ริมทะเลรัก

ตอนที่ 18 : รักที่จากไป

รักที่จากไป

แพทเปิดประตูห้องพักเข้ามาก็เห็นเดย์นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ท่าทีหงอยๆ ของเพื่อนทำให้เขาต้องถอนหายใจเสียงดัง แพทคิดว่าอาการของเดย์ไม่ดีขึ้นเลย ตั้งแต่วันที่เลิกรากับฟ้า ท่าทางจะไม่ยอมเปิดใจให้ใครง่ายๆ แม้กระทั่งคนคุ้นเคยมาตั้งแต่จำความได้อย่างจูน สงสัยเขาคงเสียแรงเชียร์เปล่าๆ แต่ยังไงแพทก็อยากให้เพื่อนเลิกหวังที่จะกลับไปคบฟ้าอีก

“ยังไม่นอนอีกเหรอ” แพทนั่งลงข้างๆ เพื่อน

“ก็เห็นอยู่นี่” เดย์ตอบรวนๆ ดวงตายังจดจ้องอยู่ที่จอทีวี ซึ่งเป็นรายการเกมโชว์ที่มีตลกมาเล่นอะไรให้ขำๆ เป็นระยะ แต่ท่าทางคนดูนอกจากจะไม่ขำแล้ว แถมยังทำหน้าเบื่อโลกสุดขีด จนคนลอบมองทนไม่ไหวอีกต่อไป

“เดย์...วันนี้ฉันเห็นฟ้ากับแฟนคนใหม่ ท่าทางสวีทกันมาก ผู้ชายดูหล่อ ดูดี มีชาติตระกูล” แพทเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอาเดย์นิ่งงันไปชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงแห้งโหย

“หล่อ ดูดี มีชาติตระกูล” เขาทวนคำ แพทพยักหน้ารับทันทีอย่างกระตือรือร้น

“คงเป็นคนเดียวกันกับที่ฉันเห็นนั่นแหละ” ช่างเป็นลักษณะที่ต่างจากเขาราวเทพกับปีศาจ

“มิน่าถึงทิ้งแกไปอย่างไม่ใยดี ที่ฟ้าบอกว่าเพราะรับเรื่องที่จูนมาหาแกที่ห้องไม่ได้ ก็คงเป็นข้ออ้างที่ทำให้ตนเองดูดีขึ้นเท่านั้น สงสัยฟ้าจะนอกใจแกมาก่อนหน้านั้น”

คำพูดของแพทยิ่งทำให้เดย์หงอยหนักกว่าเดิม เขานั่งนิ่งอยู่หลายนาที แล้วเดินเข้าห้องนอนไปเงียบๆ เดย์บอกตัวเองว่าฟ้าไปเจอคนที่ดีกว่าเขาแล้ว เขาควรต้องดีใจสินะ...จะโศกเศร้าทำไม แต่ใจหนึ่งก็ยังอาวรณ์ด้วยลึกๆ แล้วเดย์ก็หวังว่าวันหนึ่งเขากับฟ้าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ แต่ตอนนี้เดย์ก็ไม่อยากหวังต่อไปแล้ว จะทำให้ให้ลืมฟ้าเสียที 

เดย์นอนหลับๆ ตื่นๆ กระทั่งรุ่งเช้า ตื่นขึ้นมาทำงานด้วยความรู้สึกอ่อนหล้าทั้งจิตใจและร่างกาย

“ตื่นเช้าเชียวแก เอ๊ะหรือว่าไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน” แพทเดินถือถ้วยกาแฟเข้ามาในห้องนอนของเดย์

“เปล่า...ก็เพิ่งตื่นนี่แหละ” เดย์บอก ทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่จอคอมพ์ตรงหน้า ไม่สนใจแพทที่สังเกตท่าทางของเขาอย่างจับผิด

“แกอย่าไปเสียเวลากับคนที่ไม่ได้รักแกเลยเดย์”

