ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ^+^ ... พยายาม ... ^+^
“ยู ฉันมีเรื่องจะเล่าให้นายฟัง ขอเวลาแปบได้มั๊ย” ยามาโมโตะถามยู
“ได้สิ มีอะไรหรอยามาโมโตะ” ยูเดินตามยามาโมโตะออกไปนอกโบสถ์
“นายยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอเนี่ย”
“ทำไม มีเรื่องอะไร ฮานะหรอ” ยูถามน้ำเสียงตกใจ
“นายเคียวกลับมาแล้วนะ เป็นเด็กใหม่ห้องของฮานะด้วย”
“ห๊ะ! จริงหรอ แล้วยัยนั่นจำอะไรได้บ้าง” ยูยิ่งตกใจมากขึ้น
“ฮานะจำอะไรไม่ได้หรอก แต่ชั้นก็ไม่อยากวางใจ เออนี่ นายให้สายสิญจ์ฮานะไว้หรอ”
“ใช่ ให้ไว้ป้องกันตัว ทำไมหรอ”
“เคียวจับมือฮานะได้นะยู มันอะไรกันแน่” ยามาโมโตะทำหน้าสงสัย
“จริงหรอ แสดงว่านายนั่น ……….” ยูหยุดพูดแล้วทำท่าคิด
“ชั้นก็คิดแบบนั้นนะยู ชั้นว่าเราควรทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”
“อื่มๆ แต่ชั้นว่าตอนนี้ชั้นขอตัวเข้าโบสถ์ก่อนดีกว่า ขอช่วยนายไปอยู่เป็นเพื่อนฮานะหน่อยได้
มั๊ย ชั้นเป็นห่วงน้อง” ยูขอร้องยามาโมโตะ
“ได้สิ ฉันก็ห่วงฮานะอยู่แล้ว วางใจได้” ยามาโมโตะเดินออกจากโบสถ์มุ่งหน้าไปยังบ้านฮานะ ถึงแม้ว่าเขาจะตัดใจจากฮานะได้แล้ว
แต่เขาก็ยังห่วงฮานะมากอยู่ดี
“ฮานะ ฮานะ” ยามาโมโตะเดินมาถึงบ้านฮานะ
“อ้าว คาซาวะคุง มีอะไรหรอ ลืมอะไรไว้รึป่าว”
“ป่าวครับ ผมแค่อยากมาอยู่เป็นเพื่อน ยูขอช่วย”
“อ๋อ เข้ามาก่อนสิคะ” ฮานะเปิดประตูให้ยามาโมโตะ
“ขอบคุณ ฮานะหิวรึป่าว”
“ไม่หรอก คาซาวะคุงจะกินอะไรรึป่าว” ฮานะถามขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ ฮานะกำลังทำการบ้านอยู่หรอ” ยามาโมโตะถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นหนังสือ
“อ่ะ ….. คะ รกไปหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไร มีอะไรไม่เข้าใจถามผมได้นะ เดี๋ยวจะสอนให้”
“ขอบคุณค่ะ งั้นขอตัวทำการบ้านก่อนนะ” แล้วฮานะก็นั่งทำการบ้าน ยามาโมโตะเดินไปเปิด
โทรทัศน์เพื่อดูว่ามีรายการอะไรน่าสนใจบ้าง จู่ๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
กริ่งงงงงงงงง กริ่งงงงงงงงง ………
“เอ๊ะ! ใครมาน่ะ ยูไม่น่าจะกดกริ่งนะ เดี๋ยวฉันขอไปดูก่อนนะคาซาวะคุง” ฮานะลุกขึ้น
“หวัดดีฮานะ ขอเข้าไปหน่อยสิ” เคียวทักขึ้น
“เฮ้ย! นะ … นาย มาได้ไงเนี่ย” ฮานะตกใจมากที่เห็นเคียว
“ก็เดินมาน่ะสิ เปิดประตูเร็ว” เคียวยืนเกาะประตู
“รู้แล้วว่าเดินมา ฉันหมายถึงนายมาทำอะไรที่บ้านฉัน - -\"”
“ก็ ……. คิดถึง อยากเห็นหน้าเธอ” เคียวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ฮานะเขิลมาก
“ขะ …… เข้ามาก่อนสิ คาซาวะคุงก็อยู่”
“นายนั่นมาทำอะไรที่บ้านของเธอ” เคียวน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นโกรธทันที
“เค้ามาอยู่เป็นเพื่อนฉัน นายจะโวยวายทำไม” ฮานะพูดพร้อมเปิดประตู
“ไม่เข้าแล้ว มานี่ฮานะ” เคียวเดินไปดึงแขนฮานะ
“อะไรของนายน่ะ …… จะไปไหน …… ปล่อยชั้น” ฮานะพยายามสะบัดแต่ก็ไม่หลุด
เคียวพาฮานะเดินมาไกลพอสมควร ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยกะไรกันเลย เคียวทำหน้าไม่
พอใจมาก ฮานะเองก็โกรธที่เคียวลากเธอมาแบบนี้ เมื่อมาถึงสวนสาธารณะเคียวก็หยุด
“ฮานะ ชั้นขอโทษที่ลากเธอออกมาแบบนี้ แค่อยากคุยกับเธอส่วนตัวหน่อย” เคียวเอ่ยขึ้น
ตอนนี้เค้าดูท่าทางเย็นลงแล้ว ฮานะเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“มีอะไรจะคุยก็ว่ามา ฉันต้องรีบกลับ ยูจะเป็นห่วง”
“ยูหรือยามาโมโตะกันแน่ที่เธอกลัวว่าจะเป็นห่วง นึกถึงนายนั่นแล้วชั้นก็โกรธ” เคียวเสียงดัง
“แล้วนายจะไปโกรธคาซาวะคุงทำไมกัน เค้าทำอะไรให้นายหึ!” ฮานะเสียงดังบ้าง
“ก็นายนั่นมันชอบมายุ่งกับเธอ ช่างเหอะ ตอนนี้เรามาคุยเรื่องของเราก่อนดีกว่า” เคียวเดินมา
นั่งข้างๆ ฮานะ เคียวจับมือฮานะ ฮานะแปลกใจตัวเองที่ไม่ดึงมือกลับแม้จะตกใจเล็กน้อย
“ไม่กลัวชั้นแล้วหรอ” เคียวถามขึ้น
“ไม่รู้สิ ตอนนี้รู้สึกว่านายไม่มีพิษอะไร แต่ฉันคงไม่คิดผิดหรอกนะ”
“ไม่หรอกฮานะ ……… ฮานะ นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ” เคียวถามขึ้น
“จำไม่ได้ แต่หน้านายคุ้นตามาก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“นั่นแหละ เราเคยเจอกัน เราเคยรักกันด้วย”
“นายจะบ้าหรอ แล้วทำไมฉันจำนายไม่ได้ล่ะ อย่ามาโกหกหน่อยเลย” ฮานะกำลังจะหัวเราะแต่เคียวก็ดึงฮานะเข้ามากอด
“จริงๆ นะฮานะ เราเคยรักกัน ชั้นรักเธอ มากด้วยนะ” เคียวกำลังจะก้มลงมาจูบฮานะ
“……. เฮ้ย! นายจะทำอะไร อย่าฉวยโอกาสนะ” ฮานะลุกขึ้นยืน เธอไม่ได้โกรธ แต่แค่อาย
“ขอโทษนะ ลืมตัว ตกลงจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ”
“ไม่ได้ ฉันจะกลับแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั๊ย ไปนะ” ฮานะกำลังจะเดินไปเคียวก็ดึงเธอเข้า
มากอดอีกครั้ง ฮานะรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้
“ชั้นจะทำให้เธอจำชั้นให้ได้ ชั้นจะพยายาม เราต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม” เคียวกอดฮานะ
ไว้แน่น ‘ชั้นไม่หมดความพยายามแค่นี้แน่ๆ เราต้องกลับมารักกันให้ได้’ เคียวคิดในใจ.
