คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บังคับมึง ให้เป็นของกู {BL} Ep2
บัับมึ ให้เป็นอู {BL} นัเรียน+ิบเถื่อน
Ep2 nc
“โอ๊ย!” ผมร้อลั่นเมื่อไอุ้นศึทำแผลให้ มุมปาแ หึ ีที่แ่ปาแเท่านั้น
“มึไม่น่าเ้ามาบัูเลย” เสียรู้สึผิอไอุ้นศึเอ่ยบอ ผมยยิ้มให้เพื่อนบาๆ ่อนะหุบยิ้มเมื่อเ็บมุมปา
“มึเป็นเพื่อนูนะ ะใหูู้อยู่เยๆไ้ไ”
“แ่มึสู้ไม่เป็นไ ็วรอยู่เยๆ” มันเอ่ยว่าไม่ริั ผมำเบาๆ ่อนะีปาเ็บ
“มึอยู่นี่นะ เี๋ยวูมา” มันบอเพียแ่นั้น แล้วเินออไปทันที ผม็เอียอมอเพื่อนที่เินออไปโยไม่บออะไร แ่็ไม่ไ้ถามมัน พลันลุึ้นเินมอไปรอบๆ ห้อ ะว่าไป ผม็เ้าห้อพยาบาลนะเป็นห้ออีห้อหนึ่แล้ว
...ปั!...”!!!” ผมสะุ้ใเมื่อเสียบานประูัลั่น พอหันไปมอ็้อเบิาว้า เมื่อนที่มาใหม่ ไม่ใ่ไอุ้นศึ แ่เป็นไอ้พระรามที่เินเ้ามา
“ลัวทำไม เมื่อี้ยัเ่ เอาัวเอไปรับหมัแทนผัวมึอยู่เลย”
“ูับไอุ้นศึไม่ไ้เป็นอะไรัน” ผมบอมันไป พลันถอยายหนีมันไปเรื่อยๆ ้วยวามลัว
“อ่ะ” ผมร้ออุทานเสียหล เมื่อแผ่นหลัแร่นับผนัเย็น ายแร่เินเ้ามาััวผมไว้ไม่ให้หนี
“็เห็นัวิัน นึว่าไ้เสียันไปแล้ว” ไอ้พระรามเอ่ยูถู ผมเม้มริมฝีปาแน่น ้อหน้าไอ้พระราม้วยสายาไม่พอใ
“ไม่มีใรเหมือนมึหรอ” มันว่ามัน ไอ้พระรามหรี่ามอ แววามายัไม่พอใ
“อ่ะ!” ผมร้ออุทานเ็บ เมื่อฝ่ามือหนาบีบลำอเนียนแน่น
“เหมือนอะไร” มันเอ่ยถามเสีย่ำลอไรฟัน ผมนิ่วหน้าทรมานเพราะหายใไม่ออ มือเรียวพยายามแะมือหนาออ แ่เรี่ยวแรอไอ้พระรามนั้นแรเยอะมา ผมึไ้แ่ำมือทุบอแร่ไปหนัๆ
“ป...ปล่อย อึ” เสียหอบเอ่ยบอออไป ไอ้พระรามยิ่บีบลำอแน่นมาึ้น ่อนะ่อยๆ ปล่อยมือออ้าๆ
“ทำไม อิานพวนั้นหรอ ที่ไ้นอนับู” มันเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ผมปรายาเือใส่มัน
“อึ...แ่ๆ!” พลันไอออมาหน้าำหน้าแ
“ไอ้เหี้ยพระราม!” เสียอไอุ้นศึัลั่นห้อพยาบาล นถูเรียหันมอนมาใหม่ ผมึใ้ัหวะนั้น รีบผลัไอ้พระรามออ แล้ววิ่เ้าไปหาไอุ้นศึ ไปหลบอยู่้านหลัอมัน
“หึ ปา็บอไม่ไ้เป็นอะไรัน” มันสบถไม่พอใ สายามหรี่ามอไอุ้นศึนิ่เรียบ ึ่ไอุ้นศึนั้น้อหน้าไอ้พระรามลับไม่ลัว
