ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #7 : รักลุ้นๆของโร มาทิลด้า(ความจำเสื่อม) 100%

ความจำเสื่อม

หลังจากวันนี้ที่เขาได้เล่าความในใจของตัวเองกับมาทิลด้าเรื่องเฟริน ทำให้เขาได้กลับมานั่งคิดว่าเขาได้ทำร้ายจิตใจของเธอไปเท่าไหร่ “เธอต้องชอบเราแน่ๆ” นี่คือคำที่ยังวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่ตัวเธอหายไป แล้วทีนี้เขาจะทำยังไงดีล่ะในเมื่อคำของคิลก็ยังคงวิ่งวุ่นอยู่ในหัวเค้าด้วยเช่นกัน “อย่ารักใครเพราะสงสาร” ตอนนี้เขารู้สึกสับสนไปหมดเนื่องจากมีทั้งคนที่เรารัก และคนที่รักเราแล้วเขาจะเลือกใครดีล่ะ ที่ผ่านมาตลอดจะ 7 ปีแล้วมาทิลด้าก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนนึง และเธอคนนี้ก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยซักครั้ง ส่วนเฟรินก็ทำให้เขาต้องเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่แน่บางทีการที่เขาเลือกมาทิลด้า ก็อาจจะทำให้เขาลืมเฟรินไปก็ได้ “เอาไงเอากัน พรุ่งนี้ฉันจะไปขอโทษมาทิลด้า แล้วก็สารภาพกับเธอไป ว่าเราก็ชอบเธอ”เขาพูดกับตัวเอง มันอาจจะดูหลอกลวง แต่เขาเชื่อว่ามาทิลด้าคงอาจจะเข้าใจเขาก็ได้ สักวันเขาต้องลืมผู้หญิงที่ชื่อเฟรินให้ได้

วันรุ่งขึ้น

“มาทิลด้าอยู่ไหนนะ”โรชะเง้อมองหาไปทั่งโรงอาหารที่เขาคิดว่ายังไงเธอก็ต้องมาทานข้าวเช้าอยู่แล้ว

“ว่าไงโร นายยืนชะเง้อมองหาใครอยู่อ่ะ”เฟรินถามเสียงเจื่อยแจ้ว แต่คราวนี้แปลกที่เขากลับไปรู้สึกอะไรแต่อย่างใด เหมือนกับเพื่อนที่ถามไถ่ทุกข์สุขกันธรรมดา

“หามาทิลด้าอยู่อ่ะเธอพอจะเห็นบ้างมั้ย”เขาถามกลับแต่คำตอบก็คือเฟรินหันไปมองเพื่อนข้างกายทั้งสอง ทำให้โรสงสัยนิดหน่อย

“ว่าไง”

“นี่นายไม่รู้เลยหรอว่าตอนนี้มาทิลด้าเขาไม่สบายอ่ะ ให้ตายเหอะขอทานรอบรู้อย่างนายทำไมเรื่องแค่นี้นายถึงไม่รู้ได้”คิลกลับเป็นคนตอบคำถามเองก่อนที่จะลากเพื่อนๆไปด้วย โรยืนอึ้งเล็กน้อย เพราะเมื่อวานก็ยังเห็นเธอดีๆอยู่นี่นา สิ้นคำตอบของคิล เขาก็รีบวิ่งไปที่ห้องพักของสามสาวทันที

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“ว่าไงโร”แองจี้ที่เปิดประตูถามขึ้น

“ฉันมาเยี่ยมมาทิลด้า”แองจี้จึงหลีกทางให้โรเข้ามาในห้อง โรมองเข้ามาก็พบกับคนที่เขาต้องการจะมาหานอนใบหน้าซีดเซียว กำลังค่อยๆขยับตัวแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะร่างกายไม่มีแรง

เหมือนแต่ก่อน

“เธอเป็นไงบ้าง”โรเอามือสัมผัสไปที่หน้าผากของเธอ แล้วก็ยิ้มให้ มาทิลด้างงนิดหน่อย

“เรื่องเมื่อวานฉันขอโทษนะ”โรก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดจริงๆ ส่วนอีกสองสาวก็เดินออกจากห้องไปแล้วเมื่อ ‘โรมาขอโทษแบบนี้ แสดงว่าเมื่อวานจะต้องมีเรื่องกันแน่ๆ’ สองสาวคิด

“นายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง แล้วนี่นายเป็นใครกัน มาพล่ามอยู่ได้น่ารำคาญ”สิ้นคำกล่าวหญิงสาวจึงพลิกตัวหันหลังกลับไป ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหัวใจกำลังหล่นลงพื้นธรณี

“อะ อะไรนะมาทิลด้าฉันมาขอโทษเธอแล้วไง ทะ ทำไมเธอถึงแกล้งทำเป็นลืมฉัน”เขาถามอย่างตกใจอย่างมากที่อยู่ดีๆทำไมเธอถึงจะมาลืมเขาแบบนี้

“เชิญนายออกไปได้แล้วฉันจะพักผ่อน”โรยืนขึ้นขาแทบสั่นตอนนี้เขารู้สึกแล้วว่าการที่เป็นคนที่ถูกลืมมันน่าเจ็บปวดแค่ไหน เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องคอยมานั่งฟังเขาพล่ามอยู่ตลอดทุกครั้ง โดยที่เขาไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ฟังเขาพล่ามอยู่ได้ตลอดนั้นจะรู้สึกอย่างไร แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับกันเธอเหมือนกับแกล้งลืมเขา

“ขอถามนะเธอจำฉันได้มั้ยว่าฉันคือใคร”

