ลำดับตอนที่ #26
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : คำขอโทษ
กองพาทรายไปนั่งรอในห้องซ้อมเปียโน ตัวเขาเองขอตัวออกมาหาชุดนักเรียนหญิงเพื่อให้ทรายใส่ ด้วยความหล่อของกองทำให้เขาขอยืม
ชุดนักเรียนจากสาวๆ ได้ไม่ยาก เมื่อเขากลับมาถึงห้องซ้อมก็พบภาพตรงหน้าจนทำให้เขาเกือบเป็นลมล้มลงพื้น
\" ทราย ...... ทำไมเธอ ...... \"
\" อ๊ะ ..... ทรายเห็นว่ามีแต่พี่กองคนเดียวที่เข้าห้องนี้ ทรายจึง .... ถอดเสื้อผ้าออก \" เธอหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ แต่กองนั้นกลับไม่มองแม้แต่
หน้าของเธอเลย เขาหันหน้าไปทางอื่นและยื่นชุดนักเรียนให้ทราย
\" เอานี่ พี่ไปขอยืมมาจากเด็ก ม.4 ด้วยกัน หวังว่าทรายคงใส่ได้ รับไปสิ \"
\" ทรายยังเจ็บแขนอยู่เลย พี่กองเอาส่งให้ใกล้ๆ หน่อยสิคะ \"
\" แต่เธอเป็นผู้หญิง พี่เป็นผู้ชาย มารับไปเหอะ อย่าให้พี่ต้องลำบากใจ \" กองบอกเสียงเย็นๆ ทรายได้แต่ทำหน้างอและแกล้งทำเป็นเดิน
ไม่สะดวกมารับชุดนักเรียนจากกอง
\" ขอบคุณค่ะ ..... อุ๊ย! \" ทรายล้มลง กองตกใจจึงรีบรับเธอเอาไว้ เนื้อหนังของทรายสัมผัสกับตัวเขาเข้าเต็มๆ ทรายหัวเราะคิกคัก
ด้วยความชอบใจผิดกับกองที่ทำหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที เขาตัดสินใจจับไหล่ทรายให้ยืนตรงๆ และหันหน้ามองตาเธอด้วยสายตาว่างเปล่า
\" อย่าทำแบบนี้กับชั้นอีก ตัวเธอก็แค่นี้ \" พูดพลางเหลือบมองหน้าอกหน้าใจของทราย \" คิดหรอว่าชั้นจะหวั่นไหว เลิกยุ่งกับชั้นซักที
แล้วอย่าหวังว่าจะนำเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครต่อใครฟังนะ เล่าไปเธอนั่นแหละจะเสีย แล้วอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน \" กองพูดเรียบๆ และเดินออก
จากห้องซ้อม ปล่อยให้ทรายหน้าแดงด้วยความอับอายและปล่อยกรี๊ดออกมาโครมใหญ่
กองรีบเดินออกห่างจากรัศมีของทรายให้มากที่สุด เขาเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ใจนึงก็อยากไปอธิบายให้เพชรฟัง แต่เขาก็รู้ว่า
เวลาแบบนี้อารมณ์แบบนี้ เพชรคงไม่ฟังเหตุผลของเขาแน่ๆ ในที่สุดกองก็หยุดเดินและนั่งลงใต้ต้นไม้อย่างหมดแรง
\" เฮ้อ! นี่ชั้นจะยอมแพ้รึไง \" เขาพูดกับตัวเอง นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมากันด้วยความสงสัย
\" คนอย่างชั้นจะยอมอะไรง่ายๆ ได้หรอ \" เขาพูดกับตัวเองอีกครั้ง
\" พูดคนเดียว คิดคนเดียว มันหาทางออกดีๆ ไม่ได้ง่ายๆ หรอกไอกอง \" เจมส์เดินมาจากไหนไม่รู้พูดขึ้นและนั่งลงข้างกอง
\" นั่นดิ แกไม่เคยได้ยินหรอวะ คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย ห้าคนก็ทั้งตายทั้งหัวหายด้วยกัน \" นันแตะไหล่กองเบาๆ
\" สุภาษิตบ้านไหนของมึงวะ ฟังแล้วทะแม่_งๆ \" วินตวาดนันและหันมาพูดกับกอง \" มีเรื่องอะไรก็คุยกับพวกเราได้นี่หว่า พวกเราไม่ใช่
เพื่อนแกรึไง \"
\" อีกอย่างนะเว้ย พูดคนเดียวน่ะ คนเค้าจะหาว่าแกน่ะบ้า แล้วจะทำให้แก็งค์ 5 MJ อันมีชื่อเสียงของพวกเรามัวหมองไปด้วย \" กฤษพูด
เบาๆ พร้อมรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ของตัวเอง เพื่อนๆ ต่างหันมองหน้ากันพร้อมพูดกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
\" ไอเวร!! \" กองระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เขารู้สึกคลายเครียดขึ้นมาเยอะ
\" ตกลงว่าแกจะเล่าให้พวกเราฟังได้ยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น หนุ่มน้อยหน้ามลนัยตาสีดำเข้มที่สาวไหนมองแล้วต้องละลาย บัดนี้ได้กลายเป็น
หนุ่มน้อยหน้ามุ่ย นัยตาที่เคยคมกริบกลายเป็นนัยตาขุ่นมัว ผู้ใดทำให้แกเป็นเช่นนี้ \" เจมส์ร่ายยาวจนวินทำหน้าหมั่นไส้
\" แกไม่ไปแต่งนวนิยายแนวขุนช้างขุนแผนไปเลยล่ะไอเจมส์ เกรด 4 ภาษาไทยลงหัวแน่เทอมนี้ \"
\" ชั้นก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน รอโอกาสอยู่ตอนนี้ \"
\" ไอบ้า ..... เข้าเรื่องแกดีกว่าไอกอง ตกลงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหนุ่มอารมณ์ดีอย่างแกถึงทำหน้าซังกะตายแบบนั้น \" วินเลิกสนใจ
เจมส์และหันมาถามกอง
\" ก็เพชรน่ะสิ เข้าใจชั้นผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว \"
\" เข้าใจผิด? ...... ยังไง เล่ามาซิ \" นันถามอีกคนและนั่งลงฟังกอง
