ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เบอร์โทร!!
\" ปล่อยชั้นได้แล้วยัยปราง เจ็บมือจะตายแล้วเนี่ย \" อัมโวยวายขึ้นมาเมื่อออกมาข้างนอก
\" โมโหหิวรึไง \" อัมถามติดตลก
\" ไม่ตลกนะอัม ทำไมเธอถึงดีกับหมอนั่น \" ปรางถามเสียงเข้ม
\" นี่ปราง พี่วินเค้าเป็นคนดีนะ เราเข้าใจกันแล้วด้วย \"
\" พี่หรอ นี่เธอโดนมันทำยาเสน่ห์รึป่าว \"
\" บ้าสิ เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันแล้วโอเค \" อัมมองหน้าเพื่อน ปรางยอมหยุดพูดเพราะรู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น อัมทำอะไรมีเหตุผลเสมอ
เรื่องนี้ก็น่าจะเหมือนกัน
\" แล้วนายนั่นให้อะไรเธอมา \" ปรางถาม
\" ที่คั่นหนังสืออ่ะแหละ \" นั่นสิ พี่วินให้อะไรมานะ ??? อัมยังไม่ได้เปิดดู เพราะเธออยากดูเป็นการส่วนตัวมากกว่า
\" เธอสองคนถ้าตกลงกันได้แล้วบอกด้วยนะ หิวมากเลยรู้ป่ะ \" ริสาท้วงขึ้น
\" โอเคๆ ไปกินกันเดี๋ยวนี้แหละ คนสวยก็ตะกละเป็นนะ ชั้นเพิ่งรู้ \" ปรางหัวเราะ เธอไม่อยากเก็บเรื่องอัมไปคิดมาก
\" กินแล้วกลับบ้านนะ \" อัมพูดขึ้น เธออยากกลับบ้านไปอ่านหนังสือมากกว่า
\" เป็นอะไรไปรึป่าวอัม \" กานถามด้วยความเป็นห่วง
\" ป่าวหรอก แค่อยากกลับไปอ่านหนังสือ \"
\" ธรรมะตามเดิมล่ะสิ ตามใจเธอล่ะกัน \" เพชรหัวเราะในความธรรมะธรรมโมของเพื่อน
\" พวกเธออยู่ต่อก็ได้นะ เดี๋ยวก็หมดสนุกกันพอดี \"
\" แน่นอนจ้า!! \" เพื่อนทั้ง 4 ประสานเสียงพร้อมกัน อัมหัวเราะในท่าทางของเพื่อน เธอรู้อยู่แล้วว่าเพื่อเธอต้องเที่ยวให้เต็มที่เท่านั้น
ก่อนจะกลับบ้าน
สาวๆ ตกลงเลือกร้านอาหารที่จะกินกันได้ เพชรที่งอแงถ้าไม่ได้กิน MK เป็นผู้ชนะ เธอมักจะอ้อนเพื่อนๆ จนใจอ่อนเสมอ จนในที่สุดสาวๆ
จึงต้องตามใจเธอด้วยการกิน MK พวกเธอใช้เวลากินกันไม่นานเท่าไหร่ เมื่อกินเสร็จอัมจึงขอตัวกลับบ้าน
\" ชั้นกลับแล้วนะ เจอกันวันจันทร์ \"
\" ให้ชั้นไปส่งมั๊ยอัม \" ปรางถามอัมอีกครั้ง
\" ไม่เป็นไรหรอกจ้า ชั้นกลับเองได้ \"
\" งั้นเจอกันวันจันทร์นะอัม ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพวกเราหน่อยก็ดี \" เพชรพูด เธอมักจะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนๆ เสมอ
\" รู้แล้วจ้าแม่ตัวเล็ก ไปล่ะนะ บ๊ายบาย \" อัมโบกมือลาเพื่อนๆ และเธอก็ออกมายืนรอรถแท๊กซี่
บ้านชายวิน
\" บ่าย 3 ครึ่งแล้วนะ ยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ \" วินยืนที่ริมหน้าต่างและพูดกับตัวเองคนเดียว
\" ......................................... \"
\" ทำไมชั้นไม่ขอเบอร์อัมมาก่อนนะ \" วินยังคงพูดกับตัวเองคนเดียว (บ้าไปแล้วพระเอกของเรา)
\" ......................................... \"
\" เว้ย!! \" วินตะโกนสุดเสียงทำให้พี่สาวคนเดียวของเขาต้องขึ้นมาดู
\" เป็นอะไรนายวิน \"
\" หือ ................. ผมเสียงดังขนาดนั้นเลยหรอ \" วินหันไปถาม พี่วัล พี่สาวสุดที่รัก
\" ใช่สิ พี่นึกว่าเธอเป็นอะไรสะอีก ไม่สบายรึป่าว \" พี่วัลเดินเข้ามาจังหน้าผากน้องชายตัวเอง
\" ตัวก็ไม่ร้อนนิ แล้วทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย \"
\" เฮ้อ! .................. แม่อยู่รึป่าวพี่วัล \" วินถาม ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
