หญิงสาว *-+-* ซาตาน

ลำดับตอนที่ #11 : ^+^ ... ชีวิตปกติ .. อีกครั้ง ... ^+^

เช้าวันใหม่ที่สดใส  สาวน้อยน่ารักนามว่าฮานะหลับอยู่บนเตียงอย่างสบายใจ  เธอคงลืมไปแล้วว่าวันนี้ต้องไปโรงเรียน





“ฮานะ  ตื่นสายอีกแล้ว  ไปโรงเรียนกันเถอะ”  ยูขึ้นมาปลุกฮานะอีกแล้ว  ‘ไม่โตสักทีน้องชั้น’





“เช้าแล้วหรอ  จะอาบน้ำเดี๋ยวนี้ล่ะคะพี่ยู”  ฮานะรีบเข้าห้องน้ำ  เธอกลัวไปโรงเรียนสาย





“เร็วเข้านะ  พี่ทำข้าวไว้  ลงมากินด้วย”  ยูบอกฮานะและลงมารอข้างล่าง  ‘หวังว่าต่อจากนี้ไป



น้องสาวของชั้นจะกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมนะ’  ยูคิดขณะที่กำลังเดินลงมา  เมื่อวานตอนที่กลับ



มาจากซื้อของ  ยูได้ผสมยาสมุนไพรลงไปในน้ำส้ม  สมุนไพรที่ยูใส่ลงไปมีฤทธิ์ทำให้ผู้ดื่มลืม



เรื่องร้ายต่างๆ ที่เกิดขึ้น  ยูได้ยาสมุนไพรนี้จากบาทหลวงที่โบสถ์  ยูอยากให้ฮานะลืมเคียวและกลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง





“พี่ยู  กินล่ะนะ”  ยูสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงฮานะ  เขากำลังคิดอะไรเพลินอยู่ๆ





“จ๊ะ  รีบๆ ล่ะ  เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทัน”  ยูยิ้มรับให้กับฮานะที่ร่าเริงคนเดิม  



ยูและฮานะเดินไปโรงเรียนเหมือนเดิม  ยูสังเกตว่าฮานะมีท่าทางสดชื่น  เหมือนคนที่ไม่เคยมี



เรื่องร้ายผ่านเข้ามา  ยูรู้สึกสบายใจมาก  จึงยิ้มขึ้นมาคนเดียว





“ยิ้มอะไรพี่ยู  มองหน้าหนูแล้วก็ยิ้ม  คิดอะไรน่ะ”  ฮานะถามขึ้นเมื่อเห็นพี่ชายตัวเองยิ้ม





“ก็เปล่า  พี่แค่ยิ้มให้เด็กที่ไม่รู้จักโตน่ะ”  แล้วยูก็หัวเราะ  ฮานะอายที่โดนว่าว่าเป็นเด็ก





“แหม  ก็น้องพี่ยูน่ะแหละ  วันนี้ไปกินไอติมมั๊ย  ฮานะอยากไปกิน”  ฮานะอ้อนยู





“ได้สิ  เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปรับที่ห้องนะ”  ทั้งคู่หยอกล้อกันจนถึงโรงเรียน  ยูมาส่งฮานะที่ห้อง  ส่วนตัวเองก็ไปตามยามาโมโตะ





“มีอะไรหรอ  ยู”  ยามาโมโตะถามยู





“ยาสมุนไพรได้ผล  ฮานะหายแล้วล่ะ  หวังว่ายัยนั่นจะไม่ไปยุ่งกับมนต์ดำอีกนะ”  ยูหน้าเครียด





“อื่ม  ชั้นก็หวังแบบนั้น ……. ยู  นายไม่โกรธหรอที่ชั้นปฏิเสธน้องสาวนาย”  ยามาโมโตะถามขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย





“ไม่หรอก  ชั้นก็เห็นด้วยที่นายไม่ควรมีแฟน  แต่นายตัดใจจากน้องสาวชั้นได้แล้วหรอ”  ยู





“ได้แล้วล่ะ  หวังว่าชั้นคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อฮานะ  นะ”  ยูและยามาโมโตะคุยกันไปเรื่อยๆ จนกริ่งดังขึ้น  ทั้งสองคนแยกกันไปเรียน



ฝ่ายฮานะก็คุยกับยูมิเหมือนเดิม  เธอได้ลืมเคียวไปอย่างสนิทเลยล่ะ  ยูมิและเพื่อนๆ ในห้องก็



ไม่มีใครเอะใจเรื่องเคียว  เพราะก่อนที่เคียวจะไปได้ลบล้างความทรงจำของทุกคนในห้องไว้ หมดแล้ว  จึงไม่มีใครสนใจเรื่องเคียว  





“นักเรียนทุกคน  วันนี้ครูจะให้งานเขียนเรียงความเรื่อง ‘ความรักต่างภพ’  ใครเขียนได้นิยาย



น้ำเน่าที่สุดครูจะให้รางวัล  เอาล่ะเริ่มได้  ครูให้เวลา 1 ชั่วโมงเต็ม”  อาจารย์สั่งงานนักเรียนทุก



