คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ
บทนำ
“น้องๆทุกคนที่ได้อยู่ป้อมอัศวิน ให้ตามพี่มา”เสียงบุรุษหนุ่มคนนึงตะโกนก่อนจะเดินนำหน้ากลุ่มน้องๆทั้งหลาย
“ว้าว ป้อมเรามีสาวๆด้วยแหะ ฮิ้ว~”เสียงชายหนุ่มคนนึงพูดพลางผิวปากอย่างถูกใจ ส่วนสาวๆที่ถูกแซวต่างพากันจ้องเขม็งจนหนุ่มคนนั้นถึงกับเงียบแล้วเดินตามรุ่นพี่ต่อไป
“พี่อันโตนีโอ้ พี่สเตฟาน พวกพี่อยู่ไหนอ่ะ”เสียงใสๆร้องตามหลังพี่ชายที่ผลัดหลงกัน
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ”เสียงดังขึ้นข้างหลังทำให้พบกับชายหนุ่มที่ดูรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอถามขึ้น ชายหนุ่มผู้นี้มีผมสีชา ตาสีเขียว ในมือถือหนังสืออยู่ 2- 3 เล่ม
“ฉันกำลังหาพี่ชายของฉัน เอ๊ะนี่ใช่ลูกของลุงโรรึเปล่า”เรนนี่ถามอย่างสงสัยเพราะหน้าตาคุ้นๆ
“ใช่ นี่คงเป็นเรนนี่สินะ”
“อืม โห...คิดถึงนายจังหายไปไหนตั้งหลายปีเนี่ย”เรนนี่พูดพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็ไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่ที่อเมทริสนั่นแหละ แต่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย”ชายหนุ่มยิ้มให้กับสาวน้อย
“นายดูโตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเลย แถมตัวก็สูงด้วย ดูฉันสิ เตี้ยไปเลยอ่ะ”
“อืม อ๊ะ นั่นไงพี่ชายทั้งสองของเธอ”โรมานซ์พูดพลางชี้ไปที่พี่ของเรนนี่ทั้งสอง ทำให้เธอรีบวิ่งไปหาทันที
“ให้ตายเถอะพวกพี่ไปอยู่ที่ไหนกันมา”
“ก็เดินอยู่ข้างหน้านั่นแหละ เธออ่ะเตี้ยม่อต่อจะมองเห็นได้ไง”สเตฟานตอบเรนนี่จึงได้แต่ส่งสายตาพิฆาตไปให้
“เช๊อะ อย่าให้สูงบ้างแล้วกัน”เรนนี่ด่ากลับ
“มัวแต่เถียงกันอยู่นั่นแหละ เค้าจะจับฉลากกันแล้ว”อันโตนีโอ้พูดตัดบทก่อน
“เอาล่ะน้องๆทุกคนนั่งลงตรงนี้เลยนะ แล้วเดี๋ยวค่อยลุกมาเป็นแถวเพื่อที่จะจับฉลากที่อยู่ในกล่องนี้ ซึ่งจะมีเลขอยู่ 1 -7 แต่ละเบอร์จะมีอย่างละ 3 ใบ ถ้าใครได้เลขไหนก็แสดงว่าได้ห้องนั้น ไม่ต้องทำหน้างงกันน้องๆถ้าหากได้เลขที่ซ้ำกันก็คือว่าจะเป็นหนึ่งในสามคน ที่ได้อยู่ในห้องนั้น อ้อ สิ่งสุดท้ายสาวๆพี่ขอให้จับทีหลังนะ เผื่อเดี๋ยวซวยไปได้อยู่ด้วยกันกับผู้ชาย ผู้ชายจะเป็นเลข1-5นะ ส่วนผู้หญิงจะเป็น6-7 เอาล่ะพวกผู้ชายลุกขึ้นมาจับได้แล้ว”เสียงเอยวาจาห้วนๆบวกกับความขัดใจจากออร์กัสชายหนุ่มร่างสูงโปร่งผมยาวที่สีทองเลยบ่าไปยัน์ตาสีแดงเพลิงทำให้หลายคนฮึกฮัดออกมาอย่างขัดใจ
ในขณะที่น้องๆกำลังจับฉลากอยู่นั้นออร์กัสก็ได้บ่นขึ้นมา “โอย...ให้ตายสินี่มันไม่ใช่หน้าที่ฉันสักนิด แล้วนี่ไอ้ไดมอนมันหายหัวไปไหนอีกแล้ววะ”
