หญิงสาว *-+-* ซาตาน

ลำดับตอนที่ #7 : ^+^ ... เข้าใจผิดนะ ... ^+^

ฮานะเดินกลับบ้านด้วยความหดหู่ใจ  เธอรู้ตัวว่าผิดที่ผู้รุนแรงกับเคียว  เพราะความโกรธแท้ๆ



ขณะที่เธอกำลังเดินอยู่  ฮานะก็เห็นยามาโมโตะเดินเข้าร้านเบเกอรี่กับยูมิ



‘นั่นยูมิกับยามาโมโตะนี่  มาทำอะไรกัน  หรือว่า …….’  ฮานะคิดอยู่สองอย่างคือ 1 ยูมิชอบยา



มาโมโตะสะเอง  2 ยูมิจะบอกยามาโมโตะเรื่องความรู้สึกของเธอ  แต่ฮานะคิดว่ายูมิคงจะชอบ



ยามาโมโตะอยู่แล้วล่ะ  เพราะหนุ่มหน้าใสอย่ายามาโมโตะใครๆ ก็ชื่นชอบ  ฮานะรู้สึกหดหู่ใจ



ยิ่งขึ้น  ไม่ใช่เพราะโกรธยูมิที่เป็นแฟนกับยามาโมโตะ  แต่ฮานะรู้สึกหดหู่เพราะเธอกลัวยูมิจะ



ลืมเพื่อนเมื่อมีแฟน  ฮานะเดินกำลังจะถึงบ้าน  ก็เจอเคียวกำลังยืนคุยกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง  เธอจึงรีบหลบเข้าข้างเสา





“พี่เคียวคะ  คือ …. หนูชอบพี่เคียวค่ะ …. คบ กะ กับหนูได้ มะ มั๊ยคะ”  เด็กหญิงถามเสียงสั่น





“ทำไมเธอถึงชอบชั้น”  เคียวถามด้วยเสียงเย็นชา





“เพราะพี่ดู …. จะ  ใจดี  พี่เท่ห์มากนะคะ”  เด็กหญิงกล้าพูดมาขึ้นกว่าเดิม





“……………………..”





“ขอโทดนะคะ  หนูก็รู้อยู่แล้วว่าพี่มีพี่ยูคิมูระซังอยู่  ขะ ...... ขอโทดค่ะ”  เด็กหญิงน้ำตาคลอเบ้า





“ใครบอกเธอว่าชั้นมีฮานะอยู่”  เคียวถามด้วยความสงสัย





“ใครๆ ก็รู้ทั้งนั้นแหละค่ะ  ก็พี่ย้ายตามพี่ฮานะมา  คนในโรงเรียนเค้าก็พูดกัน”  เด็กหญิงพูด





“……. ชั้นจะคบกับเธอ  ตกลงมั๊ย  เธอชื่ออะไรล่ะ”  เคียวก้มลงและพูดเสียงอ่อนโยน





“อาโอคิ  มิเนโกะค่ะ  เรียกสั้นๆ ว่า มิโกะก็ได้  แล้วพี่ฮานะล่ะคะพี่เคียว”  มิโกะสงสัย





“ฮานะไม่ได้มีความสำคัญกับชั้นเท่าเธอหรอก   แค่ย้ายตามมาเพราะคิดถึงแบบเพื่อน   สบายใจ



ได้  ขอให้เธอทำตัวดีๆ ก็แล้วกันนะ  มิโกะ”  คำพูดของเคียวทำให้ฮานะที่ยืนฟังอยู่แทบล้ม  ก็



ไหนเคียวบอกยูว่าชอบชั้นไง  แล้วทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้  ฮานะน้ำตาไหลออกมาเหมือน



เขื่อนทะลัก  นอกเธอจะสูญเสียคนที่เธอแอบชอบให้เพื่อนแล้ว  เธอยังต้องมาสูญเสียคนที่เธอใจเต้นให้อีกคนแล้วหรอ  





“ฮานะ  มายืนทำอะไรตรงนี้”  ยูเดินมาจับไหล่ฮานะและพูดขึ้น  ทำให้ฮานะตกใจมาก





“กะ  กลับมาแล้วหรอยู  เข้าบ้านเหอะ”  ฮานะพยายามยับยั้งน้ำตาที่จะไหลออกมาอีกแล้ว





“ไม่เป็นไรแน่นะ  หน้าตาซีดๆ”  ยูจับหน้าผากฮานะด้วยความเป็นห่วง





เมื่อฮานะและยูกำลังจะเดินเข้าบ้าน  เคียวก็ได้หายไปจากตรงนั้นแล้ว  ฮานะคิดว่าทั้งสองคงไป



