คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คลังเก็บใบสมัครนางเอกยุนโฮ(5คน)Super Hot!!
คนที่ 1
แบบฟอร์ม
นางเอกยุนโฮ
ขอคำตอบสีแดงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ:อิง
อายุ:14
อันนยองฮาเซโยจ้า:อันนยอง
ขอให้โชคดีนะ:คัมซาจ้า
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ):คิม จีซู(น้ำทีี่่นิ่งสงบ)
อายุ(18+):18
บุคลิก: สูง ผิวขาวอมชมพู ตัดกับผมสีน้ำตาลอ่อน
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+): บ๊อง บ้า ! แค่สองคำนี้มารวมกันทุกคนก็ต้องมองว่าเธอสมควรจะไปอยู่ศรีธัญญาได้แล้ว = =\" คิม จีซู สาวน้อยสุดน่ารักและมีเสน่เพียงหน้าตาเท่านั้น ! เพราะถ้ารู้จักเธอล่ะก็ วันๆ คงเห็นเธอ ยิ้ม ! ยิ้ม ! ยิ้ม ! จนหน้าบานเป็นกระด้ง ... ด้วยความที่เธออารมณ์ดี ร่าเริง รักสนุก และหลงใหลในเสียงดนตรีกับแฟชั่น ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็ตามเธอก็จะพกความสดใสมาเสมอ เป็นคนใจอ่อน ขี้เล่น เป็นกันเองสุด ๆ สุดจนบางคนคิดว่าเธอบ้า เพิ่งรู้จักกันเมื่อ 2 นาทีที่แล้ว เม้าแตกซะอย่างกับไม่เจอกันมา 20 ปี ... เธอไม่ชอบการอยู่คนเดียว ทำให้เธอต้องแว๊บไปบ้านเพื่อนบ่อย ๆ แต่ทว่าภายใต้รอยยิ้มที่สดใส และ เสียงหัวเราะที่ร่าเริงนั้น เธอเองก็มีอารมณ์อ่อนไหวกับเรื่องความรักมากๆเลยล่ะ แถมเธอยังเป็นนักกีฬาเทควันโดสายดำอีกด้วย(โอ้~)
ชอบ: รอยยิ้ม เสียงเพลง แฟชั่น ศิลปะ การต่อสู้
เกลียด:ความมืด การอยู่คนเดียว
ประวัติครอบครัว:ครอบ ครัวของจีซูน่ะ ถือว่าเป็นครอบครัวที่ขาดความอบอุ่นนิดหน่อย ตรงที่เธอได้เสียคุณพ่อสุดที่รักไปเมื่อ3ปีก่อน จากอุบัติเหตุรถคว่ำ ทำให้เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่และพี่ชาย แต่แม่ของเธอก็ให้ความอบอุ่นเธอได้ดีไม่ต่างจากตอนที่พ่ออยู่เลยล่ะ
ประวัติความรัก:ไม่มี
อิมเมจของคุณ:
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุกพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):อะไรนะ!!! โอ้!~พระเจ้า หนูควรจะโทษใครดีที่มีปู่ไปติดหนี้เจ้าของปราสาทเอาไว้ แล้วอีกอย่างชื่อเกมส์นั่น ใครเป็นคนคิดดดดด~อยากตายจริงๆ...แต่ก็เห็นแก่แม่และก็พี่จีโฮหรอกนะ...เชอะ!
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ:นายมันเป็นผู้ชายที่บ้าพลังที่สุดในโลก
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวร์วูลฟ์:นายเป็นแวร์วูลฟ์เหรอ? 555+ไม่หรอกม้างงงง~ก็นายหน้าเหมือนหมีจะตาย แต่ก็ช่างเถอะนายจะเป็นอย่างไรฉันไม่สน เพราะนายบอกเองว่าให้ฉันเชื่อใจ...ฉันก็จะลองเชื่อใจนายดูนะ
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ): ขอเริ่มต้นที่ยุนโฮนะคะ...
"ยูชอนไปหาไรกินกันเถอะ อยู่ในปราสาทมันน่าเบื่อ..ไม่มีอะไรดึงดูดใจเลย"ยุนโฮเอ่ยชวน จากนั้น2มนุษย์(หมาป่า)ก็ออกจากปราสาทที่ดูน่ากลัว
-ขณะที่เดินหาร้านอาหารอยู่นั้น-(ขออนุญาติเปลี่ยนโหมดเป็นจีซูบรรยายนะคะ)
“อ๊าก ขอโทษค่ะ” หลังจากที่ฉันออกมาบ้าน ฉันก็รีบตรงดิ่งไปที่ทำงานทันที แต่ดันไปชนกับใครก็ไม่รู้ โอ๊ยยย~จะสายแล้วโว้ยยย
พอขอโทษเสร็จ ก็ไม่สนว่าจะยกโทษให้มั้ย วิ่งอย่างเดียวเจ้าคะ...ฟิ้ว!~~
“เฮ้ย ยัยบ้า ชนเสร็จก็ชิ่งเลยรึไง” ยุนโฮโวยวายลั่น
“อ้าว ก็เค้าขอโทษแล้วจะเอาไรอีก” ยูชอนว่า
“ แล้วไง ฉันไม่ยกโทษเลย อย่าให้เจออีกนะ” ยุนโฮอาฆาตตามหลัง เพราะไม่ใช่แค่เธอชนเค้า แต่เธอยังทำกาแฟที่เค่าที่อยู่หกเป็นเสื้ออีก รับรองได้เจอดีแน่ ยัยชนแล้วชิ่ง
ณ ร้านอาหารเกาหลีชื่อดัง
“รับอะไรดีค่ะ” ฉันถามลูกค้าเสียงหวาน
“ยัยชนแล้วชิ่ง” ยุนโฮร้องลั่นร้าน
“อะ...อะไรค่ะ”
“ก็วันนี้เธอชนฉันเมื่อเย็น แล้วยังไม่รับผิดชอบอีก” ยุนโฮบอก
“เออ...จำคนผิดแล้วมั้งค่ะ ฉันยังไม่เคยชนใครเลยวันนี้” ฉันยิ้มให้ทำหน้าใสซื่อ
จะเจ้าคิดเจ้าแค้นไรนักหนาฟ่ะ
“หึ...บางทีฉันอาจจะเข้าใจผิดเองก็ได้มั้ง” ยุนโฮเหยียดยิ้มเมื่อเห็นผู้ร้านตัวดีไม่ยอมรับ
แต่อย่าคิดจะรอดตัวไปนะ คอยดูเค้าจะแกล้งซะให้เข็ด
“ เดี๋ยวฉันเอาซูซิชุดเอนะ ไม่ดีกว่า เอาชุดบีมาสอง เอ๊ะ หรือว่าจะเอหนึ่ง บีหนึ่ง อืม...หรือซีหมดเลยดีนะ” ยุนโฮแกล้งสั่งมั่วไปมา
“สรุปจะอะไรดีค่ะ” ฉันถามเสียงแข็ง
“อืม...เอาน้ำชามาที่ก่อนแล้วกัน ยังคิดไม่ออก” ยุนโฮปิดเมนู ยักคิ้วให้ฉันอย่างกวนโอ้ย
ฉันกัดฟันยิ้ม เดินไปส่งเมนูน้ำชาแค่แก้วเดียว แต่ทำเอาฉันยืนขาแข็งร่วมครึ่งชั่วโมง ไอ้โรคจิต
“จีซู ผู้ชายโต๊ะสิบเค้าอยากให้เธอเป็นคนดูแลน่ะ” เพื่อนร่วมงานบอกฉันที่กำลังรับเมนูโต๊ะอื่น
“โธ่...นายนั่นเค้าจ้องเล่นงานฉันอยู่ เธอทำแทนไม่ได้เหรอ” ฉันโอดครวญ
“ก็อยากช่วยหรอกนะ แต่...เค้าเจาะจงแค่เธอ แถมยังเป็นลูกเพื่อนเจ้าของร้านอีก คงไม่มีใครปฏิเสธได้หรอก”
“อ๊าก...เบื่อคนรวยเฟ้ย” ฉันทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเดินออกไปรับคำสั่ง
พอออกไป นายนั้นก็แผลงฤทธิ์เต็มที่ แกล้งทำช้อนส้อมหล่น ทำน้ำหกบ้างหล่ะ อาหารดูไม่น่ากินจะเอาใหม่
อ้าก...ถ้าฆ่าคนไม่ผิดกฎหมายฉันเอานายตายแน่ ทำให้ฉันเสียเวลาไปดูแลโต๊ะอื่นเอาทิปไม่ว่า นี่ยังจะมาปั่นหัวฉันอีก
ปัง
เสียงปืนดังขึ้น กระสุนไม่ถูกใครบาดเจ็บ แต่กระสุนแรกเจาะทะลุกระจกใสของร้านจนเป็นรอยร้าว
ทำเอาคนในร้านแตกตื่น กรี๊ดเสียงดังรีบวิ่งหลบกระสุนให้วุ่น ส่วนฉันก็ดันซวยต้องมาหลบโต๊ะเดียวกับนายเรื่องมาก
“เฮ้ย จับเป็นไอ้ยุนโฮ เราต้องเอามันไปเรียกค่าไถ่กับพ่อแม่มัน” หนึ่งในสามผู้ร้ายตะโกนบอกเพื่อน
ใครว่ะไอ้ยุนโฮ อย่าให้รู้แม่จะถีบออกจากร้านเลย
“โธ่เว้ย นี่ยัยบ้ามีทางออกหลังร้านมั้ย” ยุนโฮถาม
“มี ไม มันก็บอกจะจับแค่คนชื่อยุนโฮ อยู่เฉยๆเหอะ เดี๋ยวมันก็ไป” ฉันหันไปบอก
“ ก็ฉันเนี่ยแหละชองยุนโฮ และถ้าฉันถูกจับได้ ฉันจะบอกมันว่าบ้านเธอรวยให้มันจับเธอเป็นตัวประกันอีกคน รับรองถ้ามันไม่ได้เงิน เธอไม่รอดแน่” ยุนโฮขู่
อ๊าก...ซวยได้อีก แม่ง วันนี้เป็นวันตกอับของฉันรึไงนะ
“เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย งั้นก็ตามมาดีๆนะ โดนยิงตายไม่รู้ตัว” ฉันบ่นกระปอดประแปด พลางคลานนำไปด้านหลังร้าน
พอก้าวออกมาถึงประตูร้านได้ นายหมี(หน้ามันเหมือน)ดันโง่เตะกองจานที่วางใกล้แตก เรียกสายตาพวกโจรเรียกค่าไถ่ให้หันมา ก่อนจะวิ่งตามมาเป็นขบวน
“ไอ้บ้า โง่เตะกองจานเนี่ยนะ อยากตายรึไง” ฉันตวาดใส่ พลางวิ่งหนีพวกโจร
