คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เลวอย่างมึง ต้องเจอกู ep4
เลวอย่ามึ ้อเอู {BL} เมะสวยเะหล่อ
EP4
ผมนอนหมเรี่ยวแรบนพื้นเย็นบาผิว ร่าายเ็มไป้วยน้ำาวอพวน่ารัเีย ที่นั่หอยหายใหมเรี่ยวแร แ่ใบหน้าลับเ็มไป้วยรอยยิ้มสุสม ่าาผม
“...” หลัาเรื่อาวๆ บล ายโปร่ยันายลุึ้นเิมวามสู เินรเ้ามา ปรายารัเีย เหมือนนอน่ายะแย มอผม้วยหาาม
“อะ...” ผมร้ออุทานเสียเบา เมื่อเท้าหนัเหยียบหน้าท้อนูน ราบน้ำาวที่ถูปลอปล่อยทิ้ไว้ในท้อผม ่อยๆ ไหลออมาเปื้อนพื้นปูน
“สปร” มันเอ่ยเสีย่ำ มอผม้วยวามสะใ ่าาผม ที่นอนนิ่ทั้น้ำา มอสบาอไอ้รบ
“ปะ...ปล่อยพวเราไปไ้แล้วใ่มั้ย” หนึ่ในายที่ย่ำยีผมเอ่ยถามเสียหอบ ไอ้รบปรายาเย็นมอมัน ่อนะยยิ้มใี แ่มันเป็นรอยยิ้มอมปลอม
“ไ้ ูเป็นพูำไหน ำนั้น” มันบอเสียเย็น พอไ้ยินแบบนั้น พวมันทั้ห้า็ยยิ้มีใ มือเรียวว้าปืนที่เอวออมา
“แ่สำหรับที่พวมึทำับู ยัไ็้อใ้” สิ้นำพูอไอ้รบ เสียปืนัลั่นห้อ พร้อมลิ่นาวเลือระายในอาาศ
...ปัปัปัปัปั!!!...เสียปืนัิันห้านัพอี เลือสีแสระเ็นเปื้อนใบหน้าและร่าายผม เรื่อเลวร้ายที่เิึ้น ทำให้ผมนิ่้า้วยวาม็อ ที่เห็นนถูยิาย่อหน้า โยที่นยิ ไม่มีวามปรานี ทุนัเาะะโหลายทั้ห้า แววามนิ่เรียบเย็นา ไร้วามไหววูบให้เห็น
“...” วาใสสั่นไหวมอเลือที่ไหลนอทั่วพื้น มือหนายันายสั่นึ้นาพื้น ร่าายสั่นเทา้วยวามลัว เมื่อเห็นสิ่ที่นอนอันอยู่รหน้า
“อึ...แหวะ!” ผมอาเียนออมานน้ำหูน้ำาไหล
“...ไม่้อลัว มึยัไม่ถึิวาย” มันเอ่ยบอเสียเย็น ผมส่ายหน้าทั้น้ำาอาบแ้ม ปาสั่นนฟันมระทบัน ท่อนแนแร่อายเปลือเปล่าสปรแน่น วาเบิว้า
“เฮือ!” พลันสะุ้ใ เมื่อมือเรียวสัมผัสเสยาผม ให้เยหน้ามอสบามัน
“มึยั้ออยู่ ใ้ใหู้ อี...นาน” ไอ้รบเอ่ยเสียเย็น ผมมอสบามัน้วยวามลัว ภาพอไอ้รบ่อนหน้าเมื่อหลายปี่อน ับภาพอมันอนนี้ แ่าันนเหมือนนละน เหมือนมันไม่ใ่นนเียวัน
“เอาัวมันไป ล้าน้ำ ูเห็นมันแล้วอยาะอ้ววะ” สิ้นำพูอมัน ายร่าให่สอน็เ้ามาลาผมออไปทั้แบบนั้น ไอ้รบไม่แม้ะหันมาปรายามอ มันทำเหมือนไม่อยามอสิ่อเน่าเหม็น