\" ชั้นเจอผู้หญิงคนหนึ่งโดนลวนลาม ก็เข้าไปช่วย เพชรดันเข้าใจว่าชั้นเป็นบอร์ดี้การ์ดสาธารณะ เธอไม่ฟังชั้นแล้วก็หนีไปเลย ชั้นแค่ช่วย
เค้าไว้เพราะดันเดินไปเจอ เป็นพวกนายจะปล่อยให้เธอโดนรังแกหรอ \" เขาเล่าน้ำเสียงหดหู่ กฤษแตะไหล่กองเบาๆ เชิงปลอบ
\" แกก็อธิบายเพชรสิวะ \"
\" เพชรฟังใครซะที่ไหน เธอไม่ฟังชั้นหรอก \"
\" นี่แกหายโกรธเพชรแล้วใช่มั๊ย \" นันถาม
\" ใช่ หายโกรธจนไม่กล้าโกรธอีกแล้ว \"
\" แล้วนี่แกจะทำไงต่อไป \" เจมส์ถาม
\" ชั้นอยากคุยกับเพชร อยากอธิบายให้เธอฟัง ชั้นไม่ชอบเลยเวลาที่เธอโกรธ มันเหงาปาก \" กองพูดเหมือนกำลังจะร้องไห้ เขาก้มหน้า
และยกมือปิดหน้าตัวเอง เพื่อนๆ มองกองด้วยความสงสาร พวกเขาเข้าใจในความรู้สึกของกองในตอนนี้ดีทีเดียว
\" พวกเราจะช่วยแกเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอก \" วินพูด หลังจากนั้นไม่มีใครพูดกันอีก ทุกคนพร้อมใจกันโดดเรียนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกอง
ทางด้านเพชร
เพชรหลบไปนั่งคนเดียวที่ห้องน้ำหญิง เพชรเสียใจกับภาพที่เธอเห็น เธอคิดว่ากองจะดูแลปกป้องคุ้มครองเธอแค่คนเดียวเท่านั้น แต่ภาพที่
เธอเห็นมันไม่ใช่เลย เพชรนั่งร้องไห้อยู่นานจนเวลาพักเที่ยง ดีเจประจำโรงเรียนที่ทำหน้าที่เปิดเพลงให้เพื่อนนักเรียนฟังพูดผ่านลำโพงเสียง
สดใส
\" สวัสดียามเที่ยงคร้าบท่านผู้ฟังที่น่ารักน่ากินของผม ..... วันนี้ผมจะไม่พูดมากให้ทุกคนรำคาญนะครับ เอาเป็นว่าไปฟังเพลงที่สาวๆ ขอมาดี
กว่า .... ให้พี่ขวัญ ม.6 จากน้องเรียม ม.5 นะครับ ..... ชื่อสมกันจริงๆ ฟังเพลงกันเลยคร้าบ ..... เพื่อนสนิท \"
เพื่อนคนนึง แอบรักเธอ.... เก็บงำความรักนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคย เปิดเผยไป.... ด้วยกลัวจะเสียใจ จะเสียเธอ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน.... และมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ฮือ .... ฮือ
หากเป็นใคร ไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้ อาจบอกไป
แต่เป็นเธอ ที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้ง คอยชั่งใจ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน.... และมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป.... ว่ารักเธอ....
\" อย่าให้แม่รู้นะว่าใครขอเพลง \" เพชรพูดทั้งน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นมานั่งบ่นต่อว่าดีเจไปหลายรอบแล้ว \" ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่จะจับหักคอให้
หมดเลย \" เพชรบ่นต่อไปเรื่อยพร้อมปาดน้ำตา เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และเดินออกจากห้องน้ำ เพชรคิดว่าการหลบอยู่ในนี้ช่วยอะไร
ไม่ได้มาก แค่เธอได้มีที่เงียบๆ ไม่มีใครรบกวนและปล่อยน้ำตาได้เต็มที่แบบนี้ก็พอแล้ว เธอคิดว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ปล่อยให้ชีวิต
มันดำเนินไปตามปกติของมันเองดีกว่า เพชรนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลย และตอนนี้เพื่อนๆ ของเธอก็คงกำลังตามหาเธออยู่แน่ๆ
เธอจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารเพื่อดับความหิวของตัวเอง
\" ป้าคะ ขอข้าวผัดกระเพราไก่ไข่เจียวค่ะ \" เพชรสั่งอาหารกับป้าคนขาย
\" ขอ 2 ที่เลยครับป้า ผมจ่ายเอง \" เสียงผู้ชายคนดังขึ้นข้างๆ เธอ เมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นเจมส์ เพชรยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะรับอาหารและ
เดินไปนั่ง
\" มาหาชั้นมีอะไรหรอ \" เพชรถามทั้งๆ ที่เธอคำนวณคำตอบไว้แล้ว
\" เธอหายไปไหนมา รู้มั๊ยว่าพวกเราเป็นห่วง \" เจมส์ถามเบาๆ เพชรจับน้ำเสียงเขาได้ว่าเป็นห่วงจริงๆ
\" สงบจิตสงบใจนิดหน่อย ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่นายคงไม่ได้ยอมลงทุนเลี้ยงข้าวชั้นเพื่อถามคำถามนี้หรอกใช่มั๊ย \"
\" ก็ใช่ ...... ท่าทางเธอคงจะหิว \" เจมส์พูดเมื่อพิจารณาจากการกินอาหารของเพชร เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา แค่พยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ
\" ชั้นอยากให้เธอปรับความเข้าใจกับกอง \" เพชรชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งสติได้และลงมือกินอาหารต่อ
