ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ^o^ ซื้อของกับพี่ลม ( ผู้แสนเย็นชา T-T ) ^o^
เมื่อพวกเราสามคนลงมาถึงร้านข้าว ฉันก็ขอตัวกลับทันที เพราะฉันทนเห็นหน้าพี่ไฟไม่ไหว พี่ไฟแกล้งชวนพี่ลมออกมาข้างนอกเพื่อตามมาคุยกับฉัน เขาเปลี่ยนบุคลิกเป็นซาตานทันทีเมื่ออยู่ที่ลับตาคน
\" เธอจะไปไหนยัยงั่ง \"
\" ชั้นไม่ได้ชื่อยัยงั่ง - -^^ \"
\" เออ ช่างเหอะ จะไปไหน \"
\" กลับบ้าน ปวดหัว \"
\" อะไร โดนจูบแค่นี้ถึงขั้นปวดหัวเลยหรอ \"
\" ไม่ใช่! ชั้นปวดหัวจริงๆ! พี่จะตามไปส่งชั้นถึงห้องมั๊ยล่ะ! \"
\" ช่างเหอะ เชื่อก็ได้ \"
\" =_= \"
\" เอาเบอร์มา ชั้นจำเป็นต้องมีเบอร์เธอ \"
\" ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่บอกใครหรอกหน่า \"
\" อย่ามาเถียง บอกว่าเอามาก็เอามาเซ่!! \"
พี่ไฟตวาด ฉันถึงกับชะงักและค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ของพี่ไฟมาเม้มเบอร์ฉันไว้
\" แค่นี้ก็เรียบร้อย ไปได้ คืนนี้จะโทรตาม \"
ฉันไม่ลืมที่จะก้มหัวให้พี่ลมนิดหน่อยเป็นการทำความเคารพ พี่ลมพยักหน้าให้ฉันเล็กน้อยและมองฉันด้วยแววตาบางอย่างที่ไม่ใช่ความเย็นชา แต่ถึงแม้มันจะแปลว่าอะไรก็ช่าง ตอนนี้ฉันขอกลับไปนอนร้องไห้ที่บ้านให้สมใจก่อนก็แล้วกัน T-T ฉันรีบเดินออกมาจากมหาลัยและเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที
บ้านฉันเวลานี้คงไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่ก็คงอยู่ที่ทำงาน ส่วนตาเรย์ก็คงกำลังร่าเริงอยู่กับเพื่อน ฉันลากสังขารที่อ่อนแรงขึ้นห้อง เมื่อถึงเตียงฉันก็โถมลงไปเต็มแรงน้ำตาที่กลั้นมานานไหลอีกครั้งด้วยความเจ็บใจ ฉันจับริมฝีปากตัวเองเบาๆ มันเจ็บใช่ได้เลยล่ะ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่าฉันนอนร้องไห้แบบนี้จนตาเรย์กลับมาถึงบ้านแล้วนั่นแหละ โชคดีที่ตาบ้านั่นไม่ค่อยสนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้างซักเท่าไหร่ เรย์จึงไม่ได้สนใจหน้าตาฉันมาก
\" หิวมั๊ยเรย์? \"
\" ไม่เท่าไหร่ ไปต่อยกับใครที่ไหนมาล่ะ? \"
\" อะไรของนาย =_= \"
\" ก็หน้าตาพี่ทำไมเป็นแบบนั้น บวมปูดหยั่งกะหน้าซาลาเปา \"
ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้ด้วยนะที่ว่าตาเรย์ไม่สนใจอย่างอื่น วันนี้มันเกิดวิบัติอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี้ย มาถามถึงหน้าตาฉันแบบเป็นห่วงแบบนี้
\" ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ดีใจที่ได้เจอเพื่อน ก็เลยปล่อยโฮออกมามากไปหน่อย \"
\" พี่ประสาทรึป่าว เจอเพื่อนก็ร้อง จากเพื่อนก็ร้อง \"
ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงตาเรย์ ดูเหมือนเขาเองจะเข้าใจอาการของฉัน เรย์จับข้อมือฉันและลากขึ้นไปบนห้อง
\" ล้างหน้าล้างตาซะ ผมจะพาไปกินข้าวหน้าเป็ดหน้าปากซอย \"
\" อื่อ ^-^ \"
ถึงแม้คำพูดของตาน้องชายบ้าของฉันจะเย็นชาและแข็งกระด้าง แต่ในความแข็งกระด้างนั้นก็ยังมีความเป็นห่วงและความรักที่เขามีให้ฉัน
เรย์กับฉันตัดสินใจเดินออกจากบ้านเพื่อไปกินข้าว เหตุผลเพราะตาเรย์ต้องการประหยัดน้ำมัน เขาอ้างว่าไม่มีเงินเติมน้ำมันทุกวันหรอก ซึ่งฉันแน่ใจว่ามันคือข้ออ้าง จริงๆ แล้วตาเรย์ต้องการให้ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินมากกว่า เรย์ที่ปกติไม่พูดมากอยู่แล้วเมื่อเห็นฉันอยู่ในอาการเศร้าซึม เขาก็ยิ้งไม่พูดอะไรเข้าไปใหญ่ มันเลยทำให้บรรยากาศรอบๆ กลัววังเวงแปลกๆ เป็นฉันซะอีกที่ต้องเริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน
\" วันนี้ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง? \"
\" ธรรมดา ที่ผิดปกติไปก็คงจะเป็นวันแรกของการเปิดเรียน \"
\" คิดว่าปีนี้ทางโรงเรียนจะเชิญพ่อแม่ไปอีกมั๊ย? \"
\" พี่พูดเหมือนผมเป็นตัวสร้างปัญหางั้นแหละ - -^ \"
\" หรือมันไม่จริงล่ะ ทุกปีมันก็เป็นแบบนี้ \"
ฉันมองหน้าเรย์ เขาหันมายิ้มให้ฉันซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถเห็นได้ง่ายๆ
\" พี่มีเรื่องอยากจะบอกผมมั๊ย? \"
\" ทำไมถามงั้นล่ะ \"
\" ป๊าว แค่ถามดู \"
\" ............... \"
\" เจอคนหล่อบ้างรึยังที่มหาลัยน่ะ? \"
เรย์พูดขึ้นมาทำให้ฉันคิดถึง 4 หนุ่มตระกูลธาตุ และแน่นอน ฉันคิดถึงตาพี่ไฟบ้าขึ้นมาด้วย T-T
\" เจอ ....... เจอจังๆ เลยล่ะ \"
\" อะไรของพี่ =_= \"
\" สั่งข้าวเถอะ พี่หิวแล้ว \"
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อถึงร้านข้าว เรย์ยอมทำตามคำสั่งเดินไปที่แม่ค้าและสั่งข้าวหน้าเป็ด 2 จาน
เราสองคนนั่งกินข้าวเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ฉันต้องคอยเอาช้อนปกป้องเป็ดของฉันอย่างทุลักทุเล เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะตาเรย์บ้าคอยแย่งเป็ดจากจานฉันอยู่เรื่อยน่ะสิ >,< คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนักที่ตานั่นแย่งเป็ดฉันไปได้ 3 ชิ้น T-T ขณะที่ฉันกำลังจ้องตาเรย์อย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
ลัลลัลลา ลั่ลล้าลัลลา~~
เห็นเบอร์โทรเข้าแล้วแทบไม่อยากรับเลย Y-Y
\" รับสิพี่แป้ง จะปล่อยให้มันดังแบบนั้นรึไง? \"
\" พี่ไม่อยากรับ \"
\" ใครโทรมานักหนา? \"
จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่พี่ไฟจอมซาดิส
\" พี่ไม่รับผมรับเอง \"
ว่าแล้วตาเรย์ก็แย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉัน เขามองเบอร์โทรเข้าเล็กน้อยและกดรับทันที
\" ครับ! \"
\" .................. \" ( แน่นอนว่าฉันไม่ได้ยิน )
\" คุณโทรไม่ผิดหรอกครับ เบอร์นี้เป็นของแป้งฝุ่น \"
\" .................. \"
\" เค้าคงไม่อยากคุยกับคุณหรอกครับ ไม่งั้นผมคงไม่รับเองหรอก \"
ตายแล้ว เรย์พูดแบบนั้นออกไปได้ไง ฉันรีบแย่งโทรศัพท์มาจากเขาก่อนที่เรื่องมันจะแย่ลงกว่าเดิม
\" ค่ะพี่ไฟ \"
\" เธอให้ใครพูดห๊ะยัยงั่ง!! \"
\" น้องชายค่ะ และฉันก็ไม่ใช่ยัยงั่ง - -^ \"
\" จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้เธออยู่ไหน? \"
\" ร้านข้าวหน้าปากซอย \"
\" โอเค อีก 10 นาทีฉันจะไปถึง \"
\" เฮ้! พี่จะมาทำไม? \"
\" เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม แค่นี้แหละ!! \"
ยังไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรๆ ต่อ ไอพี่ไฟบ้าก็วางหูไปซะแล้ว ฉันมองโทรศัพท์แค้นๆ ก่อนจะกระแทกมันลงกับโต๊ะ
\" ผมช่วยมั๊ยพี่? ^-^ \"
\" - -^^ \"
\" นายนั่นเป็นใคร? \"
\" รุ่นพี่ ..... พี่รหัส \"
\" กวน ตี__น ใช้ได้ \"
\" เดี๋ยวพี่ต้องไปกับเค้า เรย์กลับบ้านไปก่อนแล้วกัน \"
\" อ้าว พี่แป้งทำหน้าไม่ชอบนายนั่น แต่ทำไมไปกับมันได้ล่ะ? \"
\" เอาหน่า \"
ฉันบอกปัดๆ และดูนาฬิกาข้อมือ 10 ...... 9 ..... 8 ...... 7 ...... 6 ....... 5 ....... 4 ...... 3 ...... 2 ...... 1 ...... มาแล้ว!!
