หญิงสาว *-+-* ซาตาน

ลำดับตอนที่ #15 : ^+^ ... ตัดสินใจ ... ^+^

ฮานะนอนร้องไห้อยู่บนเตียง  เธอไม่อยากจะเชื่อในคำพูดของยูเลย  แต่ยูก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่



จะโกหกเธอ  ฮานะอยากไปหาเคียว  อยากรู้คำตอบจากปากเคียวมากกว่า  ถ้าเคียวรักเธอจริงต่อ



ให้เป็นซาตาน  เคียวก็จะไม่ทำร้ายเธอใช่มั๊ย  ฮานะร้องไห้จนตัวเองหลับไป  ตื่นมาอีกครั้งก็เช้า



ฮานะลงมาข้างล่าง  ก็เห็นยูกำลังทำกับข้าวอยู่





“อ้าว  ฮานะตื่นแล้วหรอ”  ยูทักทายฮานะ





“ค่ะ”  ฮานะพูดออกไปได้เพียงแค่นั้น  เธอยังช็อคไม่หาย





“นี่  พี่ทำข้าวผัดกระเทียมไว้  กินหน่อยนะ  มีซุปสาหร่ายด้วย”  ยูยกข้าวมาให้ฮานะ





“ขอบคุณค่ะ”  ฮานะลงมือกินอาหาร  เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรติดอยู่ในคอ





“ฮานะ  ดื่มน้ำส้มหน่อยสิ  พี่คั้นเองเลยนะ”  ยูวางน้ำส้มข้างๆ ฮานะ





“………………………”





“ฮานะ  ฮานะ  ฮานะ”  







เพล้ง!!!



“อ๊ะ! …. ขอโทษพี่ยู”  ฮานะปัดแก้วน้ำส้มลงพื้นแตก  เธอกำลังคิดเรื่องเคียว  จีงเหม่อลอย  ฮา



นะคิดอะไรบางอย่างออกเธอจึงรีบลุกขึ้น





“ฮานะจะไปไหน  เธอยังกินไม่เสร็จเลย”  ยูถามขึ้น





“หนูขอไปโรงเรียนก่อนนะพี่ยู  วันนี้เป็นเวร  ไปแล้วนะคะ”  ฮานะรีบออกจากบ้าน  เธอจะรีบ





ไปหาเคียวที่โรงเรียน  ฮานะมีเรื่องจะถามเคียวมากมาย  เมื่อถึงโรงเรียนฮานะก็เจอเคียว





“แฮ่ก ……. แฮ่ก ….. เคียว …… ชั้นมีเรื่อง …… แฮ่ก ….. จะคุยกับนาย”  ฮานะหอบ





“ได้สิ  เอ้า! ฮานะ  หายใจลึกๆ  ทำไมรีบมาขนาดนี้  คิดถึงชั้นหรอ”  เคียวพูดด้วยเสียงอ่อนโยน





“เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน  นายต้องมาคุยกับชั้น”  ฮานะลากเคียวไปหลังโรงเรียน





“มีอะไรฮานะ  ลึกลับขนาดนี้เชียวหรอ”  เคียวสงสัย





“นายเป็นใครกันแน่”  ฮานะถามเคียว





“ก็เป็นเคียวไง  โยอิจิ  เคียว  คนที่รักเธอด้วย”  เคียวจะเดินเข้ามากอดฮานะแต่ฮานะเดินหนี





“นายพูดความจริงสิเคียว  นายคือใคร”





“เห้อ!  ทำไมวันนี้มาถามแบบนี้ล่ะ  ไปฟังใครพูดอะไรมา”  เคียวเดินเข้ามาใกล้ฮานะ





“…. พี่ยูบอกฉัน  บอกว่านาย ….. นายเป็นซาตาน”  ฮานะพยายามพูดออกไปอย่างยากเย็น





“…… ยูบอกฮานะแบบนั้นหรอ ……. ฮานะเชื่อหรอ  ถ้าชั้นเป็นซาตานจริงๆ ทำไมชั้นไม่ทำ





ร้ายเธอล่ะ  เธอใส่สายสิญจ์นิ  ถ้าชั้นเป็นซาตาน  ทำไมชั้นไม่รู้สึกอะไรล่ะฮานะ”  เคียวอธิบาย