“พวสปร ็้ออยู่ับพวสปร” มันเอ่ยูถูผมับไอุ้นศึ พลันยยิ้มเหนือว่า ่อนะเินนไหล่ไอุ้นศึ พลันปรายาเย็นเียบมอผม แล้วเินออไปทันที
ผมไปทำอะไรให้มันวะ
ทำไมมัน้ออยแ่ะเอาเรื่อผม
หรือเพราะผมมันน
นรวยอย่าไอ้พระราม เลยยะแย
หอพัxxx
ผมเินมาทิ้ัวนั่หมเรี่ยวแรบนเียแ็ หันมอไปรอบๆห้อสี่เหลี่ยมเล็ๆ ผมัเริ่มท้อแล้วสิ
“แม่รับ ผมะทนไ้นานแ่ไหน แ่ผมะอทนนะ อีแ่ไม่ี่เือน ผม็ะบแล้ว” ผมยยิ้มปลอบัวเอ ่อนะเินไปว้าผ้าเ็ัว เินเ้าห้อน้ำไป อาบน้ำสัหน่อย เผื่อเราะอารม์ีึ้น มือเรียวถอแว่นออวาไว้ แล้วเปิน้ำให้ไหลอาบร่าายเหนื่อยล้า รอยยิ้มเล็เิึ้นเพราะไ้อาบน้ำ แ่เรื่อเล็ๆ ็มีวามสุแล้ว
หลัาผมอาบน้ำเสร็ ็รีบแ่ัว แล้วระโึ้นเีย แม้มันะแ็มา แ่มัน็เป็นเียที่ี
“เอาล่ะ พรุ่นี้ เรา้อั้ใทำาน” ผมบอับัวเอพร้อมรอยยิ้มสู้
...๊อๆ...่อนรอยยิ้มนั้นะหายไป พลันเอียอมอบานประูปิสนิท ใรมาอนนี้วะ?
...๊อๆ...เสียเาะประูัึ้นอีรั้ ิ้วเรียวมวเ้าหาันแน่น าเรียว้าวลาเีย หรือเป็นไอุ้นศึ มันลืมอไว้ที่ผมหรอ? ้วยวามสสัย ผม้าวเินรไปที่บานประูห้อ มือเรียวับลูบิประู พลันเปิบานประูออ
“...ไอ้พระราม” ผมเอ่ยเสียเบาัสายลม เมื่อนรหน้าผมนั้น ือไอ้พระราม ใบหน้าหล่อแั ท่าทาอมันเหมือนนเมาไม่ไ้สิ
“อบมันหรอวะ” เสียเ้มอนเมาเอ่ยถาม ผมมวิ้วเ้าหาันแน่น ไม่เ้าใว่ามันพูถึอะไร อบใร?
“มึเมาแล้ว”
“หึ เมาแล้วไ ออู ยัไ็เป็นออู!” เสียเ้มวาัลั่น ายแร่ันผมเ้ามาในห้อ พลันเินามเ้ามา
...รึ!...มือหนาล็อห้อผมปิทาออ สายามหรี่ามอผม้วยสายาไม่พอใ
“ออไป”
“ไม่ ืนนี้ มึ้อเป็นอู!” สิ้นเสียอไอ้พระราม ายแร่พุ่เ้าใส่ผม ้วยวามใ ผมพยายามันอแร่อไอ้พระรามให้ออห่า
“ไอ้พระราม ออไป!” ผมะโนเสียัลั่นห้อ พยายามันายแร่ให้ออห่า แ่เรี่ยวแรอผมนั้นสู้ไอ้พระรามไม่ไ้
“!!!” วาใสเบิว้า้วยวามใ เมื่อผมถูไอ้พระรามอุ้มึ้นาพื้น แล้วเหวี่ยผมลบนเียแ็
...ุ้บ!...” อึ!” ผมนิ้วหน้าุเมื่อถูเหวี่ยลเ็มแร ายแร่ััวผมไว้ใ้ร่า ผมเบิาว้าเมื่อใบหน้าหล่อ้มลมาูบิบเถื่อน
