คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 Your Heart is made from ice!
ตอนที่ 4 Your Heart is made from ice!
(Tiny G – Ice Baby)
หลังจากที่คุณพี่สาวเลขา พี่เฉิน พี่คัง พี่นัม แบคฮยอนแล้วก็ไคจะออกจากหอพักเพื่อไปซื้อของที่จำเป็นๆมาโดยใช้เวลาไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็กลับมาพร้อมกับถุงพลาสติกมากมายก่ายกอง(ผมรู้ละ โลกมันร้อนเพราะใคร)พร้อมกับที่พี่สาวเลขาก็ลากลับบ้านไปก่อนพร้อมกับทิ้งท้ายไว้ว่า ‘เดี๋ยวจะมีคนพิเศษมาเยือน’ ซึ่งใครนั้นผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ เพราะตอนนี้ผมกำลังคุ้ยหาขนมหากองถุงพลาสติกมหาศาล
“คยอง อย่าเพิ่งกินขนม มาช่วยกันเตรียมอาหารก่อน”เฮียเรียกผมอย่างสั้นๆ เออ! ลืมบอกไปเลย เพราะช่วงเวลาที่แสนยาวนานที่ทุกต่างนั้นได้ปล่อยหนุ่มหล่อไว้ในบ้านด้วยกันสามคน ทั้งสามก็เลยพูดกันไปสัพเพเหระ แล้วก็ลามไปถึงการเรียกโดยที่โป๊ะมาแตกว่า ไอ้ป่วยจริงๆไม่ได้ชื่อกงชานหรอกแต่ว่ามันชื่อ กง ชานซิค แต่มันมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อชานชิคเหมือนกันแต่เป็น ลี ชานชิค มันก็เลยไม่อยากชื่อซ้ำ มันก็เลยเรียกตัวเองจนติดปากว่า กงชาน และผมก็ทำการเปลี่ยนวิธีเรียกมันแล้ว จากเดิมคือไอ้ป่วยตอนนี้กลายเป็น ชานซิกไอ้ป่วย แทน เกรรรรรร๋ไหมหล่ะ?
ส่วนเฮียผมก็เรียกเฮียเฉยๆได้ เฮียเขาชอบอยู่แล้ว ถ้าจะให้มาเรียกพี่เฮียคริสมันยาวไป(เขาบอกมา) ส่วนทั้งสองก็เรียกมว่า คยอง เฉยๆแล้วแต่มีแต่ชานชิคไอ้ป่วยนั้นแหละที่เรียกผมว่า คยองครับ ทำไมก็ไม่รู้? ทำไม่ ครับ ต้องเป็นชื่อผมด้วยหล่ะ?
“ก็คยองครับเป็นเด็กไม่ดีไงเฮีย รอแต่จะกิน”ไม่ต้องมาพูดชานซิกไอ้ป่วย! ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีกนะ ตัวเองเอาขนมไปกินแล้วไอ้ที่มันช่วยก็แค่ยกของไม่ใช่หรอ ก็ยกกันไปดิ่!
“พวกนายสนิทกันเร็วดีนะ”พี่เฉินพูดขึ้นพร้อมยิ้มๆ
“หวังว่าจะไม่มีเรื่องคาวๆในระหว่างการเป็นเด็กฝึกนะ”อยู่ๆ แบคฮยอนที่ไม่เคยพูดกับผมก็เอ่ยขึ้นเสียงดังระหว่างกำลังล้างผักอยู่กับไค ไม่ได้เป็นนางเอกนิยายโลกสวยที่โดนด่าแล้วไม่รู้ตัวนะครับ แต่ผมยังไม่แน่ใจว่าเขาต้องการสื่ออารมณ์ไหนออกมาเท่านั้นเอง ไม่อยากให้เรื่องบานปลาย
“ไม่เอาหน่าแบคฮยอน”คำพูดของแบคฮยอนเมื่อกี้ทำเอาไคที่ดูสนิทสนมกับแบคฮยอนที่สุดและยืนข้างๆต้องสะกิดเล็กน้อยพร้อมกับพูดตักเตือนและหัวหน้ามาหาผมที่อยู่ตรงเคาเตอร์อย่างแสดงคำขอโทษเพื่อนของตนที่ปากไวกว่าสมอง
“อะไรจงอิน? ฉันก็แค่พูดลอยๆ”
“ผมว่าเรามาช่วยกันทำอาหารดีกว่าเนอะ! ฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะของพี่คัง ณ ตอนนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรครับจนรุ่นพี่หน้านิ่งต้องตบหัวพี่คังเสียงดัง ป๊าป และเสียงหัวเราะของพี่คังก็หยุดลงพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมาเล็กน้อย(คือหน้าพี่ตลกมากอ่ะ พี่คัง)
“มีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ พี่คัง พี่นัม”หลังจากที่วางขนมลงเพราะหมดอารมณ์ที่จะกินมันต่อ ผมก็เดินไปที่เคาเตอร์อีกฝั่งที่พี่คังและพี่นัมยืนอยู่
“พี่คัง?”