\" เธอกำลังเข้าใจผิดนะเพชร กองเป็นของเธอคนเดียวอยู่แล้ว \" เพชรรวบช้อนเพื่อแสดงว่าทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในใจเธอดีใจมาก
ที่เจมส์บอกว่ากองเป็นของเธอ แต่นั่นก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
\" แล้วนายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ เค้าอยากคุยกับชั้นหรอ \"
\" โอ๊ย! เธอไม่รู้หรอว่าไอกองมันแทบคลั่งแน่ะที่มันทะเลาะกับเธอน่ะ มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย .... อุ๊บ! .... ชั้นพูดอะไรมากไปรึป่าว
เนี้ย \" เจมส์รีบปิดปากตัวเองเมื่อเขารู้ตัวว่าพูดมากเกินไป เพชรได้แต่หน้าแดงและข่มยิ้มตัวเองเอาไว้
\" เอาเป็นว่าเธอไปคุยกับมันหน่อยเหอะนะ รับรองว่ามันคุยกับเธอแน่ๆ นะนะนะ .... นะ \"
\" ขอคิดดูก่อน \"
\" ให้เวลา 1 นาที \"
\" มากเกินไปมั้ง \" เพชรประชดประชัน
\" งั้นไม่ต้องคิดแล้ว เอาเป็นว่าตกลงแล้วกันนะ คืนนี้ 2 ทุ่ม แต่งตัวให้สวย รถคันเดิมที่เธอเคยนั่งจะไปรอรับหน้าบ้านตรงเวลาเป๊ะ ขอบใจ
นะเพชรชั้นไปล่ะ .... เอ้อ กินข้าวชั้นด้วยก็ได้ ถ้าเธอไม่อิ่ม \" เจมส์รีบสรุปและรีบลุกไป เพชรที่อึ้งจนพูดไม่ออกได้แต่นั่งโบกไม้โบกมือ
เหมือนคนใบ้
\" เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ \" เพชรบ่นพึมพำและลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อน
เมื่อเธอเดินไปถึงที่นั่งประจำ เพื่อนๆ ก็ต่างวิ่งเข้ามารับด้วยความเป็นห่วง ปรางที่เป็นหัวหน้ากลุ่มทำหน้าที่ซักถามเพชรเหมือนเป็นอัยการ
เพชรได้แต่พยักหน้ารับความผิดเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ถึงตอนเย็นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนกลับบ้านเธอเจอกองหน้า
โรงเรียนด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจไม่มีใครรู้
\" ชั้นไปส่งมั๊ยเพชร ไม่ได้เจอเจ้าภูมินานแล้ว คิดถึง \"
\" ไม่เป็นไร เดี๋ยวรถที่บ้านมารับ \" เพชรเลี่ยงสายตาของกอง
\" หรอ งั้นชั้นไม่ตื้อเธอแล้ว เจอกันคืนนี้นะ \" กองพูดเสียงเศร้าก่อนจะขับรถออกไป เพชรมองตามด้วยความเสียดายเล็กน้อย
เพชรกลับถึงบ้านก็รีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอเลือกใส่กระโปรงยาวสีขาว เสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพู เพชรนั่งทำใจหน้ากระจกเป็นเวลานาน เธอ
กำลังคิดว่าควรทำผมทรงไหนดี ถ้าเธอทำแบบเดิมๆ กองคงไม่ประทับใจแน่ แต่ถ้าเธอเปลี่ยนทรง ความมั่นใจของเธอคงลดลง เพชรนั่งจับ
ผมตัวเองและผูกไปผูกมาอยู่นาน จนภูมิที่สงสัยว่าพี่สาวตัวเองจมน้ำตายไปแล้วทนไม่ไหวเดินขึ้นมาดู
\" พี่เพชรทำอะไรอยู่เป็นนานสองนาน ...... นี่ผีเข้ารึป่าวน่ะ \" ภูมิทำเสียงตกใจที่เห็นพี่สาวตัวเองแต่งตัวแบบนี้
\" ไม่สวยหรอ \"
\" สวยมาก เหมือนนางฟ้าเลยล่ะ \"
\" ขอบใจจ๊ะ \" เพชรยิ้มแฉ่งให้ภูมิ
\" นางฟ้ากับควาย เคยได้ยินใช่มะ \"
\" -_-^^^ \" <<< เพชร
\" ล้อเล่นน่ะพี่ พี่สาวผมสวยระเบิดอยู่แล้ว \" เพชรหันมายิ้มให้ภูมิอีกครั้งและนั่งคิดไม่ตกอยู่เหมือนเดิม
\" ทำไมถึงทำหน้าคิดไม่ตกแบบนั้นล่ะ ไม่อยากไปหรอ \" ภูมิถามขึ้นเมื่อจับอาการเพชรได้
\" อยากไปสิ แต่พี่ไม่รู้จะทำผมทรงอะไรดี \"
\" ทรงอะไรก็ได้ที่เป็นพี่เพชร \"
\" อยากเปลี่ยนบ้าง \"
\" แล้วนี่จะไปไหน กับใคร \"
\" ไปข้างนอก กับมนุษย์คนหนึ่ง \" เพชรตอบกวนๆ ภูมิหมั่นไส้จึงเขกหัวเข้าให้ทีนึง
\" โอ๊ย นี่พี่นะเฟ้ย \" เพชรร้องเบาๆ ภูมิหัวเราะชอบใจ
\" ก็เพราะเป็นพี่ไง ผมถึงได้เขกเข้าให้ ตกลงไปกับใครครับ \"
\" ไปกับพี่กองของภูมิน่ะแหละ \" เพชรตอบตามตรง เธอไม่เคยมีความลับกับภูมิ ซึ่งเหมือนกับภูมิที่ไม่เคยมีความลับกับเพชร
\" โห ..... ไปไหนกันหรอ \"
\" พี่ยังไม่รู้เลย \"
\" เดี๋ยวนี้พี่กองหายหน้าหายตาไปเลยเนาะ \"
\" อืม พี่เค้าไม่ว่างล่ะมั้ง \" ภูมิพยักหน้าเหมือนเข้าใจ อยู่ๆ เพชรก็ตะโกนขึ้นมา
\" แล้วนี่ชั้นจะทำผมทรงไหนดีล่ะ จะ 2 ทุ่มแล้วด้วย แย่แล้ว ตายแน่ๆ!! \"
\" พี่เพชรๆ ผมทำผมให้พี่ดีกว่า มานี่เลย \" ภูมิหยิบหวีหยิบอุปกรณ์และเริ่มต้นทำผมให้เพชร
เวลา 2 ทุ่มเป๊ะ รถสีดำคันงามที่เคยแวะเวียนมาบ้านนี้บ่อยๆ ก็มาจอดหน้าบ้าน เพชรรีบวิ่งลงจากห้องเมื่อรู้ว่าถึงเวลานัดแล้ว ภูมิเองก็ตามลง