“ไม่ได้รักเหรอ” เดย์หันไปมองแพทอย่างขุ่นใจ

“ใช่ เขาอาจจะเคยรักแก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเดย์ แกควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว และเลิกหวังได้แล้วเสียเวลาเปล่า”

“ถ้ามันสามารถเลิกรักกันได้ง่ายๆ ก็ดีสิ คนอื่นฉันไม่รู้ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่” ตอนนี้เดย์ไม่ได้หวังให้ฟ้ากลับมาหาเขาแล้ว แค่เขายังลืมฟ้าไม่ได้เท่านั้นเอง ซึ่งเรื่องแบบนี้มันก็ต้องใช้เวลาบ้าง เขาไม่ใช่หุ่นยนต์แค่กดปุ่มก็ทำตามคำสั่งทุกอย่างได้

“ความรักของฟ้ากับแกมันอาจไม่เหมือนกัน แกอาจคาดหวังว่าความรักจะยืนยาวเป็นนิรันดร์ แต่แกก็รู้ว่าความรักก็เหมือนเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกนี้ที่มีทั้งยั่งยืนและเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วได้เพียงแค่พลิกฝ่ามือ เฮ้อ ขี้เกียจพูดกับแกแล้วนะ”

“แล้วใครใช้ให้แกพูดเล่า” เดย์ตอบอย่างหงุดหงิด

“เอ้อ...ไม่พูดแล้วก็ได้ สักวันเถอะคนที่เขารักแกจริงๆ จะเลิกรักแกบ้าง”

“คนที่รักฉันจริงๆ” เดย์ทวนคำเสียงเข้ม

“ก็จูนไง...ฉันจะยุให้มันคบกับคุณตรี แล้วฉันจะคอยสมน้ำหน้าแกวันนั้น” แพทพูดจบก็เดินถือถ้วยกาแฟออกจากห้องไป

“ไอ้เพื่อนบ้าเอ้ย” เดย์สบถอยู่คนเดียว พยายามหันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ แต่ก็เป็นได้ยาก เขานั่งเหม่ออยู่ชั่วครู่ แพทก็กลับออกมาอีกครั้ง หน้าตาระรื่นมาเชียวแหละ

“ฉันมีอะไรให้แกดู” แพทยื่นโทรศัพท์ที่ถ่ายรูปของจูนไว้ หลังจากที่จูนเทสต์เสียงเรียบร้อยแล้วให้เดย์ดู

“สวยไหมล่ะ”

“ก็งั้นแกออกจากห้องไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน” เดย์ผลักเพื่อนออกนอกห้องสำเร็จ แต่ภาพของจูนกลับเด่นชัดในห้วงคิด ราวกับเจ้าตัวมายืนอยู่ตรงหน้า จูนดูแปลกตาไปจริงๆ ในชุดเสื้อผ้าแนวพั้งค์ร็อก รวมทั้งการแต่งหน้าด้วย แต่สิ่งหนึ่งที่เดย์ต้องยอมรับกับตัวเองอย่างเงียบๆ จูนดูน่ารัก สวยราวกับเป็นคนที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อน และมันไม่แปลกหากผู้ชายที่ชื่อตรีคนนั้นจะนึกชอบจูน

เดย์อยากรู้จังว่าจูนรู้สึกอย่างไรกับตรี แล้วมันเรื่องอะไรของเขาล่ะถึงจะไปอยากรู้ความรู้สึกของจูนที่มีต่อใครแบบนั้น ช่ายหนุ่มย้อนถามตัวเองอย่างงุนงง เมื่ออาบน้ำแต่งตัวในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยังสลัดคำถามบ้าๆ นั่นออกจากสมองไม่ได้ ร้อนรนขนาดต้องกดโทรศัพท์หาคนต้นเหตุของความรู้สึกนั้น

“พี่เดย์ จูนกำลังคิดถึงพี่อยู่พอดีเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่ดังขึ้นทำให้เดย์อึ้งไปชั่วครู่

“ยังมีเวลาคิดถึงพี่เหรอ” เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเสียงที่พูดออกไปนั้นห้วนจัดแค่ไหน

“พี่เดย์พูดแบบนี้ได้ไงคะ จูนน่ะคิดถึงพี่เดย์เสมอแหละ”

“ไม่รู้สินะ มีหนุ่มหล่ออยู่ใกล้ๆ คิดว่าคงไม่มีเวลามาคิดถึงพี่” อารมณ์น้อยใจไม่รู้มาจากไหน เดย์ก็นึกแปลกใจตัวเองเช่นกัน

“พี่เดย์หมายถึงใครน่ะ”

“ไม่รู้สิ”

“ใช่คุณตรีหรือเปล่าพี่เดย์ พี่อย่าไปฟังพี่แพทพูดมากนัก พี่แพทน่ะชอบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พี่เดย์เชื่อจูนนะว่าจูนไม่เคยสนใจคนอื่นหรอก จูนน่ะรักพี่เดย์คนเดียว และก็ยังรอวันที่พี่เดย์จะรักจูนเหมือนอย่างที่รักฟ้าบ้าง” ท้ายประโยคมีเสียงแผ่วเศร้า และมันก็ทำให้เดย์รู้สึกตัว

“เออ เจอคนดีๆ มารักก็รักเขาได้นี่จูน พี่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ก็ห่วงบ้างเท่านั้นเอง”

“เฮ้อพี่เดย์อ่ะ นึกว่าจะหวงจูนมั่ง ที่แท้ก็ห่วงนี่เอง หลงดีใจ โกรธพี่เดย์แล้วนะ แค่นี้นะเดี๋ยวจูนโทร. หาคุณตรีดีกว่า!” พูดจบจูนก็วางสายไปเสียเฉยๆ ทำให้เดย์หงุดหงิดไม่น้อย แต่เขาก็กดโทรศัพท์หาจูนอีกครั้ง และพบว่าสายไม่ว่างแล้ว

ขณะที่แพทเปิดประตูรถออกมา หลังจากเพิ่งขับมาจอดริมกำแพงบ้านของป้านวลเพียงครู่เดียว เขาก็มองเห็นร่างบางของใครคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ในชุดออกกำลังกายที่เป็นกางเกงผ้ายืดรัดรูปขาห้าส่วนสีน้ำเงินเข้ม และเสื้อยืดพอดีตัวสีขาว กำลังปั่นจักรยานตรงมายังหน้าบ้าน ในตะกร้าเล็กๆ ของจักรยานมีถุงข้าวของหลายอย่าง แพทส่งยิ้มยียวนให้ทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าบึ้งเมื่อเห็นเขา

“เห็นหน้าผมแล้วทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไงเจ๊” แพทร้องถามทันทีเมื่อแจนวิ่งมาถึงหน้าบ้าน

“ยังจะต้องแปลอีกเหรอ อ้อแล้วเลิกเรียกฉันว่าเจ๊เสียที รำคาญ!” แจนค้อนเด็กหนุ่มรุ่นน้องวงใหญ่ เดินไปเปิดประตูเล็ก แพทเดินตามหลังเธอเข้ามาในบ้านติดๆ

“วันนี้เจ๊ไม่ไปทำงานเหรอ หรือว่าถูกไล่ออกแล้ว” พอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น แพทก็เอ่ยเสียงรวนๆ แจนยื่นถุงอาหารมื้อเที่ยง ซึ่งเป็นส้มตำข้าวเหนียวไก่ย่างให้เด็กรับใช้ แล้วหันมาทำตาเขียวปั้ดใส่แพท

“ปากเสีย วันนี้ฉันลาหยุดเพราะปวดหัวนิดหน่อย”

“เจ๊ไปหาหมอหรือยังล่ะ” น้ำเสียงของแพทคลายความยียวน

“ฉันกินยาแล้ว อีกเดี๋ยวก็คงหาย ว่าแต่แกอย่ามากวนประสาทแล้วกัน เดี๋ยวฉันไปเรียกจูนให้นะ” แจนขยับขาจะก้าวขึ้นชั้นบน

