คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บังคับมึง ให้เป็นของกู {BL} Ep3 nc
บัับมึ ให้เป็นอู {BL} นัเรียน+เถื่อนเลว
Ep3 nc
“ยะ...ฮึ อย่าปล่อยใน อร๊า! อะอะอ๊ะ!” ผมเอ่ยบอไม่เ็มเสีย เมื่อวามอุ่นร้อนไหลเ้า่อท้อ มันไม่ยอมฟัำพูอผม ปลปล่อยไว้ภายใน้ำแล้ว ้ำเล่า ไม่สนใว่าน้ำาผมะไหลอาบแ้มมามายเพียไหน มีแ่วามเอาแ่ในเอ
...พั่บพั่บพั่บ!...เสียหยาบโลนั้อในห้อเล็ ร่าายไร้เรี่ยวแรยับโยไปามัหวะอเอวสอบ วาม่ำแะเปื้อนามเรียวา้านใน รอยแาๆ แ่แ้มผิวาว ้อมือเรียวเ็บแสบ เพราะถูไอ้พระรามับมัไว้ับหัวเีย
...เอี๊ยอ๊า!...เสียอเียลั่นัไปามัหวะที่ยับ หยาน้ำาไหลอาบแ้มเนียน วาใสอาบไป้วยน้ำาแห่วามเสียใ
“พ...อึ พอแล้ว อร๊า!” ผมราลั่นพลันแอ่นเอวรับวามเป็นายที่ระแทเ้ามา ไม่รู้เลยริๆ ว่าไอ้พระรามทำแบบนี้นานเท่าไหร่ แล้วมันผ่านไปนานแ่ไหน
“ฮื้มม ไอ้แว่น...” ิ้วเ้มมวเ้าหาันแน่น สีหน้าพึพอใอไอ้พระรามายับนใบหน้าหล่อ
“เฮือ!” วามอุ่นร้อนไหลใน่อท้อบีบรั วาม้อารอเราสอถูปลปล่อยออมาพร้อมัน ่อทา้านหลับีบรัวามเป็นายแน่น ร่าายเร็ระุเมื่อปลปล่อยวาม้อาร
“...อึ ฮึ ฮืออ” เสียร้อไห้ัแผ่วเบาเ็บปว ร่าายนี้สปรแล้ว ทำไม้อทำอะไรแบบนี้้วย ฮึ...ผมไปทำอะไรให้ ทำไมถึมาทำร้ายับแบบนี้
“เลิร้อไห้ไ้แล้ว แ่เสียัว มึไม่ใ่ผู้หินะ” เสียเ้มอไอ้พระรามเอ่ยบอไม่พอใ สีหน้าอมันายัว่าหุหิมา พลันยับายออห่าาผม วามเป็นายถูถอนออา่อทา้านหลั
“อ่ะ!” ผมร้ออุทานลั่น เมื่อ่อทาที่เยถูเิมเ็ม อนนี้มันว่าเปล่า แ่ลับมีหยาน้ำสีุ่นไหลอาบเรียวา
“ฮึ...ฮืออ”
“ูบอให้เลิร้อไห้!” เสียเ้มวาเสียัลั่น ผมสะุ้ใลัว รีบหุบปาแน่น พยายามั้นเสียสะอื้นไว้ ฟันมัริมฝีปาแน่น มอสบสายามอไอ้พระราม
“ทำไม อยาเ็บร่าายเน่าๆอมึ ไว้ให้ไอุ้นศึหรอ” มันเสีย่ำเอ่ยถาม
“...” ผมส่ายหน้าอบมันแทนำพู พยายามั้นเสียสะอื้นเ็มที่
“หรืออยาเ็บไว้ให้นอื่น” มันเอ่ยถาม้วยสีหน้าไม่พอใ ฝ่ามือหนาบีบรามผมแน่น หรี่ามอผมอย่าับผิ
“แ่เสียใ้วยวะ เพราะอนนี้ มึเป็นอู” ไอ้พระรามเอ่ยบอนิ่เรียบ
มัน้อหน้าผมอยู่แบบนั้นรู่ให่ ่อนะยยิ้มร้าย มือหนาแ้มันมือเรียวออให้ ้อมือแัเนาารมั พลันถูมือหนาับ้นแนเรียว ระาึ้นาเีย
“อร๊า!” ผมราลั่นเมื่อวามเป็นายสอเ้า่อทารับอบ้ำ เอวบาถูมือหนาให้นั่ลบนัแร่ ฝ่ามือเรียวิเล็บบนไหล่แร่อไอ้พระราม
“ี๊” เสียเ้มรา่ำในลำอ สีหน้าพึพอใายั
“อ๊ะ! อร๊า...อึ อะอะอะ พอแล้ว! ฮืออ อร๊า!” ใบหน้าอาบน้ำาเิึ้นสู เอวบาถูับให้รับแรระแทออีน
...พั่บพั่บ!...เสียเนื้อระทบเนื้อัลั่นห้อเล็ พร้อมเสียเียที่สั่นไหวไปามเรี่ยวแรอไอ้พระราม
“ฮื้มม อ่า...ไอ้แว่น อึ อ่า!” ิ้วเ้มมวเ้าหาันแน่น ใบหน้าหล่อ้มลัไหล่เนียนสร้ารอย ร่าายเหนื่อยล้าเ็มไป้วยร่อรอยอไอ้พระราม ลำอาวึ้นรอยแาๆ ยออสีหวานูันท้าลิ้น ให้ไอ้พระราม้มใบหน้าลไปิมรส
“ฮึ...อะ อ๊า! ไม่เอา ฮืออ พอแล้ว อร๊า! อร้อ” ผมเอ่ยอมันไม่เ็มเสีย หยาน้ำาไหลอาบแ้มเนียน ผมไม่อยาท้อ พอทีเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย
“ไอ้แว่น มึเป็นอู” เสียเ้มเอ่ยระิบ้าหู เอวสอบระแทเ้าออหนัหน่วรุนแร ในหัวอนนี้มันาวโพลนไปหม ไม่มีวามิอะไรหลเหลืออยู่ นอมาวามเหนื่อยล้า และวามรู้สึสิ้นหวั...
ผมนอนนิ่มอายแร่ที่ำลัแ่ัวไม่รีบร้อน ท้อฟ้าอนนี้เริ่มสว่าแล้ว บทรัิบเถื่อนเอาแ่ใพึ่ะบลเมื่อรู่ หยาน้ำาไหลอาบแ้มเียบๆ วาม้อารที่ไอ้พระรามปลอปล่อยทิ้ไว้ในายผมนั้น ำลัไหลออมาเรื่อยๆ เหมือนำลัอย้ำ ถึวามน่าสมเพอผม
ความคิดเห็น