“พี่นัม”
“เออ ขอโทษครับรุ่นพี่ ผมเผลอเรียกอย่างกับเราสนิทกัน”ลืมไปว่าผมก็ไม่เคยพูดกับพี่เขาเลยนี่หน่า ดันเผลอพูดชื่อในความคิดออกไปเสียได้
“ไม่เป็นคยองซู น่ารักดีจะตาย! ฮ่าๆๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ...”คือถ้าพี่สองคนจะต่างกันขนาดนี้นะ พี่คังก็ร่าเริงได้ตลอดเวลา ส่วนพี่นัมก็พูดน้อยหน้านิ่ง แต่ก็ดูจะใจดีเหมือรกันนะเนี้ย
“แล้วมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”
“ตอนนี้ยังหรอก ถ้ามีจะเรียกนะคยองซู”พี่คังตอบกลับมาอย่างสดใสก่อนที่จะมีเสียงนุ่มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา
“คยองซู มาช่วยพี่แกะกุ้งตรงนี้ดีกว่านะ”ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากครับ ผมก็เดินตรงไปยังพี่เฉินที่กำลังแกะเปลือกกุ้งอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ดูว่าพี่เขาจะไม่ค่อยถนัดทำอาหารเลยนะครับ แกะแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ครับ เดี๋ยวก็โดนหัวกุ้งทิ้ม เดี๋ยวก็เกาะเปลือกไม่ได้บ้าง จนเชฟกระทะเหล็ก เชฟโด ต้องลงมือทำเองเสียแล้ว
“ผมว่าผมทำดีกว่านะครับ พี่เฉิน”ผมยิ้มให้พี่เขาก่อนที่จะเอากุ้งมาตัวหนึ่งและลงมือเอาเปลือกเอาหัวมันออกอย่างชำนาญ
ข้าคือเชฟกระทะเหล็ก เชฟโดยังไงหล่ะ! ฮ่าๆๆๆๆ
คงฟังดูเกินจริงไปหน่อยมั้งครับ ... เออ คือจริงๆผมก็อยู่หอมานานมากๆแล้วครับ เวลาจะหาอะไรกินก็อาจจะหาของอร่อยๆกินแล้วก็ถูก ซึ่งมันไม่มีเลย ของอร่อยก็แพงมาก ของถูกก็แทบจะกินไม่ได้ผมเลยต้องสรรหาเมนูต่างๆขึ้นมาแล้วปรุงรสชาติจนพอใจผม มิหนำซ้ำผมยังได้ไปทำงานพิเศษในร้านอาหารด้วยครับ เป็นคนหั่นผักนะแต่ผมชอบดูเวลาพ่อครัวแม่ครัวเขาทำอาหารมั้ง มันก็เลยติดตาติดหัวมาจนถึงทุกวันนี้
และภายในเวลาไม่นาน ... พวกผมก็มีอาหารที่สามารถกินกันได้ทั้งแปดคนแบบสบายเลยครับ มีทั้งกุ้งทอด บะหมี่เผ็ดผัดแห้ง ไก่ซอสเผ็ด ซุปสาหร่าย วันนี้วันแรกก็กินแบบนี้ไปก่อนแล้วกันนะ กินของใครของมันนั่นแหละ เป็นแบบเบนโตอะไรแบบนี้ไงเล่า!
“อื้ม! ไอ้นี้อร่อยจังอ่ะ!”เสียงสดใสตามสไตล์พี่คังดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่จากที่มีเนื้อไก่กับซอสเผ็ดสีแดงแจ๋ทันทีที่คำแรกเข้าปาก แล้วคือพี่เขากินข้าวแบบไม่รอใครเลยอ่ะ กำลังยกมาให้ครบทุกพี่ก็ก็จัดการหม่ำเลย ถ้าไม่เห็นเป็นพี่จะตบกะโหลกให้
“ใครใช้ให้นายกินก่อนคนอื่นกันห๊ะ?!”ละแล้วพี่นัมพี่จัดการพี่คังแทนทุกๆคน พร้อมกับใบหน้าเจี๋ยมเจี้ยมของพี่คังที่แสนจะตลกก็ผุดขึ้นมาเช่นกัน แต่ทำไมเวลาพี่นัมพูดกับพี่คัง น้ำเสียงถึงดูไม่เย็นชาเลยอ่ะ ... คู่นี้แปลกๆนะ
“แต่มันอร่อยจริงๆนะ ใครเป็นคนทำเจ้านี้อ่ะ?”
