ในเงาใจ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 3 (30%)

บทที่ 2 คำขอร้อง

....................................................

เจ้าหญิงลักษิกาเสด็จตรวจผลงานของศูนย์ศึกษาสมุนไพรเป็นครั้งที่สองในรอบสัปดาห์หลังจากที่ประชวรพระวาโยกลางแปลงทดลองปลูกสมุนไพรเมื่อสามวันก่อน โดยเสด็จมาครั้งนี้บังเอิญพบกับเจ้าหญิงนงวรภัทรโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างฝ่ายต่างก็ชะงักไป ก่อนที่เจ้าหญิงลักษิกาจะเป็นฝ่ายย่อพระวรกายลงทำความเคารพแด่พระพี่นางผู้มีพระชันษามากกว่าราวๆสองปีเศษด้วยความอ่อนช้อยงดงาม

“ มาตรวจงานหรือลักษิกา ” เจ้าหญิงนงวรภัทรตรัสถามพระสุรเสียงเรียบ ทว่าพระเนตรสีนิลฉายแววอ่อนโยนยามทอดพระเนตรพระขนิษฐาผู้ไม่ได้มีสายพระโลหิตเดียวกันแม้แต่หยาดหยดเดียว  “ ฉันได้ข่าวว่าเธอเป็นลมเมื่อสามวันก่อน หายดีแล้วหรือ ”

“ ไม่ได้เป็นอะไรมากเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันสบายดี ขอบพระทัยเพคะที่ทรงห่วง ” เจ้าหญิงลักษิกาแย้มพระสรวลบางให้อีกฝ่าย

แม้ว่าเจ้าหญิงนงวรภัทรจะแสดงความมีน้ำพระทัยต่อพระองค์อยู่เสมอ แต่พระองค์ไม่กล้าอาจเอื้อมตีสนิทด้วยรู้ดีว่าชาติกำเนิดแท้จริงนั้นเป็นเพียงสามัญชน ได้แต่ยกไว้ในฐานะที่รักและเคารพ ในขณะเดียวกันอีกพระองค์แม้จะทรงเอ็นดูแต่กลับไม่เคยเรีกหาพระองค์ด้วยคำสนิทสนมอย่างหญิงลักษ์เฉกเช่นเจ้าชายวศินเลย คำเรียกพี่หญิง-หญิงลักษ์ อย่างที่ควรเป็นจึงไม่เคยเกิดขึ้นมีแต่ฉันกับเธอและหม่อมฉันกับฝ่าบาทเท่านั้น ที่ทางใช้เรียกขานกันและกันมาตั้งแต่วัยเยาว์นกระทั่งปัจจุบัน

“ เธอเป็นคนดูแลแปลงทดลองปลูกสมุนไพรพื้นเมืองใช่ไหมลักษิกา ” ตรัสถามอย่างสนพระทัยพลางทอดพระเนตรไปยังแปลงสมุนไพรกว้างขวางด้านใน

“ เพคะ ”

“ ดีเลย ฉันมีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษาจากเธอ...เธอคงรู้เรื่องที่ฉันขอแพทย์หลวงลงไปที่ภาคใต้แล้วใช่ไหม ” ทั้งสองพระองค์ดำเนินเคียงกันไปตามทางเดินในสวนสมุนไพร เป็นภาพงดงามที่หาดูได้ยาก เพราะต่างก็มีพระสิริโฉมงดงามราวกับเทพยดาที่มาจากสรวงสวรรค์ จนนางกำนัลและองครักษ์ที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับนัยน์ตาพร่างพราย

“ ตอนแรกฉันกำลังจนปัญญา เรื่องจะทำอย่างไรให้ขอพระราชทานแพทย์หลวงไปที่ภาคใต้ได้มากเท่าที่ต้องการเพื่อจัดการกับโรคระบาดปีนี้ แต่เจ้าชายวศินตรัสกับฉันวานนี้ว่าเธอเสนอให้มีศาลาโอสถที่ภาคใต้ ฉันมาลองคิดดูแล้วว่าเป็นการลงทุนที่คุ้มค่า ต้องเสียงบประมาณไม่น้อยที่จะสร้างศาลาโอสที่ภาคใต้ แต่เมื่อคิดว่าอีกหน่อยที่นั่นจะกลายเป็นศูนย์รวมการแพทย์โดยไม่ต้องรอความช่วยเหลือจากเมืองหลวง ไม่ต้องมีผู้คนล้มตายพ่ายแพ้ต่อโรคระบาดก็นับว่ามีประโยชน์ไม่น้อย ”