\" ไม่อยู่ .......................... เธอก็รู้นิว่าแม่งานยุ่งแค่ไหน \" พี่วัลรีบเสริมคำพูดเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชาย
\" ยุ่งมากสินะ \" วินพูดเบาๆ แต่พี่วัลได้ยิน
\" นายวิน!! \"
\" ครับๆ ผมไม่คิดมากแล้วครับ \"
\" เครียดอะไรรึป่าวเรา บอกพี่ได้นะ \" พี่วัลเดินมานั่งใกล้วิน
\" พี่วัล เคยขอเบอร์ใครบ้างมั๊ย \"
\" เอ๋ ............ ไม่เคยนะ นอกจากจะมีธุระจริงๆ เท่านั้น \" จริงสินะ พี่วัลออกจะสวยขนาดนี้ ไม่ต้องขอเบอร์หนุ่มๆ ก็เต็มใจให้อยู่แล้ว
\" แล้วถ้าพี่วัลได้รับเบอร์โทรจากผู้ชายคนนึง ซึ่งชายคนนั้นอาจจะเป็นศัตรูกับพี่วัลมาก่อน พี่วัลจะโทรหาเค้ามั๊ย \"
\" อื่ม ............... ถ้าเป็นคนที่พี่ชอบ ก็อาจจะโทรล่ะมั้ง ว่าแต่เธอถามพี่ทำไมเนี่ย ไปให้เบอร์ใครไว้ล่ะ \" พี่วัลถามเหมือนรู้ทัน
\" ก็ป่าวหน่า ถามไปเรื่อยเปื่อยแระ \"
\" งั้นถ้าเธอไม่เป็นอะไรพี่ขอตัวแล้วกัน \" พี่วัลลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง \' ใครกันนะที่ทำให้นายวินเปลี่ยนไปได้ \' วัลคิดอย่าสงสัย
บ้านหญิงอัม
\" กลับมาแล้วหรอคะคุณหนู \" แม่บ้านวัยกลางคนถามอัม
\" ค่ะป้า คุณแม่โทรมาบ้างรึป่าวคะ \" อัมถามอย่างมีความหวัง
\" คุณผู้หญิงไม่ได้โทรมาเลยค่ะ ............... ท่านอาจจะไม่ว่างนะคะคุณหนู \" แม่บ้านพยายามหาคำพูดมาปลอบใจอัม
\" ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า หนูขอตัวเข้าห้องก่อนนะคะ \" อัมเดินขึ้นห้องด้วยใจหดหู่ เธอไม่ได้คุยกับพ่อกับแม่มากี่เดือนแล้วนะ
เธอนั่งลงบนเตียงและหยิบหนังสือออกมากจากถุง อัมหยิบสิ่งที่วินให้มาด้วย มันคือที่คั่นหนังสือจริงๆ แต่ที่พิเศษคือมันมีเบอร์โทรของวิน
อยู่ด้วย \' เบอร์พี่นะอัม มีอะไรก็โทรมาได้ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพี่หน่อยก็ดีนะ \' อัมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ใจนึงก็ไม่กล้าโทร อีกใจนึงก็อยาก \' ถ้าเราโทรไป เค้าจะคิดยังไงนะ \' อัมคิดแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ \' แต่ถ้าเราไม่โทรไป
เค้าจะเป็นห่วงนะ \' อัมคิดอีกครั้งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอคิดแบบนนี้อยู่นาน ในที่สุดอัมก็ตัดสินใจโทร
\" ฮัลโหล \" วินรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
\" เอ่อ ................ \" อัมพูดไม่ออก
\" น้องอัมหรอ อัมรึป่าว \" วินถามเสียงร้อนรน
\" ค่ะ ............ อัมเอง \"
\" เฮ้อ! โทรมาสะทีนะ เพิ่งกลับหรอ พี่รอตั้งนาน \"
\" เอ่อ ....... ค่ะ เพิ่งกลับ \"
\" พี่ก็นึกว่าอัมเป็นอะไรไปสะแล้ว เป็นห่วงแทบแย่ \" วินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน (อ๊าย! หน้าจะไหม้แล้วช้าน >.<)
\" ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่วินเป็นห่วง \"
\" ไม่เป็นไรหรอก กลับบ้านปลอดภัยก็ดีแล้ว \" วินพูดด้วยความโล่งอก \' นี่ชั้นห่วงอัมทำไมนะ บ้าหน่า \' วินคิด
\" เอ่อ .................. พี่วินทำอะไรอยู่หรอคะ \" อัมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดง
\" ป่าวคับ ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน \"