รถฮอนด้า CRV สีดำสนิทจอดเทียบฟุตบาทตรงร้านข้าวหน้าเป็ด ผู้ที่ก้าวลงมาจากรถคงเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ไฟ แต่ ...... เอ๋ O_O
นั่นมันไม่ใช่พี่ไฟ แต่เป็นพี่ลม!!
\" หวัดดี ขึ้นรถเถอะ \"
พี่ลมทักฉันเรียบๆ และเปิดประตูให้ ตาเรย์มองพี่ลมเขม็ง ฉันจึงรีบหันไปบอกเขาว่านี่ไม่ใช่คนในโทรศัพท์และเสริมด้วยว่าฉันจะกลับมาอธิบาย
และแล้วตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ในรถกับพี่ลม 2 คน แม่เจ้า!! ฉันกำลังสับสนและงงงวย ทำไมกลายเป็นพี่ลมที่มารับฉัน และนี่เรากำลังจะไปไหนกัน ฉันหันหน้าไปมองพี่ลมที่กำลังตั้งใจขับรถ คำถามที่ฉันจะถามก็กลับกลืนลงคอซะได้ พี่ลมช่างล่องลอยสมชื่อจริงๆ
\" ถามมาเหอะ พี่ไม่กัดเธอหรอก \"
เหมือนจะรู้แฮะว่าฉันคิดแบบนั้น ฉันยิ้มนิดหน่อยก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงที่เบามาก
\" นี่เราจะไปไหนกันคะ? แล้วพี่ไฟไปไหน? \"
\" ไปซื้อของ ไอไฟอยู่ที่งานเลี้ยง \"
\" งานเลี้ยง? \"
\" ถึงแล้วเธอจะรู้เอง \"
พี่ลมพูดเรียบๆ ฉันจึงเงียบและนั่งมองข้างทาง ไม่นานพี่ลมก็จอดหน้าซูเปอร์มาร์เก็ต
เราสองคนเดินลงจากรถและเข้าไปในนั้น สาวหลายคนหันมองพี่ลมตาเป็นมัน แต่พี่ลมกลับทำเหมือนพวกเธอไม่มีตัวตน แถมยังทำเหมือนไม่มีฉันมาด้วยนะ T-T พี่ลมหยิบรถเข็นคันหนึ่งและเริ่มเดินดูของ ฉันที่ไม่รู้จะทำอะไรได้แต่เดินตามเขาเงียบๆ
\" พวกฉันจะทำกับข้าวกิน เธอช่วยคิดเมนูหน่อยสิ \"
\" พวกพี่ชอบกินอาหารแบบไหนล่ะคะ? \"
\" อะไรก็ได้ที่ง่ายๆ \"
\" มาม่า ^-^ \"
\" แป้งฝุ่น =_= \"
\" แหะๆ แป้งล้อเล่นค่ะ บาร์บีคิวดีมั๊ย? \"
\" อื่ม น่าสนใจ \"
พี่ลมยิ้มนิดๆ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบพริกหวานสีเขียวลูกโต ฉันมองพี่ลมเลือกของแล้วพลอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
\" ยิ้มอะไร? \"
\" อ๊ะ ..... เอ่อ ..... อ่า ..... ป่าวค่ะ \"
\" หน้าฉันเหมือนตัวตลกรึไง? \"
\" ไม่เหมือนก็ใกล้เคียง \"
โอ้แม้เจ้า!! ฉันสาบานได้เลยว่าพี่ลมกำลังหน้าแดง นี่พี่ลมผู้แสนจะเย็นชากำลังหน้าแดงหรอเนี่ย >,<
และแล้วพริกหวานสีเขียวลูกโต๊โตก็กระบทบลงบนหัวฉันเต็มๆ T-T
นี่คงเป็นการแก้เขิลของพี่ลมล่ะมั้ง ฉันฉีกยิ้มให้พี่ลมและเดินไปดูของต่อ บาร์บีคิวก็ต้องมีเนื้อ พริกหวาน สัปปะรด หอมใหญ่ แล้วก็น้ำบาร์บีคิว ฉันเดินเลือกเนื้ออย่างเพลิดเพลินจนลืมไปเลยว่าพี่ลมก็มาด้วย พี่ลมเดินมาข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภาพของเราสองคนช่างเหมือนคู่รักกันจริงๆ ^-^
\" อยากกินเนื้อแบบไหนคะ? สันใน ติดมัน สะโพก \"
\" อะไรอร่อย? \"
\" สันในสิคะ แต่แพงนะ \"
\" เอาอันนั่นแหละ \"