“ทีเธอยังบ๊องชนฉันได้ กะอีกแค่จานทำไมฉันจะชนไม่ได้” ไอ้นี่มันแค้นฝังหุ่นรึไงฟ่ะ กะอีกแค่ชนอ่ะ
“ทีนีเป็นไง ล้างแค้นให้ฉันมาวิ่งหนีกระสุน สะใจมาก” ฉันว่า
ปัง
กระสุนอันหนึ่งเฉียดแขนเสื้อฉันอย่างฉิวเฉียดระหว่างที่เรากำลังเลี้ยวเข้าตรอก
“อ๊าก” ฉันร้องลั่น เมื่อหันไปเห็นรอยกระสุนถาก
“เธอโดนยิงเหรอ เจ็บมากมั้ย” ยุนโฮถามอย่างห่วงใย เมื่อเห็นเลือดสีแดงซึมออกมาจากเสื้อของฉัน
“ ไม่อ่ะ แต่นายรู้มั้ย ว่าถ้าฉันทำเสื้อขาดหรือเป็นรอยต้องจ่ายเงินชดใช้ตั้ง 15,000 วอนอ่ะ โธ่ ทำงานทั้งเดือนยังไม่คุ้มเลย” ฉันร้องไห้ราวกับจะตายเสียให้ได้
“ยัยบ้า จะตายอยู่แล้วยังห่วงเงินอีก ถ้าเรารอดจากที่นี่ได้ ค่าชุดฉันจ่ายให้เอง”
“จริงเหรอ ไหนๆก็ขาดแล้ว ขอฉีกออกหน่อยเหอะ วิ่งยากชะมัด” ฉันหยุดร้องในบัดดล แล้วฉีกชายชุดกิโมโนที่รั้งขาเธอไว้
“แฮ่กๆๆ มันจะตามไปถึงไหนเนี่ย” ยุนโฮบ่น
“ก็จนกว่าจะได้ตัวนายมั้ง ฉันไม่มีเวลาวิ่งกับนายทั้งคืนหรอกนะ ฉันมีงานต้องไปทำต่อ”
“งาน? นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วเธอยังมีงานที่ไหนอีก” ยุนโฮว่าพลางเหลือบมองนาฬิกา
“ ก็รับจ้างร้านจานร้านในผับไง งั้นทางแยกข้างหน้าจะแยกทางใครทางมันแล้วกัน คนที่มันอยากได้คือนาย ไว้ฉันเจอตำรวจก็แจ้งให้มาช่วยนะ”
“แล้วเกิดมันตามไปข่มขืนเธอทำไงเหล่า”
“ไม่หรอก ฉันไม่สวยขนาดนั้น ลาหล่ะนะ”
“เดี๋ยว ฉันไม่รู้ทางกลับบ้าน เธอไปส่งฉันก่อนได้มั้ย” ยุนโฮรั้งแขนเธอไว้
“บ้านนายแล้วฉันจะไปรู้มั้ย ก็บอกว่ารีบไงเหล่า” ฉันพยายามสะบัดแขน
“ เอางี้ ที่ร้านนั่นให้เธอเท่าไหร่ ฉันให้สิบเท่า ถ้าเธอไปส่งฉันที่บ้าน” ยุนโฮเอาเงินมาล่อ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าเอะอะอะไรก็เงิน
“สิบเท่าเหรอ แต่ตอนจากล้างจานที่ผับ ฉันก็ต้องไปรับเข็นปลาที่ตลาดโต้รุ่ง ตอนตีสาม ถ้ามันนานขนาดนั้น...”
“เออ...เธอเสียรายได้เท่าไหร่ ใช้คืนสิบเท่าเท่านั้น” ยุนโฮรีบรวมรัด
“ตกลง งั้นนายหลบตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะล่อมันไว้ พอส่งสัญญาณเมื่อไหร่ นายค่อยออกมา”
“ยัยบ้า เธอเป็นผู้หญิง จะให้ฉันปล่อยให้เธอล่อโจรได้ไง”
“ เหอะน่า...เชื่อมือเหอะ เพราะถ้านายเป็นอะไรไป ใครจะจ่ายค่าชุดกับรายได้ที่ฉันต้องเสียไปหล่ะ อ๋อ รวมกับรายได้ที่ร้านอาหารด้วยนะ เพราะวันนี้ทำงานไม่เต็มเวลา ได้เงินไม่ครบ” ฉันผลักให้ยุนโฮหลบไปอยู่รวมกับถังขยะ ก่อนจะทรุดนั่งกุมข้อเท้ากลางซอย
“เฮ้ย นี่มันพนักงานที่วิ่งกับยุนโฮนี่หว่า” โจรคนหนึ่งพูด
“ใช่ แล้วนี่ไอ้ยุนโฮมันหายไปไหนห๊า”โจรอีกคนตวาดใส่ฉัน
“ ฮือๆๆๆ คะ...คุณยุนโฮทิ้งฉันไปแล้ว เค้าบอกว่าฉัน...ฮือๆๆ เป็นแค่ตัวถ่วง ตอนนี้ฉันเจ็บข้อเท้าจนหนีไปไหนไม่ไหวแล้ว” ฉันบีบน้ำตา ขุดวิชาการแสดงมาใส่ให้เป็นประโยชน์
“หึ...ลูกคุณหนูใจเสาะก็เงี้ย แล้วมันไปทางไหน บอกมาฉันอาจจะไว้ชีวิตเธอ” โจรคนแรกว่า
“ไปทางนั้นค่ะ” ฉันเงยหน้าทำเสียงสะอึกสะอื้น
“ดี ถ้าเราเจอมันแล้วจะปล่อยเธอไปแล้วกัน แกเฝ้ายัยนี่ไว้ก่อนหล่ะ” โจรคนเดิมสั่งเพื่อนอีกคนที่ยังไม่ได้พูดอะไร
พอโจรสองคนวิ่งไปอีกทางที่ฉันหลอกไว้ ก็ถึงเวลาจัดการอีกคนที่เหลือ
“โอ้ย...เจ็บขาจังเลย” ฉันกุมข้อเท้า พลางแหวกชายผ้ากิโมโนให้ขึ้นถึงขาอ่อน
“ซี้ด...ไหนขอดูซิ” โจรนั่นทำหน้าหื่นก้มลงมาดูข้อเท้าให้ฉันอย่างไม่ระวังตัว
ฉันส่งสัญญาณให้นายยุนโฮเดินออกมาช่วย และเมื่อถึงระยะใกล้ประชิดตัวฉันก็ยกขาอ่อนขาวๆนั่นเสยเข้าหน้าโจรหื่นเต็มๆ ก่อนจะใช้ความไวคว้าปืนในมือมาถือไว้ ส่วนนายยุนโฮเมื่อสบโอกาสก็จัดการเสยอีกหมัดเข้าที่หน้า แล้วเตะท้องจนโจรนั่นตัวงอแล้วสลบไป
“ไปกันได้แล้ว” ฉันกระตุกข้อมือยุนโฮให้วิ่งไปในทิศตรงกันข้ามกับที่ชี้ให้พวกโจรเห็น
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก):
หลังเลิกเรียนวันศุกร์ ยุนโฮนัดชั้นให้มาเจอเขาที่หลังโรงเรียน ชั้นก็เลยต้องไป แต่ไม่นึกเลยว่า สิ่งที่ชั้นเห็นคือ ยุนโฮอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ที่นัดชั้นมาเพราะแบบนี้เองหรอ น่าเกลียดที่สุด พอยุนโฮเห็นชั้น ชั้นก็วิ่งหนีเขา เขาก็วิ่งตามชั้นแล้วบอกว่า
“เดี๋ยวจีซู หยุดก่อน” แต่ชั้นก็ไม่หยุด ชั้นวิ่งไปเรื่อยๆแบบไม่มีหนทาง ซักพักชั้นก็หยุด(เพราะเหนื่อย แฮ่กๆ) ชั้นจึงมองไปข้างหลัง ก็เห็นว่ายุนโฮไม่ตามมาแล้ว ใช่สิ เขาคงเห็นผู้หญิงคนนั้นสำคัญกว่าสินะ น้ำตาของชั้นมันเริ่มเอ่อล้น ตลอดทางที่ชั้นกลับบ้านน้ำตาชั้นไหลตลอด ทำไมนะ
หัวค่ำของวันเสาร์ ชั้นก็ยังคงต้องไปทำงาน แต่วันนี้รู้สึกไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลย เมื่อชั้นเข้าร้าน ก็ต้องตะลึงกับการตกแต่งร้าน ปกติร้านเราไม่เคยมีนักร้องมาร้องเพลงนี่นา แล้วทำไมวันนี้มทั้งเวทีกับไมโครโฟนพร้องเลยล่ะ
“ผู้จัดการคะ ทำไมวันนี้มีเวทีอลังการจังเลยล่ะคะ?”ชั้นถาม
“อ๋อ!!! เอ่อ ไม่มีไรหรอกวันนี้แขกคนสำคัญเขามาทานอาหารที่ร้านเราน่ะ ก็เลยต้องพิเศษนิดนึง” ผู้จัดการบอก
“เอ่อ หรอคะ ถ้างั้น...หนูไปทำงานเลยแล้วกันค่ะ” แล้วชั้นก็เดินไปหยิบชุดทำงานของชั้น(เรียกง่ายๆว่าชุดบ๋อยก็ได้นะ) แล้วชั้นก็ทำงานไปเรื่อยๆ อยากรู้จังเลย ใครนะที่เป็นแขกสำคัญ ชั้นจะได้บริการเขาเยอะๆให้เขาพอใจ(ไม่ใช่ไรหรอก หวังทิปอิอิ)
“ท่านผู้มีเกียรติครับ วันนี้ร้านเรามีบริการพิเศษนะครับ เพื่อให้ทุกท่านได้เจริญอาหาร(เกี่ยวด้วยหรอ)”พิธีกรพูดหน้าเวที เอ...ฟังเพลงแล้วทานอาหารไปด้วย มันช่วยเจริญอาหารจริงๆหรอ ช่างเหอะเนอะ
“เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลานะครับ เราขอเชิญนักร้องเลยนะครับ ขอต้อนรับนักร้องหน้าหล่อเสียงดี คุณชองครับ” พิธีกรพูดจบ คุณชองก็ขึ้นมา แต่เอ...หน้านักร้องนี่คุ้นๆนะ
“อันยองฮาเซโยแขกผู้มีเกียรติทุกคนครับ ผมชอง ยุนโฮครับ”หา!!! ชองที่ว่าคือ ชองยุนโฮหรอ ชิชะ จะไหวหรอเนี่ย นายเคยร้องเพลงรึไง
“ผมขอร้องเพลงแรกเลยนะครับ เพลงๆนี้ผมต้องการจะขอโทษเธอ ผมเองก็หวังว่าเธอจะให้อภัยผมนะครับ” หลังจากนั้น เขาก็ร้องเพลงcrying ของวงที่ชั้นชอบนี่ แต่จะว่าไป นายนี่ก็เสียงดีเป็นบ้าเลยอ่ะ แต่จู่ๆเมื่อนายนี่ร้องเพลงจบ ทุกคนในร้านก็หยุดขยับ เหลือแค่ชั้นกะนายยุนโฮขยับ มันเกิดอะไรกันขึ้นนะ แต่แล้ว ยุนโฮก็เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าชั้น
“ให้อภัยชั้นรึยังล่ะ?” ยุนโฮพูด
“อ๋อ!! นี่แสดงว่า ที่นายร้องเพลงแล้วโกหกว่ามีแขกคนสำคัญนี่ แผนนายงั้นหรอ?”
