ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ^+^ ... หนังสือปริศนา ... ^+^
ฮานะ สาวสวยไฮสคูลที่หลงรักหนุ่มเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกันชื่อคาซาวะ ยามาโมโตะ
ที่เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ ทั้งที่เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็ยังมีความหวังอยู่ วันหนึ่งเธอได้
ยินเพื่อนสนิทที่ชื่อ ยูมิ พูดถึงเรื่องหนังสือไสยศาสตร์มนตร์ดำที่ขอพรและเป็นจริงทุกประการ
ฮานะ สนใจขึ้นมาทันที เธอจึงเดินไปถามยูมิ
“ยูมิ ชั้นได้ยินเธอพูดถึงหนังสือมนตร์ดำ มันเป็นยังไงหรอ” ฮานะทำเสียงตื่นเต้น
“อ๋อ มันก็เป็นวิธีไสยศาสตร์น่ะแหละ ถ้าเราขอพรนะ เป็นจริงทุกประการเลยล่ะ ฮานะสนใจ
หรอ แต่ฮานะจะเอาไปทำอะไรน่ะ” ยูมิอธิบายพร้อมสงสัย
“ป่าวหรอก เราก็แค่สนใจน่ะ แต่หนังสือนั้นมันอยู่ที่ไหนหรอ”
“อยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์น่ะ แต่ตู้มันถูกปิดล็อคอยู่นะ ยังไม่มีใครเปิดได้เลย”
“นักเรียนทุกคน นั่งที่ได้แล้ว” เสียงอาจารย์เดินมาทำให้บทสนทนาระหว่างฮานะและยูมิต้อง
หยุดลง ฮานะสนใจเรื่องที่ยูมิพูดอยู่ไม่น้อย วันนี้ฮานะจึงคิดจะไปห้องวิทยาศาสตร์
ออดดดดดด ออดดดดดด….
เสียงออดดังหมดคาบสุดท้ายของวันนี้ ฮานะเดินไปห้องวิทยาศาสตร์อย่างเร่งรีบ ทำให้เธอชน
เข้าอย่างจังกับใครคนหนึ่ง
“โอ๊ย! เดินยังไงเนี่ย ชนมาได้ชั้นตัวก็ออกจะเห็นได้เด่น” ฮานะก้มหน้าก้มตาต่อว่า
“เอ่อ …. ขอโทดนะยูคิมูระซัง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็น” เสียงชายหนุ่มที่เธอเดินชนกล่าวขึ้นเสียงนี้ทำให้ฮานะต้องเงยหน้ามามองอย่างรวดเร็ว โอ้! คาซาวะ ยามาโมโตะ …
“อ่ะ … อ้าว คาซาวะคุงเองหรอ มะ … ไม่เป็นไรหรอก ชั้นซุ่มซ่ามเองล่ะ” ตายแล้วหน้าแดง
“ยูคิมูระซังรีบไปไหนหรอ” ยามาโมโตะสนใจถาม
“ปะ … ไปห้องวิทยาศาสตร์น่ะ คาซาวะคุงล่ะ จะกลับบ้านหรอ” ทำไมตื่นเต้นแบบนี้
“ผม ……..” ไม่ทันที่ยามาโมโตะจะได้ทันตอบฮานะ บรรดาแฟนคลับของเขาก็ระเบิดเสียง
กรี๊ด กร๊าด ออกมา ทำให้ฮานะสะดุ้ง
“ยามาโมโตะ มาทำอะไรตรงนี้” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับปรายตามามองฮานะ
“แล้วเธอล่ะ ยัยยูคิมูระ มายืนรบกวนยามาโมโตะทำไม” เธอพูดด้วยสีหน้าแก่แดด
“อ้าว พูดให้ดีสิ ใครมารบกวนใคร เธอนี่” ฮานะเริ่มไม่พอใจ ชั้นไม่ใช่นางเอกอ่อนหวานนะ
“เอ่อ …. พวกเธอมีอะไรกับผมหรอครับ” ยามาโมโตะพูดเพื่อห้ามสงคราม
“เรามารอยามาโมโตะน่ะ กลับบ้านด้วยกันนะ” เด็กสาวอีกคนในกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้น
“กลับด้วยกันมั๊ยครับ” ยามาโมโตะหันมาถามฮานะ และพร้อมด้วยสายตาอันไม่พอใจจาก
สาวๆ ฮานะดีใจมาก แต่เธอต้องไปทำเรื่องสำคัญ จึงปฏิเสธไป
“ไม่อ่ะคะ ชั้นต้องไปทำธุระอีก ขอตัวนะคะ” เห้อ …. เสียดายนิดๆ นะเนี่ย
“ไปเหอะคะยามาโมโตะ ไปเถอะ พวกเราอยากกลับบ้านแล้วล่ะ” สาวๆ กลุ่มนั้นรบเร้า
“แล้วเจอกันนะครับ ยูคิมูระซัง” ยามาโมโตะตะโกนตามหลังฮานะที่วิ่งออกจากวงล้อม
‘เห้อ ทำไมถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้นะ มองใกล้ๆ เค้าช่างเท่ห์บาดใจเหลือเกิน’ ฮานะคิดฟุ้งซ่าน
จนเธอเดินมาถึงหน้าห้องวิทยาศาสตร์ ในเวลาหลังเลิกเรียนแบบนี้ ห้องวิทยาศาสตร์ช่างน่า
กลัวจริงๆ ถึงแม้มันจะไม่มืดก็ตามเหอะ ฮานะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่
เธอเข้ามาในห้องนี้ มีสัตว์เลื้อยคลานดองอยู่มากมาย อี๋! รีบๆ หาหนังสือแล้วไปดีกว่า
‘น่าจะอยู่ตู้นี้นะ มีกุญแจล็อคเอาไว้’ ฮานะคิดในใจ พร้อมทั้งหยิบกุญแจผีที่พี่ชายให้มา
‘ดีนะ ที่พี่ชายสุดที่รักของชั้นให้ไว้พกติดตัว ขอใช้ประโยชน์สักครั้งเหอะ’ ……….. แกร๊ก!