ว่าแล้วพี่ลมก็คว้าเนื้อสันในใส่ตะกร้าตั้ง 5 แพ็ค O_O นี่จะเอาไปให้คนกินหรือ ค ว า ย กินกันแน่เนี่ย
เมื่อเลือกเนื้อเสร็จฉันก็แยกย้ายกับพี่ลมเพื่อไปซื้อหอมใหญ่ พี่ลมอาสาเป็นคนไปซื้อสัปปะรดเอง ฉันเดินไม่เร่งรีบเพราะต้องการดูของอย่างอื่นไปด้วย และด้วยความซุ่มซ่ามของฉันเอง ฉันเดินชนผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง และเหมือนของในมือของเขาจะหล่นด้วย
\" อ๊ะ ขอโทษค่ะ \"
\" ไม่เป็นไรครับ \"
พระเจ้าจอร์ช บุชเป็นกระเทย ซัดดัมเป็นตุ๊ด ผู้ชายคนนี้หน้าตาหยั่งกะนายแบบ ขอบอกว่าหล่อลากดินมั่กมาก >.<
\" เอ่อ ...... คุณไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยครับ? \"
\" มะ ..... ไม่เป็นค่ะ ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ \"
\" ไม่เป็นไรหรอกครับ เล็กน้อย \"
\" งั้นขอตัวก่อนนะคะ \"
\" เดี๋ยวครับ ....... ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร เผื่อเจอกันอีกจะได้ทักทาย \"
ตายแล้ว ตายแน่ๆ คนหล่อถามชื่อฉัน แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย จะบอกเขาดีมั๊ย แต่แม่สอนว่าห้ามบอกชื่อกับคนแปลกหน้านี่หว่า ไม่บอกดีกว่า
\" แป้งฝุ่นค่ะ เรียกแป้งสั้นๆ ก็ได้ \"
แล้วนี่ฉันจะบอกชื่อให้เขาหาหอกอะไรเนี้ย ปากไวจริงๆ เลยยัยแป้งฝุ่น - -^^
\" ผมชื่อแบงค์ครับ ชื่อน่ารักนะครับ แป้งฝุ่น ตัวคนก็น่ารักเหมือนชื่อเลย \" ( อ๊าย!! นู๋แป้งแอบยิ้มค่ะ )
\" > / / / / < ขอบคุณค่ะ ...... ขอตัวก่อนนะคะ \"
ว่าแล้วฉันก็หันหลังกลับโดยที่ไม่ลืมหยิบหอมใหญ่ติดมือไปด้วย หน้าฉันแดงหยั่งกะลูกมะเขือเทศเลยล่ะตอนนี้ ผู้ชายอาร๊าย หล่อแล้วยังสุภาพอีก
\" หอมใหญ่มันหน้าตาเหมือนตลกรึไง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว \"
\" ว๊าย!! \"
พี่ลมเดินมาจากข้างหลังและถามฉันเสียงเย็นๆ ฉันร้องเสียงหลงเพราะนึกว่าผีซะอีก พี่ลมหัวเราะชอบใจที่เห็นฉันตกใจกลัว
\" พี่ลม แกล้งแป้งหรอคะ? \"
\" ก็พี่เห็นเธอเดินยิ้มอยู่คนเดียวหนิ เห็นหน้าแล้วอยากแกล้ง \"
\" แป้งหน้าเหมือนตุ๊กตารึไง? \"
\" ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง \"
พี่ลมตอบหน้าตาย ฉันจึงงอนเดินหนีมาซะงั้น แปลกแฮะ สรรพนามที่พี่ลมแทนตัวเองเวลาคุยกับฉันชอบเปลี่ยนอยู่เรื่อยเลย
และแล้วเราสองคนก็จัดการจ่ายเงิน โดยงานนี้พี่ลมเป็นคนควักเงินจ่ายคนเดียวหมดเลย ฉันที่ยังคงอยู่ในอาการดีใจที่คนหล่อชมยังยิ้มไม่หาย ถึงวันนี้จะซวยที่ต้องเจอพี่ไฟอีกรอบ แต่ก็ยังมีเรื่องดีเข้ามาบ้างแหละ แต่เอ ....... เรื่องดีที่ว่าเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ได้มาซื้อของกับพี่ลม หรือคนหล่อชมฉันกันแน่นะ ชักจะสับสนในชีวิตซะแล้วสิ >,<.
To Be Con . . . . . . . . . . .