“ หม่อมฉันกลับไปครุ่นคิดเรื่องศาลาโอสถอีกครั้ง จึงพบว่ามีอุปสรรคมากมาย อย่างแรกคือถึงแม้จะสร้างขึ้นมาแล้ว แต่จะมีแพทย์หลวงสักกี่คน ที่จะยอมไปทำงานยากลำบากที่ภาคใต้เพคะ  ”

ภาคใต้ของรัตติกานั้นติดต่อกับเขตทะเลทรายของแคว้นเพื่อนบ้านด้านหนึ่งหนึ่ง อีกด้านหนึ่งเป็นเทือกเขาสูงชันสลับซับซ้อนที่กั้นเป็นแนวพรมแดนกับอีกประเทศหนึ่ง  อากาศแปรปรวนตลอดทั้งปี มีร้อนชื้นและฝนตกชุกสลับไปมา คนที่ไม่ใช่คนพื้นเมือง ไปอาศัยได้ไม่นานก็เจ็บป่วยแทบจะหาทางรักษาไม่ได้จนต้องกลับมารักษาที่เมืองหลวง นับเป็นภูมิประเทศที่มีชะตาเลวร้ายแตกต่างจากเมืองหลวงราวกับอยู่คนละซีกโลกทั้งที่จริงแล้วไกลกันเพียงเดินทางเจ็ดวันเท่านั้น

“ เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ตั้งแต่ที่เธอเสนอเรื่องศาลาโอสถในที่ประชุมเสนาบดีเมื่อตอนต้นปีนั้น ฉันเห็นชอบด้วยเป็นอย่างมาก แม้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเสนาบดีจะไม่ยอมรับ แต่ฉันก็ได้นำแนวคิดของเธอมาปรับเปลี่ยนโดยการที่กรมสาธารณสุขรับนักเรียนแพทย์จากภาคใต้มาศึกษาที่โรงเรียนแพทย์ของกรมโดยจะให้ทุนการศึกษาจนกว่าจะสำเร็จการศึกษา เพื่อที่ศึกษาจบแล้ว จะได้ให้พวกเขากลับไปเป็นแพทย์ประจำอยู่ที่บ้านเกิดของพวกเขา รับสมัครอยู่สองเดือน ตอนนี้มีคนมาจากภาคใต้มีทั้งหมดเก้าคน จะเริ่มเรียนตอนฤดูฝนปีนี้ อีกไม่เกินห้าปี พวกเขาคงจะได้กลับไปทำงานเป็นแพทย์ที่บ้านเกิดของตน ”

แต่ไหนแต่ไรมา การเข้าเรียนวิชาแพทย์นั้นจำกัดอยู่ที่กลุ่มผู้มีอันจะกินเท่านั้น เพราะต้องจ่ายค่าเล่าเรียนเป็นจำนวนมาก ทั้งยังใช้เวลาเรียนนานถึงเกือบห้าปี กลุ่มคนชั้นกลางหรือคนจน แม้จะมีความรู้ความสามารถ กลับไม่สามารถจ่ายค่าเล่าเรียนมากเพียงนั้นได้ แพทย์ที่จบมาในแต่ละปีนั้น จึงมีแต่ลูกหลานเสนาบดี เจ้ากรม เจ้าเมืองต่างๆเท่านั้น เมื่อจบออกมา น้อยคนที่จะสามารถทนต่อความยากลำบากได้และมีจิตใจเสียสละอย่างแท้จริงจนสามารถเดินทางไปประจำการอยู่ที่ภาคใต้อย่างถาวร

“ ฝ่าบาททรงมีวิสัยทัศน์กว้างไกลยิ่งนักเพคะ หม่อมฉันนึกไม่ถึงเลย ” เจ้าหญิงลักษิกาทอดพระเนตรพระพี่นางด้วยความชื่นชมเต็มพระทัย ทั้งพระปรีชาสามารถที่นอกจากจะทรงงานในฐานะเจ้ากรมสาธารณสุขแล้ว ทรงเป็นพระอาจารย์สอนนักเรียนแพทย์ด้วยพระองค์เองในหลายวิชาอีกด้วย รวมทั้งมีพระดำริที่มีต่อประโยชน์ประชาชนส่วนรวมของพระองค์