“เออ ผมเองครับพี่คัง”
“ทำอาหารเก่งแบบนี้ ต้องเป็นภรรยาที่ดีได้แน่ๆเลย ฮ่าๆๆ”เออ พี่ครับ คือผมรับมุขพี่ไม่ทันอ่ะครับ ไม่รู้จะหัวเราะดีไม่หัวเราะซะด้วย
“นั้นสิ! อย่างอร่อยอ่ะ คยองซู”ชายหนุ่มผิวเข้มนามว่าไคคนนี้ ... ก็ไร้ซึ่งมารยาทเหมือนกัน เขาบอกว่าอย่าเพิ่งกินรอให้ครบก่อนแต่เป็นยังไงหล่ะ ผม พี่เฉิน พี่นัมได้แบบอาหารเซทสุดที่จะไม่รู้มาให้หมด ไหนจะน้ำ ไหนจะแก้วน้ำ แบคฮยอนก็มันแต่เอาของใส่ตู้เย็น เฮียก็กำลัง ... เออ ผมไม่รู้ว่าพี่เขากำลังทำอะไรอ่ะ เหมือนกำลังหามุมกล้องเพื่อที่จะถ่ายอาหาร บางทีก็นอนกลับพื้น บางที่นั่งยองๆก็มี(เฮีย ทำไรอ่ะ?)ไคกับพี่คังก็มานั่งรอกินที่โต๊ะเลยไม่สนใจอะไรเลย จะรอกินอย่างเดียว ... เออ แล้วชานไอ้ป่วยก็ไปคุยโทรศัพท์เพิ่งจะเดินมาแล้วก็เอามือลูบท้องและแน่นอนว่า ...
“ไอ้แดงๆนี่อร่อยจังเลยอ่ะ! เผ็ดๆหวานๆดีอ่ะ ใครทำหรอ?”นั้นไง ยังไม่ทันพูดเลย ไอ้ตัวสุดท้ายก็มาล่ะ มาถึงก็นั่งเก้าอี้แล้วก็ตักไก่ซอสเผ็ดเข้าปากไปคำใหญ่และพูดชมว่าอร่อยโดยที่ยังไม่ได้กลืนให้หมดเลย
“นี้ชานซองไอ้ป่วย! นายเห็นไหมว่าคนอื่นเขามาก่อนเขายังไม่กินกันเลย ทุกคนกำลังให้อาหารมาวางให้ครบก่อน”
“ไม่นะคยองซู ... พี่กินไปแล้ว หลายคำด้วย”เออ พี่คังครับ ช่วยให้ความร่วมมือหน่อยก็ดีนะ
“เงียบไปเลยนะ คัง ซึงยูน …”ขอบคุณครับพี่นัม
และเมื่ออาหารถูกจัดเตรียมเสร็จเรียบร้อย พวกหมาป่าผู้หิวโซทั้งหลายก็กินอาหารของใครของมันแบบไม่พูดไม่จากับใครเลยและพอกินเสร็จก็จัดการช่วยกันล้านจาน เช็ดจาน เก็บของ ... ก็ดึกแล้ว เฮ้อ~ นี่สินะ ชีวิตเด็กฝึกผมวันแรก คงยังไม่ต้องทำอะไรหรอกตอนนี้อ่ะ ช่วงนี้คงยังต้องไปทำความรู้จักกับรุ่นพี่และพนักงานในบริษัทให้ทั่วๆก่อนสินะ
“คยองซู เอาขยะไปทิ้งให้เฮียหน่อย”เหม~ ไอ้เฮียเอ้ย! ตัวเองอ่ะกินขนม ให้น้องไปทำงานหนัก
“ก็ได้ครับ”อยากจะร้องไห้
“ผมไปด้วย!”ไอ้บ้านี่ก็ตามมาซะทุกที่ แต่ก็ดีนะครับ รู้สึกปลอดภัยดี
.........
........
.......
......
