คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [1D's SF] Zayn Imagine - I'll be with you forever
Zayn’s Imagine
“ค่ะ....อะไรนะค่ะ....ไม่จริงใช่ไหมค่ะหมอ” หญิงสาวนิ่งอึ้งกับสิ่งที่แพทย์พูด
“หมอเสียใจด้วยครับ...การรักษาที่ดีที่สุดตอนนี้ทำได้เพียง.....รอ”
“ที่ร้ากกก เหม่ออะไรอยู่~ ปล่อยให้ผมพูดไปเรื่อยคนเดียวเนี่ยยย -3-“เซนพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ แต่คุณก็ยังคงนิ่งงัน
“เป็นอะไรรึเปล่า.....”เซนเริ่มเป็นห่วงคุณ
“ห่ะ..หื้มม ตะกี้นายพูดอะไรนะ?”คุณหลุดจากภวังค์หันมามองเซน เซนมีสีหน้าที่เป็นห่วงคุณอย่างเห็นได้ชัด
“ช่วงนี้คุณเหม่อบ่อยนะ.....ข้าวก็กินน้อยลง”น้ำเสียงที่กังวลใจเอ่ยถามคุณอย่างเป็นห่วง
“อ่า...ช่วงนี้ฉันไม่อยากอาหารน่ะ: ) เดี๊ยวฉันขอตัวก่อนนะ เอิ่มม มีนัดน่ะ”คุณลุกขึ้น เดินไปเก็บจาน
“.....”
“ไม่รู้สิช่วงนี้เธอเหม่อบ่อย เหมือนคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอดเวลา”เซนปรึกษาเรื่องของคุณกับเลียม เพื่อนที่เขาจะมาปรึกษาปัญหาทุกข์ใจด้วยเสมอ
“เธออาจจะมีเรื่องอะไรที่ต้องคิดหนักอยู่ก็ได้”เลียมเอามือแตะไหล่เพื่อนรัก
“เรื่องอะไรละ? ทำไมเธอไม่มาปรึกษากับฉัน? แถมช่วงนี้เธอก็ไม่ค่อยกินข้าว บอกไม่ไม่อยากอาหาร”คิ้วเข้มของเซนขมวดเข้าหากัน
“บางทีเธอคงไม่อยากให้นายไม่สบายใจละมั้ง”เลียมพยายามพูดให้เพื่อนสบายใจ
“อยู่กับฉันเธอเหมือนไม่ค่อยมีความสุขเลย แถมช่วงนี้เธอก็มีนัดบ่อย วันนี้เธอก็บอกว่ามีนัด....ฉันกลัวว่าเธอจะไม่รักฉันแล้ว”เซนนั่งชันเขา ดวงตาของเขาหม่นลง
“ฉันมั่นใจนะว่า(ชื่อคุณ)รักนายมากและไม่มีทางที่จะไม่รักนายแน่นอน”เลียมยิ้มและทำหน้าตาที่บอกว่ามั่นใจสุดๆ เซนยิ้มออกมาเล็กน้อยเขารู้สึกสบายใจขึ้นมาก
“ขอบใจ”
“ผลการตรวจออกมาแล้วนะครับ ผลที่ออกมาคือ คุณเป็นโรคกระจกตาเสื่อม”แพทย์พูดกับคนไข้
“ล...แล้วมันมีวิธีการรักษาไหมค่ะ”เสียงของคุณสั่น กลัวคำตอบของหมอ
“มีครับ คือต้องเข้ารับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาจากผู้บริจาค”หมอตอบ
คุณรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย ที่มีทางรักษา
“แต่....ไม่ค่อยมีใครบริจาคดวงตากันสักเท่าไร ถึงแม้ว่าปัจจุบันคนจะบริจาคอวัยวะมากขึ้นแต่ปริมาณดวงตาที่ได้จากผู้บริจาคที่เสียชีวิตลงในแต่ละปีมีจำนวนน้อย ไม่ได้สัดส่วนกันกับคนไข้”หมออธิบาย
“แล้วนานเท่าไรกันค่ะที่ฉันจะได้รับการผ่าตัด”
“ต้องรอคิวนาน 4-6 ปี หรืออาจจะมากกว่านั้น ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ต้องหากระจกตาที่ได้สัดส่วนกับตาคุณจริงๆ แต่มันอาจจะหาไม่ทันซึ่งจะทำให้สูญเสียการมองเห็นได้อย่างถาวร”
อึก!
