ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ^+^ ... อะไรกัน ... ^+^
ฮานะตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอารมณ์ที่สดใส เธอรีบอาบน้ำ แต่งตัว และลงมาทานอาหารเช้า
เมื่อเธอลงมาก็เจอ ยู คุยกับใครบางคนอยู่ข้างนอก ฮานะจึงนั่งลงทานอาหารเช้า
“อ้าว ลงมาแล้วหรอ กำลังจะไปตามพอดี” ยูเดินเข้ามาในบ้านและคุยกับฮานะ
“ยูคุยกับใครหรอเมื่อกี๊” ฮานะถาม
“อ๋อ …. ก็เพื่อนน่ะ มันมาถามว่าจะไปโรงเรียนด้วยรึป่าว” ยูตอบและพยายามหลับสายตาน้อง
“หรอ วันนี้ข้าวอร่อยนะ ยูหิวน้ำ” ฮานะหันไปบอกยู เธอทำตัวเหมือนเด็กอีกแล้ว >_<
“ได้ นี่ น้ำส้ม กินเยอะๆ นะ” ยูส่งน้ำส้มให้ฮานะ ยูผสมยาสมุนไพรลงไปอีกวันนี้
“ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวสายนะยู” ฮานะลุกขึ้นและเดินไปหยิบกระเป๋า
“จ๊ะ ไปกัน” ฮานะและยูเดินไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน วันนี้ยูดูเงียบๆ ไป แต่ฮานะกลับร่าเริงเธอคิดว่าวันนี้ต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่ๆ
“ไปนะยู ตั้งใจเรียนนะ เจอกันตอนเย็น” ขณะที่ฮานะกำลังจะเดินเข้าห้อง ยูก็ดึงมือเอาไว้
“เดี๋ยวฮานะ พี่มีอะไรจะให้” ยูเอาสายสิญจ์ออกมา และใส่ที่ข้อมือให้ฮานะ
“ใส่ไว้นะ ป้องกันตัว พี่จะได้อุ่นใจ” ยูบอกฮานะ
“ขอบคุณค่ะ หนูไปนะ” ฮานะขอบคุณยูและหอมแก้มเบาๆ แล้วเธอก็เข้าห้องเรียน
“แหม ฮานะ จูจุ๊บพี่ชายสุดหล่อก่อนเข้าเรียน มันจะยั่วเพื่อนๆ มากไปแล้วนะ” ยูมิเอ่ยขึ้น
“55555 อยากหอมมั่งล่ะสิ อิจฉาตาร้อนเชียว” ฮานะแกล้งยูมิกลับ
“ชั้นไม่มีพี่ชายสุดหล่อมั่งก็แล้วไปนะ” ยูมิหยิกแก้มฮานะเบาๆ และหัวเราะ
“นักเรียนทุกคนนั่งที่ วันนี้ครูมีข่าวดีจะแจ้งให้พวกเราทราบ 2 เรื่อง” เสียงอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้น
ทำให้ฮานะและยูมิต้องหยุดแกล้งกันชั่วคราว
“เรื่องที่ 1 ยูคิมูระ ฮานะ เธอได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นของสายชั้นในปีนี้นะ” เพื่อนรักเรียน
ในห้องทุกคนต่างปรบมือให้ฮานะ ฮานะลุกขึ้นขอบคุณเพื่อนๆ
“เรื่องที่ 2 วันนี้มีนักเรียนเข้าใหม่ ขอให้พวกเราช่วยกันแนะนำด้วยนะ” นักเรียนใหม่เดินมา
หน้าห้องเพื่อแนะนำตัว ตอนนี้เองที่ฮานะสังเกตว่าเพื่อนนักเรียนหญิงในห้องของเธอส่งเสียง
เฮฮากันเหลือเกิน เพราะนักเรียนคนใหม่หล่อไม่เบาทีเดียว
“หวัดดีครับ ผมชื่อ โยอิจิ เคียว ยังไงก็แนะนำผมด้วยนะครับ” เคียว นักเรียนใหม่แนะนำตัว
ฮานะรู้สึกหน้าคุ้นๆ กับผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็จำไม่ได้ ฮานะเห็บแวบๆ ว่าเคียวหันมายิ้มให้เธอเธอ งง เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“หวัดดี ฮานะ” เคียวเดินมาทักฮานะ และนั่งลงข้างๆ
