ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หลงรัก ........... หรอ?
ใต้อาคาร 7
อัมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวบนโต๊ะ เพื่อนๆ ของเธอยังวิ่งมาไม่ถึง ในหูมีแต่คำว่า \' นังปีศาจ \' ก้องสนั่น เธอ
ไม่เคยเสียน้ำตาใครผู้ชายคนไหนมาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนขี้แยเวลาโกรธก็ตาม
\" อัม …………. อย่าร้องนะ นายนั่นมันเป็นบ้า \" เพชรเดินเข้าไปกอดเพื่อน
\" ใช่ๆ นายนั่นมันเป็นโรคประสาท เธอก็รู้นิ \" ปรางพูดและจับมือเพื่อน
\" อย่าคิดมากนะอัม เธอไม่ได้เป็นปีศาจสักหน่อย ปีศาจที่ไหนจะสวยขนาดนี้ล่ะ \" ริสาพูดติดตลก แต่อัมไม่ตลกไปด้วย
เธอยังคงร้องไห้อย่างเงียบๆ
\" ชั้นว่าพวกเราปล่อยให้มันร้องไห้ไปดีกว่า \" กานกระซิบกับเพื่อนๆ
สาวๆ จึงปล่อยให้อัมร้องโดยที่พวกเธอนั่งอยู่ใกล้ๆ อัมร้องไห้เบามาก จะมีเสียงแลดลอดออกมาเพียงแค่
เสียงสูดลมเท่านั้น วันนี้ทั้งวันสองแก็งค์ไม่ได้เรียนหนังสือกันเลย คนทั้งโรงเรียนต่างรู้กันว่าทั้งสองแก็งค์
มาถึงจุดเดือดแล้ว ตอนนี้บทสนาที่อัพเดทมากที่สุดก็เห็นจะเป็นเรื่องราวของสองแก็งค์นี่แหละ
ในขณะเดียวกัน หนุ่มๆ ทั้งหลายก็กำลังปฐมพยาบาลตัวเองอยู่ แต่ละคนหน้าตาย่ำแย่และไม่มีใครคิดที่
จะเสริมหล่อกันเลย นอกจากจะเจ็บตัวแล้วพวกเขายังเจ็บใจอีกด้วย วินอาการหนักกว่าเพื่อน เขาไม่พูดไม่จา
เอาแต่นั่งมองไปตามทางเดิน มีหลายครั้งที่สะดุ้งเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวเดินผ่าน
\" เฮ้ย! ไอวิน แกเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ววะ \" กองถามเมื่อเห็นวินสะดุ้งอีกครั้ง เขากำลังนอนให้เจมส์นวดหน้าอกให้
\" ป่าว \"
\" ไอวิน แกมาให้ชั้นทำแผลก่อนเหอะ รู้สึกฝีมือทำแผลแกเองจะใช้ไม่ได้เอาสะเลย \" กฤษลุกขึ้นมาหาวิน
\" ไม่ต้อง \" กฤษต้องถอยกลับเพราะวินปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\" ชั้นว่าพวกเราก็สมควรโดนเหมือนกันนะ \" นันพูดขึ้น เขาเองก็หน้าตาดูไม่ได้เอาสะเลย
\" สมควรโดนยังไงไอนัน พวกนั้นว่าเราก่อนนะเว้ย \" กองที่อยู่ท่าเดิมถามขึ้น
\" แต่แกคิดดูนะ ทางโน้นเค้าเป็นผู้หญิง แล้วเราไปว่าว่าเราทำเค้าท้อง คนอื่นๆ เค้าจะคิดยังไง \"
\" ทำไมแกต้องมาทำเป็นผู้ร้ายกลับใจตอนจบด้วยวะ \" วินถามขึ้น เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันเมื่อได้
ยินกฤษพูดแบบนั้น แต่ยังคงรักษาภาพพจน์หัวหน้าแก็งค์เอาไว้ (ฟอร์มน่ะฟอร์ม - -\")
\" ไอบ้า คนอย่างชั้นเป็นพระเอกอย่างเดียวเว้ย \"
\" พวกหล่อนจะแก้แค้นอีกรึป่าววะเนี่ย \" เจมส์ถามขึ้น คราวนี้เขาเป็นคนให้กองทายาที่ตาให้บ้าง
