Fic EXO - Love Lyrics ท่วงทำนองแห่งความรัก(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 It’s gonna be fine

ตอนที่ 2 It’s gonna be fine

(AOA – Short Hair)

            อากาศในยามเช้านั้นช่างสดใสเสียจริง วันนี้พระอาทิตย์เปล่งประกายได้เต็มที่เพราะไม่มีเมฆมาบดบัง ... งั้นสินะ

            ผมเริ่มการเก็บกระเป๋าสำหรับการไปเป็น ‘เด็กฝึก’ ที่ EXO Entertainment ไปแล้วตั่งแต่เมื่อคืน ถ้านับจากวันที่ผมไปที่นั้นเพื่อร้องเพลงต่อหน้าคณะกรรมการก็เป็นเวลากว่า 1 เดือนแล้วสินะ ตอนนั้นผมรู้สึกดีกับมันนะ ก็ไม่ได้ร้องห่วยเท่าไหร่แค่มันไม่มีพอเท่านั้นเอง ... แต่ก็ยังดีที่สามในสี่ เขายังต้องการผม มีเพียงคนเดียวที่ไม่ให้ผมผ่านก็คือผู้ชายคนที่ชื่อ ซูโฮ ผู้ชายที่ไม่มอบรอยยิ้มให้ผมเลยแม้แต่น้อย ... แต่ผมก็หาได้แคร์ไม่ ยังไงผมก็ผ่านมาแล้วและหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกนะ คุณเพ้ซูโฮ!

            ยังไงก็ตาม วันนี้เป็นวันที่เขาจะนัดทุกคนที่ผ่านการคัดเลือกมาเซ็นสัญญาสินะเพราะกว่าการคัดเลือกจะจบแถมยังต้องรอเด็กหน้าใหม่จากแมวมองอีก แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็มีสิทธิสำหรับการเป็นเด็กฝึกแน่นอนแล้วซินะ ... ไม่ว่าสัญญาจะนรกแตกแค่ไหน ผมของได้ร้องเพลงในฐานะศิลปินคนหนึ่งจะพอใจแล้วหล่ะ

.........

........

.......

......

.....

....

...

..

.

            วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ ท้องฟ้าแจ่มใส แสงพระอาทิตย์ส่องจ้าราวกับเปิดทางให้ผม แฮะๆ ว่าไปนั้น!

            ผมเดินเข้าไปในบริษัทด้วยความมั่นใจ ไม่มีเรื่องที่ต้องกังวลแล้ว และผมก็ยังเจอคุณลุงคนเดิมที่ยังทำหน้าที่เปิดประตูให้คนอื่นอยู่เรื่อยไป ผมยิ้มและก้มหัวแทนคำทักทายให้ลุงเขาทีหนึ่งก่อนที่ลุงเขาจะยิ้มตอบให้อย่างอบอุ่น

เราก็อยากได้ ... รอยยิ้มอบอุ่นแบบนี้จากพวกเขาจัง

ไม่สิ! อย่าเบน อย่าเพ้อ ชีวิตที่เราเลือกจะเดินต่อด้วยความคิดของเราเองกำลังมาถึงแล้วนะ ถ้าเกิดว่ายอมใจของตัวเองตอนนี้ ถ้าเกิดว่าคิดถึงคนที่เราเรียกว่า พ่อแม่ ตอนนี้ ถ้าเกิดว่าเรากลับไปตอนนี้ ... ทุกอย่างคือจบ!

ทุกอย่างต้องผ่านไปได้ด้วยดี!

ผมตรงดิ่งมายังห้องที่เหล่าพวกพี่ทีมงานบอกหรือก็คือห้องเดิมตอนที่ผมมาร้องเพลงนั้นแหละ ... บรรยากาศดูเงียบมากๆ ดูเกินไป มันต่างจากวันแรกอย่างผิดหูผิดตา แต่ตอนนี้มันก็เหลือแค่คนที่เข้ารอบงั้นสินะ ... คงได้มาไม่มากหรอก

ผมเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ... ตรงหน้าของผมมีโต๊ะใหญ่สีน้ำตาลเข้มหนึ่งตัวพร้อมกับเก้าอี้สีขาวอีกจำนวนมากรอบล้อม ที่ยังเหมือนเดิมก็สถานที่แต่สิ่งที่แปลกไปก็คงจะเป็น ...

“อ้าว! คยองซูนี่!”หน้าแบบนี้มัน ... ไอ่คนป่วยนี้หน่า เข้ารอบกับเขาด้วยแฮะ!

ผมเดินเข้าไปก่อนจะยิ้มและก้มหัวคำนับให้ทุกคนที่อยู่ในห้องห้องนั้น ก่อนที่ผมจะสังเกตได้ว่ามีคนดังนั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะอยู่ด้วย .... ประธานบริษัท EXO Ent. คุณ ลี ซูมาน! ผมทำการยิ้มให้และก้มหัวแทนคำทักทายอย่างนอบน้อม ... ซึ่งท่านก็ยิ้มกลับคืนมาให้ด้วย! ดูเป็นคนที่ใจดีมากๆแน่เลย

ผมตัดสินใจนั่งลงข้างไอ่คนป่วยที่ทักทายผมอย่างกับว่ากลัวคนไม่รู้ว่ารู้จักผม ก่อนที่จะรับเอกสารปึกหนามากๆมาพร้อมกับปากกาน้ำเงินหนึ่งด้าม ... สัญญาสินะ

ถ้าลองมองไปรอบๆแล้ว ... มีคุณ ลี ซูมานที่เป็นประธานบริษัท ข้างๆมีคุณพี่สาวคนสวยที่แจกเอกสารให้ยืนอยู่ ส่วนที่นั่งถัดจากหัวโต๊ะก็เป็นผู้ชายหน้าตากวนๆคนหนึ่งซึ่งผมไม่เคยเห็นแต่กลับดูดีจนดารายังอาย ข้างๆเขามีผู้หญิงหน้าสวยดุคนหนึ่งเกาะแขนไว้ราวกับหมีโคอะล่า ส่วนที่นั่งตรงข้ามผู้ชายคนนั้นก็คือ อิตาคุณเพ้ซูโฮผู้ไม่เข้าใจเสียงเพลง ข้างๆก็มีพี่สาวหน้าลูกครึ่งคนหนึ่งนั่งอยู่ซึ่งสวยไม่แพ้พี่สาวอีกคนเลย ส่วนถัดมาอีกซักสองสามตำแหน่งก็เป็นไอ่คนป่วย ผม แล้วก็ใครก็ไม่รู้อีกสองคนนั่งถัดจากผม ตรงข้ามไอ่คนป่วยก็มีผู้ชายนั่งอีกสามคนติดกัน แต่ว่ามีคนหนึ่งที่ไม่มีเอกสาร ... สงสัยคงจะไม่ได้มาเซ็นสัญญาหล่ะมั้ง? แถมผู้ชายคนนี้ยังจ้องผมตลอดด้วย! ชักกลัวแล้วแหะ! แต่ว่าหน้าตาคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนซักที่นี้แหละ บ่อยด้วย!

“เอาหล่ะ! สำหรับ โด คยองซู กับ คัง ซึงยูน ... เพราะพวกเธอมาทีหลังเลยขออธิบายอีกรอบนะ เอกสารที่อยู่ตรงหน้าพวกเธอคือสัญญาว่าด้วยการจ้างที่มีระยะสัญญาขั้นต่ำ 3 ปีและนับรวมกับเวลาที่พวกเธอจะต้องมาเป็นเด็กฝึก ... ช่วยอ่านเนื้อหาข้างในให้ถี่ถ้วนนะ และถ้าพวกเธอตกลงที่จะยอมรับสัญญาฉบับนี้ ... นับตั่งแต่เธอเซ็นชื่อ พวกเธอก็คืออนาคตศิลปินอย่างแน่นอน!”คำพูดของท่านประธาน ลี ซูมานช่างดูมีมนต์ขลังอย่างบอกไม่ถูก เพียงแค่ประโยคบอกเล่าที่ธรรมดาๆก็ทำให้ท่านดูมีออร่าบางอย่างที่น่าเกรงขามและดูน่าเคารพในเวลาเดียวกันได้