“ค่ะ....อะไรนะค่ะ....ไม่จริงใช่ไหมค่ะหมอ” คุณนิ่งอึ้งกับสิ่งที่หมอพูด
“หมอเสียใจด้วยครับ...การรักษาที่ดีที่สุดตอนนี้ทำได้เพียง.....รอ”
เหมือนกับมีความรู้สึกจุกที่คอ ตัวชาไปทั้งตัว สมองของคุณไม่อยากรับอะไรอีกแล้ว.....
“ฉันกำลังจะตาบอด...”คุณพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ นอนคว่ำหน้ากอดหมอน บนเตียง รู้สึกมีความร้อนผ่าวก่อตัวที่ตา ไม่นานก็เป็นน้ำตาเอ่อล้นออกมา นึกถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นทีไร คุณรู้สึกอ่อนแอ ร้องไห้ทุกครั้ง หลังจากที่ได้รับรู้ว่าตัวเองจะสูญเสียการมองเห็นมาหลายวันแล้ว คุณก็เทียวไปหาหมอบ่อยๆเพื่อตรวจดูอาการและถามถึงโอกาศที่จะมีดวงตาที่ให้คุณถึงแม้จะรู้ว่ามันมีเพียงน้อยนิดเท่านั้น
ก๊อกๆ
“กลับมาแล้วจร้า ที่ร้ากกก”เสียงสดใส ร่าเริ่งที่คุณคุ้นเคยดังขึ้นเรียกคุณ
‘ฉันจะต้องไม่ให้เซนมารับรู้เรื่องนี้’คุณคิดในใจ ก่อนจะลุกไปหาเซน
“อ้าว คุณ เพิ่งตื่นหรอตาบวมมาเชียว ฮ่าๆ ดูสิผมซื้อขนมโปรดของคุณมาด้วยนะ มากินกัน!”เซนทำท่าทางทะเล้นใส่คุณแล้วจูงมือคุณไปนั่งกินขนมที่โซฟา
เขาแกะขนมให้คุณกิน แล้วจะป้อนให้คุณกิน คุณยิ้มแล้วรับขนมเข้าปากแต่โดยดี
“ยิ้มสิเซน...”คุณพูด เซนทำหน้างงนิดหน่อยแต่ก็ยิ้มกว้างจนจะเห็นฟันทุกซี่ให้คุณ
‘ขอฉันเก็บภาพหน้านายที่สดใส หน่อยนะก่อนที่ฉันจะไม่ได้เห็นมันอีก’ คุณคิดในใจ น้ำตาที่กลั้นไว้จะไหลลงมาอีกแล้ว คุณต้องทำอะไรสักอย่าง
“ไปเที่ยวกันเหอะเซน!” คุณพูดตะโกน
“หือออ?”เซนงงที่จู่คุณก็โพล่งชวนเขาไปเที่ยว
“นะๆๆๆ”คุณอ้อน
“อ่า...ก็ได้!”เมื่อแฟนอ้อนมามีหรือที่เขาจะไม่ใจอ่อน
“เย่!”
เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง จนท้องฟ้านั้นมืดแล้วผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ก็ไม่มีแล้ว บ่งบอกว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว คุณกับเซนเที่ยวกันหลายที่มาก แต่ตอนนี้มาจบที่
London Eye
สถานที่ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกรุงลอนดอน คุณเดินนำเซนออกมาจากรถ เงยหน้ามองลอนดอนอายที่ตั้งเด่นเป็นสง่า เซนมายืนโอบไหล่คุณไว้ อากาศเริ่มเย็นตัวลง คุณสูดอากาศที่สดชื่นเข้าไปเต็มปอด ก่อนที่จะพูดออกมา
“เซน.....ขอบคุณนะสำหรับทุกช่วงเวลาที่ผ่านมา ทุกๆอย่างที่นายให้ ขอบคุณที่ดูแลกันมา ขอบคุณที่นายนั้นรักฉัน ฉันซึ้งใจกับรักที่นายให้มากมายจริงๆ แต่........ฉันขอโทษ.........เราเลิกกันเถอะ!”
