คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จำเลย ไม่ (รัก) {BL}แค้นรัก Ep2 nc
ำเลย ไม่ (รั) {BL}แ้นรั
Ep2 nc
“ออไป อึ อย่าเ้ามา!” ผมร้อห้ามัวสั่น เมื่อเห็นสายาอไอ้วอ้า ายแร่เ้ามาใล้เรื่อยๆ มือหนาปลระุมเสื้อนัเรียนออ้าๆ ไม่รีบร้อน
ไม่เอา ฮึ ผมไม่ยอมมันหรอ!
ไว้เท่าวามิ สายา็พลันเห็นาน้าวที่วาอยู่ใล้มือ ผมรีบว้าาน้าวนั้นมา ปาใส่หน้ามันเ็มแร ใบหน้าหล่อมหันไปามแร ฟันมัรามแน่นนึ้นเป็นสันนูน มัน่อยๆ หันมาพร้อมเลืออาบ้าแ้ม
“มึล้ามานะ ห๊ะ!” เสียเ้มสบถลั่น้วยแรอารม์ มือหาระา้อเท้าผมให้เ้าไปหา
...เพียะ!...ใบหน้า้ำหันไปามแรบ ลิ่นาวเลือระายในโพรปาอุ่น หยาเลือสีแสไหลลบมุมปา
“อ่ะ!” ผมร้ออุทานลั่นพร้อมใบหน้าเ็บร้าว เมื่อลุ่มผมนุ่มถูมือหนาระาึ้น มือเรียวับ้อมือหนาอไอ้วอ้าไว้แน่น
“ไอ้เ็เหี้ย!” ผมสบถเสียเบาเอ่ย่าอีนไป ไอ้วอ้ายยิ้มมุมปาเหนือว่า
“ูเหี้ยไม่ไ้รึ่หนึ่อมึหรอ” มันว่าพร้อมรอยยิ้มร้าย ่อนะผมลบนแร่แ็
“ออไป อึ ไอ้เหี้ย อึ ออไป” มือเรียวพยายามปัป้อัวเอ แ่เรี่ยวแรอนที่ถู้อมนบอบ้ำไปทั้ัว ไม่มีแระไปสู้นเ็ว่าอยู่แล้ว
ผมไม่ยอมให้มันย่ำยีศัิ์ศรีผู้ายอผมหรอ!
“ไอ้เ็เหี้ย! มึ อึ!” ำพูที่ผมะ่ามันพลันลืนหายไป เมื่อหมัหนัเ้าหน้าท้อเ็มแร ผมนอนอ้าปา้า้วยวามเ็บุ นอนอัวุมหน้าท้อไว้แน่น ลมหายใหอบถี่
“อึ...” ิ้วเรียวมวเ้าหาันแน่น พร้อมหยาน้ำาใสไหลอาบแ้มเนียน ที่มีแ่รอย้ำาสิ่ที่ไอ้วอ้าทำ
“ฮึ...” วาใสปรือน้ำาสบมอวามู่นั้นนิ่เรียบ มีแ่สายาแ้นและเลีย
ผมเลียไอ้เ็วอ้า
เลียมัน
“น้ำามึ ไม่่วยอะไรหรอ” มันว่าพลันสะบัหน้าผมทิ้ไม่ไยี ายแร่ยื่นายึ้น ถอเสื้อนัเรียนออ เสียเ็มัั้อในหัว ผมหลับาแน่นเ็บใที่สู้อะไรไอ้เ็เวรนี่ไม่ไ้ ทำไมผม ฮือ ถึเป็นนที่อ่อนแอแบบนี้วะ!
