เ ป ล ว เ ที ย น ก ล า ง ส า ย ล ม

ตอนที่ 20 : ลักพาตัว 1

                          ลักพาตัว

หญิงสาวมองนาฬิกาบนผนังห้อง ใกล้ถึงเวลานัดเต็มทีจึงเดินไปยังกระจก สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง วันนี้เธอกับนภันต์จะไปพบบิดาของเธอ พลอยเลยแต่งตัวสบายๆ ด้วยกางเกงยีนฟอกตัวหลวมกับเสื้อผ้ายืดแขนกุด รองเท้าหนังสาน ผมยาวถูกม้วนดัดเป็นลอนน้อยๆ ทำให้ใบหน้าเธอดูหวานละมุนขึ้น

พลอยไม่ได้กลับไปเยี่ยมพ่อที่บ้านนานนับเดือน ตั้งแต่ที่ตรัยแต่งงาน หญิงสาวก็ตกอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าหมอง ไม่อยากแบกหน้าเศร้าโศกไปพบบิดา อาจทำให้เธอยิ่งรู้สึกแย่กว่าเดิมเมื่อเจอหน้าแม่เลี้ยง กลัวจะเก็บอารมณ์ขุ่นมัวที่พลุ่งพล่านในอกไว้ไม่ไหวหากเจอคำพูดระคายหูและสายตาเยาะหยันของอีกฝ่ายเข้า

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกเธอจากภวังค์ พลอยรีบเดินไปเปิดเพราะรู้ว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่เธอนัดไว้

“ไปกันได้หรือยัง” เขาถามพร้อมส่งยิ้มบาง พลอยมองกวาดร่างสูงที่อยู่ในชุดกางเกงสแล็กส์สีเข้มกับแจ็กเก็ตสูทสีเดียวกัน สวมทับเสื้อยืดคอกลมสีขาว

“ไปหาคุณพ่อตาทั้งทีต้องแต่งตัวให้ดูสุภาพหน่อย เกิดคุณพ่อไม่ยกลูกสาวให้ก็แย่น่ะสิ” นภันต์รีบบอกเมื่อเห็นสายตาสำรวจของเธอ

เขากับบิดาของพลอยรู้จักมักคุ้นกันมานานเท่ากับเวลาที่ชายหนุ่มคบหาเป็นเพื่อนสนิทกับเพชร แต่การไปพบบิดาของเพื่อนรักในวันนี้ต่างจากทุกครั้ง เพราะเขากำลังไปเพื่อขออนุญาตแต่งงานกับบุตรสาวคนเดียวของท่าน จะไม่ให้แต่งตัวเรียบร้อยได้อย่างไร

เมื่อตอนสายของวันนี้ชายหนุ่มได้โทรศัพท์คุยกับท่านไว้แล้วว่ามีเรื่องอยากเรียนให้ทราบ นภันต์ถูกย้อนถามว่าเกี่ยวกับเรื่องที่เป็นข่าวอยู่หรือเปล่า ข่าวของเขากับพลอย รวมทั้งข่าวของพลอยกับตรัยที่ถูกทยอยตีพิมพ์ลงบนหนังสือพิมพ์หลายฉบับ คงมีตามมาจากนิตยสารอีกระยะหนึ่งจนกว่าจะมีข่าวใหม่ๆ ที่ฉาวกว่ามากลบให้จางหาย

นภันต์เอ่ยขอโทษที่มีข่าวออกมาก่อนที่จะมาเรียนให้ท่านทราบเรื่องการแต่งงาน บิดาของหญิงสาวพูดเพียงแค่ว่ามันก็ดีกว่าข่าวที่พลอยจะไปแย่งสามีคนอื่น ท่านเองเหมือนจะพอรู้เรื่องอะไรอยู่บ้าง จึงไม่ได้ซักถามอะไรมาก

“ขอพลอยหยิบกระเป๋าก่อนนะคะ” หญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายสีน้ำตาลเข้มมาคล้องไหล่ เดินออกจากห้องพร้อมร่างสูงที่เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ขณะเดินเคียงข้างเข้าไปในลิฟต์

ทั้งสองมาถึงบ้านของครอบครัวพลอยในเวลาเกือบทุ่มตรง ชายหนุ่มรับกระเช้าผลไม้และไวน์ที่ลูกน้องยื่นให้ เดินเคียงคู่หญิงสาวเข้าไปในบ้านสองชั้นบนเนื้อที่ราวหนึ่งร้อยตารางวา บิดากับแม่เลี้ยงของหญิงสาวเดินออกมาต้อนรับ พลอยยกมือไหว้บิดา ทว่าไม่สนใจจะไหว้แม่เลี้ยงเลยสักนิด คุณนงนวลแอบทำหน้าตึงใส่เธอ หญิงสาวก็ทำหน้าบึ้งตอบเช่นกัน

ดูเหมือนคุณประวิตรจะรู้บรรยากาศระหว่างลูกสาวกับภรรยา จึงเอ่ยปากบอกให้ภรรยาไปดูแลเรื่องอาหารค่ำ คุณนงนวลรับคำอย่างเสียไม่ได้ก่อนยกกระเช้าของฝากชายหนุ่มติดมือไปด้วย

“เมื่อตอนบ่ายเจ้าเพชรโทร. มาคุยกับพ่อบ้างแล้วละ” คุณประวิตรพูดพลางมองไปยังบุตรสาวคนเดียวที่ทำหน้าเจื่อนราวกับจะรู้ตัวว่าคงเป็นหัวข้อสนทนาชวนปวดหัวของพ่อกับพี่ชาย

“พลอยไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องราวมันวุ่นวายใหญ่โตหรอกค่ะ”

“ถึงจะไม่ตั้งใจ แต่มันก็วุ่นวายกันไปแล้ว วันนี้พ่อกับน้านวลต้องรับโทรศัพท์จากบรรดาญาติๆ รวมทั้งคนรู้จักทั้งวัน ทุกคนโทร. มาถามแต่เรื่องของพลอยกับตรัย”

“ไม่มีใครสนใจเรื่องแต่งงานของพลอยเหรอคะ”

“สนใจ...แต่ก็น้อยกว่าเรื่องของพลอยกับตรัย”

แน่ล่ะสิ...เรื่องดีๆ ไม่มีใครสนใจเท่าไหร่ เรื่องฉาวๆ ละสนใจกันดีนักเชียว นั่นเป็นสิ่งที่พีอาร์อย่างเธอรู้ดี

“เรื่องแต่งงานพ่อไม่ขัดข้องอะไรหรอกนะภันต์ แต่ภันต์คิดดีแล้วเหรอ พลอยอาจสร้างปัญหาให้ภันต์ได้”

“โธ่พ่อ...” พลอยครางอย่างขัดใจ ดูเหมือนทุกคนต่างคิดว่าเธอจะก่อเรื่องสร้างปัญหาให้นภันต์ทั้งนั้น ไม่เว้นแม้แต่บิดาของเธอเอง

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ ผมรับมือพลอยได้” นภันต์ตอบอย่างเชื่อมั่นในวิธีการของตัวเอง เขาจะเอาความจริงใจ ความมั่นคงในความรู้สึกเข้าแลกกับหัวใจของพลอย หากหญิงสาวยังดื้อรั้นจะกลับไปหาตรัยอีกก็ให้มันรู้ไป

“พลอย ต่อไปนี้ห้ามยุ่งกับตรัยอีกนะ” คุณประวิตรกำชับบุตรสาวเสียงเข้มงวด

“พลอยยุ่งที่ไหนล่ะพ่อ เขามายุ่งกับพลอยเองต่างหาก” หญิงสาวบอกแล้วทำหน้ายุ่ง

“เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็แล้วกันไป แต่พ่อขอเตือนนะพลอย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พลอยอย่าไปเจอกับตรัยอีก พ่อบอกตามตรง เห็นภาพของพลอยกับตรัยแล้วพ่อก็อายเหมือนกันนะ ที่กระทรวงวันนี้พ่อแทบไม่ได้ทำงานเลย ต้องมานั่งตอบคำถามทุกคนวุ่นวายไปหมด จะแก้ตัวให้ว่าไม่มีอะไรเหมือนในข่าว แต่ภาพมันก็ฟ้องทุกอย่าง” บิดาของเธอบ่นยืดยาว

“พลอยขอโทษที่ทำให้พ่อต้องมาเดือดร้อนวุ่นวายไปด้วย”

หญิงสาวยกมือไหว้บิดา ไม่ว่าเธอจะตั้งใจหรือไม่ ภาพฉาวนั้นหลุดออกมาแล้ว เธอไม่ได้เดือดร้อนเพียงคนเดียว บิดาที่เป็นข้าราชการกระทรวงใหญ่ มีคนรู้จักมากมายก็มาเดือดร้อนอับอายไปด้วยกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“คุณพ่อไม่ต้องห่วงเรื่องตรัยนะครับ ตรัยจะไม่มายุ่งกับพลอยอีก ผมรับรองได้” น้ำเสียงหนักแน่นของนภันต์ทำให้พลอยหันไปมองเขาอย่างไม่ค่อยไว้ใจ เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรรุนแรงกับตรัย แต่คิดว่าเกิดเหตุการณ์ยุ่งยากแบบนี้แล้วตรัยคงไม่กล้าเข้ามายุ่งกับเธออีก