“ห๋า! วะ … หวัดดี นายรู้จักชั้นด้วยหรอ” ฮานะถามด้วยความสงสัย
“…… ฮานะ ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ” เคียวสงสัยมากกว่าฮานะ
“ก็ชั้นไม่รู้จักนายนิ นายมารู้จักชั้นตอนไหน” ฮานะยังสงสัย ถึงเธอจะคุ้นหน้า แต่เธอก็ไม่รู้จัก
“ฮานะ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ชั้นไม่อยู่แน่ๆ” เคียวเอ่ยขึ้น
ฮานะ งง กับผู้ชายคนนี้มาก เธอไม่รู้ว่าเคียวรู้จักเธอได้ยังไง แล้วมันมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่
นายนั่นไม่อยู่ ‘นี่ชั้นบ้าหรือนายนั่นบ้ากันแน่นะ’ ฮานะคิด ถึงเวลาพักเที่ยง เธอก็ปรึกษาเรื่องนี้กับยูมิ
“ยูมิ นายเคียวนั่นบอกว่ารู้จักชั้นด้วยล่ะ” ฮานะเล่าเรื่องที่เคียวพูดกับเธอยูมิฟัง
“ฮึ! แล้วเค้าไปรู้จักเธอตอนนั้นน่ะ” ยูมิเองก็สงสัยเช่นกัน เธอก็สงสัยไม่น้อยไปกว่าฮานะ
“ชั้นก็ไม่รู้ อะไรกันเนี่ย” ฮานะพึมพำกับตัวเอง
“เธอลองถามเจ้าตัวเองสิ” ยูมิชี้มือไปที่เคียวที่กำลังเดินมาหาฮานะ
“ฮานะ มาคุยกันหน่อยสิ” เคียวเรียกฮานะให้ไปคุย
“มะ มีอะไร นายจะคุยอะไรกับชั้น” ฮานะถาม เธอยังกล้าๆ กลัวๆ
“นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ” เคียวจับมือฮานะแน่น
“ไม่ จำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ” ฮานะตกใจเล็กน้อยที่เคียวถาม
“เคยสิฮานะ เราเคย …. เคยรักกัน” เคียวตอบด้วยหน้าที่แดง
“ห๊ะ! จริงหรอ แต่ทำไมชั้นจำอะไรไม่ได้ล่ะ” ฮานะยังสงสัย
“ยูทำอะไรกับเธอรึป่าว ฮานะ” เคียวถาม
“นาย ….. รู้จักพี่ยูด้วยหรอ” ฮานะยิ่งสงสัย
“รู้จักสิ ชั้นต้องคุยกับยูให้ได้แล้วล่ะ” เคียวทำท่าจะลุกขึ้น ก็เจอยามาโมโตะ
“นะ นาย ….. นายมาได้ยังไง” ยามาโมโตะตกใจมากที่เห็นเคียว
“ทำไมชั้นจะมาไม่ได้ ก็ชั้นเป็นนักเรียนที่นี่คนหนึ่งนิ” เคียวพูดด้วยท่าทางยะโส
“แต่นายมันเป็น ……..”
“เรื่องนั้นเอาไว้คุยกันทีหลัง ตอนนี้ชั้นอยากเจอ ยู” เคียวทำท่าน่ากลัวขึ้นมา
“ยูไม่อยู่ ไปโบสถ์ นายกล้าเข้าหรอ” ยามาโมโตะท้าทาย
“ฮึ! กล้าสิ ทำไมชั้นต้องกลัว” เคียวเดินเข้ามาใกล้ยามาโมโตะ
“นี่ หยุดทั้งสองคน ฮานะอยากกลับบ้าน” ฮานะเสียงดังขึ้นมา
“ได้ เดี๋ยวผมไปส่ง ไปเหอะฮานะ” ยามาโมโตะพูดขึ้น
“ชั้นไปด้วย เดี๋ยวไปส่ง” เคียวทำท่าจะเดินมา แต่ยามาโมโตะขวางไว้
“ไม่ต้อง นายมันคนแปลกหน้าสำหรับฮานะ ไม่ปลอดภัยหรอกนะฮานะ” ยามาโมโตะพูด
“นาย ………..” เคียวดึงคอเสื้อยามาโมโตะเข้ามาใกล้
“หยุดนะ นายไม่ต้องไปหรอกเคียว เหมือนที่คาซาวะคุงว่าน่ะแหละ” แล้วฮานะก็รีบเดินไป
“………………….”