ให้ฮานะฟังพร้อมเดินมาจับมือ  ฮานะเริ่มร้องไห้ออกมาเงียบๆ





“ฮานะ … ร้องไห้ทำไม  เธอเป็นอะไรไป”  เคียวน้ำเสียงเป็นห่วง





“นายไม่ได้เป็นซาตานใช่มั๊ยเคียว  ไม่ได้เป็นใช่มั๊ย  ยูโกหก”  ฮานะร้องไห้หนักกว่าเดิมจนเคียว



ต้องกอดฮานะเอาไว้  เคียวเองก็อยากจะเล่าความจริงทั้งหมดให้ฮานะฟัง  แต่อยากให้ฮานะอารมณ์เย็นกว่านี้หน่อย





“ฮานะ  ตอนนี้ชั้นไม่ได้เป็นซาตาน  นิ่งสะนะ  หยุดร้องได้แล้ว”  เคียวปลอบฮานะ





“นายไม่ได้เป็นซาตานแน่หรอเคียว  ทำไมนายไม่เล่าความจริงทั้งหมดให้ฮานะฟังล่ะ”  ยูและ



ยามาโมโตะเดินเข้ามาที่ทั้งสอง  เคียวและฮานะตกใจมาก





“พี่ยู …….”





“พี่ว่าแล้วว่าเธอต้องมาหาเคียว  ว่าไงล่ะเคียว  กล้าเล่าความจริงทั้งหมดรึป่าว”





“หรือนายกลัวฮานะจะรับความจริงไม่ได้”  ยามาโมโตะเอ่ยขึ้น





“พวกนายทั้งสองทำอะไร  ต้องการความจริงอะไรจากชั้น”  เคียวเริ่มโมโห





“ความจริงที่ว่านายเคยเป็นซาตานไง  หรือตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่นะ”  ยูก็เริ่มโมโหเช่นกัน





“อะไรกัน  พวกพี่มีอะไรกันแน่  ทำไมไม่บอกหนูล่ะ  ความจริงอะไร”  ฮานะตะโกน





“……………………….”





“ถึงกับอึ้งไปเลยหรอเคียว”  ยูพูด







ออดดดดดดดดดดดด  อดดดดดดดดดดดดดด ……..  เสียงออดดังขึ้น  ทำไมให้ทั้ง 4 ชะงัก



“ไปเรียนเหอะฮานะ  แล้วชั้นจะเล่าให้ฟังวันหลัง”  เคียวจูงมือฮานะ





“นี่นายเคียว  นายจะทำอะไร้น้องสาวชั้น”  ยูถามเสียงดัง





“ชั้นไม่ทำอะไรคนที่ชั้นรักหรอก  แล้วนี่กำลังจะไปเรียน  หรือนายไม่อยากให้น้องสาวนายจบ

การศึกษา”  เคียวหันมาถามอย่างท้าทาย





“…….. เจอกันตอนเย็น  ฮานะ”  ยูพูดแล้วเดินจากไป





“นี่เคียว  เล่าให้ชั้นฟังหน่อยสิ  เรื่องทั้งหมด”  ฮานะตื้อเคียว





“ฮานะ  ชั้นสัญญาว่าจะเล่า  แต่รอให้ถึงเวลาก่อนนะ”





“……………………….”





“ยู  นายปล่อยฮานะไว้แบบนั้นจะดีหรอ”  ยามาโมโตะถามขึ้น





“ถ้าตอนนี้นายนั่นเป็นซาตาจริงๆ นายนั่นก็ไม่น่าจะจับมือฮานะได้นะ”  ยูพูดแล้วทำหน้าคิด





“ไว้ใจได้หรอยู”





“เอาเป็นว่าเราดูไปก่อนแล้วกัน  แต่ความจริงทั้งหมด  ชั้นต้องเล่าให้ฮานะฟังให้ได้”.