ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF4th *HunHan*[ Milktea Valentine-1 ]
Milktea Valentine
Chapter 1
ผมไม่อาจลืมรอยยิ้มที่สดใสของคุณได้เลย
ในครั้งแรกที่ผมได้เจอคุณ
ครั้งแรกที่เราได้สบตากัน
ในครั้งแรกที่ผมได้เจอคุณ
ครั้งแรกที่เราได้สบตากัน
ผมก็ตกหลุมรักคุณทันที
' กริ๊ง~'
เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าประตูดังขึ้น ก่อนจะปรากฎร่างของเด็กชายตัวเล็กวิ่งเข้ามาในร้าน พร้อมเด็กหนุ่มตัวสูง
...ตรงเวลาเลยนะ....
"หวัดดีครับเซอึน.." ชายหนุ่มร่างบาง สวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อนทับบนเสื้อฮู้ทสีขาวแขนยาวกำลังจัดเค้กสวยๆเข้าตู้โชว์
"หวาดดีคับ" เด็กน้อยอ้วนจ้ำม้ำ ยิ้มกว้างจนเห็นฟันหลอ ก่อนจะเอี้ยวมองคนตัวสูงที่มาด้วยจนคอแทบเคล็ด
ใบหน้าสวยราวนางฟ้าก้มยิ้มให้กับเด็กน้อยที่ดูตัวกลมกว่าปกติเพราะเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าบนตัว ก่อนจะช้อนตามองเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างหลัง
...น่ารัก....
เด็กหนุ่มตัวสูงยิ้มค้าง ดวงตาสีเข้มจ้องมองคนตรงหน้าหวานเยิ้ม
เซอึนดึงขากางเกงพี่ชายตัวเองเบาๆ ก่อนจะปีนขึ้นโต๊ะหน้าเคาเตอร์
"หวัดดีครับพี่ลู่หาน" เซฮุนส่งยิ้มที่คิดว่าหล่อที่สุดไปให้คนสวยอย่างเช่นทุกวัน และลู่หานก็ทำแค่ยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปคุยกับเซอึนงุงงิงโดยที่ไม่สนใจเขาเลย..
....พาไอ้ตัวแสบมากินชานมร้านนี้เกือบเดือนแล้ว คุณเจ้าของร้านคนสวยยังคุยกับเขาไม่ถึง 10ประโยคเลย...
น้อยใจเว้ย..
" วันนี้เหมือนเดิมใช่มั๊ย?"
ลู่หานถามคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆเซอึน เด็กหนุ่มสะดุ้งน้อยๆ และหันมาสนใจคนสวยตรงหน้า
"คะ..ครับ??" เด็กหนุ่มทำหน้าเหรอหรา จนลู่หานต้องอมยิ้มก่อนจะถามซ้ำอีกรอบ
" วันนี้ชานมปั่นเหมือนเดิมใช่มั๊ย?" ร่างบางถามพร้อมยิ้มหวานให้
....ตึกตัก ตึกตัก...
เซฮุนยิ้มเขินพร้อมพยักหน้าเบาๆ มือหนายกขึ้นกุมอกข้างซ้ายของตัวเองไว้ เมื่อรู้สึกเหมือนหัวใจจะออกมาเต้นข้างนอก เพราะรอยยิ้มชวนเพ้อของคนสวยตรงหน้า ลู่หานอมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปเอาชานมออกมา
ไม่นานร่างบางก็ออกมาพร้อมชานมแก้วใหญ่สองแก้ว และวางมันลงข้างหน้าเด็กทั้งสอง
"กินให้อร่อยนะครับ" ลู่หานเอื้อมมือไปลูบหัวกลมๆของเจ้าตัวเล็กเบาๆ ยิ่งทำให้เซฮุนหน้างอเข้าไปใหญ่ คนสวยเหลือบมองเด็กตัวสูงแวบนึง ก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ
...เหมือนลูกหมาโดนทิ้งเลย....
ผ่านไปเกือบชั่วโมง ที่เซฮุนนั่งอยู่ในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้ ดวงตาคมจ้องมองทุกการกระทำของคนสวยเจ้าของร้านไม่ละสายตา ไม่ว่าจะตอนชงกาแฟ ตอนยิ้มต้อนรับลูกค้า ตอนเคร่งเครียดคิดเงิน หรือแม้แต่ตอนทำกาแฟหก ทุกๆอย่างล้วนอยู่ในสายตาเด็กหนุ่มตลอดเวลา ลู่หานที่กำลังจัดของบนเคาร์เตอร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่จ้องเขาอยู่นานแล้ว เซฮุนสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเสมองไปทางอื่น ร่างบางยกยิ้มบางๆและหันกลับไปจัดของต่อ
....เป็นเด็กที่ดูออกง่ายจัง แต่ก็...น่ารักดี....