“ไม่ต้องเรียกหรอกเจ๊ เดี๋ยวจูนก็คงลงมาเอง ผมรอได้ ไม่ได้มีธุระอะไรหรอก แค่ไม่รู้จะไปไหนเท่านั้นเอง” พูดจบ เสียงโทรศัพท์มือถือของแพทก็ดังขึ้น เป็นพีอาร์คนหนึ่งในดีอาร์เอนเตอร์เทนเม้นท์ที่ทำท่าจะสนใจเขาจนออกนอกหน้านั่นเองที่โทร. มา แพทหันไปมองแจนแวบหนึ่ง หรี่ตาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะกดรับสาย

“พี่กำลังคิดถึงแป้งพอดี” เขาทอดเสียงหวานเสียจนแจนแอบ
เบ้ปากอย่างหมั่นไส้

“จริงๆ ครับคิดถึงจนนอนไม่หลับ”

ทนฟังคำพูดเลี่ยนๆ ของแพทต่อไม่ไหว ก็เลยเดินขึ้นชั้นบนไป

พอแจนไม่อยู่แล้ว แพทก็รีบเอ่ยลาแป้งแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“แค่นี้นะแป้ง พอดีต้องรีบพาจูนไปข้างนอก” พูดจบเขาก็กดปิดสายทันที จากนั้นก็นั่งกระวนกระวายรอให้คนที่เขารอคอยลงมาจากชั้นบน นานนับยี่สิบนาทีเขาก็เห็นร่างของคนที่เขารอคอยเดินลงมา ในชุดเสื้อผ้าใหม่เคียงข้างมากับจูน

“ไปกินข้าวกันเถอะพี่แพท” จูนว่าแล้วเดินตรงไปยังห้องกินข้าว แพทส่งยิ้มบางๆ ให้แจน แล้วเอ่ยทักว่า

“เจ๊ใส่ชุดนี้แล้วสวยจัง” เขาไม่ได้ว่าเปล่า หากแต่ส่งยิ้มจนตาพราวเชียวแหละ ทำเอาแจนหน้าแดงเรื่อขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะไอ้แพท!” แจนเดินหมุนตัวไปยังห้องทานข้าว แพทยืนยิ้มเผล่อยู่ลำพังครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินตามสองพี่น้องไปบ้าง

จูนแอบลอบยิ้มอย่างขบขัน เมื่อเห็นสายตาของแพทที่มองไปยังพี่สาว จูนรู้มานานแล้วว่าแพทชอบพี่สาวจอมวีนของเธอ แต่ชอบเย้าแหย่ให้อีกฝ่ายโมโหเล่น ไม่รู้ว่าสนุกอะไรนักหนา

“นี่ไอ้แพท ฉันมีมือนะไม่ต้องมาตักให้ฉันหรอก” แจนแว้ดขึ้นทันที เมื่อแพทตักอาหารใส่จานให้ เธอรับไม่ได้เด็ดขาด ที่เจ้าเด็กรุ่นน้องจะมาเทกแคร์เธอแบบนี้ ก็เธอไม่ใช่กิ๊กของมันเสียหน่อย! แถมนัยน์ตาที่มองมาก็ชอบกล นึกอยากจะควักมาทิ้งเสียจริงๆ แต่เอ...แล้วทำไมเธอรู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้ากับสายตาพิลึกของมันล่ะเนี่ยะ

“รู้ว่ามีมือ แต่ผมอยากตักให้เจ๊บ้าง แหม เจ๊อย่าคิดมากสิ กับจูนหรือกับคนอื่นๆ ผมก็ตักให้แบบนี้ เอ...หรือว่าเจ๊กำลังคิดไม่ดีอะไรกับผม โอ๊ย!” แพทคลำป้อยๆ ที่ต้นแขน พลังฝ่ามือพิฆาตของแจนหนักใช่ย่อย

