เด็กหนุ่มผิวเข้มนั่งคิ้วขมวด มองไปยังกลุ่มคนที่อยู่กลางห้องด้วยอารมณ์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ความรู้สึกที่มันกระวนกระวาย ร้อนรุ่มไปหมด

        ....หงุดหงิด....

รู้สึกอยากโวยวายเสียงดังๆให้ ‘อีกฝ่าย ‘  ให้หันมาสนใจเด็กที่นั่งหน้าหล่ออยู่มุมห้องนี้บ้าง เสียงทุ้มจิ๊จ๊ะในลำคอทุกคัร้งที่ขยับตัว เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด

         ....หันมาสนใจกันบ้างเซ่!!!!.....

ถึงอยากจะตะโกนให้อีกคนหันมาสนใจแค่ไหน แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้น เพราะมันอาจจะส่งผลร้ายต่อ ....  คิม จงอิน ......คนนี้แน่นอน

ดวงตาคมเหลือบมองร่างเล็กที่กำลังหัวเราะไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่กับคนอื่น  รอยยิ้มหวานรูปหัวใจของ             โด คยองซู ที่คิม จงอินแสนหวง ถูกแจกจ่ายให้คนนั้นคนนี้ไปทั่ว มือหนากดลงบนเครื่องเกมพีซีจนมันแทบจะแหลกคามือ

          ...ก็เข้าใจว่าอัธยาศัยดี แต่ทำไมต้องแจกยิ้มให้คนอื่นไปทั่วอย่างนั้นด้วยเล่า!....

           ....คิม จงอินหวงโว้ย!!....

 ริมฝีปากอิ่มที่เคยส่งเสียงใสๆใกล้ตัว ตอนนี้กลับขยับเปล่งเสียงสร้างความสุขให้กับผู้คนรอบข้าง ดวงตากลมโตใสซื่อจ้องมองคนนู้นทีคนนี้ที เบิกกว้างเมื่อได้ยินเรื่องตกใจ และหรี่เล็กลงเมื่อหัวเราะให้กับเรื่องตลก

           ....ใจเย็นไว้จงอิน วู่วามไปเดี๋ยวคืนนี้อด(?)....

มือหนาแทบเขวี้ยงเกมในมือทิ้ง เมื่อเห็นมือของใครคนหนึ่งเอื้อมมาหยิกแก้มนุ่มๆนั้นเป็นเชิงหยอกล้อ อยากจะกระชากร่างเล็กนั้นออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่มันก็ดูไร้เหตุผลเกินไป ดีไม่ดีอาจจะถูกคยองซูงอนเข้าให้อีก เขาไม่อยากเสี่ยง....

         
       ...อดทนไว้จงอิน...อดทนไว้....

จงอินนั่งสงบสติอารมณ์ให้เย็นลง แต่มันก็ต้องขาดผึงอีกครั้งเมื่อเห็นคนตัวเล็กของเขา

           ...โดนกอด....

ทำไมไม่ปฏิเสธมัน?ทำไมไม่ผลักไสมันว่ะ?  ยังจะไปยิ้มให้มันอีก! ชอบให้มันลวนลามรึไง?!....

          ...ไม่ทงไม่ทนมันแล้วโว้ย!!!....

เด็กหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูง และก้าวยาวๆ เข้าไปกระชากร่างเล็กนั่นออกจากวงสนทนาด้วยท่าทีขึงขัง  ทุกคนในวงสนทนามองหน้ากัน ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา

           ...คิม จงอิน..ไอ้เด็กขี้หวง....

“โอ๊ย~~จงอิน...พี่เจ็บ... เป็นอะไรของนาย?”   คยองซูพยายามดึงข้อมือตัวเองออกจากมือหนา

“ผมจับนิดจับหน่อย ทำเป็นหวง...ทีไอ้พวกนั้นลวนลามพี่ล่ะ ทำไมไม่ปฏิเสธมัน? หรือว่าชอบ?...”

คยองซูพยายามเม้มปากกลั้นรอยยิ้ม  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจงอินเป็นอะไร ถึงจะอยู่ในวงสนทนา แต่สายตาของเขาก็ไม่ได้ละออกจากเด็กหนุ่มมุมห้องเลย เห็นทุกกริยา...เห็นทุกการกระทำ...

          ...จงอินหวงเขา...

”ก็...คงงั้นมั้ง..”  ร่างเล็กยื่นหน้ายื่นตาตอบ แอบอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นเด็กหนุ่มกัดฟันแน่น เพื่อพยายามระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง จงอินจ้องหน้าคยองซูก่อนจะยิ้มเย็นๆขึ้นมา

         ....ท้าทายผมเหรอครับที่รัก?....

แขนแกร่งตวัดเอวเล็กเข้ามาใกล้ และกดริมฝีปากลงไปบนเรียวปากอิ่มนั้นแรงๆ คยองซูส่งเสียงท้วงเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผลักไส ลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดแลกน้ำหวานในโพรงปากของกันและกัน เนิ่นนาน รสจูบก็ยิ่งหอมหวานและร้อนแรง

         ....ยิ่งลึกล้ำ ยิ่งยากจะถอนตัว...

“อื้อ...”  คนตัวเล็กส่งเสียงครางท้วง เมื่อรู้สึกว่าลมหายใจเริ่มขาดหาย จงอินละริมฝีปากออก แต่ก็ยังคลอเคลียอยู่กับกลีบปากอิ่มไม่ห่าง

“ผมหวงพี่นะครับ...ไม่อยากให้ใครใกล้พี่เลย...ไม่อยากแบ่งรอยยิ้มของพี่ให้ใคร  ไม่อยากให้ใครกอดพี่...นอกจากผม”  จงอินกระซิบข้างหูบางเบาๆ แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มที่ถูกกดจูบจนช้ำเม้มเข้าหากันน้อยๆด้วยความเขินอาย

 “แต่พี่ต้องโดนลงโทษ...โทษฐานทำให้ผมหวง”

 
ริมฝีปากหนากรีดยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกร่างเล็กขึ้นแนบอก เพื่อเตรียมจะไปรับบทลงโทษ คยองซูยิ้มอายๆ พร้อมกับซุกใบหน้าลงกับซอกคอแร่งของร่างสูง

           ....ได้เวลาเด็กขี้หวง ลงโทษผู้ใหญ่จอมยั่วแล้ว....

             ....จะหวงให้ไม่ได้พักเลย คอยดู!......