คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เลวอย่างมึง ต้องเจอกู ep1
เลวอย่ามึ ้อเอู {BL} เมะสวยเะหล่อ
EP1
“อั่! อึ...” ใบหน้าบิเบี้ยว้วยวามเ็บปว ามใบหน้าเ็มไป้วยแผล้ำนม่ว ลิ่นเลือระายไปทั่วห้ออับ ผมหนีไอ้รบไม่รอ ถูนอมันับไ้่อนที่ะเ้าไปในบ้าน
“ายแล้วๆ น้อรบ ใเย็น่อนนะ มีอะไร่อยๆ ุยัน” เสียเ้าอร้านที่ไอ้รบใ้ห้อเพื่อัผมเอ่ยบอ แ่มัน็ไม่สามารถทำให้ไอ้รบลวามเรี้ยวราล
“ถ้าะทำ ็เบาๆ ลหน่อย เี๋ยวห้อเ๊ะเปื้อน” เ๊เ้าอร้ายเอ่ยบอ
...ผลัวะ!...”อั่!” เท้าหนัแะเ้าหน้าท้อเ็มแร ไอ้รบปรายาเย็นามอ ไม่มีท่าทาลัเลที่ะลมือ แ่็ีแล้ว...ผมวรโนแบบนี้
“ยัไม่พอใ” เสียนุ่มอไอ้รบเอ่ยบอ มันหรี่ามอผม
“ออไปให้หม” เสียนุ่มสบถ่ำไล่พวในห้อ ทุนยอมสั่ำสั่อไอ้รบ เินออาห้ออับ อนนี้ภายในห้อึเหลือเพียผม และไอ้รบเท่านั้น
“...” สายามหรี่ามอผมั้แ่หัวรเท้า มือเรียวแู่แ็แร ่อยๆ ปลระุมออที่ละเม็ ที่ละเม็
“ะ...อึ ะทำอะไร” ผมเอ่ยถามเสียวร้อนรน พยายามระเสือระสนหนีสายามอไอ้รบ ทีู่น่าลัว
“ะลัวอะไร เมื่อ่อน อนที่มึทำเหี้ยไว้ับู ยัไม่เ่อยู่เลย” ไอ้รบเอ่ย้าๆ ผมลืนน้ำลายลออย่าอยาลำบา หัวใพลันเ้นแร ร่าายสั่นเทา ่อนะะันิ่้า เมื่อรอยยิ้มร้ายแ่แ้มใบหน้าทั้หล่อและสวยในเวลาเียวัน ายโปร่ย่อายลรหน้า มือเรียวเสยาผมให้ ให้มอหน้ามันัๆ
“อยารู้ริๆ ว่าถ้าายแท้อย่ามึ ถูย่ำยีให้เสียศัิ์ศรีลูผู้าย ะรู้สึยัไ” ไอ้รบเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม เลือในายผมาวาบ ภาพที่เยทำร้ายไอ้รบายัเ้ามาในหัว แววาเสียใอมัน ผมทำเลวับมันไว้มาริๆ
“...อย่า” เสียสั่นเอ่ยอ แววาอร้อ เหมือนับมันที่เยอร้อผมอนนั้น
“หึ” ไอ้รบยยิ้มำ ่อนะสะบัหน้าผมทิ้้วยวามแ้น มือเรียวระาลุ่มผม ับผมพลิว่ำลับพื้นเย็นสปร
“เลวอย่ามึ ้อเอู” เสียนุ่ม่ำในลำอ
“!!!” ผมเบิาว้า้วยวามใ เมื่อาเราาถู ถูไอ้รบระาออนเป็นรอยแแ่นั่นไม่เท่า วามเ็บร้าวเหมือนร่าายะาออเป็นิ้นๆ เมื่อวามเป็นายให่ระแทเ้า่อทา้านหลัสุแร
“อ๊า!” ผมอ้าปา้าน้ำาไหลอาบแ้ม เลือสีแสไหลเปื้อนเรียวาสั้น มันเ็บร้าวไปทั่วร่าาย มือหนาำแน่นนสั่นเทา้วยวามเ็บ ที่ถูไอ้รบมอบให้
“ี๊ เป็นไ วามรู้ที่ถูผู้าย้วยันเอา เสียว่านีมั้ย” เสียนุ่ม่ำในลำอ ฟันมัริมฝีปาแน่น
...ปั่ปั่ปั่!...เสียเนื้อระทบเนื้อ วามเป็นายให่ระแทเ้าออ ายแร่ยับโยไปามัหวะิบเถื่อน “อึ...ฮึ อะ...เอามันออไป!” ผมสบถเสียัลั่น ิ้นรนเพื่อะเอาัวรอ พยายามะเียะายเพื่อะหนี แ่็ถูมือเรียวับเอวสอบไว้แน่น พลันระแทายหนัหน่ว หยาเลือสีแสไหลอาบเรียวาแร่
“ฮึ...ปล่อย! อะ ฮึ...ไม่!” ใบหน้าอาบน้ำาส่ายไปมา้วยวามทรมาน วามทรมานอผมไม่เท่า สายาอไอ้รบที่ายัสะใ
...ปั่ปั่ปั่!!...เสียเนื้อระทบเนื้อัเ้ามาในหัว ผมส่ายหน้าทั้น้ำา ไม่! เอาออไป
“ฮืออ อ๊ะ! เอาออไป...อึ อ๊า!” หยาน้ำาไหลอาบแ้มเนียน เอวสอบระแทายเ้าออรุนแร วามรู้สึวูบวาบระายใน่อท้อ มือหนาิเล็บนเ้าเนื้อ พยายามิ้นรนเพื่อะเอาัวเอรอ
“อยู่นิ่ๆ!” เสียนุ่มสบถัลั่น มือเรียวับเอวสอบไว้แน่น ระแทายเ้าออรุนแร วามเ็บร้าแล่นไปทั่วร่าายระบม
...ปั่ปั่!!...วามหยาบโลนรุนแร ทั้เ็บและุนผมไ้แ่อ้าปา้า น้ำาไหลอาบแ้มเนียน วามรู้สึที่ถูย่ำยีศัิ์ศรี มันเป็นแบบนี้เอ
“ฮืออ อ่า!...อึ ไม่เอาแล้ว อะอะอ๊ะ” น้ำาใสไหลอาบแ้ม้วยวามเ็บร้าว เิหน้าึ้นสู เมื่อวามอุ่นร้อนไหลรวมันอยู่ที่่อท้อ วาเบิว้านิ่้า ่อทา้านหลับีบรัแน่น น้ำาหยลบนหลัมือหนา ่อนะนิ่วหน้าเ็บ เมื่อลุ่มผมถูมือเรียวระาาทา้านหลั
“...ยั แ่นี้มันยัหน่อยไป” มันเอ่ยเสียเย็นา ผมัริมฝีปาแน่น เมื่อเอวสอบเริ่มยับเ้าออหนัหน่วอีรั้ และรั้นี้มันรุนแร นเลือนั้นไหลอาบเรียวาทุรั้ ที่มันระแทายเ้าออ
“อย่า ฮึ...เอามันออไป!” ผมะโนสุเสีย หลับาแน่นร้อไห้ ให้ับวามน่าสมเพอัวเอ ที่ถูผู้าย้วยันเอา เหมือนอน...ที่ผม ้าผู้ายพวนั้น มารุมย่ำยีไอ้รบ
+++++++
เมื่อวานมัวแ่ัอีบุ๊ เลยไม่ไ้ล
ความคิดเห็น