.....
....
...
..
.
“ไอ้ป่วย ... อยู่นิ่งๆหน่อย”ไม่ต้องแปลกใจหรือตกใจหรอกครับ ตอนนี้พวกผมกำลังสังเกต ‘บางคน’ อยู่อย่างเงียบๆ แต่ไอ้ป่วยมันดันกอดผมเล่นอยู่ได้
“คยองครับสงสัยหมอนี่ ... แต่ผมว่าตอนนี้เราน่าสงสัยกว่านะ”พวกผมออกห้องมาได้ไม่นาน ในระหว่างทางเดินผมก็เห็นผู้ชายตัวไม่ได้สูงมากนักใส่เสื้อผ้าสีดำทั้งตัว รองเท้าหนังสีน้ำตาลพร้อมกับใบหน้านั้นแทบจะไม่สารามถเห็นได้เลยเพราะผู้ชายคนนั้นใส่ป้าปิดปากสีดำแล้วก็แว่นดำ ... ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องแต่งตัวเป็นโทนสีดำในตอนดึกๆดื่นๆแบบนี้ แถมมาด้อมๆมองๆตรงบริเวณหน้าประตูอีก ... จะไม่ให้พวกผมสงสัยเขาได้ยังไง
“เถอะหน่า … รอดูอยู่นี้แหละ”ก่อนที่คนแปลกหน้านั้นจะหยิบอะไรมาซักอย่างในกระเป๋าซึ่งนั้นมันอาจจะเป็น ... ปืน!
ผมไม่รอช้า ... ผมวิ่งตรงดิ่งไปยังผู้ต้องสงสัยพร้อมกับเขวี้ยงถุงขยะที่ยังไม่ได้ทิ้งและเต็มไปด้วยถุงขนมและอื่นๆ
“โอ้ย!”ร้องเสียงหลงเชียวไอ้โจร ... คิดว่าเป็นเด็กแล้วจะยอมให้หรอไง?!
“นี้แหน่ะ! ไอ้โจรบ้า!”ผมกระโดดนั่งทับผู้ชายคนนั้นพร้อมกับดึงผ้าปิดปากแล้วปล่อยให้มันกระทบกับหน้าของหมอนั้นอย่างจัง ... แต่งตัวดีเสียเปล่า!
“โอ้ย! ฉันไม่ใช่โจร!!”ไม่ต้องมาเถียงเลยนะไอ้โจร!
“เชื่อตายแหละ!”ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงชานซองไอ้ป่วยวิ่งมาเสียงดังมาทางข้างหลังก่อนผมก็เลยหันไปแต่ไอ้โจรบ้านั้นกลับพลิกตัวมาคร่อมผมแทนได้ ผมดิ้นคลุกคลักภายใต้ร่างนั้น ก่อนที่ไอ้ป่วยจะกระชากคอเสื้อหมอนั้นจากด้านหลังแล้วกระชากให้ไอ้โจรนั้นไปไกลจากผมที่สุด ... เห็นป่วยๆแบบนั้นแรงเยอะจัง
“เป็นไรไหมคยองครับ?”
“ไม่เป็นไรอ่ะ ... ขอบคุณนะ”
“นี่พวกนายบ้ากันหรือเปล่าเนี้ย?! โด คยองซู กง ชานซาน!”เอ๊ะ! ทำไมไอ้โจรมันถึงรู้จักชื่อพวกผมหล่ะ ขณะที่ไอ้โจรบ้านนั้นกำลังพยุงตัวเองขึ้น เขาก็กอดแว่นตาสีดำกับผ้าปิดปากออกนั้นทำให้พวกผมเห็นว่า ...
ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้น ... ราวกับเจ้าชายน้ำแข็ง นั้นมัน ...
“คุณซูโฮ!!!”
ขอขอบคุณผู้สนับสนุนใจดีในตอนที่ 3
จักรยานยนต์แว๊นบอย เร็ว ใจถึง ... ราวกับพ่อแม่มึงไม่เคยสอนเรื่องความตาย! (เคยเจออยู่)
ซอสถั่วเหลืองตราภูเขาเทย ซอสใช้เหยาะและใช้จิ้ม ขวดใช้แทงจิ๋มและแทงตูด (ไม่ดีม้างงง)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยนะ แต่ว่าเรื่องชื่อตอนกับเพลง บางทีก็ความหมายก็อาจจะไม่ตรงแต่แค่มันมีประโยคที่อยากเอามาใส่เฉยๆนะ
ความคิดเห็น