หญิงสาว *-+-* ซาตาน

ลำดับตอนที่ #6 : ^+^ ... ขอโทด .. ไม่ทันใช่มะ ... ^+^

วันนี้ฮานะตื่นเช้ากว่าปกติเพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน  ฮานะมัวแต่คิดถึงสิ่งที่เคียวพูด



นี่เธอยังมีความหวังอยู่อีกหรอ  กำลังคิดไปคิดมา  ยูก็มาเรียกอีกแล้ว





“ฮานะ  ตื่น  ตื่นได้แล้ว”  ยูมายืนเสียงดังหน้าห้อง





“ตื่นนานแล้วพี่ยู  เสียงดังจังเลย”  ฮานะต่อว่าพร้อมเดินไปเปิดประตู





“อ้าว  ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง  ไม่สบายรึป่าว”  ยูถามพร้อมเดินมาจับหน้าผาก





“ตัวไม่ร้อน  ค่อยสบายใจหน่อย  เสร็จแล้วก็ลงไปกินข้าว”  ยูพูดแล้วเดินไปข้างล่าง





“ฮานะ  วันนี้กลับบ้านเองนะ  พี่ต้องซ้อมบาส”  ยูพูดขณะที่กำลังเดินไปโรงเรียน





“อือ  ได้ …….. ยู  อย่ากลับดึกนะ  หนูกลัว  T_T”  ฮานะหันไปจับแขนยู





“รู้แล้ว  แม่ตัวน้อย”  ยูลูบหัวฮานะ  ยูรักฮานะมาก  ถ้าใครมาทำให้เธอเสียน้ำตา  ยูคงไม่ยอมเมื่อยูมาส่งฮานะที่ห้อง  ยูก็เห็นเคียวยืนมองอยู่





“เคียว  มาคุยกับชั้นหน่อยสิ”  อยู่ดีๆ ยูก็พูดขึ้น





“ยู  มะ …. มีอะไรหรอ”  ฮานะถาม  เพราะเหมือนจะมีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้น





“ไม่มีอะไรหรอกฮานะ  เธอเข้าห้องเหอะ”  ยู  บอกฮานะ  ฮานะเดินเข้าห้องไปด้วยดี





“มีอะไรหรอ  พี่ยู  ไม่อยากให้ฮานะรู้รึไง”  เคียวถามยู





“ใช่  นายหน้าคุ้นๆ นะ”  ยูมองเคียวอย่างพิจารณา





“ก็ผมเป็นเพื่อนฮานะจากโรงเรียนเก่าไง”  เคียวตอบด้วยท่าทีธรรมดา





“แค่เพื่อนหรอ  นายมีจุดประสงค์อะไร  ต้องการอะไรจากน้องสาวชั้น”  ยูถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆ





“ได้  ผมจะบอก  ผมรักฮานะ  ต้องการพาฮานะไปอยู่ด้วย”  เคียวพูดน้ำเสียงเรียบๆ แต่จริงใจ





“อ้าว  ยู  มาทำอะไรตรงนี้  จะตามไปซ้อมบาสพอดี”  ยามาโมโตะเดินมา  ยูจึงไม่ทันได้พูดต่อ





“อ่อ  ไปสิ  แล้วเจอกัน  เคียว”  ยูบอกยามาโมโตะและหันไปบอกลาเคียว





“เดี๋ยว  นายชื่อ  คาซาวะ  ยามาโมโตะใช่มั๊ย”  เคียวถามขึ้น





“ใช่  มีอะไรหรอ”  ยามาโมโตะมองเคียวด้วยความแปลกใจ





“นายเป็นคริสเตียนรึไง”  เคียวพูดเสียงเย็นชา





“ใช่ …….. นายมีอะไรรึป่าว  ชื่อเคียวงั้นหรอ”  ยามาโมโตะสงสัย





“ไม่มีอะไร  ชั้นชื่อเคียว  แล้วเจอกัน  ยามาโมโตะ”  เคียวมองยามาโมโตะด้วยสายตาแปลกๆ



ฮานะซึ่งแอบมองเหตุการณ์ทุกอย่างตกใจในคำพูดของเคียวมาก  เมื่อเธอเห็นเคียวเดินเข้าห้อง เธอก็รีบกลับไปนั่งที่ตามเดิม





“ฮานะ  วันนี้ไปส่งที่บ้านนะ  ยูซ้อมบาส”  เคียวเดินมาบอกฮานะ





“เอ่อ …… ลำบากนายเปล่าๆ  ชั้นกลับเองก็ได้>_<”  ฮานะไม่กล้าสบตาเคียวเมื่อรู้ว่าเคียวรักเธอ





“ทำไม  กลัวนายยามาโมโตะนั่นไม่พอใจเอาหรอ”  เคียวถามเสียงแข็ง





“ป่าวสักหน่อย  แต่ชั้นเกรงใจนาย”  ฮานะเริ่มไม่พอใจบ้างแล้ว





“เกรงใจหรอ  ถ้าเธอกลัวนายนั่นไม่พอใจล่ะก็บอกมาสิ”  เคียวยังคงพูดต่อ





“ทำไมนายไร้สาระแบบนี้นะ  ป่าเถื่อนแล้วยังไร้เหตุผลอีก”  ตอนนี้สงครามย่อยๆ ของทั้งสองได้ทำให้ทั้งห้องหันมามองเป็นตาเดียว





“ใช่สิ  ชั้นมันป่าเถื่อน  ไร้สาระ  ทำตัวน่าเกลียด  ใช่มั๊ยล่ะ”  เคียวเสียงดังด้วยความโกรธ





“ใช่  รู้ตัวแล้วก็ดี  นายมันน่าระเกียจ  ไปให้พ้น  ซาตานบ้า”  แล้วฮานะก็วิ่งออกไปทั้งน้ำตา





เพื่อนๆ ในห้องพากัน  งง  ในคำพูดของฮานะมาก  ไหนจะเรื่องที่ฮานะว่าเคียวเป็นซาตานและ



ไหนจะที่ฮานะทะเลาะกับเพื่อนเก่า  ส่วนเคียวก็ยืนเงียบเพราะอึ้ง ……..



ฮานะเข้ามาในห้องเรียนอีกครั้งในคาบต่อไป  แต่เธอก็พบว่าเคียวไม่อยู่ในห้องแล้ว  ยูมิเข้ามาคุยกับเธอ  เพื่อถามเรื่องราว





“ฮานะ  มีเรื่องอะไรกับเคียวหรอ”  ยูมิถามฮานะด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง





“ป่าวหรอก  นายนั่นน่ะไร้สาระเอง”  ฮานะพยายามปกปิดความรู้สึกของตันเอง





“ฮานะ  โยอิจิคุงเค้าฝากนี่มาให้เธอ”  อินเมซังยื่นเศษกระดาษให้ฮานะ





“อะไรน่ะฮานะ  เคียวเค้าฝากอะไรมาให้หรอ”  ยูมิถามด้วยความอยากรู้





“ไม่รู้สิ  เหมือนจะเป็นจดหมาย”  ฮานะเปิดแล้วตั้งต้นอ่าน





‘ฮานะ  ชั้นยอมรับว่าชั้นเป็นซาตานน่ารักเกียจ  ซาตานควรเข้มแข็งและกร้าวร้าวใช่มั๊ย  แต่



ซาตานอย่างชั้นมันไม่ใช่  ชั้นไม่ได้หนีไปไหนหรอกนะ  ชั้นต้องทำพรที่เธอขอให้เป็นจริงให้



ได้  เพียงแค่ชั้นจะไม่อยู่ใกล้ๆ เธอ  ให้เธอเกลียดอีกแล้ว  อย่าดีใจไปแม่สาวน้อย  แล้วพรุ่งนี้ชั้น



จะมาเอาจูบจากเธอ  เตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะ’  ฮานะอ่านจดหมายแล้วถึงกับน้ำตาไหล  ถึงแม้ว่าเธอ



จะรู้ว่าต้องได้เจอกับเคียวอีก  แต่ฮานะก็เสียใจที่ว่าเคียวไปรุนแรงขนาดนั้น  ตอนนี้เธอรู้สึกไม่



เข้าใจตัวเอง  ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร  ฮานะอยากขอโทดเคียว  แต่มันคงสายเกินไป



‘ขอโทดนะเคียว  แล้ววันพรุ่งนี้  ชั้นจะทำตามความรู้สึกชั้น’.