“ได้สิ มีอะไรหรอยามาโมโตะ” ยูเดินตามยามาโมโตะออกไปนอกโบสถ์
“นายยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอเนี่ย”
“ทำไม มีเรื่องอะไร ฮานะหรอ” ยูถามน้ำเสียงตกใจ
“นายเคียวกลับมาแล้วนะ เป็นเด็กใหม่ห้องของฮานะด้วย”
“ห๊ะ! จริงหรอ แล้วยัยนั่นจำอะไรได้บ้าง” ยูยิ่งตกใจมากขึ้น
“ฮานะจำอะไรไม่ได้หรอก แต่ชั้นก็ไม่อยากวางใจ เออนี่ นายให้สายสิญจ์ฮานะไว้หรอ”
“ใช่ ให้ไว้ป้องกันตัว ทำไมหรอ”
“เคียวจับมือฮานะได้นะยู มันอะไรกันแน่” ยามาโมโตะทำหน้าสงสัย
“จริงหรอ แสดงว่านายนั่น ……….” ยูหยุดพูดแล้วทำท่าคิด
“ชั้นก็คิดแบบนั้นนะยู ชั้นว่าเราควรทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ”
“อื่มๆ แต่ชั้นว่าตอนนี้ชั้นขอตัวเข้าโบสถ์ก่อนดีกว่า ขอช่วยนายไปอยู่เป็นเพื่อนฮานะหน่อยได้
มั๊ย ชั้นเป็นห่วงน้อง” ยูขอร้องยามาโมโตะ
“ได้สิ ฉันก็ห่วงฮานะอยู่แล้ว วางใจได้” ยามาโมโตะเดินออกจากโบสถ์มุ่งหน้าไปยังบ้านฮานะ ถึงแม้ว่าเขาจะตัดใจจากฮานะได้แล้ว
แต่เขาก็ยังห่วงฮานะมากอยู่ดี
“ฮานะ ฮานะ” ยามาโมโตะเดินมาถึงบ้านฮานะ
“อ้าว คาซาวะคุง มีอะไรหรอ ลืมอะไรไว้รึป่าว”
“ป่าวครับ ผมแค่อยากมาอยู่เป็นเพื่อน ยูขอช่วย”
“อ๋อ เข้ามาก่อนสิคะ” ฮานะเปิดประตูให้ยามาโมโตะ
“ขอบคุณ ฮานะหิวรึป่าว”
“ไม่หรอก คาซาวะคุงจะกินอะไรรึป่าว” ฮานะถามขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ ฮานะกำลังทำการบ้านอยู่หรอ” ยามาโมโตะถามขึ้นเมื่อหันไปเห็นหนังสือ
“อ่ะ ….. คะ รกไปหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไร มีอะไรไม่เข้าใจถามผมได้นะ เดี๋ยวจะสอนให้”
“ขอบคุณค่ะ งั้นขอตัวทำการบ้านก่อนนะ” แล้วฮานะก็นั่งทำการบ้าน ยามาโมโตะเดินไปเปิด
โทรทัศน์เพื่อดูว่ามีรายการอะไรน่าสนใจบ้าง จู่ๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น
กริ่งงงงงงงงง กริ่งงงงงงงงง ………
“เอ๊ะ! ใครมาน่ะ ยูไม่น่าจะกดกริ่งนะ เดี๋ยวฉันขอไปดูก่อนนะคาซาวะคุง” ฮานะลุกขึ้น
“หวัดดีฮานะ ขอเข้าไปหน่อยสิ” เคียวทักขึ้น
“เฮ้ย! นะ … นาย มาได้ไงเนี่ย” ฮานะตกใจมากที่เห็นเคียว
“ก็เดินมาน่ะสิ เปิดประตูเร็ว” เคียวยืนเกาะประตู
“รู้แล้วว่าเดินมา ฉันหมายถึงนายมาทำอะไรที่บ้านฉัน - -\"”
“ก็ ……. คิดถึง อยากเห็นหน้าเธอ” เคียวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ฮานะเขิลมาก
“ขะ …… เข้ามาก่อนสิ คาซาวะคุงก็อยู่”
