ฟิคบารามอส ตอนเงือกน้อย(เฟริน)ผจญภัย(เวอร์ชั่นพิสดาร)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2 การเกิดพายุทำให้เจ้าหญิงและเจ้าชายได้รู้จักกัน

 

“เอ้าโว้ย พวกเราดึงเสากระโดงเรือเอาไว้เร็วตอนนี้พายุกำลังมา”เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นทำให้เจ้าหญิงเฟลิโอน่าหลุดออกจะภวังค์

“เอ้าดึงนะ 1..2..3 ดึง”เสียงหนึ่งที่ยังสั่งอยู่เพื่อให้ลูกเรือได้ดึงเสาของเรือสำเภา

ที่มีผ้าใบอยู่

ตอนนี้เจ้าหญิงเฟลิโอน่ายังคงทำอะไรไม่ถูกจึงรีบกระโดดลงไปอยู่ในน้ำ  แต่ก็แค่โผล่ดวงตาสีน้ำตาลออกมาที่บริเวณผิวน้ำเพื่อยังคงดูเหตุการณ์ต่อไป

“กระโดดลงน้ำเร็วทุกคนเรือจะแตกแล้ว”สุรเสียงที่ดังออกมาจากปากเจ้าชายที่เงียบมานาน

ตอนนี้ทุกคนก็กำลังรีบว่ายน้ำไปตรงฝั่งอย่างโดยเร็ว  ยังคงเหลือแต่เจ้าชายที่ยังไม่ลงมา  สร้างความเป็นกังวลให้กับเจ้าหญิงเฟลิโอน่าเป็นอย่างมาก(ตอนนี้เจ้าหญิงยังไม่รู้ว่าชายหนุ่มที่เธอแอบชอบเป็นเจ้าชายนะ ^0^)  ที่ตอนนี้เจ้าชายยังไม่ลงมาก็เพราะยังหาสุนัขของตนเองไม่เจอ  คือเจ้าลาบาดอร์ เดอะเกรทที่4ซึ่งเป็นสุนัขที่เจ้าชายองค์นี้รักเป็นอย่างมาก  

“เจ้าลาบิ้น เจ้าอยู่ที่ไหน”เสียงตะโกนของเจ้าชายเรียกเจ้าสุนัขลาบาดอร์ เดอะเกรทที่4

“โฮ่งๆๆ” เสียงของเจ้าลาบิ้นขานตอบรับกับเจ้าชาย ราวกับมันรู้ว่าเจ้าชายกำลังหามันอยู่

(อย่างว่าอ่ะนะสุนัขพันธุ์ดีของคาโนวาลก็อย่างนี้แหละ ผสมตั้งหลายสายพันธุ์ถึงได้ฉลาด หุๆๆๆ)

(ขอบอกอีกนิดหน่อย  สมมตินะว่าเมืองคาโนวาลอยู่ติดกับริมทะเลนะ แหะๆๆคือว่าเรื่องนี้เมืองของพระเอกจะอยู่ตรงริมชายหาดเลยอ่ะ  เลยต้องขอการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยเพื่อจะได้สมจริงของเรื่อง ขอโทษนะคะที่ขัดจังหวะการอ่านหุๆๆๆ)

“ลาบิ้น  อยู่เฉยนะเดี๋ยวเราจะไปช่วยเจ้าเอง”เสียงของเจ้าชายบอกกับเจ้าสุนัข

ว่าแล้วเจ้าชายก็ไปช่วยเจ้าลาบาดอร์ให้พ้นจากเรือที่กำลังจะอับปางได้  แต่ด้วยความอ่อนหล้าของร่างกายที่ต้องแบกเจ้าสุนัขลาบิ้นที่ตัวแสนจะใหญ่มากๆในน้ำและก็น้ำหนักก็เยอะด้วยเลยทำให้ร่างของเจ้าชายได้จมลงในน้ำทันที   ส่วนสุนัขก็ได้ทหารนายหนึ่งช่วยไว้ได้(อ้าวทำไม่ไม่ช่วยเจ้าชายหล่ะ : เสียงแทรกมาจากไหนก็ไม่รู้  ก็เพราะว่าทหารคนนั้นไม่ทันได้สังเกตุไงล่ะว่าเจ้าชายจมลงน้ำไปแล้ว  คงนึกว่าเจ้าชายคงจะขึ้นไปถึงฝั่งแล้วกระมัง) 

