YOLO,เมการึ

ลำดับตอนที่ #11 : เริ่งลงตัว :)

เมื่อตอนที่ผ่านมาเราหดหู่มากเพาะไม่อยากเชื่อว่าจะหาเพื่อนยากเช่นนี้ เราเลยคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้เราคงไม่ได้YOLOแน่ปีนี้ เราเลยปรับปรุงตัวเองโดยการ เข้าไปยุ่งกับวงสนทนามากขึ้นโดยขำตลอดฟังส่วนไหนออกแล้วอยากแสดงความคิดเห็นก็แสดงถึงแม้บางทีเพื่อนจะฟังแล้วพูดว่า Again อย่าเสียselfเราต้องพูดต่อไปและแล้วเมื่อเราไป รร.วันจันทร์ถัดมาจากวันแรกเราก็เดินเข้าไปหากลุ่มที่น่าอยู่ด้วยขอนั่งด้วยจากนั้นเราก็ได้โต๊ะที่จะนั่ง เริ่มคุยกับเพื่อนได้เล็กน้อย แต่ ยังฟังเรียนไม่รู้เรื่อง เหมือนเราเป็นเอเลี่ยนฟังและพูดไม่ได้ เราก็นั่งเงียบๆขำตามคนอื่น เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมามีสอบ ชีวะ กับ US government บอกเลยว่าทำไม่ได้แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละที่จะไม่ได้แถมระหว่างทำข้อสอบUS governmentเรานั่งหน้าเครียดเสร็จคนสุดท้ายพอเพื่อนเสร็จเราก็ยังนั่งทำอยู่แบบเครียด ครูถามว่า Are you OK Jun? เราตอบว่า I'm working on a quiz เราแบบ โอยยยย ทำไม่ได้ก็ต้องเครียดสิ 

เรื่องเรียนผ่านไปคุยเรื่องเพื่อน

ในโต๊ะมีเพื่อนคนนึงที่มารับเราที่บ้านตอนเช้าเพราะวันจันทร์เห็นว่าเราวิ่งตามรถรร.ไม่ทันเลยขับรถมารับไปรร.ด้วยกันซึ่งในรถก็มี เพื่อน(ขับ) น้องเพื่อน3คน เยอะไปไหน ตอนเที่ยงก็ฟังเพื่อนเล่าเรื่อง เราก็นั่งขำ ออกความคิดเห็นบางอย่าง แล้ววันศุกร์เพื่อนก็คุยกันเรื่องงานพรอม เพื่อนบอกว่า เดี๋ยวจะมีเซลล์กระหน่ำเดี๋ยวไปซื้อชุดงานพรอมกัน เราก็บอกว่า ขอไปด้วยนะ เพื่อนบอก แน่นอน! เรารู้สึกโล่งขึ้นมาหน่อยรู้สึกดีที่ตัวเองออกตัว พยายามไม่กลัวที่จะขอไปนู่นนี่นั่น ถ้าเพื่อนตอบว่าไม่ได้ไม่ต้องคิดมากที่นี่เขาพูดตรงๆเขาอาจจะมีธุระส่วนตัว

เรื่องโฮสต์

ช่วงแรกๆเราไม่กล้าคุยอะไรมากเพราะไม่รู้จะคุยอะไรและพูดไม่ได้ แต่เราก็พยายามคุยถามมากขึ้นประมาณว่าถามนู่นนี่นั่นตลอกดทางและเล่นกับหลานโฮสต์ให้มากขึ้นยิ่งสนิทยิ่งดีเพราะจะทำให้เรารู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว