รักกันอยู่หรือเปล่า

ลำดับตอนที่ #1 : สิ่งที่อยากพบ

ร.ร. ร.ร. ร.ร. หึ!มันก็สถานที่ที่หนึ่งเท่านั้นแหละ แค่ให้ผู้ใหญ่มาเป็นอาจารย์ และให้เด็กๆมาเป็นนักเรียน แล้วมานั่งรวมกันฟังความรู้จากคนที่ใครๆเรียกว่าอาจารย์ จริงๆแล้วทุกคนสามารถหาความรู้ได้ด้วยตัวเองเพียงแค่ขี้เกียจกันเท่านั้นเอง และฉันก็เป็นอีกคนที่โดนบังคับให้มา ร.ร. ฉันอยากจะบอกว่า ฉันเกลียด ร.ร.
      “อุ้ย ต๊าย ตายมา ร.ร. ได้แล้วหรอย่ะคุณหนูมิกะอ่ะมีจดหมายรักตั้ง10...อุ๊บ!”
        “อย่า เสียงดังสิอายเค้าหมด”และนี้ก็เป็นอีกอย่างที่ฉันเกลียด ร.ร. เพราะต้องมาเก็บจดหมายทั้งหมดไปทิ้ง

       “อรุณสวัสดิ์ มิกะที่รักวันนี้มา ร.ร. ได้เพราะคิดถึงโทมะคนนี้ใช่ม่ะ”
       “นี่ อย่ามากอดฉันนะอึดอัด รู้อย่างนี้โดดดีกว่า” วันนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้รู้สึกว่าอยากมา อยากพบเจอ แต่...อยากเจออะไรมันบอกไม่ได้ เฮ้อ!คิดแล้วปวดหัว
       “ดูสิ ดูสิมิกะมา ร.ร. ด้วยล่ะ”
       “โอ้ มาจริงๆด้วย”
       “นี่ พวกเธอฉันจะมา ร.ร. หรือไม่มามันเกี่ยวอะไรกับพวกเธอด้วย”
       “ม่ะ ไม่เกี่ยวจร้า” เฮ้อ!เบื่อจังพวกชอบนินทาคนอื่น
      “เอา ล่ะ นักเรียนวันนี้ครูจะแนะนำนักเรียนใหม่ให้รู้จักนะ”นักเรียนใหม่หรอ
      “สวัสดีคับ  ยามาชิตะ  เคียวคับ ฝากตัวและฝากหัวใจด้วยนะคับ” เหอๆนามสกุลเหมือนโทยะเลย
      “กรี๊ดๆๆๆ ค่ะฝากทั้งเลยด้วยค่ะ” พวกสาวๆนี่เห็นคนหล่อไม่ได้เลย โอ้ยรู้สึกปวดหัวจัง
      ‘คุณหนูมิยาโนะใช่ ไหมครับ’
      ‘ค่ะ...ใช่ค่ะว่าแต่ท่านคือ...’
      ‘เคียวท่าโร่ครับ ท่านพ่อของคุณหนู คุณท่านนะครับให้ผมมาปกป้องและคอยดูและคุณหนูนะครับ’
    อ่ะ  อ่า อะไรน่ะจู่ๆก็มีภาพออกมาโอ้ย!ปวดหัว
   ตุบ “อ่ะ ท่านเคียวทาโร่”0_o---อึ้ง----o_0
    “เอ่อ! ขอโทษค่ะ” โธ่!ไอ้ปากบ้า
    “เอาล่ะ ให้ยามาชิตะไปนั่งข้างๆยามาชิตะ โทยะนะ หมดชั่วโมงครูแล้วขอตัวก่อน”
    “นี่เคียวนายมาที่นี่ทำไม”
    “ก็พ่อฉันจะกลับมาทำงานที่นี่น่ะสิ”
    “เคียว”
    “ห๊า”
    “ท่านเคียวทาโร่  ท่านมาพบข้าตามสัญญาแล้วหรอ”
    “นี่มิกะเป็นอะไรไปนะ”
    “ขอโทษนะเธอเป็นใครน่ะ”
    “ท่านเคียวทาโร่ ท่านจำข้าไม่จริงๆหรอ”
    “ขอโทษจิงๆนะผมไม่รู้จิงๆ”
    “ทำไม  ฮือๆๆๆ ทำไมมีแต่มิยาโนะที่จำท่านได้ไหนท่านเคยบอกว่าจะไม่ลืมข้าไง”อ่ะ! เหมือนเราพูดอะไรออกไปเลยแต่คืออะไร อ่ะ! รู้สึกเวียนหัวจะเป็นลมแล้ว เหมือนเราลอยได้เลยเสียงของใครน่ะแค่ฟังก็รู้สึกอบอุ่นจัง
    “ฉัน...ฉันเป็นอะไรไปน่ะไอจัง”
    “เธอเป็นลมน่ะ นี่ถ้าไม่ได้เคียวคุงอุ้มเธอมาล่ะก็ฉันคงอุ้มเธอมาล่ะก็ปานนี้เธอโดนคนอื่นอุ้มไปทำอะไรต่อมิอะไรแล้ว
    “เคียวคุงหรอ”ฉันพูดอย่างแผ่วเบา
    “เอ่อ! จะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ตั้งแต่ครูแนะนำเคียวคุงให้ทุกคนรู้จักทำไมเธอพูดอะไรแปลกๆ”
    “พูดอะไรหรอ”
    “อ่ะ! ฉันไปเข้าเรียนก่อนนะเธอก็นอนพักให้สบายล่ะ”
    “จร้าๆ” เอ๊ะ! เราพูดอะไรนะนึกไม่ออกยิ่งนึกยิ่งปวดหัว
    “เมี้ยว”แมวo_0
    “เปิดสิ เมี้ยว”แมวพูดได้
    “มองอยู่ได้บอกให้เปิดไง เมี้ยว”
    “จ๊ะๆ”แกร๊ก
    “ว่าแต่ทำไม...”
    “ฉันจะไม่ตอบคำถามเธอนะ เมี้ยว”
    “ทำไมล่ะ”
    “จนกว่าเธอ เมี้ยว”
    “จนกว่าอะไรหรอ  จนกว่าฉันจะร้องเมี้ยวหรอ”
    “ไม่ใช่ เมี้ยว”
    “ไม่ได้ให้ร้องเมี้ยวหรอ”
    “ใช่แล้ว เมี้ยว”
    “หรือจะให้ฉันร้อง โฮ่ง”
    “จะบ้าหรอ เมี้ยว ฉันไม่ได้ให้เธอร้องว่าอะไรทั้งนั้นแหละ เมี้ยว”
    “แล้วเธอต้องการอะไรล่ะ”
    “หึ! บอกแล้วห้ามตกใจนะ เมี้ยว”
   “ห๊า ไอ้นั้นนะหรอ”
   “ยังไม่ได้บอกเลย เมี้ยว”
   “ล่อเล่งน่า บอกมาสิ”
   “คือว่าเธอต้องเอาข้าวมาให้ฉันกินซะฉันถึงจะตอบคำถามเธอ เมี้ยว”
   “แค่ข้าวหรอ”
เอาล่ะเจ้าค่ะ  ถ้าชอบหรือไม่ชอบก็ขอให้อ่านตอนต่อไปด้วยนะเจ้าค่ะ บัยบายค่ะ