\" คิดไงให้เบอร์อัมคะเนี่ย \"
\" ก็เผื่อมีเรื่องอะไรไง หรืออัมรังเกียจ \" วินพูดเสียงเหมือนน้อยอกน้อยใจ
\" ป่าวค่ะ อัมไม่ได้รังเกียจ แต่อัมไม่กล้าโทร อัมเกรงใจ \" อัมพูดเขิลๆ ก็เธอเป็นผู้หญิงนินะ
\" ถ้าอัมไม่กล้าโทร งั้นพี่โทรหาอัมเองก็ได้ \"
\" เปลืองเปล่าๆ \"
\" ไม่มีคำว่าเปลืองในหัวชายวิน 5555555555 \"
\" เจ้าค่ะ เอ่อ ................ แค่นี้ก่อนได้มั๊ยคะ \"
\" อัมมีธุระหรอครับ \"
\" ป่าวหรอกค่ะ แต่อัมเกรงใจพี่วิน ไว้อัมโทรไปตอนกลางวันดีกว่า \" อัมมองนาฬิกา นี่มันหกโมงครึ่งแล้วหรอ
\" ก็ได้ครับ พี่โทรไปหาอัมเองแล้วกันนะ \"
\" ค่ะ บ๊ายบาย \" อัมวางโทรศัพท์และนอนลงบนเตียงอย่างสบายใจ เธอรู้สึกว่าความเกลียดที่เธอเคยมีนั้นได้ละลายหายไปหมดแล้ว
อัมยิ้มและลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ทางด้านชายวิน
วินนอนยิ้มให้เพดาน (มันมีอะไรนักหนานะเพดานบ้านนายนี่) เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก วินนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
(ความขรึมละลายเพราะสาวแท้ๆ นายวินเอ๋ย - -\") เขาตัดสินใจลุกขึ้นและลงไปข้างล่างเพื่อหาน้าชัย คนขับรถ
\" พี่วัล น้าชัยไม่อยู่หรอ \" วินถามพี่สาวที่กำลังอ่านหนังสือเมื่อมองหาน้าชัยไม่เจอ
\" ไม่อยู่จ๊ะ พี่ให้น้าชัยไปซื้อของกับน้าพรน่ะ เธอมีอะไรรึป่าว \"
\" งั้นผมขอยืมรถพี่หน่อยสิ พี่วัล \"
\" แล้วรถเธอล่ะวิน \" พี่วัลถามและมองวินด้วยความสงสัย
\" น้ำมันหมด \" วินโกหก เขาไม่อยากเอารถตัวเองไปด้วยเหตุผลบางอย่าง
\" เธอจะไปไหนหรอ \" พี่วัลมองวินอย่างวิเคราะห์ สายตาชื่นชมน้องชายตัวเอง
\" ไปบ้านเพื่อน \" วินตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
\" อ่ะอื่อ ................... เอาไปสิ ขับรถดีๆ นะ \" วัลพูดและยื่นกุญแจรถให้วิน
\" ครับ ขอบคุณครับ แล้วผมจะรีบกลับ \" วินพูดและเดินออกจากบ้าน เขาขับรถ BMW สีดำคันงามของพี่สาว
\" เธอจะทำอะไรอยู่นะ \" วินพูดกับตัวเอง เขาจะไปบ้านอัมนั่นเอง แต่วินอยากไปแบบแอบๆ มากกว่า เขาจึงไม่ขับรถตัวเอง วินขับรถมา
ตามเส้นทางที่เขาจดจำ วินขับรถมาไม่นานก็เจอบ้านหลังใหญ่ในซอยแห่งหนึ่ง วินจอดรถใต้ต้นไม้และลงไปยืนมอง
\" ได้แค่เห็นหลังคาบ้านก็ดีวะ \" เขาจำคำพูดนี้มาจากละครโทรทัศน์ (คนรวยมานั่งมองหลังคาบ้านสาวก็เท่ห์ไปอีกแบบ) วินยืนมองตัวบ้าน
อัมนานเท่าไหร่ไม่รู้ อยู่ๆ ก็มีแม่บ้านเปิดประตูออกมา เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่ แม่บ้านสำรวจวินตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ
\" มาหาใครคะคุณผู้ชาย \"
\" เอ่อ ....................... \" วินตกใจที่แม่บ้านถามเขา
\" คุณอัมอยู่บ้านรึป่าวครับ \" วินถามด้วยความนอบน้อม ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแม่บ้านก็ตาม
\" คุณหนูอยู่ค่ะ เชิญเข้ามาก่อนสิคะ ดิฉันจะตามคุณหนูมาให้ \" วินเดินตามแม่บ้าน ภายในบ้านของอัมใหญ่โตและน่าอยู่มาก แต่ดูเงียบ
เหงา นี่อัมอยู่บ้านคนเดียวจริงๆ หรอ แม่บ้านบอกให้วินนั่งรอที่ห้องรับแขก วินเดินไปหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาดูรูปอัมตอนเด็กและ
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อัมน่ารักเหมือนตอนนี้ไม่มีเปลี่ยนเลยนะ
\" อ่ะแฮ่ม \" เสียงผู้หญิงดังขึ้น ทำให้วินสะดุ้ง
\" อัม มาเงียบๆ เล่นเอาพี่ตกใจหมด \"
\" แหะๆ มาพี่มายืนยิ้มกับรูปอัมทำไมล่ะคะ \" อัมพยักหน้าให้วินเชิงชวนให้นั่ง
\" ก็กำลังชมอยู่เลยว่าอัมน่ารักไม่เปลี่ยน \"
\" ขอบคุณค่ะ ว่าแต่มาบ้านอัมมีอะไรหรอ \" อัมถามและขมวดคิ้วนิดๆ
\" อ๋อ ................ พี่มีธุระแถวนี้ ก็เลยขับผ่านมาน่ะ \" วินหาข้อแก้ตัว
\" หรอคะ ทำธุระใต้ต้นไม้หน้าบ้านอัมรึป่าว หรือพี่วินมาขูดหาหวยคะ \" อัมมองวินยิ้มๆ วินได้แต่ทำหน้าเอ๋อ นี่แม่บ้านคงจะเล่าให้อัมฟัง
แล้วสินะ
\" อ่ะเอ่อ ............. ก็ ................ โอเค พี่มาหาเธอน่ะแหละ แต่ไม่กล้าเข้าบ้านก็เลยได้แต่มองหลังคา .......... พอจะกลับก็เจอแม่บ้าน
เข้าเค้าก็เลยชวนเข้าบ้าน (ก็เลยได้ทีไง ...... อันนี้วินคิดในใจ) \" วินอธิบายให้อัมฟัง เขาอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
\" อื่ม .............. แล้วนี่ทานอะไรมารึยังคะ \"
\" ยัง แต่พี่กะว่าจะกลับไปกินที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ งั้นพี่กลับเลยแล้วกันนะ \" วินทำท่าจะเดินออกไป แต่อัมก็เรียกขึ้น
\" ถ้าไม่รังเกียจฝีมือทอดไข่เจียวของอัม ก็ลองอยู่ชิมสักมื้อได้นะคะ \" อัมพูดยิ้มๆ วินมองหน้าเธอด้วยความดีใจ
\" เอางั้นหรอ ................ โอเคจ๊ะ \" วินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเดินตามอัมออกจากห้องรับแขก อัมบอกให้วินรอที่โต๊ะอาหาร เธอสั่งให้แม่
บ้านทุกคนออกจากห้องครัวเพราะเธอจะแสดงฝีมือเอง อัมเข้าครัวทำอาหารไม่นาน ไข่เจียวหน้าตาน่ารับทานก็ออกมาปรากฏโฉมให้เห็น
\" ลองชิมดูนะคะ อัมชนะเลิศทำไข่เจียวระดับหมู่บ้านเชียวนะ \"
\" จริงหรอ พี่โชคดีจังได้กินไข่เจียวระดับรางวัลชนะเลิศหมู่บ้านเนี่ย \" วินพูดและหัวเราะ เขามองหน้าอัมที่มีเหงื่อเต็มไปหมด
\" อัมมานี่สิ \"
\" มีอะไรหรอ \" อัมถามและเดินเข้ามาใกล้วิน วินหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับหน้าให้อัม เธอยิ้มด้วยความอายแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธ
\" ลงมือทานได้แล้วค่ะ \"
\" ทานแล้วนะคร้าบ \" วินพูดและลงมือตักไข่เจียวใส่ปาก เขาไม่เคยกินไข่เจียวที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย (นั่นคือความคิดวิน) วินทานข้าว
กับไข่เจียวฝีมืออัมโดนไม่พูดไม่จา เมื่อวินกินหมด (ขอบอกว่าหมดเกลี้ยง) อัมจึงชวนวินไปเดินเล่นในสวน
\" อร่อยมั๊ยคะ \"
\" อร่อยมากเลยอัม ไข่เจียวจานนี้อร่ยที่สุดในโลก อิ่มจัง \"
\" 5555555 พี่วินล่ะก็ เว่อร์ไปแล้วมั้ง \" อัมหัวเราะในท่าทางของวิน
\" อิ่มแล้วพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า นี่มันก็ดึกมาแล้วด้วย \" วินดูนาฬิกา 4 ทุ่ม 20 นาที ดึกแล้วจริงๆ
\" ค่ะ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ \" อัมมาส่งวินที่รถ
\" ขอบใจมากนะจ๊ะ แล้ววันหลังพี่จะมากินอีกบ่อยๆ \"
\" ยินดีต้อนรับค่ะ \" อัมยิ้มและโบกมือบ๊ายบาย วินขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุข สุขที่วินไม่เคยมีมาก่อน อัมก็เช่นกัน เธอเดินยิ้มเข้าบ้าน
หน้าบาน.