และนั้นคือผม ... นั้นคือผมที่กำลังทำความฝันของผมให้เป็นจริง เพียงแค่เซ็นเท่านั้น!

และเวลาต่อมาอีกไม่ถึงสิบนาที ทุกคนที่ได้รับเอกสารก็อ่านกันจนหมดและตกลงเซ็นสัญญากับค่ายอุสาหกรรมบันเทิงใหญ่ยักษ์ EXO Ent. เป็นที่เรียนร้อยแล้ว ... เออ มีผมคนหนึ่งแหละที่ไม่ค่อยได้อ่านซักเท่าไหร่ แฮะๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ! ผมรับได้ทุกอย่างอยู่แล้ว!

“เอาหล่ะนะ ... ตอนนี้ทุกคนก็ได้เซ็นสัญญากับทางบริษัทเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะ ถือว่าทุกคนเป็นลูกของฉันคนใหม่นะ”เป็นลูกหรอ? ดูท่านท่าทางดูใจดีแน่ๆ

“ประธานค่ะ ... เรื่องแนะนำตัวค่ะ”พี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆท่านได้สะกิดท่านเบาๆก่อนที่จะพูดเรื่องที่ท่านดูเหมือนจะลืมไป

“อ๋อๆใช่ ขอบใจนะ ... ในฐานะที่พวกนายทั้ง 6 คนคือเด็กฝึกด้วยกัน พวกนายจะต้องฝึกทั้งการร้อง การเต้น การแสดงไปด้วยกัน ดังนั้นฉันอยากให้พวกนายทุกคนสนิทๆกันเข้าไว้นะ เอาหล่ะ ... ลองแนะนำตัวสิ เผื่อจะได้เพื่อนใหม่ๆเยอะๆ”สิ้นเสียงของท่าน ชายคนที่นั่งข้างๆผมที่หน้าตานั้นนิ่งสุดก็ลุกขึ้น ... เขาดูเป็นผู้ชายที่เย็นชามากๆเลยนะ

“ผม นัม แทฮยอน อายุ 21 ปี ไม่ถนัดเต้นแต่ถนัดร้องเพลง แต่งเพลงได้”แล้วก็นั่งลง ไม่ยิ้มเลยหรอคุณพี่ ... หน้านิ่งสุดๆอ่ะ และพอพี่นัมคนนั้นนั่งลง ผู้ชายที่นั่งถัดจากเขาก็ลุกขึ้นอีก ... หน้าตานี่แบบสุดจะตี๋อ่ะ

“สวัสดีครับ ผม คัง ซึงยูน อายุ 21 ปี เล่นกีต้าได้ แต่งเพลงได้เคยแสดงละครเวทีอยู่บ้างครับ ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ”โอ้โห! พี่คนนี้เคยแสดงละครเวทีด้วยหรอเนี้ย?! ต้องเก่งมากๆแน่ๆเลยแถมยังดูมีออร่าที่ดูแล้วน่าจะเข้ากับคนอื่นได้ง่ายกว่า ... พี่คนข้างๆผมเนี้ยไปมากโขเลยแหล่ะ เฮ้ย! แต่ทำไมตอนที่พี่คังแนะนำตัวพี่นัมผู้เรียบเฉยถึงยิ้มหล่ะ? … ถึงแค่จะเผยออกมาแค่แว๊บเดียวก็ผมก็สังเกตทันนะ~ มีอะไรกันเปล่าเนี้ย?!