“ฉันอยู่นี่”เสียงที่ดังจนทุกๆคนได้ยินแต่ไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงที่ไหน ทำให้น้องๆหลายคนถึงกับสยอง
“นี่ แล้วนายมุดหัวอยู่ที่ไหนล่ะ พวกเรากำลังวุ่นวายกันอยู่เลยนะ”สาวน้อยหน้าตาน่ารักผู้มีผมสีทอง นัยน์ตาสีควันบุหรี่พูด พลางโยนมีดไปอย่างเร็วในพริบตาเดียว ทำให้ปรากฏชายคนหนึ่งขึ้นซึ่งกำลังจับปลายมีดได้อย่างพอดิบพอดี ส่วนน้องๆทั้งหลายหัวใจพากันวูบไปอยู่ตาตุ่ม ภาพที่ดูน่ารักลบไปโดยปริยาย
“นี่ยัยออโรล่ากะว่าจะให้ฉันตายเลยใช่มั้ย”ไดมอนพูดพลางมองซ้ายมองขวา แล้วกำลังจะย่องหนีไปอีก จึงทำให้ออร์กัสถึงกับล็อคแขนเอาไว้
“เฮ้ยปล่อยดิวะ”
“ไม่ พอมีงานของทางโรงเรียนทีรัยไอนิสัยแบบนี้ก็กลับมาทันทีเลยนะ”ออร์กัสก่นด่า ทำให้ไดมอนสบถด่าออกมาอย่างไม่พอใจ
“เดี๋ยวน้องๆทุกคนที่ได้จับเลขห้องกันแล้วกรุณารอที่นี่ซักครู่นะ”คราวนี้พี่ผู้หญิงพูดขึ้นอีกทำให้น้องๆผู้ชายทั้งหลายถึงกับตกตลึง
“เดี๋ยวให้พวกพี่ๆแนะนำตัวกันก่อนละกัน เวลามีปัญหาอะไรได้ช่วยเหลือได้ เอาล่ะ พี่ชื่อโรเซียล่า กัสโมนะคะ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้ตลอดเวลาเลยนะ”ผมสีชาของเธอที่ถูกรวบขึ้นปลิวไปตามลมอย่างสวยงามบวกกับตาสีเขียวของเธอที่มองไปที่น้องๆด้วยความจริงใจ
“พี่ชื่อออโรล่า ซาโดเรีย”เสียงกระแทกกระทั้นและคำพูดห้วนๆทำให้เหล่าน้องๆที่ฟังต่างพากันเงียบกับคำพูดของเธอ
“ส่วนพี่ก็ชื่อลีเลีย คลินโตเซ่ อยากจะบอกกับน้องๆว่าพี่เกียจความวุ่ยวาย เข้าใจมั้ย!!”ลีเลียพูดแล้วก็เดินหนีไปทันที
“โห สาวๆที่นี่โหดกันทุกคนเลยหรอวะ”เสียงเด็กหนุ่มที่มีนัยน์ตาสีแดงเช่นเดียวกันกับผมพูดกระซิบกัน
“นี่มาร์คนายไม่รู้อะไรซะแล้ว สาวๆดุอย่างเนี้ยเค้าเรียกว่ามีสเน่ห์”เด็กหนุ่มที่มีสีผมหลากหลายสีนัยน์ตาสีครามพูดขึ้นพลางยิ้มอย่างถูกใจ
“ฮึ่ย...แบบนี้ฉันไม่เอาด้วยคนหรอก”เด็กหนุ่มอีกคนพูดพลางทำท่าขนลุก
โป๊ก!!
“อย่าคุยกันเวลาประชุมสิจ๊ะ พี่ชื่อว่าอะไรรู้รึยัง”ชายหนุ่มที่มีท่าทางอ้อนแอ้นพูด
“เอ่อ พวกผมไม่รู้ครับ”
“สงสัยจะไม่รู้วิธีการลงโทษของพี่ซะแล้วล่ะ จำเอาไว้ให้ดีเลยนะ พี่ชื่อว่าบอมโมยาช จำเอาไว้เอาล่ะ เฮ้ ไดมอนขอยืมเด็กสามคนนี้หน่อยนะ เดี๋ยวเอามาคืน”บอมโมยาชพูดพลางดึงเสื้อเด็กหนุ่มทั้งสามให้ลุกขึ้นเพื่อไปรับบทลงโทษที่ควรได้รับ
“เฮ้อ...พี่ชื่อเดรันโก้ เป็นผู้คุมกฎของที่นี่เอาล่ะพี่ไม่ดุหรอกจำไว้นะ เอ๊ะ ยัยมิเชลเธอ เธอได้ป้อมอัศวินหรอ”เดรันโก้พูดพลางชี้ไปที่หน้าหญิงสาวคนนึง
“แหมพี่ พูดกับน้องแบบนี้หรอ ไม่เหมาะเลยนะ”สาวน้อยผู้มีผมสีน้ำตาลยาวสยายถึงกลางหลังที่ดัดเป็นลอนพูดกับเดรันโก้