\" โมโหหิวรึไง \" อัมถามติดตลก
\" ไม่ตลกนะอัม ทำไมเธอถึงดีกับหมอนั่น \" ปรางถามเสียงเข้ม
\" นี่ปราง พี่วินเค้าเป็นคนดีนะ เราเข้าใจกันแล้วด้วย \"
\" พี่หรอ นี่เธอโดนมันทำยาเสน่ห์รึป่าว \"
\" บ้าสิ เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันแล้วโอเค \" อัมมองหน้าเพื่อน ปรางยอมหยุดพูดเพราะรู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น อัมทำอะไรมีเหตุผลเสมอ
เรื่องนี้ก็น่าจะเหมือนกัน
\" แล้วนายนั่นให้อะไรเธอมา \" ปรางถาม
\" ที่คั่นหนังสืออ่ะแหละ \" นั่นสิ พี่วินให้อะไรมานะ ??? อัมยังไม่ได้เปิดดู เพราะเธออยากดูเป็นการส่วนตัวมากกว่า
\" เธอสองคนถ้าตกลงกันได้แล้วบอกด้วยนะ หิวมากเลยรู้ป่ะ \" ริสาท้วงขึ้น
\" โอเคๆ ไปกินกันเดี๋ยวนี้แหละ คนสวยก็ตะกละเป็นนะ ชั้นเพิ่งรู้ \" ปรางหัวเราะ เธอไม่อยากเก็บเรื่องอัมไปคิดมาก
\" กินแล้วกลับบ้านนะ \" อัมพูดขึ้น เธออยากกลับบ้านไปอ่านหนังสือมากกว่า
\" เป็นอะไรไปรึป่าวอัม \" กานถามด้วยความเป็นห่วง
\" ป่าวหรอก แค่อยากกลับไปอ่านหนังสือ \"
\" ธรรมะตามเดิมล่ะสิ ตามใจเธอล่ะกัน \" เพชรหัวเราะในความธรรมะธรรมโมของเพื่อน
\" พวกเธออยู่ต่อก็ได้นะ เดี๋ยวก็หมดสนุกกันพอดี \"
\" แน่นอนจ้า!! \" เพื่อนทั้ง 4 ประสานเสียงพร้อมกัน อัมหัวเราะในท่าทางของเพื่อน เธอรู้อยู่แล้วว่าเพื่อเธอต้องเที่ยวให้เต็มที่เท่านั้น
ก่อนจะกลับบ้าน
สาวๆ ตกลงเลือกร้านอาหารที่จะกินกันได้ เพชรที่งอแงถ้าไม่ได้กิน MK เป็นผู้ชนะ เธอมักจะอ้อนเพื่อนๆ จนใจอ่อนเสมอ จนในที่สุดสาวๆ
จึงต้องตามใจเธอด้วยการกิน MK พวกเธอใช้เวลากินกันไม่นานเท่าไหร่ เมื่อกินเสร็จอัมจึงขอตัวกลับบ้าน
\" ชั้นกลับแล้วนะ เจอกันวันจันทร์ \"
\" ให้ชั้นไปส่งมั๊ยอัม \" ปรางถามอัมอีกครั้ง
\" ไม่เป็นไรหรอกจ้า ชั้นกลับเองได้ \"
\" งั้นเจอกันวันจันทร์นะอัม ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพวกเราหน่อยก็ดี \" เพชรพูด เธอมักจะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนๆ เสมอ
\" รู้แล้วจ้าแม่ตัวเล็ก ไปล่ะนะ บ๊ายบาย \" อัมโบกมือลาเพื่อนๆ และเธอก็ออกมายืนรอรถแท๊กซี่
บ้านชายวิน
\" บ่าย 3 ครึ่งแล้วนะ ยังไม่ถึงบ้านอีกหรอ \" วินยืนที่ริมหน้าต่างและพูดกับตัวเองคนเดียว
\" ......................................... \"
\" ทำไมชั้นไม่ขอเบอร์อัมมาก่อนนะ \" วินยังคงพูดกับตัวเองคนเดียว (บ้าไปแล้วพระเอกของเรา)
\" ......................................... \"
\" เว้ย!! \" วินตะโกนสุดเสียงทำให้พี่สาวคนเดียวของเขาต้องขึ้นมาดู
\" เป็นอะไรนายวิน \"
\" หือ ................. ผมเสียงดังขนาดนั้นเลยหรอ \" วินหันไปถาม พี่วัล พี่สาวสุดที่รัก
\" ใช่สิ พี่นึกว่าเธอเป็นอะไรสะอีก ไม่สบายรึป่าว \" พี่วัลเดินเข้ามาจังหน้าผากน้องชายตัวเอง
\" ตัวก็ไม่ร้อนนิ แล้วทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย \"
\" เฮ้อ! .................. แม่อยู่รึป่าวพี่วัล \" วินถาม ทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว
\" ไม่อยู่ .......................... เธอก็รู้นิว่าแม่งานยุ่งแค่ไหน \" พี่วัลรีบเสริมคำพูดเมื่อเห็นสีหน้าของน้องชาย