“คาซาวะคุง รู้จักเคียวด้วยหรอ” ฮานะถามขึ้นตอนกำลังกลับบ้าน
“ผม …… ก็นิดหน่อย” ยามาโมโตะไม่กล้าเล่าความจริงให้ฮานะฟัง
“ต้องถามพี่ยูแล้วล่ะ ชั้นสงสัยจริงๆ” ฮานะทำหน้าสงสัย
“ฮานะ เธอใส่สายสิญจ์ตั้งแต่เมื่อไหร่” ยามาโมโตะถามเมื่อเห็นสายสิญจ์
“เมื่อเช้าจ๊ะ ยูให้มาน่ะ” ฮานะชูสายสิญจ์ให้ยามาโมโตะดู
‘แล้วทำไมนายเคียวนั่นถึงเข้าใกล้ฮานะได้ หรือว่านายนั่น ………..’ ยามาโมโตะคิด
“ยามาโมโตะเข้ามาก่อนมั๊ย” ฮานะชวนยามาโมโตะเมื่อถึงบ้าน
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ผมต้องรีบกลับ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“จ๊ะ บ๊ายบาย เจอกันพรุ่งนี้” แล้วฮานะก็เค้าบ้าน ส่วนยามาโมโตะก็ไปหา ยู ที่โบสถ์เพื่อเล่า
เรื่องทั้งหมดที่เจอเคียวให้ฟัง ‘หวังว่านายนั่นจะเป็นอย่างที่ชั้นคิดนะ’.
เมื่อเธอลงมาก็เจอ ยู คุยกับใครบางคนอยู่ข้างนอก ฮานะจึงนั่งลงทานอาหารเช้า
“อ้าว ลงมาแล้วหรอ กำลังจะไปตามพอดี” ยูเดินเข้ามาในบ้านและคุยกับฮานะ
“ยูคุยกับใครหรอเมื่อกี๊” ฮานะถาม
“อ๋อ …. ก็เพื่อนน่ะ มันมาถามว่าจะไปโรงเรียนด้วยรึป่าว” ยูตอบและพยายามหลับสายตาน้อง
“หรอ วันนี้ข้าวอร่อยนะ ยูหิวน้ำ” ฮานะหันไปบอกยู เธอทำตัวเหมือนเด็กอีกแล้ว >_<
“ได้ นี่ น้ำส้ม กินเยอะๆ นะ” ยูส่งน้ำส้มให้ฮานะ ยูผสมยาสมุนไพรลงไปอีกวันนี้
“ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวสายนะยู” ฮานะลุกขึ้นและเดินไปหยิบกระเป๋า
“จ๊ะ ไปกัน” ฮานะและยูเดินไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน วันนี้ยูดูเงียบๆ ไป แต่ฮานะกลับร่าเริงเธอคิดว่าวันนี้ต้องมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแน่ๆ
“ไปนะยู ตั้งใจเรียนนะ เจอกันตอนเย็น” ขณะที่ฮานะกำลังจะเดินเข้าห้อง ยูก็ดึงมือเอาไว้
“เดี๋ยวฮานะ พี่มีอะไรจะให้” ยูเอาสายสิญจ์ออกมา และใส่ที่ข้อมือให้ฮานะ
“ใส่ไว้นะ ป้องกันตัว พี่จะได้อุ่นใจ” ยูบอกฮานะ
“ขอบคุณค่ะ หนูไปนะ” ฮานะขอบคุณยูและหอมแก้มเบาๆ แล้วเธอก็เข้าห้องเรียน
“แหม ฮานะ จูจุ๊บพี่ชายสุดหล่อก่อนเข้าเรียน มันจะยั่วเพื่อนๆ มากไปแล้วนะ” ยูมิเอ่ยขึ้น
“55555 อยากหอมมั่งล่ะสิ อิจฉาตาร้อนเชียว” ฮานะแกล้งยูมิกลับ