“สวัสดีครับ ผมชื่อว่า คิม จงแด นะครับ แต่เรียกว่า เฉิน ก็ได้นะครับ บ้านผมมีเชื้อสายจีนนิดหน่อยอ่ะครับ อายุก็ 20 ปีครับ ต่อจากนี้พวกเรามาเป็นเพื่อนกันนะครับ”แล้วคนที่นั่งตรงข้างผทก็ลุกยืนขึ้นมาพร้อมกับเสียงนุ่มๆฟังแล้วสบายหู แล้วไหนจะเป็นรอยยิ้มนั้นอีกหล่ะ! สงสัยพี่คนนี้น่าพึ่งพากันได้

“สวัสดี ผม คริส อายุ 23 ปี แถวบ้านเรียกผมว่า เฮียคริส ร้องไม่ค่อยได้ เต้นไม่ค่อยเก่ง แต่หล่อมาก”แล้วเฮี้ย เอ้ย! เฮียแกก็นั่งลงไปพร้อมๆกับความเงิบที่ก่อเกิดขึ้นมาของคนทุกคนในที่ประชุม ... คือว่า เฮียๆ ไม่อยากมาก็ไม่ต้องมาก็ได้นะ ผมว่าพี่นัมนี่หนักแล้วนะ โอ้โห! มาเจอคุณเฮียคริส ... เออ แล้วเฮียแกพกจอบมาทำไมหล่ะนั้น? อ๋อ ไม่ใช่จอบ ฟันต่างหาก!

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักกับทุกคนนะครับ ผม กงชาน ครับ อายุ 17 ปีครับ กำลังเรียนอยู่มัธยมปลายปีที่สองครับ ผมเคยเป็นนายแบบมาอยู่บ้างครับ ยังไงก็ให้ความกรุณาด้วยนะครับ”ไอ่คนป่วยนั้นก็ยังยิ้มตลอด ยังเหมือนกับครั้งแรกที่ผมเจอหมอนี่ แต่นั้นก็คงเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของหมอนั้นหล่ะมั้งที่สามารถมอบรอยยิ้มให้คนที่เครียดๆอยู่ กลายเป็นหายเครียดได้ แล้วสุดท้ายก็คงต้องเป็นผมสินะ

“สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อว่า โด คยองซูนะครับ อายุ 17 ปี มีความฝันว่าอยากจะเป็นนักร้องครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”

“อ่ะ แนะนำตัวกันหมดแล้วสินะ งั้นก็ตาทางนี้บ้างนะ ฉันคือ ลี ซูมาน ประธานบริษัท EXO Ent. นี่คือเลขาของฉัน โบอา ส่วนคนนี้คือลูกชายทั้งสองของฉัน ซูโฮ และ ชานยอล”ท่านผายมือไปทางผู้ชายทั้งสองคนที่นั่งอยู่บริเวณซ้ายขวา คนที่ชื่อซูโฮนั้นผมรู้อยู่แล้ว แล้วอีกคนก็คือผู้ชายหน้ากวนๆนั้นสินะ มีแฟนสวยซะด้วย

“ที่นั่งข้างๆชานยอลก็คือ นาอึน เป็นแฟนของชานยอล แล้วผู้ชายอีกคน ... ฉันว่าพวกน่าจะรู้จักดีนะ เขาคือ ดงแฮ ไอดอลที่เราภาคภูมิใจเป็นอย่างมาก”นั้นไง! เป็นไอดอลจริงๆด้วย ก็ว่าเคยเห็นหน้าที่ไหนซักที่แต่จำไมได้

“โบอา เดี๋ยวพาเด็กไปดูห้องซ้อมและก็ที่อื่นๆที่เขาควรจะรู้จักนะ”

“ค่ะ”

“ฉันไปก่อนนะเด็กๆ”

“ครับ”

.........

........

.......

......

.....

....

...

..

.

