คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF1st*Chanbaek* [A friend's confession- End ]
A friend's confession
Chapter 3 (end)
“อื้อ...”
เปลือกตาสีมุกค่อยๆเปิดขึ้นช้า ก่อนจะกระพริบถี่ๆ เพื่อไล่ความมึนงง ดวงตาสีอ่อนมองไปรอบๆตัวอย่างสงสัย เพดานห้องสีขาวที่คุ้นเคย กับสายลมเย็นจากหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้
...เขากลับมาอยู่ห้องตัวเองได้ยังไง?... พี่ซูโฮ?...เซฮุน?...หรือว่า....
...ชานยอล?....
ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะยิ้มเยาะในความคิดตัวเอง
...เพ้อเจ้อใหญ่แล้วแบคฮยอน...
ร่างเล็กค่อยๆดันตัวเองขึ้นนั่ง มือบางทุบเบาๆตรงขมับ เมื่อรู้สึกว่ามันปวดจี๊ดขึ้นมา ความคิดในหัวไหลวนไปเมื่อตอนก่อนที่เขาจะสลบไป มีอ้อมกอดของใครคนหนึ่งรับร่างของเขาไว้ ก่อนที่จะหล่นลงไปกระแทกกับพื้น อ้อมกอดคุ้นเคย.........
แต่ยังไงก็คงไม่ใช่ชานยอลหรอก หมอนั่นต้องไปรับไปส่งคยองซูทุกวัน ไม่มีทางได้เห็นหน้าตอนเช้าแบบนี้แน่นอน
....สำคัญตัวเองผิดแล้ว แบคฮยอน หมอนั่นจะมาช่วยนายได้ยังไง?....
เอาอีกแล้ว น้ำตาใสๆรื้นขึ้นมาเต็มหน่วยตา เมื่อนึกถึงเวลาชานยอลอยู่ข้างๆใครคนอื่น ใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา หัวใจดวงเล็กปวดหนึบ เจ็บจนไม่อยากจะเต้นต่อไปอีกแล้ว
...เหนื่อย....
ใบหน้าหวานซบลงกับเข่าเล็กๆของตัวเอง พร้อมกับสะอื้นออกมาอย่างหนัก ไม่ต้องอายใครแล้ว....ไม่มีใครขวางการร้องไห้ของเขาแล้ว ...ร้องไห้ให้มันชา ชาไปทุกความรู้สึก...
...ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว....
“ฮึก! ฮือ...”
“หมาน้อยของฉันขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย?”
ร่างสูงของใครคนหนึ่งยืนพิงกรอบประตูห้องของแบคฮยอนอย่างสบายๆ ถึงแม้จะมองไม่เห็นหน้าคนพูดเพราะม่านน้ำตา แต่เสียงทุ้มแบบนั้น ไม่ใช่ใครคนอื่นแน่นอน นอกจาก...
....ปาร์ค ชานยอล!!....
“ชาน..ยอล...”
ร่างเล็กเบิกตาช้ำๆของตัวเองมองผู้มาใหม่ เสียงสะอื้นหายไป มีแต่คำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด
..ทำไมชานยอลมาอยู่ที่นี้? ทำไมไม่อยู่กับคยองซูล่ะ? ....
“ อึ้งเลยไง๊? เห็นเทพบุตรอย่างฉันขึ้นมาหาถึงห้อง...” ชานยอลอมยิ้มเนื่องจากประโยคชมตัวเองล้วนๆเมื่อกี้ ก่อนจะก้าวยาวๆขึ้นไปนอนบนเตียงของร่างเล็กอย่างที่เคยทำประจำ
“ทำไม...ทำไมนายมาอยู่ที่นี้?” เอ่ยถามไปเสียงอึกอัก ไม่กล้าสบตา เขากลัว...
...กลัวหัวใจตัวเอง...
“อย่าบอกใครนะ....ฉันโดดเรียนมา...” ร่างสูงยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบครบทุกซี่ และเลื่อนหัวไปนอนบนตักเล็กของแบคฮยอน พร้อมกับหยิบตุ๊กตาคุมะมากอดแน่น
“ ไม่อยู่กับ...คยองซูเหรอ?” ปากพาเจ็บ...ทั้งๆที่รู้ว่าพูดไปก็เจ็บ แต่อีกใจก็อยากรู้ ไหนๆจะเจ็บแล้ว ก็เจ็บให้มันถึงที่สุดเลย
“ทำไมต้องอยู่กับคยองซู?”
“กะ...ก็..พวกนายเป็นแฟนกัน..” แบคฮยอนก้มหน้านิ่ง ถามเอง นายก็เจ็บเอง พยอน แบคฮยอน....
“คยองซูกลับไปคบกับจงอินแล้ว..” ร่างสูงเอ่ยกลับเสียงราบเรียบ ดูเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“ แล้วที่บอกว่า..นายคบกับคยองซูล่ะ?” ชานยอลหัวเราะในลำคอเบาๆกับท่าทางของร่างบาง ใบหน้าตื่นๆ ตาแดงๆเบิกโตขึ้น เหมือนเลย....
....เหมือนหมาเวลาตกใจ....
“ฉันขอคยองซูคบก็จริง...แต่เขาบอกฉันว่าอะไร รู้มั๊ย?” ชานยอลลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับหันหน้าเข้ามาหาแบคฮยอนที่นั่งตัวแข็งทื่อ เพราะสายตาจริงจังของคนตัวสูงที่จ้องมองมาที่เขา
...สายตาแบบนั้น หมายถึงอะไร?....