คน  ฮานะลงมือเขียนอย่างตั้งใจ  เธอรู้สึกเหมือนเคยมีเรื่องราวเกี่ยวกับคนต่างภพ  แต่ฮานะก็จำ



อะไรไม่ได้  เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง  นักเรียนทุกคนเอาเรียงความไปส่งอาจารย์







“เรียงความที่ได้รับรางวัลเป็นของ  ยูคิมูระ  ฮานะ  เธอเขียนได้นิยายน้ำเน่ามาก”  อาจารย์



ประกาศและให้รางวัล  เพื่อนทุกคนต่างปรบมือให้เธอ





“ถึงมันจะเป็นเรียงความที่สั้น  แต่ครูว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ  ยูคิมูระเธออ่านเรียงความให้เพื่อนฟัง



สิ”  อาจารย์สั่งให้ฮานะอ่านเรียงความ  ฮานะแต่งเรียงความว่า





“ฉันคิดว่าความรัก  ไม่จำเป็นต้องมีพรหมแดน  ความรักเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากสิ่งมีชีวิตสองชีวิต



โดยที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอาจจะไม่ใช่คน  แต่อาจจะเป็นผี  ปีศาจ  หรือซาตานก็เป็นได้  ฉันรู้สึก



เหมือนเคยได้รู้จักกับความรักต่างภพ  แต่ก็จำไม่ได้สิคะว่ามันเป็นมาอย่างไร  แต่รู้ว่าความรักนี้



ช่างดีจริงๆ  เห็นมั๊ยล่ะคะ  ความรักมันดีแค่ไหน  ถึงแม้ว่ามันจะต่างภพกัน  แต่ถ้าที่ใดเกิดมี



ความรักแล้ว  ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ก็จะตามมา  เพราะฉะนั้น  ไม่ว่าจะภพไหนๆ  ก็ไม่สามารถ



ยับยั้งความรักได้หรอกคะ  อย่ากลัวที่จะรักนะคะ”  เมื่อฮานะอ่านจับ  ส่งปรบมือจากเพื่อนทั้ง



ห้องก็ดังขึ้น  สาวๆ หลายคนมีน้ำตาซึมออกมา  หลายคนชอบกับเรียงความนี้มาก  ขอฮานะไป



ถ่ายเอกสารก็มี  รางวัลที่ได้รับคือ  ขวดแก้วใส่ดาวกระดาษที่สวยมาก  ฮานะมีความสุขกับการ



เรียน  ถึงเวลากลับบ้าน  ยูก็มารับฮานะที่ห้อง





“ฮานะ  กลับบ้านเหอะ  เดี๋ยวร้านไอติมคนเยอะ”  ยูมารับฮานะ  สาวๆ ในห้องทั้งหลายต่างพากันกรี๊ดกร๊าด  





“ยูยังเนื้อหอมเหมือนเดิมเนาะ   แต่แปลก  ไม่ยอมมีแฟน”  ฮานะชมยูพร้อมทั้งหัวเราะ





“พอเลยฮานะ  พูดมากแล้วนะ  5555”  ยูรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก





“ยู  วันนี้อาจารย์ให้เขียนเรียงความเรื่อง ‘ความรักต่างภพ’ ด้วยล่ะ  ฮานะได้รางวัลด้วยนะ”





ฮานะเล่าเรื่องที่เธอได้รางวัลเขียนเรียงความให้ยูฟัง  ยูตกใจมากที่ได้ยินชื่อเรื่อง





“อะไรนะ  ความรักต่างภพหรอ  ฮานะรู้สึกยังไงบ้าง”  ยูรีบถาม





“ก็รู้สึกว่าเคยได้รู้จักกับมันนะ  ยูถามทำไมหรอ”  ฮานะยังคงยิ้มแย้มแจ่มใส





“ป่าว  ฮานะไม่รู้สึกอะไร  ไม่ได้คิดอะไรออกใช่มั๊ย”  ยูยังถามต่อไป  ยูกลัวฮานะจะจำเรื่องราวทั้งหมดได้





“ไม่นี่  เฮ้! ยู  เป็นอะไรไปน่ะ  เข้าร้านเหอะ  หนูหิวแล้ว”  ฮานะรีบดึงแขนยูเขาร้านไอติม



ฮานะสั่งไอติมช็อกโกแลตมาทาน   ส่วนยูก็สั่งกาแฟ  ยูไม่พูดถึงเรื่องความรักต่างภพอีก  เพราะ



ยูกลัวฮานะจะจำขึ้นมาได้  ทั้งสองกินไอติมจนถึงค่ำ  ก็กลับบ้าน





“นอนได้แล้วฮานะ  ห่มผ้าด้วย”  ยูสั่งฮานะ





“ค๊า  พี่ยูด้วยล่ะ  ไปแระ”  ฮานะวิ่งขึ้นข้างบน  วันนี้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก  โดยที่เธอไม่



รู้ว่าวันข้างหน้า  เธออาจจะมีความสุขกว่านี้ก็ได้.