“ ไม่ได้ดีมากมายนักหรอก ยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะเป็นรูปร่างจริงขึ้นมา ช่วงนี้ก็ได้แต่ประคับประคองสถานการณ์ไม่ให้ประชาชนล้มตายมากจนเกินไปนัก ” เจ้าหญิงนงวรภัทรระบายพระปัสสาสะอย่างอ่อนพระทัย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ ที่ฉันจะปรึกษาเธอคือเรื่องสมุนไพรเหล่านี้ ”

เจ้าหญิงลักษิกาเลิกพระขนงอย่างแปลกใจ ทอดพระเนตรไปยังสวนสมุนไพรกล้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรท้องถิ่มมากมายที่รวบรวมมาจากทั้งทั้งประเทศ เป็นหนึ่งในโครงการหลวงที่พระองค์ดูแลมาตั้งแต่ต้น และตอนนี้สมุนไพรจำนวนมากมายหลายชนิดที่กลายเป็นหนึ่งในตำหรับยาหลวงของวังหลวงที่ส่งไปตามศาลาโอสถทั่วประเทศ เป็นผลงานที่น่าภาคภูมิของพระองค์

“ สมุนไพรเหล่านี้มีอะไรหรือเพคะ ”

“ ฉันรู้ว่าเธอรู้จักวิธีการดูแลสมุนไพรเหล่านี้ให้เจริญเติบโต นอกจากนี้เธอยังรู้สรรพคุณของมันเป็นอย่างดี จึงอยากให้เธอไปเป็นอาจารย์สอนวิชาสมุนไพรพื้นเมืองในภาคเรียนนี้  ”

ทรงสืบทราบมาเรียบร้อย แปลงสมุนไพรนี้มีคนงานดูแลจำนวนมากก็จริง แต่เป็นพระขนิษฐาองค์นี้ที่ศึกษาวิธีการดูแลจากตำราอย่างถ่องแท้ นำมาสอนคนงานในสวนสมุนไพรแห่งนี้อีกทอดหนึ่ง ทั้งยังใส่ใจดูแล ควบคุมคุณภาพเป็นอย่างดี ถ้าทรงปล่อยให้หลุดมือไปในวันนี้ นับว่าน่าเสียดายแทนนักเรียนแพทย์ของพระองค์อย่างยิ่ง

“ หม่อมฉันไม่ได้มีความสามาถถึงเพียงนั้นหรอกเพคะ มีความรู้งูๆปลาๆ เพียงแค่เอาตัวรอด เลี้ยงดูให้มันเติบโตเท่านั้น ไม่สามารถไปเป็นอาจารย์ของใครได้หรอกเพคะ  ”

“ นี่เป็นคำขอร้องจากฉัน เธอช่วยเก็บกลับไปคิดเสียหน่อยเถิด ฉันให้เวลาเธอคิดอีกเจ็ดวัน ตัดสินใจอย่างไรก็ไปบอกฉันได้ที่กรม ด้วยตนเอง ฉันจะรอคำตอบของเธออย่างใจจดใจจ่อ ”

เจ้าหญิงนงวรภัทรนี้เป็นพระธิดาองค์เดียวของพระสนมเอก ทั้งยังเป็นพระธิดาองค์โปรดขององค์เจ้าหลวงว่าทรงประสงค์อะไร ทุกคนก็ขวนขวายหามาให้อย่างไม่มีเกี่ยงงอน แต่พระองค์รู้ดีว่าจะทำอย่างไรให้ได้ใจของคนรอบข้าง ทำอย่างไรให้ได้สิ่งที่พระองต้องการโดยไม่จำเป็นต้องบังคับเอามา ยิ่งทรงมีพระจริยวัตรงดงามอยู่เสมอด้วยแล้ว หลายสิ่งที่เป็นเรื่องยากที่จะทำหรือแทบเป็นไปไม่ได้ แต่หากพระองค์ประสงค์ ไม่นานก็เป็นรูปเป็นร่างให้เห็น