\" เธอจะไปไหนยัยงั่ง \"
\" ชั้นไม่ได้ชื่อยัยงั่ง - -^^ \"
\" เออ ช่างเหอะ จะไปไหน \"
\" กลับบ้าน ปวดหัว \"
\" อะไร โดนจูบแค่นี้ถึงขั้นปวดหัวเลยหรอ \"
\" ไม่ใช่! ชั้นปวดหัวจริงๆ! พี่จะตามไปส่งชั้นถึงห้องมั๊ยล่ะ! \"
\" ช่างเหอะ เชื่อก็ได้ \"
\" =_= \"
\" เอาเบอร์มา ชั้นจำเป็นต้องมีเบอร์เธอ \"
\" ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่บอกใครหรอกหน่า \"
\" อย่ามาเถียง บอกว่าเอามาก็เอามาเซ่!! \"
พี่ไฟตวาด ฉันถึงกับชะงักและค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ของพี่ไฟมาเม้มเบอร์ฉันไว้
\" แค่นี้ก็เรียบร้อย ไปได้ คืนนี้จะโทรตาม \"
ฉันไม่ลืมที่จะก้มหัวให้พี่ลมนิดหน่อยเป็นการทำความเคารพ พี่ลมพยักหน้าให้ฉันเล็กน้อยและมองฉันด้วยแววตาบางอย่างที่ไม่ใช่ความเย็นชา แต่ถึงแม้มันจะแปลว่าอะไรก็ช่าง ตอนนี้ฉันขอกลับไปนอนร้องไห้ที่บ้านให้สมใจก่อนก็แล้วกัน T-T ฉันรีบเดินออกมาจากมหาลัยและเรียกรถแท็กซี่กลับบ้านทันที
บ้านฉันเวลานี้คงไม่มีใครอยู่ พ่อกับแม่ก็คงอยู่ที่ทำงาน ส่วนตาเรย์ก็คงกำลังร่าเริงอยู่กับเพื่อน ฉันลากสังขารที่อ่อนแรงขึ้นห้อง เมื่อถึงเตียงฉันก็โถมลงไปเต็มแรงน้ำตาที่กลั้นมานานไหลอีกครั้งด้วยความเจ็บใจ ฉันจับริมฝีปากตัวเองเบาๆ มันเจ็บใช่ได้เลยล่ะ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่ว่าฉันนอนร้องไห้แบบนี้จนตาเรย์กลับมาถึงบ้านแล้วนั่นแหละ โชคดีที่ตาบ้านั่นไม่ค่อยสนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้างซักเท่าไหร่ เรย์จึงไม่ได้สนใจหน้าตาฉันมาก
\" หิวมั๊ยเรย์? \"
\" ไม่เท่าไหร่ ไปต่อยกับใครที่ไหนมาล่ะ? \"
\" อะไรของนาย =_= \"
\" ก็หน้าตาพี่ทำไมเป็นแบบนั้น บวมปูดหยั่งกะหน้าซาลาเปา \"
ฉันขอถอนคำพูดเมื่อกี้ด้วยนะที่ว่าตาเรย์ไม่สนใจอย่างอื่น วันนี้มันเกิดวิบัติอะไรขึ้นมาอีกล่ะเนี้ย มาถามถึงหน้าตาฉันแบบเป็นห่วงแบบนี้
\" ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ดีใจที่ได้เจอเพื่อน ก็เลยปล่อยโฮออกมามากไปหน่อย \"
\" พี่ประสาทรึป่าว เจอเพื่อนก็ร้อง จากเพื่อนก็ร้อง \"
ฉันไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงตาเรย์ ดูเหมือนเขาเองจะเข้าใจอาการของฉัน เรย์จับข้อมือฉันและลากขึ้นไปบนห้อง
\" ล้างหน้าล้างตาซะ ผมจะพาไปกินข้าวหน้าเป็ดหน้าปากซอย \"
\" อื่อ ^-^ \"
ถึงแม้คำพูดของตาน้องชายบ้าของฉันจะเย็นชาและแข็งกระด้าง แต่ในความแข็งกระด้างนั้นก็ยังมีความเป็นห่วงและความรักที่เขามีให้ฉัน
เรย์กับฉันตัดสินใจเดินออกจากบ้านเพื่อไปกินข้าว เหตุผลเพราะตาเรย์ต้องการประหยัดน้ำมัน เขาอ้างว่าไม่มีเงินเติมน้ำมันทุกวันหรอก ซึ่งฉันแน่ใจว่ามันคือข้ออ้าง จริงๆ แล้วตาเรย์ต้องการให้ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินมากกว่า เรย์ที่ปกติไม่พูดมากอยู่แล้วเมื่อเห็นฉันอยู่ในอาการเศร้าซึม เขาก็ยิ้งไม่พูดอะไรเข้าไปใหญ่ มันเลยทำให้บรรยากาศรอบๆ กลัววังเวงแปลกๆ เป็นฉันซะอีกที่ต้องเริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน
\" วันนี้ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง? \"