“พึ่งฉลาดนะเธออ่ะ ว่าแต่...เธอจะให้อภัยชั้นยังรึยังล่ะ?”
“นายจะมาขอโทษชั้นทำไม นายรู้ตัวด้วยหรอว่านายผิด?”
“ก็เพราะรู้ไง ถึงได้คิดแผนแบบนี้อ่ะ น้า...ยกโทษให้ชั้นนะ อ่ะนี่ ชั้นให้นะ”แล้วยุนโฮก็ยื่นตุ๊กตาหมีมาให้ชั้น
“เอามาให้ชั้นทำไม”
“ก็นี่ไง ถือว่าแทนตัวชั้นแล้วกันนะ ก็เธออ่ะชอบว่าชั้นว่าหน้าเหมือนหมี แม้ชั้นจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นะ”
“เอาความจริง”
“ก็...ทั้งอันที่ชั้นพูดเมื่อกี๊และก็...ให้เธอยกโทษชั้นด้วยไง..” ชั้นก็เลยรับไว้ เพื่อไม่ให้เขาเสียน้ำใจ
“อ้อ ถ้าหากเธอยังไม่ชอบนะ ชั้นมีอีกอันนึงจะให้เธออ่ะ”
“อะไรของนายอีกล่ะ”
“ก็...หลับตาสิ” เขาบอกให้หลับตาก็ตามใจเขาหน่อยแล้วกันเนอะ แต่เอ๊ะมันเหมือนมีอะไรอยู่ที่คอและก็ปากชั้นอ่ะ มันรู้สึกแปลกๆนะ ชั้นทนไม่ไหวก็เลยเปิดตาออก เฮ้ย!!นายยุนโฮจูบชั้นนี่นา
“ขี้โกงนี่นา ทำไมนายทำแบบนี้อ่ะ”
“เอ่อ..ชั้นขอโทษ ไม่นึกว่าเธอจะโกรธอีกอ่ะ ขอโทษจริงๆนะ” ชั้นเองก็ไม่ได้โกรธอะไรเขานักหนาหรอกนะ แต่เอ๊ะ! อะไรอยู่ที่คอชั้นเนี่ย?
“สร้อยนี่นา มันแพงนะ นายจะเอามาให้ทำไม”ฉันถาม
“ก็..ชั้นก็แค่อยากให้เธอใส่มันตลอดน่ะ เอ้อนี่ สร้อยนี่อ่ะมีรูปเธอกับชั้นด้วยนะลองดูสิ” ชั้นก็เลยดูตามคำขอของเขา สร้อยนี่มันสวยมากเลยนะ
“รึว่าเธอยังไม่ชอบ...ถ้างั้นชั้นจะให้...”ยุนโฮทำเหมือนจะเอาอะไรมาให้ฉันอีก
“พอแล้ว เลิกทำบ้าๆบอๆอย่างนี้ได้แล้ว”ยุนโฮหน้าจ๋อย 555+หมีจ๋อย~
“แค่นายร้องเพลงให้ชั้นฟังชั้นก็ละลายแล้ว”เท่านั้นแหละ ยุนโฮก็หน้าบานเป็นจานบิน
“เธอให้อภัยชั้นแล้วใช่มั้ย?” ชั้นพยักหน้าประมาณว่า“แหงสิ”
“งั้นชั้นขอเป็นแฟนเธอได้มั้ย ชั้นรักเธอนะ”
“จะให้ชั้นนายเชื่อได้ไง? นายน่ะก็คงจะเจ้าชู้เหมือนยูชอน เพราะนายเป็นพี่ยูชอนนิใช่มั๊ยล่ะ?”
“ชั้นขอสาบานต่อหน้าเฟริด้า..”ใครวะ?เฟริด้า ฉันคิดในใจและเหมือนยุนโฮจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่
“เฟริด้าคือเทพธิดาแห่งความซื่อสัตย์ของเมือง ADOLPH”อธิบายเล็กน้อย ก่อนที่จะสาบานต่อหน้าคนที่เขารัก
“ผมขอสาบานว่าจะถอดเล็บเขี้ยวออกให้หมด และจะไม่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ คิมจีซู เสียใจเด็ดขาด...ถ้าวันไหนผมทำให้เธอมีน้ำตาขอให้ฟ้าผ่าผมด้วยเถิด”
“ครืนๆ...”เสียงฟ้าร้องและฟ้าแลบในเวลาเดียวกัน ยุนโฮเริ่มหวั่นกับคำสาบานของเค้า
“นี่ เอาไว้นายมั่นใจก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาสาบานนะ”
“ไม่อ่ะ ชั้นจะสาบานใหม่”แล้วเขาก็จับมือชั้น
“ผมขอสาบานว่าจะถอดเล็บเขี้ยวออกให้หมด และจะไม่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ คิมจีซู เสียใจเด็ดขาด...ถ้าวันไหนผมทำให้เธอมีน้ำตาขอให้วันนั้นชีวิตของผมหาไม่” หลังจากเขาสาบานก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“จีซู ชั้นรักเธอนะ รักมากด้วย เธอล่ะ..รักชั้นบ้างมั้ย?”
“นายรักชั้นมากแค่ไหน ช้นก็รักนายมากแค่นั้นแหละ”พอชั้นพูดจบ เขาก็ยิ้มด้วยความดีใจพร้อมทั้งกอดชั้นประมาณว่า“ชั้นจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด”และชั้นก็กอดเขาตอบ หลังจากนั้น ทุกคนในร้านที่หยุดขยับไปโดยปริยาย ก็ขยับอีกครั้ง แล้วก็แสดงความยินดีด้วยการปรบมือ เมื่อร้านเลิก เราทั้งสองคนก็ตรงกลับไปที่ปราสาท ระหว่างทางชั้นก็ชวนเขาคุย
“นี่...นายรู้มั้ย วันนี้ชั้นมีความสุขมากเลยนะ”
“จริงหรอ? ชั้นดีใจนะที่เธอมีความสุขอ่ะ”
“เออ!!นายจำได้มั้ย ตอนที่นายลงจากเวทีอ่ะ นายสังเกตป่ะ? ทำไมคนในร้านถึงหยุดขยับกันไปหมดเลย ”
“ชั้นก็แค่เล่นมายากลอ่ะ เจ๋งป่ะล่ะ?(จริงๆคือพลังวิเศษชั้นเองแหละ)”
“แหวะ...แต่ก็เจ๋งดีนะ”สักพักเราสองคนก็ถึงปราสาท
“งั้น ยุนโฮฉันขึ้นห้องก่อนนะ...เอ่อ...บาย”ฉันขอตัวขึ้นไปห้องนอนตัวเอง แต่ขณะที่ฉันหันตัวกลับนั้นเค้าก็จับแขนฉันไว้...มีอะไรอีกล่ะยะ?(พูดไปงั้นแต่ในใจลึกๆก็ดีใจ)
“เดี๋ยวก่อนสิ ชั้นขอไรเธออย่างนึงได้ป่ะ?”ชั้นยังไม่ทันให้อนุญาตเขาเลย เขาก็ชิ่งจูบชั้น นายนี่ขี้โกงชะมัดเลยอ่ะ แต่มันก็รู้สึกดีอ่ะนะ-//-
“แค่นี้แหละที่ชั้นจะขออ่ะ งั้น...เข้าห้องดีดีนะ ล็อคด้วยล่ะ”เขาสั่งเป็นชุด
“อืมๆ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ..แล้วอีกอย่างนี่ก็ในปราสาทนายจะเป็นห่วงอะไรนักหนา”ฉันพูด ยุนโฮยิ้มนิดๆก่อนจะโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูฉัน
“ฝันดีนะครับ...เด็กน้อย”แล้วเค้าก็วิ่งจากไป...อ๊ายยย!อีตาบ้าว่าฉันเป็นเด็กอีกแล้วนะ! แต่ก็ช่างเถอะเพราะตอนนี้เค้าและฉันก็มีความสุขมากๆ แล้ว อีกอย่างชั้นมีความรู้สึกว่า...ถึงแม้ว่าเขาจะต่างสายพันธุ์กับเรา แต่หัวใจเขาน่ะ บริสุทธิ์เหมือนคนดีจริงๆ วันนี้ชั้นมีความสุขมากๆและชั้นก็หวังว่า ยุนโฮคงจะทำให้ชั้นมีความสุขอีกทุกๆวันและตลอดไป ชั้นหวังไว้แบบนั้นนะ อิอิ บายค่ะท่านผู้อ่าน ขอให้ท่านมีความสุขเหมือนที่ชั้นมีความสุขนะคะ(คำอวยพรดีดีจากคิมจีซูค่ะ)
ปล.ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยนะคะ
6.เพลงประจำคู่ของคุณ:Forever Love-tvxq
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้า:ค่า
*********************************************************************
คนที่2
แบบฟอร์ม
นางเอกยุนโฮ
ขอคำตอบสีแดงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ:แพท
อายุ:17
อันนยองฮาเซโยจ้า:คร้า
ขอให้โชคดีนะ:คร้า
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ): คิม โฮยอน (แปลว่า ขาวราวหิมะ)
อายุ(18+):20
บุคลิก: สูง ขาว สวย
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+): เป็นคนที่พูดน้อยต่อยหนักร่าเริงเป็นบ้างครั้งออกแนวอาร์ตหลุดโลกไม่ต้องการให้ใครเข้าใจในโลกส่วนตัวของตน เป็นคนที่เงียบๆแต่ถ้าจะให้พูดออกมารับมุขใครหรือจะสวนใช่ใครก็จัดได้ว่าเป็นผู้หญิงปากสุนัขพอควร=__=^ ทางที่ดีอย่าไปกวนประสาทเธอจะดีมากมาย ไม่ค่อยคบใครเป็นเพื่อนสนิทมากนักชอบอยู่ตัวคนเดียวและมักเพ้อฝันในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ แต่คุณเธอก็มีความสามารถที่ไม่เหมือนใครประมาณว่าถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรก็จะไม่ตกใจและสามารถที่จะรับมือได้ง่ายๆ
ชอบ: เสียงเพลง ความเงียบ การนอน
เกลียด: คนกวนประสาท คนที่ชอบท้าทาย
ประวัติครอบครัว: ครอบมีกันอยุ่4คน ซึ่งคุณปู่เปิดสำนักศิลปะป้องกันตัว คุณพ่อนักโต้วาทีมืออาชีพ คุณแม่เจ้าแม่แฟชั่นมาแรงแซงเด็กเอาะ ตัวเธอนั้นไซ้ก็แค่หญิงสาวสวยที่ไม่ธรรมดาและไม่ตามแบบใคร
ประวัติความรัก:ไม่เค้ย ไม่เคยที่จะมีกับเค้า
อิมเมจของคุณ:
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุกพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):
"เด็กในสำนักของปู่มันคิดอะไรก็ไม่รู้ของมัน พวกมันดันไปเผาปราสาทสยองบนเขานั้นแล้วทีนี้เจ้าของปราสาทเค้า....เค้าก็โกรธมาก" คุณปู่ที่หน้าซืดเหมืนคนเป็นโรคเลือดพูดอย่างเชื่องช้าตามฉบับคนแก่
"แล้วไงละค่ะ" นั้นซิแล้วเกี่ยวอะไรกับชั้นละ จริงมั้ย?