“ชั้นไม่มีพี่ชายสุดหล่อมั่งก็แล้วไปนะ” ยูมิหยิกแก้มฮานะเบาๆ และหัวเราะ
“นักเรียนทุกคนนั่งที่ วันนี้ครูมีข่าวดีจะแจ้งให้พวกเราทราบ 2 เรื่อง” เสียงอาจารย์ประจำชั้นดังขึ้น
ทำให้ฮานะและยูมิต้องหยุดแกล้งกันชั่วคราว
“เรื่องที่ 1 ยูคิมูระ ฮานะ เธอได้รับรางวัลนักเรียนดีเด่นของสายชั้นในปีนี้นะ” เพื่อนรักเรียน
ในห้องทุกคนต่างปรบมือให้ฮานะ ฮานะลุกขึ้นขอบคุณเพื่อนๆ
“เรื่องที่ 2 วันนี้มีนักเรียนเข้าใหม่ ขอให้พวกเราช่วยกันแนะนำด้วยนะ” นักเรียนใหม่เดินมา
หน้าห้องเพื่อแนะนำตัว ตอนนี้เองที่ฮานะสังเกตว่าเพื่อนนักเรียนหญิงในห้องของเธอส่งเสียง
เฮฮากันเหลือเกิน เพราะนักเรียนคนใหม่หล่อไม่เบาทีเดียว
“หวัดดีครับ ผมชื่อ โยอิจิ เคียว ยังไงก็แนะนำผมด้วยนะครับ” เคียว นักเรียนใหม่แนะนำตัว
ฮานะรู้สึกหน้าคุ้นๆ กับผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็จำไม่ได้ ฮานะเห็บแวบๆ ว่าเคียวหันมายิ้มให้เธอเธอ งง เล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
“หวัดดี ฮานะ” เคียวเดินมาทักฮานะ และนั่งลงข้างๆ
“ห๋า! วะ … หวัดดี นายรู้จักชั้นด้วยหรอ” ฮานะถามด้วยความสงสัย
“…… ฮานะ ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ” เคียวสงสัยมากกว่าฮานะ
“ก็ชั้นไม่รู้จักนายนิ นายมารู้จักชั้นตอนไหน” ฮานะยังสงสัย ถึงเธอจะคุ้นหน้า แต่เธอก็ไม่รู้จัก
“ฮานะ มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ชั้นไม่อยู่แน่ๆ” เคียวเอ่ยขึ้น
ฮานะ งง กับผู้ชายคนนี้มาก เธอไม่รู้ว่าเคียวรู้จักเธอได้ยังไง แล้วมันมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่
นายนั่นไม่อยู่ ‘นี่ชั้นบ้าหรือนายนั่นบ้ากันแน่นะ’ ฮานะคิด ถึงเวลาพักเที่ยง เธอก็ปรึกษาเรื่องนี้กับยูมิ
“ยูมิ นายเคียวนั่นบอกว่ารู้จักชั้นด้วยล่ะ” ฮานะเล่าเรื่องที่เคียวพูดกับเธอยูมิฟัง
“ฮึ! แล้วเค้าไปรู้จักเธอตอนนั้นน่ะ” ยูมิเองก็สงสัยเช่นกัน เธอก็สงสัยไม่น้อยไปกว่าฮานะ
“ชั้นก็ไม่รู้ อะไรกันเนี่ย” ฮานะพึมพำกับตัวเอง
“เธอลองถามเจ้าตัวเองสิ” ยูมิชี้มือไปที่เคียวที่กำลังเดินมาหาฮานะ
“ฮานะ มาคุยกันหน่อยสิ” เคียวเรียกฮานะให้ไปคุย
“มะ มีอะไร นายจะคุยอะไรกับชั้น” ฮานะถาม เธอยังกล้าๆ กลัวๆ
“นี่เธอจำชั้นไม่ได้จริงๆ หรอ” เคียวจับมือฮานะแน่น