\" ธรรมดา ที่ผิดปกติไปก็คงจะเป็นวันแรกของการเปิดเรียน \"
\" คิดว่าปีนี้ทางโรงเรียนจะเชิญพ่อแม่ไปอีกมั๊ย? \"
\" พี่พูดเหมือนผมเป็นตัวสร้างปัญหางั้นแหละ - -^ \"
\" หรือมันไม่จริงล่ะ ทุกปีมันก็เป็นแบบนี้ \"
ฉันมองหน้าเรย์ เขาหันมายิ้มให้ฉันซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถเห็นได้ง่ายๆ
\" พี่มีเรื่องอยากจะบอกผมมั๊ย? \"
\" ทำไมถามงั้นล่ะ \"
\" ป๊าว แค่ถามดู \"
\" ............... \"
\" เจอคนหล่อบ้างรึยังที่มหาลัยน่ะ? \"
เรย์พูดขึ้นมาทำให้ฉันคิดถึง 4 หนุ่มตระกูลธาตุ และแน่นอน ฉันคิดถึงตาพี่ไฟบ้าขึ้นมาด้วย T-T
\" เจอ ....... เจอจังๆ เลยล่ะ \"
\" อะไรของพี่ =_= \"
\" สั่งข้าวเถอะ พี่หิวแล้ว \"
ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อถึงร้านข้าว เรย์ยอมทำตามคำสั่งเดินไปที่แม่ค้าและสั่งข้าวหน้าเป็ด 2 จาน
เราสองคนนั่งกินข้าวเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ฉันต้องคอยเอาช้อนปกป้องเป็ดของฉันอย่างทุลักทุเล เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะตาเรย์บ้าคอยแย่งเป็ดจากจานฉันอยู่เรื่อยน่ะสิ >,< คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนักที่ตานั่นแย่งเป็ดฉันไปได้ 3 ชิ้น T-T ขณะที่ฉันกำลังจ้องตาเรย์อย่างเอาเป็นเอาตาย เสียงโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
ลัลลัลลา ลั่ลล้าลัลลา~~
เห็นเบอร์โทรเข้าแล้วแทบไม่อยากรับเลย Y-Y
\" รับสิพี่แป้ง จะปล่อยให้มันดังแบบนั้นรึไง? \"
\" พี่ไม่อยากรับ \"
\" ใครโทรมานักหนา? \"
จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่พี่ไฟจอมซาดิส
\" พี่ไม่รับผมรับเอง \"
ว่าแล้วตาเรย์ก็แย่งโทรศัพท์ไปจากมือฉัน เขามองเบอร์โทรเข้าเล็กน้อยและกดรับทันที
\" ครับ! \"
\" .................. \" ( แน่นอนว่าฉันไม่ได้ยิน )
\" คุณโทรไม่ผิดหรอกครับ เบอร์นี้เป็นของแป้งฝุ่น \"
\" .................. \"
\" เค้าคงไม่อยากคุยกับคุณหรอกครับ ไม่งั้นผมคงไม่รับเองหรอก \"
ตายแล้ว เรย์พูดแบบนั้นออกไปได้ไง ฉันรีบแย่งโทรศัพท์มาจากเขาก่อนที่เรื่องมันจะแย่ลงกว่าเดิม
\" ค่ะพี่ไฟ \"
\" เธอให้ใครพูดห๊ะยัยงั่ง!! \"
\" น้องชายค่ะ และฉันก็ไม่ใช่ยัยงั่ง - -^ \"
\" จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้เธออยู่ไหน? \"
\" ร้านข้าวหน้าปากซอย \"
\" โอเค อีก 10 นาทีฉันจะไปถึง \"
\" เฮ้! พี่จะมาทำไม? \"
\" เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม แค่นี้แหละ!! \"
ยังไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรๆ ต่อ ไอพี่ไฟบ้าก็วางหูไปซะแล้ว ฉันมองโทรศัพท์แค้นๆ ก่อนจะกระแทกมันลงกับโต๊ะ
\" ผมช่วยมั๊ยพี่? ^-^ \"
\" - -^^ \"
\" นายนั่นเป็นใคร? \"
\" รุ่นพี่ ..... พี่รหัส \"
\" กวน ตี__น ใช้ได้ \"
\" เดี๋ยวพี่ต้องไปกับเค้า เรย์กลับบ้านไปก่อนแล้วกัน \"
\" อ้าว พี่แป้งทำหน้าไม่ชอบนายนั่น แต่ทำไมไปกับมันได้ล่ะ? \"
\" เอาหน่า \"
ฉันบอกปัดๆ และดูนาฬิกาข้อมือ 10 ...... 9 ..... 8 ...... 7 ...... 6 ....... 5 ....... 4 ...... 3 ...... 2 ...... 1 ...... มาแล้ว!!