“ตัวนายเองยังไม่รู้แล้วฉันจะรู้มั้ยล่ะ ขอโทษฉันต้องการพักผ่อน ถ้านายเป็นนักเรียนใหม่ก็แนะนำให้ไปหาคาโลนู้นไปตอนนี้ฉันไม่สบายมาก อย่ารบกวน”จบคำกล่าวของหญิงสาวที่ตอนนี้คลุมโปงนอนไปเรียบร้อยแล้ว เขาก้มหน้าลงแล้วก็ออกจกห้องไปอย่างเศร้าสร้อย ทำไมเรื่องราวต่างๆถึงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้นะ เขาเดินกลับไปที่ห้องของเขาอย่างที่มีความรู้สึกต่างๆมากมายเต็มหัวไปหมด วันนี้เขาคงอาจจะไม่มีอารมณ์เรียนหนังสือแล้ว เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเขาคงอาจจะหลอกตัวเองว่าเขารักคนอื่นแต่แท้จริงแล้ว เขากลับรักคนใกล้ตัวอย่างไม่รู้ตัวเลยจริงๆ

“เธอลืมฉันแล้วจริงๆ”โรก้มหน้าลงอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรง

หลายวันผ่านไป

“นี่แองจี้ เรนอนวันนี้ฉันจะออกไปข้างนอกพวกเธอจะไปด้วยมั้ย”มาทิลด้าถามสองสาวแต่คำตอบคือทั้งสองส่ายหน้ากันทั้งคู่

“โห่ นี่ฉันต้องไปคนเดียวอีกแล้วหรอเนี่ย”มาทิลด้าทำหน้างออย่างถูกขัดใจ

“วันนี้ฉันมีนัดกับคิลอ่ะ ส่วนฉันมีนัดกับครี๊ด”สองสาวรีบพูดขึ้นเพื่อต้องการให้เพื่อนเข้าใจ

“โอเคงั้นฉันไปคนเดียวก็ได้”การสนทนาของสาวๆทำให้บุรุษหนึ่งที่แอบฟังอยู่รีบนำหน้าไว้ก่อนเพื่อที่จะดักทางไว้

“มาทิลด้าขอฉันไปด้วยคนสิ”เสียงชายหนุ่มตรงหน้าดังขึ้นทำให้เธอเงยหน้ามองขึ้นไปให้ชัดๆ

“เอาสิ”มาทิลด้าพูดแล้วก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ส่วนโรก็ยิ้มเช่นกันคิดว่าเธอคงหายโกรธแล้ว

“นายไปบอกคาโลยังล่ะว่านายเป็นนักเรียนใหม่”มาทิลด้าตั้งประเด็นถาม ส่วนโรก็ยังคงหน้าชาอย่งจังราวกับโดนตบ แต่ก็ยังฝืนยิ้มเข้าไว้ ‘ไม่แน่มาทิลด้าอาจจะลืมเราไปแล้วจริงๆก็ได้’ เขาคิดปลอบใจตัวเอง

“ฉันมีเรื่องนึงที่อยากจะบอกเธอ”

“เรื่องอะไร”

“คือฉันเป็นนักเรียนเก่าของที่นี่อยู่แล้ว และก็เธอเป็นเพื่อนของฉันด้วย ฉันไม่รู้นะว่าเธอไปโดนอะไรมาถึงลืมฉันได้”โรหยุดเดินมาทิลด้าก็เลยหันไปหา

“นายมั่นใจหรอ แต่ฉันมั่นใจเลยนะว่าฉันไม่เคยมีเพื่อนแบบนาย เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักนะ นายชื่ออะไรล่ะ ส่วนชื่อฉันนายคงจะรู้อยู่แล้วก็คือ มาทิลด้า”เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วยื่นมือมาให้โรจับ เขาจึงจับตอบ

“ฉันชื่อโร”เขาตอบแล้วทั้งสองก็เริ่มเดินต่อ ตลอดทางเขาพยายามจะเล่าเรื่องราวต่างๆของเขากับมาทิลด้าให้เธอฟังตลอดทาง บางทีเธอก็หัวเราะบ้าง เขาเล่าเรื่องทุกอย่างรวมถึงเรื่องเหตุการณ์เมื่อหลายวันก่อนที่มาทิลด้าจะลืมเขาอย่างละเอียด ในช่วงเวลานี้เขามีความสุขมากๆถึงแม้อาจจะอมทุกข์ของเขาแต่เขาพยายามที่จะลืมมันไปในช่วงนี้ ตอนนี้ทั้งสองก็ได้กลับมาที่ป้อมอัศวินอีกครั้ง

“ฉันเล่าให้เธอฟังหมดแล้วนะ เหลือเธออ่ะยังไม่เล่าให้ฉันฟังเลยว่าทำไมเธอถึงลืมฉันได้”โรหยุดยืนถามอยู่ที่หน้าห้องของมาทิลด้า

“เห็นแองจี้ กับเรนอนบอกว่าตอนฉันกลับมาที่ห้อง ฉันเดินล้มหัวชนขอบเตียงน่ะสิ แล้วก็บวกกับอาการไข้ของเก่าด้วย เลยน็อคไปเลยอ่ะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามชะมัด ไปนะ”เธอยิ้มใหเขาก่อนจะเดินเข้าห้องไป

     ‘นี่มาทิลด้าลืมฉันไปแล้วจริงๆ ให้ตายเหอะทำไมต้องมาลืมฉันด้วยนะ’ โรขยี้หัวตัวเอง พลางเดิกลับห้องตัวเองไป ‘เราต้องทำให้มาทิลด้าจำเราให้ได้’ เขาสัญญากับตัวเองอย่างมุ่งมั่น