“ขอโทษจ้า”คำพูดของสองพี่น้องทำให้คนฟังถึงกับตลึงว่ามีพี่ชายที่ไหนจะยอมน้องสาวตัวเองได้ขนาดนี้
“พอก่อนๆ ทุกคนเงียบก่อน”รุ่นพี่อีกคนพยายามที่จะให้น้องๆเงียบลงแต่ไม่ได้รับความสนใจพูด
“แต่ก็มิได้นำพา”จบคำกล่าวทำให้เหล่าทโมนทั้งหลายถึงกับเงียบแล้วจ้องไปที่ชายผู้นี้ทันที
“เอาล่ะนะเงียบกันได้แล้วสิ”เขาถอนหายใจก่อนพูดต่อ
“พี่ชื่อว่าอาร์เซอร์ เซเลมอนนะครับ น้องๆจะสามารถพบพี่ได้ที่ลานสงบอยู่ทั่วไป แต่พี่ขอร้องว่ากรุณาอย่าเสียงดังพี่ไม่ชอบ เฮ้อ วันนี้พี่ไม่ปลื้มกับพวกน้องๆเลยนะ”อาร์เซอร์พูดพลางส่ายหัวก่อนจะเดินหนีไป
“ส่วนพี่ชื่อว่า ดุค แบริ่ง น้องๆคนไหนมีปัญหาเรื่องเงินทองเมื่อไหร่ล่ะก็มาหาพี่ได้ทุกเมื่อ”คำพูดของดุคถึงกับให้เหล่าทโมนดีใจกัน
“แต่....”
“พี่คิดดอกเบี้ยไม่แพงมากนักหรอก ก็แค่เท่าตัวเท่านั้นเอง อย่างเช่นน้งยืมพี่ 10000 คราวน์ น้องก็ต้องคืนพี่ 20000 คราวน์ และก็ กำหนดคืนเงิน ภายใน 5 วัน ถ้าน้องๆไม่คืน ดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้น คูณ 3 จากที่ต้องคืน 20000 ก็ต้องคืน 60000 คราวน์แทนนะ”จบคำกล่าวของดุคทำให้น้องๆทั้งหลายพากันขนลุกซู่พากันกลืนน้ำลายไม่ลงคอกันเป็นแถบ จากถ้าหากยืม แค่ 10000 ต้องคืนตั้ง60000คราวน์
“นี่ถ้าฉันแนะนำตัวเสร็จก็ไปได้ใช่มั้ย”ไดมอนพูดพลางสะบัดแขนออกจากเพื่อน
“ฉันไดมอน เสนาธิการฝ่ายซ้ายมีปัญหาอะไรไม่ต้องมาปรึกษาฉันเพราะว่าฉันขี้เกียจรับฟังปัญหาของคนอื่น”คำพูดที่รวดเร็วราวติดจรวดก่อนเจ้าตัวจะหายไปของไดมอน ทำให้เพื่อนๆคนอื่นๆถึงกับกุมขมับอย่างปวดหัว
“น้องๆอย่าเพิ่งเบื่อ พี่จะปล่อยไปแล้วล่ะ พี่เป็นหัวหน้าป้อมนี้ พี่ชื่อ วีเซนต์ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาได้ตลอดเวลาเช่นเดียวกันกับรุ่นพี่คนอื่นๆ ไหนๆพี่ก็ได้ลงมาหาพวกน้องๆด้วยตัวเองแล้ว พี่อยากจะบอกว่าขอให้น้องๆทุกคนอยู่ในกฎระเบียบที่มีมาแต่เนิ่นนาน หากใครละเลยก็จะถูกลงโทษแบบสามคนนั้น ซึ่งอาจจะแค่เล็กๆน้อยๆ แต่ถ้ายังหากละเลยอีกครั้งคราวต่อไปพี่จะเป็นคนจัดการเอง พี่สาบานได้ว่ายังไม่มีน้องๆคนไหนเลยที่กลับไปทำอีกครั้งหลังจากที่พี่เคยลงโทษไปแล้ว”จบคำกล่าวของรุ่นพี่คนสุดท้าย ทุกคนจึงลุกขึ้นลากกระเป๋าตัวเองไปยังที่พัก ขณะที่เดินทางไปยังหอพักนั้นก็มองไปเห็นสามคนที่กำลังถูกลงอยู่ ควบคุมโดยบอมโมยาช วึ่งให้ทั้งสามคนซึ่งเป็นผู้ชาย แต่งตัวเป็นเจ้าหญิงด้วยชุดลุ่มล่ามแล้วก็ใส่รองเท้าส้นสูงขอย้ำว่าเป็นส้นเข็มวิ่งรอบป้อม โดยสภาพแต่ละคนบอกได้คำเดียวเลยว่าไม่ต่างอะไรกับคนป่วย เหงื่ออาบกาย หน้าซีดเซียว