“คยองซูบอกให้ฉันหยุดวิ่งไล่ตามเขา แล้วฟังเสียงหัวใจตัวเอง”
หัวใจดวงเล็กเต้นระรัว เมื่อมือหนานั้นคว้ามือเขาไปจับไว้ และบีบมันเบาๆ
“ฉันลองทำแบบที่คยองซูบอก....ลองฟังเสียงหัวใจตัวเอง....”
“ แล้วฉันก็ได้ยิน...ได้ยินแต่ชื่อนาย”
พวงแก้มอิ่มแดงซ่านขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ กลีบปากบางถูกฟันซี่เล็กกัดไว้แน่น ใบหน้าเรียวก้มงุดแทบชิดอก ไม่อยากมองหน้าคนพูด
.…เขิน.....
“ ฉันเหงา เวลาไม่มีนายคอยป่วนอยู่ข้างๆ ไม่มีใครคอยทำเสียงดังข้างหู ....ไม่มีมือเล็กๆแบบนี้คอยตบหัวฉัน...เหงาเป็นบ้าเลย” ชานยอลยิ้มบางๆ และดึงร่างของแบคฮยอนเข้ามากอดแน่น จมูกโด่งฝังลงบนกลุ่มผมนิ่มเบาๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน พร้อมกอดตอบร่างสูง
“ ที่นายร้องไห้...เพราะฉันใช่มั๊ย?” มือหนายกขึ้นลูบผมสีอ่อนเบาๆ อย่างอ่อนโยน แบคฮยอนดันตัวออกจากอ้อมกอดอุ่น ก่อนจะซัดมือเข้าที่แขนยาวแรงๆ
‘ เพี๊ยะ! ‘
“โอ๊ย!!! ตีฉันทำไม?” ชานยอลลูบแขนตัวเองเบาๆ พร้อมร้องโอดโอยให้คนตัวเล็กสงสาร
...ตัวก็เล็ก แต่มือหนักเป็นบ้า...
“แค่นี้ยังเจ็บไม่ได้ครึ่งของฉันหรอก...รู้มั๊ย? ตอนที่ฉันรู้ว่านายกับคยองซูคบกัน ฉันต้องนอนร้องไห้ทั้งคืน จนตามันบวมแบบเนี้ย..แถมไข้ขึ้นอีก นายนี่มันน่านัก!!” มือบางเงื้อเตรียมฟาดลงไปบนตัวหนาของคนตัวสูงอีกครั้ง แต่ชานยอลกลับจับข้อมือเล็กนั่นไว้ และดึงเข้าหาตัว
“ นายก็ชอบฉันงั้นเหรอ?” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆแถวใบหูขาว ที่กำลังแดงเรื่อขึ้นเรื่อยๆ แบคฮยอนอมยิ้มและพยักหน้าตอบ
“ฉันเสียใจเพราะนายขนาดนี้ยังจะถามอีกเหรอ?”
“เป็นแฟนกันนะ...”
แบคฮยอนเบิกตากว้างและถีบชานยอลจนตกเตียง แบคฮยอนหัวเราะค้างเมื่อเห็นร่างสูงนอนจุกอยู่บนพื้นข้างเตียง ใบหน้าแหยเกด้วยความเจ็บ
“เป็นแฟนฉันต้องโดนถีบทุกวันนะ ยอมเหรอ?” แบคฮยอนยิ้มกว้างและกำลังจะลุกกอกจากเตียง แต่กลับถูกแขนยาวดึงกลับไป พร้อมกับริมฝีปากหนาสัมผัสเบาๆบนกลีบปากบาง
“นายถีบ ฉันก็จูบ...โอเคมั๊ย?”
ชานยอลยักคิ้วเจ้าเล่ห์ใส่ร่างเล็กที่ยืนอ้าปากเหวออยู่ตรงหน้า แก้มขาวแดงซ่านจนไม่รู้จะแดงได้อีกรึเปล่า....
“ไอ้หูกาง!!!ไอ้หยอย...ไอ้โย่ง!! ตาย!!!”
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น พร้อมกับในห้องนอนที่เกิดภาวะสงครามย่อมๆ เสียงหัวเราะสดใสของคนทั้งคู่กลับมาอีกครั้ง และมันไม่มีทางจางหายไป หากคนทั้งสองยังคงอยู่ด้วยกัน....
......นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นของความรักเท่านั้น หนทางแห่งความรักนี้ยังคงอีกยาวไกล...ไกลจนคุณไม่สามารถคาดเดาจุดจบของมันได้เลย...
****************************************************แบบว่าป่วง- -* อะไรก็ไม่รู้ อ่านแล้วมึนๆ
ไม่รู้รีดเดอร์จะผิดหวังกับตอนจบมั๊ย? แต่ไรเตอร์พยายามแล้วน้าาาาา-0- เค้าไม่อยากทำร้ายแบคคคคคคคQQ
ใครรอ คริสเทา กะ คริสเลย์ อยู่....อีกนิดนะคร้าบ ไรเตอร์มาต่อให้แน่นอน//ชูนิ้วก้อยสัญญา
เม้นให้ไรเตอร์รู้หน่อย ว่าไรเตอร์แต่งได้ดีมั๊ย... นะก้าบบบบQQ
รักคนอ่านทุกคนเบยยยย(จริงๆนะ)//ส่งจูบ
ความคิดเห็น