"เค้าเลยอยากได้ค่าชดใช้" ก็จ่ายไปดิ๊ จะยากอะไร??
"เท่าไรก็จ่ายไปซิค่ะ"
"ไม่ใช่.....คือเค้าจะให้หลาน....เออ....หลานไปเป็นทาสรับใช้ของเค้าน่ะ" อ้าวว พูดแบบนี้ก็มีเฮซิค่ะคุณปู่
"เรื่อง?? เด็กของคุณปู่ทำก็จัดการกันเองซิหนูเกี่ยวอะไรด้วย" เชอะ!! เรื่องอะไรฉันจะยอมละ ฉันทำหรอ?? เปล่าเล้ยยยย (ประมาณว่าไม่ยอมสุดฤทธิ์อะค่ะแต่สุดท้ายก็ต้องยอมจำนน)
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ: ท่าทางจะรับมือยากพอควร
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวร์วูลฟ์: ไหนลองหอนให้ฟังซิ๊!
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ):
(ต่อจากข้อ1เลยนะค่ะ)
"หึ! ปฎิเสธข้าได้เฉพาะตอนนี้เท่านั้นแหละ" เสียงใครอะ?? และพอฉันหันไปดูก็พบเจอะกับ
"หมีพูดได้=[ ]=!"
"อะไรของเจ้าข้าคือแวร์วูลฟ์ต่างหาก เจ้านี้ท่าจะประสาทใช่เล่นแต่แบบนี้ข้าก็ชอบ" เน๊ะ!! เป็นหมีพูดได้ยังไม่พอ ท่าทางเจ้าชู้ด้วยนะน่ะ-__-^
"ดูยังไงก็หมีชัดๆ ไอ่หมีพูดได้"
"เอ๊ะ!! ข้าบอกว่าข้าไม่ใช่หมีข้าคือแวร์วูลฟ์เจ้าหมาป่าผู้ยิ่งใหญ่ที่ปกครองปราสาทแห่งนั้น" หมีพูดเสร็จก็ชี้ไปที่ปราสาทสุดสยองนั้นแต่ดูเหมือนว่าตัวปราสาทเองก็มีรอยไหม้อยู่ด้วยนะนั้น=__=^
"เป็นหมีดีๆไม่ชอบอยากเป็นหมางั้นก็ตามใจ....ไอ่หมาพูดได้"
"เจ้านี้ช่างกวนประสาทข้าจริงๆ.....ทหารจับตัวยัยนี่ไว้แล้วพากลับปราสาท" มันพูดเสร็จก็มีหมาป่า เฮ้ย หมาป่าจริงๆมันเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยและพอถึงตัวฉันหมาป่าพวกนั้นก็กลายร่างกลับเป็นคน และจับหมับเข้าที่แขนทั้งสองข้างของฉัน
"ฉันเชื่อแล้วละว่านายคือหมาป่า....แต่ว่าฉันไม่ไปเพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิดโว้ยยยยยย" ดิ้นซิค่ะใครจะอยากไปอยู่ที่ๆสยองแบบนั้นละT^T~
"หึหึ หลับตาซะนะ^__^" ไอ่หมี เอ้ย หมาป่านั้นเอาผ้าอะไรก็ไม่รู้มาปิดจมูกฉันและแล้วสติของฉันก็หายวูบไป.................
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก):
"พอ......พอกันทีสำหรับทุกอย่างนายมันก็แค่หมาป่าเจ้าอารมณ์ที่ชอบใช่กำลังตัดสิ้นปัญหา" ใครจะไปคิดละว่าอยู่ๆหมอนี่ก็จับฉันปล้ำจริงๆน่ะ ฮื่ออออออออ โธ่ เวอร์จิ้นที่สุดรัก โฮกกกกกกกกกกกก T[ ]T~
"ขะ....ข้าพขอโทษข้าผิดไปแล้วข้าไม่นึกว่าเจ้าจะเสียใจขนาดนี้ ข้าขอโทษจริงๆ"
"เหอะ! ขอโทษงั้นหรอ เป็นแค่เพียงลมปากมันไม่ช่วยอะไรได้หรอกนะ จำไว้ต่อจากนี้ไปนายจะไม่ได้เห็นหน้าของฉันอีกเป็นครั้งที่สอง" ฉันลุกขึ้นจากเตียงและรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
"นั้นเจ้าจะไปไหน?" เจ้าหมาป่าบ้านั้นเดินมาหยุดที่ข้างหลังของฉันและถามคำถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ จนฉันเองก็รู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นมันทำให้ขนลุก~
"ไปในที่ที่ไม่มีนาย" ฉันตอบสิ้นก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าของเจ้าหมาป่างี่เง่านี้เพื่อที่จะกวาดเอาเสื้อผ้าลงกระเป๋าให้หมด
"ไม่นะ....ข้าไม่ให้เจ้าไป" เจ้าหมาป่าบ้านี้เดินเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลังแล้วกระซิบที่ข้างหูของฉัน โอ๊ะ!! จะละลายยยย ~[ ]~ ไม่ได้ๆต้องใจแข็ง
"แต่ว่ามันจบภารกิจของฉันแล้ว พอเถอะนายอย่ายื้อเรื่องของเราเลยมันไม่มีทางเป็นไปได้" ฉันก่อนจะแกะมือของคนที่อยู่ข้างหลังก่อน แต่จะแกะจะแงะยังไงมันก็ไม่ออก - -+
"ใช่ภารกิจของเจ้ามันจบแล้วแต่ของเรามันยังไม่จบ" ภารกิจของเรา?? ตอนไหนวะ
"หะ??"
"ก็ไหนเจ้าบอกว่าถ้าเป็นไปได้ก็จะพยายามมีลูกให้ข้าไม่ใช่หรอ" ฉันไปบอกมันตอนไหนT[]T~
"อย่ามามั่วฉันยังไม่เคยพูดอะไรแบบนั้นนะย่ะ"
"ฮ่าฮ่าฮ่า พูดไม่พูดอันนี้ข้าก็ไม่รู้กับเจ้าหรอกนะแต่ที่แน่ๆข้าจำได้ว่าเจ้าพูด หึหึ ข้าไม่ยอมปล่อยแม่ของลูกข้าไปไหนได้หรอก" กร๊าซซซซซซซซ อิโฮยอนอยากพ่นไฟ ไอ่หมาป่าบ้าคิดจะมัดมือชกงั้นหรอ -____-^^^
"เหอะ...ฝันไปหรือเปล่าย่ะไม่มีทางอ่ะฉันไม่อยากได้ลูกที่มีนิสัยหื่นๆแบบนายไม่มีทาง"
"รู้ได้ไงว่าข้าหื่น ข้าก็แค่มีอารมณ์แบบนั้นเฉยๆ" ด้านมาก ด้านได้อีก T..T
"ถึงยังไงฉันก้ไม่อยากมีลูกกับหมาป่าแบบนายหรอกนะ ชิส์!"