“อย่าสนใจคนอื่น วิ่งต่อไปอย่าหยุด เหลืออีก 50 รอบเอง สู้ๆ”บอมโมยาชตะโกนส่วนน้องๆที่เห็นกันทั้งหลายพากันกลืนน้ำลายตาค้าง เพราะถ้าลำพังวิ่งเฉยๆก็เหนื่อยแล้ว ยังจะใส่ส้นสูงแบบส้นเข็มวิ่งอีก ไม่อยากจะคิด และที่สำคัญกับแค่การคุยกันตอนประชุมเท่านั้นเอง ไม่น่าจะโดนลงโทษหนักขนาดนี้ ที่สำคัญป้อมอัศวินไม่ใช่จะแคบๆให้วิ่งขนาดนั้นจะเหลือเร้อ
“สาบานได้ว่าฉันจะไม่ทำผิดแม้แต่น้อยเลย”เสียงสาวน้อยพูด
“ใช่ๆ ถึงฉันจะเป็นผู้หญิงนะ แต่การใส่ส้นสูงวิ่งเนี่ย ไม่ไหวอ่ะขอบาย แล้วเธอได้ห้องไหนอ่ะ แคนดี้”สาวน้อยผมสีม่วงเช่นเดียวกับนัยน์ตาถามเพื่อนสาว ซึ่งมีผมสีทองนัยน์ตาสีฟ้า
“ห้อง 6 แล้วริลนี่ล่ะ”
“จริงหรอ ฉันก็ได้ห้อง 6 เย้”สองสาวยืนกุมมือกันพลางกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
ณ ห้องพักเบอร์ 7
“เธอทั้งสองคนอ่ะ ฉันขอเตียงนี้ได้มั้ยอ่ะ ฉันชอบบรรยากาศเวลาฝนตกที่ริมหน้าต่าง”เรนนี่พูดกับสองสาวที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว
“เอาสิ อ่ะ ฉันเสียสละให้เธอเลือกแล้วกันว่าเธอจะนอนเตียงใน”มิเชลพูดกับสาวน้อยที่ดูท่าทางเรียบร้อย
“งั้น ฉันขอตรงกลางแล้วกันนะ”
“โอเคเลยจ๊ะ แล้วเธอสองคนชื่ออะไรหรอ”มิเชลถาม
“ฉันเรนนี่”
“ฉัน...อะความารีน”
“ฉันชื่อมิเชลนะ ยินดีที่ได้รู้จักเธอทั้งสองคนเลยน้า”มิเชลพูดพลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
“นี่อะความารีน มิเชลพวกเธอมาจากไหนกันหรอ”
“ขอแนะนำตัวดีกว่านะ ฉัน อะความารีน ลาเวนเดอร์ เดอะ ฮีลเลอร์ ออฟ ซาเรส”
“ส่วนฉันก็ มิเชล ครัมเมอร์ เดอะ เวอร์ริเออร์ ออฟ ไนล์ เป็นน้องสาวอีตาเดรันโก้ แล้วเธอล่ะ”
“ฉัน เรนนี่ วาเนบลี เดอะ ปริ๊นเซสส ออฟ คาโนวาล ฉันบอกตามตรงนะการมาเรียนที่นี่เนี่ย ดีจริงๆเลย ฉันได้เจอกับเพื่อนมากมาย และดีใจที่ได้พบพวกเธอนะ”
“ว้าว นี่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกันกับเจ้าหญิงเลยหรอเนี่ย”มิเชลพูดพลางทำตาโต ส่วนอะความารีนก็ได้แต่ค่อยๆนั่งพับเสื้อผ้าที่เอาออกมาจากกระเป๋าอย่างเรียบร้อย
“เธอดูเรียบร้อยจังเลยเนอะ”เรนนี่มองหน้ามิเชลก่อนจะมองหน้าอะความารีน
“หรอ ฉันไม่รู้ตัวเลย”เธอพูดพลางยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองแลดูน่ารัก
“ฮิๆๆ ดูฉันสิ เป็นเจ้าหญิงไม่ต่างอะไรกับเป็นเจ้าชายเล้ย”เรนนี่ส่ายหัวกับตัวเอง
“ใช่ๆฉันน่ะสงสัยอยู่กับเดรันโก้มากเลยกลายเป็นคนไม่เรียบร้อย”แล้วสาวๆทั้งสามก็หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสุข สองสาวยังไม่รู้ว่าเหตุใดที่มิเชลมาเรียนที่นี่ รวมทั้งคนอื่นๆด้วย กรุณาติดตามตอนต่อไป
ความคิดเห็น