“ยังงั้นพ่อก็เบาใจ เฮ้อ...มีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้านจริงๆ” คุณประวิตรไม่วายบ่น ทำเอาลูกสาวคนเดียวชักสีหน้า ส่วนนภันต์ถึงกับยิ้มขำกับคำเปรียบเปรยของว่าที่พ่อตา

“พี่ภันต์ขำอะไรอ่ะ” อารมณ์ขุ่นๆ กับถ้อยคำบิดาส่งผลให้หญิงสาว
นึกอยากระบายอารมณ์กรุ่นๆ ของตนเองขึ้นมาทันที

“เปล่า...” ปากเขาปฏิเสธ แต่แววตากลับเป็นประกาย

“ก็พี่ภันต์ยิ้มน่ะ!” หญิงสาวเริ่มเสียงดัง

“ก็ยิ้มไม่ได้หรือไง” เขาพยายามปั้นหน้าให้เคร่งขรึม ทว่าเป็นไปอย่างยากลำบาก ดวงตาเขาพราวระยับตรงข้ามกับคำพูดอย่างสิ้นเชิง

“ถ้าไม่ขำจะยิ้มทำไมล่ะ” พลอยไม่รามือที่จะเล่นงานเขา

“พลอย...นี่จะไปหาเรื่องภันต์เขาทำไมอีกล่ะ โตจนจะมีครอบครัวอยู่แล้ว เลิกทำนิสัยแบบเด็กๆ เสียที” คุณประวิตรปราม ทนเห็นบุตรสาวหาเรื่องนภันต์ไม่ไหว หญิงสาวเงียบเสียงลง แต่ยังทำท่าฮึดฮัดขัดใจไปตามนิสัยของคนดื้อรั้น

“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าคุณพ่อจะมาคุยรายละเอียดเรื่องการแต่งงานอีกครั้งนะครับ” นภันต์เอ่ยขึ้นตัดบท ไม่อยากให้หญิงสาวโดนบิดาดุอีกครั้ง
       “ตามแต่สะดวกเถอะภันต์” คุณประวิตรบอกเพื่อนรักของบุตรชายน้ำเสียงอ่อนโยน จากสายตาของคนอาบน้ำร้อนมาก่อน รับรู้ว่านภันต์พึงใจบุตรสาวของเขา สังเกตจากเวลามาที่บ้าน ชายหนุ่มมักจะมองไปที่พลอยบ่อยครั้ง สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อยยามเมื่อเจอสายตาเกลียดชังของบุตรสาวมองตอบกลับมา หรือแม้แต่ยามที่พลอยอยู่กับตรัย พอได้สอบถามจากเพชรเพื่อความแน่ใจถึงรู้ว่าตนมองชายหนุ่มไม่ผิด

สำหรับบุตรสาวนั้นคุณประวิตรไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไรต่อนภันต์ เห็นเป็นแค่กราะกำบังจากเรื่องยุ่งๆ ที่เกิดขึ้น หรือหวังจะฝากชีวิตกับนภันต์ตลอดไป มันเป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาได้ พลอยรักตรัยมานานถึงเจ็ดปี มันไม่ง่ายเลยที่จะตัดใจจากอีกฝ่ายได้ในเวลาอันสั้น ถ้าตรัยหันกลับมาวุ่นวายกับพลอยอีก คุณประวิตรกลัวว่าบุตรสาวจะใจอ่อน อาจทำให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้น หากนภันต์สามารถชนะใจพลอยได้ ชีวิตคู่ของลูกสาวเขาคงเป็นไปอย่างราบรื่น

“อาหารตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ” คุณนงนวลเข้ามาบอกทุกคนด้วยสีหน้าแต้มยิ้ม พอหันไปเจอสีหน้าบึ้งตึงของลูกเลี้ยงเข้าเธอก็ชักสีหน้าขึ้นมาบ้าง

“ไปทานข้าวกันเถอะ” คุณประวิตรลุกขึ้นแล้วดึงแขนบุตรสาวที่ยังนั่งเฉยให้ลุกจากเก้าอี้ เดินโอบบ่าพาไปยังห้องทานข้าว นภันต์ส่งยิ้มให้คุณนงนวล ก่อนเดินตามเจ้าบ้านออกไป

"""""""""""""""""""