ประตูตู้เปิดออก ฮานะดีใจแทบเต้นเมื่อเปิดได้ เธอรีบค้นหาหนังสือโดนด่วน
‘เอ …… มันน่าจะเล่มใหญ่ๆ ดูเก่าๆ นะ อยู่ไหน …… อ๊ะ เจอแล้ว’
ฮานะหยิบหนังสือเล่มหนาๆ ฝุ่นเขรอะ หน้าปกมันดูเก่าๆ ฮานะลองเปิดข้างในดู เธอถึงกับ
ตลึง เมื่อรู้ว่าหนังสือที่เธอหยิบมาคือหนังสือที่เธอหาอยู่นั่นเอง ฮานะรีบเก็บหนังสือลง
กระเป๋า และปิดประตูตู้เหมือนเดิม ก่อนที่จะออกจากโรงเรียนตรงกลับบ้าน เย้ มีความหวัง
ขึ้นมาบ้างอีกเยอะเลยล่ะ ยามาโมโตะ จะเจอนายเมื่อไหร่อีกนะ กรี๊ดๆๆๆๆ.
ที่เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ ทั้งที่เธอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็ยังมีความหวังอยู่ วันหนึ่งเธอได้
ยินเพื่อนสนิทที่ชื่อ ยูมิ พูดถึงเรื่องหนังสือไสยศาสตร์มนตร์ดำที่ขอพรและเป็นจริงทุกประการ
ฮานะ สนใจขึ้นมาทันที เธอจึงเดินไปถามยูมิ
“ยูมิ ชั้นได้ยินเธอพูดถึงหนังสือมนตร์ดำ มันเป็นยังไงหรอ” ฮานะทำเสียงตื่นเต้น
“อ๋อ มันก็เป็นวิธีไสยศาสตร์น่ะแหละ ถ้าเราขอพรนะ เป็นจริงทุกประการเลยล่ะ ฮานะสนใจ
หรอ แต่ฮานะจะเอาไปทำอะไรน่ะ” ยูมิอธิบายพร้อมสงสัย
“ป่าวหรอก เราก็แค่สนใจน่ะ แต่หนังสือนั้นมันอยู่ที่ไหนหรอ”
“อยู่ที่ห้องวิทยาศาสตร์น่ะ แต่ตู้มันถูกปิดล็อคอยู่นะ ยังไม่มีใครเปิดได้เลย”
“นักเรียนทุกคน นั่งที่ได้แล้ว” เสียงอาจารย์เดินมาทำให้บทสนทนาระหว่างฮานะและยูมิต้อง
หยุดลง ฮานะสนใจเรื่องที่ยูมิพูดอยู่ไม่น้อย วันนี้ฮานะจึงคิดจะไปห้องวิทยาศาสตร์
ออดดดดดด ออดดดดดด….