“ฮึ สัวัน ูะทำให้มึเสียใ” เสียสะอื้นสั่นเรือเอ่ยแผ่วเบา หาแ่็ัมาพอ ให้ไอ้วอ้าะันิ่ไปรู่หนึ่
“ไม่มีวันนั้นวะ”
ท้อฟ้าใน่ำืนนี้นั้นมืมน ไม่มีแม้แ่าวสัว เหมือนหัวใอผมอนนี้ มืมนเพราะวามแ้น วามอัปยศ ที่ถูนอายุน้อยว่า ย่ำยีศัิ์ศรีรีวามเป็นผู้าย มีเพียวามสะใที่เห็นผมเ็บปว ในแววามู่นั้น
“อะอะ อ๊า! อึ เอาออไป ฮืออ ไอ้เหี้ย! อ๊า ฮืออ” เสียสะอื้นไห้ัลั่น
สอมือเรียวถูับมั้วยเือเส้นหน้า วามมอมันบา้อมือนึ้นรอยแแ่นั่นไม่เ็บเท่า สิ่ที่ำลัเิึ้น โยที่ผมไม่เ็มใ
...พั่บพั่บพั่!...” อะ! อึ ออไป ฮืออ ฮึ อร๊า!” หยาน้ำาไหลอาบแ้มเนียน้ำ ทั้เสียร้อราและเสียร้ออวามเ็บปว ั้อในระท่อมน้อย แร่ไม้ไผ่ยับโยไปามแรอน้านบน ร่าายาวึ้นรอยแเป็น้ำ และรอย้ำนม่ว เสียหยาบโลนน่ารัเีย อย้ำถึวามอัปยศอผู้ายนหนึ่ ที่ถูวามเป็นายระแทใส่ไม่ยั้แร
“อะ อึ ฮึ อ๊า”
“ปาร้อบอให้หยุ แ่รูมึรัอูแน่นเลยนะ ฮื้มม อะ” เสียเ้มเอ่ยเย้ยหยันูถู สายาม้อมอใบหน้าอาบน้ำา พร้อมรอยยิ้มสะใ ที่เห็นผมหมสภาพ ถูย่ำยี้วยฝีมืออมันเอ
“ฮึ ู...อะ! รัเียมึ อร๊า!” ใบหน้า้ำเิหน้าึ้นสูทั้น้ำา เมื่อวาม้อารถูปลปล่อย ร่าายสั่นเทาเร็แน่น ทำไมมันน่าสมเพแบบนี้ ฮึ ทำไมีวิอผมมันน่าสมเพแบบนี้!
“...ิว่าูไม่รัเียมึหรอ!” เสียเ้ม่ำลอไรฟัน ายแร่ผละออห่า ผมสะุ้อ้าปา้า เมื่อวามเป็นายร้อนถูถอนออทันที าเรียวสั่นเทาอ่อนแร ร่าายเ็มไป้วยาบน้ำรัมามาย ร่อรอยอวามน่าสมเพ
“อ๊า!” ผมราลั่นระท่อมเล็ เมื่อถูับให้ายเ่า วามเป็นายร้อนสอใส่เ้ามาใน่อทาบวมรั้เียว หยาเลือา่อทาีา ไหลเปื้อนเรียวาสั่น ปะปนไปับน้ำรัยิู่น่าเวทนา
“นสันานหยาบอย่ามึ ็้อเอแบบนี้แหละ” มันเอ่ยบอ พลันเอวสอบระแทายเ้าออหนัหน่ว
...ปั่บพั่บปั่!...” อะอะอ๊ะ อึ ฮืออ โอ๊ย! ฮึ ฮืออ อร๊า!” ทั้เสียร้อไห้แห้วามอัปยศและเสียร้อลั่น้วยวามเ็บร้าว ฟันมัไหล่เนียนมเี้ยว หยาเลือสีแไหลอาบไหล่เนียน มือหนาับเอวบาไว้แน่น ไม่ยอมให้ผมิ้นรนหนีวามทรมานที่ไ้รับ ร่า่วบนให้แนบไปับที่นอนบายับ ่วเอวถูมือหนาประอไว้รับวาม้อารไม่สิ้นสุ วาม้อารป่าเถื่อนไร้วามรู้สึ มีแ่วามเ็บร้าวที่มอบให้นรอรับ เ็บทั้ายและใ ทรมานายเสียยัีว่า
“อะอะ อร๊า! ฮึ เฮือ!” วาใสอาบน้ำาเบิาว้า เมื่อวาม้อารอร่าายไม่รัี ปลปล่อยหยาน้ำสีาวุนออมาเปื้อนฝ่ามือหนา