"หรอแต่ข้าอยากได้แม่ของลูกแบบเจ้านิไหนๆ เจ้าก็เป็นของข้าแล้วอย่าคิดหนีซะให้ยากเลย^3^ " พูดเสร็จก็จุ๊บที่แก้มข้างขวาหนึ่งที ให้ตายเหอะทำมันเดี๋ยวนี้ฉันขี้ใจอ่อนจังนะทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลยอยู่กับหมอนี่อันตรายจริงๆ
"เออๆ ก็ได้วะ"
"ให้มันได้อย่างงี้ซิ๊ ที่รักของข้า" >/////////< ฉันก็รักนายคุณชายหมาป่า♥
6.เพลงประจำคู่ของคุณ: Purple Line ดงบังชิกิ
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้า:คร้า
*********************************************************************************************************************
คนที่3
แบบฟอร์ม
นางเอกยุนโฮ
ขอคำตอบสีแดงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ: มิ้ง ^^ (เรียกเราว่าเต้ก้อได้นะ )
อายุ: 15
อันนยองฮาเซโยจ้า: อันยองฮาเซโย คร๊าบบบ ^^
ขอให้โชคดีนะ: ขอบคุณมาก คัมซัมนีดา ~
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ): ลี ยากัน (แปลว่า ความสวยงามของรัตติกาล)
อายุ(18+): 20
บุคลิก: ร่างสูงโปร่ง ขายาว ผิวขาวใสอมชมพู *-* (อะไรมันจะตรงข้ามกับตนเองขนาดน๊านนน TT)
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+): เป็นคนอารมณ์ดีและร่าเริง มีความสามารถในการปั่นประสาทคนและรับมุกได้ดี เป็นคนที่มีไหวพริบดีมาก ชอบทำให้คนอื่นหัวเราะเสมอ แต่ในขณะเดียวกันเธอมีความเด็ดขาดและเป็นตัวของตัวเอง เมื่อเธอพูดอะไรแล้วเธอย่อมจำได้ดีและไม่คืนคำ แม้ว่าผลมันจะออกมาร้ายหรือดีก็ตาม มีความเสียสละและเป็นผู้นำได้ดี แม้ว่าจะรั่วไปหน่อยก็ตามแต่ ชอบที่จะรับฟังและให้คำปรึกษามากกว่า มีความพยายามและไม่ว่าจะล้มกี่ครั้งเธอก็มักจะสู้ต่อ ไม่ยอมแพ้ ชอบคิดคำแปลกๆเช่น “ปลาไหลเบรกแดนซ์” เวลาเห็นใครเต้นไม่เข้าท่า เธอชอบศิลปะการต่อสู้อย่างมาก และเป็น เทควันโด สายดำดั้งที่ 2 และยูโด สายดำ มวยจีน และศิลปะอื่นๆที่เอามา มิกแอนซ์แมช (?) ได้อย่างลงตัว
ชอบ: ศิลปะการต่อสู้ ดนตรี อะไรใหม่ๆ
เกลียด: พวกที่พูดแล้วบอกว่าไม่พูด คนไม่ยอมรับผิด
ประวัติครอบครัว: พ่อและแม่ตายไปตั้งแต่เด็กๆ จึงมีแต่พี่ชายซึ่งดูแลเธอมาตั้งแต่เด็กๆ เธอจึงรักพี่ชายเอามากๆ จนถึงตอนนี้เธอกับพี่ชายได้มีฐานะที่ดีขึ้นมากกว่าเดิม บวกกับการช่วยเหลือทางด้านการงานขอคุณปู่ ทำให้พวกเธออยู่ดีกินดีมากๆ
ประวัติความรัก: เคยแอบชอบครูฝึกของตนเอง แต่ก็ต้องอกหักเมื่อเขานั้นมีแฟนแล้ว เธอจึงไม่ถึงกับปิดกั้นความรักแต่แค่เลือกอย่างมากเลย ..
อิมเมจของคุณ:
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุกพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):
โหวกเหวกอยู่ซักพักก่อนที่จะนั่งอ่านทวนอีกรอบอย่างละเอียด
"ทำไมค่ะปู่ TT ทำม๊าย ~"
พูดแล้วเดินไปให้พี่ชายอ่าน ก่อนที่พี่ชายจะเศร้า แล้วส่ายหัวเบาๆ
"เห็นทีเราคงต้องไปทดแทนบุญคุณคุณปู่แล้วล่ะ"
ผู้เป็นพี่พูดแล้วตบบ่าน้องเบาๆ ก่อนจะโผเข้ากอดน้องสาวของตัวเองอย่างเป็นห่วงเธออย่างมากพรางคิดถึงปราสาทที่น่ากลัวแบบนั้น
"ดูแลตัวเองดีๆนะเราน่ะ"
"ค่ะหนูสัญญา"
บอกกับพี่ชายแล้วเตรียมตัวเดินทางไปปราสาทนั่น ...แต่ใจก็หวั่นๆอยู่นิดๆเหมือนกัน แต่บุญคุณของปู่หนุนหลังไว้จึงจำต้องไป
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ: ถ้านายนี่เป็นแวร์วูลฟ์ ฉันว่าต้องเป็นโรคพิษสุนัขบ้าแน่นอน! = =;; หมาอะไร๊ เห่าเก่งชะมัดยาก!
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวร์วูลฟ์: *-* นายต้องรู้จักศิลปะการต่อสู้ชั้นสูงใช่ไหม สอนฉันหน่อยสิ > < แล้วฉันจะให้กระดูกเป็นรางวัล (< มันน่าฆ่านัก = =+ :: หมียุนนนน )
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ):
ภายในปราสาท ค่อนข้างวันเวงและน่ากลัวเป็นอย่างมาก มีเพียงแสงไฟจากริมทางเท่านั้นที่ทำให้พอมองเห็นทางข้างหน้าได้ และแสงไฟนั้นยังเป็บคบไฟอีกด้วย
กึก ...
ยากันหันควับไปตามเสียงที่ได้ยิน เธอไม่เอะใจอะไรแต่ก็ระแวงอยู่เหมือนกัน เธอจึงเดินไปดึงคบไฟจากข้างทางมาส่องทางเดิน ...
"สาวน้อย ...เข้ามาที่นี่มีธุระอะไร"
ยากันหันไปตามเสียงก่อนจะเชิดคบไฟขึ้นตรงหน้าอย่างระวัง
"คุณปู่สั่งมา นายเป็นใครคนรับใช้หรอ ?"
"ห๊ะ! โคตรดูถูกฉันเลย ...นี่เธออยากเจอดีหรอ! ฉันน่ะแวร์วูลฟ์ที่หล่อที่สุดในปราสาทแห่งนี้เลยนะ!"
ยากันดึงคบไฟลง ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆยุนโฮ
"อะไร? หลงเสน่ห์ฉันหรอสาวน้อย "
ยุนโฮถามขึ้นเมื่อยากันเดินไปใกล้ๆ และใช้มือของเขาลูบเรือนผมของเธอเบาๆ
"นี่! = =+ ถึงนายเป็นแวร์วูลฟ์ถ้าไม่อยากตายอย่าหลงตัวเองให้มากนักนะย่ะ พาฉันไปทำภารกิจได้แล้ว"
ยากันบอกแล้วปัดคบไฟไปมาทำให้ยุนโฮหลบพันละวัน
"เธอไม่ตกใจเลยหรอ ฉันเป็นแวร์วูลฟ์น่ะ!"
ยุนโฮมองหน้าเธออย่างแปลกใจ ยัยนี่ประสาทหรือเปล่าเนี่ย
"บ้านฉันน่ะเลี้ยงหมาจรจัดเยอะแยะ =O="
"T[ ]T ยัยบ้า!"
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก):
ยากันนั่งไขว่ห้างอยู่ตรงระเบียงห้องห้องตนเอง สายตาพลันมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
แอ๊ดดด ...
"ยากันคร๊าบ *-* ยุนขอโทษน๊า T^T ก็หน้าที่ปกปักรักษาที่นี่มันรัดตัวนี่หน่าเลยไม่มีเวลาพายาไปฝึกศิลปะป้องกันตัว"
ยุนโฮพูดแล้วส่งสายตาอ้อนๆไปให้ยากันที่หันกลับมามองยุนโฮด้วยหางตา
"นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบคนผิดคำพูด"
ยากันบอกแล้วยืนขึ้นริมระเบียง
"อ๊ะ! T^T ผมจะไม่ผิดคำพูดแล้ว แต่นั่งลงก่อนน๊า เดี่ยวตกนี่มันสูงตั้งหลายเมตรนะ"
ยุนโฮบอกแล้วฉุดตัวยากันนั่งลง แต่ยากันขืนตัวเอาไว้ไม่นั่ง
"รู้ใช่ไหมว่าคนที่ผิดคำพูดต้องทำอะไรเป็นการไถ่โทษ"
ยากันพูดแล้วมองยุนโฮอย่างโมโห ก่อนจะส่งสายตาอาฆาตเป็นระยะ
" *-* ทำลูกหรอ"
"ไอ้หมาหื่น !! - -+"
แล้วเราก็ครองรักกันอย่างโรแมนติก ตลอดไป ~
(ควรจะเชื่อไหมเนี่ย ?? = =;;)
6.เพลงประจำคู่ของคุณ: My Destiny ~
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้า: คร๊าบ~
************************************************************************************************************************
คนที่4
แบบฟอร์ม
นางเอกยุนโฮ
ขอคำตอบสีแดงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ: แตงกวาค่ะ
อายุ: 18 ปีแล้วจ้า ^^
อันนยองฮาเซโยจ้า: อันยองเช่นกันค่ะ ^^
ขอให้โชคดีนะ: ขอบคุณค่ะ
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ): เชว อึนพา [แปลว่าคลื่นแสงสีเงินจากดวงจันทร์]
อายุ(18+): 20 ปี
บุคลิก: อึนพาหญิงสาวที่มองดูแล้ว น่าถนุถนอม ตัวเล็กๆน่ารัก มองปราดเดียวก็รู้เลยว่าเธอเป็นคนขี้เล่นขนาดไหน เธอเป็นคนที่ทำตัวสบายๆตลอดเวลาอยู่เสมอ อ่อนโยน และน่าปกป้อง
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+): เชว อึนพา เธอเป็นคนที่รับมุขเก่งมากๆเลยทีเดียว เธอนั้นรับได้ทุกกระบวนท่า แต่จะว่าไปมุขแต่ล่ะมุขขอเธอก็แป๊กเหมือนกันนะ แต่บางมุขก็ปล่อยออกมาได้ฮาสุดเหวี่ยงเหมือนกัน พูดเองเออเองอยุ่บ่อยๆ เธอเป็นคนที่ รั่ว บ้า และเฮฮาสุดๆ พูดอะไรมีเหตุผลเสมอๆ แต่บางครั้งก็หาสาระไมได้เลย = = เป็นคนที่เก่งเรื่องการต่อสู้ เพราะเธอฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ มีรอยยิ้มที่สดใสและน่ารักอยู่ตลอดเวลา แสดงละครเก่ง หรือเรียกง่ายๆว่าโกหกเก่งนั่นเอง = = ทำตัวไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงสักเท่าไหร่ เรื่องเย็บปักถักร้อยน่ะทำไม่เป้นหรอก แต่ถ้าเป้นเรื่องชกต่อยนี่เก่งที่จะมีทุกวันจริงๆ = = เป็นคนที่ไขปริศนาเก่ง เก็บความลับเก่งมากๆเลยทีเดียว ถ้ามันสำคัญจริงๆเธอก็จะไม่พูดออกมาหรอกนะ แต่ถ้าเป้นเรื่องไม่สำคัญก็จะเปิดเผยความลับนั้นออกมา อยู่นิ่งไม่เป็น เวลาอยู่บ้านไม่มีอะไรทำก็จะมานั่งฟังเพลงเฉยๆ แต่เห็นเธอเป้นอย่างนี้ เวลาเธอโกรธก็น่ากลัวเหมือนกันนะ เธอมีโรคอย่างหนึ่งคือแพ้สุนัขขั้นรุนแรง เห็นไม่ได้แล้วจะกระโดดกอดทันที ไม่ว่าสุนัขตัวนั้นจะดุร้ายสักแค่ไหนก็ตาม
ชอบ: ดอกทิวลิป , ธรรมชาติ , รอยยิ้ม , เสียงหัวเราะ , ชัยชนะ , ของหวาน , ของกิน
เกลียด: น้ำตา , ความมืด , เสียงวังเวง
ประวัติครอบครัว: ครอบครัวของเธอเป็นขุณนางเก่าตั้งแต่รุ่นทวดมาก่อนหน้านี้แล้ว เธอจึงมีเชื้อสายทางขุนนางติดมาด้วย ปู่ของเธอเป็นที่ปรึกษาของกษัติรย์มาก่อน จึงไม่แปลกที่จะไม่มีใครไม่รู้จักตระกูลของเธอ เธอมีพี่ชายอยู่หนึ่งคนชื่อ อุนเซ
ประวัติความรัก: เธอไม่เคยรักใครเลย ไม่รู้จักความรักเสียด้วยซ้ำไป = = แต่ที่แน่ๆ ความรักของเธอเทไปให้เจ้าสุนัขตัวน้อยพันธ์ไซบีเรียที่เธอเลี้ยงไว้ มันมีนามว่า ฮารัง [เอาชื่อสุนัขตาปาร์คมา ๕๕ ๕+]
อิมเมจของคุณ:
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุดพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะพิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):
วันนี้เป็นวันที่ต้องรู้เรื่องพินัยกรรมของคุณปู่สุดสวาทขาดใจของอึนพา เนื่องจากทุกคนในบ้านรู้กันหมดแล้ว ก็เหลือเพียงเธอที่ยังไม่รู้ เพราะหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเล่น กว่าจะกลับมาก็เกือบบ่าย
"แฮ่ก ๆๆ ๆ" เธอหอบมาเลยทีเดียวที่เข้ามาในห้องของคุณปู่เธอ เพราะว่าวิ่งมาน่ะสิ
"มาแล้วหรืออึนพา" ปู่ของเธอพูดขึ้นนั่งอยู่กับเก้าอี้
"ปู่มีอะไรหรือเปล่า" เธอถามขึ้นก่อนจะไปนั่งข้างๆปู่ของเธอ
"วันนี้เป็นวันเปิดพินัยกรรม" คุณปู่ของเธอพูดขึ้นมา
"เอาเป็นว่า อึนพาขอโทษแล้วกันที่มาช้า" เธอว่าออกมา
"ทุกคนรุ้พินัยกรรมกันหมดแล้วนะ ส่วนเธอยังไม่รู้ ปู่มีบางอย่างจะบอกเธอด้วย" ปู่ของเธอพูดขึ้นมา ก่อนจะยื่นพินัยกรรมฉบับนั้นให้ เธอเปิดอ่านก่อนจะถลึงตาโต
"อะไรนะ!" เธอร้องออกมาเสียงดังแสบแก้วหู
"ปู่จะให้อึนพาทำภารกิจที่ปราสาทสุดสยองนั่นน่ะเหรอ ปู่บ้าไปแล้ว! " เธอโวยวายเสียดัง
"เธอต้องทำนะอึนพา" ปู่ของเธอว่าออกมา
"ไม่ ๆๆๆๆ อึนพาไม่ทำเด็ดขาด! ปราสาทนั่นมันเหมือนปราสาทผีสิงเลยนะ น่ากลัวๆ T^T " เธอว่าออกมา
"อึนพาสักครั้งเพื่อปู่ไม่ได้หรือไง" ปู่ของเธอว่าออกมา
"แล้วปู่คยทำอะไรใก้อึนพาสักครั้งไหม" อึนพาว่าออกมา
"ปู่ไม่เคยว่าอึนพาถ้าอึนพาจะออกไปข้างนอก ปู่ตามใจอึนพาตั้งแต่เล็กจนโตเป็นวัวอยู่แล้ว" ปู่ของเธอว่าออกมา
"ไม่เอา ยังไงอึนพาก็ไม่ไป T[]T อึนพาไม่ชอบปราสาทผีสิงนั่น T^T" อึนพาโวยวายใหญ่ทันที
"ปู่มีข้อแรกเปลี่ยน" ปู่ของเธอพูดขึ้นมา อึนพาจึงหันไปมอง
"............." เธอเงียบ
"ถ้าอึนพาไป อึนพาจะได้กินช็อคโกแลตทั้งเดือนทั้งปี ปู่จะส่งไปที่ปราสาทหลังนั้นตลอด" ปู่ของเธอพูดออกมา
".........." แต่เธอก็ยังเงียบ
"ไอติมช็อคโกแลตชิพด้วย" ปู่ของเธอพูดออกมาอีก
"..........." อึนพายังคงเงียบ
"โลรี่ป๊อป..." ปู่ของเธอพูดขึ้นอีก อึนพาจึงให้ความคิดนิดหน่อย ก่อนจะพุดขึ้นว่า
"นี่ปู่เอาของกินมาล่ออึนพาเหรอ ชิส์! " เธอว่าสะบัดหน้าหนี
"แปลว่าไม่เอางั้นสิ" ปู่ของเธอถามขึ้นมา
"ใครว่าไม่เอา เริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ" อึนพาหันมาให้ยิ้มให้ปู่ของเธอ
"พรุ่งนี้เช้า" ปู่ของเธอบอกกับเธอ
"โอเคเบตง พรุ่งนี้ปู่เตรียมส่งอึนพาขึ้นราชรถได้เลย อย่าลืมที่สัญญากันนะปู่!" เธอว่าก่อนจะเดินออกจากห้องด้วยความสุข [อึนพาเห็นแก่กินชิบๆ]
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ: อร๊าก !! ชอง ยุนโฮ นายทำให้คนอย่างฉันปวดหัวสุโค่ย ! นายเลิกเถียงฉันสักทีได้ไหม ฉันไม่รู้จะรับมุขกับนายอย่างไงแล้ว นายเป้นคนที่กวนประสาทสุโค่ย ! คิดจะแข่งฝีปากกับฉันหรือไง มันเร็วไปร้อยปีเฟ้ย !
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวร์วูลฟ์:
วันที่รู้ว่ายุนโฮเป็นแวร์วูลฟ์ วันนั้นเธออยู่กับเขาทันที
"ห๊ะ!! แวร์วูล์ฟ นายเนี่ยนะ" เธอว่าออกมา
"ใช่! ฉันนี่แหละแวร์วูล์ฟ" นยุนโฮกล่าวกลว่าอย่างมัน
"ฮ่าๆๆๆๆๆ อยากจะหัวเราะเป็นถาษาอิตาเลียน ฮ่าๆๆๆ" เธอพูดออกมา ก่อนจะจับหน้าของเขา
"ทำไม ?" ยุนโฮถามอย่างงงๆ
"คนหน้าหมีอย่างนายเนี่ยนะจะเป้นแวร์วูล์ฟ ฉันว่านายน่าจะเป็นหมีโคล่ามากกว่า ฮ่าๆๆๆ" เธอว่าออกมา แล้วหัวเราะเสียงดัง
"เธอไม่เชื่อฉันงั้นเร๊อะ ! " ยุนโฮถามขึ้นมา
"เออสิ ! ฮ่าๆๆๆๆ" เธอยังคงหัวเราะไม่หยุด
" ฉันเป้นแวร์วูล์ฟจริงๆนะ" ยุนโฮว่าออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
"พิสูทธ์สิ! " เธอว่าออกมาอย่างท้าทาย
".........." ยุนโฮเงียบก่อนเขาจะเปลี่ยนร่างของตนเองให้เป็นหมาป่าคนสีเงินสวยงาม ด้วยอาการที่เธอแพ้หมาเข้าขั้นรุนแรง
"กะ...กรี๊ด!! ยุนโฮนายเป้นแวร์วูล์ฟจริงๆเหรอเนี่ย อร๊าง~ หมาตัวนี้ช่างน่ารักอะไรเยี่ยงนี้" เธอว่าก่อนจะกอดร่างร่างของยุนโฮหนึบทันที
"เชื่อหรือยังล่ะ" ยุนโฮพูดขึ้นมาที่อยู่ในร่างหมาป่า
"เชื่อแล้วคร้าบ!! " เธอว่าแล้วยิ้มออกมา กอดยุนโฮไม่ปล่อยเลยทีเดียว
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ):
วันนั้นเป็นวันแรกที่เธอเข้ามาในปราสาท ปราสาทนี้ดูน่ากลัวแปลกๆ แต่เธอดันเป้นคนที่อยากรู้อยากเห้นว่ามันเเป็นอย่างไร จึงเดินเข้าไปในปราสาท แล้วจัดการปีนต้นไม้ทันที [ยัยลิง= =]