\" ยุ่งมากสินะ \" วินพูดเบาๆ แต่พี่วัลได้ยิน
\" นายวิน!! \"
\" ครับๆ ผมไม่คิดมากแล้วครับ \"
\" เครียดอะไรรึป่าวเรา บอกพี่ได้นะ \" พี่วัลเดินมานั่งใกล้วิน
\" พี่วัล เคยขอเบอร์ใครบ้างมั๊ย \"
\" เอ๋ ............ ไม่เคยนะ นอกจากจะมีธุระจริงๆ เท่านั้น \" จริงสินะ พี่วัลออกจะสวยขนาดนี้ ไม่ต้องขอเบอร์หนุ่มๆ ก็เต็มใจให้อยู่แล้ว
\" แล้วถ้าพี่วัลได้รับเบอร์โทรจากผู้ชายคนนึง ซึ่งชายคนนั้นอาจจะเป็นศัตรูกับพี่วัลมาก่อน พี่วัลจะโทรหาเค้ามั๊ย \"
\" อื่ม ............... ถ้าเป็นคนที่พี่ชอบ ก็อาจจะโทรล่ะมั้ง ว่าแต่เธอถามพี่ทำไมเนี่ย ไปให้เบอร์ใครไว้ล่ะ \" พี่วัลถามเหมือนรู้ทัน
\" ก็ป่าวหน่า ถามไปเรื่อยเปื่อยแระ \"
\" งั้นถ้าเธอไม่เป็นอะไรพี่ขอตัวแล้วกัน \" พี่วัลลุกขึ้นและเดินออกไปจากห้อง \' ใครกันนะที่ทำให้นายวินเปลี่ยนไปได้ \' วัลคิดอย่าสงสัย
บ้านหญิงอัม
\" กลับมาแล้วหรอคะคุณหนู \" แม่บ้านวัยกลางคนถามอัม
\" ค่ะป้า คุณแม่โทรมาบ้างรึป่าวคะ \" อัมถามอย่างมีความหวัง
\" คุณผู้หญิงไม่ได้โทรมาเลยค่ะ ............... ท่านอาจจะไม่ว่างนะคะคุณหนู \" แม่บ้านพยายามหาคำพูดมาปลอบใจอัม
\" ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า หนูขอตัวเข้าห้องก่อนนะคะ \" อัมเดินขึ้นห้องด้วยใจหดหู่ เธอไม่ได้คุยกับพ่อกับแม่มากี่เดือนแล้วนะ
เธอนั่งลงบนเตียงและหยิบหนังสือออกมากจากถุง อัมหยิบสิ่งที่วินให้มาด้วย มันคือที่คั่นหนังสือจริงๆ แต่ที่พิเศษคือมันมีเบอร์โทรของวิน
อยู่ด้วย \' เบอร์พี่นะอัม มีอะไรก็โทรมาได้ ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกพี่หน่อยก็ดีนะ \' อัมนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ใจนึงก็ไม่กล้าโทร อีกใจนึงก็อยาก \' ถ้าเราโทรไป เค้าจะคิดยังไงนะ \' อัมคิดแล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ \' แต่ถ้าเราไม่โทรไป
เค้าจะเป็นห่วงนะ \' อัมคิดอีกครั้งและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอคิดแบบนนี้อยู่นาน ในที่สุดอัมก็ตัดสินใจโทร
\" ฮัลโหล \" วินรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
\" เอ่อ ................ \" อัมพูดไม่ออก
\" น้องอัมหรอ อัมรึป่าว \" วินถามเสียงร้อนรน
\" ค่ะ ............ อัมเอง \"
\" เฮ้อ! โทรมาสะทีนะ เพิ่งกลับหรอ พี่รอตั้งนาน \"
\" เอ่อ ....... ค่ะ เพิ่งกลับ \"
\" พี่ก็นึกว่าอัมเป็นอะไรไปสะแล้ว เป็นห่วงแทบแย่ \" วินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน (อ๊าย! หน้าจะไหม้แล้วช้าน >.<)
\" ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่วินเป็นห่วง \"
\" ไม่เป็นไรหรอก กลับบ้านปลอดภัยก็ดีแล้ว \" วินพูดด้วยความโล่งอก \' นี่ชั้นห่วงอัมทำไมนะ บ้าหน่า \' วินคิด
\" เอ่อ .................. พี่วินทำอะไรอยู่หรอคะ \" อัมรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดง
\" ป่าวคับ ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน \"
\" คิดไงให้เบอร์อัมคะเนี่ย \"
\" ก็เผื่อมีเรื่องอะไรไง หรืออัมรังเกียจ \" วินพูดเสียงเหมือนน้อยอกน้อยใจ