“นายนั่นมาทำอะไรที่บ้านของเธอ” เคียวน้ำเสียงเปลี่ยนเป็นโกรธทันที
“เค้ามาอยู่เป็นเพื่อนฉัน นายจะโวยวายทำไม” ฮานะพูดพร้อมเปิดประตู
“ไม่เข้าแล้ว มานี่ฮานะ” เคียวเดินไปดึงแขนฮานะ
“อะไรของนายน่ะ …… จะไปไหน …… ปล่อยชั้น” ฮานะพยายามสะบัดแต่ก็ไม่หลุด
เคียวพาฮานะเดินมาไกลพอสมควร ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยกะไรกันเลย เคียวทำหน้าไม่
พอใจมาก ฮานะเองก็โกรธที่เคียวลากเธอมาแบบนี้ เมื่อมาถึงสวนสาธารณะเคียวก็หยุด
“ฮานะ ชั้นขอโทษที่ลากเธอออกมาแบบนี้ แค่อยากคุยกับเธอส่วนตัวหน่อย” เคียวเอ่ยขึ้น
ตอนนี้เค้าดูท่าทางเย็นลงแล้ว ฮานะเดินไปนั่งที่เก้าอี้
“มีอะไรจะคุยก็ว่ามา ฉันต้องรีบกลับ ยูจะเป็นห่วง”
“ยูหรือยามาโมโตะกันแน่ที่เธอกลัวว่าจะเป็นห่วง นึกถึงนายนั่นแล้วชั้นก็โกรธ” เคียวเสียงดัง
“แล้วนายจะไปโกรธคาซาวะคุงทำไมกัน เค้าทำอะไรให้นายหึ!” ฮานะเสียงดังบ้าง
“ก็นายนั่นมันชอบมายุ่งกับเธอ ช่างเหอะ ตอนนี้เรามาคุยเรื่องของเราก่อนดีกว่า” เคียวเดินมา
นั่งข้างๆ ฮานะ เคียวจับมือฮานะ ฮานะแปลกใจตัวเองที่ไม่ดึงมือกลับแม้จะตกใจเล็กน้อย
“ไม่กลัวชั้นแล้วหรอ” เคียวถามขึ้น
“ไม่รู้สิ ตอนนี้รู้สึกว่านายไม่มีพิษอะไร แต่ฉันคงไม่คิดผิดหรอกนะ”
“ไม่หรอกฮานะ ……… ฮานะ นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ” เคียวถามขึ้น
“จำไม่ได้ แต่หน้านายคุ้นตามาก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน”
“นั่นแหละ เราเคยเจอกัน เราเคยรักกันด้วย”
“นายจะบ้าหรอ แล้วทำไมฉันจำนายไม่ได้ล่ะ อย่ามาโกหกหน่อยเลย” ฮานะกำลังจะหัวเราะแต่เคียวก็ดึงฮานะเข้ามากอด
“จริงๆ นะฮานะ เราเคยรักกัน ชั้นรักเธอ มากด้วยนะ” เคียวกำลังจะก้มลงมาจูบฮานะ
“……. เฮ้ย! นายจะทำอะไร อย่าฉวยโอกาสนะ” ฮานะลุกขึ้นยืน เธอไม่ได้โกรธ แต่แค่อาย
“ขอโทษนะ ลืมตัว ตกลงจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ”
“ไม่ได้ ฉันจะกลับแล้วนะ ไม่มีอะไรแล้วใช่มั๊ย ไปนะ” ฮานะกำลังจะเดินไปเคียวก็ดึงเธอเข้า
มากอดอีกครั้ง ฮานะรู้สึกอบอุ่นเป็นพิเศษเมื่ออยู่ในอ้อมกอดนี้
“ชั้นจะทำให้เธอจำชั้นให้ได้ ชั้นจะพยายาม เราต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม” เคียวกอดฮานะ
ไว้แน่น ‘ชั้นไม่หมดความพยายามแค่นี้แน่ๆ เราต้องกลับมารักกันให้ได้’ เคียวคิดในใจ.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น