เซนอึ้งไปทันที เขาจับคุณพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเขาแล้วบีบไหล่คุณแน่น
“ค...คุณล้อเล่นใช่ไหม บอกผมสิว่าคุณล้อเล่น”น้ำเสียงเซนสั่นอย่างน่าใจหาย แต่คุณตัดสินใจแล้ว คุณก้มหน้าไม่พูดอะไร
“มองผมสิ!...มองผมเซ่!”เซนเขย่าตัวคุณอย่างแรง ตะคอกใส่หน้าคุณ
“ฉัน.....ขอโทษ.....แต่ฉันอยากให้นายมีความสุขนะไม่อยากให้นายมาทุกข์
เพราะฉัน.....”คุณเค้นพูดแต่ละคำออกมาอย่างลำบากเพราะต้องกลั้นเสียงสะอื้นตัวเองเอาไว้
“ถ้าอยากให้ผมมีความสุขจริงคุณไม่ทิ้งผมหรอก!”เซนเดินชนไหล่คุณไปอย่างโกรธจัดขับรถไป โดยไม่หันมามองผู้หญิงที่ตอนนี้กำลังยืนสะอื้นร้องไห้อยู่เพราะเสียใจกับการกระทำของตนเอง
“ขอโทษ..ฮึก..ฉันมันแย่ที่ทำร้ายจิตใจคนที่รักฉันมากขนาดนี้....ขอโทษ”คุณพูดกับตัวเอง
Zayn Part
ผมขับรถมาหาเพื่อนรัก คนที่ให้คำปรึกษากับผมมาตลอด คนที่ผมมาพึ่งได้ที่สุดตอนนี้
“เซน...”เลียมเรียกผมเสียงเบาที่เห็นสภาพผมไม่ต่างอะไรจากคนเพิ่งอกหักมา ใช่สิ ผมเพิ่งโดนทิ้งมานี่นา..
“ขอโทษที่รบกวนนะ”
“ไม่เป็นไรเซน เข้ามาเถอะ”เลียมแตะไหล่ผมพาเข้าไปในบ้าน
“ทำไมฉันรักเธอมากขนาดนี้ ทุ่มเทมากขนาดไหน ทำไมเธอยังทิ้งกันได้”ทันทีที่ผมนั่งลง ผผมก็เริ่มระบายความในใจออกมา
“เกิดอะไรขึ้น?”เลียมถาม
“เมื่อกี้ฉันเพิ่งถูกเธอบอกเลิก....ไม่ว่าเธอขออะไรฉันก็ให้ ให้ฉันทำอะไรฉันก็ทำ ให้ฉันเลิกบุหรี่ฉันก็เลิก ให้ฉันหยุดสักฉันก็หยุด ให้ฉันไม่ดื่มเหล้าฉันก็ไม่ดื่ม แต่ให้ฉันเลิกกับเธอฉันทำไม่ได้....มันรักไปแล้ว รักได้แค่คนเดียวจริงๆว่ะ....”ผมกำลังร้องไห้ ผมไม่สนว่ามันจะเป็นน้ำตาลูกผู้ชายหรืออะไรผมไม่แคร์แล้ว ผมเสียใจเกินกว่าที่จะทนไหวจริงๆ เธอเป็นคนแรกที่ทำให้ผมต้องร้องไห้เพราะถูกบอกเลิก
“ฉันเข้าใจนะ....ฉันก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้ การถูกบอกเลิกมันเจ็บไม่ใช่น้อย”เลียมพูดอย่างเข้าใจผม
“เธอบอกอยากให้ฉันมีความสุขไม่ต้องมาทุกข์กับเธอ แต่สิ่งที่เธอทำมันคนละอย่างกับที่เธอพูดอย่างสิ้นเชิง...ให้ตายเถอะ!”