เด่นชัดที่สุดคือการก่อตั้งกรมสาธารณสุขตั้งแต่พระชันษาเพียงยี่สิบสอง เป็นพระอาจารย์สอนนักเรียนแพทย์ตอนมีพระชันษายี่สิบห้าเศษ โครงการต่างๆของกรมสาธารณสุขล้วนแต่เป็นพระดำริของพระองค์ทั้งสิ้น มีมากมายจนผู้ใต้บังคับบัญชาทำงานกันไม่ทันในแต่ละวัน แต่กลับเต็มใจจะอยู่ใต้ฝ่าพระบาทเรื่อยไป รับใช้อย่างไม่เกี่ยงงอน เพราะต่างก็ประจักษ์แล้วว่าเจ้าหญิงนงวรภัทรนั้นทรงงานหนักเพื่อบ้านเมืองไม่ต่างจากข้าราชบริพารเลย

นับว่าโชคดีที่เจ้าหญิงนงรภัทรนั้นใช้พระอำนาจและพระอัจฉริยภาพของพระองค์ไปในทางที่ดี ผูกใจคนให้ทำเรื่องดีๆมากมาย เสียสละเพื่อบ้านเมือง หาไม่แล้ววังหลวงต้องเกิดเรื่องยุ่งยากขึ้นมากมายไม่เว้นแต่ละวันแน่นอน เพราะถ้าแม้จะมีพระดำริเลวร้ายอย่างไร เชื่อว่าย่อมสามารถชักจูงให้มีคนยอมทำงานถวายหัวให้ได้อย่างแน่นอน!

นอกจากเจ้าชายรัชทายาท เจ้าชายวศินที่ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมการคลังแล้ว เจ้าหญิงนงวรภัทรก็มีอำนาจอยู่ในที่ประชุมไม่น้อย ดังนั้นหากทั้งสามพระองค์ร่วมมือกันผลักดันโครงการใหญ่สักโครงการ แม้เหล่าเสนาบดีจะไม่เห็นด้วยทั้งหมด แต่ก็ต้องเกรงใจแต่ละพระองค์อย่างยิ่ง

ทั้งสองพระองค์เสด็จมาถึงทางออกจากสวนสมุนไพร เจ้าหญิงลักษิกาย่อพระวรกายทำความเคารพอย่างงดงาม ในขณะที่พระเชษฐภคินีทรงทิ้งท้ายไว้ ชวนให้หนักพระทัยอย่างยิ่ง

“ หม่อมฉันคงส่งเสด็จได้เท่านี้ เพราะต้องกลับไปเข้าเฝ้าเจ้าหลวงก่อนเที่ยง  ขอทูลลาตรงนี้เพคะ  ”

“ ฉันจะรอคำตอบของเธอ อีกเจ็ดวันให้มาพบฉันที่ห้องทำงานของกรมสาธารณสุข หวังว่าจะได้ฟังข่าวดีจากเธอ ” ตรัสจบก็แย้มพระสรวลงดงามประทานให้แล้วเสด็จจากไปพร้อมกับนางกำนัลและองค์ครักษ์ของพระองค์

เจ้าหญิงลักษิกาทอดพระเนตรตามไปอย่างว้าวุ่นพระทัย

พระองค์ไม่ได้มีปัญหาหากต้องไปเป็นพระอาจารย์ให้นักเรียนแพทย์ของกรมสาธารณสุข ทว่าไม่อยากไปพบใครบางคนที่กำลังศึกษาอยู่ที่นั่นต่างหาก หากต้องเข้าออกที่นั่นอยู่เสมอ คงไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เป็นแน่

ทว่าในยากยุ่งยากพระทัยเช่นนี้ ใบหน้าของเพื่อนรักกลับปรากฏขึ้นมาในพระดำริ ทว่าปลีกพระองค์ไปพบกับวรรณวรางค์ในเวลานี้ไม่ได้เนื่องจากอีกฝ่ายคงยังทำงาน และพระองค์เองก็ต้องไปเข้าเฝ้าเจ้าหลวง

จึงได้แต่เก็บความยุ่งยากพระทัยไว้ก่อน ตั้งพระทัยไว้ว่าจะรีบไปพบกับวรรณวรางค์เย็นนี้

............................................................................