...ุ้บ!่า!...ผมถูเหวี่ยอ่าน้ำนาให่เ็มแร ้วยวามลึออ่าที่ไว้ใ้รับแ ทำให้เท้าผมยืนไม่ถึ ผมที่ว่ายน้ำไม่เป็น ไ้แ่ะเียะาย พยายามึ้นาฝั่ พอมีถึ ็ถูมือเรียวอไอ้รบ ับลน้ำไปอี
“อึ...” ผมพยายามิ้นรนเพื่อเอาัวรอ มือหนาไร้เรี่ยวแรับ้อมือเรียวไว้ ทั้ๆที่ผมัวให่ว่ามัน แ่ไอ้รบลับแ็แรว่าผม
“เฮือ!” ผมสูลมหายใเ้าปอเ็มแร เมื่อใล้ะหมลม ไอ้รบ็ระาลุ่มผมึ้นาน้ำ แล้วผมลไปใหม่ มันทำ้ำๆ อยู่แบบนั้นหลายรั้ นผมเือบะาย มันึระาผมึ้นาน้ำ เหวี่ยผมลพื้นเปียเย็น
“แ่ๆๆ! อึ...” น้ำที่ผมลืนเ้าไปไหลออมาาปา ร่าายบอบ้ำ นอนอที่พื้นเย็น
“อึ...” พลันเิหน้าึ้น้วยมือเรียวอไอ้รบ
“เป็นยัไ ประสบาร์ที่มึ เยมอบใหู้ อบมั้ย” มันถามพร้อมรอยยิ้มมุมปา ผมปรือามอสบามอมัน
“มึมันโริ” ผมเอ่ยบอมันเสียเบา ไอ้รบยยิ้มพอใ
“แล้วใรแหละ ที่สอนใหู้เป็นแบบนี้ ไม่ใ่มึหรอ?” มันเอียหน้ามอ แววามใสื่อมอผมเหมือนนไม่รู้เรื่อ ่อนะเปลี่ยนไป
“ูเยรัมึมา่อน แ่อนนี้ ูลับเลียมึมา นเรียไ้ว่า ยะแย” มันเอ่ย ผมยยิ้มบาสนุให้มัน
“หึ...แ่ๆ มึมันโ่ใหู้หลอเอ ่วยไม่ไ้” ผมบอออไปพร้อมรอยยิ้ม ไอ้รบะันิ่ไปเมื่อผมพูบ ่อนะแ็ร้าว พลันระาลุ่มผมแน่นมาึ้น
“ยัปาีไ้อีนะ”
“ิว่าูะยอมมึหรอ ถุย! ไม่มีทา” ผมเสีย่ำลอไรฟัน มอสบาไอ้รบ้วยวามไม่ลัว ทั้ๆ ที่ร่าายนั้นสั่นเทา้วยวามลัว
“ถ้ามึรู้สึผิ ็ว่าะใีลโทษให้ แ่อนนี้ ไม่ำเป็นแล้ววะ” รอยยิ้มร้ายแ่แ้มใบหน้าทั้หล่อและสวย ่อนะถูมันลาออาห้อนั้น มือเรียวระาลุ่มผม บัับให้ผมเินามมันไป
“อึ...ไอ้สัสรบ! ปล่อยู” ผมสบถเสียลอไรฟัน ไอ้รบยยิ้มสะใพลันลาผมไปามเส้นทาเรื่อยๆ ผมไม่รู้ว่ามันิะทำอะไรอี แ่นอย่ามัน ไม่บีแน่ๆ
ผมถูไอ้รบลามานถึห้อห้อหนึ่ มันเหมือนห้ออหมอ ที่ไว้ใ้รัษานไ้ แ่นอย่ามัน ะพาผมมาที่แบบนี้ทำไม มันไม่มีทาะรัษาผมแน่น
“ไอ้รบ ใรวะ” ายหน้าาีนหนึ่เอ่ยถาม ผมไอ้รบปรายามอผม ่อนะหันไปพูับนที่เอ่ยทั
“หนูทลอ” มันว่าบ็เหวี่ยผมึ้นเีย ายในุาวมามาย่ารีบเ้ามาล็อแนาอผม
“ทำไมมันบอบ้ำแบบนั้น”
“มึไม่้อสนใ แ่ทำไปามหน้าที่อมึ็พอ” ไอ้รบเอ่ยบอ นที่ถามถอนหายใหนั ่อนะเินไปนั่รหว่าาผม
“อ๊า!” ผมร้อลั่นเมื่อนิ้วเรียวสอเ้ามาใน่อทาีา ไอ้เวรนั้นวนนิ้วใน่อทาไปมา