มาด้วยเมื่อประตูบ้านเปิดออกเพชรก็พบกองยืนรออยู่แล้ว เธอยิ้มให้เขานิดนึง ส่วนกองนั้นยืนตาค้างไร้ความรู้สึกไปเลย
\" มานานแล้วหรอ \" เพชรทักกองที่ยังคงแข็งเหมือนหิน
\" .................... \" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่คุณเรียก
\" พี่กองๆ ไม่ต้องตะลึงในความงามของพี่สาวผมขนาดนั้นก็ได้ \" ภูมิที่เดินมาด้วยพูดขึ้น เขาเอามือไปแตะไหล่กองเบาๆ
\" สวยจัง น่ารักมากเลย \" นั่นคือคำพูดแรกที่ออกมาจากกอง เพชรหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
\" ผม ..... เหมาะมาก \" กองชมทรงผมเพชร ภูมิจัดการสำรวจการแต่งตัวของเพชรก่อนที่จะทำผมให้ เขาบอกว่าใส่ชุดแบบนี้แล้วเหมือน
ตุ๊กตา เพราะงั้นทรงผมเป็นลอนเหมาะที่สุด ภูมิจึงจัดการดัดผมเพชรให้เป็นลอนนิดหน่อย และปล่อยสยายลงมาเรียบๆ ซึ่งทำให้เพชรดู
หน้าเด็กและเหมาะกับการแต่งตัวมาก
\" ขอบคุณค่ะ \" เพชรพูดสั้นๆ หน้าขาวๆ ที่มองเห็นชัดในตอนกลางคืนแดงแปร๊ดด้วยความอาย
\" รีบไปได้แล้ว ก่อนที่พี่ผมจะละลาย \" ภูมิแซวทั้งสองเล่น กองจึงเปิดประตูให้เพชร วันนี้เขาใส่เสื้อเรียบร้อยกว่าเดิม จากแขนกุดสีดำที่
ใส่เป็นประจำกลายเป็นเสื้อเชิตสีขาวเข้ารูป กางเกงยีนสีดำ ดูๆ ไปเหมือนผู้ใหญ่มากขึ้น
ทั้งสองขับรถไปเรื่อยๆ บรรยากาศค่อนข้างเงียบ เนื่องจากยังไม่มีใครกล้าคุยกับใคร กองหันมองเพชรเรื่อยๆ เหมือนชวนคุย เพชรเองก็รู้
ว่าตัวเองถูกมองอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดกองก็จอดรถในซอยเปลี่ยวมืดๆ ซอยหนึ่ง เพชรมองหน้ากองและขมวดคิ้ว
\" ไม่ได้จะข่มขืนนะ \" กองรีบพูด ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
\" ปิดตาก่อนได้มั๊ย อยากให้เซอร์ไพร \"
\" ก็ได้ \" เพชรตอบ เธอมั่นใจว่ากองเป็นคนดีพอ เมื่อกองปิดตาให้เพชรแล้วเขาก็ขับรถต่ออีกนิด ในที่สุดก็ถึงที่หมายจริงๆ ซะที กองลง
ไปเปิดประตูให้เพชรและอุ้มเธอลงมา
\" ไม่ต้องอุ้มก็ได้มั้ง \" เพชรพูดอายๆ
\" อยากอุ้ม หรือเพชรรังเกียจ \"
\" ป่าว ตามใจก็แล้วกัน \" กองยิ้มอย่างดีใจ โชคดีที่เพชรไม่เห็นว่าหน้ากองแดงเหมือนกัน เขามองหน้าเพชรก่อนที่จะคิดอะไรในใจ กอง
อุ้มเพชรเดินเรื่อยๆ เพชรรู้สึกว่าที่ที่กองพามาไม่มีคนอยู่เลย เพราะบริเวณนั้นเงียบมาก
\" ถึงแล้วล่ะ \" กองพูดและวางเพชรลงบนเก้าอี้
\" เอาออกได้รึยัง \" เพชรถาม
\" ยังก่อน เดี๋ยวกองจะเอาออกให้เอง \" ไม่นานกองก็เดินมาข้างหลังเพชร และแกะผ้าเช็ดหน้าออก เมื่อเพชรเห็นสถานที่ก็ถึงกับตะลึง เธอ
กำลังอยู่บนเรือเฟอรารี่ส่วนตัว โต๊ะอาหารที่จัดวางได้อย่างสวยงาม ข้างๆ มีนักสีไวโอลินอยู่หนึ่งคน นี่น่ะหรอที่เค้าเรียกว่าดินเนอร์ใต้แสง
จันทร์
\" ชอบมั๊ย \" กองกระซิบข้างหูเพชร
\" ชอบมากเลยค่ะ \" เพชรหน้าแดงด้วยความอาย กองหัวเราะก่อนที่จะกลับมานั่งที่ตัวเอง
\" นี่เป็นเรือเฟอรารี่ของครอบครัวกองเอง ส่วนท่านนี้ก็คือคนที่บ้าน ลุงทอมสันเป็นครูสอนไวโอลิน \" กองแนะนำบุคคลที่จะสีไวโอลินให้ทั้ง
สองฟังคืนนี้เพชรยกมือสวัสดีอย่างนอบน้อม
\" แฟนคุณหนูกองน่ารักจังเลยนะครับ เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆ \" ลูกทอมสันพูดยิ้มๆ เพชรหน้าแดงอีกรอบด้วยความอาย
\" ลุงก็ เพชรเค้าอายกันพอดี \" กองบอกปัดๆ เพชรแปลกใจเล็กน้อยที่กองไม่ปฏิเสธว่าเธอเป็นแฟนเขาแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก
\" ทานอาหารเลยนะ \" กองปรบมือหนึ่งครั้ง อาหารหน้าตาหน้าทานก็มาเสิร์ฟ กองหันไปบอกชื่อเพลงให้แก่ลุงทอมสัน ดนตรีบรรเลิงขึ้น
ช้าๆ กองมองหน้าเพชรสายตาจริงจัง
\" คราวนี้ก็เข้าเรื่องของเรา \"
\" กองขอโทษนะที่ทำแบบนั้น ต่อไปนี้กองจะเป็นบอร์ดี้การ์ดของเพชรคนเดียว จะไม่ยุ่งกับใครอีก \" กองบอกเพชรตรงๆ เธอเงียบฟังเขา
อย่างตั้งใจ
\" ยกโทษให้กองนะ ไม่ได้คุยกับเพชรแล้วมันเหงา คิดถึงรู้มั๊ย \" กองเอื้อมมือมาจับมือเพชร เพชรมองกองอยู่นานก่อนที่จะพูด
\" ไม่ยกโทษของกองแล้วจะยกโทษให้ใครล่ะ คนที่สมควรขอโทษคือเพชรต่างหาก \" กองยิ้มแฉ่งก่อนจะกุมมือเพชรแน่นขึ้น
\" ขอโทษนะคะ \" เพชรพูดชัดเจน กองยิ้มรับพร้อมพยักหน้า ค่ำคืนแห่งความสุขคืนนี้คงอีกยาวไกล ความรู้สึกของทั้งสองกำลังจะออกมา
แล้ว เพชรที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะกำลังมองกองด้วยสายตาที่บอกความหมายบางอย่าง โดยที่นายกองไม่รู้เรื่องเลย.
ชุดนักเรียนจากสาวๆ ได้ไม่ยาก เมื่อเขากลับมาถึงห้องซ้อมก็พบภาพตรงหน้าจนทำให้เขาเกือบเป็นลมล้มลงพื้น
\" ทราย ...... ทำไมเธอ ...... \"
\" อ๊ะ ..... ทรายเห็นว่ามีแต่พี่กองคนเดียวที่เข้าห้องนี้ ทรายจึง .... ถอดเสื้อผ้าออก \" เธอหน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ แต่กองนั้นกลับไม่มองแม้แต่
หน้าของเธอเลย เขาหันหน้าไปทางอื่นและยื่นชุดนักเรียนให้ทราย
\" เอานี่ พี่ไปขอยืมมาจากเด็ก ม.4 ด้วยกัน หวังว่าทรายคงใส่ได้ รับไปสิ \"
\" ทรายยังเจ็บแขนอยู่เลย พี่กองเอาส่งให้ใกล้ๆ หน่อยสิคะ \"
\" แต่เธอเป็นผู้หญิง พี่เป็นผู้ชาย มารับไปเหอะ อย่าให้พี่ต้องลำบากใจ \" กองบอกเสียงเย็นๆ ทรายได้แต่ทำหน้างอและแกล้งทำเป็นเดิน
ไม่สะดวกมารับชุดนักเรียนจากกอง
\" ขอบคุณค่ะ ..... อุ๊ย! \" ทรายล้มลง กองตกใจจึงรีบรับเธอเอาไว้ เนื้อหนังของทรายสัมผัสกับตัวเขาเข้าเต็มๆ ทรายหัวเราะคิกคัก
ด้วยความชอบใจผิดกับกองที่ทำหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที เขาตัดสินใจจับไหล่ทรายให้ยืนตรงๆ และหันหน้ามองตาเธอด้วยสายตาว่างเปล่า
\" อย่าทำแบบนี้กับชั้นอีก ตัวเธอก็แค่นี้ \" พูดพลางเหลือบมองหน้าอกหน้าใจของทราย \" คิดหรอว่าชั้นจะหวั่นไหว เลิกยุ่งกับชั้นซักที
แล้วอย่าหวังว่าจะนำเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครต่อใครฟังนะ เล่าไปเธอนั่นแหละจะเสีย แล้วอย่าหาว่าชั้นไม่เตือน \" กองพูดเรียบๆ และเดินออก
จากห้องซ้อม ปล่อยให้ทรายหน้าแดงด้วยความอับอายและปล่อยกรี๊ดออกมาโครมใหญ่
กองรีบเดินออกห่างจากรัศมีของทรายให้มากที่สุด เขาเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ใจนึงก็อยากไปอธิบายให้เพชรฟัง แต่เขาก็รู้ว่า
เวลาแบบนี้อารมณ์แบบนี้ เพชรคงไม่ฟังเหตุผลของเขาแน่ๆ ในที่สุดกองก็หยุดเดินและนั่งลงใต้ต้นไม้อย่างหมดแรง
\" เฮ้อ! นี่ชั้นจะยอมแพ้รึไง \" เขาพูดกับตัวเอง นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างมากันด้วยความสงสัย
\" คนอย่างชั้นจะยอมอะไรง่ายๆ ได้หรอ \" เขาพูดกับตัวเองอีกครั้ง
\" พูดคนเดียว คิดคนเดียว มันหาทางออกดีๆ ไม่ได้ง่ายๆ หรอกไอกอง \" เจมส์เดินมาจากไหนไม่รู้พูดขึ้นและนั่งลงข้างกอง
\" นั่นดิ แกไม่เคยได้ยินหรอวะ คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย ห้าคนก็ทั้งตายทั้งหัวหายด้วยกัน \" นันแตะไหล่กองเบาๆ
\" สุภาษิตบ้านไหนของมึงวะ ฟังแล้วทะแม่_งๆ \" วินตวาดนันและหันมาพูดกับกอง \" มีเรื่องอะไรก็คุยกับพวกเราได้นี่หว่า พวกเราไม่ใช่
เพื่อนแกรึไง \"
\" อีกอย่างนะเว้ย พูดคนเดียวน่ะ คนเค้าจะหาว่าแกน่ะบ้า แล้วจะทำให้แก็งค์ 5 MJ อันมีชื่อเสียงของพวกเรามัวหมองไปด้วย \" กฤษพูด
เบาๆ พร้อมรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ของตัวเอง เพื่อนๆ ต่างหันมองหน้ากันพร้อมพูดกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
\" ไอเวร!! \" กองระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เขารู้สึกคลายเครียดขึ้นมาเยอะ
\" ตกลงว่าแกจะเล่าให้พวกเราฟังได้ยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น หนุ่มน้อยหน้ามลนัยตาสีดำเข้มที่สาวไหนมองแล้วต้องละลาย บัดนี้ได้กลายเป็น
หนุ่มน้อยหน้ามุ่ย นัยตาที่เคยคมกริบกลายเป็นนัยตาขุ่นมัว ผู้ใดทำให้แกเป็นเช่นนี้ \" เจมส์ร่ายยาวจนวินทำหน้าหมั่นไส้
\" แกไม่ไปแต่งนวนิยายแนวขุนช้างขุนแผนไปเลยล่ะไอเจมส์ เกรด 4 ภาษาไทยลงหัวแน่เทอมนี้ \"
\" ชั้นก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน รอโอกาสอยู่ตอนนี้ \"
\" ไอบ้า ..... เข้าเรื่องแกดีกว่าไอกอง ตกลงว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหนุ่มอารมณ์ดีอย่างแกถึงทำหน้าซังกะตายแบบนั้น \" วินเลิกสนใจ
เจมส์และหันมาถามกอง
\" ก็เพชรน่ะสิ เข้าใจชั้นผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว \"
\" เข้าใจผิด? ...... ยังไง เล่ามาซิ \" นันถามอีกคนและนั่งลงฟังกอง
\" ชั้นเจอผู้หญิงคนหนึ่งโดนลวนลาม ก็เข้าไปช่วย เพชรดันเข้าใจว่าชั้นเป็นบอร์ดี้การ์ดสาธารณะ เธอไม่ฟังชั้นแล้วก็หนีไปเลย ชั้นแค่ช่วย