"ว้าว ! อยุ่บนนี้เห็นวิวชัดชมัดเลย" เธอว่ามองวิวข้างนอก ตอนนั้นเป้นเวลาเดียวกับที่ยุนโฮเดินมานั่งที่ใต้ต้นไม้พอดี
"เฮ้อ.....นอนพักสักงีบดีกว่า" ยุนโฮพูดกับตนเอง ส่วนเธอนั้นไม่รุ้ตัวเลยว่ายุนโอว่านอนอยุ่ข้างล่าง
"กึก" [โปรดจินตนาการว่าเป็นเสียงกิ่งไม้จะหัก]
"อะไร?" อึนพาพูดขึ้นมางงๆ
"กึกๆ แกร๊ก! " กิ่งไม้หักลงเพราะรับน้ำหนักตัวของอึนพาไม่ไหว
"กรี๊ด!!!!!!!!! ช่วยด้วย!! " เธอร้องเสียงดังพร้อมร่างที่จะลงสู่พื้น
"ฮะ...เฮ้ย! " เมื่อยุนโฮได้ยินเยงคนร้องจึงตื่นขึ้นมาทันที ก่อนจะเห็นเธอตกลงมาจากต้นไม้
"กรี๊ด ! ตายๆอึนพา เธอต้องตายแน่เลย" เธอร้องออกมา ก่อนจะหลับตาปี๋พร้อมลอรับความเจ็บที่อยู่ด้านหน้า
"โอ้ย! หนักชมัด! " แต่เสียงที่ได้รับกลับไม่ใช่เสียงของเธอ แต่กลายเป้นเสียงของชายหนุ่ใคนหนึ่งที่เธอนั่งทับอยู่ เธอลืมตาขึ้นมาดู
"กรี๊ด! นี่ฉันตายจริงๆเหรอเนี่ย ยมทูตหน้าเหมือนหมีเลยอ่า...." เธอว่าออกมา
"นี่ๆ เธอ...เธอยังไม่ตายสักหน่อย" ยุนโฮพูดขึ้นมา ทำให้เธอจับตนเองแล้วมาจับยุนโฮ
"ฉันยังไม่ตายจริงๆเหรอ" เธอถามยุนโฮไป
"ใช่เธอยังไม่ตายสักหน่อย แล้วลงไปจากตัวฉันได้แล้ว มันหนัก กินช้างมาหรือไง" ยุนโฮว่าขึ้นมา
"อร๊าก!! ไอ่ปากเสีย นี่แหน่ะ!!" เธอว่าออกมา ก่อนจะหยิกไปที่เอวเขาหลายรอบๆ
"อร๊าก!! เจ็บ! ยัยลิงปล่อยได้แล้ว" ยุนโฮกับอึนพาต่อสู้กันอย่างนั้นต่อไปเรื่อยๆโดยที่อึนพาไม่คิดอะไรทั้งสิ้นว่าตอนนี้ตนเองไมได้อยู่บ้าน แต่อยู่ที่ปราสาทต่างหาก = =
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก):
วันนั้นเป็นวันเวลาว่างพอดี เธอจึงมานั่งอ่านหนังสือเล่น
"ผลับ! " [จินตนาการว่าเป้นเสียงปิดหนังสือ]
"กรี๊ด!! ไอ่หมาป่าปล่อยให้ฉันเป็นสุขสักครึ่งนาทีไมได้หรือไงห๊ะ! เอาหนังสือฉันคืนมา" เธอว่าออกมา
"ให้ไปแล้ว 5 นาที" ยุนโฮว่า
"แปลว่าแกกะจะแกล้งฉันนานแล้วใช่ไหม" เธอว่าออกมา
"แสนรู้" ยุนโฮยกยิ้มให้เธอ
"แสนรู้นั้นเขาใช้กับสุนัขอย่างแกนะ! เอาหนังสือฉันคืนมา" เธอว่า
"ฮ่าๆ อยากได้ก็ตามมาสิ" ยุนโอว่าก่อนจะวิ่งหนีเธอไป เธอวิ่งตามเขาจนไปถึงลานกว้างแต่กลับไม่พบเขาเสียนี่ ที่นี่เงียบสงัดไม่มีใครเดินผ่านเลยสักคน
"ยุนโฮอกมาเดี๋ยวนี้นะ อย่ามาเล่นแบบนี้นะ!" เธอว่าออกมา ประสานมือกับตนเองแน่น เพราะเธอเกลียดเสียงวังเวงมากที่สุด
"ยุนโฮ ฉันบอกให้นายออกมาไง" อึนพาว่าออกมาด้วยเสียงแผ่วๆใจสั่นเล็กน้อย
"อ๊ะ!! / จุ๊บ! " ก่อนเธอจะตกใจเมื่อมีใครมาจากข้างหลังก่อนจะหอมแก้มเธอไม่ฟอดใหญ่
"ฮ่าๆๆ" ยุนโฮหัวเราะเสียงดังออกมาทันที
"ยุนโฮ ! ไอ่หมาป่าบ้า อย่าแกล้งอย่างงี้นสิ! " อึนพาว่าออกมา
"แล้วปล่อยฉันได้แล้วตาบ้า ! " เธอว่าออกมา
"มีโอกาสเดียวปล่อยก็โง่แล้ว" ยุนโฮว่าออกมาก่อนจะหอมแก้มเธออีกข้าง
"อ๊ะ!! ขี้โกงนี่นาย " เธอว่าก่อนจะหันไปหน้าไปหายุนโฮ ยุนโฮพลิกเธอให้หํนมาหาเขา
"นี่อึนพา รู้ไหมเธอน่ะเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมาเลยล่ะ" ยุนโฮว่าออกมา
"............." เธอเงียบฟังเขาพูด
"ฉันรักเธอนะ" ยุนโฮพูดออกมาในที่สุด
"..............." เธอเงียบใส่เขา
"อึนพา..." ยุนโฮเรียกชื่อของเธอออกมา
"ไม่เห็นจะโรแมนติกเลยสักนิด" เธอว่าออกมา
"ก็จะให้ทำอย่างไรล่ะ ก็ฉันไม่ใช่คนโรแมนติกนี่นา" ยุนโฮว่าออกมา
"แล้วเธอล่ะ" ยุนโอถามขึ้นมา
"อะไร?" เธอพูดขึ้นมาอย่างงงๆ
"เธอรักฉันหรือเปล่า" ยุนโฮถามเธอ
"อืม......" เธอทำท่าเหมือนใช้ความคิด
"แค่นี้ก็ต้องใช้ความคิดด้วยเหรอไงกัน" ยุนโฮพูดออกมา
"นายอยากรู้จริงๆน่ะเหรอ" เธอถามออกไป ยุนโฮพยักหน้าให้กับเธอ
"งั้นหลับตาสิ" เธอว่าออกมา ยุนโฮจึงหลับตาอย่างว่าง่าย ก่อนเธอจะยื่อตัวของตนเอง จุ๊บปากยุนโฮเบาๆ แล้วผละออกมาอย่างรวดเร็ว
"ขี้โกงนี่อึนพา" ยุนโอว่าออกมา
"ขี้โกงยังไง ทีนายยังหอมแก้มฉันได้เลย" เธอว่าออกมา
"ฉันแค่หอบแก้มแต่เธอจูบฉัน" ยุนโฮว่าออกมา
"ไมได้จูบสักหน่อย ฉันแค่จุ๊บต่างหาก แบร่ๆ" เธอว่าแล้วแลบลิ้นใส่เขาก่อนจะวิ่งหนีไป
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะอึนพา! " ยุนโฮว่าเสียงดังก่อนจะวิ่งตามเธอไป ด้วยเสียงหัวเราะของเขาและเสียงหัวเราะของเธอ
6.เพลงประจำคู่ของคุณ:
세상에 단 하나뿐인 마음(You're My Miracle)
เนื้อเพลง >http://writer.dek-d.com/writer/story/viewlongc.php?id=199184&chapter=57 คำแปลด้วย
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้ะ: โอเคค่า ^^
*************************************************************************************************************************
คนที่ 5
แบบฟอร์ม
นางเอกยุนโฮ
ขอคำตอบสีแดงนะคะ
ส่วนที่1:ผู้สมัคร
ชื่อ: อาร์
อายุ: 14 ยังไม่แก่ใช่ไหม ฮ่าๆๆ
อันนยองฮาเซโยจ้า: อันยองฮาเซโย น้า
ขอให้โชคดีนะ: ขอบคุณคร้าบ^-^
**********************************************************
ส่วนที่2:ตัวละคร
ชื่อ(เกาหลีนะคะขอความหมายด้วยยิ่งดีนะ): ฮยอน นยอ ผู้หญิงที่ฉลาด รอบรู้
อายุ(18+): 18
บุคลิก: รูปร่างสูง ผิวขาวอมชมพู หน้าหวาน
นิสัย(ขอละเอียดนะคะ...5+): มีความรับผิดชอบสูง นิสัยดี ยิ้มง่ายชอบสร้างเสีย
เสียงหัวเราะให้กับทุกคน เก่งการต่อสู้มากๆๆ ทุกคนเธอสามารถปราบจนอยู่หมัด
แก้ไขปัญหาจากเรื่องร้ายให้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยได้อย่างง่ายดาย จนทุกคน
เชื่อคำพูดของเธอหมด เห็นเธอเป็นคนเก่งทุกเรื่อง แต่เรื่องความรักเธออ่อนไหวมาก
เลย
ชอบ: ดอกไม้ เครื่องประดับต่างๆ ศิลปะการต่อสู้
เกลียด: ความเหงา ความมืด การแต่งงาน
ประวัติครอบครัว: พ่อกับแม่หย่ากันแล้วทิ้งให้อยู่กับย่าตั้งแต่เด็ก จึงทำให้เธอเกลียด
การมีครอบครัวมาก ย่าจึงคอยดูแลอย่างดี เพื่อไม่ให้เธอคิดมากไปอีก เธอจึงรัก
ย่าฮยอน อินมาก เพราะท่านคอยดูแลเธออย่างดีจนเธอโตมาได้จนถึงทุกวันนี้
ประวัติความรัก: เกลียดความรักและอ่อนไหวเป็นที่สุด เป็นผลมาจากการถูกพ่อแม่ทอด
ทิ้งจึงเกลียดการแต่งงาน ผู้ชายหลายคนที่เข้ามาไม่สามารถฝ่าด่านความเย็นชาใส่ผู้ชาย
อย่างเธอได้เลย จึงสร้างความกลุ้มใจแก่ย่ามากว่าเมื่อไรหลานคนนี้จะแต่งงานเป็นฝั่ง
เป็นฝากับเขาซะที ทำอย่างนี้ผู้ชายก็เผ่นหมดสิ
อิมเมจของคุณ:
<!--[endif]-->
++0000000000000000000000000000000++
ส่วนที่3:คำถามออดิชั่น
1. หลังจากรู้ข่าวจากพินัยกรรมของท่านปู่ว่าจะต้องทำภารกิจสุกพิลึกนั้น คุณจะทำอย่างไร(บรรยายเป็นคำพูดหรือจะเขียนธรรมดาก็ได้...แต่ถ้าบรรยายเราจะ พิจารณาคุณเป็นพิเศษนะคะ):
ณ บ้านคุณย่าฮยอน นยอ