\" ถ้าพวกนั้นแก้แค้นก็เป็นวันดีเลยล่ะ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เจ้าพวกหล่อนคงคิดแผนแสบๆ ได้ดีแน่ๆ \"
หลังจากนั้นทั้งสองแก็งค์ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกลับบ้าน วินยังมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงผม
ยาวเดินผ่าน แต่เขามีอาการเฉพาะในโรงเรียนเท่านั้น เพื่อนๆ ต่างออกความเห็นกันเองว่าเขาเป็นโรค
\' กลัวสาวผมยาวที่อยู่ในเครื่องแบบนักเรียน \' หนุ่มๆ แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้วินกลับเองเพราะเขาขับ
รถมาโรงเรียน ขณะที่วินกำลังจะขึ้นรถที่จอดอยู่หลังโรงเรียน สายตาอันว่องไวก็เหลือบไปเห็นสาวผมยาวที่ทำให้เขาสะดุ้งสุดชีวิต
\" อัม \" วินพึมพำกับตัวเองเบาๆ เขารีบวิ่งไปแอบหลังต้นไม้เพื่อดูว่าอัมกำลังจะไปไหน วินเห็นอัมเดิน
ออกทางประตูหลังเพื่อไปรอรถโดยสาร \' แปลกแฮะ ทำไมคนรวยอย่าเธอกลับรถเมล์ \' เขาคิด อัมยืนรอ
รถเมล์นานพอสมควรโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกแอบมอง
\" ตาเธอแดงจัง \" วินพูดกับตัวเองเบาๆ เขาทำหน้าแปลกใจน้อยๆ \' นี่ชั้นห่วงเจ้าหล่อนหรอ บ้าสะล่ะ \' วินคิด
เขายังคงจ้องมองอัมอย่างไม่วางตา
\" เอาวะ เป็นไงเป็นกัน \" เขาพูดกับตัวเองเมื่อเวลาผ่านไปประมาณ 5 นาทีเขากลับขึ้นมาบนรถ วินขับรถไปจอดหน้าอัมและกดกระจกลง
\" อัม ขึ้นรถมาเร็ว เดี๋ยวชั้นไปส่ง \"
\" ไม่ นายไม่รังเกียจปีศาจอย่างชั้นรึไง \" อัมตกใจและตอบปฏิเสธ เธอเดินหนีวินจนวินต้องลงมาจากรถเพื่อเดินตามเธอไป
\" นี่เธอ รถชั้นมันจอดตรงนั้นนานไม่ได้นะ ขึ้นรถเหอะแล้วค่อยคุยกัน \"
\" ไม่ นายไปให้ไกลๆ เชียวนะ \" อัมยิ่งเดินหนี เธอเกือบจะวิ่งแล้วด้วยซ้ำ
\" อัม ……….. ไปคุยกับชั้นในรถ เดี๋ยวนี้! \" วินคว้ามืออัมและออกคำสั่ง อัมมองแววตาที่แข็งกร้าวของเขา
เธอรู้ว่าขัดขืนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงยอมเดินขึ้นรถโดยดี
\" นายมีอะไรก็รีบๆ พูดมา พูดจบนายก็จอดรถและให้ชั้นลง \" อัมพูดเสียงแข็งขณะนั่งในรถ
\" บ้านเธออยู่ไหน \" วินถามขึ้นด้วยเสียงเรียบ
\" จะรู้ไปทำไม รีบพูดเรื่องของนายมาดีกว่า \"
\" บ้านเธออยู่ไหน \" เขายังถามคำถามเดิม แต่น้ำเสียงกลับดุขึ้น
\" ……….. (ไม่ขอเอ่ยสถานที่) \" อัมบอกเสียงอ่อยๆ
\" ดีล่ะ เราคุยกันเสร็จแล้วชั้นจะไปส่ง \" วินกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนเดิม
\" นายจะพาชั้นไปไหน \" อัมถามขึ้น เธอไม่ชอบให้ใครพาไปไหนมาไหนโดยไม่บอกสถานที่แบบนี้
\" ชั้นไม่พาเธอไปขายหรอก นั่งนิ่งๆ และทำใจให้สบาย \" วินน้ำเสียงอ่อนโยนจนอัมต้องหันมามอง
\' นายนี่พูดดีๆ กับเค้าก็เป็นหรอ \' อัมคิดขณะมองหน้าวิน