“โถเจ๊ ล้อเล่นนิดหน่อยแค่นี้ ทำไมต้องลงไม้ลงมือด้วย”

“ก็แกปากเสีย” แจนชี้นิ้วขู่ ทำหน้าตาเหมือนจะขย้ำคออีกฝ่าย

“เสียยังงั้น...ชิมดูหรือยัง” แพทไม่ว่าเปล่า หากแต่ยื่นหน้าทะเล้นเข้าไปใกล้ใบหน้าแดงเรื่อของแจนอีกด้วย

“ไอ้ทะลึ่ง!” แจนผลักหน้าทะเล้นออกห่าง ทำท่าจะเอาส้อมจิ้มเข้าให้ แพทเลยเผ่นจากโต๊ะอาหาร

“เจ๊ ทำไมโหดยังงี้ล่ะ มิน่าจนป่านนี้ยังหาแฟนไม่ได้” เท่านั้นแหละเจ๊โหดของแพทก็ถือส้อมวิ่งไล่ทิ่มเขาไปจนรอบบ้าน

“จูน ช่วยพี่ด้วย!” แพทร้องลั่น วิ่งไปยังสวนหลังบ้าน แน่นอนแจนยังถือส้อมวิ่งไล่ไม่เลิก ในขณะที่จูนนั่งทานข้าวไปเงียบๆ ไม่สนใจทั้งสอง ภาพแบบนี้เธอเห็นจนชินตาตั้งแต่จำความได้แล้ว จูนนั่งฟังเสียงร้องโหวกเหวกของแพท และเสียงเกรี้ยวกราดของพี่สาวอยู่เพียงครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงแตรรถดังอยู่หน้าบ้าน เพียงไม่นานพี่ต้อยก็วิ่งหน้าชื่นมาหาเธอในห้องทานข้าว

“น้องจูนคะ คุณตรีมาหาค่ะ เขาหล่อจังน้องจูน” ท้ายประโยคของต้อยทำให้จูนหัวเราะเบาๆ

“พี่ต้อยบอกคุณตรีนะคะ เดี๋ยวจูนออกไป หาน้ำเย็นๆ ให้คนหล่อด้วยนะคะพี่ต้อย”

“ได๋ค่ะ...น้องจูน” พูดจบก็เดินรี่ไปยังห้องที่คนหล่อนั่งอยู่ จูนยิ้มขำกับท่าทีดี๊ด๊าของพี่ต้อย เธอยอมรับว่าตรีเป็นผู้ชายที่หล่อ ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า และก็รู้ว่าเขาสนใจเธอไม่น้อย แต่จูนกลับไม่รู้สึกพิเศษอะไรกับตรีนอกจากรับรู้เพียงเขาเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง ที่เธอจะคบเขาไว้ในฐานะเพื่อนหรือพี่ชาย หรือคนร่วมงานด้วยเท่านั้น เพราะหัวใจจูน มันดื้อรั้นจะอยู่กับผู้ชายที่ชื่อเดย์มานานแล้ว

เมื่อจูนเดินออกมายังห้องนั่งเล่น ก็เห็นแพทกับพี่สาวของเธอกำลังนั่งคุยอยู่กับตรี ซึ่งถ้าตรีไม่มา จูนคิดว่าพี่สาวของเธอยังคงเอาส้อมไล่จิ้มแพทไม่เลิกแน่ๆ  จูนยกมือไหว้ชายหนุ่ม แล้วเอ่ยขึ้นเสียงสดใส

“คุณตรีรู้จักพี่สาวของจูนแล้วนะคะ” จูนนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับพี่สาว

“ครับ แพทแนะนำให้รู้จักกันแล้ว หน้าตาคล้ายกันนะครับ” ตรีเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“อ๋อ...คล้ายมากครับ คือจูนสวยและเจ๊ก็คล้ายจะสวยครับ” แพทถือโอกาสจิกแจน รู้ว่าแจนคงอาละวาดใส่เขาไม่ได้ในยามที่มีแขกแบบนี้ แต่แพทก็แอบสะดุ้งเมื่อเห็นสายตาอาฆาตมาดร้ายของเจ๊จอมโหด