"อะไรนะ หนูต้องทำภารกิจอะไรนั้นหรอ หนูไม่รู้จะทำสำเร็จรึป่าวนะ"
"นะ นยอ เชื่อย่าดิหนูต้องทำได้"
"อะไรนะ หนูต้องทำภารกิจอะไรนั้นหรอ หนูไม่รู้จะทำสำเร็จรึป่าวอ่ะ"
"นะ นยอ เชื่อย่าดิหนูต้องทำได้"
"อะ ย่าหนูกลัวจัง ถ้าหนูทำคนเดียวหนูคงไม่เครียดหรอก แต่เนี่ยหนูต้องทำ
กับยุนโฮคู่กัดตลอดกาลของหนูเนี่ยนะ"
"น้า คิดซะว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมภารกิจก็แล้วกันนะ ยุนโฮอาจจะมีส่วนดีบ้างก็ได้
นะ"
"อ่า คุณย่าอ่า ส่วนดีหรือส่วนเลวกันแน่"
"ฮยอน นยอ ย่าบอกแล้วใช่มั้ยห้ามพูดอย่างนั้น"
"ค่ะ คุณย่า หนูจะไม่พูด"
การดุของคุณย่าสร้างความไม่พอใจให้แก่ฮยอน นยอเป็นอย่างมาก ทำไมย่า
ต้องเข้าข้าง อีตาบ้านั่นด้วย ไม่เห็นมีดีอะไรเลย คอยแต่จะหาเรื่อง
สร้างความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน
"เชื่อย่าสิ เขาต้องช่วยเราได้ แล้วอีกอย่างเขาต้องมาเปลี่ยนความคิดเรื่องความ
รักของหนูด้วย"
"อะไรอ่ะ ย่าพูดเรื่องอะไร หนูงง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องความรัก\"
คำตอบของคุณย่าฮยอน อิน สร้างความเขินอายให้แก่ฮยอน นยอเป็นอย่างมาก
"ไม่เชื่อนยอก็คอยดูแล้วกัน ย่าอาบน้ำร้อนมาก่อนย่าดูออกนะ"
"ค่ะ คุณย่าเก่งที่สุด แต่ยังไงก็ไม่มีทางหนูไม่เอาเขาเป็นสามีหนูหรอก"
"อ่าจ้าหลานย่า พูดให้ดีอย่างนี้นะ ถ้าภารกิจสำเร็จ ย่าจะคอยดู"
"ย่าเชื่อใจหนูสิ ยังไงก็ไม่มีวันที่หนูจะรักอีตาบ้านั้นได้หรอก"
"อืม...ย่าเชื่อจ๊ะ"
แล้วฮยอน นยอก็เข้ามากอดคุณย่าด้วยความรัก และความคิดถึงก่อนที่จะจาก
ผู้มีพระคุณท่านนี้ไปทำตามภารกิจของตัวเองที่คุณปู่บอกให้ แล้วก็เผชิญหน้า
กับศัตรูตัวฉกาจ จุง ยุนโฮ
2. คุณคิดอย่างไรกับนิสัยของคู่คุณ:
"นายมันหาเรื่องวุ่นให้ฉันได้ทุกวันเลยนะ
คิดว่าต่อสู้เก่งๆพอกับฉัน แล้วจะมาทำอย่างนี้ได้หรอ
นายอยากตายก่อนวัยอันควรไม่ห๊ะ
ฉันจะฆ่านายทำแต่เรื่องให้ฉันทุกวัน "
3.คุณจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าเค้าไม่ใช่คนธรรมดาแต่เป็นแวร์วูลฟ์:
"นายเป็นแวร์วูลฟ์หรอ ฉันสัญญาแล้วนิ ว่าฉันจะเชื่อใจนาย
นายบอกฉันก่อนคนอื่นฉันก็ดีใจแล้วล่ะ
ขืนถ้านายบอกช้าไปกว่านี้ฉันได้เกลียดนายไปทั้งชาติ
แน่นอน นายเชื่อใจฉันนายถึงบอกฉัน
ฉันก็เชื่อใจนายจะคอยรับฟังนายทุกเรื่องฉันสัญญา"
4.คุณและคู่ของคุณเจอกันอย่างไร(อันนี้ขอแบบบรรยายนะคะ):
ณ สวนแห่งหนึ่ง ยุนโฮกับยูชอนกำลังหาเรื่องแกล้งคนอื่นไปทั่ว
"ไอ้เพื่อนปาร์ค มรึงแกล้งคนอื่นพอยังกรูเหนื่อยแล้วนะ"
"กรูไม่ได้ลากมรึงให้ไปแกล้งคนอื่นอีก แต่กรูจะชี้ให้มรึงดูผู้หญิงคนนั้น"
"ไหนคนไหนของมรึง"
แล้วยุนโฮก็มองไปตามมือที่เพื่อนไก่เขาชี้
"เอ่อ สวยชิบหายเลยว่ะ หน้าหวานๆๆ ผิวก็อมชมพู น่าจับกดจังเลย"
"พอๆไอ้ยุน ไอ้เพื่อนเวร วันๆมรึงจะคิดอะไรอย่างอื่นบ้างไหม นอกจากเรื่องแบบ
นี้อ่ะ"
มรึงว่าแต่กรู มรึงก็เหมือนกันแหละ ไอ้คุณปาร์ค ยูชอน
"เอ่อ พอๆกันแหละ ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนกันได้หรอ ฉันว่านายเข้าไปทักทายหน่อย
เป็นไง"
"อืมๆๆ ไป กรูอยากรู้จักชื่อเขา"
แล้วยุนโฮก็เดินไปฮยอน นยอโดยที่ไม่รู้นี้คือคู่กัดตลอดกาลของเขา
"เธอๆชื่อไรหรอ"
"นายเรียกฉันหรอ"
แล้วฮยอน นยอก็หันไปพบว่า เพื่อนสองคนตัวแสบที่คอยสร้างความวุ่นวาย
เป็นประจำนี่หว่า
"นาย ไอ้เพื่อนเกลอ สปีชีส์ต่างกันแต่รักกันอย่างกับอะไรดี"
"น้อยๆหน่อยนะ คิดว่ามีหน้าตาเป็นอาวุธ แล้วมาพูดอย่างนี้เด๋วก็สวยหรอก"
"ฉันหรอ สวยอยู่แล้วไม่ต้องชม"
"ใครชมเธอ ขนาดหมามันยังไม่มองเลยนะ"
"หนอย นายอยากตายไหม แล้วอย่างนายล่ะขนาดหมีที่เป็นสายพันธ์เดี๋ยวกับ
นายยังไม่มองเลย"
"เธอ เดี๋ยวเหอะ"
"ทำไมมาสิ ฉันไม่กลัวนายหรอก"
"ฉันก็ไม่กลัวเธอแต่ฝากไว้ก่อนเหอะ แล้วค่อยมาคิดบัญชีอีก
วันนี้ไม่มีอารมณ์เท่าไร"
"มาเลย รีบๆแล้วกันนะ"
แล้วยุนโฮเดินออกไปด้วยความแค้นต่อฮยอน นยอเป็นอย่างมาก ผู้หญิงอะไรสวย
ก็สวย แต่ปากร้ายชะมัด แล้วก็รีบไปลากเพื่อนปาร์คไปกับเขาด้วย ที่ยืนอ้าปาก
ค้างอยู่ จะไม่ให้ค้างได้ไง ให้ยุนโฮไปถามชื่อแต่กลับกันสองคนนี้ดันทะเลาะ
กันเหมือนไปรู้จักกันแต่ชาติปางก่อน เขาต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้ว่าไปรู้จักกัน
ตอนไหน
5. ตอนจบล่ะคะ(ถ้าแบบบรรยายจะดีมาก):
ณ โรงพยาบาท ฮยอน นยอ เข้าใจผิดคิดว่ายุนโฮตายแล้ว
มันเป็นแผนการของยุนโฮ เพราะเขาอยากรู้คำตอบของเธอว่ามันตรงกับเขารึป่าว
ยุนนายอย่าเป็นอะไรนะ นายสัญญาว่าจะอยู่กับฉันไง
แล้วไม่นายทำอย่างนี้ นายไม่อยากฟังคำตอบฉันหรอ
ฉันรักนายนะ ฉันจะแต่งงานกับนายนะ
ยุนโฮเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับยิ้มออกมา แล้วเผลอพูดออกไปว่า
"จะ...จริง หรอ เธอจะแต่งงานกับฉันแล้วหรอ"
เสียงดังสร้างความตกใจให้แก่ ฮยอน นยอเป็นอย่างมาก
"เอ๋ เสียงใคร ใช่ฉันจะแต่งงานกับนายยุนโฮ"
เธอเผลอพูดมันออกไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาดูแล้วพบว่า
"ไอ้คุณยุนโฮ นายยังไม่ตายใช่ไหม แล้วมาหลอกฉันทำไมห๊ะ"
"อะไรล่ะจ๊ะเมียจ้า สามีตื่นขึ้นมาก็ได้ยินคนบางคน เอาแต่พูดว่าฉันจะแต่งงาน
กับนายนะยุนโฮ สามีก็อุตส่าห์ตื่นขึ้นมา เพราะจะได้ยินคำตอบรับชัดๆๆ
แต่กลับโดนด่าซะงั้น หมีขาวอย่างเขาเซ็งครับท่าน"
"อะไรล่ะ ก็ไหนคนอื่นบอกว่านายตายแล้วไง"
"ฉันเนี่ยนะตาย ยังหรอกไอ้เพื่อนไก่ปาร์ค มันช่วยฉันทันต่างหากล่ะ"
แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ ฉันก็รับรู้ได้ว่า ฉันทำให้คนที่เกลียดการแต่งงานอย่าง
เธอ ยอมแต่งงานกับฉันแล้ว
อ่ะ...เอ่อ บ้าหรอ คำพูดของยุนโฮสร้างความเขินอายแก่ฮยอน นยอเป็นอย่างมาก
"อ่า ฉันไม่ได้บ้านะ ถึงบ้าก็บ้ารักเธอไง"
"แหวะ จะอ้วกไปเลี่ยนไกลๆไป"
"เลี่ยนแล้วชอบรึป่าวจ๊ะ เมียจ๋า"
ยุนโฮพูดเสร็จเขาก็ดึงฮยอน นยอให้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ซึ่งเธอก็ยอมแต่โดย
ดีเพราะยุนโฮเป็นคนที่ทำให้ความคิดเรื่องการแต่งงานของเธอเปลี่ยนไป
และทำให้หัวใจดวงน้อยดวงนี้เต้นแรงตลอดเวลา ที่ได้เห็นหน้าอีตาบ้าคนนี้
"แต่งงานกับฉันนะ ฮยอน นยอ ฉันรักเธอ"
"อืม ฉันจะแต่งงานนะ จุง ยุนโฮ ฉันก็รักนาย"
พูดเสร็จทั้งสองก็กอดกันด้วยความรัก ทั้งสองคนสัญญาซึ่งกันและกัน
จะไม่มีอะไรมาทำให้เขาสองคนเลยรักกันไม่ เขาสองคนจะอยู่รักกันตลอดไป
แม้ความตายก็ไม่อาจพรากไปได้
6.เพลงประจำคู่ของคุณ: Love...is
7.ถ้าติดต้องเข้ามาเม้นบ่อยๆนะจ้า: จ้า จะมาเม้นบ่อยๆนะ
*********************************************************************
ความคิดเห็น