\" มองอะไร \" วินหันมามองและถามขึ้น ทำให้อัมต้องหันกลับ
\" ปะ ……….. ป่าว \" อัมปฏิเสธ หน้าของเธอร้อนผ่าวๆ ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงโบสถ์แห่งหนึ่ง
อัมแปลกใจที่วินพาเธอมาที่นี่ วินพาอัมเดินเข้าไปในโบสถ์ ในนั้นไม่มีใครอยู่เลย ที่นี่ตอนเย็นช่างเป็น
สถานที่เงียบสงบ ทันทำให้อัมอารมณ์เย็นลงได้มากที่เดียว
\" นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม \" อัมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
\" มาคุยที่นี่น่ะสิ อารมณ์จะได้เย็นลง \" วินเองก็ตอบด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนกัน ไม่สิ น้ำเสียงอ่อนโยนเลยล่ะ อัมคิดและมองหน้าวิน
\" นายมาที่นี่บ่อยหรอ \"
\" ทุกครั้งที่อารมณ์เสียมากจนห้ามไม่อยู่ ที่นี่ทำให้อารมณ์เธอเย็นลงได้ใช่มั๊ย \"
\" อือ ไม่ยักรู้ว่านายเข้าโบสถ์กับเค้าได้ด้วย \" อัมหัวเราะเบาๆ
\" อัม เธอเป็นคนไม่วู่วามนิ ทำไมวันนี้ถึงได้ …….. เอ่อ ………. \" วินพูดไม่ออกได้แต่ถูแผลที่หัว
\" สำหรับผู้หญิง มันร้ายแรงมากนะ \" อัมตอบด้วยเสียงที่ค่อนข้างเย็นชา
\" อื่ม ชั้นก็คิดว่างั้น \" วินยังคงถูแผลตัวเองต่อไป
\" นายยังเจ็บอยู่หรอ \" อัมถามและหันไปมองแผล \' ยังมีเลือดอยู่เลย \' อัมคิดและมองด้วยตาเศร้าๆ
\" เจ็บสิ หัวแตกนะ ไม่ใช่หกล้ม \"
\" ขอชั้นดูหน่อยสิ \" อัมเอื้อมมือไปจับหัววินแต่วินเบือนหน้าหนี
\" ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หายเองล่ะ \" วินหน้าร้อนผ่าว เขารู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนมองเธอที่ประตูหลังแล้ว
แต่อัมไม่ฟังที่วินพูด เธอจับหัวของเขาหันมาและดูใกล้ๆ
\" เจ็บแล้วยังดื้ออีกนะ \" อัมจับหัววินแน่นและเอาหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ วินหน้าแดงมากแต่เขาก็ไม่ขัดขืน
\" ใครใส่ยาให้นาย \"
\" ใส่เอง \"
\" ฝีมือห่วยมาก \" อัมพูดและแกะผ้าพันแผลที่วินใส่ออก
\" เธอทำอะไรน่ะ กว่าจะพันได้ชั้นแทบตายเชียวนะ \" วินโวยวายขึ้น
\" ก็จะใส่ยาและพันแผลใหม่ให้ไงล่ะ \" อัมพูดแล้วส่งสายตาดุๆ มาให้วิน วินทำหน้าหงอยอัมจึงยิ้ม
\" เธอยิ้มแล้วน่ารักดีนะ …………… หมายถึงไม่ยิ้มก็น่ารักน่ะนะ \" วินเผลอหลุดปากออกไป เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที อัมเองก็เหมือนกัน
\" อยู่นิ่งๆ นะ ชั้นจะใส่ยาให้ \" อัมรีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมทั้งหยิบยาเบตาดีนและสำลีในกระเป๋าขึ้นมา
\" ทำไมเธอพกยาติดกระเป๋าด้วยล่ะ \"
\" นายก็รู้ว่าพวกชั้นเป็นยังไง ไปห้องพยาบาลบ่อยๆ มันน่าสงสัยนะ \" อัมทำแผลให้วินอย่างคล่องแคล่ว