“ไม่ จำไม่ได้ เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ” ฮานะตกใจเล็กน้อยที่เคียวถาม
“เคยสิฮานะ เราเคย …. เคยรักกัน” เคียวตอบด้วยหน้าที่แดง
“ห๊ะ! จริงหรอ แต่ทำไมชั้นจำอะไรไม่ได้ล่ะ” ฮานะยังสงสัย
“ยูทำอะไรกับเธอรึป่าว ฮานะ” เคียวถาม
“นาย ….. รู้จักพี่ยูด้วยหรอ” ฮานะยิ่งสงสัย
“รู้จักสิ ชั้นต้องคุยกับยูให้ได้แล้วล่ะ” เคียวทำท่าจะลุกขึ้น ก็เจอยามาโมโตะ
“นะ นาย ….. นายมาได้ยังไง” ยามาโมโตะตกใจมากที่เห็นเคียว
“ทำไมชั้นจะมาไม่ได้ ก็ชั้นเป็นนักเรียนที่นี่คนหนึ่งนิ” เคียวพูดด้วยท่าทางยะโส
“แต่นายมันเป็น ……..”
“เรื่องนั้นเอาไว้คุยกันทีหลัง ตอนนี้ชั้นอยากเจอ ยู” เคียวทำท่าน่ากลัวขึ้นมา
“ยูไม่อยู่ ไปโบสถ์ นายกล้าเข้าหรอ” ยามาโมโตะท้าทาย
“ฮึ! กล้าสิ ทำไมชั้นต้องกลัว” เคียวเดินเข้ามาใกล้ยามาโมโตะ
“นี่ หยุดทั้งสองคน ฮานะอยากกลับบ้าน” ฮานะเสียงดังขึ้นมา
“ได้ เดี๋ยวผมไปส่ง ไปเหอะฮานะ” ยามาโมโตะพูดขึ้น
“ชั้นไปด้วย เดี๋ยวไปส่ง” เคียวทำท่าจะเดินมา แต่ยามาโมโตะขวางไว้
“ไม่ต้อง นายมันคนแปลกหน้าสำหรับฮานะ ไม่ปลอดภัยหรอกนะฮานะ” ยามาโมโตะพูด
“นาย ………..” เคียวดึงคอเสื้อยามาโมโตะเข้ามาใกล้
“หยุดนะ นายไม่ต้องไปหรอกเคียว เหมือนที่คาซาวะคุงว่าน่ะแหละ” แล้วฮานะก็รีบเดินไป
“………………….”
“คาซาวะคุง รู้จักเคียวด้วยหรอ” ฮานะถามขึ้นตอนกำลังกลับบ้าน
“ผม …… ก็นิดหน่อย” ยามาโมโตะไม่กล้าเล่าความจริงให้ฮานะฟัง
“ต้องถามพี่ยูแล้วล่ะ ชั้นสงสัยจริงๆ” ฮานะทำหน้าสงสัย
“ฮานะ เธอใส่สายสิญจ์ตั้งแต่เมื่อไหร่” ยามาโมโตะถามเมื่อเห็นสายสิญจ์
“เมื่อเช้าจ๊ะ ยูให้มาน่ะ” ฮานะชูสายสิญจ์ให้ยามาโมโตะดู
‘แล้วทำไมนายเคียวนั่นถึงเข้าใกล้ฮานะได้ หรือว่านายนั่น ………..’ ยามาโมโตะคิด
“ยามาโมโตะเข้ามาก่อนมั๊ย” ฮานะชวนยามาโมโตะเมื่อถึงบ้าน
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ ผมต้องรีบกลับ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“จ๊ะ บ๊ายบาย เจอกันพรุ่งนี้” แล้วฮานะก็เค้าบ้าน ส่วนยามาโมโตะก็ไปหา ยู ที่โบสถ์เพื่อเล่า
เรื่องทั้งหมดที่เจอเคียวให้ฟัง ‘หวังว่านายนั่นจะเป็นอย่างที่ชั้นคิดนะ’.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น