ตรีหัวเราะเบาๆ กับคำพูดของแพท แล้วเอ่ยเสียงนุ่มอย่างให้กำลังใจกับคนที่แพทแขวะไว้

“คุณแจนก็สวยเหมือนกันครับ” แน่นอนสวยเหมือนกัน แต่จูนดูมีเสน่ห์กว่าในสายตาของเขา แต่คำพูดนั้นก็ทำให้แจนหันไปยิ้มเยาะใส่แววตาทะเล้นของแพทได้

“คุณตรีมาหาจูนมีเรื่องงานจะคุยกับจูนหรือเปล่าคะ” จูนออกจะมั่นใจว่าเขาไม่ได้แค่มาเยี่ยมเธอเฉยๆ แน่

“เรื่องงานก็โอเคเรียบร้อย อาทิตย์หน้าจูนเข้าไปคุยเรื่องสัญญาได้เลยครับ”

“แสดงว่าจูนผ่านการเทสต์เสียงแล้วใช่ไหมคะ” เธอร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ครับ...ผ่านแน่นอน แต่ว่าต่อจากนี้จูนอาจจะต้องเรียนร้องเพลงเพิ่ม เรียนการเต้นและการแสดงไปด้วย”

“การแสดงด้วยเหรอคะ” เธอถามเสียงอ่อย

“ครับ ถึงแม้จูนจะยังไม่พร้อมสำหรับงานหนังหรือละคร แต่การแสดงก็สำคัญสำหรับการแสดงบนเวทีหรือการเล่นเอ็มวีนะครับ”

“ค่ะ...” พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อย่างงี้มันต้องฉลองกันแล้วละ” แพทร้องขึ้น หันไปมองทางตรีเหมือนขอความเห็น

“ครับ...ต้องฉลองอยู่แล้ว” ตรีหันไปยิ้มกับจูน

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอจูนโทรศัพท์แป๊บหนึ่งนะคะ” เมื่อเห็นตรีพยักหน้า จูนก็รีบเดินออกจากห้องนั่งเล่น ตรงไปยังห้องนอน เธอกดโทรศัพท์หาเดย์ทันที

“พี่เดย์...อยู่ที่ไหนน่ะ” เธอกรอกเสียงถามทันที เมื่อเขารับสาย

“อยู่ที่ร้านแบล็คแคนยอน” เขาบอกเสียงเนือยๆ

“ไปทำอะไรที่นั่นล่ะค่ะพี่เดย์”

“ก็นั่งทำงาน”

“พี่เดย์ไม่ชอบนั่งทำงานที่อื่นไม่ใช่เหรอคะ นอกจากที่ห้อง” เหตุผลที่เดย์มานั่งแกร่วอยู่ข้างนอกแบบนี้ เพราะเขากลัวฟ้าจะโผล่หน้ามาที่ห้องมากกว่า

“เปลี่ยนบรรยากาศมั่งสิ...ว่าแต่จูนมีอะไรหรือเปล่า”

“คือจูนจะออกไปฉลองที่เทสต์เสียงผ่านกับคุณตรี พี่แพทและพี่แจนน่ะค่ะ ก็เลยอยากชวนพี่เดย์ไปด้วย” ปลายสายเงียบงันไปชั่วครู่ แล้วเธอก็ได้เสียงเหงาๆ ของเขาดังมาตามสาย

“พี่คงไม่ไปนะ งานเยอะมากเลย แค่นี้ก่อนนะ พี่ต้องรีบทำงานให้เสร็จก่อน” เขาพูดจบก็กดวางสายทันที ทำให้จูนหน้างอหงิกอยู่พักใหญ่ แล้วเดินหงอยๆ ไปยังห้องนั่งเล่น

::::::::::::::::::::::

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