เค้าไว้เพราะดันเดินไปเจอ เป็นพวกนายจะปล่อยให้เธอโดนรังแกหรอ \" เขาเล่าน้ำเสียงหดหู่ กฤษแตะไหล่กองเบาๆ เชิงปลอบ
\" แกก็อธิบายเพชรสิวะ \"
\" เพชรฟังใครซะที่ไหน เธอไม่ฟังชั้นหรอก \"
\" นี่แกหายโกรธเพชรแล้วใช่มั๊ย \" นันถาม
\" ใช่ หายโกรธจนไม่กล้าโกรธอีกแล้ว \"
\" แล้วนี่แกจะทำไงต่อไป \" เจมส์ถาม
\" ชั้นอยากคุยกับเพชร อยากอธิบายให้เธอฟัง ชั้นไม่ชอบเลยเวลาที่เธอโกรธ มันเหงาปาก \" กองพูดเหมือนกำลังจะร้องไห้ เขาก้มหน้า
และยกมือปิดหน้าตัวเอง เพื่อนๆ มองกองด้วยความสงสาร พวกเขาเข้าใจในความรู้สึกของกองในตอนนี้ดีทีเดียว
\" พวกเราจะช่วยแกเอง ไม่ต้องกังวลไปหรอก \" วินพูด หลังจากนั้นไม่มีใครพูดกันอีก ทุกคนพร้อมใจกันโดดเรียนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนกอง
ทางด้านเพชร
เพชรหลบไปนั่งคนเดียวที่ห้องน้ำหญิง เพชรเสียใจกับภาพที่เธอเห็น เธอคิดว่ากองจะดูแลปกป้องคุ้มครองเธอแค่คนเดียวเท่านั้น แต่ภาพที่
เธอเห็นมันไม่ใช่เลย เพชรนั่งร้องไห้อยู่นานจนเวลาพักเที่ยง ดีเจประจำโรงเรียนที่ทำหน้าที่เปิดเพลงให้เพื่อนนักเรียนฟังพูดผ่านลำโพงเสียง
สดใส
\" สวัสดียามเที่ยงคร้าบท่านผู้ฟังที่น่ารักน่ากินของผม ..... วันนี้ผมจะไม่พูดมากให้ทุกคนรำคาญนะครับ เอาเป็นว่าไปฟังเพลงที่สาวๆ ขอมาดี
กว่า .... ให้พี่ขวัญ ม.6 จากน้องเรียม ม.5 นะครับ ..... ชื่อสมกันจริงๆ ฟังเพลงกันเลยคร้าบ ..... เพื่อนสนิท \"
เพื่อนคนนึง แอบรักเธอ.... เก็บงำความรักนั้นอยู่ภายใน
ก็ไม่เคย เปิดเผยไป.... ด้วยกลัวจะเสียใจ จะเสียเธอ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน.... และมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป ฮือ .... ฮือ
หากเป็นใคร ไม่ใช่เธอ สักวันอาจให้รู้ อาจบอกไป
แต่เป็นเธอ ที่คุ้นเคย ก็เลยต้องยับยั้ง คอยชั่งใจ
ปิดบังอยู่ตั้งนาน.... และมันอัดอั้นใจ
ยิ่งเราใกล้ชิดกัน ยิ่งหวั่นไหว ยิ่งสบตา กลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป
ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่มันคือแสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไป.... ว่ารักเธอ....
\" อย่าให้แม่รู้นะว่าใครขอเพลง \" เพชรพูดทั้งน้ำตา เธอเงยหน้าขึ้นมานั่งบ่นต่อว่าดีเจไปหลายรอบแล้ว \" ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่จะจับหักคอให้
หมดเลย \" เพชรบ่นต่อไปเรื่อยพร้อมปาดน้ำตา เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ และเดินออกจากห้องน้ำ เพชรคิดว่าการหลบอยู่ในนี้ช่วยอะไร
ไม่ได้มาก แค่เธอได้มีที่เงียบๆ ไม่มีใครรบกวนและปล่อยน้ำตาได้เต็มที่แบบนี้ก็พอแล้ว เธอคิดว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ปล่อยให้ชีวิต
มันดำเนินไปตามปกติของมันเองดีกว่า เพชรนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลย และตอนนี้เพื่อนๆ ของเธอก็คงกำลังตามหาเธออยู่แน่ๆ
เธอจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารเพื่อดับความหิวของตัวเอง
\" ป้าคะ ขอข้าวผัดกระเพราไก่ไข่เจียวค่ะ \" เพชรสั่งอาหารกับป้าคนขาย
\" ขอ 2 ที่เลยครับป้า ผมจ่ายเอง \" เสียงผู้ชายคนดังขึ้นข้างๆ เธอ เมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นเจมส์ เพชรยิ้มนิดๆ ก่อนที่จะรับอาหารและ
เดินไปนั่ง
\" มาหาชั้นมีอะไรหรอ \" เพชรถามทั้งๆ ที่เธอคำนวณคำตอบไว้แล้ว
\" เธอหายไปไหนมา รู้มั๊ยว่าพวกเราเป็นห่วง \" เจมส์ถามเบาๆ เพชรจับน้ำเสียงเขาได้ว่าเป็นห่วงจริงๆ
\" สงบจิตสงบใจนิดหน่อย ขอบใจที่เป็นห่วงนะ แต่นายคงไม่ได้ยอมลงทุนเลี้ยงข้าวชั้นเพื่อถามคำถามนี้หรอกใช่มั๊ย \"
\" ก็ใช่ ...... ท่าทางเธอคงจะหิว \" เจมส์พูดเมื่อพิจารณาจากการกินอาหารของเพชร เธอไม่ได้ตอบอะไรเขา แค่พยักหน้าเป็นเชิงยอมรับ
\" ชั้นอยากให้เธอปรับความเข้าใจกับกอง \" เพชรชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะตั้งสติได้และลงมือกินอาหารต่อ
\" เธอกำลังเข้าใจผิดนะเพชร กองเป็นของเธอคนเดียวอยู่แล้ว \" เพชรรวบช้อนเพื่อแสดงว่าทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในใจเธอดีใจมาก
ที่เจมส์บอกว่ากองเป็นของเธอ แต่นั่นก็ยังไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
\" แล้วนายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ เค้าอยากคุยกับชั้นหรอ \"
\" โอ๊ย! เธอไม่รู้หรอว่าไอกองมันแทบคลั่งแน่ะที่มันทะเลาะกับเธอน่ะ มันเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย .... อุ๊บ! .... ชั้นพูดอะไรมากไปรึป่าว
เนี้ย \" เจมส์รีบปิดปากตัวเองเมื่อเขารู้ตัวว่าพูดมากเกินไป เพชรได้แต่หน้าแดงและข่มยิ้มตัวเองเอาไว้
\" เอาเป็นว่าเธอไปคุยกับมันหน่อยเหอะนะ รับรองว่ามันคุยกับเธอแน่ๆ นะนะนะ .... นะ \"
\" ขอคิดดูก่อน \"
\" ให้เวลา 1 นาที \"
\" มากเกินไปมั้ง \" เพชรประชดประชัน
\" งั้นไม่ต้องคิดแล้ว เอาเป็นว่าตกลงแล้วกันนะ คืนนี้ 2 ทุ่ม แต่งตัวให้สวย รถคันเดิมที่เธอเคยนั่งจะไปรอรับหน้าบ้านตรงเวลาเป๊ะ ขอบใจ
นะเพชรชั้นไปล่ะ .... เอ้อ กินข้าวชั้นด้วยก็ได้ ถ้าเธอไม่อิ่ม \" เจมส์รีบสรุปและรีบลุกไป เพชรที่อึ้งจนพูดไม่ออกได้แต่นั่งโบกไม้โบกมือ
เหมือนคนใบ้
\" เอาแต่ใจตัวเองจริงๆ \" เพชรบ่นพึมพำและลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อน
เมื่อเธอเดินไปถึงที่นั่งประจำ เพื่อนๆ ก็ต่างวิ่งเข้ามารับด้วยความเป็นห่วง ปรางที่เป็นหัวหน้ากลุ่มทำหน้าที่ซักถามเพชรเหมือนเป็นอัยการ
เพชรได้แต่พยักหน้ารับความผิดเพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ถึงตอนเย็นทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนกลับบ้านเธอเจอกองหน้า
โรงเรียนด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจไม่มีใครรู้
\" ชั้นไปส่งมั๊ยเพชร ไม่ได้เจอเจ้าภูมินานแล้ว คิดถึง \"
\" ไม่เป็นไร เดี๋ยวรถที่บ้านมารับ \" เพชรเลี่ยงสายตาของกอง
\" หรอ งั้นชั้นไม่ตื้อเธอแล้ว เจอกันคืนนี้นะ \" กองพูดเสียงเศร้าก่อนจะขับรถออกไป เพชรมองตามด้วยความเสียดายเล็กน้อย
เพชรกลับถึงบ้านก็รีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอเลือกใส่กระโปรงยาวสีขาว เสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพู เพชรนั่งทำใจหน้ากระจกเป็นเวลานาน เธอ
กำลังคิดว่าควรทำผมทรงไหนดี ถ้าเธอทำแบบเดิมๆ กองคงไม่ประทับใจแน่ แต่ถ้าเธอเปลี่ยนทรง ความมั่นใจของเธอคงลดลง เพชรนั่งจับ
ผมตัวเองและผูกไปผูกมาอยู่นาน จนภูมิที่สงสัยว่าพี่สาวตัวเองจมน้ำตายไปแล้วทนไม่ไหวเดินขึ้นมาดู
\" พี่เพชรทำอะไรอยู่เป็นนานสองนาน ...... นี่ผีเข้ารึป่าวน่ะ \" ภูมิทำเสียงตกใจที่เห็นพี่สาวตัวเองแต่งตัวแบบนี้
\" ไม่สวยหรอ \"
\" สวยมาก เหมือนนางฟ้าเลยล่ะ \"
\" ขอบใจจ๊ะ \" เพชรยิ้มแฉ่งให้ภูมิ
\" นางฟ้ากับควาย เคยได้ยินใช่มะ \"
\" -_-^^^ \" <<< เพชร
\" ล้อเล่นน่ะพี่ พี่สาวผมสวยระเบิดอยู่แล้ว \" เพชรหันมายิ้มให้ภูมิอีกครั้งและนั่งคิดไม่ตกอยู่เหมือนเดิม
\" ทำไมถึงทำหน้าคิดไม่ตกแบบนั้นล่ะ ไม่อยากไปหรอ \" ภูมิถามขึ้นเมื่อจับอาการเพชรได้
\" อยากไปสิ แต่พี่ไม่รู้จะทำผมทรงอะไรดี \"
\" ทรงอะไรก็ได้ที่เป็นพี่เพชร \"
\" อยากเปลี่ยนบ้าง \"
\" แล้วนี่จะไปไหน กับใคร \"
\" ไปข้างนอก กับมนุษย์คนหนึ่ง \" เพชรตอบกวนๆ ภูมิหมั่นไส้จึงเขกหัวเข้าให้ทีนึง
\" โอ๊ย นี่พี่นะเฟ้ย \" เพชรร้องเบาๆ ภูมิหัวเราะชอบใจ
\" ก็เพราะเป็นพี่ไง ผมถึงได้เขกเข้าให้ ตกลงไปกับใครครับ \"
\" ไปกับพี่กองของภูมิน่ะแหละ \" เพชรตอบตามตรง เธอไม่เคยมีความลับกับภูมิ ซึ่งเหมือนกับภูมิที่ไม่เคยมีความลับกับเพชร
\" โห ..... ไปไหนกันหรอ \"
\" พี่ยังไม่รู้เลย \"
\" เดี๋ยวนี้พี่กองหายหน้าหายตาไปเลยเนาะ \"
\" อืม พี่เค้าไม่ว่างล่ะมั้ง \" ภูมิพยักหน้าเหมือนเข้าใจ อยู่ๆ เพชรก็ตะโกนขึ้นมา
\" แล้วนี่ชั้นจะทำผมทรงไหนดีล่ะ จะ 2 ทุ่มแล้วด้วย แย่แล้ว ตายแน่ๆ!! \"
\" พี่เพชรๆ ผมทำผมให้พี่ดีกว่า มานี่เลย \" ภูมิหยิบหวีหยิบอุปกรณ์และเริ่มต้นทำผมให้เพชร
เวลา 2 ทุ่มเป๊ะ รถสีดำคันงามที่เคยแวะเวียนมาบ้านนี้บ่อยๆ ก็มาจอดหน้าบ้าน เพชรรีบวิ่งลงจากห้องเมื่อรู้ว่าถึงเวลานัดแล้ว ภูมิเองก็ตามลง
มาด้วยเมื่อประตูบ้านเปิดออกเพชรก็พบกองยืนรออยู่แล้ว เธอยิ้มให้เขานิดนึง ส่วนกองนั้นยืนตาค้างไร้ความรู้สึกไปเลย