วินมองอัมอย่างชื่นชมเงียบๆ เขารู้สึกใจเต้นแปลกๆ
\" ทำไมวันนี้กลับรถเมล์ล่ะ \" วินถามเพื่อกลบเกลื่อนอาการ
\" พ่อชั้นไปดูรีสอร์ทที่ภูเก็ต ส่วนแม่ชั้นก็ไปอบรมเรื่องเซลล์ที่แคนนาดา ชั้นไม่อยากให้คนที่บ้านต้องมีงานเพิ่ม
แค่นี้พวกเค้าก็ทำกันไม่ไหวแล้วล่ะ \" อัมอธิบายให้วินฟังเบาๆ และทำแผลให้
\" นายยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญเลยนิ หรือนายพูดไปแล้ว \" อัมถามขึ้น
\" ก็พูดไปแล้วนิ ……………. อัม พี่ขอโทษนะ \" วินพูดตะกุกตะกัก
\" …………………… \" อัมเงียบและไม่พูดอะไร เธอทำแผลให้วินเสร็จพอดี
\" เป็นอะไรรึป่าวอัม พี่พูดอะไรผิดหรอ \" วินมองหน้าอัม เขารู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
\" ปะ ……. ป่าว นายไม่ได้พูดอะไรผิด \"
\" แล้วอัมเป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็เงียบขึ้นมา \" วินถาม เขารู้สึกอ่อนโยนกับผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
\" ทำไมนายถึงแทนตัวเองว่าพี่ล่ะ \" อัมถามไปตรงๆ วินอึ้งและน้อย \' นี่น่ะหรอ ที่เค้าบอกกันว่า อัม หญิงสาวผู้มีเหตุมีผล \'
\" เพราะพี่เป็นรุ่นพี่อัมไง อีกอย่างมันก็สุภาพดีไม่ใช่หรอ \"
\" ก็อื่ม …………….. ค่ะ \" อัมหน้าแดงขึ้นมาเมื่อเธอพูด ค่ะ
\" เออลืมบอกไป \" อัมพูดขึ้นพร้อมทั้งหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
\" กินหลังอาหารนะ และกินเวลาปวดด้วย \" อัมยื่นซองยาพาราให้วิน เขารับมาและยิ้ม
\" ขอบใจนะ เธอไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครๆ คิดนินะ \" วินมองอัมด้วยสายตาชื่นชม อัมเขิลขึ้นมาทันที วินเองก็มีอาการเช่นนั้น
เขาทั้งสองคิดเหมือนกันว่า \' ชั้นหลงรักนาย/เธอคนนี้น่ะหรอ \'
\" กลับเหอะ!! \" วินและอัมพูดขึ้นพร้อมกัน
\" อ่ะอือ \" วินรับคำและเดินไปที่รถ เขาเปิดประตูให้อัมอย่างสุภาพบุรุษ วินขับรถมาส่งอัมที่บ้าน เขาพยายามจำเส้นทางเป็นอย่างดี เมื่อถึง
หน้าบ้านอัม ……….
\" เข้าไปกินอะไรในบ้านก่อนมั๊ย \" อัมถามขึ้น
\" ไม่ดีกว่า เธออยู่คนเดียว เดี๋ยวคนในบ้านจะมองไม่ดี แล้วจะเอาไปนินทาได้ อีกอย่างนี่ก็มืดแล้วด้วย \"
วินพูดและมองนาฬิกา เขาหันมายิ้มให้อัมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
\" งั้นไปนะ ขอบใจมากที่มาส่ง แล้วเจอกัน \" อัมพูดและหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่วินก็เรียกไว้
\" ขอบใจนะสำหรับแผล แล้วจะเลี้ยงตอบแทน \" วินพูดและขยิบตาให้ อัมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ และเธอก็
เดินเข้าบ้าน วันนี้เธอมีความสุขกว่าทุกวันที่ผ่านมา หรือเธอจะหลงรักนายวินจริงๆ นะ!.
อัมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวบนโต๊ะ เพื่อนๆ ของเธอยังวิ่งมาไม่ถึง ในหูมีแต่คำว่า \' นังปีศาจ \' ก้องสนั่น เธอ
ไม่เคยเสียน้ำตาใครผู้ชายคนไหนมาก่อน ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนขี้แยเวลาโกรธก็ตาม
\" อัม …………. อย่าร้องนะ นายนั่นมันเป็นบ้า \" เพชรเดินเข้าไปกอดเพื่อน
\" ใช่ๆ นายนั่นมันเป็นโรคประสาท เธอก็รู้นิ \" ปรางพูดและจับมือเพื่อน
\" อย่าคิดมากนะอัม เธอไม่ได้เป็นปีศาจสักหน่อย ปีศาจที่ไหนจะสวยขนาดนี้ล่ะ \" ริสาพูดติดตลก แต่อัมไม่ตลกไปด้วย
เธอยังคงร้องไห้อย่างเงียบๆ
\" ชั้นว่าพวกเราปล่อยให้มันร้องไห้ไปดีกว่า \" กานกระซิบกับเพื่อนๆ
สาวๆ จึงปล่อยให้อัมร้องโดยที่พวกเธอนั่งอยู่ใกล้ๆ อัมร้องไห้เบามาก จะมีเสียงแลดลอดออกมาเพียงแค่
เสียงสูดลมเท่านั้น วันนี้ทั้งวันสองแก็งค์ไม่ได้เรียนหนังสือกันเลย คนทั้งโรงเรียนต่างรู้กันว่าทั้งสองแก็งค์
มาถึงจุดเดือดแล้ว ตอนนี้บทสนาที่อัพเดทมากที่สุดก็เห็นจะเป็นเรื่องราวของสองแก็งค์นี่แหละ
ในขณะเดียวกัน หนุ่มๆ ทั้งหลายก็กำลังปฐมพยาบาลตัวเองอยู่ แต่ละคนหน้าตาย่ำแย่และไม่มีใครคิดที่
จะเสริมหล่อกันเลย นอกจากจะเจ็บตัวแล้วพวกเขายังเจ็บใจอีกด้วย วินอาการหนักกว่าเพื่อน เขาไม่พูดไม่จา
เอาแต่นั่งมองไปตามทางเดิน มีหลายครั้งที่สะดุ้งเมื่อเห็นผู้หญิงผมยาวเดินผ่าน
\" เฮ้ย! ไอวิน แกเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ววะ \" กองถามเมื่อเห็นวินสะดุ้งอีกครั้ง เขากำลังนอนให้เจมส์นวดหน้าอกให้
\" ป่าว \"
\" ไอวิน แกมาให้ชั้นทำแผลก่อนเหอะ รู้สึกฝีมือทำแผลแกเองจะใช้ไม่ได้เอาสะเลย \" กฤษลุกขึ้นมาหาวิน
\" ไม่ต้อง \" กฤษต้องถอยกลับเพราะวินปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเย็นชา
\" ชั้นว่าพวกเราก็สมควรโดนเหมือนกันนะ \" นันพูดขึ้น เขาเองก็หน้าตาดูไม่ได้เอาสะเลย
\" สมควรโดนยังไงไอนัน พวกนั้นว่าเราก่อนนะเว้ย \" กองที่อยู่ท่าเดิมถามขึ้น
\" แต่แกคิดดูนะ ทางโน้นเค้าเป็นผู้หญิง แล้วเราไปว่าว่าเราทำเค้าท้อง คนอื่นๆ เค้าจะคิดยังไง \"
\" ทำไมแกต้องมาทำเป็นผู้ร้ายกลับใจตอนจบด้วยวะ \" วินถามขึ้น เขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันเมื่อได้
ยินกฤษพูดแบบนั้น แต่ยังคงรักษาภาพพจน์หัวหน้าแก็งค์เอาไว้ (ฟอร์มน่ะฟอร์ม - -\")
\" ไอบ้า คนอย่างชั้นเป็นพระเอกอย่างเดียวเว้ย \"
\" พวกหล่อนจะแก้แค้นอีกรึป่าววะเนี่ย \" เจมส์ถามขึ้น คราวนี้เขาเป็นคนให้กองทายาที่ตาให้บ้าง
\" ถ้าพวกนั้นแก้แค้นก็เป็นวันดีเลยล่ะ เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ เจ้าพวกหล่อนคงคิดแผนแสบๆ ได้ดีแน่ๆ \"