กันตามภาษาคนรัก  เธอเดินขึ้นไปบนห้องและนอนร้องไห้บนเตียง  โทรศัพท์ก็ดังขึ้น





“ฮัลโหล  ฮานะพูดค่ะ”  ฮานะพูดออกไปเสียงเบื่อๆ





“ฮานะหรอ  ยูมินะ  เป็นอะไรรึป่าวเสียงไม่ดีเลย”  ยูมิแสดงถึงความเป็นห่วง





“ป่าวหรอก  กลับมาแล้วหรอ  เป็นไงบ้างกับยามาโมโตะน่ะ”  ฮานะพยายามทำเสียงให้ปกติ





“ฮานะ  เธอเห็นหรอ  มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะ”  เสียงยูมิฟังดูร้อนรนมาก





“ชั้นไม่โกรธเธอหรอกเพื่อนรัก  ขอให้ราบรื่นนะ  ขอนอนก่อนล่ะ  ง่วงจัง  บ๊ายบายจ๊ะ”  ฮานะรีบวางโทรศัพท์ไป  เธอไม่ได้โกรธ  แต่เธอแค่



ยังทำใจไม่ได้  จึงอยากอยู่คนเดียว





“ฮานะ  เพื่อนมาหา”  ยูตะโกนมาจากข้างล่าง  ใครนะมาหาเรา  แปลกจัง





“หวัดดีฮานะ  ไปข้างนอกอีกได้มั๊ย”  คาเมนินี่เอง  มีอะไรอีกล่ะเนี่ย





ฮานะต้องโกหกยูว่าออกไปหาอะไรทานกับเพื่อน  ยูถึงยอมให้ไป





“มีอะไรอีกล่ะคาเมนิ  เจ้านายเธอมีอะไรกับชั้น”  ฮานะพูดออกน้ำเสียงลอยๆ





“ฮานะเป็นอะไรไปหรอ  ท่าทางแปลกๆ”  คาเมนิถามด้วยความเป็นห่วง





“ไม่เป็นอะไรหรอก  ขอบใจนะที่เป็นห่วง”  ฮานะขอบใจคาเมนิใจจริง





“ต้องเป็นห่วงหน่อยสิ  อีกหน่อยฮานะก็ต้องมาเป็น ……..”  อยู่ๆ คาเมนิก็หยุดพูด





“คาเมนิ  เจ้าจะพูดมากเกินไปแล้วนะ”  เคียวออกมาแบบนี้อีกแล้ว





“คาเมนิ  ชั้นไปแล้วนะ  ขอบใจที่เป็นห่วง”  ฮานะกำลังจะเดินกลับบ้านเคียวก็ดึงมือเอาไว้





“ฮานะ  เป็นอะไร  เห็นหน้าชั้นแล้วอยากกลับบ้าน”  เคียวถามฮานะด้วยน้ำเสียงห่วงใย





“ป่าว  แค่รู้สึกง่วงนอนขึ้นมา  นายกลับไปได้แล้ว”  ฮานะอยากหายตัวไปจากตรงนั้นจริงๆ





“เธอรู้เรื่องอะไรมารึป่าว”  เคียวถามพร้อมเหลือบไปมองคาเมนิ





“ป่าว  นายทำเรื่องอะไรไม่ดีไว้รึไง”  ฮานะมองเคียวอย่างตั้งใจ  มันทำให้ใจเธอเต้นอีกแล้วล่ะ





“เคียว  คิดจะคบกับเด็กคนนั้นจริงๆ หรอ”  ฮานะถามคำถามออกไปโดยที่เธอไม่ตั้งใจ





“…. เธอรู้ …….. เรื่องนี้ได้ไง”  เคียวตกใจมากเมื่อได้ยิน





“ชั้นเห็น  นายตอบมาสิ”  ตอนนี้น้ำตาของฮานะกำลังจะไหลออกมาแล้วล่ะ





“ไม่ใช่เรื่องของเธอ  เข้าบ้านไปสะ  อ้อ  ลืมบอกไป  พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ  เตรียมตัวเสียจูบแรกไว้ด้วย  ชั้นจะมาเอา”  เคียวมองฮานะ



ด้วยสายตาเย็นชา  พรุ่งนี้มันคงจบแล้วสินะ





“ได้  ขอให้เธอไปดีกับเด็กคนนั้นแล้วกัน  และขอโทษด้วยที่ชั้นยุ่งเกินไป”  พูดจบฮานะก็วิ่งเข้าบ้าน  ตอนนี้เธอร้องออกมาแล้วล่ะ  เธอไม่



เข้าใจตัวเองจริงๆ ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้





“ฮานะ  เป็นอะไร  ใครทำเธอ”  ยูถามขึ้นเมื่อเห็นฮานะร้องไห้เข้าบ้าน





“พี่  หนูปวดหัวมาก  พรุ่งนี้ขอไม่ไปโรงเรียนนะ”  ฮานะไม่อยากไปเจอเคียวและยามาโมโตะ





“อื่ม  ไปนอนสะ  เด็กน้อย”  ยูพูดจบก็จูบฮานะที่หน้าผาก  ถึงแม้ยูอยากจะรู้ว่าใครทำฮานะร้อง





ไห้  แต่ยูก็ต้องอดใจเอาไว้  ฮานะขึ้นไปร้องไห้ข้างบน  เธอร้องไห้จนหลับไป.