยนี่นา
"ฮ้า!~ตระเวนปราสาทนี่ดีกว่า"ฉันหยิบกุญแจรูปร่างประหลาดใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะล็อคประตูแล้วเริ่มสำรวจปราสาทที่กว้างใหญ่นี้...
ขณะที่ฉันเดินผ่านห้องหนึ่งฉันได้ยินเสียงเปียโนออกมาจากในห้อง ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วค่อยๆแง้มประตูบานใหญ่ให้เบาที่สุดและสิ่งที่ฉันเห็นคือมีผู้ชายคนหนึ่งที่สวมสูทสีดำกำลังเล่นเปียโนอยู่...ฉันรู้สึกเหมือนถูกมนต์อะไรสักอย่างให้ไม่อาจละสายตาจากเค้าได้ แล้วจู่ๆแล้วเปียโนก็หยุดลง...ผู้ชายคนนั้นหันมาทางที่ฉันยืนแอบอยู่แล้วขำเบาๆ “มาแอบดูอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ...”ฉันสะดุ้งก่อนจะค่อยๆถอยห่างจากประตู...’นี่เขารู้ได้ยังไงว่าเราอยู่ตรงนี้? ’
“ผมเห็นคุณตั้งนานแล้ว...เข้ามาสิ”เค้าพูด ฉันชั่งใจนิดๆก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป “เอ่อ...คุณคือ/เธอเป็นใคร”ขณะที่ฉันถามเค้าก็ตัดหน้าไปเฉย อะไรเนี่ย?ผู้ชายคนนี้เมื่อกี้ยังพูดสุภาพกับเราอยู่เลยนี่นา “ฉัน...”ฉันอะไรดีล่ะ?จะให้บอกว่าเป็นคนมาเล่นเกมส์ของคุณปู่หรือไง?..เค้าคงจะหาว่าฉันเป็นพวกต้มตุ๋นน่ะสิ...เอาไรดีว้า~ อ๋อ!นึกออกแหละ “ฉันคือ...ผู้ดูแลคนใหม่ของที่นี่” ฉันพูด ผู้ชายคนนั้นมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำไมยะ?คนเกิดสวยผิดด้วยเหรอ?(เอ่อ...ยังไม่มีใครพูดอะไรเลยนะ)
“อย่างเธอเนี่ยนะ?”เขาชี้มาที่ฉันแล้วทำหน้าแบบว่า’ผู้หญิงอย่างเธอน่ะเหรอ’
“ ใช่! ทำไม?...แล้วนายอ่ะเป็นใคร”ฉันพูด เริ่มเดือดแล้วนะเนี่ยL อีตาบ้านี่!
“ผมเหรอ?...ขอประทานโทษที่ไม่ได้แนะนำตัว คุณผู้ดูแล...ผมเจ้าของปราสาทแห่งนี้ คิมจุนซูครับ”ผู้ชายคนนั้น..ไม่สิ...คิมจุนซูแนะนำตัว...เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ นายนั่นบอกว่าเป็นเจ้าของปราสาทใช่มั๊ย...อ๊ากกกกกกกกกกกก!~ อยากตาย
ทันที่ที่รู้ว่านายนั่นเป็นเจ้าของปราสาท ฉันก็ถอยรนห่างออกไปเป็นวา
”อ้าว!คุณผู้ดูแลครับ...ทำไมถอยไปไกลขนาดนั้นอ่ะครับ หึหึ”จุนซูหัวเราะเบาๆในลำคอเป็นเชิงว่า’ฉันเหนือกว่านะ’ยังไงยังงั้น
คนนี้น่ะเหรอ?ที่เราต้องอยู่ด้วยจนกว่านายองจะกลับมารับหน้าที่ต่ออ่ะ...แล้วดูสายตานั่นดิ..เวอร์จิ้นฉันจะรอดมั๊ยเนี่ย?หื่นซะ**T0T**
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก): ขอเขียนอย่างเดียวนะคะ(เริ่มเมื่อยมากๆ)
จู่ๆเช้าวันที่อากาศสดใส นายองก็โทรศัพท์มาหาบอกว่างานที่ประเทศไทยเสร็จเรียบร้อยและจะกลับมาโซลวันพรุ่งนี้ ทำไงดีล่ะ ถ้านายองกลับมาฉันก็ต้องไป...เพราะฉันไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณปู่....นายองตั้งหากแต่ทำไมฉันต้องปวดใจอย่างนี้ทั้งที่ตอนมาที่นี่ ฉันหาทางออกจาที่นี่แทบตาย เพราะอะไรกันนะ?....แล้วคืนนั้น จุนซูนัดฉันออกมาข้างนอก พาฉันไปเที่ยวหลายต่อหลายที่จนถึงเที่ยงคืน เค้าจึงพาฉันไปที่ที่นึงที่มันสวยมากๆ...ที่นั่นรายล้อมไปด้วยดอกลาเวนเดอร์ที่ฉันชอบเค้าหยิบมาดอกนึงก่อนจะยื่นมันให้ฉัน เค้าบอกว่าเค้ารักฉัน อย่านะ...ฉันต้องไปแล้ว ฉันตอบรับนายไม่ได้ถึงฉันจะรักนายแค่ไหนก็เถอะ... แล้วฉันก็หนีเค้ามาที่บ้านของนายอง แต่พอมาถึงเค้าก็มาดักอยู่หน้าประตูบ้าน(มีคนรักเป็นแวมไพร์ก็งี้) เค้าถามเหตุผลที่ฉันปฏิเสธเค้า ฉันไม่บอกแล้วบอกให้เค้ากลับไปซะ ขอโทษนะ..จุนซู...ฉันรักนาย... ฉันเข้ามาในบ้านในสภาพที่ดูไม่ได้ตาบวมแดงทั้งสองข้าง คุณย่ารีบเข้ามาดูฉันทันที ท่านบอกให้ฉันเล่าทุกอย่างออกมา ฉันเล่าไปร้องไห้ไป เมื่อเล่าจบคุณย่าก็บอกว่า ฉันก็เป็นหลานคนหนึ่งของคุณปู่และย่า ทำตามใจตัวเองเถอะ และ ถ้านายองรู้ว่าฉันไม่สบายใจเพราะเธอ เธอต้องโกรธท่านแน่ เพียงแค่นั้น เท่านั้น สองเท้าฉันก็รีบออกจากบ้านไป ไปหาคนที่เอาหัวใจฉันไป...คนที่รักมากที่สุด....คิมจุนซู
6.เพลงประจำคู่ของคุณ: one-tvxq
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้า:จ้า ฮิฮิ
***************************************************************************************
ความคิดเห็น