หลังจากนั้นทั้งสองแก็งค์ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยจนกลับบ้าน วินยังมีอาการสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้หญิงผม
ยาวเดินผ่าน แต่เขามีอาการเฉพาะในโรงเรียนเท่านั้น เพื่อนๆ ต่างออกความเห็นกันเองว่าเขาเป็นโรค
\' กลัวสาวผมยาวที่อยู่ในเครื่องแบบนักเรียน \' หนุ่มๆ แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้วินกลับเองเพราะเขาขับ
รถมาโรงเรียน ขณะที่วินกำลังจะขึ้นรถที่จอดอยู่หลังโรงเรียน สายตาอันว่องไวก็เหลือบไปเห็นสาวผมยาวที่ทำให้เขาสะดุ้งสุดชีวิต
\" อัม \" วินพึมพำกับตัวเองเบาๆ เขารีบวิ่งไปแอบหลังต้นไม้เพื่อดูว่าอัมกำลังจะไปไหน วินเห็นอัมเดิน
ออกทางประตูหลังเพื่อไปรอรถโดยสาร \' แปลกแฮะ ทำไมคนรวยอย่าเธอกลับรถเมล์ \' เขาคิด อัมยืนรอ
รถเมล์นานพอสมควรโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกแอบมอง
\" ตาเธอแดงจัง \" วินพูดกับตัวเองเบาๆ เขาทำหน้าแปลกใจน้อยๆ \' นี่ชั้นห่วงเจ้าหล่อนหรอ บ้าสะล่ะ \' วินคิด
เขายังคงจ้องมองอัมอย่างไม่วางตา
\" เอาวะ เป็นไงเป็นกัน \" เขาพูดกับตัวเองเมื่อเวลาผ่านไปประมาณ 5 นาทีเขากลับขึ้นมาบนรถ วินขับรถไปจอดหน้าอัมและกดกระจกลง
\" อัม ขึ้นรถมาเร็ว เดี๋ยวชั้นไปส่ง \"
\" ไม่ นายไม่รังเกียจปีศาจอย่างชั้นรึไง \" อัมตกใจและตอบปฏิเสธ เธอเดินหนีวินจนวินต้องลงมาจากรถเพื่อเดินตามเธอไป
\" นี่เธอ รถชั้นมันจอดตรงนั้นนานไม่ได้นะ ขึ้นรถเหอะแล้วค่อยคุยกัน \"
\" ไม่ นายไปให้ไกลๆ เชียวนะ \" อัมยิ่งเดินหนี เธอเกือบจะวิ่งแล้วด้วยซ้ำ
\" อัม ……….. ไปคุยกับชั้นในรถ เดี๋ยวนี้! \" วินคว้ามืออัมและออกคำสั่ง อัมมองแววตาที่แข็งกร้าวของเขา
เธอรู้ว่าขัดขืนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงยอมเดินขึ้นรถโดยดี
\" นายมีอะไรก็รีบๆ พูดมา พูดจบนายก็จอดรถและให้ชั้นลง \" อัมพูดเสียงแข็งขณะนั่งในรถ
\" บ้านเธออยู่ไหน \" วินถามขึ้นด้วยเสียงเรียบ
\" จะรู้ไปทำไม รีบพูดเรื่องของนายมาดีกว่า \"
\" บ้านเธออยู่ไหน \" เขายังถามคำถามเดิม แต่น้ำเสียงกลับดุขึ้น
\" ……….. (ไม่ขอเอ่ยสถานที่) \" อัมบอกเสียงอ่อยๆ
\" ดีล่ะ เราคุยกันเสร็จแล้วชั้นจะไปส่ง \" วินกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เหมือนเดิม
\" นายจะพาชั้นไปไหน \" อัมถามขึ้น เธอไม่ชอบให้ใครพาไปไหนมาไหนโดยไม่บอกสถานที่แบบนี้
\" ชั้นไม่พาเธอไปขายหรอก นั่งนิ่งๆ และทำใจให้สบาย \" วินน้ำเสียงอ่อนโยนจนอัมต้องหันมามอง