เสียงออดดังหมดคาบสุดท้ายของวันนี้ ฮานะเดินไปห้องวิทยาศาสตร์อย่างเร่งรีบ ทำให้เธอชน
เข้าอย่างจังกับใครคนหนึ่ง
“โอ๊ย! เดินยังไงเนี่ย ชนมาได้ชั้นตัวก็ออกจะเห็นได้เด่น” ฮานะก้มหน้าก้มตาต่อว่า
“เอ่อ …. ขอโทดนะยูคิมูระซัง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่เห็น” เสียงชายหนุ่มที่เธอเดินชนกล่าวขึ้นเสียงนี้ทำให้ฮานะต้องเงยหน้ามามองอย่างรวดเร็ว โอ้! คาซาวะ ยามาโมโตะ …
“อ่ะ … อ้าว คาซาวะคุงเองหรอ มะ … ไม่เป็นไรหรอก ชั้นซุ่มซ่ามเองล่ะ” ตายแล้วหน้าแดง
“ยูคิมูระซังรีบไปไหนหรอ” ยามาโมโตะสนใจถาม
“ปะ … ไปห้องวิทยาศาสตร์น่ะ คาซาวะคุงล่ะ จะกลับบ้านหรอ” ทำไมตื่นเต้นแบบนี้
“ผม ……..” ไม่ทันที่ยามาโมโตะจะได้ทันตอบฮานะ บรรดาแฟนคลับของเขาก็ระเบิดเสียง
กรี๊ด กร๊าด ออกมา ทำให้ฮานะสะดุ้ง
“ยามาโมโตะ มาทำอะไรตรงนี้” เด็กสาวคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับปรายตามามองฮานะ
“แล้วเธอล่ะ ยัยยูคิมูระ มายืนรบกวนยามาโมโตะทำไม” เธอพูดด้วยสีหน้าแก่แดด
“อ้าว พูดให้ดีสิ ใครมารบกวนใคร เธอนี่” ฮานะเริ่มไม่พอใจ ชั้นไม่ใช่นางเอกอ่อนหวานนะ
“เอ่อ …. พวกเธอมีอะไรกับผมหรอครับ” ยามาโมโตะพูดเพื่อห้ามสงคราม
“เรามารอยามาโมโตะน่ะ กลับบ้านด้วยกันนะ” เด็กสาวอีกคนในกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้น
“กลับด้วยกันมั๊ยครับ” ยามาโมโตะหันมาถามฮานะ และพร้อมด้วยสายตาอันไม่พอใจจาก
สาวๆ ฮานะดีใจมาก แต่เธอต้องไปทำเรื่องสำคัญ จึงปฏิเสธไป
“ไม่อ่ะคะ ชั้นต้องไปทำธุระอีก ขอตัวนะคะ” เห้อ …. เสียดายนิดๆ นะเนี่ย
“ไปเหอะคะยามาโมโตะ ไปเถอะ พวกเราอยากกลับบ้านแล้วล่ะ” สาวๆ กลุ่มนั้นรบเร้า
“แล้วเจอกันนะครับ ยูคิมูระซัง” ยามาโมโตะตะโกนตามหลังฮานะที่วิ่งออกจากวงล้อม
‘เห้อ ทำไมถึงได้ตื่นเต้นแบบนี้นะ มองใกล้ๆ เค้าช่างเท่ห์บาดใจเหลือเกิน’ ฮานะคิดฟุ้งซ่าน
จนเธอเดินมาถึงหน้าห้องวิทยาศาสตร์ ในเวลาหลังเลิกเรียนแบบนี้ ห้องวิทยาศาสตร์ช่างน่า
กลัวจริงๆ ถึงแม้มันจะไม่มืดก็ตามเหอะ ฮานะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่
เธอเข้ามาในห้องนี้ มีสัตว์เลื้อยคลานดองอยู่มากมาย อี๋! รีบๆ หาหนังสือแล้วไปดีกว่า
‘น่าจะอยู่ตู้นี้นะ มีกุญแจล็อคเอาไว้’ ฮานะคิดในใจ พร้อมทั้งหยิบกุญแจผีที่พี่ชายให้มา
‘ดีนะ ที่พี่ชายสุดที่รักของชั้นให้ไว้พกติดตัว ขอใช้ประโยชน์สักครั้งเหอะ’ ……….. แกร๊ก!
ประตูตู้เปิดออก ฮานะดีใจแทบเต้นเมื่อเปิดได้ เธอรีบค้นหาหนังสือโดนด่วน
‘เอ …… มันน่าจะเล่มใหญ่ๆ ดูเก่าๆ นะ อยู่ไหน …… อ๊ะ เจอแล้ว’
ฮานะหยิบหนังสือเล่มหนาๆ ฝุ่นเขรอะ หน้าปกมันดูเก่าๆ ฮานะลองเปิดข้างในดู เธอถึงกับ
ตลึง เมื่อรู้ว่าหนังสือที่เธอหยิบมาคือหนังสือที่เธอหาอยู่นั่นเอง ฮานะรีบเก็บหนังสือลง
กระเป๋า และปิดประตูตู้เหมือนเดิม ก่อนที่จะออกจากโรงเรียนตรงกลับบ้าน เย้ มีความหวัง
ขึ้นมาบ้างอีกเยอะเลยล่ะ ยามาโมโตะ จะเจอนายเมื่อไหร่อีกนะ กรี๊ดๆๆๆๆ.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น