“อื้อ!” มือเรียวทุบอแร่อไอ้พระราม้วยแรทั้หมที่มี แ่ทุบเท่าไหร่็ไม่สามารถผลัไอ้พระรามออไปไ้ เรี่ยวแรที่ผมมีนั้นทำอะไรมันไม่ไ้เลย
“อึ...ฮึ” มือเรียวับไหล่แร่แน่น หยาน้ำาไหลอาบแ้มเนียน
...แว!...เสียเสื้อยืสีาวถูมือหนาีา สีหน้าอไอ้พระรามอนนี้น่าลัวมา มีแ่วามุัน แววาม้อมอสบวาสั่นไหวอาบน้ำา
“ฮึ...ฮืออ อย่าทำอะไรูเลย ฮึ...ฮืออ ูอร้อ” เสียสะอื้นไห้ัไม่หยุ มือเรียวยไหว้ไอ้พระรามทั้น้ำา นรหน้าะันิ่้าไป แววามอมันไหววูบ้วยวามรู้สึ แ่เพียั่วรู่เท่านั้น ทุอย่า็ลับมาเย็นาเหมือนเิม
“ไม่ ยัไ ืนนี้ มึ็้อเป็นออู” มันเอ่ยเสีย่ำในลำอ วามลัวเริ่มัินิใ แววาไม่มีวามล้อเล่น มันน่าลัวว่าเรื่อที่มันอบแล้ผม
“ไม่เอา ฮืออ ไม่เอา” ผมส่ายหน้าทั้น้ำาบอไอ้พระรามไป มือหนาับ้อมือผมไว้แน่น ไว้เหนือหัว้วยแรอมัน
มือหนาระาาเนอนาสั้นออาเรียวา บแล้วสินะ ฮึ...มันไม่ฟัำออผมเลย ไม่เอานะ...ผมไม่อยาท้อ ผม้อเรียนให้บ ้อทำานในที่ีๆ หาเินมา่วยแม่
“ฮืออ อะ อ๊า!” ผมร้อลั่นเมื่อวามเป็นายระแทเ้ามาใน่อทา้านหลันสุ วามหวัทั้หมอผมพัล้วยมืออไอ้พระราม ร่าายเร็แน่นเพราะวามเ็บปวที่ไ้รับ
“อะ...” หยาเลือสีแสไหลอาบเรียวาสั่นเทา วาใสเบิว้ามอเพานห้อเล็
“อึ...อย่าเร็” เสียเ้มเอ่ย่ำในลำอ ิ้วเ้มมวเ้าหาันแน่น ฝ่ามือหนาบีบเอวบาแน่นมือ
“...เฮือ! อะ อ๊า! อะอะอะ ไม่เอา! อึ อ๊า!” เสียสั่นเทารา้วยวามเ็บปว ผมพยายามิ้นรนเพื่อหนี แ่ยิ่ิ้นรน ไอ้พระราม็ยิ่แรอมันใส่ผม
“ยิ่มึิ้นรน มึะยิ่เ็บัว” ไอ้พระรามเอ่ยบอเสียนิ่เรียบ สายาอมันายัว่าให้ผมยอมำนน
“ฮึ...อะ อ๊า! อะอะอะ อึ ไม่! อ่า!” เสียร้อพร้อมหยาน้ำาัลั่นไปทั่วห้อ เอวบารับแรระแทอไอ้พระราม เอวสอบยับโยเ้าออิบเถื่อน
...พั่บพั่บพั่บ!...เสียเนื้อระทบเนื้อัหยาบโลน เรียวาถูับแยออว้า มือหนาบีบ้นาเรียวแน่นนึ้นรอยนิ้วมือ
“ฮื้มม อึ ี๊” เสียรา่ำ้วยวามเสียว่านสบถในลำอ เอวสอบระแทระทั่เ้าออ้วยวาม้อาร วามเ็บปว ทรมาน ทั้ทาายและิใ
ะให้มันปล่อยในไม่ไ้...
++++++++
ที่มา้าเพราะำลัิอยู่ ว่าะแล้นายเอยัไี
...หึหึ (ทำหน้านโริ)
ความคิดเห็น