\' นายนี่พูดดีๆ กับเค้าก็เป็นหรอ \' อัมคิดขณะมองหน้าวิน
\" มองอะไร \" วินหันมามองและถามขึ้น ทำให้อัมต้องหันกลับ
\" ปะ ……….. ป่าว \" อัมปฏิเสธ หน้าของเธอร้อนผ่าวๆ ทั้งสองคนไม่พูดอะไรกันอีกจนถึงโบสถ์แห่งหนึ่ง
อัมแปลกใจที่วินพาเธอมาที่นี่ วินพาอัมเดินเข้าไปในโบสถ์ ในนั้นไม่มีใครอยู่เลย ที่นี่ตอนเย็นช่างเป็น
สถานที่เงียบสงบ ทันทำให้อัมอารมณ์เย็นลงได้มากที่เดียว
\" นายพาชั้นมาที่นี่ทำไม \" อัมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ
\" มาคุยที่นี่น่ะสิ อารมณ์จะได้เย็นลง \" วินเองก็ตอบด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนกัน ไม่สิ น้ำเสียงอ่อนโยนเลยล่ะ อัมคิดและมองหน้าวิน
\" นายมาที่นี่บ่อยหรอ \"
\" ทุกครั้งที่อารมณ์เสียมากจนห้ามไม่อยู่ ที่นี่ทำให้อารมณ์เธอเย็นลงได้ใช่มั๊ย \"
\" อือ ไม่ยักรู้ว่านายเข้าโบสถ์กับเค้าได้ด้วย \" อัมหัวเราะเบาๆ
\" อัม เธอเป็นคนไม่วู่วามนิ ทำไมวันนี้ถึงได้ …….. เอ่อ ………. \" วินพูดไม่ออกได้แต่ถูแผลที่หัว
\" สำหรับผู้หญิง มันร้ายแรงมากนะ \" อัมตอบด้วยเสียงที่ค่อนข้างเย็นชา
\" อื่ม ชั้นก็คิดว่างั้น \" วินยังคงถูแผลตัวเองต่อไป
\" นายยังเจ็บอยู่หรอ \" อัมถามและหันไปมองแผล \' ยังมีเลือดอยู่เลย \' อัมคิดและมองด้วยตาเศร้าๆ
\" เจ็บสิ หัวแตกนะ ไม่ใช่หกล้ม \"
\" ขอชั้นดูหน่อยสิ \" อัมเอื้อมมือไปจับหัววินแต่วินเบือนหน้าหนี
\" ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หายเองล่ะ \" วินหน้าร้อนผ่าว เขารู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ตอนมองเธอที่ประตูหลังแล้ว
แต่อัมไม่ฟังที่วินพูด เธอจับหัวของเขาหันมาและดูใกล้ๆ
\" เจ็บแล้วยังดื้ออีกนะ \" อัมจับหัววินแน่นและเอาหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ วินหน้าแดงมากแต่เขาก็ไม่ขัดขืน
\" ใครใส่ยาให้นาย \"
\" ใส่เอง \"
\" ฝีมือห่วยมาก \" อัมพูดและแกะผ้าพันแผลที่วินใส่ออก
\" เธอทำอะไรน่ะ กว่าจะพันได้ชั้นแทบตายเชียวนะ \" วินโวยวายขึ้น
\" ก็จะใส่ยาและพันแผลใหม่ให้ไงล่ะ \" อัมพูดแล้วส่งสายตาดุๆ มาให้วิน วินทำหน้าหงอยอัมจึงยิ้ม
\" เธอยิ้มแล้วน่ารักดีนะ …………… หมายถึงไม่ยิ้มก็น่ารักน่ะนะ \" วินเผลอหลุดปากออกไป เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที อัมเองก็เหมือนกัน
\" อยู่นิ่งๆ นะ ชั้นจะใส่ยาให้ \" อัมรีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมทั้งหยิบยาเบตาดีนและสำลีในกระเป๋าขึ้นมา
\" ทำไมเธอพกยาติดกระเป๋าด้วยล่ะ \"
\" นายก็รู้ว่าพวกชั้นเป็นยังไง ไปห้องพยาบาลบ่อยๆ มันน่าสงสัยนะ \" อัมทำแผลให้วินอย่างคล่องแคล่ว