\" ป่าวค่ะ อัมไม่ได้รังเกียจ แต่อัมไม่กล้าโทร อัมเกรงใจ \" อัมพูดเขิลๆ ก็เธอเป็นผู้หญิงนินะ
\" ถ้าอัมไม่กล้าโทร งั้นพี่โทรหาอัมเองก็ได้ \"
\" เปลืองเปล่าๆ \"
\" ไม่มีคำว่าเปลืองในหัวชายวิน 5555555555 \"
\" เจ้าค่ะ เอ่อ ................ แค่นี้ก่อนได้มั๊ยคะ \"
\" อัมมีธุระหรอครับ \"
\" ป่าวหรอกค่ะ แต่อัมเกรงใจพี่วิน ไว้อัมโทรไปตอนกลางวันดีกว่า \" อัมมองนาฬิกา นี่มันหกโมงครึ่งแล้วหรอ
\" ก็ได้ครับ พี่โทรไปหาอัมเองแล้วกันนะ \"
\" ค่ะ บ๊ายบาย \" อัมวางโทรศัพท์และนอนลงบนเตียงอย่างสบายใจ เธอรู้สึกว่าความเกลียดที่เธอเคยมีนั้นได้ละลายหายไปหมดแล้ว
อัมยิ้มและลุกขึ้นไปอาบน้ำ
ทางด้านชายวิน
วินนอนยิ้มให้เพดาน (มันมีอะไรนักหนานะเพดานบ้านนายนี่) เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก วินนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง
(ความขรึมละลายเพราะสาวแท้ๆ นายวินเอ๋ย - -\") เขาตัดสินใจลุกขึ้นและลงไปข้างล่างเพื่อหาน้าชัย คนขับรถ
\" พี่วัล น้าชัยไม่อยู่หรอ \" วินถามพี่สาวที่กำลังอ่านหนังสือเมื่อมองหาน้าชัยไม่เจอ
\" ไม่อยู่จ๊ะ พี่ให้น้าชัยไปซื้อของกับน้าพรน่ะ เธอมีอะไรรึป่าว \"
\" งั้นผมขอยืมรถพี่หน่อยสิ พี่วัล \"
\" แล้วรถเธอล่ะวิน \" พี่วัลถามและมองวินด้วยความสงสัย
\" น้ำมันหมด \" วินโกหก เขาไม่อยากเอารถตัวเองไปด้วยเหตุผลบางอย่าง
\" เธอจะไปไหนหรอ \" พี่วัลมองวินอย่างวิเคราะห์ สายตาชื่นชมน้องชายตัวเอง
\" ไปบ้านเพื่อน \" วินตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
\" อ่ะอื่อ ................... เอาไปสิ ขับรถดีๆ นะ \" วัลพูดและยื่นกุญแจรถให้วิน
\" ครับ ขอบคุณครับ แล้วผมจะรีบกลับ \" วินพูดและเดินออกจากบ้าน เขาขับรถ BMW สีดำคันงามของพี่สาว
\" เธอจะทำอะไรอยู่นะ \" วินพูดกับตัวเอง เขาจะไปบ้านอัมนั่นเอง แต่วินอยากไปแบบแอบๆ มากกว่า เขาจึงไม่ขับรถตัวเอง วินขับรถมา
ตามเส้นทางที่เขาจดจำ วินขับรถมาไม่นานก็เจอบ้านหลังใหญ่ในซอยแห่งหนึ่ง วินจอดรถใต้ต้นไม้และลงไปยืนมอง
\" ได้แค่เห็นหลังคาบ้านก็ดีวะ \" เขาจำคำพูดนี้มาจากละครโทรทัศน์ (คนรวยมานั่งมองหลังคาบ้านสาวก็เท่ห์ไปอีกแบบ) วินยืนมองตัวบ้าน
อัมนานเท่าไหร่ไม่รู้ อยู่ๆ ก็มีแม่บ้านเปิดประตูออกมา เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่ แม่บ้านสำรวจวินตั้งแต่หัวจรดเท้า
แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ
\" มาหาใครคะคุณผู้ชาย \"
\" เอ่อ ....................... \" วินตกใจที่แม่บ้านถามเขา
\" คุณอัมอยู่บ้านรึป่าวครับ \" วินถามด้วยความนอบน้อม ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแม่บ้านก็ตาม
\" คุณหนูอยู่ค่ะ เชิญเข้ามาก่อนสิคะ ดิฉันจะตามคุณหนูมาให้ \" วินเดินตามแม่บ้าน ภายในบ้านของอัมใหญ่โตและน่าอยู่มาก แต่ดูเงียบ
เหงา นี่อัมอยู่บ้านคนเดียวจริงๆ หรอ แม่บ้านบอกให้วินนั่งรอที่ห้องรับแขก วินเดินไปหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาดูรูปอัมตอนเด็กและ
ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อัมน่ารักเหมือนตอนนี้ไม่มีเปลี่ยนเลยนะ
\" อ่ะแฮ่ม \" เสียงผู้หญิงดังขึ้น ทำให้วินสะดุ้ง
\" อัม มาเงียบๆ เล่นเอาพี่ตกใจหมด \"
\" แหะๆ มาพี่มายืนยิ้มกับรูปอัมทำไมล่ะคะ \" อัมพยักหน้าให้วินเชิงชวนให้นั่ง
\" ก็กำลังชมอยู่เลยว่าอัมน่ารักไม่เปลี่ยน \"
\" ขอบคุณค่ะ ว่าแต่มาบ้านอัมมีอะไรหรอ \" อัมถามและขมวดคิ้วนิดๆ
\" อ๋อ ................ พี่มีธุระแถวนี้ ก็เลยขับผ่านมาน่ะ \" วินหาข้อแก้ตัว
\" หรอคะ ทำธุระใต้ต้นไม้หน้าบ้านอัมรึป่าว หรือพี่วินมาขูดหาหวยคะ \" อัมมองวินยิ้มๆ วินได้แต่ทำหน้าเอ๋อ นี่แม่บ้านคงจะเล่าให้อัมฟัง
แล้วสินะ
\" อ่ะเอ่อ ............. ก็ ................ โอเค พี่มาหาเธอน่ะแหละ แต่ไม่กล้าเข้าบ้านก็เลยได้แต่มองหลังคา .......... พอจะกลับก็เจอแม่บ้าน
เข้าเค้าก็เลยชวนเข้าบ้าน (ก็เลยได้ทีไง ...... อันนี้วินคิดในใจ) \" วินอธิบายให้อัมฟัง เขาอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
\" อื่ม .............. แล้วนี่ทานอะไรมารึยังคะ \"
\" ยัง แต่พี่กะว่าจะกลับไปกินที่บ้านเดี๋ยวนี้แหละ งั้นพี่กลับเลยแล้วกันนะ \" วินทำท่าจะเดินออกไป แต่อัมก็เรียกขึ้น
\" ถ้าไม่รังเกียจฝีมือทอดไข่เจียวของอัม ก็ลองอยู่ชิมสักมื้อได้นะคะ \" อัมพูดยิ้มๆ วินมองหน้าเธอด้วยความดีใจ
\" เอางั้นหรอ ................ โอเคจ๊ะ \" วินยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเดินตามอัมออกจากห้องรับแขก อัมบอกให้วินรอที่โต๊ะอาหาร เธอสั่งให้แม่
บ้านทุกคนออกจากห้องครัวเพราะเธอจะแสดงฝีมือเอง อัมเข้าครัวทำอาหารไม่นาน ไข่เจียวหน้าตาน่ารับทานก็ออกมาปรากฏโฉมให้เห็น
\" ลองชิมดูนะคะ อัมชนะเลิศทำไข่เจียวระดับหมู่บ้านเชียวนะ \"
\" จริงหรอ พี่โชคดีจังได้กินไข่เจียวระดับรางวัลชนะเลิศหมู่บ้านเนี่ย \" วินพูดและหัวเราะ เขามองหน้าอัมที่มีเหงื่อเต็มไปหมด
\" อัมมานี่สิ \"
\" มีอะไรหรอ \" อัมถามและเดินเข้ามาใกล้วิน วินหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาซับหน้าให้อัม เธอยิ้มด้วยความอายแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนหรือปฏิเสธ
\" ลงมือทานได้แล้วค่ะ \"
\" ทานแล้วนะคร้าบ \" วินพูดและลงมือตักไข่เจียวใส่ปาก เขาไม่เคยกินไข่เจียวที่อร่อยแบบนี้มาก่อนเลย (นั่นคือความคิดวิน) วินทานข้าว
กับไข่เจียวฝีมืออัมโดนไม่พูดไม่จา เมื่อวินกินหมด (ขอบอกว่าหมดเกลี้ยง) อัมจึงชวนวินไปเดินเล่นในสวน
\" อร่อยมั๊ยคะ \"
\" อร่อยมากเลยอัม ไข่เจียวจานนี้อร่ยที่สุดในโลก อิ่มจัง \"
\" 5555555 พี่วินล่ะก็ เว่อร์ไปแล้วมั้ง \" อัมหัวเราะในท่าทางของวิน
\" อิ่มแล้วพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่า นี่มันก็ดึกมาแล้วด้วย \" วินดูนาฬิกา 4 ทุ่ม 20 นาที ดึกแล้วจริงๆ
\" ค่ะ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ \" อัมมาส่งวินที่รถ
\" ขอบใจมากนะจ๊ะ แล้ววันหลังพี่จะมากินอีกบ่อยๆ \"
\" ยินดีต้อนรับค่ะ \" อัมยิ้มและโบกมือบ๊ายบาย วินขับรถกลับบ้านอย่างมีความสุข สุขที่วินไม่เคยมีมาก่อน อัมก็เช่นกัน เธอเดินยิ้มเข้าบ้าน
หน้าบาน.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น