ขณะนี้พวกผมกำลังอยู่บนชั้นที่ 5 ของตึกสูงระฟ้าแห่งนี้ ชั้นดูเหมือนว่าจะเป็นชั้นสำหรับเด็กฝึกนะเนี้ย มองไปทางไหนก็มีแต่ห้องซ้อมเต้น ซ้อมร้องเพลง ซ้อมแอคติ้งเต็มไปหมด ชักน่าตื่นเต้นแล้วสิ!

“ตื่นเต้นหรอ คยองซู?”เอาอีกแล้ว หมอนี่มาป่วยอารมณ์ผมตลอดเลยอ่ะ จะยุ่งอะไรกับความรู้สึกของคนอื่นกัน?!

“ไม่เกี่ยวกับคนป่วยอย่างนาย”

“โฮ ... ใจร้ายอ่ะ!”งอนหรอ ไม่ง้อนะ บอกเลย

แล้วพี่สาวเขาก็พาพวกผมมายังตรงหน้าพ้องที่มีป้ายเขียนไว้ว่า Perform Training ห้องซ้อมการการแสดงงั้นหรอ คงต้องทั้งร้องทั้งเต้นแน่ๆ พอพี่สาวคนนั้นเปิดประตูกระจกบานใหญ่เข้าไปก็ทำให้พวกเราเห็นห้องนี้กว้างขึ้นทันที

เป็นห้องซ้อมที่ดีจริงๆ มีกระจกแบบรอบทั่วห้อง กว้างและโล่งสบายมากเลย ผมชักชอบที่นี้เพิ่มขึ้นอีกแล้วสิ!

“ตาคยองซูนี่แวววาวเชียวนะ น่ารักจัง!”

“ใครจะไปหน้าหมดอาลัยตายอยากเหมือนจะตายวันตายพรุ่งอย่างนายหล่ะ”

“ขนาดนั้นเลยหรอ?”

“ไม่เคยส่องกระจกดูหรือไง”ใช่ ไม่เคยส่องกระจกดูหรือไง ถึงหน้าตานายมันจะเหมือนคนป่วยแต่ยังไงซะนายก็ยังดูสดใสตลอดเวลาอยู่ดี ไม่เคยคิดบ้างหรือไงฮะ?!

ภายในห้องมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังซ้อมเต้นอย่างเอาเป็นเอาตายจนเหงือของเขาได้ท่วมตัวไปหมด ส่วนอีกคนก็กำลังวอร์มเสียงอยู่ตรงมุมหลังของห้องพร้อมๆกับหูฟังที่ครอบหูของเขาไว้อยู่ ... นี่ก็เด็กฝึกสินะ

“คนที่กำลังเต้นอยู่ก็คือไค ส่วนอีกคนก็คือแบคฮยอน ทำความรู้จักกันไว้นะ”

ไคกับแบคฮยอนหรอ ...

ขอขอบคุณผู้สนับสนุนใจดีในตอนที่ 2

เสื้อผ้ามือสองเจ๊ต่าย เสื้อสวยดี แต่ไม่มีใครซื้อ (เพราะอิหยังหล่ะ?)

น้ำปลาแท้ตรา ทิพซด เค็มถูกใจ ไตถูกตัด (ไม่คุ้มมั้ง)

เครื่องสำอางตรา ผู้หญิงสำส่อน ใช้ไปหนึ่งสัปดาห์ ... ก็จะรู้ว่า ... กูไม่น่า ... ซื้อมาเลย (เอิ่ม)

ร้านเสริมสวยเจ๊เกียง ตัดสระสไลด์สอย สักMoiหกมิติ ยืดดัดทำสี ย้อมHeeให้เหมือนฝรั่ง (ชุดใหญ่นะจังงัง)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รอติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะ จะลงเร็วหน่อยถ้าเกิดว่ามีคนอ่าน แล้วเป็นยังไงบ้างกับผู้สนับสนุนในตอนนี้ ถ้าหยาบไปก็ขออภัยสำหรับคนโลกสวยนะ ไปละ