“อะ อึ!” ิ้วเ้มมวเ้าหาันแน่น ฟันมัรามแน่นนึ้นเป็นสันนูน วามอุ่นร้อนไหลเ้ามา่อท้อเ็บี๊
“อึ อะ...” วาใสปรือทั้น้ำาอาบแ้ม ายล้าทรุายนอนหมเรี่ยวแร วามเป็นายร้อน่อยๆ ถอออา่อทาบวม้าๆ เพียแ่ไอ้วอ้าถอวามเป็นายออ น้ำรัพลันไหลย้อนออมาเปื้อนเรียวา ประานถึวามน่าสมเพ อร่าายที่ถูผู้ายย่ำยีไม่เหลือิ้นี
“...” มือเรียวำที่นอนบาแน่นยับามือ วามแ้นทั้หมระบายออมาทาสายา้ำ หยาน้ำาใสไหลอาบแ้มไร้เสียสะอื้น ฟันมัรามแน่นนึ้นเป็นสันนูน
“ฮึ...” ผมสะอื้นไห้ปาสั่น
“...” ไอ้วอ้าปรายามอผม้วยสายาว่าเปล่า ไม่มีำพููถู มีแ่สายาที่ว่าเปล่าไร้วามรู้สึ
“!!!” แ่เพียไม่นาน ผม็ถูไอ้วอ้าับพลิลับมาเผิหน้าัน สายามอมันมอผมนิ่เรียบ มือหนาับเรียวาอ้าออว้า
“อ๊า!” เสียร้อนลั่นระท่อมเล็ั้อในวามมื ่อทาบวมถูวามเป็นายร้อนสอใส่เ้ามาอีรั้ เอวสอบระแทระทั้นเ้าออหนัหน่ว นร่าายเนียนยับโยไปามเรี่ยวแรอนเ็ว่า
...เอี๊ยอ๊า!...เสียลั่นอแร่ไม้ไผ่ัประสานเสียหยาบโลน วามอัปยศอผมนั้นยัไม่บล และยัำเนิน่อไปนท้อฟ้าเริ่มสว่า ายแร่อไอ้วอ้าปลปล่อยวาม้อารทิ้ไว้ายผมรั้สุท้ายในรอบที่ห้า เม็เหื่อไหลอาบรอบหน้าม สายามอมันหรี่ามอผม ที่นอนหมสภาพรหน้ามัน ร่าายและร่อรอยแถูแ่แ้มไว้้วยฝีมือไอ้เ็เวร
“หึ” มันยยิ้มพอใับผลานอัวเอ ่อนะผละายออห่า พลันปรายามอผม้วยสายารัเีย เหมือนมอสิ่อที่เน่าเหม็น
“...”
“สภาพอมึ ็ไม่่าา...” มันเว้น่อว่าไว้ ผมปรายาแ้นมอมันทั้น้ำา อยาะลุึ้นไประทืบมัน ไอ้เ็เหี้ย! แ่ผมทำไม่ไ้ ฮึ แม้แ่ ะยับนิ้วผมยัทำไม่ไ้เลย!
ทำห่าอะไรไม่ไ้เลย!
“...” ผมนอน้อหน้าไอ้วอ้า้วยวามแ้นสุะทน แ้นที่ัวเอทำอะไรมันไม่ไ้ ทั้ๆ ที่มันอยู่รหน้า ไ้แ่นอนมอมันทั้น้ำา
“เ็บน้ำาอมึไว้เถอะ เพราะูไม่รู้สึอะไร” มันบอพลันผลัหัวผมนใบหน้าหัน
“หึ” มันสบถเย้ยหยันเพียแ่นั้น แล้วว้าเสื้อนัเรียนที่ถอทิ้ไว้ึ้นมาใส่ลวๆ ่อนออไปมันปรายามอสภาพอผม้วยสายาสะใ
...ปั!...เสียบานประูไม้ไผ่ปิัลั่น ผมหลับาแน่นพร้อมน้ำาไหลอาบแ้ม
“ฮึ ฮืออ ฮึ ฮึ ฮืออ!” เสียสะอื้นไห้ที่ผมพยายามอทน ไม่แสวามอ่อนแอออมาให้มันเห็น อนนี้มันไหลออมาเหมือนน้ำ ทั้วามเ็บปว วามทรมาน วามรู้สึทั้หมที่ผู้ย่ำยี ไม่เหมือนอะไรแล้ว วามเป็นนอผม ถูไอ้เ็เวรนั้นย่ำยีนหม ไม่เหลืออะไรแล้ว!
“ฮืออ ฮึ ฮืออ!”
ความคิดเห็น