“ฉันว่าที่แฟนนายพูดน่ะมีบางอย่างซ่อนอยู่นะ นายพลุนพลันมาก่อน ทำไมไม่ขอให้เธอพูดอธิบาย พูดสิ่งที่อยู่ในใจเธอล่ะบางทีมันอาจจะเป็นปัญหาใหญ่จนทำให้ตัดสินใจเลิกกับนาย ฉันคิดว่าที่เธเลิกกับนายก็เพราะห่วงนายจริงๆมากกว่าเป้นข้ออ้างที่เอามาพูดนะ”
“....”ผมเริ่มคิดตามเลียม เธอไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล การที่เธอเลิกกับผม ผมว่า เธอต้องมีเหตุผลบางอย่างอยู่แน่ๆ
“ตอนนี้ยังทันที่จะปรับความเข้าใจกันนะ”เลียมพูดจบ ผมรีบวิ่งไปที่รถ หิมะเริ่มตกลงมา รู้สึกเป็นห่วงคนตัวเล็กขึ้นมา หวังว่าคงจะยังอยู่ที่เดิมนะ
Your Part
“(ชื่อคุณ)!! ยังอยู่ที่เดิมจริงๆด้วย...”เสียงตะโกนดังขึ้นคุณรีบหันไปอย่างรวดเร็ว
“เซน!!” คุณตกใจที่เขากลับมาอีกครั้ง ตั้งแต่ที่เขาขับรถไปคุณก็นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมม่ไปไหน คุณโผกอดเซนแน่น ร้องไห้ฟูมฟาย
“เซนเราขอโทษ ฮึก ฉันแย่มากที่ทำนายเสียใจ ฮึก”คุณสะอื้นไปพูดไป
“เธอไม่คิดจะทิ้งฉันจริงใช่ไหม?”เซนถามด้วยแววตาที่เว้าวอนอย่างมาก
“คิด...แต่ฉันคิดผิด ฉันคิดว่าฉันจะโอเคได้ถ้าไม่มีนาย แต่ทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้”คุณมองเซน
“ทำไมเธอคิดจะทิ้งฉันละ?”เซนถามคำถามคุณ
“กระจกตาฉันเสื่อม หมอบอกฉันเมื่อหลายวันก่อน หมอบอกว่ามันรักษาได้แต่มันจะต้องรอนานกว่าจะมีผู้มาบริจาค และกว่าจะเจอกระจกตาที่เข้ากับฉันได้อีก ใช้เวลา 4-6ปีหรือมากกว่านั้น ซึ่งตาของฉันมันอาจจะต้องบอดก่อนที่จะมีใครมาบริจาคตาให้......”
ความเงียบเข้าครอบงำคุณทั้งคู่ เซนอึ้งนิ่งไป เขาก้มหน้าลง ตัวของเขาสั่นเบาๆ
“ทำไมคุณไม่บอกผม....”เซนถามคุณด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ฉันไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องมาเสียใจเพราะฉันแบบนี้ ไม่อยากให้มาลำบากดูแลผู้หญิงตาบอดที่ทำอะไรไม่ได้เพราะมองไม่เห็น” คุณเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเขา เขาเงยหน้ามองคุณ
“ผมเชื่อว่าคุณจะต้องได้รับการรักษาก่อนที่จะสูญเสียตาไป”เซนจับมือที่คุณเอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้เขา
“แล้วถ้ามันไม่มีวันนั้น ฉันต้องตาบอดจริงๆ มันคือสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด ฉันกลัวว่าจะไม่เห็นรอยยิ้มของนาย ไม่ได้เห็นหน้านาย....”น้ำตาเอ่อล้นออกมากจากดวงตาที่ใกล้หม่นของคุณ
“ถึงแม้ดวงตาของคุณจะไม่สามารถมองเห็น แต่ผมก็ยังรักคุณนะ”เซนยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ไม่ว่าฉันจะสูญเสียการมองเห็นไปหรือไม่ แต่ที่แน่ๆฉันจะไม่ยอมสูญเสียนายไปอีกแล้ว...”คุณมองเงาสะท้อนตัวเองในตาของเซน
“อนาคตไม่สำคัญว่าจะเป็นเช่นไร....ผมก็จะเคียงข้างคุณ....ผมสัญญา”พูดจบเซนก็ดึงคุณเข้ามากอดแน่นราวกับว่ากลัวคุณจะอันตธานหายไป ความอบอุ่นที่เขามอบให้ทำให้คุณมั่นใจที่จะรักเขาต่อไป และพร้อมที่จะเจอเหตุการณ์ไม่ขาดฝันในอนาคตโดยไม่ลังเล
.................................................................................................................
ตอนนี้โครตจะดราม่าเลยนะ อ่ะฮ้า ตอนแต่งอินไปกับเพลง Kiss the rain ไปหน่อย อารมณ์มันเลยไปเลย คริคริ ชอบกันมั้ย? คืออยยากจะแต่งหลายๆแนวจะได้ไม่จำเจ เบื่อกันไง 
ความคิดเห็น