มนตรา มายาจันทร์

สวัสดีค่ะ
มาพร้อมกับข่าวดี

จันทร์กำลังจะรีไรท์บทค่ะ
วางโครงเรื่องคร่าวๆจบบริบูรณ์แล้ว เหลือแค่ลงมือเขียนเท่านั้นเอง

ต้องขออนุญาตลบตอนเก่าออกก่อนนะคะ
คงไม่ได้รีบร้อนอะไรมาก เพราะต้องหาเวลาว่าง(ที่มีน้อยนิด)
จากการเรียนมาเขียนนิยายค่ะ

นานๆเข้ามาดูก็ได้ค่ะ สักเดือนละครั้งก็พอ คงไม่ได้อัพบ่อยกว่านี้ค่ะ

ขอให้สนุกกับบทใหม่ของมนตรามายาจันทร์ค่ะ

ปรายจันทร์




...................................................................................................................................


" เกรซ !  "

พระวรกายโปร่งบางที่กำลังจะก้าวพ้นไปจากพระองค์หยุดชะงักลง ทว่าก็ไม่ได้หันกลับมามองพระวรกายสูงโปร่งสง่างามนั้น

" ครั้งที่สองแล้วที่เจ้ากำลังจะเดินจากข้าไป "

" ใครว่าเพคะ " พระพักตร์งดงามหมดจดหันขวับ เปล่งพระสุรเสียงแผ่วเจือสะอื้น เรียกให้พระทัยของอีกฝ่ายปวดปลาบขึ้นมา " เป็นพระองค์เองแท้ๆ ที่บอกให้หม่อมฉันเดินจากไป ไม่ใยดีความรู็สึกของหม่อมฉันเลย "

พระเนตรสีรัตติกาลหวานซึ้้งบัดนี้เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำอัสสุชลอุ่นจัด พระโอษฐ์สีระเรื่อที่แย้มพระสรวลเป็นนิจบัดนี้ได้แต่สั่นระริก เม้มแน่นเป็นเส้นตรงกลั้นสะอื้น

" เจ้าพี่เป็นฝ่ายขอให้ถอนหมั้น แล้วมาวันนี้เจ้าพี่มาขอหมั้นหมายอีก เพื่ออะไรเพคะ หรือเพื่อให้หม่อมฉันได้อับอายอีกครั้ง ว่าโดนถอนหมั้นจากชายหนุ่มคนเดียวกันถึงสองครั้งสองครา ให้คนอื่นเขาสมน้ำหน้าว่าสมควรแล้วที่เจ้าหญิงปลายแถวอย่างหม่อมฉันต้องโดนเช่นนี้ "

บัดนี้ ทรงเหน็ดเหนื่อยทั้งพระวรกายและพระทัย ไม่มีเรี่ยวแรงใดจะขัดขืนอีกพระองค์ที่เอื้อมพระหัตถ์มารั้งพระองค์เข้าไปแนบพระอุระได้เลย ได้แต่ปล่อยน้ำอัสสุชลให้หยาดหยดลงเปื้อนพระพักตร์งาม

" หากครั้งนี้ พี่บอกว่า เพราะพี่รักเจ้าหมดหัวใจ เจ้าจะยอมแต่งงานกับพี่ไหม อเครเซีย... "

พระเนตรคู่งามเบิกกว้าง ขณะรั้งพระวรกายออกห่าง สบพระเนตรสีหวานนั้นอย่างตกพระทัยระคนไม่อยากทรงเชื่อ

" เจ้าพี่... "