"เสี่ยวลู่....วันนี้มิยองกับซุนลีติดธุระ มาช่วยทีร้านไม่ได้" หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาลู่หานที่หน้าเคาร์เตอร์
"อ่า...ขอบคุณนะครับ" ร่างเล็กก้มหัวให้คุณป้าเป็นการขอบคุณ
"ไม่ไหวก็บอกป้าได้นะ"
"ขอบคุณครับผม" ลู่หานยิ้มกว้าง ก่อนจะหันมาเจอสายตางุนงงของเด็กหนุ่มตัวขาว
"วันนี้วาเลนไทน์ สงสัยสองคนนั้นคงไปเที่ยวกับแฟนล่ะมั่ง" ร่างบางว่าพรางถอนหายใจเบาๆ
" ผมช่วยได้นะฮะ" เซฮุนยิ้มตาเป็นประกาย
" ไม่เป็นไร รบกวนเปล่าๆ"
"ผมเต็มใจครับ" เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง พร้อมพยักหน้าด้วยความยินดี
"แล้ว..ใครจะดูแลเซอึนล่ะ?" ลู่หานว่าพลางมองไปที่เด็กน้อยตัวกลมที่กำลังยัดเค้กเข้าปากตุ้ยๆ
"ไม่ต้องห่วงฮะ เซอึนไม่ดื้อหรอก...ใช่มั๊ยเซอึน??" เซฮุนก้มลงไปมองหน้าน้องชายพร้อมสะกิดเบาๆ เซอึนมองหน้าพี่ชายตาแป๋วก่อนจะยิ้มแก้มตุ๋ยและพยักหน้าหงึกหงัก
"เห็นมั๊ยฮะ?" เด็กหนุ่มตัวขาวยิ้มแป้นให้ลู่หานอย่างดีใจ
"อ่า...งั้นรบกวนด้วยนะ" ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มให้เซฮุน
ลู่หานให้เด็กตัวสูงเดินตามเข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่างเล็กเดินเข้าไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่พับเก็บไว้บนหลังตู้สูง
แขนเรียวเอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึงซะที เซฮุนที่ยืนดูอยู่นานจึงต้องเข้ามาช่วย แขนยาวหยิบผ้าลงมาให้ ลู่หานตั้งใจจะหันกลับมาขอบคุณคนตัวสูง แต่ก็ต้องเบิกตาโต
...ใบหน้าของเขาห่างกับเด็กหนุ่มไม่ถึงเซน...
ดวงตากลมสบเข้ากับนัยน์ตาสีเข้มของร่างสูง ลู่หานรู้สึกประหม่ากับสายตาคู่นั้น แก้มใสเริ่มขึ้นสีระเรื่อ จนเมื่อได้สติ มือบางรีบดันแผ่นอกกว้างของเซฮุนออกห่างตัวทันที
"ขะ..ขอบใจนะ" ร่างเล็กเอ่ยโดยที่ยังไม่ได้เงยหน้ามองคนตัวสูง เซฮุนยิ้มเขิน พลางยกมือเกาท้ายทอยเบาๆ
...โอยๆๆๆ~~น่ารัก....
เด็กหนุ่มตัวขาวยกมือขวาขึ้นกุมหัวใจที่มันเต้นรัวกับใบหน้าหวานที่ห่างกันไม่ถึงเซนเมื่อครู่ กลิ่นหอมๆ กับดวงตากวางไร้
เดียงสา
....ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งน่าสัมผัส...
"ช่วยเอาไปเสิร์ฟโต๊ะนู้นทีนะ" ลู่หานเงยหน้าสบตาเซฮุนอีกครั้ง
คนสวยเผลอส่งยิ้มเขินไปให้ ก่อนจะหลบตาและหายเข้าไปในห้องครัว
....ใช่ว่าจะไม่เคยมองใครใกล้ๆ แต่กับคนนี้มัน....
ลู่หานอมยิ้มเขินอยู่คนเดียว พร้อมมองตามเด็กหนุ่มตัวสูงที่นำกาแฟไปเสิร์ฟตามโต๊ะต่างๆตลอดเวลา หลายครั้งที่เซฮุนมองมาทางเขา แก้มใสทั้งสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมา แถมมือไม้ก็สั่นจนทำอะไรไม่ถูก
....โอยยย...เป็นแบบนี้แล้วจะรอดมั๊ยเนี้ย ลู่หาน....
*************************************************************************************************
ฮุนฮานมารีไรต์- -* หวานมั๊ยอ่ะ? พักนี้ต่อมโรแมนติกไรเตอร์มันเสื่อมๆ
พอคิดพล็อตหื่นๆที ความคิดมันพุ่งปรี๊ดๆเลย(ไม่ค่อยบ่งบอกเลย-*-)
ชอบไม่ชอบก็เม้นได้นะคร้าบ ไรเตอร์จะได้รู้ว่าฝีมือไรเตอร์มันดีหรือไม่ดี.....
รักรีดเดอร์นะก้าบบบบ//โดดจุ๊บเรียงคน- -*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น