วินมองอัมอย่างชื่นชมเงียบๆ เขารู้สึกใจเต้นแปลกๆ
\" ทำไมวันนี้กลับรถเมล์ล่ะ \" วินถามเพื่อกลบเกลื่อนอาการ
\" พ่อชั้นไปดูรีสอร์ทที่ภูเก็ต ส่วนแม่ชั้นก็ไปอบรมเรื่องเซลล์ที่แคนนาดา ชั้นไม่อยากให้คนที่บ้านต้องมีงานเพิ่ม
แค่นี้พวกเค้าก็ทำกันไม่ไหวแล้วล่ะ \" อัมอธิบายให้วินฟังเบาๆ และทำแผลให้
\" นายยังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญเลยนิ หรือนายพูดไปแล้ว \" อัมถามขึ้น
\" ก็พูดไปแล้วนิ ……………. อัม พี่ขอโทษนะ \" วินพูดตะกุกตะกัก
\" …………………… \" อัมเงียบและไม่พูดอะไร เธอทำแผลให้วินเสร็จพอดี
\" เป็นอะไรรึป่าวอัม พี่พูดอะไรผิดหรอ \" วินมองหน้าอัม เขารู้สึกเป็นห่วงอย่างบอกไม่ถูก
\" ปะ ……. ป่าว นายไม่ได้พูดอะไรผิด \"
\" แล้วอัมเป็นอะไร อยู่ดีๆ ก็เงียบขึ้นมา \" วินถาม เขารู้สึกอ่อนโยนกับผู้หญิงคนนี้อย่างบอกไม่ถูก
\" ทำไมนายถึงแทนตัวเองว่าพี่ล่ะ \" อัมถามไปตรงๆ วินอึ้งและน้อย \' นี่น่ะหรอ ที่เค้าบอกกันว่า อัม หญิงสาวผู้มีเหตุมีผล \'
\" เพราะพี่เป็นรุ่นพี่อัมไง อีกอย่างมันก็สุภาพดีไม่ใช่หรอ \"
\" ก็อื่ม …………….. ค่ะ \" อัมหน้าแดงขึ้นมาเมื่อเธอพูด ค่ะ
\" เออลืมบอกไป \" อัมพูดขึ้นพร้อมทั้งหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า
\" กินหลังอาหารนะ และกินเวลาปวดด้วย \" อัมยื่นซองยาพาราให้วิน เขารับมาและยิ้ม
\" ขอบใจนะ เธอไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ใครๆ คิดนินะ \" วินมองอัมด้วยสายตาชื่นชม อัมเขิลขึ้นมาทันที วินเองก็มีอาการเช่นนั้น
เขาทั้งสองคิดเหมือนกันว่า \' ชั้นหลงรักนาย/เธอคนนี้น่ะหรอ \'
\" กลับเหอะ!! \" วินและอัมพูดขึ้นพร้อมกัน
\" อ่ะอือ \" วินรับคำและเดินไปที่รถ เขาเปิดประตูให้อัมอย่างสุภาพบุรุษ วินขับรถมาส่งอัมที่บ้าน เขาพยายามจำเส้นทางเป็นอย่างดี เมื่อถึง
หน้าบ้านอัม ……….
\" เข้าไปกินอะไรในบ้านก่อนมั๊ย \" อัมถามขึ้น
\" ไม่ดีกว่า เธออยู่คนเดียว เดี๋ยวคนในบ้านจะมองไม่ดี แล้วจะเอาไปนินทาได้ อีกอย่างนี่ก็มืดแล้วด้วย \"
วินพูดและมองนาฬิกา เขาหันมายิ้มให้อัมด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
\" งั้นไปนะ ขอบใจมากที่มาส่ง แล้วเจอกัน \" อัมพูดและหันหลังเดินเข้าบ้าน แต่วินก็เรียกไว้
\" ขอบใจนะสำหรับแผล แล้วจะเลี้ยงตอบแทน \" วินพูดและขยิบตาให้ อัมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ และเธอก็
เดินเข้าบ้าน วันนี้เธอมีความสุขกว่าทุกวันที่ผ่านมา หรือเธอจะหลงรักนายวินจริงๆ นะ!.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น