“ู้อเอาน้ำพวนี้ออ่อน” มันบอ ไอ้รบพยัหน้ารับ พลันออมอผม ที่ถูวนนิ้วไปมาใน่อทา นน้ำทั้หลายถูเอาออมานหม พร้อมเลือสีแส ที่ไหลอีรั้เพราะบาแผล
“มีแผลแบบนี้ อนสอเ้าไป มันอาะเ็บนะ” นรหว่าาผมเอ่ยบอ ผมส่ายหน้าทั้น้ำา ่อนะเร็ัวแน่น เมื่อวามเย็นะสิ่อบาอย่า สอเ้ามาใน่อทาี
“เฮือ!” วาใสเบิว้า้า วามเ็บร้าวแน่นลึใน่อท้อ ผมไม่รู้ว่าพวมันำลัทำอะไร แ่มันเ็บมานผมไม่อยาอยู่ มันทรมานเหมือนเนื้อ้านในำลัถูัออมา โยที่ผมยัมีสิ
“...” ผมอ้าปา้าพร้อมน้ำาใสไหลอาบแ้ม มือหนาำแน่นนเล็บิเ่ามือ หยาเลือไหลึมออมา ทั่วทั้ร่าายเร็แน่นไปหม มันเ็บมา มานไม่อาบอไ้ว่าเ็บมาแ่ไหน มันเ็บ...นผมหยุหายใ
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมไม่รู้ แ่มันเป็น่วเวลาที่แสนทรมานมา ว่าทุอย่าะสิ้นสุล ลิ่นาวเลือระายไปทั่วห้อสีาว ผมนอนหอบหายใไม่อายับร่าายไ้ อบาร้อนผ่าวเหมือนำลัะมีไ้ ร่าายมันระบมเินไป นาผมยับนิ้ว ยัเ็บร้าวไปหม
“เสร็แล้ว” เสียนั้นเอ่ยบอ พร้อมายแร่ที่ยันายึ้นเิมวามสู
“มันะไ้ผลริใ่มั้ย”
“็ไม่รู้ ยัอยู่ในั้นอนทลอ” พวมันสอนพูุยัน แ่ผมไม่มีสิมาพอ ะับใวามที่พวมันุยันไ้ เปลือาบาำลัะปิล
“ออไป่อน ูะให้น้ำมันสัหน่อย” เสียอไอ้รบเอ่ยบอพร้อมรอยยิ้ม นทั้ห้อ่าเินออไปันหม
“เบาๆ หน่อย ถ้ามึทำรุนแรอี ูว่ามันายห่าามือมึแน่” เสียนั้นเอ่ยบอ
“หึ มึไม่้อห่ว ูไม่ปล่อยให้มันาย่ายๆ หรอ” ่อนที่ไอ้รบะอบออไป สายามหรี่ามอผมที่นอนนิ่หอบหายใ ่อนะเินเ้ามาใล้ผม เมื่อทั้ห้อเหลือเพียผมและมันสอน
“รั้นี้ ูะทำให้มึ เสียใที่ทำเหี้ยไว้ับู” มือเรียวบีบรามผมแน่น เสียเหมือนสิ่อเป็นเหล็ระทบันั้อ ผมไม่มีสิพอะสนใ ่อนที่วาใสะเบิว้า เมื่อวามเป็นายเ้ามาลึน
“!!!” อ้า้ำอ้าว้าพร้อมลมหายใาหาย วามเ็บร้าวแล่นไปทั่วร่าาย หยาเลือไหลหยเปื้อนพื้นเย็น เอวสอบยับเ้าออหนัหน่ว ระแทระทั้นเ้ามา้วยแรอารม์ทั้หมที่มี โหมวามเลียััน อย้ำว่ามันนั้นแ้นผมมาแ่ไหน...
+++++++
ทุนนนน!!! แมวำะไม่้อทำานลาืนอีแย้ว (T_T) เ้าทำห้อะเสร็แล้ว ้ออบุรี๊ทุนที่สนับสนุนแมวำ ทำให้แมวำมีเินไปทำห้อ (ะั้ใปั่นนิยายเป็นารอบแทน)
(ถ้าอบนิยายเรื่อนี้ อมเม้น หรือ หัวใ๊ ให้แมวำหน่อยนะ #อยาิท็อป)
ความคิดเห็น