รถฮอนด้า CRV สีดำสนิทจอดเทียบฟุตบาทตรงร้านข้าวหน้าเป็ด ผู้ที่ก้าวลงมาจากรถคงเป็นใครไม่ได้นอกจากพี่ไฟ แต่ ...... เอ๋ O_O
นั่นมันไม่ใช่พี่ไฟ แต่เป็นพี่ลม!!
\" หวัดดี ขึ้นรถเถอะ \"
พี่ลมทักฉันเรียบๆ และเปิดประตูให้ ตาเรย์มองพี่ลมเขม็ง ฉันจึงรีบหันไปบอกเขาว่านี่ไม่ใช่คนในโทรศัพท์และเสริมด้วยว่าฉันจะกลับมาอธิบาย
และแล้วตอนนี้ฉันก็นั่งอยู่ในรถกับพี่ลม 2 คน แม่เจ้า!! ฉันกำลังสับสนและงงงวย ทำไมกลายเป็นพี่ลมที่มารับฉัน และนี่เรากำลังจะไปไหนกัน ฉันหันหน้าไปมองพี่ลมที่กำลังตั้งใจขับรถ คำถามที่ฉันจะถามก็กลับกลืนลงคอซะได้ พี่ลมช่างล่องลอยสมชื่อจริงๆ
\" ถามมาเหอะ พี่ไม่กัดเธอหรอก \"
เหมือนจะรู้แฮะว่าฉันคิดแบบนั้น ฉันยิ้มนิดหน่อยก่อนจะถามออกไปด้วยเสียงที่เบามาก
\" นี่เราจะไปไหนกันคะ? แล้วพี่ไฟไปไหน? \"
\" ไปซื้อของ ไอไฟอยู่ที่งานเลี้ยง \"
\" งานเลี้ยง? \"
\" ถึงแล้วเธอจะรู้เอง \"
พี่ลมพูดเรียบๆ ฉันจึงเงียบและนั่งมองข้างทาง ไม่นานพี่ลมก็จอดหน้าซูเปอร์มาร์เก็ต
เราสองคนเดินลงจากรถและเข้าไปในนั้น สาวหลายคนหันมองพี่ลมตาเป็นมัน แต่พี่ลมกลับทำเหมือนพวกเธอไม่มีตัวตน แถมยังทำเหมือนไม่มีฉันมาด้วยนะ T-T พี่ลมหยิบรถเข็นคันหนึ่งและเริ่มเดินดูของ ฉันที่ไม่รู้จะทำอะไรได้แต่เดินตามเขาเงียบๆ
\" พวกฉันจะทำกับข้าวกิน เธอช่วยคิดเมนูหน่อยสิ \"
\" พวกพี่ชอบกินอาหารแบบไหนล่ะคะ? \"
\" อะไรก็ได้ที่ง่ายๆ \"
\" มาม่า ^-^ \"
\" แป้งฝุ่น =_= \"
\" แหะๆ แป้งล้อเล่นค่ะ บาร์บีคิวดีมั๊ย? \"
\" อื่ม น่าสนใจ \"
พี่ลมยิ้มนิดๆ ก่อนเอื้อมมือไปหยิบพริกหวานสีเขียวลูกโต ฉันมองพี่ลมเลือกของแล้วพลอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
\" ยิ้มอะไร? \"
\" อ๊ะ ..... เอ่อ ..... อ่า ..... ป่าวค่ะ \"
\" หน้าฉันเหมือนตัวตลกรึไง? \"
\" ไม่เหมือนก็ใกล้เคียง \"
โอ้แม้เจ้า!! ฉันสาบานได้เลยว่าพี่ลมกำลังหน้าแดง นี่พี่ลมผู้แสนจะเย็นชากำลังหน้าแดงหรอเนี่ย >,<
และแล้วพริกหวานสีเขียวลูกโต๊โตก็กระบทบลงบนหัวฉันเต็มๆ T-T
นี่คงเป็นการแก้เขิลของพี่ลมล่ะมั้ง ฉันฉีกยิ้มให้พี่ลมและเดินไปดูของต่อ บาร์บีคิวก็ต้องมีเนื้อ พริกหวาน สัปปะรด หอมใหญ่ แล้วก็น้ำบาร์บีคิว ฉันเดินเลือกเนื้ออย่างเพลิดเพลินจนลืมไปเลยว่าพี่ลมก็มาด้วย พี่ลมเดินมาข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ภาพของเราสองคนช่างเหมือนคู่รักกันจริงๆ ^-^
\" อยากกินเนื้อแบบไหนคะ? สันใน ติดมัน สะโพก \"
\" อะไรอร่อย? \"
\" สันในสิคะ แต่แพงนะ \"
\" เอาอันนั่นแหละ \"
ว่าแล้วพี่ลมก็คว้าเนื้อสันในใส่ตะกร้าตั้ง 5 แพ็ค O_O นี่จะเอาไปให้คนกินหรือ ค ว า ย กินกันแน่เนี่ย