\" มานานแล้วหรอ \" เพชรทักกองที่ยังคงแข็งเหมือนหิน
\" .................... \" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่คุณเรียก
\" พี่กองๆ ไม่ต้องตะลึงในความงามของพี่สาวผมขนาดนั้นก็ได้ \" ภูมิที่เดินมาด้วยพูดขึ้น เขาเอามือไปแตะไหล่กองเบาๆ
\" สวยจัง น่ารักมากเลย \" นั่นคือคำพูดแรกที่ออกมาจากกอง เพชรหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
\" ผม ..... เหมาะมาก \" กองชมทรงผมเพชร ภูมิจัดการสำรวจการแต่งตัวของเพชรก่อนที่จะทำผมให้ เขาบอกว่าใส่ชุดแบบนี้แล้วเหมือน
ตุ๊กตา เพราะงั้นทรงผมเป็นลอนเหมาะที่สุด ภูมิจึงจัดการดัดผมเพชรให้เป็นลอนนิดหน่อย และปล่อยสยายลงมาเรียบๆ ซึ่งทำให้เพชรดู
หน้าเด็กและเหมาะกับการแต่งตัวมาก
\" ขอบคุณค่ะ \" เพชรพูดสั้นๆ หน้าขาวๆ ที่มองเห็นชัดในตอนกลางคืนแดงแปร๊ดด้วยความอาย
\" รีบไปได้แล้ว ก่อนที่พี่ผมจะละลาย \" ภูมิแซวทั้งสองเล่น กองจึงเปิดประตูให้เพชร วันนี้เขาใส่เสื้อเรียบร้อยกว่าเดิม จากแขนกุดสีดำที่
ใส่เป็นประจำกลายเป็นเสื้อเชิตสีขาวเข้ารูป กางเกงยีนสีดำ ดูๆ ไปเหมือนผู้ใหญ่มากขึ้น
ทั้งสองขับรถไปเรื่อยๆ บรรยากาศค่อนข้างเงียบ เนื่องจากยังไม่มีใครกล้าคุยกับใคร กองหันมองเพชรเรื่อยๆ เหมือนชวนคุย เพชรเองก็รู้
ว่าตัวเองถูกมองอยู่ตลอดเวลา ในที่สุดกองก็จอดรถในซอยเปลี่ยวมืดๆ ซอยหนึ่ง เพชรมองหน้ากองและขมวดคิ้ว
\" ไม่ได้จะข่มขืนนะ \" กองรีบพูด ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา
\" ปิดตาก่อนได้มั๊ย อยากให้เซอร์ไพร \"
\" ก็ได้ \" เพชรตอบ เธอมั่นใจว่ากองเป็นคนดีพอ เมื่อกองปิดตาให้เพชรแล้วเขาก็ขับรถต่ออีกนิด ในที่สุดก็ถึงที่หมายจริงๆ ซะที กองลง
ไปเปิดประตูให้เพชรและอุ้มเธอลงมา
\" ไม่ต้องอุ้มก็ได้มั้ง \" เพชรพูดอายๆ
\" อยากอุ้ม หรือเพชรรังเกียจ \"
\" ป่าว ตามใจก็แล้วกัน \" กองยิ้มอย่างดีใจ โชคดีที่เพชรไม่เห็นว่าหน้ากองแดงเหมือนกัน เขามองหน้าเพชรก่อนที่จะคิดอะไรในใจ กอง
อุ้มเพชรเดินเรื่อยๆ เพชรรู้สึกว่าที่ที่กองพามาไม่มีคนอยู่เลย เพราะบริเวณนั้นเงียบมาก
\" ถึงแล้วล่ะ \" กองพูดและวางเพชรลงบนเก้าอี้
\" เอาออกได้รึยัง \" เพชรถาม
\" ยังก่อน เดี๋ยวกองจะเอาออกให้เอง \" ไม่นานกองก็เดินมาข้างหลังเพชร และแกะผ้าเช็ดหน้าออก เมื่อเพชรเห็นสถานที่ก็ถึงกับตะลึง เธอ
กำลังอยู่บนเรือเฟอรารี่ส่วนตัว โต๊ะอาหารที่จัดวางได้อย่างสวยงาม ข้างๆ มีนักสีไวโอลินอยู่หนึ่งคน นี่น่ะหรอที่เค้าเรียกว่าดินเนอร์ใต้แสง
จันทร์
\" ชอบมั๊ย \" กองกระซิบข้างหูเพชร
\" ชอบมากเลยค่ะ \" เพชรหน้าแดงด้วยความอาย กองหัวเราะก่อนที่จะกลับมานั่งที่ตัวเอง
\" นี่เป็นเรือเฟอรารี่ของครอบครัวกองเอง ส่วนท่านนี้ก็คือคนที่บ้าน ลุงทอมสันเป็นครูสอนไวโอลิน \" กองแนะนำบุคคลที่จะสีไวโอลินให้ทั้ง
สองฟังคืนนี้เพชรยกมือสวัสดีอย่างนอบน้อม
\" แฟนคุณหนูกองน่ารักจังเลยนะครับ เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยๆ \" ลูกทอมสันพูดยิ้มๆ เพชรหน้าแดงอีกรอบด้วยความอาย
\" ลุงก็ เพชรเค้าอายกันพอดี \" กองบอกปัดๆ เพชรแปลกใจเล็กน้อยที่กองไม่ปฏิเสธว่าเธอเป็นแฟนเขาแต่ไม่ได้คิดอะไรมาก
\" ทานอาหารเลยนะ \" กองปรบมือหนึ่งครั้ง อาหารหน้าตาหน้าทานก็มาเสิร์ฟ กองหันไปบอกชื่อเพลงให้แก่ลุงทอมสัน ดนตรีบรรเลิงขึ้น
ช้าๆ กองมองหน้าเพชรสายตาจริงจัง
\" คราวนี้ก็เข้าเรื่องของเรา \"
\" กองขอโทษนะที่ทำแบบนั้น ต่อไปนี้กองจะเป็นบอร์ดี้การ์ดของเพชรคนเดียว จะไม่ยุ่งกับใครอีก \" กองบอกเพชรตรงๆ เธอเงียบฟังเขา
อย่างตั้งใจ
\" ยกโทษให้กองนะ ไม่ได้คุยกับเพชรแล้วมันเหงา คิดถึงรู้มั๊ย \" กองเอื้อมมือมาจับมือเพชร เพชรมองกองอยู่นานก่อนที่จะพูด
\" ไม่ยกโทษของกองแล้วจะยกโทษให้ใครล่ะ คนที่สมควรขอโทษคือเพชรต่างหาก \" กองยิ้มแฉ่งก่อนจะกุมมือเพชรแน่นขึ้น
\" ขอโทษนะคะ \" เพชรพูดชัดเจน กองยิ้มรับพร้อมพยักหน้า ค่ำคืนแห่งความสุขคืนนี้คงอีกยาวไกล ความรู้สึกของทั้งสองกำลังจะออกมา
แล้ว เพชรที่ใจเต้นไม่เป็นจังหวะกำลังมองกองด้วยสายตาที่บอกความหมายบางอย่าง โดยที่นายกองไม่รู้เรื่องเลย.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น