คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF1st*Chanbaek* [A friend's confession 1]
A friend's confession
Chapter 2
สองอาทิตย์ผ่านไป...ชานยอลก็เริ่มรุกจีบคยองซูแบบจริงๆจังๆ ไปรับไปส่งทุกวัน ซื้อนู้นซื้อนี่ให้ อะไรๆก็คยองซูๆๆ
....นายคงไม่ต้องใช่ฉันเป็นทางผ่านแล้วใช่มั๊ย?....
แบคฮยอนถอนหายใจยาวๆ พร้อมกับเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมกลับบ้าน ขาเรียวเดินเอื่อยไปตามทางเดินของตึกเรียน ปกติจะมีชานยอลคอยก่อกวนอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้...มันไม่มีแล้ว ดวงตาเรียวเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใสๆ มือบางปาดมันทิ้งและรีบเดินกลับบ้าน
“ นี่ๆๆ ฉันได้ยินว่าคยองซูห้องเอที่เคยเป็นแฟนกับจงอินคบกับชานยอลแล้วนะ....”
เสียงผู้หญิงที่วี้ดว้ายอยู่ข้างหลังไม่ได้ดึงดูดความสนใจของแบคฮยอนเลย ถ้าไม่มีประโยคเมื่อกี้
....คบกันแล้วเหรอ?....
‘ ฉึก! ‘
เหมือนมีมีดเป็นพันๆแทงเข้ามากลางใจพร้อมกันในทีเดียว เจ็บ...เจ็บจนพูดไม่ออก
ร่างบางแสยะยิ้มสมเพชตัวเอง น้ำตาที่กั้นไว้มานาน กำลังจะไหลลงมาอีกแล้ว ริมฝีปากบางเม้มแน่นและฝืนตัวเองให้เดินออกมาจากตรงนั้นเร็วๆ
...ไม่ไหวแล้ว พระเจ้าครับ...แบคฮยอนเจ็บเหลือเกิน.....
แบคฮยอนพาร่างไร้วิญญาณของตัวเองเข้ามาในบ้าน ดวงตาที่เคยสดใสบวมช้ำ จมูกเล็กแดงระเรื่อ สภาพไม่น่าใช่แบคฮยอนเลยสักนิด
“แบคฮยอน...ทำไมกลับดึกจัง?” ซูโฮเอ่ยถามน้อยชายที่เดินเข้าบ้านมา
แต่แบคฮยอนกลับเมินเฉยราวกับไม่ได้ยินคำถามนั้น ซูโฮหันไปสบตากับเซฮุนที่นั่งอ่านก่าร์ตูนอยู่บนโซฟาอย่างสงสัย
.....ใครทำของใส่น้องชายเขารึเปล่า?....
“น้องชายพี่เป็นอะไร?” เซฮุนเอ่ยถามคนตัวขาวที่กำลังเกาหัวแกรกอย่างอยากรู้
“จะรู้มั๊ย? ฉันก็นั่งอยู่กับแกเนี้ย...” ซูโฮถอนหายใจเบาๆ ถ้ามีใครจะทำร้ายน้องชายเขาได้ขนาดนี้ คนๆนั้นคงหนีไม่พ้น
....ปาร์ค ชานยอล....
ร่างบางเล็กทิ้งตัวนอนบนที่นอนแสนนุ่มของตัวเอง ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างไม่อดกลั้นอะไรแล้ว
“ฮึก! ฮือ....”
รู้สึกปวดหนึบไปทั้งหัวใจ ไม่มีแรงหายใจ เหนื่อย....ไม่ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้น
....พระเจ้าช่วยแบคฮยอนด้วย....
เขาไม่รู้เลยว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และมันคงจะเกิดกับเขาแค่คนเดียว เพราะอีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่รู้อะไรเลย ไม่เคยรับรู้อะไรเลย.....
....เขาผิดเอง ผิดที่ทำให้ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้น....
...ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ไม่เคยทำได้เลย......
***********************50%****************************
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าส่องผ่านช่องว่างของผ้าม่านเข้ามากระทบใบหน้าซีดเซียวของคนที่นอนอยู่บนเตียง มือบางยกขึ้นขยี้ตาตัวเองเบาๆตามความเคยชิน
....ปวดหัว.....
แบคฮยอนถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นไปจัดการกิจวัตรประจำวันของตัวเอง
“ซูโฮฮยอง!!! ผมจะกินวันนี้นะ...”
เสียงโวยวายของเซฮุนดังขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวกำลังยัดหนังสือลงกระเป๋านักเรียนของตัวเองอย่างลวกๆ
“หนวกหูนะเซฮุน....อ้าว!แบคฮยอน”
มือขาววางจานแซนวิชไว้ตรงหน้าเด็กยานแม่ และเดินไปหาคนที่เดินลงมาด้วยใบหน้าไร้เรี่ยวแรง
“หน้าซีดจัง...ไม่สบายรึเปล่า?” ซูโฮเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง มือบางยกขึ้นทาบหน้าผากของคนเป็นน้องชายเบาๆ
“แค่ปวดหัวนิดหน่อยครับ...ผมไปโรงเรียนนะ”
แบคฮยอนคว้ากระเป๋า ก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน ซูโฮถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยใจ เขารู้มาตลอดว่าแบคฮยอนเป็นแบบนี้เพราะอะไร...และเพราะใคร แต่เรื่องของหัวใจ คนที่สร้างมันขึ้นมา ก็ต้องจัดการกับมันเอง
...พี่จะเอาใจช่วยนายอยู่ห่างๆนะ แบคฮยอน....
ขาเรียวเดินออกมาตามทางเดินในซอย ดวงตาเฉี่ยวแดงช้ำเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก หัวหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาหินเป็นตันๆมาใส่ไว้ เท้าเล็กชะงักเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง
....บ้านชานยอล....
ถ้าเป็นปกติ เขาก็จะยืนรอเพื่อนตัวโย่ง เพื่อจะไปโรงเรียนพร้อมกันทุกเช้า แต่ตอนนี้....
...คนที่ยืนข้างนาย ไม่ใช่ฉันแล้วล่ะ....
แบคฮยอนเม้มปากแน่น เพราะน้ำตาที่ดูเหมือนจะแห้งเหือดไปแล้ว กลับไหลคลอเอ่อล้นเต็มขอบตาสวย ร่างเล็กรีบเดินออกห่างจากบ้านหลังนั้น พร้อมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งๆที่ตั้งใจจะเดินไปให้ถึงป้ายรถเมล์ แต่ร่างกายที่อ่อนแอ ทั้งกายและใจก็ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ทางเดินที่เคยตรงกลับค่อยๆซ้อนกัน และไม่ตรงเหมือนเดิม เปลือกตาบางเริ่มหนักอึ้ง ความปวดร้าวแล่นไปทั่วศีรษะเล็ก แสงสว่างที่เคยมีกลับค่อยๆริบหรี่ลง สิ่งที่จำได้อย่างสุดท้ายก่อนจะหมดสติไป...
.....อ้อมกอดอบอุ่นของชานยอล.....
********************************************************************************************
อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!! มันเป็นอะไรที่บี๊บมากกกกกกกก.....แต่งเองร้องไห้เองQQ
ตอนหน้าจบแล้วเน้~~~~มาเอาใจช่วยนู๋แบคกันน้าาาาาาา
ติชมเม้นไลค์ตามสบายนะก้าบบบบ^^
ความคิดเห็น