เมื่อเลือกเนื้อเสร็จฉันก็แยกย้ายกับพี่ลมเพื่อไปซื้อหอมใหญ่ พี่ลมอาสาเป็นคนไปซื้อสัปปะรดเอง ฉันเดินไม่เร่งรีบเพราะต้องการดูของอย่างอื่นไปด้วย และด้วยความซุ่มซ่ามของฉันเอง ฉันเดินชนผู้ชายคนหนึ่งเข้าอย่างจัง และเหมือนของในมือของเขาจะหล่นด้วย
\" อ๊ะ ขอโทษค่ะ \"
\" ไม่เป็นไรครับ \"
พระเจ้าจอร์ช บุชเป็นกระเทย ซัดดัมเป็นตุ๊ด ผู้ชายคนนี้หน้าตาหยั่งกะนายแบบ ขอบอกว่าหล่อลากดินมั่กมาก >.<
\" เอ่อ ...... คุณไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยครับ? \"
\" มะ ..... ไม่เป็นค่ะ ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ \"
\" ไม่เป็นไรหรอกครับ เล็กน้อย \"
\" งั้นขอตัวก่อนนะคะ \"
\" เดี๋ยวครับ ....... ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร เผื่อเจอกันอีกจะได้ทักทาย \"
ตายแล้ว ตายแน่ๆ คนหล่อถามชื่อฉัน แล้วนี่ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย จะบอกเขาดีมั๊ย แต่แม่สอนว่าห้ามบอกชื่อกับคนแปลกหน้านี่หว่า ไม่บอกดีกว่า
\" แป้งฝุ่นค่ะ เรียกแป้งสั้นๆ ก็ได้ \"
แล้วนี่ฉันจะบอกชื่อให้เขาหาหอกอะไรเนี้ย ปากไวจริงๆ เลยยัยแป้งฝุ่น - -^^
\" ผมชื่อแบงค์ครับ ชื่อน่ารักนะครับ แป้งฝุ่น ตัวคนก็น่ารักเหมือนชื่อเลย \" ( อ๊าย!! นู๋แป้งแอบยิ้มค่ะ )
\" > / / / / < ขอบคุณค่ะ ...... ขอตัวก่อนนะคะ \"
ว่าแล้วฉันก็หันหลังกลับโดยที่ไม่ลืมหยิบหอมใหญ่ติดมือไปด้วย หน้าฉันแดงหยั่งกะลูกมะเขือเทศเลยล่ะตอนนี้ ผู้ชายอาร๊าย หล่อแล้วยังสุภาพอีก
\" หอมใหญ่มันหน้าตาเหมือนตลกรึไง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว \"
\" ว๊าย!! \"
พี่ลมเดินมาจากข้างหลังและถามฉันเสียงเย็นๆ ฉันร้องเสียงหลงเพราะนึกว่าผีซะอีก พี่ลมหัวเราะชอบใจที่เห็นฉันตกใจกลัว
\" พี่ลม แกล้งแป้งหรอคะ? \"
\" ก็พี่เห็นเธอเดินยิ้มอยู่คนเดียวหนิ เห็นหน้าแล้วอยากแกล้ง \"
\" แป้งหน้าเหมือนตุ๊กตารึไง? \"
\" ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง \"
พี่ลมตอบหน้าตาย ฉันจึงงอนเดินหนีมาซะงั้น แปลกแฮะ สรรพนามที่พี่ลมแทนตัวเองเวลาคุยกับฉันชอบเปลี่ยนอยู่เรื่อยเลย
และแล้วเราสองคนก็จัดการจ่ายเงิน โดยงานนี้พี่ลมเป็นคนควักเงินจ่ายคนเดียวหมดเลย ฉันที่ยังคงอยู่ในอาการดีใจที่คนหล่อชมยังยิ้มไม่หาย ถึงวันนี้จะซวยที่ต้องเจอพี่ไฟอีกรอบ แต่ก็ยังมีเรื่องดีเข้ามาบ้างแหละ แต่เอ ....... เรื่องดีที่ว่าเนี่ย มันเป็นเรื่องที่ได้มาซื้อของกับพี่ลม หรือคนหล่อชมฉันกันแน่นะ ชักจะสับสนในชีวิตซะแล้วสิ >,<.
To Be Con . . . . . . . . . . .
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น