เมื่อเจ้าหญิงที่แอบดูอยู่ห่างๆเห็นดังนั้นจึงรีบดำน้ำลงไปช่วยชายหนุ่ม(เจ้าชาย)ในทันที

แล้วก็พาร่างของชายหนุ่ม(เจ้าชาย)ขึ้นสู่ฝั่งอย่างปลอดภัย(หรือเปล่า)   เมื่อเจ้าหญิงดูทีท่าว่าจะไม่ฟื้นขึ้นและรู้ว่าคงจะสำลักน้ำ   รีบร่ายมนต์ใส่ชายหนุ่มผมสีเงินในทันที

แล้วทันใดนั้นชายหนุ่มจึงได้ฟื้นขึ้นมาอย่างอ่อนแรง  นัยน์ตาสีฟ้าลืมขึ้นอย่างช้าๆ

พลันก็เห็นนัยน์ตาโตสีน้ำตาล  จึงรีบรุดขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วด้วยอาการตกใจอย่างเป็นที่สุด

“เจ้าเป็นใครกัน”ชายหนุ่มถามอย่างงุนงงเมื่อเห็นสาวน้อยที่ไหนก็ไม่รู้นั่งอยู่ตรงหน้า

“เราคือเฟลิโอน่าเจ้าหญิงแห่งมหาสมุทรนี้”เสียงที่อ่อนหวานดูแล้วน่ารักมากในสายตาของชายหนุ่มผู้นี้

“ยินดีที่ได้รู้จักพะย่ะคะ  หม่อมฉันคือเจ้าชายคาโลจากเมืองคาโนวาลที่อยู่ตรงหน้าพระองค์พะย่ะคะ”เจ้าชายคาโลพูดแล้วก็ชี้วังที่อยู่ตรงหน้าของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าให้ดู

ซึ่งก็เป็นทางด้านหลังของเจ้าชายคาโล(นึกภาพเอาเองนะจ๊ะ^0^)

“ขอบพระทัยมากเลยพะย่ะคะที่ช่วยหม่อมฉัน”  เจ้าชายยังคงพูดต่อ

“หากมีอะไรให้หม่อมฉันช่วยพระองค์ได้เสมอนะพะย่ะคะ”เจ้าชายก็ยังคงพูดต่อโดยไม่สนใจว่าเจ้าหญิงที่อยู่เบื้องหน้านั้นจะมีสีหน้าเป็นสีแดงแล้ว

กรี้ดสุภาพบุรุษมากๆๆๆ

หล่อแล้วยังนิสัยดีอีก เฮ้อชาตินี้จะได้เจอเจ้าชายรูปงามคนนี้อีกไหมนะ

เสียงที่ดังอยู่ในใจของเจ้าหญิงเฟลิโอน่ากำลังร้องลั่น

“เจ้าชายหม่อมฉันหาพระองค์มาตั้งนาน  ทรงหายไปไหนมาพระเจ้าค่ะ”เสียงจากบุรุษที่มีนัยน์ตาสีม่วงและผมสีดำตะโกนเรียก  ชายหนุ่มผู้นี้มีนามว่า “คิลมัส ฟิลมัส”พระสหายของเจ้าชายคาโล

“เรากำลังคุยอยู่กับ....”เสียงของเจ้าชายคาโลตั้งชะงักลงเมื่อเจ้าหญิงที่อยู่ตรงหน้านั้นหายไปเสียแล้ว

“ไหนกันเจ้าชาย  ไม่เห็นมีใครเลยสงสัยทรงจะละเมอแล้วล่ะ”เสียงแซวเล่นๆจากพระสหายคิล

“เจ้าไม่เชื่อเราเลยงั้นรึ” เจ้าชายคาโลพูดอย่างเย็นชาจนคนฟังสะดุ้งเฮือก

“เชื่อพระเจ้าค่ะ  แต่ว่าหม่อมฉันไม่เห็นใครเลยซักคนนี่พระเจ้าค่ะ”เสียงที่ตอบกลับอย่างหวาดเสียวในหัวใจของคิล  เมื่อยามที่มองเห็นสายตาอันจะกินเลือดกินเนื้อของเจ้าชายเบื้องหน้า

“................”ไม่มีเสียงที่เล็ดลอดออกจากปากเจ้าชายคาโล  มีแต่อากาศที่ค่อยๆเย็นลงเรื่อยๆๆๆ   จนหนาวสั่นกันทั้งหมด ยกเว้นเจ้าชายคาโล  วาเนบลี